sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Paul Gérard Oppasser Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op zondag 06 november 2011 - 09:07 pm:    waarin de Directeur en zijn visie ruimschoots aan de orde komt De plaats was de directiekamer van het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies. Het was de meest imposante ruimte in het grote oude gebouw. En de enige ruimte die met grote zorg was gerestaureerd. Opvallend waren de gelambriseerde wanden en het fraaie stucwerk plafond. Twee grote kroonluchters completeerden het geheel. Achterin de zaal, bij de grote ramen die nu verduisterd waren, bevond zich een groot bureau. Op enige afstand van het bureau een twintigtal stoelen. Ze werden bezet door heren van verschillend pluimage: jong en oud, in pak of casual gekleed, druk in gesprek of afwachtend. Ze hadden één ding met elkaar gemeen: op enigerlei wijze hadden ze aangegeven een meester-slavin relatie te hebben, of hun huidige relatie daarnaar te willen veranderen of verhalen daarover te schrijven en dat centraal te stellen in hun leven. Daarop was hen de vraag gesteld of zij geïnteresseerd waren om Aspirant-Lid van het Genootschap van Eigenaren te worden, waarbij het woord ‘eigenaren’ met een knipoog werd genoemd. Opvallend hoe vaak die knipoog al voldoende was. En zo ja, of ze dan uitgenodigd wilden worden door dat Genootschap voor een lezing van de directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies. En aangezien dat met name voorgesteld werd aan medewerkers, dan wel klanten van dat Instituut behoefde dat geen uitleg. In tegenstelling tot het Genootschap: daarover hing een waas van geheimzinnigheid en mysterie. En die lezing zou nu gehouden gaan worden. Toen de Directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies zijn intrede deed klonk dan ook een beschaafd applaus. Hij nam plaats achter het bureau. Keek de aanwezigen goedkeurend aan en begon aan zijn verhandeling. “U bent hier allen aanwezig omdat u interesse hebt getoond in het Aspirant-Lidmaatschap van het Genootschap van Eigenaren. Dat u weet dat het eigendom hier slavinnen betreft. En dat alleen dat naakte feit voor u voldoende motivatie vormt om dat lidmaatschap te ambiëren. En dat u hier vanavond graag wilt horen wat dat illustere Genootschap dan wel behelst. En òf u aspirant lid kunt worden en wat daarvoor de procedure is. Om met dat laatste te beginnen: u wordt na deze lezing in staat gesteld om een aanvraag te doen. De voorwaarde voor het aspirant lidmaatschap is dat u een meester-slavin relatie heeft waarvan de slavin succesvol is opgeleid door Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies, dan wel succesvol de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes heeft afgerond, dan wel beide. En uzelf aan de vanzelfsprekende eisen van betrouwbaarheid voldoet.” Zo, dat laatste merkte hij bewust als haast terloops op. Daarover wilde hij het vanavond beslist niet hebben. Dat was zaak voor de toelatingscommissie en daar hield hij zich verre van. Hij gaf hen desgevraagd de benodigde informatie en alleen op basis van vertrouwelijkheid. “Dan rijst natuurlijk de eerste vraag: wat houdt dat succesvol opgeleid in? Ja, heren, ik zie u al denken: de relatie met mijn slavin is reeds volmaakt. Dat kan zijn. Maar wij als Instituut zijn verplicht om dat te onderzoeken. Onze goede naam staat daarbij niet alleen op het spel, maar ook ons bestaansrecht. Laten we even stilstaan bij die voorwaarde van lidmaatschap: succesvol opgeleid als slavin betekent altijd binnen een meester-slavin relatie. Je kunt jezelf een Meester noemen. Daarvoor heb je geen slavin nodig. Maar in onze ogen ben je alleen een slavin als een meester verantwoordelijk voor je is. Als die relatie in balans is en door beiden bevestigd. Is dat het geval dan zal ons onderzoek dat bevestigen en is haar opleiding een formaliteit. Zoals onze naam reeds aangeeft, ligt het vertrek- en uitgangspunt van het Instituut in het ontwikkelen van diagnostiek. Het is het terrein waarop we een voortrekkersrol vervullen, waarop we zelfs, mag ik wel zeggen, als Instituut het ongewilde monopolie bezitten. Als enig mij bekend instituut hebben wij ons toegelegd op het nauwkeurig en uitgebreid onderzoeken van de wensen van de opdrachtgever en de mogelijkheden van diens pupil. Een tweedimensionale diagnostiek als het ware. In mijn verhaal voor u vanavond zal de hoofdrol zijn weggelegd voor de vrouwen die wij onderzoeken en hoe wij die onderzoeken. Maar u dient beslist niet de complexiteit te onderschatten van het onderzoek naar de wensen van de opdrachtgevers. Ook dat onderzoek is van groot belang. Zodra wij twijfelen aan de oprechtheid van onze geachte cliënt, of diens ethiek, verbreken wij onmiddellijk het contact. Maar in de eerste plaats zijn wij als Instituut natuurlijk gericht op de tweede dimensie van de opvoedingsdiagnostiek: het onderzoek naar de mogelijkheden van de vrouw. Wat kan ze hebben aan straf en vernedering, en hoe en wanneer? Maar ook: hoe opstandig kan ze zijn en hoe gedwee en in welke situatie? Wat vindt ze echt heel afschuwelijk en tegen welke prijs? En wat vindt ze zelf juist fijn?” Maar nu vond een meerderheid van de aanwezigen dat de Directeur toch echt te ver ging. Zij waren de toekomstige opdrachtgevers. Zij dienden te bepalen... “Ik zie uw verontwaardiging. Hoezo heeft een slavin iets in te brengen? Laat staan dat er rekening gehouden wordt met wat zij fijn vindt? Tsja heren, ik moet u teleurstellen: we leven niet meer in de tijd van de slavernij. Een slavin wordt niet als slavin geboren. Een slavin kiest ervoor slavin te zijn. En wat uw heimelijke verlangens ook mogen zijn: ze kan er altijd voor kiezen dat niet meer te zijn. De vrijwilligheid waarmee ze slavin is èn wordt, staat voor ons dan ook voorop. Wij als Instituut kunnen het ons niet veroorloven een meisje onder dwang op te laten nemen.” De aanwezigen lachten besmuikt. Het was duidelijk dat een aantal van hen dat inderdaad in gedachten had. Want hoe aanlokkelijk was het niet om voor hun eigen slavinnetje die vrijwilligheid te omzeilen? Of zeg maar gerust: af te schaffen... “Waar het om gaat bij de feminine postpuberale opvoeding -wat een prachtige term, dacht hij even, ‘feminine postpuberale opvoeding’, die moet ik onthouden- is het zoeken naar het evenwicht tussen het maximale wat een vrouw wil en kan verdragen, zowel geestelijk als lichamelijk, en wat haar dominant haar wil opleggen. Maar is dat evenwicht gevonden, dan is het opleiden zelf een kleinigheid. Wat niet wil zeggen dat wij dat niet belangrijk vinden. Integendeel. Het vormt immers de voorwaarde voor lidmaatschap van het Genootschap. Bovendien: vrouwen die door ons zijn opgeleid, komen altijd in aanmerking voor ons vervolgonderwijs. Of bijspijkercursus. Of strafopname. Ja zeker, ook strafopname, zodat op dat moment het Instituut voor hen verwordt tot Strafinternaat.” De heren keken verbaast op. Had de Directeur immers niet betoogd dat zijn Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies juist geen strafinternaat was? “Verwordt, inderdaad. Maar mocht u plannen hebben om uw meisje op het internaat te plaatsen als straf... dan moet ik u helaas uit de droom helpen.” De aanwezigen lachten heimelijk. Althans enkele daarvan. Het was duidelijk dat zij juist dat in gedachten hadden... “Maar het plaatsen van reeds door ons opgeleide meisjes... voor straf op het internaat? Dat heeft zeker ook zijn charmes. Ik moet zeggen dat ik mij er persoonlijk altijd op verheug zo’n meisje steeds verder te voeren. Dat ze meer kan verdragen dan ze beseft. En uiteindelijk erkent dat dit het was wat ze nodig had. Voor mij voorwaarde om er zelf van te kunnen genieten. Wat ik doe, dat wil ik wel toegeven. En daar schaam ik mij niet voor. Integendeel: daar ben ik trots op.” Nu kreeg de Directeur volop bijval. Een voorzichtig applaus zelfs. Hier geen schijnheiligheid meer. Geen: het doet mij meer pijn dan jou... Straffen deed je vooral toch voor je eigen plezier. Toch? “Als het maar niet ten koste gaat van het welzijn van het meisje in kwestie. Wij zijn geen sadisten. Niet op ons Instituut. En niet in onze klantenkring.” Aan de reactie van een enkeling onder de aanwezigen was echter ook twijfel merkbaar of zij wel tot die klantenkring toegelaten zouden worden. Zelf waren ze er in ieder geval trots op om sadist genoemd te worden. Zeker door hun slavin... “De wens om slavin te zijn. Te mogen zijn. De wens om zich over te geven aan haar Meester. Die wordt maar al te vaak door haar vertaald in gehoorzaamheid. En dat is maar een deel van het verhaal. Wat je vaak ziet is dat zij zelf bepaalt waarin ze gehoorzaam is en wanneer. En dan kom ik weer terug op mijn eerdere woorden: overgave, en in dit geval: het gebrek daaraan. Cru gezegd betekent zich overgeven aan haar Meester dat ze gehoorzaam is omdat èn wanneer .... haar meester dat wenst. En pas als dat haar voldoening geeft mag ze zich een echte slavin noemen.” Hij zweeg even om zijn punt te benadrukken: wat een echte slavin hoort te zijn. Tot zijn genoegen zag hij hen alom instemmend knikken. Dit is wat zij wilden. Van hun eigen vrouw. Hun eigen meisje. Hun eigen slavin. Hiervoor waren ze gekomen. En daarmee verschoof hun motivatie van Lid worden van het Genootschap van Eigenaren naar betrokkenheid bij Het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies. Nu waren ze rijp om te horen wat zijn Instituut hun werkelijk te bieden had. “Een echte slavin. Een echte slavin wordt geboren door gebroken te worden. Haar verzet. Maar ook haar trots. Niet dat ze niet trots mag zijn. Integendeel. Maar ze moet trots zijn op haar vernedering. De vernedering om ‘slechts’ een slavin te mogen zijn. De wetenschap dat er voor haar niets meer is dan dat: zijn of haar eigendom te zijn. Wat we doen is in feite heel simpel: we zoeken naar waar ze nog weerstand biedt. Dat kan pijn zijn. Of straf. De angst voor straf. De vernedering gestraft te worden. Gefaald te hebben. Aantoonbaar gefaald. Ook in de ogen van haarzelf. Of juist het gevoel te hebben dat je in zijn ogen gefaald hebt, of dat nu waar is of niet. Voor anderen is het juist het vernederd worden door je meester. Of zelfs voor de ogen van je vrienden, je familie, onbekenden, toeschouwers. Maar het overwinnen van welke weerstand past bij welke slavin?” Tsja, als je het zo bekeek. Eigenlijk zouden ze graag alles zelf willen uitproberen op hun slavin-to-be. Het Instituut wist zich goed te promoten. Iets wat gemakkelijk leek, moeilijk maken... Maar ook hier misleidde hij zijn publiek. Hij had nog nooit een slavin gebroken. Noch had hij de ambitie om dat te willen. Integendeel. Hij verlegde haar grenzen, dat wel. Grenzen waar ze zelf tegen aanliep. Maar breken? Maar breekpunt klonk zo mooi, dat hij het graag bleef gebruiken. Als metafoor... “Dat breekpunt vinden is het ultieme doel van ons onderzoek. Als dat omarmd is door zowel haarzelf als haar Meester is waarachtige overgave van haar het resultaat. Dan zijn vaak slechts een paar woorden van haar Meester nodig om die staat van overgave weer op te roepen. Maar nogmaals: dat is voor elke slavin verschillend. De ‘standaard’ slavin bestaat niet. Het onderzoeken van wat de kern van haar slavin-zijn ‘overgave’ vormt, welke disciplinaire maatregelen nodig zijn om haar tot die overgave te brengen ... en u daarbij te adviseren dat zelf te realiseren: dat is de schone taak van ons Instituut: het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies.” Zo. Nu dus even helemaal niets meer over voorwaarden voor lidmaatschap van het Genootschap. Een succesvolle opleiding door het Instituut leek zo helemaal niet meer iets onbereikbaars. Het Instituut onderzocht, je slavin gaf zich aan je over. Maar het leidde toch ook op? “Na het onderzoek de opleiding. Zoals ik al eerder aangaf is dat geen vanzelfsprekendheid. Vaak genoeg komt het voor dat een Meester tevreden is met ons onderzoek en advies. Hij weet wat hem te doen staat, net zoals zijn slavin. Als hij haar toestaat kennis daarvan te nemen. Hoewel zeker verstandig is dat echter niet vanzelfsprekend. Maar in de meeste gevallen behelst ons advies ook een verdere opleiding van de slavin in kwestie. Door ons Instituut vanzelfsprekend. Dat betekent in de meeste gevallen dat wij haar opleiden tot ‘huisslavin’. Waarbij haar echtgenoot haar Meester is. Mocht ze een baan hebben, dan vervult haar werkgever niet die rol, uitzonderingen daargelaten. Wij leiden echter ook slavinnen op binnen werknemer-werkgever setting voor een breed scala aan beroepen. Maar in die diversiteit is steeds één gemene deler: het dienende karakter van de functie. Zo benadrukken we bij elk beroep de mogelijkheden om haar ‘werkgever’ toegewijd en onderdanig van dienst te zijn. Natuurlijk bieden wij zelf geen vakopleiding, maar de specialisatie voor ‘slavin’ van het betreffende beroep. Zo is onze aanvullende opleiding tot secretaresse-slavin erg in trek. Met één uitzondering: voor de opleiding voor kamermeisjes en dienstmeisjes bieden wij een full-time opleiding zowel intern, als extern van een jaar. Doordat onze opleiding, indien succesvol doorlopen, de meisjes een certificaat verstrekt, zijn ze daarna zéér gewild bij onze clientèle. Het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies zelf toont door zijn aanstellingsbeleid de effectiviteit van haar aanvullende vakopleidingen. Alle slavinnen die bij ons in dienst zijn, hebben ook onze aanvullende vakopleiding genoten zoals die van naaister, secretaresse, fotografe, kokkin, schoonmaakster, fotomodel, chauffeuse, hostess en .... directrice. Inderdaad, een slavin kan wel degelijk een leidinggevende functie vervullen.” Hij zag zijn publiek denken: ‘een directrice als slavin, daar willen we het fijne van weten’. Heel goed. Laat hen maar nieuwsgierig blijven naar de mogelijkheden van het Instituut. Ze hoeven niet alles te weten. Zeker niet hoe hij een secretaresse tot slavin maakte om haar vervolgens als ‘schoolhoofd’ te laten functioneren... “Belangrijker is om nog even stil te staan bij onze onvolprezen Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Vaak nemen we een slavin na haar eerste basistraining een paar weken op als kostschoolmeisje. Daar kunnen we als het ware haar opvoeding en opleiding fijnpolijsten. Op een kostschool is discipline een vanzelfsprekendheid. Ook onder de meisjes zelf. Je misdragen gaat als vanzelf. Pas als je gestraft wordt hoor je erbij. Maar de Kostschool is meer. We zien het ook als vooropleiding van slavinnen. Meisjes die verlangen naar een volledige overgave. Die verlangen naar straf. Naar de discipline van een kostschool. Naar schooluniformen. Naar een wereld van meisjes-onder-elkaar. Die wereld creëer je door volwassen meisjes en jonge meisjes in één klas te plaatsen. De volwassen meisjes worden gedwongen weer jong te zijn, en de jonge meisjes ontwikkelen een verlangen naar discipline en onderdanigheid. En de jonge meisjes komen terug: dat is onze ervaring! Voor de komende Kostschool-periode hebben we zelfs een oproep gedaan aan belangstellende meisjes buiten het Instituut. Speciaal voor meisjes vanaf de leeftijd van 16 jaar. Inderdaad, nog minderjarig. Hèn zullen we dan ook niet zelf fysiek straffen, laat staan dat we hen dwingen tot seksuele handelingen. Sterker: beide zijn voor hen verboden. Wat niet wil zeggen dat zij zich zelf aan dat gebod houden. Daarvoor zijn bovengenoemde verlangens maar al te vaak te sterk. Het blijven meisjes, tenslotte.” De aanwezigen grinnikten bij zijn laatste opmerking. Immers, dat was nu precies waarvoor zij hier waren. Meisjes die verlangden... Naar seks, straf, onderwerping... Hij was klaar voor het slot. Zijn laatste woorden. Zijn conclusies. Hij zou ze uitspreken en wist dat zijn personeel onmiddellijk daarna zou binnenkomen. De aspirant-leden van het Genootschap zouden uitgenodigd worden in de grote hal om nog een drankje te drinken. De mogelijkheid zou hen geboden worden een aanvraag voor het Aspirant-Lidmaatschap van het Genootschap in te dienen. Die zouden dan vervolgens afgehandeld worden in het Secretariaat. Hij wist dat ze daar maar al te graag toe bereid waren. De kleding van zijn meisjes zou zeer uitnodigend zijn. Zou een belofte inhouden - die niet vervuld zou worden. Maar hem zouden ze met rust laten. Voor hen zou hij afwezig zijn. “Geachte aanwezigen. Ik heb voor u een aantal voorbeelden geschetst van het breekpunt waarop een vrouw, een meisje, slavin wordt. Een echte slavin. Een slavin die zich voluit en ongeremd kan geven. Haar opstandigheid is verdwenen, haar meester is erkend. De pijn en vernedering die ze daarna zal ervaren, zal puur zijn, ongefilterd, zonder het scherm van verzet. De tranen die dan vloeien zijn echte tranen. Haar verdriet is troostbaar, troostbaar door de bevrediging het volbracht te hebben. Zich gegeven te hebben. Volledig. Met hen kunnen we verder werken. Hun mogelijkheden zijn haast onbegrensd. En voor u gloort de hoop van een volmaakte Meester-Slavin relatie.” Wat eerst een stijve, droge en afstandelijke man had geleken, had zich nu ontpopt tot een gepassioneerd man die genoot van zijn dagelijkse werk: het onderwerpen van vrouwen. Want hoe mooi en afstandelijk afgewogen hij zijn Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies ook mocht presenteren en verdedigen, dáár was het hem in feite allemaal om begonnen. De oprichter en eigenaar van het Instituut zuchtte, sloot zijn ogen en leunde dromend achterover, nog nagenietend van al die heerlijke beelden die hij had opgeroepen. Hij hoorde het opklinkende applaus amper. Ach, hij wist wat ze van hem wilden. Hoe heerlijk om daaraan geen gehoor te geven. En dacht na over wat hem hierna te doen stond. Precies het tegenovergestelde van wat hij in zijn betoog de mannen had voorgehouden. Jazeker. Straffen zou hij haar, zonder voorbehoud. Juliette was haar naam. Hij wist dat ze niet was opgeleid. Niet door hem, door niemand. Hij wist dat er van een onderzoek, laat staan een diagnose geen sprake was geweest. Hij kende het slachtoffer niet eens. Een vrouw van 35. Hoog opgeleid, goede baan, veel aanzien, een echte Dame. Dat was alles wat hem verteld was. Genoeg toch? Straffen zou hij haar vanwege een overtreding, door haar begaan. Een ernstige overtreding, zo zag zij het. Onvergeeflijk zelfs, in haar ogen. Maar belachelijk in de ogen van hemzelf. Want veroorzaakt door de opdrachtgever, moedwillig en met voorbedachte rade. En toch kende hij geen aarzeling. Hij zou haar straffen. Zonder mededogen. Was hij daarmee toch degene die hij beweerde niet te zijn? Een sadist? waar het zich allemaal afspeelde: het Gebouw - opent in nieuw tabblad © Paul Gérard omdat de "volgende hoofdstuk link" in de blauwe balk hieronder niet werkt naar het volgende hoofdstuk: Een echte mevrouw verhalen maken dromen waar