| Gepost op vrijdag 31 december 2010 - 01:50 pm: | 
|
|
Mijn uitleg van de uitspraak
1.
Korporaal Eerste Klas, legernummer 148247346, zocht voor de zoveelste keer of zijn vingers knopen konden vinden. Hij wist dat hij zich in een huis bevond, mogelijk een garage. Hij wist niet hoe lang hij al vastgebonden was, hoe laat het was, en of het nog steeds Dinsdag van de Overwinning was. De juten zak om zijn hoofd was zo goed dichtgebonden dat hij niet kon uitmaken of het licht of donker was. Misschien was het al woensdag.
Het was al weer een tijdje geleden dat zijn lichaam opgeschrikt was door mitrailleurvuur. Het geratel was zoetjesaan verder van hem verwijderd geraakt. Waarschijnlijk waren zijn makkers wel de voorsteden voorbij gekomen en vochten ze nu ver weg in het centrum een strijd op leven en dood. Hij dacht aan zijn peloton. Zijn wangen werden warm van schaamte in het besef dat hij ze in de steek gelaten had. Of had hij gewoon botte pech gehad? Net als Roger en Elias had hij niks anders gedaan dan het bevel van de Sergeant-Majoor opvolgen. Ga de smalle zijstraatjes in en kijk of je sporen kunt vinden van guerillastrijders.
Patrick herinnerde zich de sceptische blik van Roger. “U bedoelt dat we in ons eentje die kleine straatjes in moeten?”
De woorden die Roger sprak, klonken als neiging tot insubordinatie. Zo scheen Sergeant-Majoor Walker het ook op te vatten, want hij overlaadde Roger met grauwen en snauwen. Wat of hij wel niet dacht. Aan wie dacht hij nu op dit moment, aan zichzelf of aan de veldtocht van onze Leider?
“Juist in het belang van de veldtocht van onze Leider zou ik willen voorstellen dat we in koppels van twee die verraderlijke straatjes doorzoeken…” sprak Roger kalm.
Hij was al 25 jaar oud en de sergeant was net 20. Maar de Sergeant-Majoor had vier strepen op zijn bovenarm en Roger maar drie. Even leek het alsof Walker zijn mitrailleur zou opheffen om zijn mindere standrechtelijk te executeren. Toen koos Roger eieren voor z’n geld. Hij riep Elias en Patrick bij zich en drukte hen op het hart dicht bij de huizen te blijven.
“Word geen doelwit van de sluipschutters,” sprak hij ernstig.
Elias, vorige week 19 geworden en Patrick, 18 jaar en 10 maanden, knikten al even ernstig.
Zodra Patrick in z’n eentje was en van de hoofdweg af geraakt, gierde de adrenaline door zijn lijf, ook al was het doodstil in het voorstadje. Juist omdat het zo onnatuurlijk stil was, besefte hij, terwijl hij het geluid hoorde van zijn eigen kistjes op kinderhoofdjes, en het gevoel had dat dit het geluid was van een onbekende vijand die hem achtervolgde. Bij het oversteken van een marktpleintje bleef hij zo dicht mogelijk bij de donkere gevels van de winkels. De meeste winkels hadden ingeslagen ruiten vanwege de plunderingen van vorige week, een gevolg van het vallen van de regering. Oorlogsdreiging zette ook hier de democratie onder zware druk. Hier waren nog steeds veel mensen die dachten dat het buurland, ondanks de vijandige retoriek van hun Leider, uiteindelijk weer zou kiezen voor economische samenwerking. Maar er was ook een groeiend aantal mensen dat dacht dat de voortdurende verwijzingen naar de situatie van 1830 erop duidde dat de Leider zijn buurland wilde annexeren. En zij bleken vanaf hedenochtend zonsopgang gelijk te hebben.
Net buiten het centrum bereikte Patrick een roadblock, een ouwe tank omringd door prikkeldraadversperringen. Bij de tank was niets of niemand te zien. Hij aarzelde. Zou hij teruggaan of zou hij rechtsaf gaan, een straat met rijtjeshuizen in? Dan kon hij later weer rechtsaf zodat hij het centrum via een andere route dan daarnet nogmaals kon doorzoeken.
Nu, nu hij hier op zijn harde houten stoel zat met alle tijd om na te denken, schroeide schaamte zijn wangen en maakte zijn ogen vochtig. Achteraf was het wel heel erg logisch dat er in dat straatje een hinderlaag was. Een roadblock dat alle wegen naar de buitenwijken afsloot behalve één, hoe had hij zo naïef kunnen zijn toch dat straatje in te gaan? Hij herinnerde zich opnieuw de schrik bij het horen van laarzen achter zijn rug, het kippenvel bij het besprongen worden door het vermoeden dat hij binnen nu en drietiende seconde neergeknald zou zijn. Hij keek om en zag iemand in het groenige uniform van de vijand middenin de straat staan, zijn geweer priemend in Patricks richting. Hij wilde het op een lopen zetten, al had hij geen idee waarheen, maar toen hij voor zich keek en ook daar de vijand ontwaarde, twee personen met zo’n priemend geweer, liet hij zijn eigen mitrailleur zakken.
“Ik geef me over,” had hij geroepen in de taal van het land dat hij had willen annexeren, gevolgd door: “Schiet me alsjeblieft niet dood.”
Het was maar goed dat de Leider zijn woorden niet hoorde, want hij haatte lafhartigheid zo mogelijk nog meer dan buitenlanders en intellectuelen.
De soldaten omringden hem. Patrick slaakte een kreet toen een juten zak over zijn hoofd getrokken werd. Hij werd geboeid door iemand met dunne vingers in dikke handschoenen en hij werd meegevoerd. Vuisten in zijn rug maanden hem tot spoed en handen op zijn schouders trokken hem de juiste kant op. Ze gingen één van de huizen binnen. Een gang door, een kamer door, en daarna waarschijnlijk een keuken door, want er lag zeil op de vloer, en één van de soldaten raakte iets aan wat klonk als in een afdruiprek vol met rinkelende vaat. Aan het eind van de volgende ruimte (bijkeuken?) was een deur die knarste. Daarna klonken voetstappen holler en leek de ruimte groot. Hij werd tegenhouden, recht- en stilgezet. Zijn schouders werden gegrepen door één paar handen, waarna hij een ander paar handen voelde die hem fouilleerden. Zijn pistool en zijn mes werden gevonden.
Er werd hem gevraagd of hij nog meer wapens had, een schelle stem dichtbij zijn oor. Tot Patricks verbazing was het een vrouwenstem. De soldaat die hem vasthield en in bedwang hield als hij te veel bewoog, zei dat ze hem beter zijn kleren konden uittrekken, want dan wisten ze zeker dat hij nergens nog wapens verborgen hield. Ook een vrouw. Haar stem leek wel een beetje op zijn moeder, dacht hij, voor er aan hem gerukt en getrokken werd tot hij voorbeeldig stil stond. Iemand hurkte om zijn soldatenkistjes los te maken. Door de vrouw met de stem die bij nader inzien totaal niet op zijn moeder leek, werd hem wel een keer of vijf, zes medegedeeld dat hij ervan zou lusten als hij zou proberen te schoppen.
“Wij zijn met z’n drieën en jij maar in je eentje,” herinnerde ze hem. “Denk niet dat je ons aan kunt…”
Waren de handen die zijn uniformjas losmaakten de handen van een man of van een vrouw? Hij besloot om het te vragen. Meteen werd er aan zijn bovenarmen gerukt en werd er pijnlijk in geknepen. De vrouw die hem ook best in haar eentje in bedwang kon houden, beet hem toe geen vragen te stellen.
“Van mij mag hij het best weten,” zei de vrouw die hem zijn uniformjas inmiddels helemaal uitgetrokken had.
Ze drapeerde hem bovenop zijn handboeien. Zijn hemd werd beklopt en onder zijn oksels werd hij door lange dunne vingers betast. Patrick zuchtte mismoedig toen zijn broek losgemaakt werd. Toen die op zijn enkels lag, werd ook zijn onderbroek beklopt.
“Zou hij hier wapens hebben?” vroeg de vrouwenstem, waarna de handen die bij de stem hoorden, zijn kruis aanraakten.
De derde soldaat, met de schelle stem, giechelde.
“Als die bobbel een wapen is, dan is de rest niet veel soeps,” zei ze, en ze begon te proesten.
De zoekend tastende handen stelden de vorm en omvang van zijn geslacht vast, stelden vast dat er onder zijn ballen of achter zijn lul niks vastgemaakt zat en stelden vast dat hij een stijve kreeg van op een dergelijke manier aangeraakt worden.
“Of hier misschien?” vroeg de stem.
Patrick begon verzet te bieden zodra er aan zijn armen werd gesjord. Als reactie werd één arm op zijn rug gedraaid.
“Als je het zo wilt, mag dat ook hoor,” sprak de vrouw die sterker was dan hij dichtbij zijn oor.
Ze draaide zijn arm tot aan de rand van de pijngrens. Patrick liet zijn lichaam helemaal slap worden en werd vervolgens omgedraaid en opnieuw bij zijn armen gepakt.
“Zouden hier misschien wapens zijn?” vroeg de vrouwenstem, zo verleidelijk als een vrouwenstem kon wezen.
Een vinger prikte in Patricks anus, zo hard dat hij door zijn onderbroek heen, een klein stukje gepenetreerd werd, een klein stukje van een vingerkootje.
“Alsjeblieft,” steunde Patrick. “Doe me geen pijn,” waarna hij voelde dat zijn lul uit zijn onderbroek puilde, wat de vrouw die pal voor hem stond en zijn armen vasthield, ongetwijfeld kon zien.
“Wees maar niet bang, jochie,” hoorde hij haar zeggen, voor ze Patrick eventjes pesterig tegen zich aandrukte, zijn stijve lul tegen het stugge uniform van de vijand, net lang genoeg om iets te voelen van de warmte van het lijf eronder. “Wij hebben geen tijd om ons met jou bezig te houden, want wij moeten terug naar onze positie. Maar we gaan er wel voor zorgen dat jij niemand van de onzen per ongeluk kunt doodschieten.”
Patrick werd naar achteren en opzij getrokken en zijn billen landden en op het harde hout van een stoel. Dat was de stoel waarin hij inmiddels een onbestemd aantal uren zat, met door touwen half opengezette dijen, en met een hart vol onrust wachtend op de dingen die komen gingen.
2.
“Is daar iemand?” vroeg Patrick.
Achter de juten zak was wat hij zei nauwelijks verstaanbaar en werd het volume, toch al benepen, gedempt tot gemurmel. Hij zat stilletjes op zijn stoel, zich er pijnlijk van bewust dat zijn armen door touwen als verdedigingswapens uitgeschakeld waren. Hij hoopte dat de deur die hij onmiskenbaar had horen piepen, was opengemaakt door mannen. Van de gedachte dat het vrouwen waren die hem nu konden zien zitten, raakte zijn onderbroek vol, en die wetenschap beschaamde hem.
Hij verstijfde toen hij een hoog, rinkelend geluid hoorde. Een ketting, dacht hij. Even later hoorde hij gekraak van hout. Het duurde even voordat hij het geluid thuisgebracht had. Op dat moment rinkelde de ketting opnieuw. Patrick begreep dat iemand een trapje beklommen had en nu de ketting bevestigde, ergens aan het plafond van de ruimte waarin hij was, en die andere persoon ook. Het rinkelende geluid herhaalde zich nog een paar keer, waarna de persoon die kettingen ophing waarvan Patrick het donkerbruine vermoeden had dat ze wel eens voor hem bestemd konden zijn, het trapje afdaalde.
“Wie bent u?” vroeg Patrick. “Wat bent u met me van plan?”
Hij slaakte een kreet toen hij pijn voelde. Hij was tegen zijn schenen geschopt door de stompe punt van een soldatenschoen.
“Geen woord meer,” klonk het.
Mannenstem. Er was dus nog iemand? Of was het dezelfde persoon als die van de kettingen? Nee, dat kon niet, want die persoon was amper de laatste tree van het trapje af toen hij die schop kreeg.
Hoe kon het zijn dat hij die tweede persoon helemaal niet had horen binnenkomen?
Patrick zat zo stil hij kon, banger dan ooit. Hij verbeet de pijn in zijn scheen. Hij waande zich omringd en bespied door talloze soldaten in vijandig uniform, die hij allemaal niet had horen binnenkomen.
Zijn stoel kraakte vanwege de schrikbeweging die hij maakte toen hij worstvingers in gladde handschoenen voelde, vingers die de touwen waarmee hij gebonden was, losmaakten. Hij stond pas op uit zijn stoel toen hem dat bevolen werd, door dezelfde man die hem zonet vermaand had. Zijn rechterschouder werd gepakt en vervolgens ook zijn linker. Twee man.
Hij was stram vanwege het lange zitten, merkte hij, toen hij liep in de richting die de handen hem stuurden, zijn blote voeten onwennig bij elke stap op de gladde, nogal kille houten vloer. Hij had zin om te vragen hoe laat het was en welke dag het was, maar hij durfde niks meer te vragen. Zodra de handen aan zijn schouders trokken, stond hij stil. Met een droge snik voelde hij dat zijn polsen gepakt werden. Ze werden half de lucht in getild. Hij voelde leren banden. Hij voelde vingers die de banden vastgespten rondom zijn polsen. Hij voelde kippenvel, want de vingers van de derde persoon waren erg dun en voelden zacht.
Hij voelde eeltige handen langs zijn kuiten strijken. Zijn enkels werden vastgepakt en verschoven. Zijn tenen wiebelden toen ze metaal voelden. Pas toen hij ook een touw voelde, besefte Patrick dat het een ring was, verzonken in de vloer. Nadat het touw aan de ring bevestigd was, werden zijn enkels ermee vastgebonden. Hij kreunde toen het touw strak getrokken werd, en nogmaals toen het touw nog strakker getrokken werd. De knoop werd gelegd.
“Nu hij weerloos is, mag hij zien waar hij is,” sprak een stem die Patrick herkende.
Het was de vrouw die hem eerder zijn uniform uitgetrokken had, de vrouw aan wier vingers hij in de eenzame uren van het ongewisse wachten, onwillekeurig had teruggedacht, steeds weer opnieuw. Het touw waarmee de juten zak om zijn nek en hals vastgemaakt was, sprong los. Toen de zak van zijn hoofd getrokken werd, knipperde hij tegen het oranje-achtige licht dat het gezicht en de loshangende blonde haren bescheen van de vrouw tegenover hem. Ze stond hem rustig te bekijken met haar handen achter haar rug. Hij staarde haar aan. De koelte in haar blauwe ogen maakte hem bang. Haar schoonheid ook.
“Jullie kunnen wel gaan,” sprak de vrouw.
Zwijgend sloeg ze Patrick gade, terwijl twee paar kistjes lawaai maakten op de houten vloer, totdat een deur ergens achter zijn rug open- en dichtgegaan was.
“Ik ben Eva,” zei ze toen. “Wie ben jij?”
“Korporaal Eerste Klas, legernummer 148247346,” zei Patrick, zo dapper als hij kon, maar hij hoorde, net als dat Eva dit hoorde, een hese kikker in zijn keel zijn angst verraden.
Er verscheen een lachje op haar bleke engelachtige gezicht, dat even snel verdween als dat het was gekomen. Ze liep naar Patrick toe. Haar vormloze legerbroek had ze verruild voor een Schotse rok en donkere kousen. Haar wijde legerjas had ze verruild voor een strakke zwarte coltrui.
“Ik zal er niet geheimzinnig over doen,” sprak ze. “Mijn opdracht is om jou aan het praten te krijgen.”
Patrick merkte dat ze haar soldatenkistjes verruild had voor schoenen met stilettohakken, want met die hakken streelde ze Patricks vastgezette schenen en kuiten. Op het moment dat hij ophield met proberen te vluchten voor die hakken, zich overgaf aan het gevoel dat het strelen hem gaf, prikte ze hem met de punt. Patrick gaf een schreeuw.
“En jij zult ondervinden hoe goed ik ben in dit soort opdrachten, legernummer 148247346,” sprak Eva, waarna er wederom zo’n vluchtig lachje op haar engelachtige gezicht te zien was.
Patrick zag dat Eva haar lippen felrood gemaakt had. Hij zag ook dat ze haar haren geborsteld waren, het wervelde in lange krullen rondom haar gezicht, dat ze wellicht bepoederd had, zo bleek was het.
“Ik heb u niks te zeggen,“ mompelde Patrick, waarna hij vervaarlijk met zijn ogen knipperde.
“Jouw peloton is ver weg,” raadde ze zijn gedachten. “De oorlog is verder getrokken, maar jij bent achtergebleven.”
Eva’s hand kwam eindelijk achter haar rug vandaan. Ze pakte zijn hemd. Patrick voelde het stanleymesje wat ze in haar hand verborgen gehouden had, in de stof prikken. Het gaatje wat ze maakte, bleek zijn tepel en tepelroos bloot te leggen.
“Jij bent van mij,” zei ze. “Net zo lang totdat je jouw verzet opgeeft en spreekt.”
Ze pakte Patricks tepel. Ze staarde hem aan terwijl ze kneep. Ze leek intens tevreden toen hij een kreet van pijn liet horen.
“Wat wilt u weten?” fluisterde hij, de wanhoop nabij. “Ik weet helemaal niks wat voor de oorlog van belang kan zijn….”
“Ik wil in ieder geval weten wat jouw naam is,” zei Eva.
Haar stanleymesje wees naar Patrick. Het flakkerende oranje licht, dat van kaarsen leek te komen die dan ergens achter Patricks rug brandden, weerkaatste in het lemmet. Patricks lijf sidderde, maar ze bleek het niet op zijn huid voorzien te hebben. Ze sneed een schouderbandje van zijn hemd door.
“Vervolgens wil ik weten wat de namen en rangen zijn van de leden van jouw peloton,” zei ze.
De kettingen waaraan de leren banden hingen die Patricks polsen in bedwang hielden, rinkelden toen ze ook het andere schouderbandje van zijn hemd doorsneed. Koeltjes bekeek ze zijn vrijwel onbehaarde borst.
“Ik wil trouwens ook best weten in welk fitnesscentrum jij aan die spieren gekomen bent,” zei ze. Ze kwam zo dichtbij dat Patrick kon ruiken dat haar haren gewassen waren met dennenshampoo.
“Ik wil weten wat de orders van jouw peloton zijn,” zei ze, waarna ze met de punt van haar mesje in het elastiek van Patricks broekje prikte.
“Als je heel wilt blijven, zul je moeten ophouden met wrikken,” zei ze kil.
Ze wachtte tot Patrick stilstond en de neiging om te wrikken en wringen bedwongen had. Ze maakte een gaatje in zijn onderbroek. Patrick besefte dat ze een stukje van zijn lul zag en dat ze kon zien dat die stijf werd.
“En ik wil weten wat de orders van de andere pelotons zijn,” zei ze. “Wat is het doel van jouw grote Leider met deze invasie?”
Patrick voelde haar handen langs zijn heupen strijken. Haar handen namen zijn onderbroekje mee. Een stijve lul floepte eruit. Ze trok de broek een eind omlaag waarna hij via zijn knieën op zijn enkels fladderde.
“Hou je van Hem?” vroeg ze.
Toen hij niet antwoordde, zei ze dat ze er dan maar van uitging dat hij nu aan Hem dacht. Ze giechelde. Ze trad terug.
“Of denk je misschien aan mij,” zei ze. “Vind je het fijn om bij me te zijn? Vind je het fijn om niks meer te kunnen? Vind je het vooruitzicht dat ik jou pijn ga doen, stiekem opwindend?”
Toen er dikke tranen langs Patricks wangen biggelden, zei ze dat hij hier niet hoorde. Ze zei dat hij thuis had moeten blijven, thuis bij zijn vrouw.
“Waarschijnlijk is die vrouw jouw moeder,” sprak ze minachtend. “Want volgens mij ben jij amper droog achter je oren.”
“Ik ben achttien,” zei Patrick hees. “Over twee maanden word ik negentien.”
“Aha,” zei Eva. “De instructeurs die jou gedrild hebben, hebben jou verboden om je naam te zeggen, maar jouw leeftijd mag je wel vertellen. Rare instructeurs heb jij….”
Uit de zak van haar Schotse rok haalde ze een rol duct tape, en een schaartje. Patrick staarde haar wezenloos aan terwijl ze een eerste strook knipte.
“Als u wilt dat ik praat, dan…”
De blik waarmee Eva naar Patrick opkeek, smoorde zijn woorden.
“Als je murw genoeg gemaakt bent om te willen praten over de dingen die ik wil weten, heb ik dat echt wel door,” sprak ze. “Maar tot het zo ver is, heb jij mij niks te zeggen. Het enige wat je wil bereiken met woorden, is medelijden of begrip. Of allebei.”
Haar opengesperde, ongenaakbare ogen dwongen Patrick zijn lippen op elkaar te persen. Ze plakte de strook er dwars overheen. Meteen knipte ze een nieuwe.
“Medelijden heb ik met vrienden maar niet met vijanden,” zei ze, terwijl ze de tweede strook plakte. “En begrip? Een jaar of vijf geleden waren de mensen in jouw land nog vrij om te leven zoals ze wilden. En wat deden ze met die vrijheid? Een dictator via vrije verkiezingen aan de macht helpen, iemand die hen vertelt om buren die zijn leer niet onderschrijven, aan te geven bij de Geheime Politie. Iemand die zijn buurlanden aanvalt.”
Ze knipte een derde strook duct tape.
“Iemand die achttienjarige jongens de dood in wil jagen…”
Ze plakte de strook dwars over de twee stroken die ze al aangebracht had.
“Maar jij hebt geluk gehad. In plaats van te sterven, ben je in handen gevallen van een vrouw die het beste met je voorheeft.”
Haar vingers beklopten de tape goed vast. De tranen in Patricks ogen leek ze niet te zien. Pas toen ze naar hem opkeek, met in haar vingers een vierde strook tape, leek ze getroffen.
“Ja jochie, je bent een agressor. Hoe lief die ogen van jou ook smeken kunnen.”
De vierde strook tape liet Patrick sprakeloos. Datgene wat sprak, was zijn lul, die met zijn buik botste en daar een vochtig spoor trok.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?