| Gepost op vrijdag 16 oktober 2020 - 01:53 pm: | 
|
|
het was zo heerlijk en nieuw, maar nu, nu heb ik huisarrest
Het is fijn om thuis te zijn.
Huiselijke dingen.
Uitgekleed worden door mijn Meester,
en bemind.
Geen straf.
Ik weet: morgen,
onbepaalde tijd
onbekende regels
huisarrest.
Maar nu is het tijd om te genieten.
En dat doen we, beide.
De dag des oordeels breekt aan.
“Geen telefoon, geen computer,” is het eerste wat hij zegt.
Het ergste eerst, dat is altijd zijn motto.
Maar dit is echt erg.
Geen telefoon
niet bellen,
niet gebeld worden
zelfs niet appen
Niks social media.
“Laat je contacten weten dat je een tijdje offline bent.
Noem het een challenge.”
Hij knikt daarbij veelbetekenend bij het woord ‘challenge’.
Ik ben verbaasd dat hij weet wat dat is.
“Je hebt een uur de tijd om het rond te laten gaan.
Dan gaat alles echt uit.
Niet op stil: uit.”
“En jij dan?” vraag ik.
Ik hoef hem niet uit te leggen wat ik bedoel:
hij geeft me een nieuwe telefoon, eentje die ik niet ken.
“Dat is je noodlijn met mij.”
Dit alles is van te voren bedacht.
Tuurlijk koester ik zijn zorgzaamheid,
en voel ik me heel erg van hem.
Alleen heb ik het er nu dus even eh moeilijk mee.
Tja, het is dus straf.
Zucht.
“Bezoekers, ook onaangekondigde,” hij kijkt me strak aan terwijl hij dat zegt.
Ik voel het aankomen, toch kijk ik hem bleek aan terwijl hij het zegt.
“Die zijn dus ook verboden.
Bedenk wie bezorgd worden, bezorgd als ze een dichte deur aantreffen, geen teken van leven zien.
Hen vertel je zo dadelijk dat je er even niet meer bent.
Maak er maar iets spannends van.
Als je een leugen moet vertellen mag dat.
Dan trekken we dan later wel weer recht.”
Dat ‘we’ is belangrijk voor me:
ik sta er niet alleen voor.
“Als je twijfelt over een leugen, vertel het me.”
Hij kijkt me indringend aan.
Ik weet: nu komt het.
“De deur gaat op nachtslot, de zonwering naar beneden.
Vanaf de straat gezien is er niemand thuis.
De buren zijn ver weg, dat scheelt, en de tuin is omsloten.
Dat is vanaf nu jouw wereldje: het huis en de tuin.”
“Geen boodschappen?” vraag ik ten overvloede.
“Nee, daar zorg ik voor. Ook het avondmaal.
Ik bel jou, jij niet mij.
Tenzij de nood te hoog is.”
“En ‘s nachts?”
“Ik zal elke nacht thuis zijn.
Maar wanneer ik thuiskom en wanneer ik weer weg ga...
dàt zul je nooit van te voren weten.”
“Maar wat moet ik dan de hele tijd doen, als ik alleen thuis ben?” vraag ik wanhopig.
“Dat is een hele goede vraag, maar antwoord krijg je niet.
Alleen nog een extra verbod: tv kijken en om je niet in de verleiding te brengen:
ik neem de smartcard mee.”
Hij kent me zó goed.
Ook al was het verboden, ik had het stiekem toch gedaan.
De verleiding zou te groot zijn, dat wist ik nu al.
Mijn telefoon en pc kon hij controleren, nou ja, ook het wachtwoord veranderen.
Blijkbaar vond hij dat niet nodig. Maar tv kijken?
De straf zou ik dan op de koop toenemen, want niet opbiechten was ondenkbaar.
Ik zei het al eerder: mijn Meester kent me.
De eerste dag.
Wat te doen?
schoonmaken
niet mijn lievelingsklus
juist daarom
Aan het eind van de middag is alles spic en span.
Toen begon het wachten.
Tegen zessen kwam hij thuis. Heerlijk eten had hij meegebracht.
Snel was alles van die dag weer vergeten: ik mocht weer zijn Slavin zijn.
Voldaan sliep ik in zijn armen in...
De tweede dag.
Wat doe je als alles schoon is
en poetsen niet je hobby
en niks mag?
Lezen.
Maar ik had straf, dat wist ik heus nog wel.
Mocht ik maar op smverhalen.
Boeken dus.
Mijn Meester verzamelt boeken.
Sm boeken
Spanking boeken
Huiselijke Discipline*.
Daar moest ik me maar eens in verdiepen.
Dik boek, dan begin ik dus achteraan.
Persoonlijke verhalen, ben ik dol op.
Heftig, maar eh verderop lees ik dat je niet opgewonden mag worden.
Niet als je gestraft wordt.
Huh
Kan dat dan?
Gelukkig is mijn Meester snel thuis.
Over de knie en billekoek, ik geil, hij geil.
Niks geen huiselijke discipline.
De derde dag.
Schoonmaken, nee, ook nu niet nodig.
Lezen, geen zin in.
Naaien dan?
Nog een slavinnenjurk?
Of... eh geen stof.
Verstellen dan?
Voelt lekker sloverig.
Maar ik ben precies op mijn kleren.
Zelfs toen ik mijn jurkje in woede uittrok...
Niets te verstellen dus.
Ik verveel me.
Tuinieren dan?
Nee, niet mijn ding.
Ik verveel me.
Opruimen dan?
Oh nee!
Trouwens dat doet mijn Meester altijd.
Opruimen.
Ook mijn innerlijk dus.
Ik verveel me.
Ik speel wat met mezelf.
Weet niet of dat mag.
Nou ja, ik verveel me.
Komen mag ik zeker niet!
Maar ach, dan krijg ik straf...
Ik verveel me
dus ik kom
voelt niet fijn
raar
Ik verveel me.
Doe mijn ogen dicht
en val in slaap...
Speel met mezelf.
Ik kom.
Voelt nog minder goed
val in slaap
of lig ik gewoonweg lui te wezen
nou en?
Ik hoor hem de trap oplopen
de slaapkamer binnenkomen
waar ik lig.
Ik heb hem niet gehoord.
Zo loom lig ik op het bed dat ik hem wazig aankijk.
Ik weet wat hij ziet.
Mijn rok omhoog, mijn slip naar beneden, mijn hand daarnaast.
“Ik verveelde me,” hoor ik mezelf verveeld zeggen.
“Was het lekker?” vraagt hij.
“Nee, Meester.”
Spelen, klaarkomen, vervelen.
Zijn vraag kan op alles slaan,
het antwoord blijft hetzelfde.
“Het was straf, Meester.”
Hij knikt begrijpend.
“Kom, sta op en ga douchen.”
‘Ja,’ denk ik, ‘dat is wat ik nodig heb.’
“Koud,” voegt hij er aan toe.
‘Ook dat,’ zucht ik van binnen.
“En je hoeft je niet aan te kleden.
Wel je banden meenemen.”
Dat is fijn.
Als ik beneden ben is de tafel gedekt.
Hij doet me mijn banden aan
maakt ze vast
ook die van mijn enkels.
Hij bevestigt mijn leiband aan een haak in de muur.
Toch mag ik kijken terwijl hij een maaltijd klaarmaakt.
Hij voert me tijdens het eten, dat is fijn.
Toch weet ik dat de preek nog komt.
“Je wacht op mijn preek.
Eigenlijk zou je eerst zelf je wangedrag moeten opbiechten.
Vertellen waarvoor ik je hoor te straffen.
Maar je hebt het me al verteld.”
Heb ik iets verteld dan?
Of bedoelt hij non-verbaal?
“Je verveelde je.
Maar ook zonder dat te zeggen was dat wel duidelijk.
Je hebt vandaag niets anders gedaan dan dat.
Je vervelen.
Ik weet niet wat ik erger vind.
Dat niets doen,
of dat vervelen.
Weet je welke zonde je daarmee begaat?”
“Mijn straf ontlopen?”
Hij glimlacht.
Dat is een goed teken.
“Je onmatigheid legde ik aan banden.
Huisarrest in de derde graad was je straf.
De eerste dag gedroeg je je voorbeeldig.
De tweede dag...”
Hij zwijgt veel betekend.
Dan weet ik al wat hij van vandaag vindt...
“Luiheid.
Maar of dat erger is dan verveling?”
“Verveling is geen zonde, Meester,” reageer ik ad rem.
“Maar luiheid wel.
Luiheid is een zonde...
omdat het je genot geeft wat onbetamelijk is.
Onbetamelijk voor een slavin als jij.
Maar verveling?
Verveling is luiheid zonder genot.
En dat, mijn meisje, is nog vele malen erger.”
Ik trek bleek weg.
Mijn God, hij heeft gelijk.
Maar deze waarheid is wel heel pijnlijk.
Ik besef:
het voorrecht om gestraft te worden voor mijn fouten heb ik daarmee verloren.
En dat betekent...
dat ik geen recht meer heb om zijn slavin te mogen zijn.
“Toch blijf je mijn slavin.”
Zag hij wat ik dacht?
Hij knikt.
“Rechten heb je wel degelijk, meisje.
Recht op de liefde van je Meester.
Mijn zorg.
En dus ook mijn straf.
Want straffen zal ik je.
Oh zeker, eerst zul je het zelfs niet als straf ervaren.
Maar reken maar, uiteindelijk zul je het verwensen.
Om het daarna weer te omarmen.
Het zal je een betere slavin maken.
Denk daaraan als je wanhoop te groot is.”
Ik kijk hem dankbaar aan.
Dankbaar dat hij me wil straffen.
Dankbaar dat hij me laat leiden.
Dankbaar voor zijn waarschuwing voor de wanhoop.
Hoe zou ik met zo’n Meester hoeven wanhopen?
“Kom,” zegt hij en neemt me bij de arm om me te laten opstaan, “je gaat naar bed.”
Nog steeds geboeid met mijn handen in mijn hals leidt hij me naar boven.
Kleedt me uit.
Poetst mijn tanden.
Wast mijn gezicht.
En legt me neer in ons grote bed.
En voor hij zich zelf gereed maakt voor de nacht,
bevestigd hij mijn leiband aan de muur.
Als hij naast me in bed kruipt en mijn rug en billen streelt,
denk ik nog ‘wanneer wordt ik nu gestraft?’
en val in slaap.
* Huiselijke Discipline, vertaald uit het Engels door Peter de Jong, verkrijgbaar bij Lulu: Huiselijke Discipline
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
|
    
SmFan
Lid
Inlognaam: logan
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 31 oktober 2020 - 08:55 pm: |
|
echt te wreed maar toch mooi |
Wat ben jij wreed om zoiets te bedenken, Luxuria.
Dat je dus echt helemaal niks meer mag en alleen gelaten.
Nou ja overdag dan.
Stop haar toch gewoon in een gevangenis. Dat is minder erg dan dit.
Toch mooi dat uiteindelijk goed af loopt, want dat samen slapen is dan weer wel heel romantisch. Hmm goed idee om mijn sub zo aan de lijn te leggen
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 77
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 01 november 2020 - 09:14 pm: |
|
hoezo luiheid? |
Ik geef het je te doen: luiheid als zonde voor een slavin.
Goed beschouwd is dat niet iets waarvoor je een slavin straft.
Tenzij je natuurlijk haar een opdracht geeft en ze te beroerd is om daar maar een poging voor te ondernemen. Dan straf je haar voor haar ongehoorzaamheid, of haar gebrek aan toewijding. Niet voor luiheid dus.
Dat heeft Luxuria duidelijk goed begrepen.
Dus komt ze met een list. Luxuria ontneemt haar niet alleen haar mogelijkheid tot contact, maar ook aan afleiding (tv, pc, phone) waar we zo aan gewend zijn geraakt. Haar Meester laat haar zo echt alleen.
Wat volgt is aangrijpend. In heel kleine korte stukjes brengt Luxuria de ontluistering van een slavin in beeld.
Tot zelfs haar zelfbeeld in gevaar komt, en haar Meester ingrijpt.
Om -inderdaad SmFan- romantisch af te sluiten
Mee eens, SmFan, dat is een mooi beeld: aangelijnd naast je Meester mogen slapen...
Maar toch: met voor ons lezers de belofte van iets heel ergs dat komen gaat...
Ik kan het niet laten die dreiging hier te citeren:
Oh zeker, eerst zul je het zelfs niet als straf ervaren.
Maar reken maar, uiteindelijk zul je het verwensen.
Om het daarna weer te omarmen.
Het zal je een betere slavin maken.
Denk daaraan als je wanhoop te groot is.
Je legt de lat hoog, Luxuria
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 360
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 08 november 2020 - 07:02 pm: |
|
zo mooi: van niets iets maken |
Wat schrijf jij prachtige intense verhalen, Luxuria.
Natuurlijk heb ook ik ze verslonden.
De reacties incluis.
Maar nu is het hoog tijd om ook een eigen reactie te schrijven.
Was het bij je vorige verhalen gewoon mijn laksheid,
of te veel bezig met mijn eigen verhalen,
nu kan ik er niet meer onderuit.
Dit verhaal is echt subliem.
Van niets maak je letterlijk iets.
Letterlijk, wat het thema van dit verhaal is nietsdoen.
Nou ja, Luiheid in feite, want je schrijft over de 7 hoofdzonden.
Alleen dat al: wat een ambitie als beginnend schrijver.
Maar je maakt die ambitie meer dan waar.
Wat ik vooral prachtig vind zijn die ‘drie dagen’.
Het zijn maar hele kleine stukjes, zo eh vanzelfsprekend.
Zodat je op de derde dag voelt: nu gaat het mis.
En je beschrijft dat misgaan vervolgens op een grootse wijze.
Wat een mooie herhaling, vijf keer 'verveling'.
Als je leest waar dat toe leidt denk je: maar natuurlijk.
En, als ze daar door haar Meester mee wordt geconfronteerd, haar eigen conclusie ook.
Net zoals die van haar Meester: “Verveling is luiheid zonder genot.”
Die komt in mijn citatenboekje.
 verhalen maken dromen waar 
| |
Luxuria
Lid
Inlognaam: luxuria
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 15 november 2020 - 05:21 pm: |
|
een (te?) hoge lat |
Dank je wel, Lees en Beleef, SmFan, Lief & Streng en Paul Gérard voor jullie prachtige reacties op dit verhaal en het voorgaande.
Veel te veel eer.
Maar jullie hebben wel gelijk dat ik de lat hoog heb gelegd. Te hoog, duidelijk.
Want ik blijf maar corrigeren.
Dat maakt ook dat ik nog niet eerder gereageerd heb.
En dat ik mijn nieuwe verhaal pas plaats als ik het bij één keer lezen niet meer hoef te verbeteren. Ik heb zelfs net nog mijn eerste verhaal op de site zitten te verbeteren.
Weet je, die vorm van korte zinnen ontstond bij toeval.
Het verhaal schreef als het ware zichzelf.
Maar nu zit ik er dus aan vast.
Want ja, een spanking is zo geschreven, maar 7 hoofdzonden?
Maar jullie reacties maken dat ik wèl doorzet.
Zoals gezegd, het zesde verhaal is zo goed als klaar en dat zevende komt er ook echt wel, eens.
Natuurlijk wil ik ook graag inhoudelijk op jullie commentaren ingaan.
Maar dan heb ik weer last van ‘volledigheid’. Ook dat moet goed.
Dus eerst maar deze ‘algemene’ reactie. En dan het zesde verhaal afmaken.
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 362
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 15 november 2020 - 05:54 pm: |
|
mooi is goed genoeg |
Nou breekt mijn klomp, Luxuria.
Ben ik net bezig om een verontschuldiging op te schrijven voor de vele vele fouten die er in mijn “Ontgroeningsverhalen” stonden (Gecertificeerd Dienstmeisje en Billekoek Carrousel), vertel jij over je angst om een verhaal op de site te zetten omdat het niet perfect is. Mijn woorden. Eerlijk gezegd zou ik niet weten op welke fouten jij in je verhalen doelt, Luxuria. Volgens mij zijn ze allemaal behoorlijk ‘af’.
En ach, wat is perfect?
Je kiest dan wel voor het schrijven in ‘verhalende poëzie’ en ook nog eens in de ik-vorm, wat het in mijn ogen extra complex maakt, maar het levert wèl iets bijzonders op. Zeker op deze site.
Is het wellicht een idee om die ‘perfectie’ die jij nastreeft maar gewoon te laten vallen?
Of om een ‘gewoon’ verhaal te schrijven?
Ambitieus zijn is natuurlijk prachtig (want dat dichtte ik je in mijn reactie toe), maar een ‘te’ kan ik niet aanbevelen (zie bovenstaande).
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Luiheid 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?