| Gepost op zondag 21 augustus 2016 - 06:14 pm: | 
|
|
josje
deel 1
Ik wist wel weer hoe laat het was. Als hij mij zo aankeek had hij mij betrapt op een oneerlijkheidje van mij. Ik geef het ook toe. Ik heb een smoesje of een klein leugentje er altijd zo snel uit, zonder er bij na te denken.
Ook nu weer. Bedremmeld keek ik hem aan. Hij had gelijk. Ik had een smoes verteld over gisteravond. En hij wist het.
Met zijn jasje nog over zijn arm en de sleutelbos nog in zijn handen waarmee hij binnen was gekomen, keek hij me aan. Ik bloosde en maakte een verontschuldigende beweging met mijn armen.
“Ga maar naar boven.”
Hij sprak nooit hard tegen mij. Nooit met stemverheffing.
Maar feilloos wist hij de juiste intonatie te leggen in zijn stem en uitspraak.
Zo, dat ik mij niet kon vergissen. Er ging een huivering over mijn rug.
Zijn donkere ogen versterkten zijn woorden.
Ik liet mijn schouders hangen en keek stug voor mij uit, toen ik naar de trap liep.
Rustig liep ik naar boven, hoewel mijn hard bonsde.
Naar boven. Ik wist wat het betekende. Maar ik had er geen zin in.
Op de overloop aarzelde ik.
Rechtdoor was slaapkamer. Ik moest snel beslissen want hij wachtte nooit lang om bij me te komen. Rechtsaf was de badkamer.
Nog niet eerder had ik het gedaan, maar de verleiding was zo groot.
Gewoon de badkamer ingaan. Deur dicht en op slot. Kleren uitdoen en in een warm geurend bad stappen. Zo slecht was dat toch niet?
De straf kon daarna ook nog wel.
Ik ging rechtsaf, en sloop zachtjes de badkamer in. Heel voorzichtig draaide ik de deur op slot. Het zonlicht scheen naar binnen, en er lag een zeep te geuren op de wastafel.
Ik liep naar het bad en deed de stop in de afvoer. Met een zwaai draaide ik de kranen open, eerst de hete, en daarna de koude. Een grote fles geurend badschuim stond op de rand. Ik goot een flinke scheut in het water, wat onmiddelijk begon te schuimen.
Toen kleedde ik me uit. Een voor een legde ik mijn kledingstukken op de wasmachine.
Het water was uitnodigend, en de temperatuur precies goed.
Voorzichtig stapte ik over de rand en draaide de kranen dicht.
Genietend liet ik me achterover zakken. O, wat een genot. Het warme water streelde mijn lichaam en het geurende sop verzorgde mijn huid. Mijn handen gingen over mijn lijf en wasten mijn schouders, mijn hals. Ik glimlachte van genoegen en wiegde heen en weer in het warme water. Het raam stond op een kiertje. Ik hoorde kinderen spelen en lachen buiten. Ik sloot mijn ogen en ontspande mijn lichaam.
Het was een zacht klopje maar toch schrok ik er van.
“Josje?”
“Ja,” zei ik, en kwam verschrikt een beetje overeind.
Ik had hem niet horen aankomen op de trap.
“Josje, wil je de deur open doen?”
Ik aarzelde. Het water begon af te koelen en ik kreeg het een beetje koud.
“Mag het ook zodadelijk?” vroeg ik, “dan droog ik me eerst even af.”
Ik wist dat het valse hoop was. Ik zuchtte diep. Wat had ik gedaan..
“Nee,” klonk het verwachte antwoord.
Die toon. Zo bekend.
Gehoorzaam stond ik voorzichtig op uit het water. Ik hield mij goed vast aan de badrand en stapte er overheen. Op mijn tenen liep ik naar de deur, terwijl ik rilde van de kou.
Ik draaide het slot open en keerde me om, eigenlijk wilde ik het liefste nog even terug in bad.
Het volgende moment was hij al binnen en greep zijn hand mijn bovenarm vast.
“Zo Jos, trek maar even de stop uit het bad,” knikte hij.
Terwijl hij mij vasthield liep ik naar het bad en bukte mij om de stop los te trekken.
Het water maakte een gutsend geluid terwijl het weggezogen werd, de afvoer in.
Ik kwam weer overeind en wilde met mijn handen mijn haren uitwringen.
Nog steeds had hij mij vast en keek vastberaden om zich heen.
Zonder te aarzelen liep hij naar het toilet en trok mij met zich mee.
Waar ik al bang voor was, gebeurde; hij ging op het deksel van het toilet zitten.
Zwijgend greep hij mijn andere arm en het volgende moment lag ik over zijn knie.
Ik wilde protesteren.
Ik was koud, nat en had niet eens een handdoek.
Ik zag hoe mijn lichaam zijn benen nat maakte, een donkere vlek verspreidde zich over zijn spijkerbroek.
Hij scheen zich er niet om te bekommeren.
“Chris,” probeerde ik.
Maar mijn stemgeluid werd overspoeld door het knallen van een ferme klap op mijn natte billen. Mijn hand greep zijn broekspijp vast.
“Chris, nee!” riep ik.
Er volgde snel een tweede klap en een derde.
Nog nooit had ik slaag gehad op natte billen.
Rillend voelde ik hoeveel pijn het deed.
“Wat heb je gedaan, Jos?”
Zijn stem was net zo vlijmend als zijn slaande hand.
Ik zweeg. Mijn andere hand steunde op de badkamervloer, en ik begon te snikken.
Chris sloeg door, en liet me geen rust. Mijn billen begonnen te gloeien en te steken
terwijl mijn lichaam rilde. Mijn haren vielen over mijn hoofd naar beneden en spetterden water op de tegelvloer.
Zonder aarzelen bewerkte zijn hand mijn zere billen en raakte ze waar ze maar
geraakt konden worden.
Stil blijven liggen lukte niet meer, ik wilde omhoog.
Ik legde mijn handen onder mijn ribben in een poging overeind te komen.
Mijn hoofd stootte tegen de toiletrolhouder. Ik kon geen kant op.
Wild begon ik te schoppen met mijn benen.
Het antwoord bestond uit een serie klappen op mijn bovenbenen.
Mijn snikken ging over in hard huilen.
Ik huilde van kou en pijn.
Mijn oren suisden van het weerkaatsende geluid tegen de betegelde wanden.
Ik liet mijn hoofd hangen en besloot het verzet op te geven.
Ik stopte met spartelen en legde mijn handen op de tegelvloer.
Ik huilde zo zachtjes mogelijk.
Ineens hield hij op.
De stilte viel als een deken over me heen.
Ik klappertandde en hete tranen drupten uit mijn ogen.
Rustig hielp hij me overeind.
Ik schaamde me diep. Rillend sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht.
Ik had het verschrikkelijk koud maar mijn billen brandden als gloeiende kolen.
“We beginnen gewoon opnieuw, Jos.”
Ik zweeg.
“Ga naar de slaapkamer.”
Zijn hand kwam op mijn rug en duwde me zachtjes naar de badkamerdeur.
“O, wacht.”
Hij bukte zich en opende het kastje onder de wastafel. Daar lagen de zachte schone handdoeken. Zijn hand greep de bovenste handdoek en vouwde hem snel open.
Met mijn vingers nog voor mijn gezicht voelde ik hoe hij zorgzaam de handdoek over mijn schouders vleide.
Ik liet mijn wangen los en trok dankbaar de uiteinden van de handdoek over mijn lichaam. Ik huiverde en keek naar beneden.
Ik voelde mijn gezicht gloeien van schaamte.
Vervolgens kwamen zijn handen op mijn bovenarmen en leidde hij me naar de slaapkamerdeur.
Toen hij de deur geopend had duwde hij mij zachtjes naar binnen en sloot de deur achter mij toe.
Alleen was ik.
Mijn billen schroeiden. Een huivering trok door mijn lichaam.
Zachtjes nasnikkend keek ik rond.
Ik schuifelde naar het grote bed dat er uitnodigend uitzag.
Met een hand hield ik de handdoek stevig vast, en met mijn andere hand sloeg ik het dek op.
Snel liet ik mij onder het zachte dekbed glijden en trok het tot ver over mijn hoofd.
Beschaamd verborg ik mijn gezicht in het kussen.
De warmte van mijn billen verspreidde zich over mijn lichaam en langzaam hield het rillen op. Ik klappertandde niet langer meer en draaide me behaaglijk op mijn zij.
Mijn hand voelde aan mijn billen.
Ik voelde me rustig worden.
De heerlijke geur van het badschuim hing om mij heen, en ik was dankbaar voor het warme koesterende bed. Toen viel ik in slaap....
deel 2
“Jos, word eens wakker?”
Er streelde een hand over mijn haren.
Langzaam ontwaakte ik uit een diepe slaap.
Verbaasd opende ik mijn ogen. Waar was ik, hoe laat was het?
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me aan.
“Lekker geslapen?”
Loom knikte ik en geeuwde langdurig.
Toen ik me op mijn rug draaide wist ik het ineens weer.
Het bad, en het pak slaag.
Met een hand voelde ik aan mijn billen. Ze waren nog steeds warm.
“Kom eens zitten,” verzocht hij.
Gehoorzaam voldeed ik aan zijn verzoek.
Steunend op een elleboog kwam ik overeind. Toen ik zat trok ik de
handdoek om me heen en keek suffig rond.
Hoe lang had ik wel niet geslapen?
Zijn stem kwam als van ver, en ik moest mijn best doen om me te concentreren
op wat hij zei.
“Waarom deed je dat nou, Josje?”
Ik veinsde hem niet te begrijpen. Zoekend koos ik mijn woorden.
“Wat deed ik, Chris?” vroeg ik poeslief.
Peinzend keek hij me aan.
“Ik stuurde je naar deze kamer, maar in plaats daarvan ging je naar de badkamer,
dat is wat ik bedoel,” zei hij.
Ik hoorde aan zijn stem dat hij in een minder gezellige bui was dan ik eerst hoopte.
Ik begon te stamelen.
“Het was een opwelling”, hakkelde ik. “Het spijt me”.
Mijn wangen voelde ik kleuren.
Ik keek hem in zijn blauwe ogen. Hoe lang hield ik al van deze man.
Al zoveel jaren.
En het speet mij altijd oprecht wanneer ik hem teleurstelde.
“En dan nu over gisteravond,” onderbrak hij mijn gedachten.
“Gisteravond?” deed ik dom.
Ik maakte een beweging alsof ik nonchalant uit bed wilde stappen.
Ik wilde wat aantrekken, en een kop koffie maken.
“Chris, kunnen we dit bespreken als we beneden zijn?
En ik moet ook naar de wc,” probeerde ik.
Het klonk wat ongeduldiger dan ik bedoelde en hij reageerde er direct op.
“Nee Josje, eerst bespreken we je leugen over gisteravond.
Dan rekenen we af.
En daarna..”
Met opzet benadrukte hij zijn laatste woorden.
“Daarna gaan we heel misschien naar beneden, maar het kan ook zijn dat ik alleen naar beneden ga, en jij niet”.
Een ogenblik moest ik deze woorden op me in laten werken.
Bedremmeld liet ik me weer terugvallen in de kussens.
Ik bedacht me dat ik maar beter openheid van zaken kon geven.
Maar verdorie, ik was een volwassen vrouw, en waarom moest hij alles altijd
tot in details weten?
Ik voelde wrevel opkomen.
“Luister eens”, mokte ik, “dat ik soms jok, komt juist doordat ik alles altijd moet zeggen en vertellen, maar ik ben toch zeker geen klein meisje meer? Ik mag toch ook wel eens zelf weten waar ik heen ga, en bepalen wat wel of niet goed voor me is?”
Ik probeerde uitdagend te kijken.
Tegelijkertijd voelde ik dat ik deze discussie verliezen zou.
Langzaam schudde hij zijn hoofd en zuchtte diep.
“Jos, je weet heel goed wat we hebben afgesproken aan het begin van ons huwelijk.
Ik hou me daar aan, en jij gaat je ook aan je afspraken houden”.
Bij zijn laatste woorden stond hij op, greep mijn pols en trok mij uit mijn luie houding.
Met zijn andere hand duwde hij met een beweging het dekbed van me af.
“Omdraaien”, beval hij. “Op je buik”.
Ik liet de handdoek los en keek om me heen.
Mocht ik nu echt niet eerst even iets aantrekken?
“Schiet op, ik heb niet de hele avond de tijd!”
Hij werd nu echt ongeduldig.
“En het kussen wat achter je ligt, leg je onder je buik, vooruit”.
Zwijgend voldeed ik aan wat hij van me vroeg.
Ik draaide me om en ging op mijn knieen zitten.
Het kussen waar ik zojuist nog heerlijk tegenaan leunde legde ik voor me op het bed, waarna ik mij er overheen liet zakken.
Daar lag ik, nog steeds volkomen bloot, op mijn buik met mijn billen omhoog.
Ik vouwde mijn handen onder mijn hoofd en zuchtte.
Wat moest ik zeggen op elke vraag? Welke antwoorden moest ik geven?
Voorzichtig keek ik naar links. Ik hoorde het geluid van een riem die losgetrokken werd
uit de lussen van zijn broek.
Ik keek weg, ik hoefde niet nog meer te zien. Voelen was al meer dan genoeg.
“Josje, weet je waarom ik je nu ga slaan?”
Onwillig opende ik mijn mond.
“Nou?” snauwde ik.
“Niet vanwege de badkamer, Jos, want daarvoor heb je al gehad.
Ook niet vanwege je leugen van gisteravond, daar moeten we het eerst nog over
hebben”.
Hij zweeg even.
Langzaam drong zijn bedoeling tot mij door.
Ik huiverde. Ik wist het. Het was mijn opstandige gedrag.
Ik had het hem beloofd, en toegezegd. Ik zou hem liefhebben, eren en gehoorzamen.
En hij mocht me straf geven als ik het verdiend had.
En nu wilde ik er vanaf. Ik wilde er onder uit.
Hij had gelijk.
Ik liet mijn hoofd op mijn handen rusten en sloot mijn ogen.
Tranen brandden achter mijn oogleden, toen de riem door de lucht suisde en met een klap op mijn zere billen terechtkwam.
Ik wilde diep ademhalen voor de volgende klap, maar ik was te laat en hapte naar adem.
De tweede en volgende slagen kwamen zo snel dat ik begon te kronkelen.
De pijn was ondraaglijk, en ik voelde een schreeuw uit mijn borst borrelen.
Chris stopte.
“Waarom krijg je dit nu, Josje?”
Ik begon te huilen.
Zoekend naar woorden stamelde ik iets onverstaanbaars.
“Wat zeg je?” Opnieuw knalde de riem.
Ik draaide mijn heupen naar links en naar rechts maar kon niet ontkomen aan de striemende slagen.
“Wat zei je, Josje?”
Met zijn armen ontspannen naar beneden wachtte hij op mijn antwoord.
“Omdat ik me opnieuw moet overgeven, Chris”, bracht ik uit.
Snikkend wachtte ik op de volgende serie klappen.
Hij gaf mij die, hard en snel. Opnieuw schreeuwde ik met mijn gezicht in het matras gedrukt.
Iedere klap schroeide op mijn achterwerk. En sloeg een bres in de zorgvuldig
opgebouwde muur in mijn binnenste.
Weer hield hij op.
Ik voelde de riem zacht over mijn billen heen en weer gaan.
“En?” vroeg hij hees.
“Ga je dat ook doen?”
Ik spitste mijn oren. Door mijn snikken heen hoorde ik zijn ontroering.
Terwijl ik mijn hoofd draaide en mijn betraande gezicht naar hem ophief
beloofde ik hem opnieuw mijn toewijding en overgave.
Een aantal seconden lang staarde hij in mijn ogen.
Toen gooide hij de riem van zich af.
Knielend naast het bed streelden zijn handen mijn schouders, rug en billen,
en kwam zijn hoofd op het mijne.
Ik kwam langzaam tot rust en stopte met huilen.
Ik draaide me om en begroef mijn hoofd tegen zijn schouder.
Alles zou ik vertellen. Alles.
Deel 3
Langzaam liep ik achter Chris aan de trap af.
Ik trok het centuur van mijn ochtendjas wat strakker dicht.
“Ik ga even naar de wc,” mompelde ik.
Terwijl Chris koffie ging maken trok ik me even terug op het toilet.
Zuchtend keek ik in de spiegel en staarde naar een droevig gezicht met een
warrig kapsel er omheen.
Achteloos haalde ik mijn schouders op. Ik hoefde er niet meer uit vanavond, en straks ging ik toch weer naar bed.
Nadat ik mijn handen gewassen had liep ik naar de keuken en ging voorzichtig zitten.
De stoelen van de eethoek waren eigenlijk iets te hard naar mijn zin, maar ik durfde niets te laten merken. Zere billen waren mijn eigen schuld, vond Chris altijd.
Ongemakkelijk schoof ik mijn gewicht wat naar links en steunde met mijn kin in mijn hand.
Stilletjes observeerde ik mijn echtgenoot, die met rustige gebaren de koffiemokken klaarzette.
Hij was altijd zo rustig, bedacht ik me. En zorgzaam ook en voorzichtig.
Mijn gedachten gingen terug naar de dagen waarin ik hem had leren kennen.
Ik was negentien en had hem al vaker ontmoet als ik bij vriendinnen een feestje had.
Als oudere broer was hij meestal aanwezig in het huis van mijn vriendin, maar na een half uurtje ging hij meestal weg en zag ik hem niet meer.
Maar mijn vriendin, koppelaarster als altijd, had wel door dat haar broer mij had zien staan, en zorgde er voor dat wij een keertje samen uitgingen.
Ik glimlachte in mijzelf.
Nog altijd was ik haar dankbaar.
Ik vond Chris erg knap en voelde mij behoorlijk gevleid dat hij wat in mij zag.
Ons eerste avondje uit zou ik nooit vergeten.
Het was zo opwindend, en van mijn ouders mocht ik tot middernacht wegblijven.
Chris haalde mij op met zijn auto, en bracht mij dan ook netjes op tijd weer thuis.
Het was mijn eerste echte serieuze relatie, en ik genoot van zijn aandacht en attenties.
De eerste tijd had ik nog niet veel gemerkt van zijn manier om mij ergens op te wijzen.
Ik had wel door dat hij altijd heel rechtlijnig en eerlijk was. Ja was ja en nee was nee.
Zelf was ik ook altijd voor eerlijk zijn en zorgen dat ik betrouwbaar was.
Maar een klein leugentje of een smoesje vond ik ook kunnen, vooral als ik er niemand mee bezeerde of benadeelde.
Na enige tijd kwam ik er achter dat Chris daar anders over dacht.
Tijdens een avondje uit had ik Chris verteld dat ik niet meer voor middernacht thuis hoefde te zijn. Ik mocht ook wat later thuis komen, als ik maar voor twee uur ‘s nachts binnen was.
Ik vond dat ik dat wel kon zeggen, want ik was tot dan toe altijd op tijd geweest, en mijn ouders hadden nooit iets gezegd er over.
Trouwens, de laatste keer dat ik na een feestje thuis kwam, lagen ze allebei te slapen.
Ik sloot mijn ogen en ging volledig op in mijn gepeins.
De avond was zo geweldig geweest, en toen we de straat inreden waar ik woonde zette Chris de auto stil. We praatten nog een hele poos na en vlak voor het afscheid kroop ik in zijn armen en zoenden we elkaar goedenacht.
Toen liep ik snel naar de voordeur en ging zachtjes naar binnen.
Toen Chris een mok koffie voor me neerzette opende in mijn ogen en keek hem dankbaar aan.
“Alsjeblieft lieverd.”
Zijn stem klonk warm en zorgzaam.
Hij wilde juist zijn eigen mok van het aanrecht nemen toen de telefoon ging.
Hij keek me aan en glimlachte verontschuldigend. Ik glimlachte terug en keek hem na toen hij de keuken uitliep.
Genietend dronk ik mijn koffie. Ik mijmerde verder.
De hal was verlicht en ook in de woonkamer brandde licht.
Mijn ongeruste ouders zaten op de bank.
Onwillekeurig schudde ik mijn hoofd. Altijd sliepen ze en nu waren ze wakker.
Ik wist nog dat ik hun boosheid gelaten over mee heen had laten komen.
In tranen had ik een excuus gemompeld en de straf geaccepteerd: een maand huisarrest.
Ik mocht niet weg, en mocht ook geen vrienden ontvangen.
En zo viel ik door de mand bij Chris.
Ik moest hem opbellen en zeggen dat ik straf had.
En waarom.
Ik stond op en schonk nogmaals koffie voor mezelf in.
Voorzichtig ging ik weer zitten, nu op mijn andere bil.
Voor mijn ouders had ik het vervelend gevonden dat zij zo ongerust over mij waren geweest. Maar voor Chris schaamde ik mij diep.
Ergens was ik blij dat ik hem een maand lang niet onder ogen hoefde te komen.
Ik vouwde mijn handen om de hete mok.
Schuchter had ik hem verteld dat het thuiskomen voor twee uur ‘s nachts niet helemaal waar was geweest.
“Niet helemaal, of helemaal niet?”, had hij gevraagd.
Blozend had ik gezwegen.
“Nou?”, klonk het door de telefoon.
“Helemaal niet”, had ik met een klein stemmetje toegegeven.
Ik dronk mijn mok leeg.
Hij was zo teleurgesteld geweest. We hadden niet meer zoveel gezegd en na mijn gestamelde excuus hadden we opgehangen.
Blij was ik dat hij na een maand ineens opbelde en voorstelde om een eindje te gaan rijden.
Dan zouden we het nog hebben over het nachtelijk thuiskomen, had hij er aan toegevoegd.
Onbekommerd was ik in zijn auto gestapt en had hem omhelsd en gezoend.
Hij was net zo blij om mij te zien als ik hem, had ik wel gezien.
Onder het rijden praatten we over van alles en nog wat, totdat hij ineens ernstig werd en de auto parkeerde op een rustig afgelegen weggetje.
In mijn hoofd nam ik mij voor hem te beloven nooit meer te jokken.
Ik had hem aangekeken en net mijn mond geopend om dit tegen hem te zeggen toen hij onverwachts zijn gordel losklikte.
“Stap uit,” beval hij.
Zonder mij nog aan te zien opende hij zijn portier en stapte uit de auto.
Gedwee volgde ik zijn voorbeeld en opende het portier aan mijn kant.
Toen ik buiten stond nam hij mijn portier en sloeg het dicht.
Hij sloeg zijn armen om mij heen en trok mij dicht tegen zich aan.
“Luister eens goed,” kwam zijn stem vlak bij mijn oor.
“Als jij iets doet wat niet goed is, dan wil ik daar op een bepaalde manier mee omgaan.
En ik wil je vanavond laten weten hoe. Dan kun je daarna beslissen of je nog met me verder wil of niet.”
Hij wachtte even en schudde me aan mijn schouders zachtjes door elkaar.
“Jokken accepteer ik nooit, Josje, maar dan ook nooit.”
Ongelovig keek ik hem aan.
“Chris, ik heb toch sorry gezegd?”
“Ja lieverd, en dat accepteer ik ook,” antwoordde hij onmiddelijk.
“Maar ik wil ook dat je voelt wat je gedaan hebt.”
Mijn maag maakte een rare beweging. Ik voelde nog zijn handen op mijn schouders die me zachtjes voorover duwden over de motorkap.
Ongeloof maakte zich van mij meester, toen ik voelde dat hij mijn rokje omhoog trok.
Ging hij me verkrachten, hier op dit landweggetje?
“Nee Chris,” riep ik, toen ik voelde dat hij de rand van mijn slip beetpakte.
Ik had me in hem vergist. Hier stond ik nu, met een bruut, een misdadiger, iemand die ik helemaal niet kon vertrouwen.
“Blijf van me af!” riep ik, zo hard ik kon.
Ik keek om me heen om te zien of er mensen in de buurt waren.
Maar we waren enkel samen en niemand kon mij horen dan Chris alleen.
Chris legde zijn ene hand op mijn rug en hield mij vast op de motorkap.
Zijn andere hand legde hij zachtjes op mijn onderbroek.
“Voor deze keer mag je je slip aanhouden,” zei hij zacht maar duidelijk.
“Heus, ik ga je niet onteren, als je dat soms denkt?”
Ik zweeg. Hij had mijn gedachten geraden.
Gespannen wachtte ik af wat er zou gaan gebeuren. Zijn hand duwde zwaar op mijn rug en ik draaide mijn hoofd opzij en liet mijn wang op mijn hand rusten.
Ik schrok toen de eerste klap op mijn broekje viel.
Verbijsterd voelde ik steeds weer slagen volgen, die met een doffe klap op mijn slip terecht kwamen.
Voor het eerst in mijn leven kreeg ik een pak slaag. Voor het eerst voelde ik pijn op mijn achterwerk, een schrijnende hete pijn op mijn billen.
Als een klein ondeugend meisje kreeg ik een pak voor mijn broek.
Het schaamrood vloog naar mijn wangen. Mijn nek prikte, en er ging een huivering over mijn rug.
Ik voelde mijn keel dik worden. Huilen wilde ik niet, maar ik moest me aan zijn bestraffing overgeven.
Mocht ik nog denken dat hij in een dolle bui was, dan liet de pijn daar geen twijfel over bestaan.
Hij sloeg hard en ik voelde geen enkele speelsheid.
Ik had geen idee hoeveel slagen Chris me die avond gegeven had.
Toen hij ophield was het een enkele tijd stil.
Sprakeloos lag ik op de motorkap, en langzaam drong tot me door wat er gebeurd was.
Chris liet mijn rug los.
Opnieuw kwamen zijn handen op mijn schouders en behoedzaam trok hij me overeind. Wankel stond ik op mijn voeten. Mijn rok vleide zich langzaam naar beneden en cirkelde zich om mijn benen.
Ik keek ernaar, te beschaamd om Chris aan te kijken.
Ik had mijn tweede mok koffie leeg.
Langzaam stond ik op.
Ik had de voetstappen van Chris niet gehoord.
Ineens stond hij weer in de keuken.
“Zo,” zei hij kil. “Dit telefoongesprek ging over gisteravond.”
Even staarde ik hem aan.
Toen ik mijn blik afwendde zag ik zijn koffie nog op het aanrecht staan.
Koud geworden.
Zonder iets te zeggen nam ik de mok op en spoelde de koude drank weg in de gootsteen.
Ik schonk de mok vol met hete koffie en zette die voor Chris op de keukentafel.
Moeizaam ging ik weer zitten.
Smekend keek ik mijn man aan.
Het was tijd om te praten.
Mijn hart bonsde in mijn keel toen hij tegenover me ging zitten en zijn mok opnam.
Zijn donkere ogen lieten me geen ogenblik los.
Ik huiverde en trok mijn ochtendjas nog dichter om me heen.
Vanaf vandaag zou ik altijd eerlijk zijn. Vanaf nu.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
Verhalen 
Verhalen
»
Verbroken belofte 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?