waarin Mariska kennismaakt met het Genootschap van de Campus
MARISKA
In dit verhaal wordt de lezer meegenomen naar een niet-bestaande wereld, een wereld die in vele opzichten modern is, maar waarin de vrouwen (weer) ondergeschikt zijn aan de mannen.
Voor de gesloten wereld die ik voor het verhaal nodig had, heb ik een studentencampus genomen.
In deze wereld raakt een meisje verzeild, Mariska, dat het met die ondergeschiktheid niet eens is.
Het verhaal bevat diverse ongeloofwaardige elementen. Zo is er eigenlijk geen buitenwereld. Het is onduidelijk hoe een meisje als Mariska in deze wereld verzeild kon raken. Bovendien kan ze er niet uit. Verder is het gedrag van sommige docenten nogal vreemd. Ik hoop dat de lezer zo wordt meegesleept door het verhaal, dat hij deze elementen voor lief wil nemen.
Eigenlijk gaat het in dit verhaal over een bepaald vrouw-beeld. Ter voorkoming van misverstanden wijs ik erop, dat dit vrouwbeeld niet noodzakelijk ook de mening van de schrijver weergeeft. Het gaat hier eigenlijk om een experiment in verhaalvorm en je kunt het verhaal als volgt lezen: Stel dat vrouwen in meerderheid aan dit beeld beantwoorden, wat gebeurt er dan?
Ik wijs er voorts op dat het onmogelijk is om over “de vrouw” te praten zonder het ook over “de man” te hebben. De vraag is dus niet alleen of (veel) vrouwen zo zijn als ze in dit verhaal worden voorgesteld, maar ook of (veel) mannen zo zijn.
Henk Voogel
1. Inwijding
“Uitnodiging voor inwijding”, had er op het briefje gestaan: “Vannacht om 1.00 uur precies in de toneelzaal van Orion. Het geldt als een goede gewoonte, hier met niemand over te praten.”
Mariska had in de paar weken dat ze studeerde al het een en ander over die zogenaamde inwijding gehoord. “Alleen toegang na inwijding”, “Lidmaatschap staat open voor ingewijden”, dat soort dingen, maar op haar vragen was steeds ontwijkend gereageerd. Meer dan iets anders had dat haar bewust gemaakt van de ietwat geheimzinnige sfeer die in deze gesloten campus-wereld scheen te heersen.
Ze had haar schouders opgehaald. Het zou wel een soort ontgroening zijn. Zelfbewust, met haar 18 jaar, zou ze zich daar heus wel doorheen slaan.
Ze stond even stil om het trillen van haar knieën de baas te worden en probeerde de deur. Die zat op slot, maar werd vrijwel onmiddellijk geopend zonder dat iemand zich liet zien.
In de foyer was het donker en achter haar werd de deur weer gesloten. Het omdraaien van de sleutel bezorgde haar een wee gevoel in de maagstreek: ze kon niet meer terug. Bijna slaakte ze een gil: een hand werd op haar arm gelegd.
Een gefluisterd bevel: “Kom”.
Haar begeleider was niet meer dan een zwarte schim, maar iets zei haar dat het een jongen was. Toen haar ogen aan het duister wenden, kon ze zien dat hij was gekleed in een zwart, vormloos hemd en dat hij een zwarte kap over zijn hoofd droeg die alleen zijn ogen vrij liet.
“Jongensboek-romantiek,” dacht Mariska.
In de zaal zelf brandden een paar kaarsen en fakkels. Voor het podium, op een kleine verhoging, zat een gestalte op een grote stoel. Mariska begreep dat die als troon moest dienen en had sterke aanvechting om in lachen uit te barsten.
Angstaanjagender waren de twee gedaanten die links en rechts van de “troon” stonden, elk met een leren zweep in de hand. Mariska werd naar een punt, recht voor de ‘troon’ geleid. Opzij van de troon, naast de verhoging, waren in het zwakke licht nog andere, zittende, gedaanten te onderscheiden, allemaal gehuld in eenzelfde zwart hemd en zwarte kap. Nadat ook haar begeleider zijn plaats had ingenomen, zaten er aan weerszijden drie, in een gekromde lijn, waardoor ze een deel van een cirkel vormden waarvan Mariska het middelpunt was.
Ook de figuur op de troon was uitgedost met een zwart hemd en een zwarte kap. Zijn stem klonk omfloerst en vervormd.
“Kniel, Mariska.”
Ze giechelde onzeker, half en half verwachtend dat de jongens zouden meelachen en dat het een grap zou blijken. Toen dat niet gebeurde, schudde ze haar blonde lokken naar achteren. Ze hoefde zich toch verdorie niet te laten kleineren? “Mag ik eerst weten wat hier de bedoeling van is?”
De leider bewoog even met zijn vingers en de twee gedaanten naast hem hieven hun zwepen. Mariska keek van de een naar de ander. Dit kon toch geen ernst zijn?
“Kniel, Mariska!” De stem was als een zweepslag. “Hoofd omlaag.”
Mariska knielde. Ze merkte dat de twee zweepdragers zich aan weerszijden van haar opstelden. De leider schraapte zijn keel.
“Welkom, Mariska, in het Genootschap van deze Campus en in het bijzonder in het sub-genootschap van Orion, waarvan wij de Raad vormen. Helaas moet ik beginnen met een berisping, omdat je mijn bevel niet meteen opvolgde. Voor deze keer zullen we dat aan je onwennigheid toeschrijven, maar onthoud goed dat je er een volgende keer niet zo gemakkelijk afkomt.”
“Ja maar ...”
Mariska richtte haar hoofd op, maar werd onmiddellijk door haar twee bewakers teruggeduwd.
“Wees niet eigenwijs, Mariska, en luister. Jij denkt misschien dat dit een spel is, maar dan heb je het mis. De kern van de zaak is, dat we twee zaken hebben afgeschaft. Een daarvan is het feminisme. Wat wil het feminisme namelijk? Het feminisme wil de gelijkwaardigheid van vrouw en man. Welnu, Mariska, vrouwen en meisjes zijn hier níét gelijkwaardig, maar onderdanig aan de mannen. Laat dat goed tot je doordringen.
Dat betekent in de eerste plaats, dat bij jou het streven voorop dient te staan om je mannelijke medestudenten te behagen. Uiteraard heb je nog andere plichten, maar die zijn gewoonlijk hierop terug te voeren. Bij verschil van mening moet je een man altijd gelijk geven en je niet tegen hem verzetten. Een grote mond of ander brutaal gedrag is niet toegestaan en zal zonodig worden bestraft.
Het behagen van mannen moet in je kleding tot uiting komen en daarom zal ik je nu de algemene kledinginstructie geven. Voortaan draag je een korte rok, dus geen lange rok en zekere geen broek of leggings. Het dragen van beha’s, bodysuits, panties, onderrokken en gewone slipjes is verboden. Nylonkousen, hold ups en kruisloze slipjes zijn wel toegestaan. Ook topjes, t-shirts en dergelijke zijn toegestaan, maar alleen als bovenkleding, dus niet onder een ander kledingstuk, zoals een jurk, bloes of trui. Reeds nu doorzoekt een van ons je kamer om alle verboden kleding in beslag te nemen. Stil! Houd je mond. Daaronder vallen ook nachtjaponnen en pyjama’s, want je zult voortaan naakt slapen. Normaal zul je ‘s nachts je kamer niet uit hoeven, maar mocht dat toch eens een keer het geval zijn, dan blijf je naakt.
We zullen nu overgaan tot je rechten, want het afschaffen van het feminisme betekent niet dat je als meisje geen rechten hebt en het betekent zeker niet dat je nu verplicht zou zijn om met iedere man het bed te delen, als je dat soms had gedacht. Nee, Mariska, je wordt aan een man toegewezen en die man zal optreden als jouw beschermer. Hij alleen bepaalt wie er met jou naar bed mag. Hij is je Heer en Meester en je bent hem eerbied en gehoorzaamheid verschuldigd. Hij bepaalt ook wat je mag aantrekken en, als het zo uitkomt, wat je moet uittrekken. Waar nodig beschermt hij je, zoals zijn functie al zegt, tegen andere mannen (of meisjes) en hij voert jouw verdediging als iemand vindt dat jij straf verdient en je daarom heeft aangeklaagd. Bij hem kun je terecht met al jouw wensen, klachten en problemen en hij zal die zo mogelijk inwilligen of oplossen of ze anders naar eer en geweten inbrengen in de Raadsvergadering. Je ziet dus, dat we ons wel degelijk bekommeren om je welzijn.
We hebben jouw beschermer met zorg uitgekozen, maar het zou natuurlijk toch kunnen dat hij jou niet bevalt of dat je klachten over hem hebt. In dat geval mag je een met redenen omkleed verzoek bij de Raad van Orion indienen om een andere beschermer. De procedure daarvoor krijg je nog wel te horen. Je mag zelfs een voorkeur voor een bepaalde man uitspreken, maar het is aan deze Raad om te beslissen. Tot zover alles duidelijk?”
“Jullie zijn gek!” barstte Mariska uit.
Ze wilde weer omhoog komen, maar werd hardhandig teruggeduwd. De leider knipte met zijn vingers en een felle slag, met de vlakke hand, knalde op haar strakgespannen broek.
“Verdomme, dit pik ik niet!” Mariska rukte zich los en sprong overeind. “Idioten dat jullie d’r zijn! Ik vertik het om mee te doen aan jullie puberspelletjes! Blijf van me af, zak!”
Ze vocht hijgend met haar bewakers, ze trapte, sloeg, krabde en beet, maar kon niet tegen ze op. Bovendien hadden anderen zich in een dreigende cirkel rondom haar opgesteld.
Met pijnlijk op haar rug gedraaide armen werd ze weer op haar knieën gedwongen. Ze gilde zo hard mogelijk, in de hoop dat iemand haar zou horen, maar machteloos moest ze een roffel van welgemikte slagen op haar achterste ondergaan. Haar armen werden nog iets verder gedraaid, zodat ze kreunde. De zwarte gedaanten gingen terug naar hun plaatsen en de leider nam weer het woord.
“Dat was heel dom van je, Mariska. Als je je zo blijft verzetten, zul je hier geen leven hebben. Luister.
Naast het feminisme hebben we nog iets afgeschaft, iets wat wel wordt aangeduid met het Spaanse woord machismo. Daarmee bedoelen we hanig, vlerkerig gedrag van mannen tegenover meisjes. Weliswaar ben je als meisje onderdanig, maar de mannen zijn verplicht zich hoffelijk te gedragen en zich om jouw welzijn te bekommeren. Ze mogen van jouw meisjeslichaam genieten en jou aanraken, maar dat mag niet grof of minachtend gebeuren. Als iemand zich tegenover jou misdraagt, mag je een klacht indienen bij je beschermer.
Wel, dat is het voorlopig. Verdere details hoor je later wel. Ik wil je nog even ernstig waarschuwen dat het ons ernst is. Besef je dat?”
“Stik,” dacht Mariska. Pijn vlamde door haar gedraaide armen.
“Geef antwoord!”
“Ah ... ah ... auw ... aauuw ... ja, ja!”
De bewakers lieten haar los.
“Sta op, Mariska.”
Ze keek naar de zwarte gedaanten en wreef haar pijnlijke armen.
“Ik hoop dat je inziet dat verzet geen zin heeft en alleen maar onaangenaam is voor jezelf. Nog één keer zeg ik het in alle duidelijkheid: ieder bevel moet ogenblikkelijk worden opgevolgd. Ook het bevel dat ik je nu ga geven. ... Mariska, kleed je uit. Helemaal.”
“Ik zal daar gek zijn! Voor jullie zeker?!”
Het had geen zin. Nog voor ze was uitgesproken, hadden de bewakers haar armen al stevig vast.
“Tien zweepslagen.”
De leider wenkte een paar zwarte gedaanten. “Trek haar kleren uit.”
Mariska vocht uit alle macht, maar moest het tegen de overmacht afleggen. Vier man hielden haar horizontaal bij armen en benen vast. Anderen slaagden erin, ondanks haar gespartel, haar knoopjes en de rits van haar broek los te krijgen. Spiernaakt werd Mariska naar een pilaar gesleept en daar met haar armen omhoog aan vastgebonden. Ze rilde toen haar buik en borsten tegen de koude stenen werden geduwd.
“Aauuw.” Ze schokte op. De eerste van de tien zweepslagen had haar naakte billen getroffen en bepaald niet zacht. Andere slagen volgden, ook op haar dijen en haar rug. Bij elke slag gilde ze. Na de tiende slag bleef ze kreunend aan haar polsen hangen.
“Arme schat,” zei iemand, heel dicht bij haar.
Mariska hief haar hoofd op. Dat was niet de stem van de leider. Deze stem was, hoewel net zo vervormd door de hoofdkap, zachter, vriendelijker. Handen streelden haar heupen, haar flanken en legden zich om haar naakte borsten.
Ze werd losgemaakt en was bijna door haar knieën gezakt, maar sterke armen vingen haar op. Ze voelde de zwarte stof tegen haar blote huid en lippen die haar door de hoofdkap heen op haar wang kusten. De jongen sloeg zijn arm om haar heup en vermeed daarmee, omdat ze op die hoogte niet was geslagen, zoveel mogelijk de striemen op haar rug. Hij loodste haar mee tot voor de leider en week niet van haar zijde. Met zijn vrije hand nam hij rustig de hand weg die zij beschermend voor haar blote poesje had gehouden en hield die vast.
“Nogmaals, Mariska, welkom in ons Genootschap,” zei de leider. “We zullen nu overgaan tot het benoemen van jouw beschermer. Die wist al dat hij jou zou krijgen en staat daarom al naast je.”
Hij pauzeerde een ogenblik.
“Kandidaat, we weten dat je de oprechte wens koestert dit meisje te beschermen.”
Mariska voelde hoe de jongen haar nog iets strakker tegen zich aan trok en liefdevol haar hand drukte.
“Leg je hand op haar kut.”
Mariska maakte een beweging van schrik, maar de hand op haar heup gaf een zacht, waarschuwend kneepje. De jongen liet haar hand los en legde de zijne vol over haar venusheuvel, met zijn middelvinger in haar gleufje.
“Leg de belofte af.”
“Met mijn hand op haar kut beloof ik, dat ik dit meisje naar eer en deugd zal beschermen.” De stem was nog altijd omfloerst door de hoofdkap, misschien zelfs nog iets meer dan daarnet.
Dit kon niet, dit was niet echt, hield Mariska zichzelf voor, maar zelfs zij voelde zich gegrepen door de plechtige ernst van het ritueel. Met zijn hand op haar kut ... nota bene! Maar waarom kwam dit zoveel zuiverder, zoveel echter, zoveel eerlijker gemeend over dan een gewone eed?
“Wel, Mariska, dan is hiermee jouw beschermer benoemd,” hernam de leider: “Mijn gelukwensen. Ik mag wel verklappen, dat jou beschermer er zelf bij ons sterk op heeft aangedrongen dat hij jou zou krijgen. Hij was daarin bepaald niet de enige, want je bent mooi, Mariska, maar wij meenden dat deze man het beste bij jou zou passen. Mijn gelukwensen dus ook voor hem. Ik durf te zeggen, Mariska, dat je met hem zeer bevoorrecht bent en ik hoop dat jij je zijn bescherming waardig zult tonen.
Hij zal je straks naar je kamer begeleiden en je daar vannacht alleen laten. Hij krijgt een sleutel, zodat hij er altijd in kan. Morgen overdag, niet eerder, zal hij zich op een door hem te kiezen tijdstip aan jou bekend maken. Alleen hem zul je op die manier in functie kennen, want wie wij zijn hoef je niet te weten.
Mariska, nu je hier naakt voor ons staat en, hoop ik, van de ernst van onze bedoelingen bent overtuigd, hoeft het volgende programma-onderdeel niet al te moeilijk voor je te zijn. Voor je eigen bestwil moeten we je een paar vragen over je seksleven stellen. Vragen, waarop we een eerlijk antwoord verwachten.”
Mariska legde aan om te protesteren, maar voelde de waarschuwende vingers van haar beschermer in haar zij.
“Eén. Word je verliefd op jongens of op meisjes? ... Of op allebei, dat mag ook.”
Een zacht kneepje in haar hand.
Fluisterend: “Op jongens.”
“Twee. Ben je wel eens met een jongen naar bed geweest?”
“Ja.”
“Drie. Hoe oud was je toen je dat voor het eerst deed?”
“Zestien.”
“Vier. Gebruik je de pil?”
“Ja.” Haar stem werd wat vaster.
“Vijf. Houd je ervan als een jongen je beft, dat wil zeggen je kut likt?”
Ze kleurde (maar dat kon toch niemand zien, bedacht ze). “Ja.”
“Kun je dat iets nader specificeren? Als je het over beffen hebt, zeg je dan ‘och, wel lekker’, zeg je ‘ja, lekker’, of zeg je ‘echt heel lekker’?”
Mariska kleurde nog iets dieper. “Echt heel lekker.”
“Zes. Vind je het fijn om een jongen af te zuigen en zijn zaad in te slikken?”
“ ‘k Weet niet. Ik geloof het niet. Misschien als ik erg verliefd was.”
“Zeven. Bevredig je jezelf?”
Fluisterend weer: “Soms.”
“Acht. Kun je ongeveer zeggen hoe vaak? Iedere dag? Een keer per week?”
“Toe, alsjeblieft.”
“Geef antwoord, Mariska.”
Een zacht kneepje in haar hand.
“Een paar keer per week.”
“Zo’n beetje om de dag dus?”
Nauwelijks hoorbaar: “Ja.”
“Negen. Vanaf welke leeftijd doe je dat?”
“Dat weet ik niet precies meer. Vanaf mijn negende, geloof ik.”
“Tien. Heb je er prikkelfantasieën bij?”
Het bloed steeg Mariska naar het hoofd. Zenuwachtig kneep ze in de hand van haar beschermer. “Ja.”
“Elf. Wat vind je zelf je fijnste fantasieën?”
“Toe, alsjeblieft. Moet ik zulke dingen zeggen waar iedereen bij zit?”
“Wij zijn niet iedereen, Mariska. Geef antwoord.”
Vingers streelden liefdevol haar naakte heup. Ze putte er steun uit.
“Het liefst stel ik me voor dat een knappe, sterke man mijn kamer binnendringt. Hij beft me eerst langdurig en neemt me dan. Maar hij verkracht me niet; hij doet het heel lief en geduldig.”
“Je hebt dus geen verkrachtingsfantasieën?”
“Nee.”
“Twaalf. Heb je wel eens onderwerpingsfantasieën gehad, dus fantasieën waarin je werd vastgebonden, of gemarteld, of gegeseld, of als slavin werd verkocht of iets dergelijks? Denk goed na, Mariska.”
Nauwelijks verstaanbaar: “Ja.” Naast zich voelde ze een verheugde beweging.
“Heel goed, Mariska, dat was het. Je bent nu ingewijd en jouw beschermer zal je nu wegbrengen. Denk erom dat het is verboden over deze inwijding te praten met iemand anders dan je beschermer en, o ja, nog één ding: het is niet toegestaan om je morgenochtend ziek te melden. Goede nacht, Mariska.”
“Kom maar,” zei haar beschermer zacht. Hij zei alles zacht. Was dat om herkenning te voorkomen?
“Maar ... ik ben naakt!”
“Ja, dat moet ook. Meisjes horen ‘s nachts naakt te zijn.”
Hij pakte haar bloes en haar schoenen.
“Kijk, deze nemen we nu mee; de rest wordt in beslag genomen.”
Gelukkig kwamen ze in de gangen van studentenhuis Orion niemand tegen, maar Mariska was zich scherp bewust van het absurde van de situatie: zij spiernaakt en haar “beschermer” in het zwart. Ze had hem nog niet herkend.
Zacht hielp hij haar op haar bed, haar gezicht in het kussen, haar rug en billen, met de brandende striemen, omhoog. Even streelde hij haar schouders, haar blonde haar.
“Ga je nu al weg?” vroeg Mariska verdrietig.
“Ik mag niet blijven, liefste, maar ik kom zo nog even terug. Momentje.”
“Liefste,” had hij haar genoemd, haar onbekende beschermer. Toen hij terugkwam lag ze stil te huilen.
“Ik heb zalf voor je rug,” zei hij.
Zo voorzichtig mogelijk smeerde hij haar pijnlijke striemen ermee in, wat inderdaad verlichting gaf.
Hij kwam naast haar liggen, dicht tegen haar aan, zodat de zwarte stof van zijn hoofdkap haar tranen opnam. Mariska voelde de warmte van zijn jongenslichaam heel dicht tegen het hare.
“Ik heb mijn kleren uitgetrokken onder mijn clubhemd,” zei hij.
Ze lagen stil naast elkaar. Mariska voelde zich vreemd vertrouwd, geborgen.
“Nu moet ik echt weg,” zei hij na een kwartier.
“Nee toe, blijf bij me,” smeekte ze: “Mijn rug doet zo’n pijn.”
Hij spreidde een laken en een deken over haar heen, kuste haar en deed de deur achter zich op slot.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?