    
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 | | Gepost op maandag 07 november 2011 - 06:00 pm: | |
waarin we leren van de streek die Marjan Moniek levert |
Marjan
Het was druk in de eetzaal. Een lange rij stond te wachten op het bestek dat vergeten was. Hoewel de meeste meisjes nog maar pas op waren, kwebbelden ze er al rustig op los. Zo niet Marjan. Ze was nog niet echt aan het kostschoolleven gewend. Bovendien had ze haar meeste tijd aan Moniek besteed en nog nauwelijks kennisgemaakt met de andere meisjes. Of met waar deze school zo berucht om was. En waarom ze er deel vanuit mocht maken.
Een leuk kind, die Moniek. Zo volop bezig met proberen om een meisje te zijn. Ze lachte in zichzelf: dat was nu iets waar zijzelf geen enkele moeite mee had.
Een zachte stem achter haar ter hoogte van haar oor onderbrak haar gedachten: “Niet omkijken. Reageer niet. Luister alleen.
Vandaag ga je een beetje spelen met je pupilletje. Jullie hebben straks Franse les. Ze heeft haar huiswerk niet gemaakt. Help haar een beetje, zodat... je weet wel.
Tijdens het middageten ga je dan Moniek wat uitdagen. Voer haar. Zodat ze ruzie met je gaat maken. Of anderszins de fout in gaat.”
En voor ze verdere vragen kon stellen voelde ze dat de stem alweer verdwenen was. Nu durfde ze om te kijken.
Niemand.
Maar wie kon het anders zijn geweest dan Maartje, Klasse-Oudste?
Het bestek kwam eindelijk binnen -wie zou daarvoor gestraft gaan worden?- en ze dacht er verder niet meer bij na. Ze had honger gekregen.
En werd geïntrigeerd door haar opdracht. Voor ze haar ontbijt al op had, zat ze met een kopje in de hand al in het haar woordenboek Frans gedoken. Wat was nou verdomme geil? Mooi dat dat er niet instond. Neuken kon ze ook al niet vinden. Maar wel koe: vache. En oud wist ze tenminste zelf ook wel: vieille. Proberen op internet? De internet-meiden wisten vast de weg wel. En die hadden toegang in de bibliotheek waar een computer stond.
Dawn was meteen enthousiast. En kundig. In no-time wist ze het. Geil: excité. Natuurlijk. En neuken: baiser. Nooit geweten. Prima. Als madame Mélisande het maar wist. Nu nog een goede zin produceren. Marcha was daar goed in. Nou maar duimen dat Moniek nooit had opgelet tijdens les en vakanties.
Natuurlijk zat ze bij de Franse les naast Moniek. Gelukkig wat achteraan, zodat ze gemakkelijk konden smoezen. Moniek zat zenuwachtig te bladeren in haar boek. Het was duidelijk dat ze behoorlijk in de piepzak zat. Ze wist zelfs het juiste hoofdstuk niet te vinden. Marjan wees aan waar ze waren. De les over de wei, over de bloemetjes en bijtjes en zo.
“Huiswerk niet af?” vroeg ze.
Moniek schudde haar hoofd.
“Maak je niet druk. Het gaat over de natuur, maar daar gaan alle hoofdstukken over. En aan nieuwelingen als jij die een beurt krijgen, vraagt ze toch altijd het zelfde: wat een petit jolie fille daar doet. Wees dan alleen niet zo stom om iets te antwoorden als ‘rollebollen met een jongen’.”
“Maar wat moet ik dan zeggen”? vroeg Moniek benepen.
Nou gewoon, eh bijvoorbeeld viooltjes plukken voor een vaasje.”
“Maar hoe zeg ik dat dan in het Frans?” vroeg Moniek mogelijk nog benepener.
“Mm, eens kijken, zoiets als je vais baiser cette vieille vache excitée.”
Moniek ging ijverig schrijven: “Zeg nog eens?”
“Ik dus ‘je, ga - ‘vais’ -‘baiser’- halen dus- ‘cette’- deze viooltjes -‘vieille’- voor een mooi vaasje -‘vache excitée’: je vais baiser cette vieille vache excitée.”
“Ssst, ze begint.”
Madame Mélisande klapte in haar handen: “Nous commençons alors mes petites.”
De woordjes voor vandaag: la famille. Met een stokje wees ze een rij woordjes op het schoolbord aan.
La famille: monsieur, madame, mama et papa, le garcon, la fille, obéissance, désobéissant, la punition, les culotte nue, donner une fessée. En vertaalde.
“De familie: meneer en mevrouw, moeder en vader, jongen en meisje” “gehoorzaamheid”
En streng nu:
“ongehoorzaam”
“straf”
“blote billen”
“bil-len-koek!”
Om vervolgens ieder woordje voor te lezen: langzaam maar heel erg Frans. Waarop de klas ieder woordje herhaalde: luidruchtig eentonig en heel erg Nederlands. “Aujourd’hui mon enfants hebben we weer een nieuw meisje, eens even kijken: Moniek, n’est ce pas?”
Moniek liep alvast rood aan.
“Tu prepare notre leçon, ma fille?”
“Oui, madame” stotterde Moniek.
“La leçon de la prairie, n’est ce pas.”
“Oui, madame.”
“En, ma petite Moniek, wat doet een fille très jolie comme toi dans la prairie?”
“Eh eh je eh vais baiser eh cette vieille eh vache excité.”
Onderdrukt gegiechel klonk.
“Comment?”
“Je vais baiser cette vieille vache excitée.”
Zo luid en duidelijk als ze kon.
Niet erg Frans, maar verstaanbaar genoeg.
Het werd doodstil nu.
Madame ademde heel zwaar.
Werd rood.
En wees
“dehors”
naar de deur.
Bleek en ontzet vluchtte Moniek weg.
Overal nu gegiechel en besmuikt gelach.
En het boze tikken van Madam’s stokje op haar lessenaar.
“Silence, silence.”
Maar toen was Moniek al buiten en de deur gesloten.
Moniek
Tijd voor de Franse les.
Oh jee, ze was helemaal vergeten Marjan naar het huiswerk te vragen. En haar boek. Gelukkig hielp Marjan haar, voordat Madame binnenkwam.
Alles ging goed, totdat ...Madame naar haar toestapte en haar de beurt gaf.
Stotterend zei ze wat Marjan haar had voorgezegd.
Niet zo slim.
Want ze had echt wel die pretlichtjes in Marjans ogen gezien.
Wat ze precies zei, wist ze zelf niet, maar uit Madame’s reactie te merken had het weinig met viooltjes te maken. Want daar had ze iets over moeten zeggen.
En voor ze het weet stond ze alweer op de gang. Buitengesloten.
De klas stroomde leeg. Alle meisjes passeerden haar. Helemaal niet meer zo aardig meer, maar vol leedvermaak.
Boeoe, riep er een, een koe nabauwend.
Geile ouwe koe, een ander.
Neukeneukeneuke een derde. Was dat niet Paulien?
Sisgeluiden terwijl ze langs haar billen streken.
Ze begreep dat ze iets gezegd moest hebben met een seksuele strekking. Het “neukeneukeneuke” van Paulien maakte haar dat wel duidelijk.
Ze probeerde het allemaal niet te horen, niet te voelen, niet te zien door strak voor zich naar de grond te blijven kijken. Zo merkte ze het niet dat de Klasse-Oudste als laatste meisje bij haar bleef staan. Om haar aan haar kin omhoog te trekken zodat ze recht in haar boze ogen keek.
“Maartje, weet je wel, Klasse-Oudste, weet je wel.”
Met een hoofd vol vuur schoot ze rechtop, haar handen op haar rug, zoals ze had geleerd: “Jawel Klasse-Oudste, pardon Klasse-Oudste.”
“Naar beneden, etenstijd.”
“Maar eh madame eh Mélisande?”
“Oh, dìe wil je echt niet meer zien Mo-ni-que.”
Moniek haalde opgelucht adem.
“Maar wees niet bang Mo-ni-que, jouw tijd komt nog wel.”
En streek wulps haar hand langs Monieks kontje.
“Eerder dan je lief is,” waarbij ze veel betekend grinnikte.
Dat gebaar van Maartje langs haar billen. Ze moest er onwillekeurig van rillen.
Toch: tot nu toe liep het met een sisser af. Want direct daarna kwam inderdaad als laatste Madame naar buiten. En keurde haar, precies zoals de Klasse-Oudste had voorspelt, geen blik waardig. Om haar met een boos handgebaar de andere meiden achterna te sturen.
Die hadden dus nog steeds de grootste lol over haar optreden in de klas.
Ach, ze moest toegeven dat het beslist een geslaagde grap was die Marjan met haar uitgehaald had. Aya en Dawn maakten dat haar wel duidelijk. Zonder hun eigen rol daarin te verbloemen.
Echt, ze kon er best wel om lachen. Al wist ze nog steeds niet precies wat ze gezegd had.
En Marjan zelf?
Tsja, die meed ze liever even.
Marjan
Tijdens de maaltijd ging Moniek opzettelijk zo ver weg mogelijk van Marjan zitten.
Marjan begreep het wel. Het was gewoon een rotstreek. Een echte meidenstreek, waar ze zich in werkelijkheid nooit mee ingelaten zou hebben. Maar hier, in het Internaat, lag dat anders. Moniek was hier uit eigen keus. En zij had een opdracht te vervullen....
Als ze eens wist wat haar nog te wachten stond. Een beetje medelijden had ze wel. Maar het was ook heel erg spannend. Met haar te mogen spelen, zonder risico. Want ze wist zeker dat Moniek uiteindelijk wel weer bij zou trekken. Trouwens, ze zou wel moeten. Zij was immers haar Mentor. Van haar afhankelijk. Ook emotioneel. Belangrijkste was dat ze voelde dat er een echte band tussen hen was ontstaan.
Tijd voor actie. Ze besloot het drama verder op te voeren. Ze liep om haar bord weer te vullen opzettelijk dicht langs Moniek.
Zachtjes fluisterde ze in haar oor: “Ma petite vache.”
Moniek dook weg in haar bord.
Om het op de terugweg nog iets zwoeler te herhalen: “Ma petite vache exciteeeee”
Gelach om haar heen en een Moniek die nu echt haar neus in haar eten stopte.
Nog even wachten. Langzaam eten. Dan haar lege bord wegbrengen. En op de terugweg weer even langs gaan.
Om nu achter Moniek te gaan staan, zwaar in haar nek te ademen en haar overdreven sensueel te omhelzen, terwijl ze hijgde: “Voulez vous baiser avec moi ce soir.”
En zoende haar in haar nek.
Dat was te veel voor Moniek.
Ze gilde: “Je bent gemeen” en draaide zich om, om haar van zich af te duwen.
Overstuur als ze was, deed ze dat veel te abrupt en veel te heftig.
In plaats van haar weg te duwen, raakte haar hand Marjans gezicht. Dramatisch draaide die haar hoofd mee en riep hard Aaaa! Mocht ze eindelijk die toneelklap in praktijk brengen! Geleerd in de dramalessen van haar toneelvereniging. Met veel theater iemand slaan zonder dat je die raakt, terwijl je publiek denkt dat het echt is!
En publiek had ze hier, in de eetzaal. Al het geroezemoes stopte onmiddellijk.
Maar ook voor Moniek was ze duidelijk heel overtuigend. Van schrik verborg ze haar gezicht in haar handen.
Theatraal betaste Marjan haar ‘geslagen’ wang.
En snikte: “Ahhhh ma petite,” en zo mogelijk nog overdrevener: “mon amour!”
Wetend dat ze ook nu weer belachelijk gemaakt werd, kon Moniek zich langer beheersen en krijste: “Ik haat je, ik haat je, ik haat je.”
Nu sloeg ze echt met beide handen op haar in. Marjan dook in elkaar. Niet dat ze zich zeer deed, daarvoor waren Monieks handen te krachteloos, maar vanwege het mooie effect.
Natuurlijk grepen haar klasgenoten in, en hielden Moniek in bedwang, zodat Marjan veilig naar haar plaats kon terugkeren. Maar niet voordat ze eventjes en subtiel de tong naar haar had uitgestoken.
Pas toen ze zat, zag ze de grote druppel die over hang wang kroop.
Ach.
Maar tijd voor schuldgevoelens kreeg ze niet.
Daarvoor waren de ander meiden teveel op sensatie belust.
“Ingrijpen” riep de een. “Pak haar” een ander. “Straf” eiste een derde.
Okee, tijd voor de finale.
Ze stond op, rechtte haar schouders en liep langzaam en dreigend op Moniek af.
Vlak voor haar hield ze stil, haar armen over elkaar. Maakte zich zo groot mogelijk. Vol minachting keek ze op Moniek neer. Spoog op de grond.
Nu kwam het moeilijkste deel!
“Jij walgelijk kind. Jij vieze Worm. JIJ... MIJ... SLAAN!”
Wachtte een theatrale seconde, en toen:
“Op je knieën!
Op je knieën smeek je om vergeving. Kus je mijn voeten. Lik je mijn schoenen. Dat zal je leren.”
“Nooit. Nooit nooit nooit.”
Moniek rukte zich van haar beschermsters af om zich huilend in haar eigen armen te stortten met haar gezicht op tafel.
Marjan trok een brede grijns: God zij dank, gelukt!
Heel rustig en uitermate voldaan keerde ze naar haar eigen tafel terug.
Om het afmaken aan de Klasse-Oudste over te laten.
Moniek
Maar Marjan zocht haar zelf op. Even dacht ze dat het was om het weer goed te maken. Ze zei het ook zo lief: “Ma petite vache.” Hoewel ze nu wel in de gaten had dat het over een klein vaasje had, maar een koe. Toch klonk het uit de mond van Marjan als een koosnaampje. Had ze haar maar wat beter aangekeken in plaats van in haar bord te staren. Want het “exciteee” wat Marjan haar op de terugweg toevoegde, was beslist heel erg treiterend bedoelt.
Ze besefte dat haar beproeving nog niet ten einde was. Dat Marjan meer voor haar in petto had. Dat ze zich voor haar zou moeten afsluiten. Dat ze stoïcijns moest reageren. Maar ze kon het niet. Marjan was haar te lief.
Wanneer Marjan haar dan ook in haar nek zoende terwijl ze kreunde “Voulez vous baiser avec moi ce soir”, kon ze zich niet meer inhouden.
Het “je bent gemeen” kwam van binnen uit. Tranen welden uit haar binnenste naar boven. Tranen van een schoolmeisje. Ze wilde ze weg duwen. Maar duwde in plaats daarvan Marjan opzij. Die deed of ze geslagen werd. Maar Marjan slaan? Dat kon ze niet gedaan hebben. Echt niet. Ze verborg haar gezicht in haar handen. Was ze maar dood.
Maar ze ging niet dood. Integendeel, er werd met haar de spot gedreven. Niks geen lieve Marjan. Gemene Marjan. Voor de hele klas werd ze voor schut gezet.
“Mon amour” riep ze theatraal. Was ze dat dan niet? Ze kon zich niet langer beheersen.
Schreeuwde: “Ik haat je ik haat je ik haat je.”
Sprong omhoog. Sloeg krachteloos met beide handen op haar in. Natuurlijk liet Marjan zich met opzet vallen. Dat besefte ze heus wel. Natuurlijk wilden de andere meiden bloed zien. Daarvoor waren het tenslotte meiden. En natuurlijk wist ze in haar achterhoofd dat Marjan het allemaal niet zo meende. Niet echt.
Toch had de kostschoolsfeer zich in haar greep. Ze kon niet langer afstand nemen en werd meegevoerd door de onverbiddelijke wetten van deze meisjeswereld. Waarin meisjes elkaar opjutten om elkaar af te maken. Waarin zij niemand anders was dan Moniek, meisje van zestien. Slachtoffer.
Zodat ze, toen ze opnieuw door Marjan vernederd werd, niet anders kon dan naar haar schreeuwen.
“Nooit nooit nooit.”
Om daarna in huilen uit te barstten.
Maar waarom toch? Waarom wilde ze Marjan niet gehoorzamen en haar voeten kussen? Terwijl ze toch niets liever deed dan dat?
En waarom herhaalde ze Marjans eigen woorden van wanhoop. Nog maar zo kort geleden, gisteravond, toen ze opbiechtte dat zij nooit meer gestraft werd: “Nooit nooit nooit.”
Wilde ze haar er daarmee kwetsen? Onbewust? Was ze dan zelf zo wreed?
Nee, dat was ze niet.
Dat ze dat alleen al dàcht betekende dat het niet waar was. Toch?
Het was wanhoop. Puur wanhoop. Haar vriendin was ze kwijt. Haar anker. Haar Mentor.
Gek genoeg was het dan ook een opluchting toen juist Maartje er zich mee ging bemoeien. Maartje de meidennaaister. Ze gedroeg zich inderdaad precies als degene voor wie ze door Marjan was uitgemaakt. Niks voor de zwakken opkomen. Niks ruzie bemiddelen. Gewoon nog even lekker een schepje er boven op. Maar dat gaf niet. Zo wist ze weer haar plek. Gewoon het meisje onderaan de pikorde.
“Jij daar. Naar het strafbankje.”
Dat ze de eetzaal uitgestuurd werd, zou dus eigenlijk een hele opluchting moeten zijn. Zeker omdat op naar dat beruchte bankje in de hal werd gestuurd. Eindelijk, ze zou krijgen wat ze verdiende. Wat Marjan haar had toebedeeld. Waar Marjan zo jaloers op was. Zou ze dan daarna haar vriendin weer kunnen zijn?
Ze schuifelde de grote hal door. Droogde voorzichtig haar tranen. En struikelde. Over de benen van een mevrouw die voor het eten daar ook al gezeten had. Wat deed die hier? En waarom was ze er nog steeds?
Maar haar eigen gedachten bleven haar aandacht opeisen. Wat zou er gebeuren? Hoe zou het zijn? Wie zou het zijn? Zou ze moeten huilen?
Vast wel. Dat deed ze immers altijd. Zou ze schreeuwen? Ze was niet anders gewend. Maar zou ze zich zo laten gaan, zoals net? Zonder zichzelf nog in de hand te hebben? Gewoon alleen het schoolmeisje zijn dat gestraft werd?
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen