| Gepost op zaterdag 01 oktober 2005 - 06:45 pm: | 
|
| Ondanks
voor mezelf
“Hé, hallo. Wat leuk je weer te zien. Kom verder.”
Het gezicht van dokter P. klaart op als hij mij ziet binnenkomen. Hij loopt me tegemoet en schudt mijn hand. Die hand voorkomt nog net dat hij zijn lichaam tegen het mijne aan kan drukken. Zijn linkerhand kroelt door mijn haren en hij draait een pijpekrul rond zijn vinger.
“Goh, wat is je haar blond geworden. Gebleekt door de franse zomerzon?”, vraagt hij vriendelijk.
Ik kijk verlangend in zijn grijsblauwe ogen en knik. Zowel mijn hoofd als mijn knieën.
“Ben je gestuurd door je meester?”
Ik schud heftig met mijn hoofd en sla mijn ogen neer.
“Nee, ik hoefde niet meer van hem. Ik kom nu voor mezelf.”
Met vragende ogen en nieuwsgierig geworden leidt hij me naar de sofa.
“Kom, ga maar eerst even rustig zitten.”
Ik zet me neer op het randje en laat me dan heerlijk ontspannen onderuitzakken.
“Vertel het me maar. Je komt nu voor jezelf?”
“Ik heb er de hele zomer over nagedacht. U bent geen moment uit mijn hoofd geweest.”
Met de adoratie duimendik op mijn gezicht geschreven kijk ik weer naar hem op.
“Wat bedoelde u nu toen u zei dat mijn geilheid er is voor hem …
maar niet om hem …
en ook voor mij …
en toch weer niet voor hem …
of ondanks hem.
Ik begríjp het niet.”
Dokter P. schuift zijn stoel naderbij, veel dichter dan gewoonlijk en pakt mijn hand.
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
|
|
    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 71
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 11 december 2005 - 08:01 pm: |
|
De zomer voorbij |
De zomer is voorbij.
Voor iedereen, maar ook voor mij als therapeut.
Het betekent in het algemeen ook afscheid nemen van mijn cliënten. Ik hou mezelf dan voor dat ze ‘genezen’ zijn en me niet langer nodig hebben. Genezen dankzij mij, hoewel soms de gedachte bij me opkomt dat het veeleer de zomer is die hen genas, dan mijn therapeutisch handelen.
Soms echter komt een cliënte bij me na de zomer met een nieuwe vraag, of, ik blijf optimistisch als therapeut, de echte vraag. En ach, of dat dan komt vanwege de zomer, of vanwege mijn ‘wijze’ woorden van daarvoor, wat doet het er toe.
Zeker als mijn cliënte iemand is als de verrukkelijke Marny.
Ze komt binnen en drukt me de hand.
Hmmm, de sensualiteit die ze daarmee op me los laat. Als ik ooit aan iemand zou moeten verklaren wat een dergelijk begrip inhoudt, zou ik eigenlijk moeten volstaan met: Marny. Zeker als ik dat ten overstaan van collega’s zou moeten doen in het kader van de behandeling van obsessieve sexualiteit. Hoe obsessief ze ook mij benaderd.... ik voel me op zo’n moment meer man dan therapeut.
Wat ze ziet er verrukkelijk uit, met haar zongebleekte krullen. Ik draai er afwezig een krul in. Ik vraag haar te gaan zitten. Zucht.
Dan verbaast ze me met haar nieuwe inzicht.
Dat ze zich zelf realiseert dat ze hulp nodig heeft.
Eindelijk.
En dan vertedert ze me opnieuw.
Ze probeert dapper haar obsessieve sexualiteit te beschrijven. Niet in eigen woorden, maar met de woorden die ik haar gegeven heb. En ik realiseer me dat ik op het goede pad ben. Mijn diagnose, daar zal ik niet ver naast zitten. Mijn gehanteerde therapeutische methode, de Id-Ego hypnose is voor haar de juiste. Maar vooral wordt me duidelijk dat gedachten en gevoelens, woorden en voelen, bij haar nog veel sterker zullen moeten samengaan. Voelen is haar kracht, haar leerweg, die ik met spaarzaam gebruik van woorden zal moeten sturen.
Ik schuif mijn stoel dichter bij haar en pak haar hand.
“Woorden zijn niet belangrijk, meisje, voelen is dat wel.
Voelen komt eerst, begrijpen pas daarna.
Je doet net alsof het allemaal veel te ingewikkeld voor je is.
Alsof mijn woorden raadsels vormen.
Maar het gaat om jouw gevoelens.
Hoe jij daar mee omgaat.
Hoe jij je daar in verstrikt.
Accepteren wat je voelt.
Leren wat het betekent.
Doen wat je moet doen....
ook al heb je moeite met de consequenties.”
Ik laat mijn hand uit de hare glippen en kijk haar aan.
En verdrink weer in die mooie grote poppenogen van haar, zo vol onschuld en verwachting. Haal diep adem, en leg alle begrip en ernst in mijn toon die ik in me heb:
“De enige vraag vooraf die je moet beantwoorden is of je dat wilt. Of je samen met mij dat wilt aangaan. Ook al betekent het dat je gevoelens moet onderzoeken waarvan je eerste gedachte is dat het niet klopt, dat je dergelijke gevoelens niet hebt. Of niet wilt hebben. Gevoelens rond je sexualiteit...”
Ik laat mijn stem wegsterven om mijn laatste woorden diep op haar te laten inwerken.
Want, jazeker meisje, daar zal mijn therapie zich op richten: jouw sexualiteit.
“Natuurlijk, misschien heb je gelijk en klopt het niet wat ik je zal ingeven, maar ik wil dat je eerst met mij die zoektocht begint. En als je, na afloop van die tocht, nog steeds meent dat het niet waar is? Dan is dat zo.
Maar voor we dat punt bereiken, wil ik dat je je open stelt voor al die gedachten en gevoelens waarheen ik je zal leiden. Hoe verschrikkelijk je ze ook vindt. Je zult je kwetsbaar moeten maken. En er vertrouwen in hebben dat, wat er ook gebeurt, ik je zal helpen en bij je zal blijven.”
 verhalen maken dromen waar 
| |
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 149
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 december 2005 - 11:52 am: |
|
trots |
Als ik op de bank lig en ik hem ‘meisje’ hoor zeggen, voel ik elke vezel in mijn lichaam tintelen.
Verbaasd om dit gevoel luister ik maar half naar wat hij zegt. De woorden die hij rustig uitspreekt hebben een kalmerende werking. Ik was bloednerveus voor deze afspraak. Het is een hele stap om uit jezelf naar een therapeut te gaan. Als je wordt gestuurd, kan je altijd nog alles van je af schuiven, de schuld bij een ander leggen, geen verantwoording nemen. Maar nu ben ik vrijwillig naar dokter P. gegaan. Míjn dokter P. en ik zucht diep. Ik kijk in zijn grijsblauwe ogen en voel me week worden. Hoe komt dat toch? We schelen helemaal niet zoveel in leeftijd maar als ik bij hem ben, voel ik me net een klein meisje. Verlegen, afwachtend, verlangend.
Verlangend? Waarnaar?
Ik bespeur kracht in zijn stem. Voor het eerst in lange tijd voel ik me veilig. Er heerst harmonie in de kamer en omdat ik dat gevoel wil vasthouden, leg ik mijn kleine hand op zijn grote knuist.
Maar als hij zegt dat ik moet doen wat ik doen moet, krijg ik een koude douche. Het wordt nog erger als hij zegt dat ik moeite met de consequenties zal hebben.
Ik knijp stevig in zijn hand en mijn koppige bui steekt weer op.
“Je woorden zíjn ook raadsels. Geen wonder dat ik me daarin verstrik. Wát moet ik accepteren.”
Op slag verander ik in de zelfverzekerde vrouw die ik al jaren ben, weg is het meisjesgevoel.
Ik frons mijn wenkbrauwen en bekijk hem met een geagiteerde blik. Ik kom overeind en terwijl ik recht voor hem op het randje van de sofa ga zitten, plaats ik mijn knieën netjes tegen elkaar. Omdat ik een superkorte rok aan heb, heeft hij zicht op mijn knalrode slipje. Ik tik met de hakken van mijn high-heels ongeduldig op de grond.
“Kan je me uitleggen waarom ik je het ene moment aardig vind en naar je luister, en het volgende moment geďrriteerd raak. Zo voel ik me veilig en direct daarop aangevallen. Ik weet dat het tijdelijke gevoelens zijn, ze gaan voorbij. Maar het voelt niet goed. En ik heb er geen controle over. Ik niet maar een ander ook niet. Hoe kan ik deze stroom van tegenstrijdige gedachten en gevoelens doorbreken?”
Trots en met opgeheven hoofd daag ik hem uit. Ik volg zijn ogen.
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Ondanks
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?