Oorlogsbuit - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
3.
Eva zette het voetpedaal op de grond, tussen de halfopen doos en Patricks nerveus wrikkende tenen. De bol die ze uit de doos gehaald had, schroefde ze op het zwarte handvat dat ze vasthield. Met opengesperde ogen keek Patrick toe hoe haar stilettohak het pedaal indrukte. De bol begon te ruisen en knetteren, lichtte paarsig op, bescheen Eva’s gezicht, hals en schouders, die bloot waren nu ze haar coltrui uitgetrokken had.
“Mmm,” sprak Patrick vormloos toen die bol zijn wrikkende lijf aanwees.
Hij herhaalde zijn vormloze angstkreet alsmaar luider en langgerekter, totdat de bol zijn dij raakte, hem daar aaide. Hij hoorde Eva zachtjes lachen nadat hij, over zijn schrikreactie heen, besefte dat de pijn meeviel. Van pijn was eigenlijk helemaal geen sprake. Hij had een warme tinteling gevoeld die de haartjes op zijn dijen lieten knetteren en waaien. De warmte gloeide na nadat Eva de bol snel teruggetrokken had van zijn lijf. Ze keek hem aan.
‘Ze heeft gejokt,’ dacht Patrick. ‘Ze wil me helemaal niet martelen totdat ik bezwijk en spreek. Ze wil met me spelen.’
Hij staarde naar haar. Hij begreep nu waarom ze haar rok en coltrui had uitgedaan, alleen nog kersenrode lingerie droeg, en ook nog haar kousen en haar schoenen met stilettohakken. Hij probeerde haar lief aan te kijken toen de bol op zijn arm landde, vlak boven zijn elleboog. Bij het voelen van de warmte, haar geschenk, viel zijn hoofd tegen zijn arm. Vervolgens schrok hij zich wild, want Eva trok de bol een centimeter bij zijn arm vandaan, waardoor er een paarse vonk oversprong, en die vonk deed wel pijn. De lach die Eva nu liet horen, klonk luider dan haar vorige.
“Oh jawel, 148247346, ik wil ook dat je pijn lijdt.”
De bol belaagde zijn armen en benen, zijn buik en zijn borst. Eva duwde om te beginnen de bol tegen zijn huid, zodat hij warme en niet onplezierige tintelingen voelde. Maar Patrick wist, zag aan de manier waarop haar ogen hem aanstaarden, dat er een moment ging komen dat ze de bol net boven zijn huid hield, zodat hij vonkte en Patrick vormloze kreten van pijn slaakte, zijn lichaam wild liet wrikken en wringen.
“Dit is nog maar het begin, lieverd,” zei ze plagerig.
Ze plaatste haar schoen op het voetpedaal en duwde één, twee, drie keer. Het gezoem en geknetter werd luider. Patrick staarde smekend in Eva’s ogen terwijl hij de bol op zich af zag komen. Hij wierp kreunend zijn hoofd in zijn nek toen hij de warmte op zijn heup voelde, minuscule haartjes voelde trekken. Hij had geen idee hoeveel pijn hem te wachten stond, vandaar dat zijn hart bonkte van angst.
“Ik ben veel te groen voor jou,” zeiden zijn betraande ogen tegen Eva, voor hij met een wilde “Mmm” de vonken voelde, pijnlijk zodat hij danste in zijn boeien, maar wel draaglijk.
De bol ging in glijvlucht langs zijn heupbeen en vervolgens weer terug naar de voorkant van zijn lichaam. Eva trok de bol terug en ze zette het apparaat uit. Het geknetter stopte. De stilte was onwerkelijk. Hij bekeek Eva’s lach en vervolgens haar lingerie. Ondanks zijn onrust die niet wilde wijken, kreeg hij opnieuw een stijve. Plotseling voelde hij de wens sterk en hard genoeg te zijn haar te kunnen behagen.
‘Okee,’ had hij tegen haar willen zeggen als hij zou hebben kunnen spreken. ‘Ik beken. Het is waar dat ik me een keer heb laten vastbinden door mijn nichtje. Ik was veertien en zij zestien. Maar het was niet eens naakt uitgekleed…’
Patrick boog zijn hoofd toen Eva uit zijn gezichtsveld verdween. Het geluid van haar schoenen op de houten vloer maakte hem bang.
‘Ze kneep me wel overal en ging daarmee door, ook toen ik angstig naar haar keek.’
Toen de schoenen stopten, sidderde zijn lijf. Hij hoorde het pedaal op de grond vallen.
“Een week geleden zaten we samen en moest ik huilen”, zei ze, “want papa zei dat dat we ons klaar moesten maken voor oorlog. Ik wilde geen oorlog. Ik wilde kleren kopen. Ik wilde vrij zijn om te gaan en staan waar ik wilde. Ik wilde tijd kunnen besteden aan mooie boeken lezen, aan theatervoorstellingen, aan wandelingen in de natuur.”
Haar apparaat knetterde. Het paars verlichtte de hele ruimte en maakte spookachtige schaduwen op de muren en het plafond.
“Mmm,” sprak Patrick toen de vonken langs zijn billen knetterden, maar vervolgens voelde hij de warmte, de warmte die hem opwond in plaats van hem pijn te doen.
“Jij bent een knecht van de man die me mijn leven af wil nemen,” sprak Eva koud. “Je had kunnen kiezen om geen dienst te nemen…”
De vonken schoten langs zijn billen en martelden zijn huid. Patrick balde zijn vuisten en klom in de kettingen tot de pijn verflauwde, weer overging in warmte.
“Nooit gedacht dat een oorlog mijn seksleven kon verrijken,” zei ze, waarna de bol opnieuw vonkte en Patrick langgerekt kreunend pijn leed.
Hij voelde zich gedesoriënteerd. De pijn die hij nu leed, kon hij hebben, maar hij besefte dat zij de tijd aan haar kant had staan. Ze kon hier uren mee doorgaan. Net zolang tot hij geen energie meer had voor nog meer pijn.
“Dit is echt nog maar het begin,” sprak Eva, nadat ze haar apparaat wederom uitgedaan had.
Ze vertelde over de elektroden die bij het apparaat geleverd werden.
“Als het contactoppervlak groot is, voel je vooral warmte en stimulerende sensatie. Je werd er geil van, 148247346, ontken het maar niet, want ik heb het gezien. Ik zie alles, dat weet je.”
Ze zei dat hoe kleiner het contactoppervlak was, hoe heviger de ervaring. Waarna ze Patrick vertelde dat er nu een Y-vormige elektrode, met twee behoorlijk dunne puntjes in haar apparaat gemonteerd was.
“Oh ja,” zei ze erbij. “We zetten het voltage ook nog een standje hoger.”
Patrick stond zo stil als zijn bonzende hart toeliet toen hij haar apparaat hoorde knetteren en wist dat de Y naar hem wees.
“Wil je al praten Patrick,” klonk haar stem. “Geef je het nu al op?”
Langzaam schudde hij zijn hoofd. Vervolgens klom hij in zijn boeien, want de elektrode was vlakbij allebei zijn billen. Vonken knetterden en brandden zijn huid. Zijn “mmm” klonk urgent en paniekerig, want nu leed hij echt pijn. Het speelkwartier was voorbij. Toen de elektrode voor even ver genoeg bij hem vandaan was om geen vonken over te laten springen, voelde hij de kettingen en touwen die hem vastgezet hielden, weer als vijanden en niet meer als vrienden zoals daarnet.
‘Eva,’ dacht hij en hij voelde zijn ogen vol tranen lopen. ‘Waarom ben je zo wreed, Eva?’
Vervolgens herhaalde zich het geknetter, de brand, de pijn. Patrick telde mee terwijl hij voor zijn gevoel alsmaar hoger in zijn boeien klom. Vijf seconden. Tien seconden. Wel vijftien seconden lang deed ze hem pijn.
“We kunnen er zo mee stoppen, als je wilt, vertel me je naam, de namen van jouw maten en de opdracht van jouw peloton… Als je dat doet, ben je vrij, 148247346. Als je dat doet, dan ben je er vanaf.”
De Y knetterde in de buurt van zijn sidderende billen, dichtbij genoeg om de elektrische wind te voelen, maar niet dichtbij genoeg om vonken te laten overspringen en brand te veroorzaken.
‘Als je dat doet, ben je een lafaard,’ dacht Patrick en hij klom opnieuw in de boeien.
‘Als je dat doet, ben je haar niet waard,’ dacht hij toen de pijn over was, maar haar apparaat bleef knetteren en dus wachtte hem nieuwe pijn.
Hij maakte een grienend geluid toen de Y in zijn knieholten prikte. Zolang hij de prik van de punten van de Y voelde, was de pijn draaglijk, was de sensatie die van een bad dat net te heet was. Maar hij wist dat ze de elektrode ging terugtrekken en hij wist wat hij dan zou moeten doorstaan. Een paar dikke tranen kropen uit zijn ogen.
‘Waarom ben je zo wreed, Eva?’ dacht hij voor de zoveelste keer, waarna hij een aantal seconden lang met niks anders bezig was dan met het doorstaan van de pijnlijke sensatie van knetterende vonken.
4.
“Ik ben toch een lieve jongen?” waren de woorden die hij sprak toen ze de tape van zijn mond getrokken had.
“Je bent de vijand,” zei ze.
Ze keerde terug in zijn gezichtsveld, haar pakje rood, haar haren blond, haar ogen koud en vreemd afwezig bij het zien van de tranen op zijn wangen.
“Ik ben helemaal niemand,” huilde hij. “Ik ben mislukt als soldaat. Ik ben gevangen genomen voor ik ook maar één vijand heb kunnen doodschieten…”
Ze stond voor hem. Ze stak een naalddunne metalen priem hoog de lucht in.
“Had je dat gewild, vijanden doodschieten?”
“Natuurlijk niet,” huilde Patrick. “Ik ben net zo goed een slachtoffer van de Leider en zijn Partij als jij.”
Haar schoen beroerde het pedaal. Het geknetter overstemde Patricks gegrien. Met een wezenloze lach zette Eva de Y die in het handvat van haar apparaat geschroefd zat, tegen haar dij. De priem die ze nog steeds in de lucht, lichtte paarsig op.
“Je weet het nog wel van de middelbare school,” zei ze. “Stroom gaat pas lopen als het circuit gesloten wordt. Nu is het circuit niet gesloten.”
Ze naderde Patrick tot op een armlengte. De priem gloeide en liet de lucht eromheen paarsig vonken.
“Er is in deze garage maar één slachtoffer, lieverd, en dat ben jij.”
Ze stak toe. Eerst martelde ze zijn tepelroosjes en vervolgens zijn tepels. De pijn was nu zo hevig dat Patrick het uitschreeuwde. Toen Eva haar arm eindelijk terugtrok, steunde hij na.
“Ik ben toch een lieve jongen?” herhaalde hij stamelend.
“Ja dat ben je,” zei Eva. “En dat is precies de reden waarom je verliest. De oorlog zul je verliezen…”
Met een rauwe kreet zag Patrick Eva’s arm op zijn kruis afkomen. De vonken knetterden langs zijn ballen.
“En ook jouw onschuld,” sprak ze, toen het geknetter over was en de pijn verflauwde.
“Misschien blijft er wel helemaal niks van je over,” sprak ze, en ze moest giechelen om die woorden.
“Misschien verbruik ik je wel. Misschien maak ik jou op tot het laatste restje.”
Ze giechelde nog eens. Heupwiegend kwam ze zo dichtbij dat Patrick haar haren weer rook. Hij rook ook nog iets anders. De geur van haar seks, besefte Patrick. De geur die bewees dat het haar opwond hem pijn te doen. Hij kreunde mismoedig toen hij haar kous voelde, zachtjes wrijvend over zijn knie. Ze plaatste de knetterende Y van haar apparaat in haar zij. De elektriciteit die haar doorstroomde, doorstroomde nu ook Patrick, elke keer als haar kous zijn lichaam liefkoosde.
Patrick kreunde angstig toen haar kous zijn lul beroerde, maar datgene wat ze hem nu aandeed was een sensatie in plaats van een marteling. Ondanks zijn angst en ondanks zijn verwarring raakte hij opgewonden. Hij kreunde zodra hij haar pakje voelde, haar borsten tegen zijn borstbeen en vervolgens haar kruis tegen zijn dijen. Hij voelde zich te hulpeloos om nog verzet te willen bieden of afweer te voelen. Radicaal gaf hij zich over aan een vrouw die hem wellicht wilde laten sterven, maar dat kon hem nauwelijks nog schelen, als ze hem voor die tijd maar een paar seconden lang wilde liefkozen. Hem warmte wilde laten voelen en geilheid.
Ze zoende hem met haar lippen die elektrisch waren. Ze bracht haar tong zijn mond binnen en zocht daarin rond, liet zijn tanden tintelen en zijn verhemelte schroeien. Ze bracht hem onder betovering en in vervoering. Tot ze plotseling stopte en weer op een armlengte afstand was. Ze drukte het voetpedaal in. Het was weer stil. Plotseling had Patrick het koud.
“Het duurt niet zo lang meer,” zei ze, toen ze weer teruggekeerd was tot vlakbij hem, maar nu met een juten zak in haar hand. “Want nu ga ik zorgen dat je breekt.”
“Hoe weet je dat?” vroeg hij, toen hij haar niet meer zag, toen hij alleen nog haar kous langs zijn knie voelde strijken, terwijl ze bezig was de zak dicht te binden, met een touw zo strak om zijn hals dat hij moeite kreeg met ademen.
“Hoe weet je dat zo zeker?”
“Tot nu toe heb je alles gedaan wat ik wilde,” fluisterde ze in zijn oor.
“Je kunt me niks weigeren,” voegde ze eraan toe, waarna Patrick begon te huiveren omdat haar apparaat aangezet was.
Nu hij blind was, was het geluid nog veel onheilspellender. Sidderend wachtte zijn lichaam op het moment dat hij ergens, op een plek die alleen Eva wist, de vonken en de pijn zou voelen.
Zijn mond viel open en gaf geluid. Ze sneed in hem, dacht hij. Met een gloeiend mes sneed ze zijn huid open, vanaf zijn oksel omlaag. Nog nooit had hij een zo hevige pijn gevoeld als nu.
“Nee,” schreeuwde hij. “Oh nee, alsjeblieft, Eva…”
“Hoe is je naam?” sprak ze.
Haar mes sneed door. Patrick verwachtte bloed te voelen, in straaltjes langs zijn lijf, maar hij voelde alleen maar pijn en hoorde wild knetterende vonken.
“Nee,” krijste hij, maar het mes sneed door.
Bij zijn heupbeen maakte het mes een bocht. Zijn kruis probeerde te vluchten, maar haar hand kwam hem achterna. Wederom vonkte zijn huid en sneed haar mes.
“Neeehee,” krijste hij.
“Patrick,” huilde hij vervolgens. “Ik heet Patrick.”
“Hoe heten jouw kameraden?” klonk het even later in doodse stilte.
Het mes was weg, maar zijn huid brandde overal waar het mes geweest was.
Patrick dreunde de namen op, alle 26, te beginnen met de Sergeant-Majoor. De laatste naam die hij noemde was de naam van Roger. Er sloop een snik in zijn stem. Hij had hem verraden. Hij had iedereen verraden.
“Wat was de missie van jullie peloton?”
“Opstomen tot de rand van de stad. Als we de vijand tegen zouden komen, schieten om te doden. Zo mogelijk kwartier maken aan de zuidrand van het Kronenburger Park en daar wachten op nieuwe orders.”
“Hoe worden orders gegeven?”
“Per telefoon,” zei Patrick. “iPhone. Het is allemaal in codetaal, maar heus, ik zweer het, ik ken de codes niet. Je kunt me martelen tot het einde van de nacht, maar…”
“Ik geloof je,” sprak Eva sussend. “Je bent ten slotte maar een Korporaaltje Eerste Klas.”
5.
Ze belde. Ze sprak het plaatselijke dialect zodat Patrick haar niet langer kon verstaan. Nog steeds brandde zijn huid, maar hij vroeg zich af of hij wel echt bloedde. Het leek van niet. Misschien dat elektriciteit ervoor zorgde dat bloed snel stolde.
“Mag de zak van mijn hoofd af?” vroeg hij schuchter, toen Eva uitgebeld was.
Vervolgens kromp zijn lijf in elkaar bij de gedachte dat Eva hem voor straf, omdat zij en niet hij hier de vragen stelde, opnieuw zou martelen met dat mes van haar.
“Alsjeblieft, Eva?” vroeg hij, zo benepen als dat hij zich voelde.
“Omdat je zo’n lieve jongen bent,” klonk haar stem opeens zo vlakbij dat Patrick er een beetje van schrok.
Vervolgens bevrijdde ze hem van de zak. Ze bleek haar schotse rok weer aan te hebben, en haar zwarte hoogsluitende coltrui. Ze hield een radertje in de lucht.
“Met dit dingetje heb ik jou tot spreken gedwongen,” zei ze.
“Was dat het mes?” vroeg Patrick ongelovig.
“Ja, zo voelt het,” zei Eva tevreden. “Als je dit dingetje combineert met een flink voltage, voelt het precies zo.”
Op dat moment kwamen er twee mannen binnen. Patrick voelde aan dat dit dezelfde mannen waren die hem klaargemaakt hadden voor Eva. Hij richtte zijn ogen naar de grond toen ze naar hem keken, want ze zagen hem naakt en hulpeloos.
“Hij heeft gepraat,” zei Eva. “Het is me gelukt.”
Ze kreeg felicitaties en ze kreeg zoenen op haar wangen. En ook op haar mond.
“Ja jongetje,” zei één van de mannen even later, toen hij wijdbeens tegenover Patrick stond. “Dankzij jouw loslippigheid is de veldtocht van jouw geliefde Leider met piepende remmen tot stilstand gekomen.”
Vervolgens moest hij lachen. Zijn metgezel bulderde mee.
“Al vroeg in de middag begonnen ze met terugtrekken,” zei hij toen. “Roepend om hun moeder renden ze terug naar hun eigen land. Dat krijgsplan van jouw grote Leider was nogal ambitieus, om het vriendelijk uit te drukken.”
“Het was van de gekke,” zei zijn metgezel. “Die Leider van jullie is volkomen geschift.”
Beiden traden naar voren. De ene hurkte om Patricks enkels los te maken, de andere ging op zijn tenen staan om Patricks polsen uit de leren banden te bevrijden. Met betraande ogen keek Patrick naar Eva, die haar nagelriemen bekeek, en een plek vond waar haar nagels vuil waren. Het verhoor was voor niks geweest. De pijn die hij geleden had, ook.
“Dat wist je natuurlijk,” prevelde hij, zo zacht dat ze het misschien wel niet kon horen, maar hij voelde dat ze luisterde, ondanks dat ze deed of hij lucht was.
“Hoe is het met de krijgsgevangenen?” vroeg Eva.
“Bijna allemaal vrijgelaten,” bromden de mannen.
Zodra Patricks ledematen vrij waren, stapten de mannen opzij. Patricks ogen zochten rond of hij ergens zijn uniform kon vinden. De resten van zijn hemd en ondergoed, die al die tijd op zijn enkels gelegen hadden, boden alleen bescherming als hij ze goed vasthield, voor zijn edele delen.
“Bijna allemaal,” sprak Eva.
Patrick keek op. Hij zag haar dichterbij komen. In haar ogen fonkelde een vuurtje. Ze heupwiegde.
Toen ze zo dichtbij was dat hij voor de derde keer de geur van haar dennenshampoo rook, week Patrick terug. Eva zette dezelfde stap die Patrick ook gezet had. Patrick week nog verder terug en Eva volgde hem, volgde hem helemaal totdat hij de deur naar buiten en de deur naar de vrijheid, in zicht gekregen had. Hij keek naar die deur.
“Bijna,” sprak hij schor, mismoedig.
Hij keek om, naar Eva. Hij voelde zich weer net zo hulpeloos als daarnet toen hij geboeid was. De resten van zijn kleren waarmee hij zijn lichaam bedekt had gehouden, vielen op de houten vloer. Hij stak zijn polsen naar voren. Ze nam ze in haar smalle handen en begon ze te liefkozen met haar smalle vingers, te bedreigen met haar roodgelakte nagels.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
