| Gepost op donderdag 07 april 2022 - 08:09 pm: | 
|
| De 5 in de klok  
Over wat stellen die op elkaar uitgekeken zijn, niet hebben gezien. Of misschien toch wel.
Voorin het Grand Café bekeken stelletjes die op elkaar uitgekeken waren, voorbijgangers. Een vriendengroep haalde allengs luidruchtiger herinneringen op. Een man alleen bestudeerde zijn telefoon, net als een groepje meisjes samen.
Op het stelletje dat achterin neergestreken was, werd amper gelet. Op een bank, hun ruggen richting ramen die uitkeken op de rustige straat langs een gracht, hadden ze gezeten en gepraat. Eerst een paar koffie. De man was nu halverwege zijn halveliter, de vrouw had haar rode wijn nog amper aangeroerd. Uit het bakje nootjes waren een paar grepen gedaan. Slordig, zodat er wat nootjes naast lagen.
Gerben en Emma zaten inmiddels in elkaars richting gedraaid, hun romp verder bij elkaar vandaan dan zonet, maar hun benen naar elkaar toe gericht, hun knieën botsend. Op wat Gerben zei, werd door Emma niet gereageerd. Ze was al een tijdje stil en keek ook niet langer om zich heen. Als iemand zou opletten, zou die iemand haar zien blozen, verloren met de situatie zien zijn.
Als iemand zou opletten, zou die iemand de handen van Gerben richting Emma’s knokige, in donkere kousen verpakte knieën zien gaan. Hij pakte ze vast en trok, waarbij hij zich niet liet afschrikken door haar tegenstribbelen. Hij bleef trekken en het deed hem zichtbaar genoegen dat ze uiteindelijk toeliet dat hij haar dijen opendeed, zodat voor iedereen die zou opletten, vanonder haar rok kousenband zichtbaar werd. Voor Gerben daarnaast bleke blote dij. Nog verder weg, in de schemering, een bordeauxrood broekje. Reken maar dat Gerben haar oplettend bekeek.
Dezelfde kleur als het vestje dat Emma droeg, de mouw aan de raamkant over haar hand getrokken, zo ver dat de kraag van haar schouder geschoven was. Hetgeen een dicht langs het raam passerende man plotseling aan de grond genageld deed staan, twijfelend of hij wel durfde blijven kijken naar Emma’s ranke, bleke, blote schouder. Naar slierten net gewassen, provisorisch geborstelde, blonde haren, die een gordijn vormden wat haar gezicht voor hem afschermde, op het puntje van haar wipneus na. Zijn voortsnuffelende hondje maande hem met een ruk aan de lijn tot een laatste blik, maar vervolgens doorlopen.
“Something in the way she moves,” playbackte Gerben de muziek in het café mee, terwijl hij haar halfhartige gestribbel bedwong, haar hand nog steeds op haar knieën, haar knieën zo nadrukkelijk uiteen dat het onderhand haast niet anders dan in de gaten kon lopen.
“Attracts me like no other lover.”
Wat niemand had gezien, was dat Gerben, toen Emma nog recht zat, in haar oren gefluisterd had dat hij wilde dat ze hem de rug toekeerde. Nadat ze had gehoorzaamd, had hij in haar oren gefluisterd dat hij wilde dat ze haar polsen achterop haar rug bij elkaar bracht. Waarna hij omlaag tastte naar zijn uitgetrokken wandelschoenen onder de tafel, een veter eruit trok en daarmee haar polsen achterop haar rug vastbond. Tenminste, ze dacht dat niemand het gezien had maar hoe zeker kon ze daarvan zijn? Het was aan Gerben, niet aan haar, om zich om de omstanders te bekommeren.
Het omlaag getrokken vest onttrok Emma’s handen aan het oog. Het bewoog toen ze eerst herademde omdat Gerben haar knieën losliet, maar haar adem stokte toen Gerbens handen vervolgens langzaam onder haar rok kropen. Met een zachte zucht bevroor haar lijf. Ze liet hem begaan, want dat viel minder op dan dat ze ging zitten kronkelen. Hij bekeek de andere gasten en glazen spoelende bediening terwijl zij noch het café in durfde te kijken, noch uit het raam naar buiten. Zij voelde dat ze haar handen niet kon inschakelen om de zijne te beletten haar kruis te bevoelen. Ze voelde haar wangen schroeien van schaamte. Ze voelde een roekeloze geilheid door haar gęne heen breken.
Zijn vingers liepen over de stof van haar broekje langs haar lipjes en drukten ze open. Hij schoof wat op, drong zijn lichaam min of meer aan het hare op. Nadat hij snel omgekeken had omdat een barvrouw even in de buurt was, maar ze ging met een dienblad vol bier richting vriendengroep, greep hij haar broekje. Hij hoorde haar ingehouden zuchten, zag haar dijen kronkelen van schrik, zag haar romp vreemd stijf steigeren omdat ze haar armen wilde gebruiken maar niet kon. Haar broekje was zichtbaar voor anderen toen het vanonder haar rok kwam, over haar knieën richting kuiten getransporteerd werd, bovenop haar wandelschoenen terecht kwam. Gerben dook onder de bank, tilde haar voeten op en trok haar slipje met wat moeite over de dikke zolen heen. Hij griste het van de grond en borg het weg in de zakken van zijn dunne jas, de eerste keer dit jaar dat hij hem weer droeg.
“Zo,” zei hij, terwijl hij het zich gemakkelijk gemaakte op de bank. Hij reikte eerst naar het bier en vervolgens naar de nootjes.
“You stick around now it may show,” playbackte hij, maar vervolgens zong hij het “I don’t know, I don’t know” zo luidop en met overgave mee dat ze bekeken werden door meerdere op elkaar uitgekeken stellen.
“Je drinkt niet echt door,” sprak hij wat later, nadat de ogen teruggezwenkt waren naar het buitengebeuren, want er klonken hardere geluiden dan daarvoor. Er kwam een demonstratie langs. Born To Be Free. Oprutten. De Overheid is het Virus. Emma kreunde toen ze Gerbens handen met hernieuwd enthousiasme onder haar rok voelde kruipen. Ze bekeek hem met betoverde, ingepalmde blikken nu ze zeker wist dat niemand aandacht voor hen had. Vanuit haar ooghoeken zag ze vanaf de rustige straat waar de demonstratie waarschijnlijk amper te horen was, iemand inhouden en naar haar blote schouder kijken. Het hinderde haar dat ze zich gevleid voelde, schokte haar dat ze ernaar verlangde dat de man zou kunnen zien dat ze hier in dit café, in het openbaar, met op haar rug gebonden polsen zat. Ze schrok toen hij reikhalsde, alsof hij het doorhad, maar bij nader inzien liep hij door.
“Ik wil dat je naar buiten kijkt,” sprak Gerben.
Nadat ze gehoorzaamde, vertelde hij haar dat hij zijn handen onder haar rok zou laten kruipen, met als doel haar met zijn nagels pijn te doen.
“Ik wil dat je blijft kijken,” sprak Gerben. “Je mag zelf kiezen of je gaat proberen jouw gezicht in de plooi te houden, of dat je de passanten toont wat je voelt…”
Emma’s knietjes schrokken toen Gerbens handen ze opnieuw uiteendwongen. Ze veinsde belangstelling voor de spiegeling van zonlicht in het water van de gracht, de tot luxe woning gerestaureerde pakhuizen aan de overkant. Haar gezicht vertrok toen Gerbens nagels de binnenkanten van haar dijen enterden. Gewend geraakt aan de pijn die zijn gemeen krassende nagels haar deden, kreeg haar gezicht iets sereens. Een vrouw in statige mantel maar met een kleurloos gezicht kwam langslopen. Emma’s gezichtsuitdrukking trok haar aandacht. Toen Gerbens vingernagels haar lipjes opentrokken, kon Emma een pijnlijke trek niet onderdrukken. Na een moment van betovering, liep de vrouw buiten min of meer op een drafje door, een vlucht terug de kleurloosheid in. Met haar mond half openvallend kon Emma een diepe zucht niet onderdrukken, want Gerbens benen bleven haar dijen uiteenduwen, zijn vingers bleven haar lipjes verkennen, sonderend naar de toestand ervoorbij. Watersnood inmiddels.
De man en vrouw met identiek grijze haren, in identieke schril gekleurde sportieve jas, keken in hun richting terwijl ze het etablissement verlieten, alsof ze hadden zitten wachten tot de demonstratie voorbij was. Buiten bij hun fiets keek met name de man nog diverse keren. Emma was inmiddels door Gerbens vingers gepenetreerd. De opwinding deed haar bij vlagen vergeten waar ze was, dat ze geen geluid moest geven en haar gezicht in plooi moest houden. Gelukkig was ze goed in stilletjes klaarkomen, meer dan een heftige rimpeling in haar dijen merkte Gerben niet. In haar gezicht verrieden samengetrokken spiertjes dat er iets gebeurde, maar de man die haastig voorbij kwam in de rustige straat, keek er niet voor op van zijn telefoon.
Emma voelde opluchting toen Gerben vervolgens, zijn handen even vreemd om haar heen geslagen, de veter waarmee haar polsen gebonden waren, lostrok. Ze verlangde naar thuis te zijn, ondanks dat ze wist dat ze, zodra ze de drempel over waren, uitgekleed zou worden en vastgezet. Waarna hij zijn spel met haar zou spelen tot hij moe en hongerig was, pizza zou bestellen terwijl zij zich nog steeds in haar element en in haar rol zou voelen, nog best een keer klaar zou willen komen, ook al was dat tegen die tijd zeker al een paar keer gebeurd.
Emma reikte met haar hand naar haar wijnglas en zag de rozerode sporen die de veter op haar huid achterlieten. Ze schudde haar mouw over haar pols. Ze nam haar glas, kroop dicht naast Gerben en bekeek hoe de stelletjes die op elkaar uitgekeken waren, op telefoons of toch maar weer naar buiten keken. Ze keek opzij en zag hem terugkijken. Een glimlach brak half door op haar verder uitgestreken gezicht.
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 128
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 13 mei 2022 - 02:54 pm: |
|
weemoed |
van oude mensen, de dingen, die voorbij gaan...
Dat is wat dit verhaal bij me oproept.
Heimelijke lust die eigenlijk niet meer mag, op die leeftijd.
Zichtbaar voor iedereen, en toch voor niemand.
Of iemand echt ziet hoe zij gebonden wordt en daarna bevredigd, kom je niet te weten.
Van die simpele details ook, de wandelschoenen, maar ook de kousenband die verschijnt, zichtbaar of niet, zoals alles in dit verhaal.
Toch kun je je niet echt een voorstelling maken van het spel van het paar. Natuurlijk, wel in hoofdlijnen. Net zoals de keren dat ze zich bespied voelen of toch weer niet.
Ik blijf dit een fascinerend verhaal vinden. Ergens klopt het niet, dan herlees je het wéér opnieuw, en ontdek je nieuwe dingen.
Geen idee waardoor dat komt...
misschien de wat lange zinnen, het zingen van de man, de observaties van voorbijgangers...
de afwisseling van die elementen.
Maar betoveren doet het. Je hoeft niet alles te begrijpen...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?