sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Jip » Benzinepech
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Jip

Lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op vrijdag 06 mei 2016 - 04:03 pm:

Benzinepech Mf1

De lotgevallen van een onverbeterlijk warhoofd

Ik tuur door de voorruit naar de donkere weg voor me, die alleen verlicht wordt door de koplampen van mijn auto. Waarom slingert die weg toch zo? En waarom is het hier zo vreselijk donker? Zo af en toe een lantaarn zou hier zeker niet misstaan. Wat zal ik blij zijn als we straks op de grote weg zijn en dit geslinger eindelijk afgelopen is. Als we de grote weg halen tenminste. De benzinemeter staat al een tijdje op nul en op het dashboard brandt een rood lampje om aan te geven dat de tank nu toch echt bijna leeg is.
Oh, wat ben ik boos op mezelf! Waarom heb ik nou niet meteen bij vertrek getankt? Waarom heb ik niet beter opgelet? Omdat het al laat was, ik een beetje haast had om weg te komen en omdat ik dacht dat we onderweg nog wel een tankstation tegen zouden komen. Maar waar had ik die dan verwacht? We zijn hier in de middle of fucking nowhere.
Ik kijk in de binnenspiegel. Mijn dochtertje Laura is op de achterbank in slaap gevallen. Ze is uitgeput na een dag vol nieuwe ervaringen. Voor het eerst heeft ze in de zee gezwommen, op de rug van een paard gezeten en verstoppertje gespeeld in een echte hooiberg. Aan het einde van de dag was ze zo vol van alle indrukken dat ze ervan moest huilen.
"Het is hier allemaal zo mooi en leuk," snikte ze bij het afscheid.
En nu ligt ze dus heerlijk te slapen, vol vertrouwen dat haar mama haar weer veilig thuis zal brengen. Want zo zijn mama's in haar ogen. Mama's passen op je, zorgen voor je en troosten je als je verdrietig bent. Mama's weten hoe het moet en doen geen stomme dingen.

Met samengeknepen billen kijk ik naar de benzinemeter. Het lijkt wel alsof die nog lager staat dan de vorige keer dat ik keek. Onzin natuurlijk, lager dan nul kan die niet, maar dat de tank nu echt zo goed als leeg is, is duidelijk.
En wat ga je doen als de auto er zo meteen sputterend mee ophoudt?
Laura zal zeker wakker worden. Ze zal zien dat we stilstaan, helemaal alleen, in het donker, in plaats van veilig thuis. Dan zal ze met een paniekerig stemmetje vragen waar we zijn.
Wat ga je dan zeggen, muts?
Je gaat in elk geval niet in paniek raken, want daar heeft niemand iets aan. Gewoon de wegenwacht bellen, afwachten en hopen dat er in de tussentijd geen verkrachter of seriemoordenaar langskomt. Maar hoe groot is die kans? Een beetje seriemoordenaar zoekt zijn slachtoffers niet hier, denk ik zo. Nee, de kans is heel groot dat je straks gewoon veilig in je bed ligt, alleen iets later dan gepland.

Ik overweeg of ik Tim vast moet bellen, maar besluit om dat niet te doen. Wat heeft het voor zin? Hij kan toch moeilijk met een tankje benzine deze kant op komen rijden, dan is de wegenwacht waarschijnlijk sneller. Nee, ik zal hem straks bellen als we echt stilstaan en de wegenwacht al onderweg is. Gewoon, omdat ik eerst mijn problemen zelf op wil lossen, daarna zal ik hem eerlijk vertellen wat er gebeurd is. En hij zal er ongetwijfeld een duidelijke mening over hebben.
Hij zal zeggen dat ik een warhoofd ben en hij heeft gelijk. In mijn brein stormt, knettert en vonkt het de hele dag. Daar komen de meest waanzinnige, creatieve ideeën uit voort. Maar mijn brein is niet geschikt voor ordenen, plannen en gestructureerd denken. Ik kom te laat voor belangrijke afspraken of verschijn helemaal niet, vergeet dagelijkse dingen als boodschappen doen of rekeningen betalen en ben altijd alles kwijt. Gelukkig ben ik ook lief, spontaan, sociaal, creatief en grappig, anders zou het onmogelijk zijn om met mij te leven.

Tim kent mijn zwakke kanten als geen ander en heeft ermee leren leven. Maar dat wil niet zeggen dat hij ze ook accepteert als excuus.
"Het is maar net hoe je ermee omgaat," zegt hij altijd, "er zijn allerlei hulpmiddelen om je te helpen organiseren en dingen te onthouden."
Een agenda, lijstjes en een smartphone, bedoelt hij dan. Ik heb ze allemaal en ik gebruik ze ook, meestal. Maar als ik heel eerlijk ben, kan ik het gewoon niet zo belangrijk vinden om op tijd te komen en al mijn afspraken te onthouden. En anderen lijken het ook niet zo erg te vinden als ik dat een keer niet doe.
Ach, die lieve, leuke Suus doet het echt niet expres, denken ze dan.
Zelfs Laura lijkt het niet echt erg te vinden als ik haar te laat van school kom halen. Dan gaat ze rustig zitten kleuren bij de juf en wacht ze geduldig tot ik met een rood hoofd en wapperende haren kom binnenrennen.
"Mama kan niet zo goed klokkijken," schijnt Laura een keer tegen haar juf gezegd te hebben.
De juf heeft vast vriendelijk geglimlacht. Iedereen kan toch klok kijken, zal ze wel gedacht hebben.
Tim denkt daar precies net zo over. Eindeloze discussies hebben we gehad over het belang van een paar minuten eerder of later zijn en over het verschil tussen niet willen en niet kunnen. Tim begreep niet waarom het nou zo moeilijk was om op tijd bij school te staan en ik begreep niet waar hij zich nou zo druk over maakte. Oké, zoveel laat komen dat de school Tim moest gaan bellen, dat kon niet. Maar hoe vaak kwam dat nou voor? Toch te vaak, vond Tim.
Onlangs zat het weer eens helemaal tegen. Ik was druk bezig met van alles en nog wat en ineens was het al vier uur. En tegen de tijd dat ik bij de school was, stonden Tim en Laura al op me te wachten. Tim hoefde mijn excuses niet te horen. Hij schoof zijn hand onder mijn jas en legde zijn hand heel onopvallend op mijn billen.
"De volgende keer dat dit gebeurt, leg ik je over de knie," fluisterde hij in mijn oor.
Ik keek Tim geschokt aan, dit moest een grapje zijn. Maar Tim zijn gezicht stond heel serieus, er was nergens een spoortje van een glimlach of een twinkeling in zijn ogen te bekennen.

Ik durfde er niet verder op door te gaan en Tim deed er verder ook het zwijgen toe. Maar de gedachte bleef me wel bezighouden. Een pak op mijn billen krijgen, van Tim. Ik vond het een eng idee. Zo af en toe kreeg ik wel eens een paar flinke kletsen op mijn achterwerk tijdens de seks en dat voelde eigenlijk best lekker. Maar daar had Tim het nu niet over, dat was duidelijk. Hij had het over echte straf en echte pijn, niet over een paar aangenaam tintelende billen.
De rest van de dag kwam het onderwerp niet meer ter sprake. Maar ik bleef wel rondlopen met een knoop in mijn maag en het onprettige gevoel dat er iets scheef zat tussen Tim en mij. Die avond probeerde ik het op een luchtige manier ter sprake te brengen.
"Krijg ik nog billenkoek?" vroeg ik met een kinderlijk stemmetje.
"Daar zou ik maar geen grappen over maken als ik jou was. Tenzij je nu meteen een goed pak slaag wilt natuurlijk."
We keken elkaar aan. Hij had nog maar een klein duwtje nodig, dat was duidelijk. Een verkeerd woord en het zou echt gebeuren. Het lag op het puntje van mijn tong om "doe maar" te roepen, maar iets hield me tegen.
"Sorry," fluisterde ik.
We dronken nog wat, hadden seks en kropen daarna tegen elkaar aan, lekker warm met mijn billen tegen zijn buik gedrukt. Hoe zou het nou voelen? vroeg ik mij af. Misschien wel alsof je veel te lang met je blote billen in de zon hebt gelegen.
Het kostte me een paar dagen om onder ogen te zien dat de dreiging van een pak op mijn billen diepe indruk op me gemaakt had. Ik wilde er niet aan denken, maar tegelijkertijd kon ik alleen maar aan billen denken, blote vrouwenbillen die gestraft werden door een sterke mannenhand. Op een onbewaakt ogenblik zat ik wat voor me uit te staren en tekende ik wat op een papiertje. Laura kwam bij me zitten, ze keek nieuwsgierig naar mijn tekening.
"Het zijn net blote kontjes mam," giechelde ze.
Ik keek eens goed en zag dat ze gelijk had. Nijdig verkreukelde ik de tekening.

Een dag later zat ik met mijn beste vriendin Judith in de sauna te ontspannen na een uurtje hard trainen. Verontwaardigd vertelde ik haar wat Tim tegen mij gezegd had en ik verwachtte dat ze mijn verontwaardiging minimaal zou delen. Maar Judith barste in lachen uit.
"Je bent inderdaad een onverbeterlijke laatkomer, ik heb net ook weer een kwartier op je zitten wachten. Blijkbaar hebben je ouders je nooit geleerd dat het niet netjes is om mensen te laten wachten, dus misschien zijn er wel onorthodoxe methoden nodig om je dat alsnog bij te brengen."
Ik keek Judith woedend aan, maar ze bleef lachen.
"Joh, wat maak je je druk, het is vast een geintje van Tim."
"Zo klonk het anders niet."
"Nou, dan krijg je misschien een keer een pak op je billen. Big deal."
"Big deal? Heb jij het wel eens meegemaakt dan?"
"Joh, zo vaak. Mijn moeder komt uit Suriname, weet je nog? Daar denken ze heel anders over opvoeden. Als ik iets uithaalde kreeg ik pats, pats, pats op mijn blote billetjes."
"Als volwassene bedoel ik natuurlijk."
"Oh, dat bedoel je. Nee, ik heb genoeg billenkoek gehad voor een heel leven. Het doet hartstikke zeer en het eerste uur wilde je liever niet aan zitten denken, dus voor mij hoeft het niet zo. Maar als het jou wel spannend lijkt is daar niets mis mee hoor. Dat is hartstikke hip tegenwoordig. Heb je vijftig tinten grijs nog niet gelezen?"
"Hoe kom je erbij dat het mij wel spannend lijkt," riep ik fel.
"Jij praat altijd over de dingen waar je lieve koppie vol van is en deze reactie is natuurlijk ook een goede aanwijzing. Ik ken je al een paar jaartjes Suus."
"Nou, dan vergis je je toch lelijk. Een pak op mijn billen is wel het laatste wat ik wil."
"Joh ook prima, dan zeg je dat toch gewoon in alle rust tegen Tim. Begint hij er vast nooit meer over. En als je het stiekem toch eens wilt proberen, hoef je alleen maar een keer te laat te komen. Dat zal jou niet al te veel moeite kosten, lijkt me zo."
Ik keek Judith boos aan, maar moest toch ook lachen.
"Kom," zei ze, "dan trakteer ik je op zo'n heerlijk gezonde smoothie. We hebben hier alweer veel te lang gezeten, mijn billen doen pijn."
Ik keek Judith stomverbaasd aan.
"Van het trainen hoor," verduidelijkte ze.

Later die avond was er alle gelegenheid voor een rustig gesprek met Tim, zoals Judith had voorgeteld. Toch kwam het er niet van. Ik kroop tegen Tim aan en liet mijn pijnlijke spieren lekker masseren. Al snel dacht ik aan hele andere dingen.
Voor het naar bed gaan zag ik dat Judith nog een app-je had gestuurd.
"Goed gesprek met Tim gehad? Mocht je nog geïnteresseerd zijn, dan moet je dit eens lezen. Watch and learn. XXX J."
Bij het bericht zat een linkje. Ik stuurde het door naar mijn laptop om het later nog eens te bekijken, maar natuurlijk vergat ik dat. Pas dagen later, toen ik een sollicitatiebrief moest schrijven, kwam ik de link weer tegen. En die was natuurlijk meteen interessanter dan de dingen die ik eigenlijk moest doen. Ik kon de verleiding niet weerstaan en klikte. Even kijken, dacht ik. Het was een flinke teleurstelling toen er een ebook versie van vijftig tinten grijs op mijn beeldscherm verscheen. Nee hè, niet dat gehypet gedoe, dacht ik. Toch begon ik dapper te lezen. Jemig, wat slecht geschreven en wat saai, dacht ik. Waar is al die seks waar iedereen het over heeft? Pas na ruim honderd pagina's wordt er voor het eerst gewipt. Ik scrolde nijdig door de bladzijden. Wat moet ik hier nou mee Judith? dacht ik. Totdat ik bij de sleutelscène kwam, de scène waarin Ana voor het eerst billenkoek krijgt. Die scène maakte alles goed. Ik las ademloos en nog eens en nog eens, totdat ik de scène bijna uit mijn hoofd kende.
Ik klikte het boek dicht en probeerde me weer te concentreren op mijn sollicitatiebrief, maar dat lukte natuurlijk niet. Mijn gedachten bleven afdwalen naar die ene scène en al snel werd het mijn eigen verhaal met Tim en mij in de hoofdrol.

Ik dacht aan mijn billen, bloot over Tim zijn knie. Hij zal me stevig vasthouden, zodat ik geen kant op kan. En ik denk aan Tim zijn rechterhand, die mijn billen ruw zal opwrijven alsof hij ze wil laten glimmen. Dan zal zijn hand omhoog gaan en pats! de eerste harde klap uitdelen. Ik zal spartelen met mijn benen en maaien met mijn armen, misschien zal ik zelfs wel gillen van schrik en pijn. Tim zal zich er niets van aantrekken en doorgaan met slaan totdat mijn billen rood zijn. Hoe lang zal dat duren? Vijf minuten misschien? Het zal ongetwijfeld een eeuwigheid lijken. Ik hoop dat ik het vol kan houden zonder smeken en jammeren, maar ik betwijfel het. Ik ben niet zo'n held als het om pijn gaat. Als ik dan nog niet in tranen ben, zal Tim een vreselijk enge badborstel, gemaakt van hardhout tevoorschijn halen. Hij zal mijn billen eerst met een paar voorzichtige tikjes laten voelen hoe hard de borstel is. Dan zal het echte werk beginnen. Tien tikken zullen genoeg zijn om de tranen flink te laten stromen en dus zal ik er twintig krijgen. Ik zal me overgeven en huilend meetellen van één tot twintig. Halverwege zal ik een kleine pauze krijgen om even op adem te komen en de ergste paniek uit mijn lijf te verjagen. Hoe zullen mijn billen op dat moment aanvoelen? Ik stel me het brandende gevoel voor na een ronde squats in de sportschool, maar dan tien keer erger. Misschien zal ik proberen om onder de laatste tien slagen uit te komen door me op te richten en Tim aan te kijken. Hij zal me zachtjes maar dwingend terugduwen in mijn positie en zich klaarmaken voor de nog resterende klappen. De gifbeker zal toch echt helemaal tot de bodem leeggedronken moeten worden. Na de laatste slag zal hij me overeind helpen en mijn tranen deppen met een zakdoek. Voor het eerst zal ik Tim weer aan kunnen kijken. Wat zal ik zien in zijn ogen? Geen tranen, daar is Tim de man niet naar, maar het zal me niet verbazen als hij wel een brok in zijn keel heeft. Het zal hem ongetwijfeld veel doen om zijn geliefde zo'n ongenadig pak billenkoek te geven, ook al zal hij daar niet te veel van laten blijken. Want er zal nog wat moeten gebeuren.
Als mijn tranen gedroogd zijn, zal hij Tim op mijn buik op de rand van het bed leggen. Eerst zal hij mijn achterwerk verzorgen met verkoelende gel, dan zal hij mijn billen spreiden en heel voorzichtig een vinger bij me naar binnen duwen. Tim zal zijn handen op mijn heupen leggen en me in mijn kontje nemen met langzame, vastberaden stoten. Hij zal vrijen alsof hij iets moet bezweren, alsof hij iets van zich af moet gooien. Ik zal schreeuwen bij elke stoot en als Tim klaarkomt zal hij een soort oerkreet laten horen en misschien toch een traan laten. Pas dan zal mijn straf echt voorbij zijn.

Tim had niet door wat zijn dreigende woorden allemaal met mij deden. Het viel hem alleen wel op dat ik ineens altijd keurig op tijd kwam.
"Volgens mij wil jij je billetjes liever blank houden," zei hij een keer op pesterige toon.
Zelf hield ik het meer op toeval. Heel toevallig had ik net een nieuw baantje, als tekenlerares op een middelbare school. Die school lag op vijf minuten lopen van die van Laura. En mijn laatste les eindigde een half uur voordat Laura haar school uitging. Het was dus bijna onmogelijk om te laat te komen. Dat had toch niets met Tim te maken?

"Bliep," zegt de auto.
Het benzinelampje begint nog sneller te knipperen. Zelfs ik kan het nu echt niet meer negeren, terwijl ik toch een ster ben in het over het hoofd zien van dit soort signalen. Wat nu? Stoppen of doorrijden totdat de auto er zelf mee stopt. Doorrijden toch maar. Zolang we rijden is er nog een kleine kans op een wonder, een benzinestation dat ineens opduikt of zo. En als de motor er echt mee stopt, kan ik altijd nog hulp inroepen. Daar maak ik me eigenlijk helemaal niet zo'n zorgen over. Hoe dom of onhandig ik ook doe, er is altijd wel iemand die me uit de brand wil helpen. Gewoon, omdat mensen mij aardig vinden en me graag helpen. En misschien wek ik ook wel een beetje medelijden op met mijn grote Bambi ogen. Vooral mannen zijn daar wel gevoelig voor. Nou ja, behalve Tim dan. Die wordt gewoon boos op me als ik stomme dingen doe. En over die boosheid maak ik me veel meer zorgen. Wat zal Tim zeggen als ik hem vertel dat we later thuiskomen en als ik hem vertel waarom. Maar vooral: wat zal hij doen? Hij heeft het letterlijk gezegd: "de volgende keer leg ik je over de knie."
Dat ging weliswaar over te laat bij Laura haar school komen en dat is nu natuurlijk niet aan de orde, maar ik vraag me af of Tim straks erg gevoelig zal zijn voor dat soort details. Tim zegt zelden zomaar iets en hij is ook niet van de loze dreigementen. Tim is van 'afspraak is afspraak' en 'acties hebben consequenties', daar weet ik alles van. Ook zonder billenkoek.

Ik heb een tijd geleden mijn autootje om zeep geholpen door heel lang stelselmatig het olielampje te negeren. Ik zag het rode lampje wel branden op het dashboard, maar dacht er toch steeds niet aan om er iets aan te doen. Totdat het te laat was en de motor er echt mee ophield. Ik dacht dat het probleem simpel op te lossen zou zijn met wat nieuwe olie, maar dat bleek niet het geval. Een reparatie van ruim duizend euro was de enige oplossing, volgens de man van de garage. Ik schrok me rot. Duizend euro was heel veel, zoveel geld had ik helemaal niet. En ik kon mijn geliefde autootje echt niet missen. Zonder auto moest ik al mijn dingen met het openbaar vervoer doen en dat is een nachtmerrie voor iemand die geen klok kan kijken. De man van de garage was nog wel gevoelig voor mijn tranen en haalde honderd euro van de prijs af, maar Tim was niet bereid om ook maar een cent aan de reparatie bij te dragen. Hoe ik ook smeekte, hij bleef onverbiddelijk. Mijn autootje ging naar de sloop en ik moest me voortaan maar met de fiets en het openbaar vervoer zien te redden. Ik mocht zelfs Tim zijn auto niet meer gebruiken.
"Je denkt toch niet dat ik het risico wil nemen om nog een auto te verspelen," zei hij.
Vandaag is het voor het eerst na lange tijd dat hij me zijn auto weer meegeeft. En moet je zien wat het resultaat is. Dus, realiseer ik me met een knoop in mijn maag, is de kans groot dat er mij een paar heel onaangename momenten te wachten staan. Ik, Susan de Vries, 33 jaar oud, ga een pak op mijn billen krijgen.

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld in de achteruitkijkspiegel.
"Jij gaat billenkoek krijgen," fluister ik tegen mezelf.
Ik moet erom lachen, zo belachelijk klinkt het. Toch lijkt de kans groot dat het echt gaat gebeuren, binnen een paar uur. En dan? Hoe zou zoiets in zijn werk gaan? Zou Tim me aan mijn haren mee naar boven sleuren en me zonder pardon voor mijn billen geven? Ik denk het niet, zo'n type is Tim niet. Hij zal eerder rustig uitleggen wat er gebeurd is, wat hij daarvan vindt en wat de gevolgen zijn, een pak op mijn billen dus. En wat nou als ik zeg dat ik dat gewoon niet wil, dat hij het maar moet bekijken met zijn billenkoek. Grote kans dat Tim dan alsnog doorzet, hij heeft me tenslotte gewaarschuwd.

De weg maakt een haakse bocht, dan verschijnt er ineens een kruising met stoplichten en een klein dorpje. Zou daar misschien...., denk ik hoopvol. En ja hoor, tussen de bomen door zie ik heel duidelijk een Texaco bord. Mijn redding. Ik steek de weg over en rijd het dorpje in. Nou ja, dorpje is eigenlijk nog een groot woord. Een paar boerderijen en een klein industrieterrein, meer is het niet. Maar er is wel een benzinestation en dat is op dit moment alles wat ik nodig heb.
Het benzinestation ziet er verlaten uit, maar dat is ook wel logisch op dit tijdstip. En ze zullen toch wel een nachtautomaat hebben. Voorzichtig stap ik uit, zodat Laura niet wakker wordt. Ik kijk om me heen en krijg meteen de kriebels. Het benzinestation ziet er donker en verlaten uit. Het lijkt jaren geleden dat het voor het laatst schoongemaakt of geschilderd is. Naast het station ligt een vervallen fabriek die door een autohandelaar gebruikt lijkt te worden. Er staan allemaal auto's die eruit zien alsof ze hun laatste apk maar net gehaald hebben. Er is niemand in de buurt, maar toch wil ik hier zo snel mogelijk vandaan. Helaas zijn de twee pompen, euro95 en diesel, afgesloten met een stevige ketting en een hangslot. Van een nachtautomaat hebben ze hier kennelijk nog nooit gehoord.
"Kut, kut, kut," vloek ik binnensmonds.

Ik stap weer in de auto, sluit mijn ogen en leg mijn hoofd op het stuur. Wat moet ik nu doen? Nog verder doorrijden heeft geen zin. Tijd om het zo gevreesde telefoontje te gaan plegen. Dan wordt er ineens zachtjes op het portierraam geklopt. Naast de auto staat een onooglijk klein mannetje met een tandeloze glimlach. Ik schrik zo van zijn plotselinge verschijnen dat ik een harde gil uitstoot. Verschrikt kijk ik naar de achterbank, maar gelukkig is Laura nog steeds in dromenland. Jemig, denk ik, het lijkt wel alsof dat kind in coma ligt.
Het mannetje gebaart dat ik het raampje omlaag moet doen. Ergens lijkt dat me helemaal geen goed idee. Ik heb de neiging om de deuren op slot te doen en hard weg te rijden, al is het de vraag hoe ver ik nog kom zonder benzine. En wat kan zo'n mannetje nou uitrichten tegen een goed getrainde vrouw van bijna 1,80? Ik gooi het portier open en stap zo zelfverzekerd mogelijk uit. Het mannetje kijkt me wat verbouwereerd aan. Ik realiseer me wat hij waarschijnlijk ziet, een knappe meid in een lederen broek en een strak shirtje. Iets wat hij hier vast niet elke dag tegenkomt.
"Problemen?" vraagt het mannetje met een bijna onverstaanbaar accent.
"Geen benzine meer," zucht ik.
"Als dat alles is, moet u benzine of diesel hebben?"
Het mannetje haalt een bos sleutels van zijn broekriem en maakt de ketting om een van de pompen los, dan sloft hij met de benzineslang naar de auto. Ongelofelijk, denk ik, wat een mazzel.
Het mannetje vult de tank terwijl hij me aankijkt met glimmende oogjes. Staat hij nou ongegeneerd naar mijn borsten te kijken of is hij zo klein en krom dat die gewoon toevallig op zijn ooghoogte zitten? Ach, en wat dan nog? Hij is mijn redder, dus hij heeft wel een beloning verdiend. Ik schenk het mannetje mijn liefste glimlach en bedank hem zo uitgebreid dat hij er verlegen van wordt.
"Niets te danken hoor," zegt hij, "hier op het platteland helpen wij elkaar."
We lopen naar het kantoortje om af te rekenen. Het is er donker en stoffig. Aan de muren hangen posters van naakte vrouwen, waarvan een levensgrote playboy poster van Tatjana nog de netste is. Het mannetje lijkt zich een beetje te generen. Hij gaat voor de poster staan om die aan het zicht te onttrekken.
"Niet echt een plek voor dames," zegt hij.
"Geeft niets hoor, ik heb grote broers, dus ik ben wel wat gewend," zeg ik met een glimlach.
We rekenen af. Natuurlijk is er geen pinautomaat, maar gelukkig heb ik ook contant geld bij me. Ik bedankt het mannetje nog een keer en geef hem een voorzichtige knuffel, zo dankbaar ben ik. Hij weet niet wat hem overkomt. Met een verlegen lachje staart hij me na.
Laura slaapt nog steeds, alsof er niets aan de hand is. Ik heb weer eens een engeltje op mijn schouder, dat kan niet anders, denk ik. In gedachten bedank ik het engeltje. Thanks for saving my ass, letterlijk.

Een half uur later zijn we thuis, niet eens veel later dan gepland. Tim tilt Laura uit de auto. Ze knippert even met haar ogen, maar wordt niet echt wakker. We leggen haar met haar kleren nog aan in bed, ze slaapt meteen weer verder. Beneden op de bank vertel ik over onze dag. Het benzine probleempje laat ik onvermeld. Tim opent een fles wijn. Ik kruip lekker tegen hem aan. Het voelt warm en veilig, maar toch is het alsof er iets niet goed is.
"Tim," zeg ik met trillende stem, "ik moet je wat vertellen."

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

heemskerk
Productief lid

Bericht Nummer: 37
Aangemeld: 12-2015