sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » Jus
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 5

Gepost op zondag 06 januari 2008 - 11:59 am:

Jus

goud! prachtig en mild verhaal, eerste keus Beheerder

Een nimf kruiste mijn pad

1

“Juffrouw, ik wil graag bestellen.”
De langharige schone in het strakke zwarte jurkje draaide zich naar me om.
Ze lachte vriendelijk en pakte opschrijfboekje en pen. Gelukkig. Ik heb het niet zo op die apparaten waarmee alles draadloos naar de keuken en de kassa gaat.
Ze was hoogbenig, mooi slank en eigenlijk veel te mooi voor mijn geestelijke gezondheid. Haar borsten leken maar net in dat strakke jurkje te passen dat natuurlijk een eenheidmaat was en al die meisjes ongeveer moet passen. Volgens mij was het ook te kort voor de inzichten van de baas, maar dat kwam door die lange benen natuurlijk. Haar heupen leken aan de smalle kant maar waar ik normaliter een zandlopertje wel weet te waarderen vond ik eigenlijk dat het haar totaal niet misstond. Integendeel, het gaf haar wel een sportief en jong facetje mee.
Veel te vroeg stond ze voor me. Je kunt een vrouw niet meer opnemen als ze voor je staat en in de ogen kijkt.
Die ogen hadden een ondeugende twinkeling. En als ik ergens van houd is het wel daarvan. Voor mijn geestesoog verschijnt dan gegiechel, rollebollen en kussengevechten. Maar meer nog dat ze gebonden voor me staat en me uitdagend aankijkt. Ik wist op dat moment eigenlijk bijna zeker dat deze frisse jongedame daar niet vies van zou zijn.
Hmmmm, fris was ze zeker. Wat rook ze lekker. Jonge vrouwen ruiken van zichzelf al zo heerlijk, als ze tenminste het benul hebben geen zware parfums te spuiten. Dat deed Marjolein – ze heette Marjolein volgens haar naamplaatje, heerlijke naam, als ik een dochter had zou ik haar zo noemen – gelukkig niet. Wel rook ik een vaag bloemetje maar dat vulde haar aroma alleen maar aan in plaats van het te overschreeuwen.. Wat zou ik graag haar teefjesluchtje ruiken maar helaas mag je je neus tegenwoordig niet eens tussen de benen van meisjes brengen.

Ik deed mijn bestelling en keek haar genietend na. Haar rokje zat strak maar helaas niet strak genoeg om de contouren van haar slipje te onthullen. Tot mijn genoegen zag ik wel dat ze via de spiegel naar me keek en even knipoogde. Niks geen misprijzende blikken. Ze wist dat ze mooi was en gewaardeerd werd door een kenner en ze was niet te beroerd om dat te laten blijken.
Sneller dan verwacht bracht ze mijn bestelling. Ze serveerde alles keurig uit. Dat wil zeggen: tot de jus. Die pakte ze zo wild van het blad dat er een gutsje op mijn broek belandde.
Nou interesseerde die broek mij geen bal maar ik zag mijn kans.
“Wat doet u nu? U hebt mijn broek bedorven!”
“Het spijt me vreselijk, meneer.”
En met een rood hoofd begon ze te deppen.
“Houdt u daar onmiddellijk mee op! Die broek moet gestoomd worden! Ik wil de baas spreken.”
Haar verschrikte ogen lieten me bijna smelten: “Altublieft meneer, mijn baas is heel streng.”
Ik keek haar lang en strak aan.
“Als u mijn dochter was zou ik u anders straffen. Wilt u dat dan?”
Daar was die twinkeling weer. Wie speelde hier eigenlijk met wie?
“OK dan. Kom mee.”
Ik pakte haar bij de arm en trrok haar mee naar het herentoilet.
“Bukken!”
O ja hoor. Dat was ze gewend. Geen twijfel mogelijk.
Ik schoof haar rokje omhoog en zag de verwachte witte string. En hoewel die geen klap tegen zou houden deed ik het dingetje natuurlijk naar beneden. Ik moest enorm vechten om niet even aan haar roompotje te voelen, maar dat kon natuurlijk echt niet.
“Je krijgt er tien!”
En met volle hand en flinke kracht gaf ik haar tien petsen op haar voor mij ontblote billen. Prachtbillen ook nog. O, wat zou ik graag……
Maar zonder wat te zeggen liep ik weg en liet de deur achter me dichtklappen.
Ik heb nog lekker gegeten. Het duurde even voor ze weer uit die wc kwam. Hmm, ik had wel even aan haar vinger willen ruiken.
Ze heeft me niet meer aangekeken, hoezeer ik dat ook probeerde.
Ik geloof dat ik hier nog maar eens moet eten. Ik krijg al trek……..

2

Ik heb het nog bijna drie weken kunnen rekken. Ik snapte het zelf niet zo goed. Dat heb ik namelijk nog nooit gehad, dat een vrouw die ik zo vluchtig heb leren kennen zo in mijn hoofd blijft rondspoken. En spoken deed ze. Het was een mallemolen in mijn hoofd: van die strakgespannen billen via haar ondeugende ogen naar haar prachtige manier van lopen en weer terug. Dat lopen zegt iets hoor: als het gangwerk goed is moet het lijf ook goed in elkaar zitten. Niet dat ik daaraan had getwijfeld, dat kon ik zo ook nog wel zien. Maar het is altijd prettig als je oordeel wetenschappelijk bevestigd wordt nietwaar?
Maar het waren toch vooral die ogen die mij trokken. Ik meen altijd veel aan ogen te kunnen zien en eigenlijk wordt dat ook wel vaak door de praktijk bevestigd. En deze ogen waren complex geweest maar ik had er niets negatiefs in gezien. Ondeugd, humor, geneigd tot plagen, maar ook opmerkzaam, attent en in staat tot liefde. Bij die opsomming zou ik al van haar kunnen houden, maar ik zag meer: submissie, maar dan diep verstopt. Ze wilde zo graag maar kon niet.
Ik vroeg me af wie meer genoten had van ons spankingspelletje. Misschien was zij het wel. Of eigenlijk wist ik dat wel zeker. Ze had wel zeker gevingerd in dat toilet. Ik zie het aan een vrouw als ze gekomen is en bij haar was het niet anders.
Dus misschien hield ik mezelf wel voor de gek en hoefde ik helemaal niet weg te blijven. Nee natuurlijk niet, sukkel!
Morgen. Morgen zou ik gaan. Weer op een tijdstip dat er nog niemand zou zijn, maar ook weer niet te vroeg want dan zou zij er natuurlijk ook nog niet zijn.

Het duurde even tot ik oogcontact met haar had. Maar toen ik haar zag schrikken en een blos zag krijgen sprong mijn hart op van vreugde. Natuurlijk. Elke andere reactie was verkeerd: een koele blik, een hooghartig lachje, noem het allemaal maar op. Maar de blos, de blos was goed.
Toen ze bij me stond keek ik haar lang en grondig in haar ogen. Ik moest een blij lachje met alle macht onderdrukken en dat lukte geloof ik, want ze begon te wiebelen.
“Ik wil wel graag de steak met gebakken aardappeltjes. En eigenlijk wil ik ook iets vooraf. Een amuse......”
“Een wat meneer?”
“Iets om in de stemming te komen, de smaak alvast te prikkelen.”
“Ik vrees dat we dat niet hebben meneer.”
“Ik denk van wel.”
“Pardon meneer?”
“Geef me je slipje. Nu. Hier. Dat zal mijn amuse zijn.”
“Meneer, dat kunt u toch niet menen, dat kan ik ...”
“NU!! Snel, voor ik iets anders bedenk!”
En terwijl ik haar steeds bozer aankeek en zij steeds meer begon te trillen gingen haar handen aarzelend onder haar rokje en kwam haar broekje naar beneden. Wonderlijk is dat toch, hoe vrouwen dat kunnen zonder zichzelf bloot te geven.
Toen ze weer rechtop stond was ze vuurrood en stond ze zenuwachtig met het dingetje te frunniken.
“Geef maar aan mij.”
Dat deed ze.
Het was niet veel bijzonders. Het kan nooit meer dan een paar gram gewogen hebben. Het was zo dun dat je er doorheen kon kijken en het was zo klein dat het waarschijnlijk alleen van voren haar spleetje bedekte. Ik vouwde het natuurlijk uit en bekeek het reepje stof dat voor het kruisje moest doorgaan. Zo er al vocht was geweest om op te nemen dan leek mij deze soort en hoeveelheid stof daar in elk geval niet toe in staat.
“Ga mijn eten maar halen.”
Vertwijfeld huppelde ze nog even naast mijn tafel.
“En mijn broekje dan?” zeiden haar ogen, maar haar mond hield ze stil.
“Toe, ik heb trek.”
En daar ging ze. Ik moest bijna glimlachen omdat ze nu anders liep. Haar rok was zo lang dat nooit iemand zou kunnen zien dat ze er niets onder droeg maar toch liep ze strak. Met toegeknepen billen leek het wel.
Voor het oog doodkalm bleef ik daar nog een poosje zitten. Toen ik zeker wist dat ze naar me keek deed ik net of ik iets in de zak van mijn jasje stak en ging naar het toilet.
Daar bleef ik een hele poos, wel een kwartier. Toen waste ik mijn handen en ging naar buiten.
Ze stond achter de bar en poetste met driftige bewegingen de glazen.
Ik liep naar haar toe en zei: “Ik moet even geld en sigaretten uit de auto halen. Kijk, mijn mobiele telefoon ligt naast de krant, dus ik kom echt wel terug.”
In haar blik lag een stuk minder waardering voor mijn aanwezigheid hier.
“Gaat uw gang,” was alles wat ze zei.
En dus ging ik.

Het zal een minuut of tien geduurd hebben voordat ze naar buiten kwam en zag dat hij weg was. Haar boosheid kreeg er ellende bij. Hoe had ze zo stom kunnen zijn....
Stampend liep ze naar zijn tafeltje waar ze onder de krant haar slipje en meer dan voldoende geld voor het niet opgegeten maar wel bestelde maal aantrof.
En onder de mobiele telefoon lag een briefje. “Excuus voor de leugen. Deze is niet van mij maar van jou. Op een dag zal ik je bellen. Wees er dan voor mij.”

Janneman

(Ook voor Loesje)

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein