| Gepost op zondag 17 januari 2021 - 06:35 pm: | 
|
| De overeenkomst
99 Zweepslagen: deel 2: waarin Hendrik en Michael een overeenkomst sluiten
7. De overeenkomst
‘Laten we naar het "vuurterras" lopen,’ stelt Michael voor. De schemering is ingevallen, een koele avondlucht doet zijn intrede. Het grindpad knarst onder hun slippers als ze over het kronkelige pad lopen. Michael schopt een groter steentje weg, hij is in gedachte verzonken. Hoe gaat Hendrik dit doen? Natuurlijk wil hij zijn huwelijk redden. Ja, hij vindt dat Michelle ontoelaatbaar gedrag vertoont. Zo graag wil hij dat het allemaal verandert. Maar nee, hij wil niet dat ze pijn heeft. Ze is godsamme een volwassen vrouw.
‘Michael?’ onderbreekt Hendrik zijn gedachte. ‘Mag ik je nog een paar vragen stellen voordat ik mijn plan ontvouw?’ Hendrik zit namelijk nog met één punt muurvast. Michael is te soft, te lief. En dat is nou net wat Michelle niet nodig heeft. Michael zou het nooit toestaan dat zijn lieve Michelle met de zweep ervan langs zou krijgen. En hoe zou hij reageren op zijn idee dat ze in een bench gaat slapen? Hij zou vast een hartaanval krijgen. Hendrik grinnikt hardop, wat een geïrriteerde blik van Michael oplevert.
‘Wat is het wat je mij wil vragen. Ik neem aan dat het geen lachwekkende vraag is,’ reageert Michael afgemeten. Hendrik, die zich op zijn plek gezet voelt, verontschuldigt zich direct.
‘Sorry Michael, het is meer de situatie. Misschien ook wel een beetje zenuwen,’ verzint hij ter plekke.
Michael knikt kort. ‘Oké, Welke vraag heb je voor mij.’
Aangekomen op de "vuurplaats", ruikt het nog naar het houtvuur wat onlangs aan is geweest. Een grote berg as ligt in de grote vierkante bak. Houten stoelen staan eromheen. Hendrik neemt op één van de houten stoelen plaats. Michael nog niet, hij wil eerst het vuur aansteken.
‘Ik wil graag weten waar je het liefst op vakantie zou gaan,’ gooit Hendrik eruit.
‘Op vakantie?’ Ontstelt kijkt hij Hendrik aan. Hij had van alles verwacht, maar deze vraag echt niet. ‘Waarom zou je in godsnaam willen weten waar ik heen zou willen op vakantie?’
‘Dat leg ik je zo uit. Ik heb gewoon even wat antwoorden nodig. Op een plek, waar je best langere tijd zou willen zijn. Ik vertel je zo waarom ik het wil weten. Echt.’
Michael zucht. ‘Ok dan. Terwijl ik nadenk, stook ik ondertussen het vuur even op.’ De geur van eikenhout dringt zijn neus binnen als hij de opslagplaats inloopt. Netjes gestapeld, hoog in rijen, staan de blokken hout, wachtend om opgebrand te worden. Met houtblokken, aanmaakhoutjes en lucifers loopt hij terug, Op de rand van "de vuurplaats" gaat hij zitten en plaatst het hout in het midden van de bak.
Een diepe rimpel op zijn voorhoofd. Waar hij heen wil? Tja, er zijn zoveel landen. In Afrika zijn de wildebeesten fantastisch om te zien. Indonesië, daar kan je prachtig duiken en snorkelen. Nieuw-Zeeland heb je prachtige natuur. Zijn hele lijf komt in opstand. Hij wil helemaal niet denken aan vakanties. Hij wil gewoon op de schommelbank met Michelle zitten. Met een wijntje in hun handen. De energie die tussen hun losbarst. Elkaar uitkleden onder de sterrenhemel. Michelle die haar handen over zijn lichaam laat gaan en precies weet wat hij lekker vindt. Zijn broek knelt. Dit is wat hij wil, waar hij naar verlangt. Niet op vakantie gaan!
‘Hatsjoe.’ Ruw wordt hij door een niesende Hendrik uit die heerlijke fantasie gehaald. Snel duwt hij zijn broek wat meer naar beneden voor wat extra ruimte. Beseffend dat Hendrik op een antwoord wacht, denkt hij weer over een vakantiebestemming na.
Langzaam begint het vuur te flakkeren, zijn ogen zijn erop gefixeerd. Zijn gedachten zijn bij het Great Barrier Reef. Hoe prachtig hij daar gesnorkeld en gedoken heeft. Toen nog samen met zijn lieve Michelle. Maar ze wilde niet meer zo in de zon. "Daar wordt mijn huid te snel oud van", had ze gezegd. En het landschap is daar zo adembenemend mooi. Rustig wordt hij daarvan. Zou hij daar het liefst weer heen gaan? Samuel, zijn vriend, vroeg het laatst nog of hij en Michelle langs wilden komen. Hij zit daar een jaar voor zijn werk.
‘Australië,’ zijn stem klinkt gedecideerd als hij het vakantieland hardop uitspreekt.
‘OK, dank je wel,’ reageert Hendrik zachtjes. ‘Je weet het zeker?’
Michael knikt kort.
‘Een andere vraag heb ik nog voor je. Hoeveel is dit je waard?’ Als hij de niet begrijpende blik van Michael ziet, stelt Hendrik zijn vraag concreter.
‘Wat is het je waard dat Michelle jou weer ziet staan. Dat jullie weer samen zijn. Lachen, leuke dingen doen, seks hebben. Gewoon waarom je met haar getrouwd bent man. Wat als je dat weer terug hebt. Hoeveel is dat je waard?’
Uit het diepste van zijn hart weet hij dat dit is wat hij wil. Hij wil zijn vrouw terug. Het is hem een fortuin waard. ‘Het is mij alles waard,’ barst Michael los. ‘Dit is wat ik wil. Ik wil helemaal niet op vakantie, ik wil bij Michelle zijn.’
Hendrik knikt ten teken dat hij het begrijpt. ‘Je zult wel heel nieuwsgierig naar mijn plan zijn,’ gaat hij door. ‘Toch nog een laatste vraag. Kan je ertegen als Michelle pijn heeft?’
‘Wat is dat nou voor stomme vraag. Natuurlijk wil ik dat niet. En dat accepteer ik ook niet van jou!’
Oei, als ogen konden doden, was ik nu dood geweest bedenkt Hendrik zich. Dit moet ik rustig verder oppakken. ‘Eh, Michael. Eerder heb ik gezegd dat opvoeden belangrijk is. In de opvoeding heb je straffen én belonen.’
‘Doe niet alsof ik achterlijk ben,’ stuift Michael op. ‘Zeg wat je te zeggen hebt, ik ben dit raadspelletje meer dan zat.’
Hendrik steekt zijn hand op, laat blijken dat hij het begrepen heeft.
‘Luister Michael,’ de stem van Hendrik wordt indringender nu. ‘Ik zal niets doen voordat ik jouw en haar instemming vooraf heb gekregen. Ik beloof je dat ik geen blijvend letsel aanbreng. Ze krijgt ook een stopwoord. Als het haar te veel wordt, dan stop ik. Echt waar.’
Michael voelt hoe hard zijn hart tekeergaat. Waar gaat dit heen? In de verte hoort hij muziek, waarschijnlijk van een feestje een aantal straten verderop.
‘Maar,’ dwingt Hendrik zichzelf verder te gaan. ‘Ik ga haar opvoeden. Dat betekent dat ik haar zal belonen als ze het goed doet. Maar als ze niet aan mijn maatstaven voldoet, zal ze dat voelen.’
In één heftige beweging staat Michael op en loopt op Hendrik af. ‘Je gaat, je gaat haar slaan?’ Met gebalde vuisten staat hij voor de stoel waar Hendrik in zit.
Langzaam komt ook Hendrik overeind. Een kleine ruimte tussen hen overlatend.
‘Ja Michael, als dat nodig is dan doe ik dat. En geloof mij, het is ontzettend effectief.’
‘Nee! Je bent gek Hendrik, knettergek ben je! Natuurlijk kan ik dat niet aanzien. Ik houd van haar!’ Tranen prikken in zijn ogen. Gebeurt dit echt?
Hendrik zet zijn handen in zijn zij en brengt zijn gezicht nog dichter naar Michael toe.
‘Dus dat is wat je wil? Jij wilt écht de situatie houden zoals die is? Je geeft je huwelijk dus op door nu niets te doen, terwijl je het wél kan oplossen?’
Sprakeloos staart Michael hem aan.
‘Er is geen andere weg Michael. Dit kan niet anders. Mijn vraag is: Kan je dat aan? Kan je het aan om te zien als Michelle pijn heeft. En het dan ook nog eens op kunnen brengen om haar zélf te laten worstelen en niet in te grijpen. Nou? Kan je dat?’
‘Godsamme!’ Woest draait Michael zich om. Hij loopt naar de grote kastanjeboom en slaat met zijn vuisten op de knoestige stam. ‘Godsamme!’
Hendrik laat hem begaan. Hij begrijpt het ook wel. Het is ook niet niets wat hij van Michael vraagt. Michael zijn handen zijn geschaafd. Gek genoeg een weerspiegeling van zijn hart. Hij zucht, leunt met zijn hoofd tegen de stam. Welke keus heeft hij? Doorgaan zoals het nu is, is niet wat hij wil. Alles heeft hij geprobeerd. Hoe was die uitspraak ook alweer? "Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg". Zijn schouders voelen loodzwaar als hij zich omdraait. Hij is er klaar voor om het plan te horen. Wat het ook is, één ding is zeker: Michelle mag geen blijvend schadelijk letsel oplopen. Schijnbaar rustig loopt hij terug naar het vuur, waar Hendrik op hem wacht.
8. Getekend
‘Vertel je plan.’ Kort en afgemeten klinkt Michaels stem. Opgelucht dat Michael geïnteresseerd is, komt Hendrik overeind.
‘Je zult er geen spijt van krijgen Michael. Alleen is er wel uithoudingsvermogen nodig.’
Michael haalt zijn schouders op. Dat is hij in zijn werk als directeur marketing wel gewend.
‘Ben je het ermee eens dat het niet handig is als jij hier in de buurt bent als ik Michelle aanpak?’
‘Dat weet ik niet. Eerst wil ik alles van je horen.’ Michael wordt duidelijk ongeduldig.
Hendrik steekt van wal. Als je op een afstand zou kijken, dan denk je dat het een gewoon gesprekje is. Twee mannen tegenover elkaar. Hendrik die met handgebaren zijn plan duidelijk maakt. Michael die geconcentreerd luistert en enkele vragen stelt.
‘Ik heb behoefte aan cognac. Laten we teruglopen naar het huis. Daarna zal ik je mijn beslissing laten weten,’ zegt Michael als hij het hele verhaal heeft aangehoord.
‘Eerst even het vuur doven.’ Michael pakt een emmer water en dooft het vuur wat net op gang was gebracht. Te onrustig is hij om hier lekker bij te kunnen zitten. Onder het schijnsel van de maan lopen de mannen terug. Michael kijkt omhoog. Naast de maan, twinkelen talloze sterren in de lucht.
En opeens heeft hij het volle besef: áls hij meegaat met het plan van Hendrik, dan is hij morgen al weg. Dan gaat hij dit achterlaten voor een half jaar. Zes maanden weg, seizoenen missen, zijn vrouw niet zien. Ze hadden al weinig samen, maar dan gewoonweg helemaal niets meer. Een steek in zijn buik. Waarom gaat dit allemaal zo snel? Waarom kan het niet gewoon zoals vroeger zijn. Een diepe zucht ontsnapt uit zijn mond.
‘Het komt goed, echt waar.’ Het is Hendrik die naast hem loopt en een verwoede poging doet om hem gerust te stellen.
Stil is het in het huis. Leeg, ongezellig. Michael loopt naar de hoge kast waar zijn lieveling cognacglas staat: zo’n lekkere grote bel. Zijn ogen rusten op de foto op de middelste plank. Hun trouwfoto waarbij Michelle en hij elkaar stralend lachend aankijken. Voorzichtig pakt hij de foto op en houdt hem in zijn handen. Zijn gedachten tuimelen rond. Zijn ogen worden vochtig. Dit is wat hij wil. En dit is het moment dat hij weet dat hij niet anders kan. Hij gaat het doen.
Langzaam zet hij de foto terug en pakt in slow motion twee cognac glazen uit de kast. In de kast ernaast staat de cognac fles. Met een piepend geluid gaat de kastdeur open. Ook een geluid wat hij een tijd niet zal horen. Kom op, praat hij zichzelf moed in. Nu moet je doorzetten.
Een overeenkomst opmaken had Hendrik het over. Belangrijk om geen problemen te krijgen onderling. Nou, laten ze het maar doen voordat Michelle thuiskomt. Als geen ander weet hij dat je soms snel moet handelen. Als hij terugloopt zie hij dat Hendrik de tuinstoelen al klaar heeft gezet. Ze staan voor de voordeur. Handig, dan kan Michelle zeker niet om hen heen. Hendrik zelf is nergens te bekennen. Vast naar de wc, denkt Michael. Hij ploft neer op de stoel en neemt een flinke slok. Hij sluit zijn ogen en voelt hoe de vloeistof door zijn keel glijdt. Een scherpe smaak blijft achter.
‘En?’ Zonder dat hij het heeft gemerkt is Hendrik terug. Hij opent zijn ogen en ziet hem met een laptop in zijn hand voor hem staan.
‘Wat en?’ Voor het eerst irriteert Michael zich aan Hendrik die alsmaar aan het duwen is.
‘Doe je mee? Ga je ervoor?’
‘Ik heb je toch gezegd dat ik het zeg als mijn cognac op is?’ Ter illustratie tilt hij zijn glas op. Hendrik begrijpt het. Zwijgzaam gaat hij naast hem zitten.
‘Ik doe het.’ Hard heeft hij de woorden uitgesproken. De klanken resoneren in zijn oren na. Hij kan niet meer terug, hij gaat het aan. Hendrik geeft hem een kneepje in zijn arm. Een teken dat hij begrijpt hoe moeilijk het voor hem is. Dan heft Hendrik zijn glas op en kijkt Michael indringend aan.
‘Op je vrouw Michael. Je krijgt Michelle terug, dat beloof ik je. Hier zal ik alles aan doen.’ Angst, verdriet, boosheid, hoop: Michael weet niet welke emotie nu de boventoon voert.
‘Laten we het afhandelen,’ zegt Hendrik en hij klapt zijn laptop open. De vingers van Hendrik vliegen over de toetsen. De voorwaarden leest hij vervolgens voor.
‘De personen Michael en Hendrik komen het volgende overeen:
Hendrik zal voor een (her)opvoeding zorgen van Michelle de komende zes maanden.’
Het lijkt wel of iemand hem met een mes door zijn longen steekt, zo benauwd krijgt hij het. Zo lang zijn Michelle niet zien, het lijkt bijna onmogelijk.
‘Deze opvoeding kan worden ingevuld zoals Hendrik dit het beste lijkt. Er hoeft nergens eerst toestemming voor gevraagd te worden. Hendrik zal ervoor zorgdragen dat er geen blijvend lichamelijk letsel zal ontstaan aan Michelle.’
‘Ja, dat laatste vind ik heel belangrijk,’ onderbreekt Michael hem. Hendrik kijkt op en knikt bevestigend. ‘Ik ga verder,’ reageert hij onnodig.
‘Michael zal Hendrik ondersteunen in de opvoeding zonder vragen te stellen. Hendrik is niet aansprakelijk voor eventuele schade, zowel lichamelijk, geestelijk als materieel. Hendrik kan de komende zes maanden niet worden ontslagen door Michelle of Michael. En? Wat vind je ervan?’
Michael zwijgt en pakt de laptop over. Nogmaals leest hij wat er staat. Hij vraagt zich nogmaals af of dit echt is wat hij wil. Maar slechter dan nu kan het eigenlijk niet worden.
‘Ik mis het stopwoord voor Michelle,’ zegt hij. Hendrik pakt de laptop terug en vult dit aan de overeenkomst toe.
‘Dan ga ik het nu printen en kunnen we het gelijk tekenen oké?’
Michael knikt, maar in gedachten is hij ergens anders. Ondersteunen in de opvoeding: dat betekent dus gewoon weggaan. Met een wee gevoel drinkt hij zijn glas cognac leeg. Welke hij direct weer bijvult.
‘Hier.’ Hendrik die terug is geeft hem het blad met de overeenkomst erop. Een laatste keer leest Michael het door. Het is precies de tekst zoals eerder in de laptop gelezen.
‘Heb je een pen?’ Hendrik geeft het hem. ‘Op de toekomst dan maar’ en hij zet zijn handtekening. Met een diepe zucht geeft hij de overeenkomst aan Hendrik. De man aan wie hij Michelle voor zes maanden toevertrouwt. Iemand anders zou hem voor gek verklaren, maar hij heeft al vaker zo deals gesloten. Snel, intuïtief wetend dat het goed is. Alleen is het voor het eerst dat het nu niet gaat over zaken, maar over hem en zijn Michelle. Hendrik zet ook zijn handtekening.
‘Proost,’ roept Michael uitgelaten uit. Het is weer licht in zijn hoofd. Het gaat gewoon lukken. Even geduld hebben en dan is zijn leven weer helemaal op orde. Hendrik lacht en proost mee. ‘Op jullie.’ In één keer klokt Michael de inhoud van zijn glas achterover.
Ze praten nu weer over de gewassen in de tuin. Een hobby die ze allebei bezitten. Opeens schiet Hendrik nog iets te binnen.
‘Ik heb nog één ding nodig.’
‘Wat? Een Porsche zeker.’ Hard lachend om zijn eigen grap slaat Michael met zijn hand op zijn knie. Hendrik beseft dat Michael ver heen is. De sleutels moet hij echter toch echt even krijgen.
‘Nee, dat niet. Wel de sleutels en de codes van je huis.’
‘Ja, ja,’ reageert Michael laks. Hendrik werpt een blik op zijn horloge: 23.30 uur. Het kan zomaar zijn dat Michelle hier zo staat.
‘Michael,’ iets indringender nu. ‘Kan je de sleutels en de codes voor mij pakken? Nu?’
Met moeite staat Michael op. Waggelend loopt hij via de openstaande voordeur naar binnen. Uit de bovenste la van het mooie mahonie kastje, pakt hij de sleutels. Ergens in zijn achterhoofd dringen zich twee vragen op: hoe zal Michelle op dit alles reageren en heeft hij er echt goed aan gedaan.
9. Verrassing
Ongeduldig kijkt Hendrik weer op zijn horloge. Inmiddels is het 02.00 uur in de nacht en nog is Michelle niet thuis. Rusteloos loopt hij door de woonkamer. Michael is net naar boven gegaan. Hij lag te kotsen in de wc, ziek na al die drank.
Hij begrijpt er niets van dat Michael zijn schouders ophaalde toen hij vroeg of het niet gek was dat ze hem niet even appt hoe laat het zou worden. Nou, bij hem gaat ze dit straks heel anders doen. Een glimlach om zijn lippen. Dit is voor haar echt de laatste keer dat dit zo gebeurt.
De grote bruine hoekbank met de losse kussens lonkt uitnodigend. Vastbesloten om het alleen-zijn wat te veraangenamen, loopt hij ernaartoe. Hij laat zich vallen tussen de heerlijke kussens. Zijn hand verdwijnt in zijn broek. In gedachten zit Michelle bovenop hem. Hem aankijkend en er alles aan doen om het hem naar zijn zin te maken. Zijn handen om haar warme gloeiende billen. Hij kreunt hardop, wat hem direct tot zijn positieven brengt. Zal madame Estelle hem gehoord hebben? Zenuwachtig luistert hij naar de geluiden om hem heen. Het enige wat hij hoort is het tikkende geluid van de grote wandklok. Hij zucht, laat hij dit genot maar tot later bewaren.
Hij moet ingedommeld zijn, want hij wordt wakker van het gemorrel in het slot. 03.30 uur wijzen de wijzers op de wandklok aan. Hendrik voelt zijn hart sneller slaan. Daar zal je haar dan eindelijk hebben. Direct klaarwakker springt hij op, geheel klaar voor de confrontatie. Op zijn tenen loopt hij Michelle tegemoet. Onderweg grist hij de overeenkomst van de eetkamertafel.
Nietsvermoedend komt Michelle neuriënd binnen. Een heerlijke avond heeft ze gehad. Alles lijkt opeens veel lichter. Ze heeft het met Janneke gehad over een gaaf feest dat ze gaat organiseren. En Janneke gaat dan proberen om Hendrik voor de gein te versieren. Kijken hoe hij daarop reageert. Het idee vindt ze toch zo lachwekkend.
‘Zo, wij dachten we komen ook eens thuis?’ De barse stem van Hendrik klinkt luid in de ruimte. Geschrokken blijft ze stokstijf staan en kijkt naar de grote gestalte die rustig op haar afloopt.
‘Hendrik?’ Haar stem klinkt gejaagd. Halverwege de gang blijft hij leunend met zijn rug tegen de wc-deur staan.
‘Hendrik, wat doe jij hier in vredesnaam midden in de nacht en waar is Michael?’ Zoekend kijkt ze om zich heen en loopt dan naar hem toe. Met de handen in haar zij kijkt ze hem met boze ogen en blosjes op haar wangen aan. Vlinders in haar buik. Woorden die in haar gedachte opeens opdringen: "Haal wat drinken voor je man, verpest het niet". Hij zal toch niet de hele tijd opgebleven zijn om haar hier mee te confronteren?
‘Nou?’ Michelle raakt geïrriteerd dat Hendrik haar niet gelijk uitleg geeft. ‘Ik vroeg je wat!’
Achter zijn rug haalt Hendrik een wit blaadje tevoorschijn. Zijn blik kan ze niet zo goed duiden. Is het zelfingenomen, arrogant, zelfverzekerd, geil? Geschrokken van haar eigen gedachten, kijkt ze weer naar het papier in zijn hand.
‘Wat is dat?’ en ze wijst met haar wijsvinger naar het vel.
‘O, je wilt weten wat dit is?’ vraagt hij, terwijl hij het papier tussen duim en wijsvinger voor haar houdt.
Weer die vlinders in haar buik. Ze begrijpt niets van haar eigen gevoelens. Die man maakt haar ziedend en tegelijkertijd komt er iets los wat ze helemaal niet wil.
‘Nee, ik wil weten waarom je midden in de nacht in MIJN huis bent en waar Michael is.’ In plaats van antwoord te geven op haar vraag, kiest Hendrik zijn eigen weg.
‘Ongeoorloofd gedrag, dat vertoon je Michelle.’ Fluisterend, maar doeltreffend heeft hij de woorden uitgesproken. Michelle die helemaal geen zin heeft in een woordenwisseling met Hendrik, haalt haar schouders op.
‘Volgens mij zijn we uitgepraat Hendrik. Ik hoor het morgen wel, ik ga naar bed.’
Als ze langs hem heen wil lopen, pakt hij haar arm.
‘Dat denk ik niet Michelle, wij hebben eerst wat te bespreken,’ zegt hij afgemeten. Ze probeert haar arm los te schudden, maar Hendrik houdt haar arm gevangen.
‘Doe normaal! Ik wil naar bed,’ roept ze gefrustreerd uit. Alsof Hendrik haar woorden niet hoort gaat hij verder.
‘Ik had je toch gezegd dat ik je een opdracht had gegeven en dat je die niet moest verpesten? En heb jij je man wat te drinken gegeven? Nee hoor, mevrouw gaat stappen. Laat haar man gewoon aan zijn lot over.’
Perplex, met open mond, kijkt Michelle hem aan.
‘Jij hebt daar helemaal niets over te zeggen. Dat zijn jouw zaken helemaal niet. Ik wil dat je nu weggaat, zodat ik naar mijn bed kan gaan. Laat me los!’ Dit keer trekt ze met succes haar arm los. Als ze langs hem loopt hoor ze zijn woorden achter haar.
‘Je man heeft iets te veel gedronken en ligt op bed. Voordat hij te veel op had, heeft hij met mij iets op dit papier gezet.’ Ze hoort het geritsel van papier achter zich en draait zich om.
‘Wat dan?’ ze kan zich wel voor de kop slaan dat ze zich hiertoe laat verleiden. Aan de glimlach van Hendrik kan ze zien dat hij dat heeft opgemerkt. Hij geeft haar de overeenkomst. ‘Alsjeblieft.’
Michelle begint te lezen en barst dan in lachen uit. ‘Wat een mop! Dat hebben jullie samen even bedacht? Mij opvoeden? Ik heb helemaal gelijk. Je bent knettergek!’ Woedend is ze.
‘En nu mijn huis uit, voordat ik Michael en madame Estelle wakker schreeuw.’
Hendrik tilt zijn handen op. ‘Oké, ik ga al. Maar ik vrees dat je heel wat te verliezen hebt als je niet meewerkt schat. Ik geloof dat je het nog niet helemaal door hebt. Óf je werkt mee, óf je staat met lege handen op straat. Laat mij morgen maar weten wat het wordt.’
Voordat ze antwoord kan geven, loopt Hendrik met grote passen de deur uit. Ze knijpt zichzelf in haar arm. ‘Dit gebeurt niet echt,’ prevelt ze zachtjes uit. ‘Dit gebeurt...niet...echt.’
10. Dit kan niet waar zijn!
Met snelle stappen rent Michelle de trap op. Haar voetstappen galmen door het stille huis. De overeenkomst brandt in haar handen. Hoe kan Michael aan zoiets achterlijks meewerken. Ze herkent haar eigen man niet meer! Bovengekomen duwt ze haar slaapkamerdeur met een harde klap open. Een walm van alcohol komt haar tegemoet.
‘Michael!’ haar stem is een en al wanhoop. Het enige wat ze hoort, is het luide gesnurk van haar man. Hardhandig slaat ze met haar hand op de lichtknop. Shit, dat is waar ook. Het kamerlicht is nog steeds stuk. Vastberaden loopt ze in het donker naar het schemerlampje naast haar bed. Op de tast vindt ze het lichtknopje en klikt die aan. Een blond plukje haar steekt net boven het dekbed uit.
‘Michael!’ In één beweging trekt ze het dekbed van haar man af. ‘Michael!’
Alsof er niets aan de hand is, draait Michael zich rustig op zijn andere zij. Kokend van woede springt Michelle op het bed en schudt hem heen en weer.
‘Wat heb je gedaan! Wat heb je in godsnaam gedaan!’
Tranen van frustratie biggelen over haar wangen.
‘Michael, alsjeblieft. Je moet wakker worden.’
Met moeite kijkt Michael haar met lodderige ogen aan.
‘Sorry Misssellle’ Met dubbele tong spreekt hij haar naam uit.
Al is hij half wakker, Michelle wil nu de antwoorden krijgen.
‘Wat heb je gedaan? Ben je niet goed bij je hoofd of zo?’
Ze smijt de overeenkomst naar hem toe. Michael zet zich met moeite overeind. Zijn benen legt hij over de bedrand. Zijn hoofd steunend in zijn handen. Knallende koppijn heeft hij. Langzaam komt hij weer tot het volle besef.
‘O wat heb ik gedaan.’ Fluisterend komen zijn woorden over zijn lippen. Michelle ploft naast hem neer. Als Michael ergens spijt van heeft, komt het vast wel weer goed, prent ze zichzelf in. Geen idee waarom hij het heeft gedaan, maar het belangrijkste is dat dit zo snel mogelijk recht gezet wordt.
Met haar wijsvinger, priemt Michelle in haar mans borstkast.
‘Nu, Michael. Nu heb je nog de kans om het goed te maken.’ Haar stem hapert.
‘Zo niet, dan wil ik je nooit meer zien.’ Michelle springt op en met rode wangen kijkt ze op haar man neer. ‘Ga naar Hendrik en ontbindt dit belachelijke contract, nu, onmiddellijk.’
Het hart van Michael klopt in zijn keel, wat moet hij doen? Even kijkt hij Michelle aan, in haar donkerbruine ogen. Hij ziet hoe haar ogen vuurspuwen. Schuldig slaat hij zijn ogen neer. Wat moet hij doen? Hoe gaat het verder als hij het contract ontbindt? Zal hij dan ooit weer zijn lieve Michelle terugkrijgen? Hendrik heeft hem veel beter beloofd. Maar ja, hoe goed kent hij Hendrik nou eigenlijk. Zuchtend staat hij op.
‘Eerst plassen,’ mompelt hij. Normaal bidt hij nooit. Maar op weg naar de wc heeft hij al heel wat schietgebedjes gedaan. Allemaal in de hoop dat hij daarna het antwoord weet op wat hij het beste kan doen.
Michael staart naar de blauwe tegels terwijl zijn sterk geurende urine de wc inloopt. Het lukt hem gewoonweg niet om helder te denken. Wel of niet het contract laten ontbinden? Routinematig trekt hij de wc door en wast daarna zijn handen. Hij kijkt naar zijn eigen spiegelbeeld. Hij ziet er niet uit. Bloed doorlopende ogen, zijn wangen bleek. Hij gooit wat water op zijn gezicht, koude druppels blijven aan zijn gezicht hangen.
“Doet die het of doet die het niet...,” zomaar een zin van een tv-programma van vroeger dringt zijn brein binnen. Eens, ze moet beter opgevoed worden, maar misschien is dit contract toch te veel van het goede. Misschien heeft Michelle nu wel de ernst ervan ingezien allemaal en hoeft hij helemaal niet op reis. Met knallende hoofdpijn wankelt hij terug naar zijn slaapkamer.
‘Michelle,’ roept hij. Direct komt Michelle naar hem toegelopen, hopend op goed nieuws. Twijfelachtig kijkt Michael haar aan.
‘Wellicht ben ik toch te ver gegaan. Sorry, ik ga naar Hendrik.’
Michelle slaat van blijdschap haar armen om zijn hals. Gelukkig komt haar man op tijd tot inkeer. Lief geeft ze hem een kusje in zijn nek.
‘Maar...,’ gaat Michael verder. Hij duwt haar iets verder van zich af, zodat hij haar aan kan kijken. ‘Ik ga niet alleen. Loop je dan met me mee?’ Michelle bijt op haar lip. Eigenlijk heeft ze er helemaal geen zin in. Ze is moe, ondertussen is het al bijna ochtend. Toch wil ze het gelijk recht zetten.
‘Vooruit dan maar,’ zucht ze.
Buiten is het oorverdovend stil. Onder de maneschijn lopen ze hand in hand richting het tuinhuis. Zo vredig, zo samen kloppend.
‘Zo, zet die eikel het betaald Michael en ontsla hem gelijk,’ zegt Michelle bruusk als ze bij het tuinhuis zijn. De hand van Michael zweeft boven de deur. Daar gaat ze weer. Opnieuw wil ze weer alles voor hem bepalen.
Michelle die de twijfeling heeft opgemerkt, slaat met haar handen op de deur.
‘Hendrik? Ben je daar? Doe open. Nu! We willen iets met je bespreken.’ De snerpende stem van Michelle klinkt schel in de nacht.
Gestommel aan de andere kant van de deur.
‘Jezus, wat is er aan de hand?’ roept Hendrik uit. Gekleed in alleen een zwarte boxershort doet de tuinman de deur open. Zijn zwarte haren staan verward alle kanten uit. Vanwege het schelle licht, knijpt Michael zijn ogen tot spleetjes.
‘Nou?’ reageert Hendrik met opgetrokken wenkbrauwen als het helemaal stil blijft.
‘Kijk, het zit zo,’ begint Michael aarzelend. Michelle knijpt in zijn hand, een teken dat hij snel door moet gaan. Hij twijfelt. Is hij nou echt te ver gegaan met het contract of is dit juist een kans? In een mum van tijd neemt hij zijn beslissing:
‘Ik kom je een pakketje afleveren. Ik wil haar vannacht niet bij mij in de slaapkamer.’ Michael duwt Michelle hardhandig naar binnen.
Even staat Michelle perplex stil. Dan begint ze te krijsen: ‘Dit meen je niet! Doe normaal, hier krijg je spijt van!’
Hendrik houdt de woeste Michelle vast. Beiden zien ze hoe Michael zich omdraait en zonder om te kijken resoluut terugloopt naar het huis.
‘Michael, kom terug! Ik beveel het je, nu!’ Haar woorden blijven hangen in de lucht. Totaal niet het gewenste effect hebbend.
* De komende tijd publiceren we de eerste 13 hoofdstukken uit ons e-book Wil je de andere 86 hoofdstukken ook lezen? Voor een klein bedrag (€7,95) kan je het e-book klik hier bestellen.
NB: je adres hoef je niet in te vullen, ook al lijkt het verplicht.
Liefs Clair Nemas.
Twitter: @clairnemas
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?