waarom liet ze het weer zover komen...
deel 1 van:
zo moeder, zo dochter
een verboden fantasie
moeder
Naar boven!
Oh, wat haat ik die woorden.
Ik weet wat onvermijdelijk daarop zal volgen.
Ik zal naar boven gaan, naar onze slaapkamer.
Daar zal ik wachten, wachten totdat mijn man me straffen zal.
Toch heb ik het aan mezelf te danken.
Ook nu weer.
Ik bedoel, ik weet dat we afgesproken hebben dat dit weekend mijn huishoudweekend zou zijn.
Als mijn man dan vragend constateert: “je hebt de afwas nog niet gedaan?” weet ik dat een reactie als: “nou en?” vragen om moeilijkheden is.
Ik keek zelfs nog even op en zag aan zijn gezicht dat het menens was. Zelfs mijn dochter verstrakte bij mijn reactie, zag ik.
Hij gaf me nota bene nog een tweede kans, toen ik snel weer in mijn boek wegdook.
“Marilène!”
Zijn toon bood geen ruimte voor discussie.
Slecht twee dingen hoefde ik te doen om mij die gang naar boven te besparen. Slechts twee dingen.
“Sorry,” zeggen.
En opstaan.
Om de vaat te doen, vanzelfsprekend.
Ik deed geen van beide.
Ik voelde dat mijn dochter haar boek neerlegde en me aankeek. Ik voelde me ellendig worden onder haar blik. De angst, dat ze meer zou zien dan mijn gang naar boven, groeide.
In plaats daarvan deed ik niets. Terwijl ik maar al te goed wist dat ik daarna alsnog had op te staan, en dat die vaat ... dat die echt wel op me bleef wachten.
Waarom oh waarom liet ik het weer zo ver komen?
Natuurlijk wist ik het wel. Alleen wilde ik het niet voor mezelf erkennen.
Ik voelde me te kort gedaan. De hele avond al had mijn man al zijn aandacht bij zijn dochter. Ja mijn dochter ook, hoor. En natuurlijk hou ik van haar, ook al weet ik dat ze een vaderskindje is. We hebben best wel een fijne band, mijn dochter en ik. Maar zo’n avond als vandaag, dan ben ik gewoon jaloers op al die aandacht die hij aan haar geeft. En ik weet dat dat kinderachtig is. Maar juist dat ik weet dat ik me kinderachtig gedraag, maakt dat ik me nog jaloerser voel. Ik ben geen kind meer en zij wel. En dus gedraag ik me ... niet.
“Naar boven!”
Ik moest de aanvechting onderdrukken om gewoon te blijven zitten. Lak aan hem te hebben. Aan hem en zijn kleine meid, ook al was ze zestien vandaag de dag.
Maar ik wist dat ik dan pas echt in moeilijkheden was. Die gang naar boven, die was onvermijdelijk, die ontliep ik daarmee echt niet. Het zou de straf die me boven wachtte alleen maar groter maken. Maar dat was het niet waarvoor ik bang was.
Nee, dat ik na die kleine aarzeling toch op stond was juist omdat ik dan de kans liep om niet naar boven gestuurd te worden. Maar hier, in de woonkamer, mijn straf zou moeten ontvangen. Hij had er op gezinspeeld. En hoe subtiel hij dat ook gedaan had, ik had de boodschap ontvangen.
Vol schaamte stond ik op, er zeker van dat mijn dochter mijn gang door de kamer en de open trap op naar boven met haar ogen zou volgen. Ik was er van overtuigd dat ze zou weten wat er mij te wachten stond. Niet dat ik ooit tegen haar daarover iets gezegd had. Noch dat zij er ooit naar gevraagd had. Noch dat ze ooit iets zou hebben kunnen horen: de slaapkamer was op de tweede etage en extreem goed geïsoleerd.
Ik durfde haar niet aan te kijken. Hem ook niet, maar dat was me ook verboden. Na zijn bevel had ik op te staan, naar boven te lopen, onze slaapkamer binnen te gaan, de deur te sluiten.
Om daarna te moeten beslissen wat ik moest doen.
Natuurlijk was ik kwaad, kwaad op mezelf. Waarom kon ik geen andere manier verzinnen om om aandacht te vragen? Ik wilde de straf die ik verdiende. De schaamte gestraft te moeten worden, ik de moeder van een zestienjarige, ik, een volwassen vrouw die zich gedroeg als een kind. Ik wilde het gezag voelen van mijn man. Ik wilde dat hij mij terug zou halen van waar ik verdwaald was. Ik wilde weer zijn vrouw zijn. Ik wilde dat hij me na afloop weer zou nemen, nemen als zijn vrouw.
Maar ik wilde geen preek. Ik kon niet verdragen zijn woorden te moeten innemen, te moeten horen waarom ik straf verdiend had, te moeten horen -uit zijn mond- hoe kinderachtig ik me gedragen had. En ik wilde zeker niet horen welke risico’s ik genomen had door me zo te gedragen in aanwezigheid van mijn bloedeigen dochter.
Daarom had ik maar één keus: te laten zien dat ik de strengste straf die hij geven kon verdiende. Door me daarop voor te bereiden was er echter geen weg terug. Ik zou die straf ook daadwerkelijk van hem gaan ontvangen. Erger: ik liep het risico om hem te ergeren door deze daad. Door zelf te bepalen wat ik verdiende, ontnam ik hem zijn recht om mijn strafmaat te bepalen. En er waren slechts twee mogelijkheden voor hem om met die ergernis om te gaan: onderdrukken, of mijn straf extra pijnlijk te laten zijn. Ik wist wat hij zou kiezen.
Toch aarzelde ik niet.
Ik kleedde me langzaam uit -ik wist dat hij alle tijd zou nemen alvorens naar boven te komen- en vouwde mijn kleding zorgvuldig op voor ik die op mijn stoel in de hoek van de kamer legde. Als van een afstand observeerde ik mijn eigen bewegingen en voelde me beschaamd toen ik naakt de laatste meters van stoel naar bed aflegde. Hoe vertraagd mijn passen ook waren, ik wist dat ze mij onherroepelijk zouden brengen naar de plek waar ik plaats moest nemen. Waar ik zelf voor gekozen had. Waar ik zou wachten tot mijn man zou arriveren om me te straffen.
Ik kroop naar het midden van het grote bed. Knielde rechtop met mijn knieën ver uit elkaar. Had moeite niet om te vallen. Herstelde mijn evenwicht en boog voorover om het hoofdkussen te pakken en het vlak voor me neer te leggen. Even aarzelde ik nog: ook nu kon ik nog wachten op de preek. Rechtop geknield wachtend met mijn handen in de nek zou ik uitdrukken dat ik wachtte op zijn oordeel, tegelijkertijd verwachtend dat dat oordeel zeer streng zou zijn.
Maar ik kon het niet. Ik wilde zijn bestraffende woorden niet horen. Ik wilde alleen maar gestraft worden. Dus boog ik mij voorover. Legde mijn gezicht in het kussen en mijn handen ernaast. En zocht de houding die maakte dat mijn billen zich maximaal in de lucht verhieven, maximaal mijn openingen openend, maximaal kwetsbaar, kwetsbaar voor zijn ogen, gereed voor zijn straf.
Gereed voor de pijn die komen zou. Ik sloot mijn ogen en wachtte. Dacht eraan hoe hij me zou straffen. De tranen die ik zou laten. De schreeuwen die ik uit zou krijsen. De vernedering.
Nooit, nooit zou ze dat mogen zien, mogen horen. Ik zag weer hoe ze naar me keek, vol van minachting zo leek het me nu. Waarom kwam hij nu niet om me te geven wat ik verdiende, waarom duurde het zo lang? Waarom kwam hij niet zodat eindelijk die beelden zouden verdwijnen? De gedachten die ik niet wilde. De angst die ik verdrong...
Toen hij eindelijk kwam was ik zo gefocust op de pijn waarnaar ik verlangde dat ik eerst niets hoorde, niets voelde. Alsof ik het niet was die gestraft werd door de cane, alsof het niet mijn billen waren die gestriemd werden. Toch gilde ik vanaf het allereerste moment dat de cane me raakte. Ik weet het omdat ik na afloop niet meer praten kon, zo schor was mijn stem. Zo nat ook mijn gezicht van de tranen die stroomden langs mijn wangen zodat na afloop ook het kussen nat geworden was.
Zodat, zodra ik besefte hoe hard hij sloeg, hoe de pijn door mijn vlees heen sneed, hoezeer mijn billen gestriemd waren, het eigenlijk al afgelopen was. Maar ik had gekregen waarom ik vroeg.
Gestraft als ik was, ging hij naast me zitten en streelde troostend mijn haren. Geen woord had hij gesproken.
Ook niet over Marieke...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?