Sessie 5: waarin ik heel veel nieuwe dingen ontdek, ervaar en me weer een stukje meer thuisvoel
Om 19.38 kwam mijn trein aan. Mijn strafboekje in mijn tas, gekleed in zwarte panty, zwarte hakken, leren rok en witte blouse. Mijn lippen rood. Geen slipje aan.
Het is ondertussen een heel ritueel geworden. Waar ik de eerste keer nog bloednerveus in de trein zat en alles nieuw voor me was, zit ik nu relaxt zonder er veel bij na te denken een beetje voor me uit te staren als ik onderweg ben. We zien elkaar nu voor de vijfde keer, dus we kennen elkaar nu wat beter.
Toch was ik ook deze keer toch weer heel benieuwd wat we nu weer gingen doen. Elke week weet je me weer te verrassen met nieuwe dingen, speeltjes en dergelijke.
Sinds onze derde sessie zitten er veel meer bdsm-elementen in het spel. Aan de hand van die sessie heb ik ook een sublijst ingevuld, om mijn harde grenzen, zachte grenzen en voorkeuren op een rijtje te hebben.
De vorige sessie hebben we daar voor het eerst mee gewerkt, nu dus voor de tweede keer.
Ik loop het station uit, langs de bushalte, richting de parkeerplaats. Daar staat je auto. Ik stap snel in, geef je drie zoenen en we rijden weg.
We praten even over de vakantie, over Costa Rica, over andere dingen die ik niet meer weet, en we zijn al vrij snel weer bij je thuis.
Als ik binnen ben ga ik op de bank zitten en verwacht dat we nog even wat gaan drinken, maar je doet je schoenen uit, komt binnen lopen en zegt: ‘Laten we direct maar beginnen.’
Oh. Ik ben even van de kaart, maar ik sta op.
Alvast nu een side note van tevoren, de herinnering van de sessie is heel vaag. Ik probeer het zo waarheidsgetrouw mogelijk op te schrijven, maar het kan zijn dat ik dingen volledig ben vergeten, of de volgorde helemaal door elkaar heb gehaald.
‘Daar staan. Positie 1.’
Ik zie mezelf in de weerspiegeling van de tv. De zenuwen gieren toch weer een beetje door mijn onderbuik. Toch zin in wat we gaan doen, ook al weet ik nooit van tevoren wat het is.
Je loopt de kamer uit en je komt terug met een halsband die je om mijn nek doet. Het is een trainingshalsband, waardoor ik altijd word gedwongen mijn kin een stuk omhoog te houden.
Je doet hem wel erg strak, voor mijn idee, waardoor hij op mijn keel drukt en ik het even moeilijk krijg met ademhalen. Maar als ik ontspan is er eigenlijk niets aan de hand.
Vervolgens mag ik in positie 5 gaan zitten. Je gaat achter me zitten op de bank, en ik moet dicht naar je toe schuiven.
‘Knieën omhoog’, zeg je dan. Ik snap niet zo goed wat je wil, maar dan snap ik welke positie je bedoelt. Ik ken hem alleen van het internet, the wheelbarrow.
Ik vind het maar een ongemakkelijk, vervelende en beschamende positie. Al helemaal als je mijn rok omhoog en panty omlaag doet. Ik moet steunen op mijn armen, die halsband prikt en ik heb bijna geen mogelijkheid tot bewegen.
Je start je warming-up. Die maakt nooit veel indruk, op een paar gemene petsen na. Nu is dit ook niet de bedoeling van een warming-up, maar toch.
Ik mag weer gaan staan in positie 1, op dezelfde plek. Ik ben nu echt zo benieuwd naar wat er komen gaat.
Ineens zie ik het masker weer voor mijn gezicht dansen. Je legt hem op mijn ogen en neus en begint de veters vast te maken. En ineens trek je ze wel weer heel strak aan. Het masker duwt op mijn ogen en voelt strak, te strak op mijn gezicht. Even weer een klein beetje paniek, want nu duwt zowel de halsband als het masker op mijn hoofd, en het voelt heel beperkend. Maar ik wil er niks van zeggen en als alles eenmaal op zijn plek zit valt het wel mee.
Ik zie wederom niks. Dat vind ik heel spannend, maar ook heel vervelend. Van de vorige ervaring met het masker weet ik dat alles dubbel zo goed binnen kwam en ik aardig ver van de wereld raakte. Maar ik ben ook iemand die graag alles wil zien, en vooral handelingen uitvoeren met dat masker vind ik heel moeilijk.
‘Ik heb je sublijst goed doorgelezen,’ zeg je dan, ‘…dus je mag al je kleren uittrekken.’
Oh, dat had ik niet verwacht. Ik schrik. Ik ga nu voor het eerst helemaal naakt. En daar houd ik eigenlijk niet zo van. Ik ben dan gewoon teveel bezig met hoe ik erbij sta, plus ik voel me gewoon gigantisch kwetsbaar.
Maar ik vertrouw je, en ik wil het zelf. Dus ik begin me langzaam uit te kleden (is echt nog best lastig als je niks ziet, je evenwicht houden als je een panty uittrekt is heel moeilijk), begin bij mijn rok. Vervolgens mijn panty. De onderkant is nu al naakt.
Ik haal trillerig adem en knoop dan mijn blouse los. Ik doe het verbazingwekkend met beleid en rust, terwijl ik me niet zo voel.
Dan mijn hemdje over mijn hoofd, en als laatste mijn bh. Als vanzelf sla ik mijn armen voor mijn lijf, alsof ik me schaam.
Maar je pakt mijn handen, neemt ze achter mijn rug en klikt ze vast in de handboeien.
‘Draai je om, en op je knieën,’ zeg je dan.
Ik doe wat je zegt. Het komt niet eens in me op om niet te doen wat je zegt.
Als ik dichterbij zit, wordt het stil. Ik spits mijn oren, want sinds ik niks meer kan zien is dat zo belangrijk geworden.
En ik voel me ontzettend onderdanig als ik er zo bij zit. Niet eens echt iemand die straf krijgt, maar echt een onderdanige.
Ik weet niet meer wat je allemaal zei op dat moment, maar opeens voel ik dat je aan mijn tepels zit. En dat geeft voor mij altijd een onprettig gevoel. Dat heb ik altijd als iemand eraan zit.
Het gaat steeds iets harder, steeds iets pijnlijker. Ik wil m’n lijf wegdraaien maar dat lukt niet echt.
‘Wat voel je nu, denk je?’ vraag je.
‘Uh… gewoon je vingers dacht ik?’ zeg ik terug.
‘Nee.’
Oh. Ik dacht oprecht dat het je vingers waren. Ook wasknijpers en tepelklemmen zijn niet goed. Wat zijn het dan? Ik heb geen idee. Maar het doet echt een beetje zeer.
Ik heb het idee dat nipple play of wat dan ook niet helemaal m’n ding is. Ik vind het echt pijnlijk.
Uiteindelijk bleek dat het vacuümpompen waren. Maar je doet ze af ook omdat je merkt dat ik er niet heel blij van word. Je vroeg of ik nog wist wat ik moest zeggen, en natuurlijk weet ik dat. Maar ik ga geen codewoord gebruiken tenzij ik echt aan alles voel dat het over een grens heen gaat. En dat was nou ook weer niet zo.
Ik mag opstaan, en je begeleid me naar de tafel, nadat je eerst mijn boeien van achter naar voren had verplaatst. Ik buig erover heen, steun op mijn ellebogen en onderarmen.
50 met de strokenzweep. Die doen niet heel veel zeer, behalve als je me tussen mijn benen raakt moet ik echt wel gillen.
Ik mag kiezen, 50 met de riem of ‘iets anders.’
‘Wat is dat iets anders dan?’ vraag ik.
Dat ging je natuurlijk niet zeggen. Ik kies maar voor de riem. Ik tel hardop mee, om niet dezelfde fout als de afgelopen week te maken en weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. En deze doet wel echt zeer, vooral waar het uiteinde neerkomt.
Je neemt me weer mee naar de bank, waar ik moet knielen. Ik krijg de rijzweep weer in mijn mond, en dit keer ben ik meer vastberaden hem niet te laten vallen. Maar het gaat erg lastig, ik ga half kwijlen en het rubber wordt glad.
Ik ruk aan mijn boeien, maar ik krijg ze niet los. Erg frustrerend. Maar ik vind het fijn om geboeid te zijn. Weet ook niet waarom.
Vervolgens mag ik mijn slipje aantrekken en gaan de boeien af. Ik mag mijn armen vooruit steken en het lijkt alsof me een soort jas wordt aangetrokken.
Ik weet direct dat het een dwangbuis is. Het ding is erg zweterig maar voelt eigenlijk best comfortabel. Alleen die riempjes die langs mijn billen en tussen mijn benen lopen zitten niet lekker. Al helemaal niet als ik op knieën en voorover gebogen op de bank moet plaatsnemen. Mijn armen worden zuur, ik kan mijn evenwicht niet vinden, en de riempjes knellen mijn huid af. Ik trek het niet.
Gelukkig merk je ook dat ik het niet leuk vind en je helpt me eruit. Het is een verademing, om eerlijk te zijn. Mijn huid plakt en mijn armen doen zeer.
Niet dat ik de dwangbuis dus direct afschrijf, maar in sommige posities vind ik hem te belemmerend en pijnlijk.
We gaan door met de sessie. Nogmaals, geen idee of ik dingen vergeet of dat ik de volgorde volledig door elkaar haal.
Je klikt een ketting aan mijn halsband en ik word gedwongen achter je aan te kruipen. Kruipen vind ik ook heerlijk. De eerste keer vond ik het maar raar, maar ik begin er goed in te komen.
Voor mijn idee gaan we richting je slaapkamer, maar mijn oriëntatie vermogen is weg. Uiteindelijk staan we stil.
‘Voor je liggen instrumenten op de grond,’ zeg je, ‘je mag er eentje uitkiezen en oppakken zonder je handen te gebruiken.’
Moeilijke opgave. Ik doe mijn best en pak het eerste wat ik vind. De rijzweep. Daar krijg een paar flinke tikken mee. Die ik amper voel trouwens. Heel gek, alsof mijn pijngrens ineens extreem hoog ligt.
Daarna mag ik het nog eens proberen. Ontzettend vervelend dat ik mijn handen niet mag gebruiken, want ik kom met mijn mond niks tegen. Ja de strap, maar die laat ik mooi liggen. Nog steeds een trauma van die 260 van de vorige keer ☺.
Uiteindelijk de veters van de flogger in mijn mond. Ook daar krijg ik ermee van langs. Weer weinig indruk.
Dan loop je ineens weg van me en het wordt heel erg stil. Ik hoor niks. Ik probeer nu uit volle macht langs de randjes van mijn masker te gluren maar ik zie helemaal niks.
Het is zelfs zo stil dat het lijkt alsof je weg bent. Ik kom overeind, probeer nog beter te luisteren.
Dan hoor ik gelukkig weer geritsel.
‘Waarom zit je niet meer in positie?’ vraag je streng.
Ik voel de rijzweep weer. Nu doet hij wel een beetje zeer.
Je trekt me weer aan de ketting en ik kruip gehoorzaam achter je aan. Geen idee waar we heen gaan.
Maar al snel mag ik op de bank gaan liggen. Heerlijke positie. Zelfs met mijn benen omhoog. De boeien die je me om doet zitten lekker en ik zweef heerlijk een beetje weg, met polsen en enkels bij elkaar gebonden.
Je plakt tape op mijn mond. Ook dit vind ik heel spannend. Ik probeer stil te blijven liggen maar het lukt niet. Ik kan me goed ontspannen als je een beetje aan me zit en ik voel me rustig worden. Rustiger dan de rest van de sessie.
Je laat me zo geloof ik een tijdje liggen. Weet niet wat er ondertussen allemaal gebeurde.
Dan verander je me van positie. Op mijn buik, armen naar achter, enkels richting mijn polsen. Weer word ik aan elkaar vast geklikt. Het tape gaat van mijn mond af. In plaats daarvan krijg ik een gag in mijn mond. Ook weer helemaal nieuw. En helemaal niet zo eng en moeilijk als ik verwacht had. Alleen de bal smaakt vies.
Ik voel echt volledige rust over me heen komen. Ik weet ook niet hoe lang ik zo heb gelegen. Ik kreeg geloof ik op een gegeven moment ook nog een andere gag in mijn mond, eentje die je op kon pompen. Maar ik kan me niet zo goed herinneren hoe ik dat heb ervaren.
Mijn andere gag gaat weer in, het masker gaat af. Ik moet ontzettend wennen aan het licht in de kamer. Ik zie überhaupt niet veel, alles is een beetje wazig. Uiteindelijk word ik losgemaakt, en krijg ik de handboeien weer om.
We gaan de 5 minuten handspanking doen, maar ik heb er weinig van meegekregen. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: wat sla je zachtjes? Lijkt wel aaien.
De 5 minuten vlogen om. Ik mag op het krukje met mijn knieën en mijn geboeide handen tegen de muur. Ik staar een beetje voor me uit. Meestal vind ik die kruk vreselijk, nu maakt het me echt niks uit.
Mijn hoofd zweeft lekker weg en ik denk even helemaal nergens aan. Ik begin zelfs even op die bal te kauwen, en daar kom je nog even wat van zeggen.
Voor mijn gevoel mag ik na een minuut alweer van de kruk af. We zijn klaar. Ik val in je armen.
Verder weet ik niet zoveel meer. Volgens mij heb ik echt nog een half uur tegen je aan gelegen en hebben we nog wat gepraat. Maar het is allemaal wazig.
Ook in de auto terug was ik er niet helemaal bij. Ook in de trein niet, want ik stapte in de verkeerde toen ik eenmaal op mijn overstap station was. Gelukkig had ik nog redelijk op tijd door dat ik op het verkeerde perron stond.
Ik had je graag meer willen vertellen van mijn terugreis maar ik weet het gewoon niet meer zo goed. Wonder dat ik thuisgekomen ben eigenlijk.
Ik weet wel ik erna heel diep geslapen heb.
De dagen erna was ik vrolijk, energiek en heb ik veel leuke dingen gedaan. Het heeft me veel goed gedaan, de sessie. En ook omdat ik nu zoveel nieuwe bdsm-dingen ontdek terwijl ik altijd heb gedacht puur een spankee te zijn.
Het enige nadeel was dat ik (nog steeds) met een opgezwollen, rood en ruw gezicht heb rondgelopen. Het masker is niet goed voor m’n huid. Ik heb heel veel jeuk overal rond mijn ogen en het doet echt zeer. De vorige keer wist ik niet zeker of het van het masker kwam, maar nu toch echt wel.
Ik kijk in ieder geval weer heel erg uit naar een volgende sessie…
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?