home
spankingforum.nl
smverhalen.nl
Spanking & Sm Forum

Forum:
Welkom
SpankingForum
SM Verhalen
Spanking Verhalen
Overzicht & Uitleg

Zoek op:
verhalen om mee te beginnen   om mee te beginnen
Goud! prachtige en milde verhalen, eerste keus van de Beheerder  prachtig en mild
Verhalen met heel bijzonders volgens de Beheerder - glij over het pictogram om te weten wat    bijzonder
  spanking verhalen
verhaal pictogram
schrijversnaam
uitgebreid zoeken

Nieuw:
Afgelopen Week
Afgelopen 2 Weken
Afgelopen Maand

Handig:
Aanmelden
Log In
Log Uit
Wijzig Profiel
Site-etiquette
FAQ: veelgestelde vragen

Aanbevolen:
Erobird Boekenwinkel

sm & spanking verhalen & forum

Welkom
Forum
Verhalen
Spanking
Verhalen
  Verhalen
Zoeken
Boekwinkel
Aanmelden
Log In  Log Uit

 

Een verhaal van:  
Jip


  Beginnend lid

Beoordeling: 

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:
 (Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 2

Gepost op zondag 13 juli 2014 - 01:51 pm:       


De Creditcard


Een gat in haar hand leidt tot een passende straf.




Het is prachtig weer, een van de eerste mooie lentedagen dit jaar. Op straat lijkt alles licht, nieuw en vrolijk en zo voel ik mij ook. Het gaat goed met me de laatste tijd. De kinderen doen het goed op school, op mijn werk loopt alles lekker en Tom is zoals altijd gewoon Tom met zijn grote, onhandige lichaam en zijn twinkelende pretogen. Hij houdt van me en past op me op zijn geheel eigen wijze. Een keer per week geeft hij me heel liefdevol een pak op mijn billen, daarna kruip ik met warme billen en een warm gevoel tegen hem aan. Veiliger kun je je bijna niet voelen.
Veilig, dat is sowieso het kernwoord. Het is zoals een airbag in een auto. Je weet dat hij er is, maar je merkt het pas als het nodig is. En als het nodig is, grijpt hij in, streng en genadeloos. Dan pakt hij de haarborstel, de paddle of de cane en geeft hij me voor mijn blote billen totdat ik wanhopig op zijn schoot lig te huilen en ik niets anders meer voel dan die vreselijke brandende pijn in mijn achterwerk. Het is gelukkig alweer een tijd geleden dat Tom me heeft moeten straffen en ook dat is een teken dat het goed met me gaat. Zie je wel dat je het kunt, denk ik zo af en toe en Tom zegt het ook regelmatig. Het vervult me met een gevoel van trots.

Ik haal onze twee kinderen op van school met mij hippe Babboe bakfiets. Tom heeft nooit begrepen waarom ik zo nodig een bakfiets moest hebben. Kinderen halen en brengen doe je in zijn ogen met de auto. Ik vraag me af of hij wel eens geprobeerd heeft om met de auto hartje centrum door te komen. Dat kost zeker een half uur, terwijl het op de fiets maar vijf minuten is. En dan heb ik het nog niet eens over het parkeerprobleem. Waarschijnlijk irriteert het Tom een beetje dat mijn Mini Cooper vaak ongebruikt in de garage onder ons appartement blijft staan. Maar ik heb ook niet om die Mini gevraagd, ik ga liever op de fiets of met de trein.
Ik stop onderweg naar de school van de kinderen nog even snel bij dat leuke tabakswinkeltje waar een aardig oud vrouwtje achter de toonbank staat. Ze doet me altijd aan mijn oma denken. Ik maak een praatje met haar, koop een Frans modetijdschrift en toch ook een pakje Marlboro light. Ze kijkt me even aan met een blik van “zou je dat nou wel doen”, inderdaad net oma.
Ik stop het pakje sigaretten helemaal onderin mijn tas, zodat ik niet in de verleiding kom om er nu al een op te steken, want dat kan natuurlijk niet als ik net de kinderen ga halen. In gedachten kan ik hun stemmetjes al horen: “bah mama, je stinkt.”
Tja, de meiden zijn niet op hun mondjes gevallen, denk ik met een glimlach.

Ik ben ruim op tijd bij school en stal mijn Babboe tussen haar broertjes en zusjes, ik ben hier nou niet bepaald de enige met zo’n ding. Het schoolplein is gevuld met een bonte verzameling van mama’s, papa’s, oma’s, opa’s en nannies, die op hun spruiten staan te wachten. Dit is een hippe school, midden in de meest ruimdenkende stad van Nederland, dus veel dingen zijn niet zoals ze op het eerste gezicht lijken. Die grijze man die eruit ziet als een opa, is eigenlijk een papa die aan zijn tweede leg bezig is. En dat hoogblonde meisje met dat hele strakke truitje is geen nanny, maar de nieuwe vriendin van een bekende acteur. Haar borsten zijn trouwens ook niet echt, volgens de bladen heeft ze die van haar vriend gekregen.

De school gaat uit met een oorverdovend lawaai. Mijn dochtertjes komen al kwetterend op me af gerend. Ze kwebbelen het liefst de hele dag door en alleen als je zegt dat ze hun mond moeten houden, zijn ze even stil. Vijf minuten misschien, langer houden ze dat niet vol.
“Mama, mama,” roept Pippa, de jongste, en ze begint een verhaal waar ik geen touw aan vast kan knopen.
Sam (je spreekt het uit als Sem), Pippa haar oudere zusje, is nog druk in gesprek met een vriendinnetje. Ik concentreer me eerst maar even op Pippa, leg mijn handen op haar bolle wangetjes en geef haar een kus op haar voorhoofd. Pippa tovert een enorme glimlach om haar lippen en slaat naar armpjes om mijn nek. Daardoor dwingt ze me bijna om haar op te tillen. Ik aarzel even, want ik ben vrij onlangs al een keer door mijn rug gegaan. Maar het moet toch lukken, zeg ik tegen mezelf, zo zwaar is Pippa nou ook weer niet. En dan kan ik haar mooi in een beweging in de Babboe zetten, want dat is normaal gesproken een heel gedoe. Pippa is een eigenwijze dondersteen die vindt dat ze heel goed zelf naar school kan fietsen, maar in het drukke stadsverkeer vind ik dat nog geen goed idee. Voorlopig gaat ze dus nog mooi voorin de bakfiets en voeren wij daar elke dag strijd over.
“Vanuit je knieën tillen,” zeg ik tegen mezelf, “denk om je rug.”
Knap! doen mijn knieën als ik overeind kom, maar verder gaat het prima. Ik schuif mijn handen als een soort zitje onder Pippa haar mollige billetjes en zo draag ik haar naar de Babboe.
“Sam, opschieten!” roep ik over mijn schouder, maar Sam doet nadrukkelijk alsof ze mij niet hoort.

Ik babbel wat met Pippa, roep Sam nog een keer, maar het duurt nog bijna tien minuten voordat ze eindelijk aan komt rennen, met haar fiets aan de hand. Ze struikelt bijna over haar eigen voeten, maar weet het nog net zo te redden dat alleen haar fiets met een knal op het schoolplein belandt.
“Voorzichtig!” roep ik meteen.
“Niet rennen op het schoolplein!” roept een van de juffen.
Een aardige vader raapt Sam haar fiets op en vraagt of ze zich pijn gedaan heeft. Sam staat er wat beteuterd bij, drie mensen die tegelijk haar aandacht vragen is een beetje te veel voor haar. Ik laat Pippa even staan, met bakfiets en al, en snel naar Sam toe. Nu komt het erop aan, kalmte en geduld, daar gaat het om. Voorzichtig pak ik Sam vast, terwijl ik de juf en de aardige vader wel weg kan kijken.
“Ga je mee naar huis Sam?” vraag ik voorzichtig.
Meteen zie ik Sam haar ogen donker worden. Oh jee, foute boel, denk ik. Sam begint te gillen en probeert me tegelijkertijd iets duidelijk te maken, maar ik snap natuurlijk niet wat. Ik doe wat ik geleerd heb van Sam haar therapeut: “Druk haar stevig tegen je aan, houdt haar vast en denk er dan aan hoe bijzonder ze is en hoeveel je van haar houdt. Dat gevoel stroomt dan vanzelf naar haar toe en daar wordt ze rustig van.”

Ik vond het ongelofelijk wollig klinken, maar probeerde het toch en het werkte inderdaad, meestal wel tenminste. Ik aai over Sam haar rug die zo stijf als een plank aanvoelt. Ze laat toe dat ik haar aanraak en dat is al heel wat, als ze echt een bui heeft, is ze in staat om me een flinke draai om mijn oren te geven. En dan red je het niet met een keer tot tien tellen, vijftig komt meer in de buurt.
Ik probeer te denken aan de stralende, vrolijke meid die Sam kan zijn als ze in haar element is. Met gesloten ogen concentreer ik me op die gedachte en tegelijkertijd blijf ik over haar onwillige spieren strelen. Langzaam, heel langzaam voel ik haar ontdooien. Met veel moeite kom ik er achter dat Sam vanmiddag bij een vriendinnetje wil spelen. Ik aarzel. Eigenlijk wil ik Sam niet met iemand anders mee laten gaan zo vlak na haar boze bui, maar de moeder van het vriendinnetje wuift mijn bezwaren weg.
“We zijn allemaal wel eens boos, maar dat is nu weer over, hè Sam,” zegt ze.
Sam knikt heel nadrukkelijk.
“En als er toch iets aan de hand is zijn we vlakbij en ik heb je mobiele nummer.”
“Ik heb zelf ook een mobieltje!” roept Sam trots.
Wat kan ik daar nog tegen inbrengen.

Pippa zit met een ontevreden gezicht voorin de bakfiets.
“Wat duurde dat lang,” klaagt ze.
Ik slaak een schuldige zucht, het komt helaas wel vaker voor dat Pippa even op Sam moet wachten. Maar nu heb ik gelukkig even alle tijd voor Pippa. We nemen een omweg door het Vondelpark en stoppen onderweg nog even voor een echt Italiaans ijsje, het eerste ijsje van dit jaar. Zelf houd ik helemaal niet zo van ijs, maar Pippa kun je geen groter plezier doen. Ze likt met aandacht van haar ijsje en kijkt ondertussen ongegeneerd naar een jongen en een meisje aan het tafeltje naast ons, die samen aan hetzelfde ijsje likken.
“Zijn zij verliefd mama?” vraagt Pippa.
“Ik denk het wel,” zeg ik met een glimlach. “Nieuwe lente, nieuwe liefde.”
Pippa kijkt me niet begrijpend aan. Ik wil net gaan uitleggen wat ik bedoel als mijn telefoon gaat. Pippa ziet meteen dat het Tom is.
“Misschien wil papa ook wel een ijsje,” roept ze.
Ik neem op, maar krijg niet de gelegenheid om over ijs te beginnen.
“Ik heb hier het laatste overzicht van je creditcard. Hoe kom jij aan een schuld van 750 euro?” hoor ik Tom vragen.
“Weet ik niet,” is het enige dat ik zo snel kan uitbrengen.
Ik weet natuurlijk heel goed waar die schuld vandaan komt. Dat zijn die geweldige lederen broek, dat leuke zwarte jurkje en die prachtige laarzen die ik laatst gekocht heb.
“Wat hadden we ook weer afgesproken over creditcard schulden?” vraagt Tom.
“Die zouden er niet meer zijn,” zeg ik met een zucht.
“En anders?” vraagt Tom.
Ik geef geen antwoord, ik wil niet dat Pippa het hoort.
“Anders krijg je straf op je kontje,” vult Tom voor me in. “Dus je snapt wel wat er vanavond gaat gebeuren.”
“Ik ben nu nog even in de stad met Pippa, we hebben het er straks wel over,” probeer ik.
“Daar kun je wel op rekenen, ik ga vanavond een lang en stevig gesprek met jouw billen voeren.”
Ik wil nog wat zeggen, maar Tom hangt op.
“Komt papa ook?” vraagt Pippa.
“Nee, papa is even druk met andere dingen.”

Ik probeer mijn goede humeur te bewaren en vrolijk verder te babbelen met Pippa, maar ik merk dat de irritatie toch behoorlijk toeslaat. Waar bemoeit Tom zich mee? Het is mijn creditcard die van mijn salaris betaald wordt. En dat Tom weet van die schuld, betekent dat hij mijn post heeft opengemaakt. Hoe durft hij? Maar ik ben ook kwaad op mezelf. Waarom heb ik vanmorgen niet beter naar de post gekeken? Dan had ik dat creditcard overzicht heel makkelijk achterover kunnen drukken. Ik weet toch dat Tom soms dingen checkt. Vertrouwen is goed, controle is beter, is zijn motto. En 750 euro is natuurlijk heel veel geld, ruim de helft van mijn netto maandsalaris. Zo”n schuld werk je echt niet zomaar even weg.
Pippa heeft haar ijsje op. Ze springt overeind.
“Zullen we gaan mam,” roept ze enthousiast.
Ik sta op met lood in mijn schoenen. Wat mij betreft hoeven we nog even niet naar huis.

Thuis kruipt Pippa meteen bij Tom op schoot. Hij slaat zijn grote armen om haar heen en knuffelt haar uitgebreid. Ik kijk ernaar met gemengde gevoelens. Tom is een echte knuffelbeer en ik zou nu ook wel even in zijn armen willen liggen, maar ik weet dat dat pas vanavond zal gebeuren, nadat hij mijn billen flink onder handen heeft genomen. Terwijl hij met Pippa stoeit, kijkt Tom me aan met een blik die weinig goeds beloofd. Ik durf zijn blik nauwelijks te beantwoorden en ik ben blij als ik nog even het huis uit kan om Sam op te halen.

Sam is stil en doet kortaf tegen me. Het was leuk, zegt ze en haar vriendinnetje is het daar helemaal mee eens. Ze hoopt dat Sam snel weer komt spelen. Bij de deur zegt de moeder van het vriendinnetje nog even tegen me dat Sam een leuk kind is en dat ze altijd welkom is. Inwendig gloei ik van trots. Ik probeer Sam te zeggen dat ik het geweldig knap vind van Sam, maar dat komt niet echt over. Sam is zo moe van het spelen en het sociaal doen dat het nu even op is. Als we thuis komen, kruipt ze met haar koptelefoon op achter de tv en probeert ze zich af te sluiten voor haar omgeving. Pippa wil ook tv kijken, samen met Sam, maar Sam wil met rust gelaten worden, dus dat wordt ruzie. Tom springt er tussen en kan nog net voorkomen dat ze elkaar letterlijk in de haren vliegen.
“Zijn jullie nou helemaal gek geworden!” roept hij. “Meteen na het eten naar bed, allebei.”
Ik vloek in mezelf. De kinderen zijn de enigen die een goed pak slaag nog in de weg staan. En als zij vroeg naar bed moeten, ben ik dus eerder aan de beurt. En om te zeggen dat ik daar geen zin in heb is zwak uitgedrukt. Ik vind het fijn om lekker stevig op mijn billen te krijgen, maar ik haat straf. Het doet hartstikke pijn, zeker als hij de borstel gebruikt. En het is altijd een teleurstelling als het toch weer zo misgaat. Zeker als ik het er niet helemaal mee eens ben, zoals nu. Maar ik heb me er nog niet helemaal bij neergelegd. Het is toch mijn eigen probleem dat ik zelf op moet lossen. En ik weet ook al hoe. Ik heb even op marktplaats gekeken wat Mini waard is. Als ik die verkoop heb ik genoeg geld om de schuld af te lossen en mijn spaarrekening flink te spekken. Dat lijkt me een goede oplossing, want de Mini staat toch alleen maar in de garage. Nu alleen Tom nog zien te overtuigen.

De meisjes gaan inderdaad meteen na het eten naar bed, zonder pardon. Het gaat niet helemaal zonder slag of stoot, vooral Pippa ligt nog flink dwars. En dan vind ik het ineens genoeg. Ik word flink boos op Pippa en sleur haar mee naar haar slaapkamer.
“En nu naar bed en slapen, anders krijg je een pak op je billen.”
Natuurlijk zal ik dat nooit doen, maar toch heb ik het gezegd, voor ik het weet. Pippa kijkt me aan met grote verbaasde ogen.
“Dat wil ik niet mama,” zegt ze met een klein stemmetje dat mijn hart breekt.
“Nee, mama ook niet,” zeg ik snel en ik knuffel Pippa tot Tom komt kijken wat er aan de hand is.

Het is stil tussen ons, een zware, geladen stilte. Ik zeg niets, bang als ik ben om iets in gang te zetten, Tom zegt ook niets, waarschijnlijk voelt hij wel aan dat de stilte me meer pijn doet dan woorden. Ik kijk tv en Tom leest de krant. Ik kijk niet echt en ik vraag me af of Tom wel echt leest, ik heb hem al een hele tijd niet meer horen bladeren. Om negen uur legt Tom zijn krant weg.
“Tijd om naar boven te gaan,” zegt hij.
“Kunnen we er niet eerst over praten?” probeer ik.
“Wat valt er te praten. Je hebt onze afspraak geschonden en niet zo”n klein beetje ook. Dus het lijkt me duidelijk wat er moet gebeuren.”
“Maar ik weet een oplossing.”
“Ik ook, maar daar hebben we het straks over. Eerst een goed pak billenkoek. Je hebt straf verdiend, vind je zelf ook niet?”
“Nee,” zeg ik eerlijk.
“Niet?” vraagt Tom verbaasd.
“Een schuld van € 750, weet je wel hoeveel dat wordt als je er niets aan doet?”
“Maar ik wilde er wel iets aan gaan doen,” protesteer ik.
“Jammer dat je er zo over denkt,” zegt Tom teleurgesteld.
Ik kruip in elkaar van ellende, ik haat het als hij het woord jammer gebruikt. Dan voel ik me zo klein en schuldig.
“Ik ga hier nu verder niet over in discussie, meekomen jij.”
Tom pakt me stevig bij mijn arm en trekt me overeind.


gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan


      naar het vorige hoofdstuk/verhaalnaar het volgende hoofdstuk/verhaal      

 

de schrijfster
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 96
Aangemeld: 05-2011


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op maandag 14 juli 2014 - 11:12 am:       

Voorkeuren



Hi Jip,

het was me al eerder opgevallen dat je erg mooi verhalen kunt vertellen en opnieuw valt me op hoe makkelijk je me mee neemt in de gedachten van deze dame.
Alleen kreeg ik een steeds ongemakkelijker gevoel tijdens het verhaal...
Het begin was zo liefdevol, warm. Ik liet me heerlijk meeslepen. Het telefoontje gaf een kriebel: Oei, dat wordt met de billen bloot. Ik geef het eerlijk toe, dat gaf aangename kriebels.
En dan volgt het gesprek en bij mij blijft een twijfel knagen dat ze het helemaal niet met hem eens is. Dat ze dit doet voor hem, 'om de relatie goed te houden'.
En daar komt mijn ongemak om de hoek. Want zo zou ik niet kunnen leven.
...
En dan realiseer ik me (als het verhaal al uit is) dat er mogelijk mensen zijn die dit juist wel als prettig ervaren in een relatie.
En zo kom ik weer terug bij mijn eerste gedachte: Wat kan jij mooi verhalen vertellen en wat neem je me er makkelijk in mee!

 

Jip
Lid

Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 06-2014

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 15 juli 2014 - 11:24 pm:       

Bedankt



Hoi Deschrijfster,

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Heel leuk om te lezen hoe mijn verhaal op je overkomt en wat voor gevoelens het oproept. Dat het een beetje schuurt is bewust. Straf roept vaak gemengde gevoelens op, denk ik. Je bent het er niet helemaal mee eens, maar op een ander niveau weet je ook wel weer dat hij gelijk heeft. En hij is de baas, dus hij bepaalt wanneer er gestraft wordt. Zo werkt dat een beetje in dit soort relaties, denk ik. Maar of het echt iets oplost en of de hoofdpersoon die mooie lederen broek de volgende keer echt zal laten hangen als ze er geen geld voor heeft? Ik betwijfel het.

Groetjes,

Jip.

 

Artie
Nieuw lid

Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 10-2011

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op woensdag 16 juli 2014 - 10:44 pm:       

Bijzonder



Hallo Jip,

Ook je derde verhaal is goed tot heel goed. Plankenkoorts blijft voor mij de beste, al zijn de verschillen klein. Behalve dat je verhalen mooi beeldend zijn geschreven, zit in elk verhaal iets bijzonders. In Plankenkoorts die scene met de thermometer. In Snelheidsduivelin, het stukje wat in Australië speelt, waarin Saartje op haarzelf neerkijkt als Pieter met haar bezig is. In Creditcard het stuk met de kinderen. Ook dat zie je voor je gebeuren. Een vraag nog. Heb je dit verhaal van de plank gehaald, afgestoft en voorzien van een upgrade of heb je dit in de afgelopen weken geproduceerd. Ik denk het eerste. En dan hoop ik dat er nog meer moois ligt.

Groeten,

Artie

 

Jip
Lid

Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 06-2014

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op donderdag 17 juli 2014 - 11:53 pm:       


Hoi Artie,

Bedankt voor je reactie.
Dit verhaal heb ik ongeveer anderhalve maand geleden geschreven. Het hoefde dus niet echt afgestoft te worden. De plank is overigens bijna leeg, er ligt nog een verhaal, onder een behoorlijke laag stof. En er wordt ook gewerkt aan iets helemaal nieuws.

Groeten,

Jip

 

F.A.W. Malach
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 108
Aangemeld: 08-2009

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 19 augustus 2014 - 04:11 pm:       

Heel erg mooi!



Een half maandloon opdoen aan kleren zonder enige vorm van overleg, tja, dat is er toch wat over, hé? (grijns) Hoe dan ook vond ik dit een heel erg mooi geschreven verhaal. De opbouw is schitterend en de actie levensecht. Ik had als lezer het gevoel dat ik over echte mensen las en dat vind ik altijd knap. Sommige gedeeltes, zoals waar ze het heeft over de manier waarop Tom haar al zo lang ze zich kan herinneren van haar slip ontdoet, vond ik lekker prikkelend.

Leuk verhaal!

 

Lees en Beleef
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 09-2019


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 26 mei 2020 - 08:29 pm:       

mooie illusie



Wat een prachtig gedetailleerd verhaal.
Je weet gewoon dat de 'ik' fout bezig en straf gaat krijgen.
Tsja, daarvoor is het een spanking verhaal.
Maar waarvoor?
Ook dat is een gegeven, voel je, dat er een echt 'waarvoor' is.
Ze doet iets wat echt heel fout is, ze wordt echt niet 'zomaar' gestraft.
Is het het fout optillen, nee, dat niet.
Is het het roken dan, ook niet.
Niet goed opletten wat haar kinderen doen? Nee, ook daar komt ze mee weg.
Inmiddels ben je allang vergeten dat het in de titel staat: de creditcard...

Wat dit verhaal voor mij zo bijzonder maakt is dat het zo gewoon is.
En dat gewone maakt het buitengewoon spannend.
Ja, zo willen we dat in een spankingrelatie onze problemen opgelost worden.
Weg schuldgevoel.
Weg relatieproblemen.
Daarvoor in de plaats: billekoek.
En alle gevoelens die daar bijkomen.
Om te eindigen met....

Maar of dat zo kan gaan. Of het werkt?
Dan lees later in een reactie heel eerlijk eindigt met: "ik betwijfel het."
Zo is het maar net.
Als je ons de illusie maar laat...


het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven


 

Jip
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 56
Aangemeld: 06-2014


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 26 mei 2020 - 10:17 pm:       

Illusie



Hoi Lees en Beleef,

Wat eervol dat je ook een van mijn oudere verhalen hebt gekozen om een commentaar voor te schrijven. Leuk om te lezen dat de langzame opbouw en de inkijk in het drukke leven van een moeder met twee jonge kinderen goede elementen in het verhaal zijn. Ik weet nog wel dat ik daar indertijd lang over getwijfeld heb.
Is het jou of een van de andere lezers trouwens opgevallen dat er iets bijzonders is met een van de meiden? Ook dat is een element waar ik lang over getwijfeld heb. Voegt het iets toe of is het juist storend?

En natuurlijk werkt het in het echt vaak niet zo in relaties, in die van mij niet tenminste, maar ja, in verhalen kan alles toch?

Nogmaals bedankt en groetjes,

Jip.


If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.

 

Jurist
Lid

Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 04-2020

Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op dinsdag 26 mei 2020 - 11:21 pm:       

Storend?



Het was mij wel opgevallen toen ik het las, ik vermoed dat dit over Sam gaat. Het is zeker niet storend, maar ik weet niet of het in dit specifieke geval verstandig is om dit in een spanking verhaal te verwerken. Ik weet niet of het voor jou een persoonlijk thema is. Bij veel erotica/spanking verhalen kiest men ervoor om een setting te creëren waarin alles perfect is, jij kiest duidelijk voor iets dichter bij de werkelijkheid. Moeilijk.

Bakfietsen moeten overigens verbannen worden uit Amsterdam, maar dat terzijde ;-).

 

Lees en Beleef
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 63
Aangemeld: 09-2019


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op woensdag 27 mei 2020 - 02:26 pm:       

een leuk gezin



Hallo Jip,
Leuk dat je zo enthousiast reageert op mijn enthousiasme...

De kracht van je verhaal is dat drukke gezinsleven.
Het is heel mooi overal doorheen gevlochten.
Pippa's deel van het verhaal is zelfs -voor mij- essentieel.
Het geeft de warmte van het gezin aan. Het dreigement van billekoek wanneer ze stout is, haar reactie daarop en jouw commentaar is een zeer waardevolle toevoeging in het verhaal.

Sam is belangrijk omdat het de drukte en zorgen mooi inbrengt.
Ik vermoed dat ze wat sociale problemen heeft, wellicht in het autisme spectrum. Het stoort niet, maar of het iets toevoegt?
Ik heb nog zitten nadenken of het een relatie heeft met de 'ik' haar eigen problemen, maar ik zie dat niet. De 'problemen' van de ik zitten meer in het overschrijden van grenzen en afspraken, dus eerder het omgekeerde van autisme. Maar ik kan het mis hebben.
Ik bedenk nog iets extra's rond Sam. Hoe je haar kalmeert. Dat is heel mooi. Voegt extra warmte toe in het verhaal. Soms is straffen niet de beste oplossing. Nou ja, meestal niet...

Vergeet ik nog bijna je mooie en intrigerende profielplaatje te noemen.
Het lijkt erg persoonlijk romantisch, maar als het dat niet is, wat is dan je mysterieuze boodschap?


het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven


 

Jip
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 57
Aangemeld: 06-2014


Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!)  

Gepost op woensdag 27 mei 2020 - 09:04 pm:       

Gezinsleven en buiten douche



Hoi Lees en Beleef en Jurist,

Bedankt voor jullie reacties weer.
Ik doelde met mijn vraag inderdaad op Sam, die in dit verhaal licht autistisch is. Ik heb dat geïntroduceerd om te benadrukken hoe zorgzaam de ik is en hoeveel dat soms van haar vraagt. Is het dan echt zo erg dat ze zichzelf zo af en toe een cadeautje gunt, denk je als lezer dan hopelijk. En ja, dat is wel zo erg, want afspraak is afspraak.
Ook wilde ik graag een kind met een “beperking” introduceren omdat dat nou eenmaal gebeurt in het leven, dus waarom niet in het leven van een spankie? Mijn angst daarbij was dat het verhaal daarmee ook vooral over dat onderwerp zou gaan in plaats van dat het gewoon langskomt als onderdeel van het dagelijks bestaan. Maar dat is wel gelukt geloof ik.

@jurist, je roept een interessante vraag op: hoort een (niet perfect) gezinsleven wel thuis in een erotisch verhaal? Tja, voor mij wel, denk ik. Ik vind het leuk om dingen zo realistisch mogelijk te maken, zodat mensen zich erin kunnen herkennen. Perfecte situaties vind ik eigenlijk niet zo interessant. Natuurlijk heeft dat zijn grenzen. Voor de duidelijkheid: Pippa en Sam zijn allebei fictie, ze lijken totaal niet op mijn eigen kinderen.
Maar misschien leidt die context ook wel af van de kern, dat blijft natuurlijk de spanking. Ik weet het oprecht niet.

Dan nog mijn profiel plaatje: een jonge vrouw die op het punt staat om een douche te nemen onder de buiten douche die aan de achterklep van een VW busje hangt. Zo’n buiten douche is trouwens een plastic zak met (koud) water waar een slang en een douchekop aan bevestigd zijn. Dit plaatje staat voor mij voor een gevoel van vrijheid en geluk, een gevoel dat je ook kunt hebben na een goede spanking. Heel romantisch dus inderdaad.

Groetjes,

Jip.


If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.


Een verzoek!


Deze site is bedoeld voor discussies/verhalen/vragen/weetjes die wat langer blijven staan.
We willen jullie daarom vragen:
  zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie.
  kijk even naar de opmaak.
  corrigeer type- en spelfouten
      (een eenvoudige spellingscontrole verschijnt bij de voorbeeldweergave).
  en maak gebruik van de vele opmaak mogelijkheden.
  Echt: het is niet ingewikkeld.
  En wist je dat achter de   button een heleboel verschillende     zitten?


geef hier je reactie op het verhaal en/of op de commentaren van anderen
Je Onderwerp:

Vermeld hier onderwerp, of kopje, of samenvatting, of blikvanger van je reactie.
Je reactie:
Gebruik Opmaakbuttons
Selecteer tekst en klik op de button
of: klik 1 maal voor begincode en nogmaals voor sluitcode
Voor uitleg van de buttons: glij er overheen met je muis
Vet Cursief Onderstrepen maak tekst heel klein maak tekst klein maak tekst groot maak tekst extra groot centreer maak een lijst met bullets maak een genummerde lijst " >
voorbeelden van de beschikbare fonts + instructie opmaak hulp: geeft uitgebreide uitleg -ook van diversen- plus extra mogelijkheden!
onderstaande buttons geven direct resultaat (selecteer dus geen tekst!):
een kop maken: vet + groot (geen tekst selecteren) plaats je e-mail adres (geen tekst selecteren) Maak een hyperlink (geen tekst selecteren) Voeg clipart plaatje toe (geen sluitcode!) trek een lijn (geen sluitcode) maak wit/spatie (geen sluitcode!) maak een dichte bullet (geen sluitcode!) maak een open bullet (geen sluitcode!) maak een vierkante bullet (geen sluitcode!) maak een een curren - een soort bullet (geen sluitcode!) maak het copyrightteken (geen sluitcode!) { voor gebruik BINNEN opmaakcode (geen sluitcode!) } voor gebruik BINNEN opmaakcode (geen sluitcode!)  ECHTE komma: voor gebruik BINNEN opmaakcode van een TABEL (geen sluitcode!)

Inlognaam: Gebruiksaanwijzing:
Geef je Inlognaam en Wachtwoord.
Aanmelden is verplicht, kostenloos en heel eenvoudig!
Maak gebruik van de vele opmaakbuttons hierboven!
Wachtwoord:
Opties: Je mag HTML opmaakcode in je bericht gebruiken
Activeer eventuele links in je bericht
Actie: