    
SubAdoration
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 1 | | Gepost op donderdag 03 oktober 2019 - 09:36 pm: | |
waarin de ene climax leidt tot de volgende |
Anneke twijfelt. Kan ze beginnen? Of moet ze op een startsein wachten. Door de tirade van Lisette schoot een rustige instructie erbij in. Enkele snel uitgesproken zinnen op de trap, veel meer was het niet geweest. Wat ze om zich heen ziet is anders dan wat ze uit die zinnen begreep. Vanaf waar ze staat begint wel een lijn van op de grond geplakte ducttape – het pad van vernedering – maar daar kan ze maar een meter of zes van zien. Lisette zei toch dat die lijn door de hele zaal liep en bij dat podium van overgave uitkwam? En dat er om de paar meter twee mannen naast het pad zouden staan, één links en één rechts, met hun gezichten naar elkaar toe. Maar alleen na pakweg vier meter staan twee mannen zo opgesteld. Alle andere mannen én alle vrouwen staan In een cirkel om Anneke en die twee mannen heen.
Ze is opgelucht als Alphons de microfoon pakt. Dan hoeft zíj geen keuze te maken.
“Mooi dat je weer bij ons bent, Anneke, je staat aan het begin van een paar belangrijke en intensieve opdrachten. Maar eerst nog wat anders. Volgens mij is Lisette iets vergeten. Het is niet zo goed voor je jurkje als we er allemaal met onze handen overheen gaan tijdens onze eerste kennismaking met jouw fysieke vormen. Je had het beneden al uit moeten trekken.”
Anneke schrikt even, maar herstelt zich snel. Ze moet nu eenmaal het pad van vernedering lopen en kennelijk begint het vernederen al voor de eerste stap. Hoewel, het begon natuurlijk al eerder, met het voorlezen van haar brief en met de rapportages van Anton en Joost. Gelukkig draagt zij wel beha en slip.
Ze trekt het jurkje uit en geeft het aan de vrouw die al met een kleerhanger naar haar toe is komen lopen.
“Oh”, zegt Alphons, “daar had ik niet aan gedacht. Je bent aspirant, je draagt nog ondergoed. Als je wilt laten zien dat je bij de vrouwengroep past, kan dat natuurlijk niet. Blijf maar staan en houd je handen gewoon op je rug, de meiden die achter je staan, helpen je er wel vanaf.”
Twee vrouwen zijn vrijwel gelijk bij haar. Ze hebben allebei een schaar bij zich en knippen elk een bandje van haar beha door. Alphons jokte dus, het is gewoon onderdeel van het plan. De vrouwen doen geen moeite om de sluiting netjes open te maken. Dame links knipt de verbinding tussen de twee cups door en de beha valt van Anneke af. Ondertussen heeft dame rechts haar slip al doorgeknipt op de heup aan haar kant. Dame links doet het zelfde aan de andere kant en omdat het lapje niet uit zichzelf naar beneden valt, trekt ze het tussen Annekes benen vandaan. Er is alweer applaus.
Anneke voelt zich behoorlijk opgelaten. Op de schoentjes na staat ze spiernaakt tussen dertig mannen in smoking en negenentwintig vrouwen in het zwart. Ze kijkt strak voor zich uit en zegt in zichzelf de mantra die ze overhield aan Lisettes instructies en haar preek bij de deur.
‘Rechtop, hoofd omhoog. Ik ben de koningin, zij zijn de lakeien.’
Dat helpt zowaar een beetje.
Ze ziet dat diezelfde Lisette op dat moment iets in Alphons’ oor fluistert.
“Ach Anneke, ik begrijp dat je nodig moet plassen en dat daar geen tijd meer voor was. Laten we daar maar gauw wat aan doen, voordat je aan je wandeling begint. Het zou toch vervelend zijn als je het halverwege niet meer op kunt houden.”
Nog terwijl hij praat komen twee andere vrouwen dan daarvoor met een halfwas zinken emmer aanlopen. Ze trekken Annekes enkels wat uit elkaar en zetten de emmer tussen haar benen.
‘Ik ben de koningin, zij zijn de lakeien.’ Dit keer helpt het niet. Ze voelt zich klein, heel erg klein. Omdat ze begrijpt dat ze niet aan deze vernedering kan ontsnappen, zakt ze door haar knieën om haar spleetje zo dicht mogelijk boven de emmer te brengen. Ze maakt zich zo ook fysiek klein.
“Nee Anneke, roept Alphons, blijf maar gewoon rechtop staan met je armen op je rug, anders kunnen we niet zien of je wel echt zo nodig moet.”
Ze gehoorzaamt en probeert te plassen. Dat lukt niet gelijk. De mannen moedigen haar aan, wat al helemaal niet helpt. Ze sluit haar ogen en spreekt zichzelf in stilte toe: ‘koningin, lakeien, koningin, lakeien, koningin, lakeien’. Terwijl ze dit maar blijft herhalen voelt ze hoe haar plas op gang komt. Eerst een paar druppels, maar al gauw een volle straal, die met veel herrie in de zinken emmer klettert. Ze voelt dat er ook heel wat spetters weer uit die emmer terugkeren tegen de binnenkant van haar benen.
Zodra de straal stopt voelt het ijskoud tussen haar schaamlippen en aan de binnenkant van haar benen. Een rilling trekt door haar lijf. Ze opent haar ogen en kijkt omlaag. De vrouwen hebben de emmer opzij geschoven en maken haar nu schoon met doekjes die ze in een bakje half ontdooide ijsblokjes dopen. Ze maken haar ook weer droog, met een ruwe handdoek.
“Zo, je zult je nu wel opgelucht voelen”, zegt Alphons met een vilein lachje, “een mooi moment om aan je eerste etappe op het pad van vernedering te beginnen.”
Anneke zucht even diep en probeert zich de instructie van Lisette te herinneren. O ja, niet lopen, maar schrijden. Ze zet haar linkervoet een stukje naar voren, op de geplakte lijn, haalt haar rechtervoet op gelijke hoogte, tikt heel even met haar tenen op de vloer en zet dan de rechtervoet een stapje naar voren op de lijn. Nu links bijtrekken, tikje op de vloer en stukje naar voren. Dan weer rechts. En zo door, langzaam, rechtop, hoofd omhoog, tot ze tussen de twee mannen staat, die al die tijd al links en rechts van de lijn stonden. Ze zet haar linkerbeen een stukje naar links en haar rechterbeen een stukje naar rechts, en zegt:
“Heren, helemaal van u.”
De mannen gaan met hun handen over haar lichaam en komen overal. Ze strelen stevig, kneden ruw, knijpen gemeen en slaan hard. Er glijden zelfs vingers naar binnen.
Anneke heeft al gauw door dat het naïef was om alles wat Lisette zei te geloven.
“De mannen strelen wat over je lijf, geven misschien een tikje hier en daar, maar het stelt echt niet zoveel voor”, had ze gezegd.
Met haar uitbarsting over de andere vrouwen en haar vaststelling dat Anneke zoveel op haar leek, had Lisette het begin van een vertrouwensband gesmeed. Maar behalve haar begeleider is ze natuurlijk ook één van haar ‘lakeien’, hier aanwezig om haar te verrassen met uitdagende en grensverleggende situaties.
“Kijk me aan”, zegt de man rechts.
Dat is het signaal dat ze deze heren bijna achter zich mag laten. Als ze hem aankijkt zal hij haar een tikje op haar wang geven, dan zal ze haar gezicht naar de andere man toedraaien voor een tikje op haar andere wang. Vervolgens zal ze ‘rechtop, hoofd omhoog’ als koningin verder schrijden naar de twee volgende lakeien, die inmiddels een paar meter verder opgesteld staan.
Anneke draait haar hoofd naar rechts en kijkt in twee vriendelijke blauwgrijze ogen. De tik die ze daarna in haar gezicht krijgt is minder vriendelijk. Haar wang tintelt, het suist in haar oor en er schieten tranen in haar ogen. Ook kan ze een korte kreet niet onderdrukken.
Ze vergeet wat ze nu moet doen, maar voelt hoe de andere man haar hoofd vastpakt en zo draait dat ze hem door haar tranen heen kan aankijken. Hij laat er geen gras over groeien en geeft haar gelijk ook ‘een tikje’. Haar andere wang tintelt nu ook, het suist in stereo en er zit wat meer vocht in haar ogen. Maar er komt geen geluid. Ze was er beter op voorbereid. Nog veertien koppels te gaan.
Linkerbeen naar de lijn, rechterbeen naar de lijn. Schrijden. Tussen de volgende mannen stoppen. Benen uit elkaar zetten.
“Heren, helemaal van u”.
Anneke ziet dat de omstanders met haar meegelopen zijn en dat twee nieuwe mannen zich alvast als halte nummer drie opstellen.
Het strelen, kneden, knijpen, slaan en binnendringen herhaalt zich. Ook nu zijn het platdrukken van haar tepels, het draaien van haar samengeknepen borsten, het slaan op haar billen en het opensperren van haar kut en kontgaatje belangrijke onderdelen van de behandeling. Zo ook het bijna zonder ophouden dwingend stimuleren van haar klit.
Na het aankijken en het ontvangen van de tikken in haar gezicht, schrijdt Anneke naar het volgende tweetal.
“Heren, helemaal van u.”
Ze voelt dat ze ondanks – of dankzij? – de entourage en het vernederende van de situatie, geil wordt. Dat had ze niet voorzien. Ook nu weer heeft haar klit niet te klagen over intensieve aandacht. Alsof de mannen eropuit zijn haar zo snel mogelijk klaar te laten komen. Dat moet ze zien te voorkomen. Als ze een orgasme krijgt kan ze zich waarschijnlijk nog maar nauwelijks staande houden, laat staan dat ze ‘rechtop, hoofd omhoog’ verder kan schrijden.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Opwellende tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden. Benen uit elkaar.
“Heren, helemaal van u.”
Ze had ook niet voorzien dat de mannen elkaar zouden aanmoedigen en ervaringen zouden uitwisselen.
“Heb je gevoeld hoe strak die kut is?”
“Je moet tokkelen aan die klit, dat maakt ‘r pas echt geil.
“Nee joh, stevig duwen met je vingers en cirkels draaien.”
“Kan niet wachten tot ik m’n lul in dat strakke kontje kan stoten’.
“Je moet die tieten aan de tepels omhoog trekken en dan aan de onderkant slaan.”
Het maakt het steeds moeilijker zich de koningin te voelen in plaats van een vernederd klein meisje.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Nieuwe tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden.
“Heren, helemaal van u.”
Ze had ook niet voorzien dat de mannen hun vingers overal aan haar lijf zouden afvegen nadat ze in haar kut of kontje geweest zijn. Soms meerdere keren en soms nadat ze hun vingers eerst moest schoonlikken. Ze staat nog maar tussen nummer negen en nummer tien, maar voelt al overal plakkerige plekjes en zou het liefst een douche opzoeken.
“Kijk me aan.”
Tikken in haar gezicht. Nieuwe tranen. Schrijden. ‘Ik ben de koningin!’ Schrijden.
“Heren, helemaal van u.”
Door het herhalende patroon ziet Anneke kans zich af een beetje te sluiten van haar omgeving en haar gevoel. Alsof ze niet zelf op dat pad loopt, maar ook een toeschouwer is. Het maakt geen verschil meer of de ene man of de andere haar betast en met zijn vingers bij haar binnendringt. Ze merkt nog wel dat haar klit veel aandacht krijgt, maar dat stuwt haar geilheid niet verder op. Ook de tikken in haar gezicht doen haar minder.
Totdat ze bij Anton en Joost aankomt, de mannen die haar die middag ook al bekeken en betastten. Ze is de tel kwijt geraakt en heeft geen idee het hoeveelste koppel zij vormen, maar zeker niet het laatste.
Door de manier waarop hun vingers samenwerken, zowel bij haar klit als rond en in haar kut, komt ze terug uit haar apathische toestand. De signalen die tussen haar benen ontstaan komen weer helder haar hele lichaam door, de geilheid bouwt verder op. Ze probeert zich ertegen te verzetten, maar het lijkt of de vingers alleen maar fanatieker worden. Dan begrijpt ze dat beide heren haar pas na een orgasme de ‘bevrijdende‘ tikken in haar gezicht zullen geven. Ze verzet zich nog even, maar al gauw is er geen houden meer aan. Een orgasme golft onstuitbaar door haar lijf.
Het kost al haar energie om niet in elkaar te zakken. Nadat Anton en Joost hun kleddernatte vingers aan haar buik en rug afgeveegd hebben, incasseert ze de tikken in haar gezicht en zet ze de eerste passen naar het volgende tweetal. Maar dan is het op. Al haar spieren verslappen. Haar benen willen haar niet meer dragen en haar armen laten elkaar los. Ze zakt als een lappenpop in elkaar.
Bart komt snel naar haar toe en helpt haar overeind. Zijn hand omvat daarbij stevig haar linkerborst, maar laat ‘m dit keer niet gelijk weer los. Anneke draait haar gezicht naar het zijne en schrikt. Ze kijkt in twee ijskoude ogen, in een grimas die waarschijnlijk als glimlach bedoeld is.
“Net als toen, weet je nog”, sist hij.
Ze glimlacht automatisch even terug, maar eigenlijk kost dat haar al te veel energie.
Bart leidt haar naar de volgende halte, waar hij samen met Alphons stond opgesteld voordat Anneke onderuitging en plaatst haar tussen hem en Van Amerongen in. Zodra hij haar loslaat, zakt ze echter door haar knieën.
“Dan moeten we het maar anders aanpakken, Alphons.”
Bart pakt Annekes hoofd tussen zijn handen en draait het in de richting van Alphons’ kruis. Die heeft zijn lul al voor haar naar buiten gehaald.
Dan breekt ze. Kokhalzend put ze uit haar laatste energiereserves, als een gewond dier dat wil vluchten. Ze zwaait wild met haar armen om zich heen en raakt in het overeind komen Van Amerongen in zijn kruis en Bart vol in zijn gezicht. Ze rent, voor zover je van rennen kunt spreken, nog steeds met haar armen zwaaiend, in de richting van de trap.
©SubAdoration, oktober 2019
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen