| Gepost op donderdag 03 oktober 2019 - 09:36 pm: | 
|
|
waarin de ene climax leidt tot de volgende
Anneke twijfelt. Kan ze beginnen? Of moet ze op een startsein wachten. Door de tirade van Lisette schoot een rustige instructie erbij in. Enkele snel uitgesproken zinnen op de trap, veel meer was het niet geweest. Wat ze om zich heen ziet is anders dan wat ze uit die zinnen begreep. Vanaf waar ze staat begint wel een lijn van op de grond geplakte ducttape – het pad van vernedering – maar daar kan ze maar een meter of zes van zien. Lisette zei toch dat die lijn door de hele zaal liep en bij dat podium van overgave uitkwam? En dat er om de paar meter twee mannen naast het pad zouden staan, één links en één rechts, met hun gezichten naar elkaar toe. Maar alleen na pakweg vier meter staan twee mannen zo opgesteld. Alle andere mannen én alle vrouwen staan In een cirkel om Anneke en die twee mannen heen.
Ze is opgelucht als Alphons de microfoon pakt. Dan hoeft zíj geen keuze te maken.
“Mooi dat je weer bij ons bent, Anneke, je staat aan het begin van een paar belangrijke en intensieve opdrachten. Maar eerst nog wat anders. Volgens mij is Lisette iets vergeten. Het is niet zo goed voor je jurkje als we er allemaal met onze handen overheen gaan tijdens onze eerste kennismaking met jouw fysieke vormen. Je had het beneden al uit moeten trekken.”
Anneke schrikt even, maar herstelt zich snel. Ze moet nu eenmaal het pad van vernedering lopen en kennelijk begint het vernederen al voor de eerste stap. Hoewel, het begon natuurlijk al eerder, met het voorlezen van haar brief en met de rapportages van Anton en Joost. Gelukkig draagt zij wel beha en slip.
Ze trekt het jurkje uit en geeft het aan de vrouw die al met een kleerhanger naar haar toe is komen lopen.
“Oh”, zegt Alphons, “daar had ik niet aan gedacht. Je bent aspirant, je draagt nog ondergoed. Als je wilt laten zien dat je bij de vrouwengroep past, kan dat natuurlijk niet. Blijf maar staan en houd je handen gewoon op je rug, de meiden die achter je staan, helpen je er wel vanaf.”
Twee vrouwen zijn vrijwel gelijk bij haar. Ze hebben allebei een schaar bij zich en knippen elk een bandje van haar beha door. Alphons jokte dus, het is gewoon onderdeel van het plan. De vrouwen doen geen moeite om de sluiting netjes open te maken. Dame links knipt de verbinding tussen de twee cups door en de beha valt van Anneke af. Ondertussen heeft dame rechts haar slip al doorgeknipt op de heup aan haar kant. Dame links doet het zelfde aan de andere kant en omdat het lapje niet uit zichzelf naar beneden valt, trekt ze het tussen Annekes benen vandaan. Er is alweer applaus.
Anneke voelt zich behoorlijk opgelaten. Op de schoentjes na staat ze spiernaakt tussen dertig mannen in smoking en negenentwintig vrouwen in het zwart. Ze kijkt strak voor zich uit en zegt in zichzelf de mantra die ze overhield aan Lisettes instructies en haar preek bij de deur.
‘Rechtop, hoofd omhoog. Ik ben de koningin, zij zijn de lakeien.’
Dat helpt zowaar een beetje.
Ze ziet dat diezelfde Lisette op dat moment iets in Alphons’ oor fluistert.
“Ach Anneke, ik begrijp dat je nodig moet plassen en dat daar geen tijd meer voor was. Laten we daar maar gauw wat aan doen, voordat je aan je wandeling begint. Het zou toch vervelend zijn als je het halverwege niet meer op kunt houden.”
Nog terwijl hij praat komen twee andere vrouwen dan daarvoor met een halfwas zinken emmer aanlopen. Ze trekken Annekes enkels wat uit elkaar en zetten de emmer tussen haar benen.
‘Ik ben de koningin, zij zijn de lakeien.’ Dit keer helpt het niet. Ze voelt zich klein, heel erg klein. Omdat ze begrijpt dat ze niet aan deze vernedering kan ontsnappen, zakt ze door haar knieën om haar spleetje zo dicht mogelijk boven de emmer te brengen. Ze maakt zich zo ook fysiek klein.
“Nee Anneke, roept Alphons, blijf maar gewoon rechtop staan met je armen op je rug, anders kunnen we niet zien of je wel echt zo nodig moet.”
Ze gehoorzaamt en probeert te plassen. Dat lukt niet gelijk. De mannen moedigen haar aan, wat al helemaal niet helpt. Ze sluit haar ogen en spreekt zichzelf in stilte toe: ‘koningin, lakeien, koningin, lakeien, koningin, lakeien’. Terwijl ze dit maar blijft herhalen voelt ze hoe haar plas op gang komt. Eerst een paar druppels, maar al gauw een volle straal, die met veel herrie in de zinken emmer klettert. Ze voelt dat er ook heel wat spetters weer uit die emmer terugkeren tegen de binnenkant van haar benen.
Zodra de straal stopt voelt het ijskoud tussen haar schaamlippen en aan de binnenkant van haar benen. Een rilling trekt door haar lijf. Ze opent haar ogen en kijkt omlaag. De vrouwen hebben de emmer opzij geschoven en maken haar nu schoon met doekjes die ze in een bakje half ontdooide ijsblokjes dopen. Ze maken haar ook weer droog, met een ruwe handdoek.
“Zo, je zult je nu wel opgelucht voelen”, zegt Alphons met een vilein lachje, “een mooi moment om aan je eerste etappe op het pad van vernedering te beginnen.”
Anneke zucht even diep en probeert zich de instructie van Lisette te herinneren. O ja, niet lopen, maar schrijden. Ze zet haar linkervoet een stukje naar voren, op de geplakte lijn, haalt haar rechtervoet op gelijke hoogte, tikt heel even met haar tenen op de vloer en zet dan de rechtervoet een stapje naar voren op de lijn. Nu links bijtrekken, tikje op de vloer en stukje naar voren. Dan weer rechts. En zo door, langzaam, rechtop, hoofd omhoog, tot ze tussen de twee mannen staat, die al die tijd al links en rechts van de lijn stonden. Ze zet haar linkerbeen een stukje naar links en haar rechterbeen een stukje naar rechts, en zegt:
“Heren, helemaal van u.”
De mannen gaan met hun handen over haar lichaam en komen overal. Ze strelen stevig, kneden ruw, knijpen gemeen en slaan hard. Er glijden zelfs vingers naar binnen.
Anneke heeft al gauw door dat het naïef was om alles wat Lisette zei te geloven.
“De mannen strelen wat over je lijf, geven misschien een tikje hier en daar, maar het stelt echt niet zoveel voor”, had ze gezegd.
Met haar uitbarsting over de andere vrouwen en haar vaststelling dat Anneke zoveel op haar leek, had Lisette het begin van een vertrouwensband gesmeed. Maar behalve haar begeleider is ze natuurlijk ook één van haar ‘lakeien’, hier aanwezig om haar te verrassen met uitdagende en grensverleggende situaties.
“Kijk me aan”, zegt de man rechts.
Dat is het signaal dat ze deze heren bijna achter zich mag laten. Als ze hem aankijkt zal hij haar een tikje op haar wang geven, dan zal ze haar gezicht naar de andere man toedraaien voor een tikje op haar andere wang. Vervolgens zal ze ‘rechtop, hoofd omhoog’ als koningin verder schrijden naar de twee volgende lakeien, die inmiddels een paar meter verder opgesteld staan.
Anneke draait haar hoofd naar rechts en kijkt in twee vriendelijke blauwgrijze ogen. De tik die ze daarna in haar gezicht krijgt is minder vriendelijk. Haar wang tintelt, het suist in haar oor en er schieten tranen in haar ogen. Ook kan ze een korte kreet niet onderdrukken.
Ze vergeet wat ze nu moet doen, maar voelt hoe de andere man haar hoofd vastpakt en zo draait dat ze hem door haar tranen heen kan aankijken. Hij laat er geen gras over groeien en geeft haar gelijk ook ‘een tikje’. Haar andere wang tintelt nu ook, het suist in stereo en er zit wat meer vocht in haar ogen. Maar er komt geen geluid. Ze was er beter op voorbereid. Nog veertien koppels te gaan.
Linkerbeen naar de lijn, rechterbeen naar de lijn. Schrijden. Tussen de volgende mannen stoppen. Benen uit elkaar zetten.
“Heren, helemaal van u”.
Anneke ziet dat de omstanders met haar meegelopen zijn en dat twee nieuwe mannen zich alvast als halte nummer drie opstellen.
Het strelen, kneden, knijpen, slaan en binnendringen herhaalt zich. Ook nu zijn het platdrukken van haar tepels, het draaien van haar samengeknepen borsten, het slaan op haar billen en het opensperren van haar kut en kontgaatje belangrijke onderdelen van de behandeling. Zo ook het bijna zonder ophouden dwingend stimuleren van haar klit.
Na het aankijken en het ontvangen van de tikken in haar gezicht, schrijdt Anneke naar het volgende tweetal.
“Heren, helemaal van u.”
Ze voelt dat ze ondanks – of dankzij? – de entourage en het vernederende van de situatie, geil wordt. Dat had ze niet voorzien. Ook nu weer heeft haar klit niet te klagen over intensieve aandacht. Alsof de mannen eropuit zijn haar zo snel mogelijk klaar te laten komen. Dat moet ze zien te voorkomen. Als ze een orgasme krijgt kan ze zich waarschijnlijk nog maar nauwelijks staande houden, laat staan dat ze ‘rechtop, hoofd omhoog’ verder kan schrijden.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Opwellende tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden. Benen uit elkaar.
“Heren, helemaal van u.”
Ze had ook niet voorzien dat de mannen elkaar zouden aanmoedigen en ervaringen zouden uitwisselen.
“Heb je gevoeld hoe strak die kut is?”
“Je moet tokkelen aan die klit, dat maakt ‘r pas echt geil.
“Nee joh, stevig duwen met je vingers en cirkels draaien.”
“Kan niet wachten tot ik m’n lul in dat strakke kontje kan stoten’.
“Je moet die tieten aan de tepels omhoog trekken en dan aan de onderkant slaan.”
Het maakt het steeds moeilijker zich de koningin te voelen in plaats van een vernederd klein meisje.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Nieuwe tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden.
“Heren, helemaal van u.”
Ze had ook niet voorzien dat de mannen hun vingers overal aan haar lijf zouden afvegen nadat ze in haar kut of kontje geweest zijn. Soms meerdere keren en soms nadat ze hun vingers eerst moest schoonlikken. Ze staat nog maar tussen nummer negen en nummer tien, maar voelt al overal plakkerige plekjes en zou het liefst een douche opzoeken.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Nieuwe tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden.
“Heren, helemaal van u.”
Door het herhalende patroon ziet Anneke kans zich af een beetje te sluiten van haar omgeving en haar gevoel. Alsof ze niet zelf op dat pad loopt, maar ook een toeschouwer is. Het maakt geen verschil meer of de ene man of de andere haar betast en met zijn vingers bij haar binnendringt. Ze merkt nog wel dat haar klit veel aandacht krijgt, maar dat stuwt haar geilheid niet verder op. Ook de tikken in haar gezicht doen haar minder.
Totdat ze bij Anton en Joost aankomt, de mannen die haar die middag ook al bekeken en betastten. Ze is de tel kwijt geraakt en heeft geen idee het hoeveelste koppel zij vormen, maar zeker niet het laatste.
Door de manier waarop hun vingers samenwerken, zowel bij haar klit als rond en in haar kut, komt ze terug uit haar apathische toestand. De signalen die tussen haar benen ontstaan komen weer helder haar hele lichaam door, de geilheid bouwt verder op. Ze probeert zich ertegen te verzetten, maar het lijkt of de vingers alleen maar fanatieker worden. Dan begrijpt ze dat beide heren haar pas na een orgasme de ‘bevrijdende‘ tikken in haar gezicht zullen geven. Ze verzet zich nog even, maar al gauw is er geen houden meer aan. Een orgasme golft onstuitbaar door haar lijf.
Het kost al haar energie om niet in elkaar te zakken. Nadat Anton en Joost hun kleddernatte vingers aan haar buik en rug afgeveegd hebben, incasseert ze de tikken in haar gezicht en zet ze de eerste passen naar het volgende tweetal. Maar dan is het op. Al haar spieren verslappen. Haar benen willen haar niet meer dragen en haar armen laten elkaar los. Ze zakt als een lappenpop in elkaar.
Bart komt snel naar haar toe en helpt haar overeind. Zijn hand omvat daarbij stevig haar linkerborst, maar laat ‘m dit keer niet gelijk weer los. Anneke draait haar gezicht naar het zijne en schrikt. Ze kijkt in twee ijskoude ogen, in een grimas die waarschijnlijk als glimlach bedoeld is.
“Net als toen, weet je nog”, sist hij.
Ze glimlacht automatisch even terug, maar eigenlijk kost dat haar al te veel energie.
Bart leidt haar naar de volgende halte, waar hij samen met Alphons stond opgesteld voordat Anneke onderuitging en plaatst haar tussen hem en Van Amerongen in. Zodra hij haar loslaat, zakt ze echter door haar knieën.
“Dan moeten we het maar anders aanpakken, Alphons.”
Bart pakt Annekes hoofd tussen zijn handen en draait het in de richting van Alphons’ kruis. Die heeft zijn lul al voor haar naar buiten gehaald.
Dan breekt ze. Kokhalzend put ze uit haar laatste energiereserves, als een gewond dier dat wil vluchten. Ze zwaait wild met haar armen om zich heen en raakt in het overeind komen Van Amerongen in zijn kruis en Bart vol in zijn gezicht. Ze rent, voor zover je van rennen kunt spreken, nog steeds met haar armen zwaaiend, in de richting van de trap.
©SubAdoration, oktober 2019
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
|
|
    
Frank58
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 02-2016
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 oktober 2019 - 11:42 pm: |
|
Bewondering |
Zo mag vernedering dus ook eindigen. Verrassend, niet opwindend, maar o zo mooi, en 'levensecht'.
Lef om deze draai te durven geven aan wat zo vernederend was.
|
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 05 oktober 2019 - 01:14 pm: |
|
wat afschuwelijk en naar... een waarschuwing? |
Het vorige hoofdstuk las ik (zoals ik schreef in mijn vorige recensie) als een waarschuwing voor twijfelende onzekere subs. Het was wel heftig, maar ook een wat absurde setting. Ik schreef nog dat ik dacht dat SubAdoration zo van zijn ‘Anneke’ hield dat het vast goed zou aflopen.
Hoofdstuk 1 kende al een gedeelte ‘harde’ sm waar weinig liefde aan te pas kwam, wat ik moeilijk vond om te lezen.
En dan nu de apotheose...
Tsja, als je deze recensie leest voordat je het verhaal gelezen hebt, moet ik je waarschuwen. Lees dan niet verder, want ik wil het eind niet voor je verklappen.
Je bent er nog?
Goed, dan vertel ik hoe die apotheose er uitziet...
...verschrikkelijk.
Het bestaat zelf weer uit twee delen.
Het eerste deel is een absolute horror.
Misschien zijn er lezers die van sm-horror houden, en dat opwindend vinden. Dan moet je dit verhaal zeker lezen.
Maar ik dus niet. Ik heb volgehouden, want ik wil vooral graag weten wat de intentie is van SubAdoration.
Ik geloof niet dat het voor hem in ‘opwinding’ zit.
Ik gok dat hij wil waarschuwen.
En de waarschuwing zou dan zijn: laat je als sub niet overhalen tot iets wat je eigenlijk niet wilt. En zeker niet als je eigen dom niet vlakbij is. Dat je er zeker van bent dat hij je beschermt.
Het valt me echter tegen dat SubAdoration daar zelf niet voor waarschuwt. Immers: er bestaat nu een pictogram voor schrijvers om te gebruiken.
Maar goed, ik had het sowieso wel gelezen (even doorbijten - en SubAdoration schrijft goed: ook wanneer hij echte horror schrijft) omdat ik op de site een discussie heb ontketend over de intentie van SubAdoration.
En tweede deel van dit derde hoofdstuk maakt tenslotte duidelijk dat er geen licht in de duisternis is.
Ik denk niet dat Anneke, na wat ze meegemaakt heeft, in de toekomst zich nog aan een sm-spel of/of relatie zal willen overgeven. Eigenlijk denk ik dat Anneke er een flink trauma aan overgehouden heeft.
Waarmee ik blijf zitten met de vraag: waarom?
Ik lees sm verhalen op deze site op dat ik er positieve gevoelens aan overhoud. Opwinding, romantiek, intimiteit, overgave, spanning.
Dit verhaal roept afschuw en medelijden bij me op.
Ook dat mag de intentie zijn van een schrijver.
Voor mij zou een waarschuwing dan fijn zijn geweest. Vooral bij dit hoofdstuk. Ik ben bang alleen bang dat ik dan te veel vraag...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 294
Aangemeld: 05-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 05 oktober 2019 - 11:01 pm: |
|
plaatsen van een waarschuwing |
Beste Lees en Beleef,
Ik schrok van je reactie.
Het is een akelig verhaal en ik vermoed dat het ook zo bedoeld is.
Ik ben heel blij met je activiteit voor het schrijven van reacties op verhalen.
Je bent daarin zo eager dat je snel verhalen leest zodra ze geplaatst worden. Maar daar zit dus ook een risico in.
Want een waarschuwing plaatsen is mijn taak en bevoegdheid.
SubAdoration kon weliswaar een "waarschuwing voor veel en heftig sm-spel" plaatsen. Maar dat is hier niet van toepassing.
En ik had het erg druk met het opsplitsen van verhalen. Ik zag de reacties wel voorbijkomen, maar ik was gewoon te druk bezig.
Ik begrijp je gevoelens. In het werk van opsplitsen viel het me op dat ik best al vaak gewaarschuwd heb bij verhalen. Het ligt dus beslist niet aan SubAdoration. Het is, denk ik, gewoon ook een genre op deze site.
Hoewel ik zelf ook wel benieuwd ben naar de intenties van SubAdoration. Ergens denk ik dat hij -gezien zijn eerdere reactie- niet de intentie heeft om de lezer te laten gruwelen...
Wat veel geldt voor veel van de andere 'waarschuwings verhalen'.
Tip: er zijn nog heel veel verhalen zoals die van Lief & Streng die om een reactie 'schreeuwen' die relatief veilig zijn.
reintoch
beheerder
 billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
| |
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 06 oktober 2019 - 02:07 pm: |
|
zorg en geruststelling |
Dank je wel voor de zorg, reintoch.
Maar niet nodig. Wel leerzaam.
Ik realiseerde me niet dat de waarschuwing waarom ik vroeg helemaal niet van toepassing is.
En nee, ik ga niet stoppen met reviews waar die voor mij niet prettig zijn om te lezen.
Het is gewoon iets waar ik moet leren om mee om te gaan.
en natuurlijk ben ik nog steeds benieuwd naar de intenties van SubAdoration.
Maar echt belangrijk is het niet.
Ik vind dat ik moet leren om niet zo emotioneel op een verhaal te reageren.
Het is maar een verhaal.
In dit geval over een vrouw die iets vreselijks meemaakt.
Wel goed om daarvoor te waarschuwen.
Want ik denk dat veel lezers gewoon een verhaal willen lezen wat opwindend voor hen is. Of mooi, ontroerend, romantisch .... oftewel: positieve emoties.
En ik vind dat een reviewer gewoon moet kunnen zeggen dat hij/zij een verhaal gruwelijk vindt.
Punt.
En opbouwende kritiek geven, zoals dat ik vond dat de SubAdoration te veel uitweidde over het ontstaan van Anneke's relatie.
Wat grappig genoeg nu verklaart waarom die relatie niet goed zat. Denk ik. Het beschrijft namelijk veel oppervlakkigheid. Wat ik dus nogal saai vond...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 95
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 07 oktober 2019 - 04:22 pm: |
|
@Frank58 |
Bedankt voor je compliment. Fijn dat je het zo ervaren hebt. En leuk dat je dat even laat weten.
Groeten, SubAdoration
|
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 96
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 07 oktober 2019 - 04:44 pm: |
|
Dankbaarheid en intenties |
bij het bericht 'wat afschuwelijk en naar... een waarschuwing?' van Lees en Beleef
Beste Lees en Beleef,
Een oprecht dankbare schrijver
Ik ben heel erg blij met jouw commentaren, al lijkt dat misschien vreemd. Jij werpt ineens een ander licht dan ik uit het verleden gewend ben. Het lijkt erop, maar verbeter me als ik me vergis, dat jij het verhaal niet leest als toeschouwer, maar dat je in Annekes lijf kruipt en alles wat haar overkomt nagenoeg letterlijk voelt (‘het lezen van een [mooi] verhaal, is het zelf beleven’). Dat het daardoor voor jou eigenlijk geen fictie meer is. Je weet wat je dan voelt mooi en kernachtig te verwoorden.
Ik heb de indruk dat anderen afstandelijker naar zo'n verhaal (kunnen) kijken. Ik heb even geteld en zag dat ik in totaal vóór Anneke al vierenveertig verhalen plaatste (de twee onder andere nickname niet meegerekend). Vele daarvan bevatten ook (vrij) harde scenes, maar het woord horror viel nog niet eerder in de commentaren. Sterker nog, aan sommige verhalen hebben subs waarmee ik via deze site in contact kwam, bijgedragen door het leveren van ideeën en verbeterend commentaar.
Zelfs bij een verhaal waarin ik wilde kijken of ik dingen kon beschrijven die ik absoluut nooit in het echt zou willen doen en die ook buiten de fantasiegrenzen van mijn partner en mij vallen (zie bericht bij deel 1), stelden twee subs dat het uiteindelijk over de liefde van de dom voor zijn sub ging. (Tip: sla ‘Een gedenkwaardige maaltijd’ maar over).
Jouw bijdragen zijn dus leerzaam voor mij. Ik hoop dat je ook bij nog volgende verhalen wilt laten weten welke gevoelens ze bij je oproepen. En ik hoop ook dat je dat wilt doen bij (een paar van) mijn oudere verhalen. Als je dat wilt doen, dan zou ik het leuk vinden als je ‘De Interim-manager’, ‘Vier simpele woordjes’ en/of 'De verjaardag van Yfke'wilt lezen. Ook deze verhalen van begin tot eind fictie, maar de manager en de ik-figuren in de twee andere verhalen liggen het dichtst bij de echte persoon achter SubAdoration.
Mijn intentie
Ik vind het leuk om, naar mijn idee, goede teksten te schrijven. Eerder in mijn leven waren dat vooral zakelijke rapporten en projectvoorstellen, geen fictie dus. Minder opwindend dan bdsm, maar ook dan is het belangrijk zo te schrijven dat mensen blijven lezen en een goed beeld kunnen opbouwen van wat er bedoeld wordt.
In mijn vrije tijd wilde ik ook fictie proberen en ben ik op een gegeven moment aan verhalen over bdsm begonnen. Waarom geen moordverhalen (ook een onderwerp waarbij je kunt fantaseren over dingen die je nooit zelf zou willen doen of meemaken) of historische romans? Dat is denk ik duidelijk uit mijn eerdere reactie bij deel 1.
Ik heb niet de intentie om expliciet een boodschap uit te dragen, maar ik geef toe dat die soms tussen de regels door wel te vinden is. Wat mij betreft aan de lezer om conclusies te trekken. Jij zit er op z’n zachtst gezegd dichtbij. De precaire verhouding tussen sub en dom komt in meer van mijn verhalen naar voren.
Verder had ik mezelf opgedragen eens een keer een verhaal te schrijven zonder happy end. Want dat past misschien wel beter bij zo’n impliciete waarschuwing dan dat het op het eind toch nog goed komt. Zou ik zo’n verhaal ook kunnen schrijven?
Als ik jouw ervaring bij het laatste deel zie, dan ben ik geslaagd in die opdracht aan mezelf.
Zelf kijk ik daar anders tegenaan. Toen ik het verhaal afgerond had, concludeerde ik dat ik het toch nog van een positieve wending had voorzien. Anneke zit op een heel diep punt, maar is veilig tussen een aantal mensen waar ze op kan bouwen en ze heeft een belangrijke en m.i. moedige en juiste beslissing genomen.
Natuurlijk moet ze hard aan het werk, vooral aan zichzelf, om er weer bovenop te komen. Ik weet niet hoe oud jij bent, en dat hoef ik ook niet te weten, maar als ik op mijn wat gevorderde leeftijd om me heen kijk zie ik maar weinig mensen die nooit in hun leven hoefden te vechten om vanaf een heel diep punt terug te keren naar een betere versie van de persoonlijkheid die ze eerder waren.
Echt Leef en Beleef, neem van mij aan, de tunnel waarin Anneke zich bevindt is inderdaad heel donker en ongetwijfeld lang, maar aan het eind zit licht. Die Anneke, die vecht zich wel terug!
Een hartelijke groet van SubAdoration.
P.S. Het opdelen van deel 3 heeft niets met de inhoud te maken. Gebeurt op verzoek van beheerder Reintoch i.v.m. een technisch probleempje, waardoor verhalen boven een bepaalde lengte corrupt raken.
|
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 08 oktober 2019 - 12:58 pm: |
|
verschil in beleving |
Hallo SubAdoration,
Om maar met het eind te beginnen:
Ik schreef::Ik denk niet dat Anneke, na wat ze meegemaakt heeft, in de toekomst zich nog aan een sm-spel of/of relatie zal willen overgeven. Eigenlijk denk ik dat Anneke er een flink trauma aan overgehouden heeft.
daar zit nogal een verschil in met:
Jij schreef::Echt Leef en Beleef, neem van mij aan, de tunnel waarin Anneke zich bevindt is inderdaad heel donker en ongetwijfeld lang, maar aan het eind zit licht. Die Anneke, die vecht zich wel terug!
Tsja, ja hebt Anneke geschapen. Het is jouw fictie.
Maar ook als we dat als uitgangspunt nemen: ik kan ook jouw slot niet als een happy end zien...
Ik ben inderdaad wat teergevoelig. Gruwelijke boeken lees ik niet. Ik kan daar zelfs misselijk van worden.
Boeiend psychologische thrillers zijn mijn favoriet (naast soft sm en spanking).
Geldt ook voor series en films...
Ik denk dat het klopt: ik 'beleef' verhalen. Voorbeeld: ik wil eigenlijk een recensie plaatsen voor het spankingverhaal van Spankstudent. Niet fout geschreven, en ik hou van spankingverhalen. Maar ik 'beleef' hier niets.
Ik zou eerlijk gezegd ook niet aan je verhaal zijn begonnen als het niet geopend was met zo’n prachtige brief. En die blijft prachtig!
Ik zal zeker je suggesties gaan lezen, maar kan best zijn dat ik te soft voor jouw verhalen ben...
Overigens: je laatste opmerking over de opsplitsing van het verhaal.
Ik vind het eerste deel een perfect einde.
Het had zelfs daar afgelopen mogen zijn. Ik had het zeker een mooi - nou ja, gruwelijk, maar passend einde gevonden. Alle ellende ‘bevrijdend’ uitkotsen, Bart een trap in zijn gezicht, en op de vlucht. Dat vind ik dan weer een heel mooi beeld...
Wat nu volgt is een epiloog. Ik begrijp dat die voor jouw als schrijver belangrijk was. En de schrijver is de baas. Maar voor mij had het niet gehoeven. Voor mij riep het meer vragen op dan antwoorden...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 99
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 08 oktober 2019 - 04:04 pm: |
|
Achilleshiel |
Dag Lees en Beleef,
Gelukkig zijn mensen verschillend. Als jij en mijn verhalen niet bij elkaar passen is dat prima. Voor mij wel jammer, want door de intense manier waarop jij leest, signaleer je vlijmscherp dingen die anderen ontgaan.
Je hebt volkomen gelijk dat ik bij het vluchten van Anneke had moeten stoppen, gegeven de opdracht aan mezelf een verhaal zonder happy end te schrijven. Maar ik had last van een opspelende Achilleshiel, en moest er toch nog iets van een positieve draai aan geven. Het einde is, zoals jij ook aangeeft, zeker nog niet full happiness, maar de seinen om vanuit het diepste punt van de put omhoog te gaan klimmen, staan op groen.
Ik hoop rond de verhalen die ik aanreikte nog wat van je te horen, maar als dat er niet van komt, begrijp ik dat. In ieder geval bedankt voor je berichten rond deze verhalenserie. Ik heb er erg van genoten.
Met veel achting en een vriendelijke groet,
SubAdoration.
|
Lees en Beleef
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 08 oktober 2019 - 07:57 pm: |
|
ik schreef het toch... |
schreef::alvast een knuffel en een beschermende arm om je heen, lieve Anneke.
Je kunt altijd bij mij terecht om uit te huilen.
En SubAdoration is vast een aardige schrijver, dus wie weet komt alles nog goed....
sorry, maar dit kon ik niet laten
dat is dus (ook) je Achilleshiel
waag het niet dat in twijfel te trekken
zei zij
 en 
alsof er van een afscheid sprake is...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 100
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 08 oktober 2019 - 09:46 pm: |
|
Prettige dreigementen |
Weer wat geleerd: dreigementen kunnen prettig zijn.
waag het niet dat in twijfel te trekken
als iemand die zo scherp is dat zegt, zal ik het inderdaad maar niet wagen
alsof er van een afscheid sprake is...
deze geeft me zelfs een warm gevoel
Tot (hopelijk) snel.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende