waarin niet alleen Juliette bij het School Hoofd moet verschijnen om van mevrouw meisje te worden
Twee vrouwen naast elkaar op een hard houten bankje in de marmeren hal.
Een jong meisje en een dame.
Wachtend.
Een deur die eindelijk openging.
Een formeel geklede jonge vrouw die haar hoofd om de hoek van de deur stak.
En geamuseerd naar de beide vrouwen keek.
“Mevrouw was eerst,” sprak Moniek snel terwijl ze met haar vinger wees.
“Daar ben ik mij zeer van bewust, Moniek meisje, alleen....
verbaast het mij dat je niet voor wilt pikken, hm.”
Ze keek haar strak aan.
“Ah, uitstel, zo’n type dus.”
En tot Juliette van Gravendeel: “Mevrouw, wilt u mij volgen.”
In de directiekamer stelde ze zich voor: “Hoofd Opleiding. Hoofd voor u.”
En met een gebaar naar de fauteuil in de hoek:
“Ik geloof dat u reeds kennisgemaakt hebt?”
Juliette knikte, toen ze de Directeur in de hoek van de kamer ontwaarde.
Ze stelde zich voor aan mevrouw: “Juliette van Gravendeel, met uw welnemen.”
Christina, want die was het die fungeerde als Hoofd Opleiding, glimlachtte. “Maar natuurlijk, gaat u zitten.”
Terwijl mevrouw van Gravendeel plaats nam op de ongemakkelijk harde rechte stoel voor het bureau, stak Christina van wal.
“Ik zal eerlijk met u zijn: de Directeur heeft mij verzocht om u toe te laten op onze Kostschool. Ik was niet geneigd om daar mee in te stemmen. Feitelijk heb ik mij tot het uiterste daartoe verzet. Ik was echter niet bij machte dat verzet vol te houden.
Ik weet dat de reden van zijn verzoek uw intolerabel gedrag tot grondslag heeft. Ik weet dat dat zedeloos van karakter was. Ik weet dat u gezagsproblemen heeft. Ik weet dat u moeite heeft om met autoriteit om te gaan. Op zich zijn dat gedragsproblemen waarvoor dit internaat uitermate op toegesneden is. Alleen: voor meisjes.
Niet voor oudere vrouwen zoals u.”
Juliette ondernam een poging tot protest, die voordat ze geuit kon worden reeds door Christina de pas werd afgesneden: “Onze gemiddelde -let wel: gemiddelde- leeftijd is achttien jaar. U bent, laat eens kijken, vijfentwintig, dertig?”
Juliette bloosde voor het compliment.
“Ha ha ha. Grapje.”
“Veertig komt meer in de buurt. Vijfenveertig?
Maar dat is niet mijn grootste bezwaar. Mijn bezwaar geldt uw opleiding. U heeft de Universiteit bezocht, afgestudeerd in Politicologie; u schijnt zelfs het diplomatenklasje van BZ, Buitenlandse Zaken te hebben gedaan. Wat moeten wij u nog leren?”
Weer ondernam Juliette een poging tot protest, en weer sneed Christina haar vakkundig de pas af.
“Juist, hierin dus: weten wanneer u uw mond moet houden. Weten dat anderen het beter weten dan u zelf. Weten wanneer u dient te gehoorzamen. Ik zie hier -ik kan niet anders dan dat toe te geven- het punt van mijn baas.
Goed, u bent zoals ik al zei toegelaten op ons Internaat. Maar weet dat het wat mij betreft niet van harte is. Ik zal alles in het werk stellen om uw verblijf hier zo kort mogelijk te maken. Ik zal daarbij zeker niet van onze eindnormen afwijken. Er rest mij dan ook niet anders dan u het strengst mogelijke regime op te leggen. Ik verlang bovendien uw volledige toewijding -in letter en in geest- om aan onze standaarden te voldoen. Zo niet, dan zijn de gevolgen voor u. En daarvoor verlang ik van u een volledige carte blanche.”
Ze legde mevrouw een volgetypt formulier voor: “Uw carte blanche: als u dat even zo willen tekenen.”
Mevrouw maakte aanstalten het formulier te lezen.
“U wordt niet geacht de inhoud te kennen,” reageerde Christina snibbig, “laat staan het formulier te lezen.”
Verslagen tekende Mevrouw Van Gravendeel het formulier ongezien.
“Zo, Me-Vrouw van Gravendeel.
Genoeg ge-me-vrouwd. Het is al erg genoeg dat ik gedwongen ben zo’n verwelkt blaadje bij mijn frisse bloemetjes toe te laten. U zult meisje onder de meisjes worden. We zullen u zo van het vereiste kostschooluniform voorzien.
Vanaf nu bent u mevrouw-af. Vanaf nu zult u consequent aangesproken worden als Meisje Juliette.
Ieder ander is voor u vanaf nu: mevrouw of meneer. Ook de andere meisjes. Want als nieuw meisje zult u onderaan de ladder beginnen. U zult alle andere meisjes met respect behandelen.
Dus: wie ben je vanaf nu, kind?”
“Meisje Juliette, mevrouw,” klonk het nauwelijks hoorbaar.
“Juist, Meisje Juliette, we zullen je even van passender kleding gaan voorzien. Kleed je uit.”
Terwijl Christina zich naar de intercom boog, om kleding voor haar nieuwe pupil te vragen, stond mevrouw van Gravendeel schuchter op en begon aarzelend haar kleding uit te trekken, beginnend met haar colbertje. Ze zocht een plaats om het neer te hangen...
en ontmoette de geamuseerde blik van de Directeur, die ze helemaal vergeten was.
Hield haar blozen dan ook nooit eens op? Waarom nu, terwijl ze zich moest ontkleden voor het nauwelijks geïnteresseerde Hoofd? Of vormde haar desinteresse juist de oorzaak van haar nieuwe schaamte? Dat ze koudweg bevolen werd zich te ontkleden, zonder dat de enormiteit van dat bevel duidelijk werd? Zij, Juliette van Gravendeel, die zich in een directiekamer onder ieders ogen diende te ontkleden, en dat dat ook nog normaal gevonden werd! Zij, mevrouw...
Maar zoals het Hoofd al zo treffend had opgemerkt: hier, vanaf nu, was ze geen Mevrouw meer. Hier was ze slechts Meisje Juliette, nieuwkomertje, slechts één van de vele Moeilijk Opvoedbare Meisjes...
“Opschieten, kind,” klonk het scherp, “wat sta je daar te treuzelen, hop hop alles uit, ook je sieraden.”
Snel onderbrak ze haar overpeinzingen, en probeerde ze het bevel op te volgen.
Maar niet gewend zich zo onceremonieel en gehaast te ontkleden, raakte ze met haar benen verstrikt in haar slip, en kwam weinig elegant ten val.”
“Kinderen”, klonk het schamper.
En toen ze uiteindelijk volledig ontkleed was:
“Handen in de nek, borst naar voren, billen naar achteren en in spreidstand, naast het bureau.”
Ze probeerde zenuwachtig aan het gebod te voldoen, bang om een niet-correcte houding aan te nemen. Maar het Hoofd had al geen aandacht meer voor haar. De Directeur echter des te meer. Hij genoot van het uitermate grote contrast tussen nu en gisteren. Gisteren had hij zo vakkundig De Dame in haar vernederd. Hier nu stond dezelfde volwassen vrouw te trillen op haar benen, in een pose die alleen maar jonge meisjes past. Zo op van zenuwen, zo volkomen vernederd, zo volledig naakt, zo klein in feite, dat ze slechts met grote moeite het huilen in kon houden.
Lang hoefde ze zich echter niet te beheersen, daar Dora spoedig met haar kleding binnenkwam.
Dora schrok zichtbaar van de aanblik van mevrouw: haar mevrouw, die ze zo bewonderd had. Als een ondeugend kind daar schaamteloos naakt naast het bureau, een ondeugend kind wachtend op haar straf, of wachtend na haar straf op toestemming om heen te mogen vluchten? Zich geen houding weten te geven, zenuwachtig wiebelend op haar voeten. Waar was haar Mevrouw?
“Meisje Juliette?” Dora keek het Hoofd vragen aan.
“Inderdaad. Meisje Juliette en zie dient van de juiste kleding voorzien te worden. Vooruit kind, aan het werk.”
Het antwoord.
Dora ging nijver aan het werk om wederom mevrouw -pardon: Meisje Juliette- aan te kleden. Als je het zo op een afstand bezag, was er weinig verschil met wat ze haar die ochtend nog had aangetrokken. Ook nu kreeg ze een witte blouse te dragen. En in plaats van een colbertje een blazer. Zwart, en misschien zelfs elegant te noemen met zijn dunne witte bies, maar vooral toch een kostschooluniform. Bovendien was het allemaal net niet passend, net wat te strak. Werd de stijve blouse voorzien van een wat kinderlijke broche in plaats van een das. Liet de zwart geruite rok die ze er bij kreeg royaal haar knieën zien: kort zonder echt sexy te zijn. Kreeg ze zwarte lage penny-shoes met zwarte kniekousen. En een simpel wit slipje van -gelukkig- aantrekkelijke afmetingen. Maar: geen b.h. Zodat haar borsten wel erg onmiskenbaar zich in de te strakke bloes aftekenden.
“Twee losse vlechten in haar haar.
Laat haar ook haar lenzen uitdoen. Hier is een brilletje. En plaats haar daarna.”
Dora voerde alle aanwijzingen nauwgezet uit.
En fluisterde Juliette toen ze klaar was in haar oor: “Voor het bureau gaan staan, in dezelfde houding als daarnet, maar pas op met mevrouw aan te kijken.”
Mevrouw? Was zíj niet de Mevrouw?
Schuw voldeed ze aan de opdracht van Dora.
En viel haar oog op de kleine spiegel op het bureau, tactisch daar geplaatst?
Zag zichzelf.
Verdwenen was de mevrouw.
Gekomen was, ja, wie....
“Meisje Juliette,” klonk het scherp van de overkant van het bureau.
Ja: Meisje Juliette. Een meisje van vijfendertig lentes. Of waren het winters?
“Kijk me aan als ik tegen je spreek.”
Juliette gehoorzaamde.
“En....”
“Ja mevrouw, dank u mevrouw.”
“Goed, goed Meisje Juliette. Omdat je nieuw bent hier wordt je toegewezen aan één van de andere meisjes om je wegwijs te maken. Ze zal je ook helpen met huiswerk maken en zo. Ze zal je Gids zijn en je doet er verstandig aan het haar niet moeilijk te maken. Ze is namelijk tevens Klasse-Oudste en vrij temperamentvol van aard. Maar dat is ook wel nodig, als je de andere meisjes er onder moet houden. We zijn nu eenmaal geen Internaat voor Lieverdjes.”
En tegen Dora: “Haal Maartje voor haar, wil je.”
“En jij, Meisje Juliette, zolang je wacht -en laat dat je eerste les zijn- neem je de wachtpositie aan: gebogen hoofd blik naar beneden, handen in je nek ellebogen naar achter gebogen, borsten naar voren, billen naar achteren, benen recht en gespreid, en vooral stil, bewegingloos. En op een plaats waar niemand last van je heeft. In dit geval: naast het bureau.”
Heel aanwezig. Zonder er te zijn.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?