    
Elisa
Lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 3 | | Gepost op vrijdag 03 oktober 2014 - 03:03 am: | |
Met de billen bloot op een tropisch eiland: Deel II |
Dit verhaal is een vervolg op: Wakker worden met een kater
*
Rob is de klas net de basisprincipes van de participatiemaatschappij uit aan het leggen, als er geklopt wordt. Alle gezichten kijken naar de deur van het klaslokaal.
“Ja?”, roept Rob als er niemand binnenkomt.
In de deuropening verschijnt Lisa.
“Hoi! Sorry, ik ben een beetje te vroeg...” Ze wijst op haar horloge. Vijf voor één. “Zal ik even buiten wachten?”
“Vroeg?!” Rob is even van zijn à propos gebracht. “Jij zou hier gistermiddag komen, als ik me niet vergis.”
“Gisteren? Nee joh. Vrijdag één uur, dat staat in mijn agenda.” Ze kijkt hem verbaasd en licht geamuseerd aan. Mooi acteerspel.
Daar staat ze, in een donkerblauwe skinny jeans, een wit blousje en leren sandaaltjes met hakje. Haar haar in een staart gebonden. Een gepaste outfit voor een bezoek aan de plaatselijke middelbare school op het eiland, dat moet hij toegeven.
“Nou, laat je me hier zo staan? Ik ga zitten hoor...” Ze ontwijkt de onderzoekende, verbouwereerde blik van Rob en loopt naar de stoel achterin het lokaal. Knipoogt onderwijl naar de groep. Er is inmiddels wat gelach ontstaan. Bezoek voor meester Rob, en die is even van zijn stuk gebracht. Niet door haar vrouwelijke verschijning, zoals de leerlingen denken, maar door deze ongekende brutaliteit.
Hij herpakt zich.
“Jongens, dit is Lisa. Lisa komt uit Nederland en ze is op het eiland voor haar afstudeerproject. Ze komt vandaag langs om wat te leren over onze school – en misschien wil ze ons wel wat vertellen over Nederland.”
De les wordt vervolgd. De groep stelt Lisa wat vragen, voornamelijk over Amsterdam, coffeeshops en prostitutie. Ze beantwoordt ze geduldig en uitvoerig.
De les duurt tot half twee. Een vroegertje vandaag, want vanmiddag gaan alle leerlingen en docenten op excursie. Rob had mee willen gaan, maar hij heeft inmiddels andere plannen.
Hij was oprecht bezorgd geweest toen Lisa gisteren niet op hun afspraak verscheen. Een jaar geleden verdween er een meisje op het eiland; verkracht en vermoord. Het was hier niet altijd veilig, en met het roekeloze gedrag dat zij af en toe vertoonde hield hij zijn hart vast.
Nadat hij vernam dat ze gisteravond in het centrum was, concludeerde hij dat er een andere verklaring voor haar afwezigheid was. Maar een vergissing met de dag? Nee, daarvoor was de afspraak te duidelijk. Ze liegt tegen hem.
Rob begeleidt de leerlingen naar buiten en loopt het lokaal weer binnen. Lisa is inmiddels aan het rondneuzen. Ze wandelt tussen de tafels door en bekijkt de boeken op de plank. Ze draait zich om als hij het lokaal binnenstapt. Haar vrolijkheid en luchtige manier van doen zijn ongepast. Ze denkt duidelijk dat haar trucje gewerkt heeft en haar ass hiermee gered is. Ze moest eens weten wat hij met haar van plan is.
“Nou, ga je me nog een rondleiding geven, meester Rob?”
Dat moest hij maar eens gaan doen ja.
*
Hij maakt een galant gebaar naar de deur. “Na u, mevrouw.”
Hij had haar graag aan wat collega's voor willen stellen, maar die zijn inmiddels allemaal weg. De school is uitgestorven. Het heeft altijd wel wat, vindt hij, die uitgestorven gangen en lege lokalen. Lisa verrast hem, in positieve zin. Toegegeven, na haar stunt van gisteren en vandaag had hij het beeld van haar gekregen als een arrogant, onverschillig meisje. Ze is echter oprecht geïnteresseerd in de school en stelt goede vragen.
Tijd voor wat beroering.
Hij opent de deur van een willekeurig lokaal. Nieuwsgierig loopt ze achter hem aan naar binnen.
“Dit is het straflokaal.” Hij legt de nadruk op straf en kijkt haar daarbij bewust iets langer aan. De glimp onzekerheid in haar ogen ontgaat hem niet. Hij lacht er heimelijk om.
Ze loopt door de ruimte. Weinig bijzonders te zien. Rob lijkt niet van plan om uit zichzelf meer te vertellen.
“Straflokaal?”
“Ja", zegt hij met een nonchalant gezicht, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Maar alleen voor meisjes hoor, en dan ook nog alleen voor stoute meisjes.”
Ze kijkt hem aan. Haar snelle tong laat haar even in de steek.
“Stoute meisjes?”
“Meisjes die liegen, manipuleren, uitdagen. Een beetje zoals jij dus eigenlijk.” Hij klinkt even geamuseerd als zelfverzekerd. Geniet van haar groeiend gevoel van onbehagen.
"Hier krijgen we de waarheid boven tafel en wordt er, indien noodzakelijk, een gepaste straf uitgevoerd. Een lijfstraf, welteverstaan."
Ze slikt. Is dit nog wel een leuk spelletje? Ze dacht echt dat haar trucje gewerkt had, maar nu blijkt dat valse hoop geweest te zijn.
De geheimzinnige glimlach op zijn gezicht is niet gespeeld. Hier fantaseert hij over. Natuurlijk niet om leerlingen te straffen in het wiskundelokaal – want daar zijn ze nu – maar om meisjes en vrouwen te onderwerpen, te straffen, te disciplineren. Rob is een spanker, een dominant, al zo lang hij zich kan herinneren.
Sinds zijn vrouw overleed..., …nou ja, wat kan hij er over zeggen? Vijfentwintig jaar huwelijk, dat hoor je niet vaak meer. Lief en leed deelden ze. Straf en discipline waren altijd een deel van hun leven samen geweest, daar hadden ze elkaar perfect in gevonden.
Hij had het kunnen parkeren. Het verlangen werd overschaduwd door het grote verdriet van het gemis. Maar nu, twee jaar later, was het weer gaan kriebelen. En dit meisje, even uitdagend en ongrijpbaar als ze opwindend, slim en sterk is, brengt het als in een snelkookpan bij hem naar boven.
Hij had er zijn vinger niet op kunnen leggen, wat het was dat hem zo aantrok, maar er begon iets te dagen. Het gesprek dat ze twee weken geleden voerden in een bar, toen hij had gevraagd of ze besefte wat haar gedrag teweeg bracht bij de mannen om haar heen. Haar neiging om vuurtjes te stoken en te vluchten als het te heet onder haar voeten werd. Het 'op zoek zijn'. Zij vertelde hem, na de nodige wijntjes, over haar behoefte aan een echte man, die sterke man die wél grip op haar kreeg. Nu en hier kreeg het betekenis.
Hij voelt een enorme behoefte om haar hier ter plekke over zijn knie te trekken. Zijn handen jeuken om die spijkerbroek stante pede van haar billen te stropen.
De stilte maakt haar ongemakkelijk. Ondanks de hitte – de airco doet weinig - heeft ze haar bovenarmen omklemd. De sfeer is veranderd.
Rob wijst naar een krukje bij een van de tafels.
“Ga jij daar maar even zitten.”
Ze doet wat hij zegt. Rob neemt plaats op de tafel voor haar, slaat zijn armen over elkaar en buigt zich licht naar haar toe. Zijn gezicht staat vriendelijk en streng tegelijk, hij is vastberaden haar de waarheid te horen zeggen.
“Zo, vertel het me maar, meisje.”
“Wat?”
“Luister, Lisa. Ik werk al vijfentwintig jaar in het onderwijs. Liegen, draaien, smoesjes en excuses ken ik inmiddels wel. Neem mij niet in de maling – je weet waar ik het over heb.”
“Nou jaaa zeg, alsof jij je niet kunt vergissen. Wie ben jij dan, de alwetende meester Rob?” Daar was ze weer, in alle opstandigheid.
“Ik vergis me niet zo snel. En zeker niet in jou.”
Ze rolt met haar ogen om zijn arrogante opmerking. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht.
“Rob, ik begrijp deze hele toestand niet hoor, ik dacht dat we vandaag afgesproken hadden, het was gewoon een miscommunicatie...” Ze liegt. Weer. Maar de waarheid klinkt zo, ...dom.
Hij onderbreekt haar. Ze is een slechte leugenaar, ook al denkt ze zelf van niet.
“Dat je niet verschijnt op een afspraak, en daar – om welke reden ook – niet even over communiceert, vind ik tot daar aan toe. Ik heb mijn agenda vrijgemaakt voor onze afspraak, heb op je zitten wachten, ben ongerust geweest...”
“Rob, ik zeg toch...” Weer die rollende ogen. Daar moet hij verandering in brengen, het irriteert hem mateloos.
“Laat me uitpraten." Zijn blik snoert haar de mond. "Maar dat je dan vervolgens binnenkomt en doodleuk doet alsof onze afspraak vandaag was, dat heet liegen, Lisa. En manipuleren. En daar ben ik niet van gediend.”
Ze is duidelijk niet gewend om zo doorzien te worden, en op deze manier toegesproken te worden. Het voelt op een vreemde manier goed. Prettig. Berustend. Wie houdt ze nu voor de gek?
“Oké-oké, het spijt me. Je hebt gelijk. Ik was dronken, ik had een kater... Sorry, ik had het anders moeten aanpakken.” Ze maakt theatrale handgebaren.
“Maar ik ben er nu toch?” Ze houdt haar gezicht een tikje schuin en lacht lief naar hem.
“Weet je wat jij nodig hebt?”
“Nou?”
“Een ongelooflijk pak voor je sodemieter.”
Ze bijt op haar lip, hoopt nog steeds dat ze de situatie de baas kan.
“Misschien wel ja... En dat ga jij mij zeker geven?”
Hij negeert haar brutale vraag. “Wanneer is dat voor het laatst gebeurd?”
“Nooit” Ze moet toegeven dat ze er vaak over gefantaseerd heeft, maar dat zegt ze natuurlijk niet tegen Rob.
“Hoog tijd, meisje-Lisa, dat jij een pak voor je billen krijgt.” Zijn toon is nu bars en serieus. “Ik mag je heel graag, dat weet je. En ik ben begaan met je. Volgens mij is dit precies wat jij nu verdient en nodig hebt. Ben je dat met me eens?”
Met zijn wijsvinger heft hij haar kin op. De glimlach is weg. Ze knikt.
*
Het licht op groen. De knop om. Dit moet straf worden, een lesje dat ze niet snel meer vergeet.
“We gaan dit op mijn manier doen, Lisa.” Rob trekt haar van de kruk en neemt er zelf plaats op.
In één beweging trekt hij haar over zijn knie, zodat ze tussen zijn benen komt te liggen. Het verbaast hem hoe vertrouwd het voelt, hoe vanzelf het gaat, na al die tijd. Zijn linkerhand legt hij stevig om haar middel en zijn rechterhand komt hard neer op de stof van haar spijkerbroek.
“Zo, dit eerste deel van je straf is voor het niet verschijnen op onze afspraak, die van GISTEREN.”
De spijkerbroek geeft wel wat bescherming tegen de harde klappen, maar desondanks warmen haar billen snel op. Dit kan ze nog wel aan. Rob heeft andere plannen.
“Omhoog. Uit die broek.”
Moet ze nu echt uit de kleren? “Nee, Rob, op mijn blote billen? Maar...”
“Geen ge-maar. Uit, Lisa. Nu. Laat me mezelf niet moeten herhalen.”
Ze knoopt haar broek los en laat hem langzaam naar beneden zakken. Haar stringetje bedekt weinig en hij trekt het in één ruk omlaag. Ze is al aardig bruin geworden, te zien aan de witte rondingen waar haar bikinibroekje gezeten heeft. Daar zal straks weinig meer van te zien zijn.
Hij vervolgt het pak slaag, laat zijn hand hard en in hoog tempo op haar billen terecht komen. Dit is andere koek. Ze draait en kronkelt over zijn schoot.
“Nee! Auw, auw, auw, stop! Je doet me pijn!”
“Dat is precies de bedoeling, Lisa, dat het pijn doet.”
Hij duwt haar een stukje voorover over zijn knie en pint haar benen tussen de zijne. Haar handen vinden steun op de vloer. Hij raakt in zijn element. Dit is wie hij is. En dit is wat zij ontzettend verdiend heeft. Hij zal haar niet sparen.
Lisa piept en jammert. Spijt, van haar aanvankelijke toestemming voor dit pak slaag, maar misschien nog wel meer van het feit dat ze deze man zo boos heeft gemaakt. Juist Rob, die zo aardig is. Die altijd zo'n oprechte belangstelling voor haar heeft. Die haar ziet, écht ziet.
Maar ook al zou ze dit pak slaag braaf en gewillig willen ondergaan, het is onmogelijk. Rob gunt haar geen momentje adempauze en laat de klappen nu steeds vaker onder haar billen landen. Ze kan het bijna niet meer incasseren, trappelt met haar voeten en draait, maar zijn hand ligt als een bankschroef om haar middel. Ze kan geen kant op.
Pas als haar billen donkerrood zijn stopt hij.
“Ga maar in de hoek staan. Handen in je nek.”
Beschroomd loopt ze naar de hoek die hij aanwees. Een diepe zucht ontsnapt uit haar keel. Ze verbaast zich over haar eigen gehoorzaamheid. Het moet er stom uitzien, zij hier met knalrode billen in de hoek van dit klaslokaal.
“Laat ik voorop stellen dat ik het zeer onverantwoordelijk gedrag vind om je de avond voor een afspraak te gaan bezatten in de kroeg”, begint Rob zijn preek. “Überhaupt om je steeds zo te bezatten op dit eiland, met jan en alleman – maar daar hebben we het later nog over. Dat je dan niet even van je laat horen als je die afspraak niet kan nakomen, al is het maar een berichtje, is respectloos en asociaal.”
Hij staat achter haar en draait haar naar zich toe, trekt haar staart naar achteren zodat ze gedwongen is naar hem op te kijken. Ze is niet groot, maximaal 1 meter 65. Tranen staan in haar ogen. Achter haar façade schuilt een klein meisje, niet moeilijk te bereiken voor de juiste man. Even raakt haar kwetsbaarheid hem, maar hij herpakt zich.
“Maar waar je me echt, en dan bedoel ik echt heel boos mee maakt, is die stunt van daarnet. Waar zie je me voor aan, Lisa? Voor één of andere sukkel? Dacht je dat ik ook in die geintjes van je zou trappen?”
Stilte.
“Nou?”
“Ja..., of nee... NEE. Ik weet het niet...” Ze stamelt, beide antwoorden zijn immers fout. Wat ze zou moeten zeggen is dat ze hoopte van niet. Dat dit precies is wat ze wil: hij die haar doorziet. Niet bang is om haar hard terecht te wijzen.
“Ik ben nog niet klaar met je." Een hand in haar nek duwt haar richting het bureau, waar ze zich als vanzelf overheen vleit.
“Handen voor je, armen gestrekt.”
Weer landt zijn hand op haar billen, door de grotere swing die hij kan maken nu velen malen harder. Zijn hand in haar rug houdt haar op haar plek, maar kan de tranen niet bedwingen. Ze huilt. Ingetogen, maar ze huilt.
“Alsjeblieft... Rob, het spijt me.”
“Tranen, Lisa? Echt? Tranen om te misleiden?”
Ze schrikt van zijn harde toon. “NEE, echt niet...”
“Wat spijt je dan?”
“Alles! Dat ik er gisteren niet was en...”
“Dat vind ik niet het ergste”, onderbreekt hij haar, terwijl hij onverstoord doorslaat.
“Dat ik erover loog, dat ik je in de maling nam.” Ze moet schreeuwen om boven het geluid van de klappen uit te komen.
“Juist, dat ja, knoop dat goed in je oren. Nooit, maar dan ook nooit meer, zul jij het wagen spelletjes met mij te spelen, Lisa. Een serie nog hardere klappen om zijn woorden kracht bij te zetten.
Ze huilt nu voluit.
Hij klemt haar stevig vast voor de laatste klappen. Het meisje heeft haar lesje bijna geleerd, en dan heeft hij zijn doel bereikt.
Rob helpt Lisa overeind en veegt haar losgeraakte haren uit haar gezicht.
“Kom eens even bij me.” Hij trekt haar schokkende lichaam tegen zich aan. Ze laat zich gedwee over haar rug strelen. Haar billen voelen geteisterd en de komende dagen zal ze vast niet kunnen zwemmen, maar het maakt niet uit. Lisa, die situaties altijd feilloos naar haar hand zet, mannen om haar vinger windt en altijd overal mee weg komt, is eindelijk op haar plaats gezet. Ze is betrapt, gestraft en vergeven, door een man die haar belangrijk genoeg achtte om dat te doen. Daar kan niets tegen op.
Als haar tranen zijn opgedroogd kijkt ze hem aan. Kleiner dan daarnet, maar de uitdagende glimp in haar ogen is weer terug. Hij lacht er hardop om. Dit zal niet het laatste pak slaag zijn dat ze van hem krijgt, realiseert hij zich.
"Pas op je tellen, jongedame. You've ain't seen nothing yet! Misschien moeten we maar een soort periodieke spanking in gaan plannen."
Ze kijkt geschrokken en nieuwsgierig naar hem op.
"Wat betekent dat?"
“Kleed je maar aan, meisje-Lisa, jij gaat met mij mee naar huis. We hebben nog heel wat te bespreken.”
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen