Het begin van mijn boek...
Vanuit het niets vliegen plots twee wilde zwanen vanachter het riet met enig geweld voor hen langs. Van schrik gooit Taruh haar voorbenen in de lucht, waarop Aeden zich voorover gooit om haar evenwicht te behouden. Het verschrikte geluid van de prachtige witte schimmel moet tot in de verte te horen zijn. Zodra haar voorbenen de grond weer raken maakt ze aanstalten om er in vol galop vandoor te gaan. Maar Aeden reageert met haar tweede natuur door diep in het zadel te zitten, haar lichaam iets achterover te houden en met de teugels laag zachte druk uit te oefenen op de mond van het paard. Met een laag stemgeluid maant ze Taruh tot kalmte. Zo snel als de onrust ontstond, zo snel keert ook de rust weer terug. De zwanen klapwieken even verderop en strijken neer in het water. Aeden laat Taruh halthouden om even naar ze te kijken.
“Was het schrikken, meis?” Taruh briest. “Zullen we er de sokken maar eens inzetten?”
Meteen tikt ze Taruh even aan met de hak van haar laarzen, genoeg voor Taruh om te begrijpen dat draf gewenst is. Ze draven richting de heuvel waar achter het kleine kasteel van Abiagael ligt. Ze zal wel al achter het raam op haar staan wachten met de lekkere zelfgemaakte Shepherd’s pie op tafel. Ze moet opschieten, want ze is aan de late kant door het dagdromen totdat de zwanen haar op lieten schrikken. De pie wordt koud. Net na de kleine bocht zet ze Taruh aan tot galop en in een rustig tempo gaat het de heuvel op. De donkere lange haren van Aeden wapperen in de wind, terwijl haar lichaam zich boven de rug van het paard verheft. Een zucht van verlichting verlaat haar borstkas…
Haar gevoelige ongetwijfeld nog rode billen tilt ze uit het zadel waardoor de pijn wegtrekt. Aeden heeft de voorkeur om de volgende dag, zodra ze wakker wordt uit de diepe fijne slaap na een sessie met Leon, haar paard te zadelen voor een lange buitenrit. Of om intensief haar nieuwe kuur te trainen voor de volgende wedstrijd. Om de pijn door haar lijf heen te voelen en daardoor bij dat bijzondere gevoel van zo dicht bij zichzelf zijn te kunnen blijven. Haar puurheid, zonder dat haar geest haar weerhoudt om haarzelf te zijn. Om de opgewondenheid te verzamelen terwijl ze met de striemen het zadel keer op keer raakt. Om elke keer wanneer ze in het zadel belandt haar openheid te voeden en zich open te houden. Ontvankelijk, zacht, maar juist daardoor ook zo krachtig. Maar de opluchting wanneer haar billen even vrij kunnen zijn van dat constante gevoel is net zo gewenst.
De sessie gisteravond was weer fijn geweest. Ze kende Leon nu al een jaar of twintig, sinds hij hier was komen wonen in de kleine blauwe cottage en de geliefde werd van Abiagael. Hij was een Fransman en kunstenaar. In de cottage had hij een atelier in een aangebouwde serre met uitzicht op de kliffen. Vaak trok hij er op uit om de mooiste schilderingen te maken van het landschap. Maar soms waren zijn schilderingen van een andere aard. Van mensen in zwart leer, hangend in de touwen, handen die tekeer gingen met floggers en zwepen en van de striemen als het resultaat daarvan.
Enkele jaren daarvoor had Abiagael haar ingewijd in de wereld van BDSM. Het was een bijzondere periode geweest waarin een wereld voor haar open ging. Abiagael kende daardoor de verlangens en wensen van Aeden. Op een ochtend tijdens de Shepherd’s pie had ze Aeden verteld over de Fransman die hun voorliefde voor BDSM bleek te delen en die ze inmiddels liefhad. Dat ook hij dominant was en zij het vermoeden had dat hij voor Aeden veel kon betekenen. Of ze hem over haar mocht vertellen… Aeden had instemmend geknikt en was nieuwsgierig geworden. Ze vertrouwde Abiagael volledig. Zo had Leon haar kort daarna uitgenodigd om bij hem thuis eens kennis te komen maken. Abiagael had gelijk gehad. Ze voelde zich diep geraakt door de zachtaardige diepte van Leon en de dominantie die juist daarin school. Ze hadden uren gepraat over haar verlangen naar de overgave aan… Tja, aan wat…? Of wie…? Eigenlijk gewoon aan zichzelf. Aan alle gevoelens en dieptes die in haar zelf scholen. Aan iemand die haar daar naartoe kon leiden.
Ze waren rustig begonnen, maar al snel ging het de diepte in en had Aeden voor het eerst de ervaring zich werkelijk te kunnen verliezen in het proces dat zich in haarzelf aandiende. Juist door het feit dat ze verder geen relatie met Leon zou hebben, behalve een vriendschappelijke, werkte dit. Nee, voor een echte relatie had ze iets anders als wens in haar hart. Dat zou een vrouw zijn. Af en toe had ze een kortstondige relatie gehad, meestal met iemand die niets had met BDSM en niet eens van haar voorliefde afwist. Die relaties duurden dan ook maar korte tijd. Ze had gewoon een vrouw als partner nodig met een dominante natuur. Die enkele alleenstaande vrouwen in het BDSM-wereldje die ze had ontmoet, waren ofwel zelf sub geweest, of de stijl van de dominantie kwam niet overeen met haar voorkeuren en verlangens. Toch was ze ervan overtuigd eens die vrouw te ontmoeten… Tot die tijd zou Leon voor haar de juiste persoon zijn om dat wat ze nodig had te kunnen krijgen. Sinds die tijd zat ze goed in haar vel, want hij hield haar in harmonie. Inmiddels voelde hij precies aan wat ze nodig had. Neem nu gisteren. Zoals altijd wachtte hij in de oude leren fauteuil op haar, met zijn kin steunend op zijn rechterhand. Ze had haar schoenen en sokken alvast bij de deur uitgetrokken. Ze liep het liefst op blote voeten.
“Dag Aeden… “
Een glimlach was haar antwoord. Ze ging zitten op de identieke stoel tegenover hem. Meteen schoof ze haar benen uit elkaar, een eerste teken van haar openheid en overgave.
“Fijn dat je er bent. Ben je toe aan een sessie?”
“Ja. Ik verlang naar de connectie met jou en naar het door jou geraakt worden. Precies daar waar ik nodig heb.”
“Dat is mooi. Kleed je maar uit.”
Dat kwam niet als een verrassing. Al jaren gingen deze sessies er zo aan toe. Zodra ze de diepte van het gesprek in gingen moest ze bloot zijn, wilde ze bloot zijn. Een teken van haar welwillendheid hem toegang te geven tot alles wat en wie ze was. Ze stond op en begon haar jeans los te knopen.
“Doe het rustig en wees je bewust van hoe je je aan mij overgeeft met je ziel en zaligheid. Met alles wat er in jou aanwezig is, zonder geheimen.” Het klopte. Ze had geen geheimen voor hem. Ze schoof haar jeans over haar mooi gevormde billen, die hard toe waren aan een kleurtje, en legde de broek over het kleine tafeltje naast de stoel. Ze vervolgde met haar witte blouse met subtiel bloemmotief en legde deze boven op de broek. Ze stond nu in haar ivoorkleurige bh met string voor hem. Ze keek hem even aan, rustend in zijn ogen. Met haar vingers maakte ze de sluiting op haar rug los en schoof de bandjes over haar schouders. Ze ontblootte haar borsten, boog enigszins voorover om de bh bij haar andere kleding te leggen en was zich bewust van zijn ogen. Een rilling van kwetsbaarheid en van verlangen ging door haar heen. Als laatste schoof ze de string naar beneden en trok hem zachtjes tussen haar billen uit. Ze stapte er uit en maakte het stapeltje op het tafeltje compleet. Ze ging weer zitten in de stoel. De kleine donshaartjes op haar armen richtten zich massaal op toen het koud aanvoelende leer haar huid raakte. Kippenvel. Meteen schoof ze weer haar knieën uit elkaar, zodat ze open voor hem zat. Het voelde ook open, hij had letterlijk toegang tot haar. Nog altijd vond ze het wonderlijk hoe deze psychische overgave haar geil maakte. Ze voelde hoe haar vagina nat werd, hoe het vocht de stoel raakte. Ze was zich bewust van het feit dat hij dat ook zag. Ze verlangde naar de diepte van het gesprek dat zou volgen, wat haar opener en opener zou maken. Alle maskers af, puur hoe ze was. Geen muren meer. Geen dapperheid.
“Vertel eens meer over daar waar jij nodig hebt…”
Een vraag die haar raakte, die haar rechtstreeks stuurde naar waar ze heen moest. Meer openheid van zaken geven over wat haar bezig hield. Open zijn over haar gedachten, over haar gevoelens en emoties. Ze wist dat hij het echt wilde weten. Zelfs dat hij van haar verlangde dat ze het hem zou toevertrouwen. Jaren geleden had hij haar ooit eens gestraft, omdat ze – terwijl het wel de afspraak was – iets niet verteld had waar ze wel mee zat. Ze had getwijfeld, was bang geweest teveel aandacht te vragen en deze bijzondere band kwijt te raken. Die straf was belangrijk geweest. Het had haar geholpen om sindsdien in alle vrijheid en vertrouwen haar hart te luchten en openheid van zaken te geven. Om zich echt over te geven aan hem, aan zijn liefde voor haar tijdens de sessies. Geen twijfel meer. Hij gaf om haar en dat wist ze. Ze voelde het tot in haar ziel. Hij hield van haar, alsof ze zijn dochter was. Vaderlijk, bijna in een religieuze betekenis. Zoals Abiagael op bepaalde wijze voor haar ook Moederlijk was, in dezelfde diepte van betekenis. Ze kon zich goed voorstellen hoe mensen door de eeuwen heen God als Vader waren gaan beschouwen. Oorspronkelijk moest dat een diep verlangen zijn geweest naar de diepe veiligheid zoals zij die met Leon mocht ervaren. Naar het werkelijk gezien zijn. Jammer dan ook, hoe er zoveel mis was gegaan door de vervormingen door de eeuwen heen van ooit een mooi beginsel. Ze had zelf dan ook het gevoel zich eigenlijk aan het goddelijke over te geven door middel van de aanwezigheid van Leon. Hij was in staat om die goddelijke kwaliteit van onvoorwaardelijkheid en liefde concreet te maken, waardoor zij zich totaal kon en mocht verliezen in de overgave. Om zo heel te worden, één te worden met zichZelf. Alles in de sessies zou altijd vanuit liefde en een bijzonder geloof in haar plaatsvinden.
“Vorige week had ik een wedstrijd in Cork. Dit keer ging ik alleen, met de trailer achter de jeep. Zoals je weet heb ik altijd graag mijn vader mee, dat helpt me te ontspannen. Hij let op me. Een beetje zoals jij doet, maar toch anders. Maar hij kon dit keer niet vanwege een afspraak met een mogelijke koper uit het buitenland voor één van de paarden. Dus ik ging alleen.”
Ze keek Leon aan. Hij knikte bemoedigend. De rust die daar uit voortkwam zorgde dat ze weer wat meer ontspande, waardoor ze voelde dat ze de weg verder inging naar de overgave. Naar het loslaten.
“Daar aangekomen heb ik Taruh klaargemaakt en deed ik de dingen die ik moest doen. Ik merkte dat ik niet los kwam. Dat ik gespannen was. Ik straalde niet, snap je?”
“Hmm, ja ik begrijp wat je bedoelt.”
Ze had het in al die jaren heel vaak met Leon gehad over het gevoel in haar dat ze zichzelf niet los liet. Dat ze iets essentieels van haarzelf binnen hield. Dat ze zichzelf krampachtig voelde en daardoor niet meer op ontspannen manier met mensen kon communiceren. Het liep dan niet, ook het rijden ging niet vanzelf, niet als een flow. Jaren geleden was het veel sterker geweest en het was Leon geweest die haar op zijn zo eigen wijze had geholpen om daar doorheen te breken en haar te laten stralen. Van binnen uit. Een combinatie van veel praten, van terug denken aan situaties waar het mee te maken had. Leon had een talent in het voeren van goede diepgaande psychologische gesprekken en dat was goed van pas gekomen. Die gesprekken deden Aeden altijd goed, ze raakten haar diep in de kern van wat er in haar speelde en daardoor alleen al kwam ze vaak in een staat van overgave. Het begin ervan. Ook het overlijden van haar moeder was veelvuldig aan bod gekomen. Alle pijn en verdriet was de revue gepasseerd. Door middel van sessies waarin hij de flogger, de cane en zijn handen liefdevol maar gericht en soms zonder genade liet spreken zorgde hij er voor dat ze de pijn en het verdriet er uit gooide. Dat ze niet anders meer kon dan zich over te geven aan wat zich diep in haar binnenste afspeelde. Daardoor kon ze zeggen dat het verlies van haar moeder een plek had gekregen in haar leven. Toch kwam dat gevoel van opgeslotenheid in zichzelf af en toe de kop op steken. Zo nu ook.
“Ik heb op zich goed gereden hoor. Ik werd derde en dat is op zich niet slecht. Maar ik had het gevoel dat ik zelfs hoger had kunnen eindigen wanneer ik in staat was geweest te stralen. Dat zit me niet lekker.”
“Dus als ik het goed begrijp zijn er drie dingen aan de hand. Ten eerste het feit dat dit kan gebeuren als je vader er niet bij is. Met andere woorden, je lijkt te vergeten dat jijzelf alle mogelijkheden in jezelf hebt dat je gewoon kunt en mag stralen. Dat je daar niemand anders meer voor nodig hebt, ook niet je vader. Toch?”
Het werd stil van binnen. Het klopte. Ze vond de rust en zekerheid op dat moment buiten haar, in de aanwezigheid van haar vader, waardoor ze niet geconfronteerd werd oude onzekerheden. Terwijl ze zich bewust was van het feit dat ze dat ook in zichzelf had. Niet dat het erg was dat ze op haar vader leunde wanneer hij er wel was, maar ze wilde graag dat wanneer hij er niet was, ze de keuze had om die kracht in haar zelf te vinden. En dat verwachtte Leon ook van haar. De eerste reden voor de sessie was benoemd…
“Ja, Leon. Dat klopt.” Haar stem stilde. “Voor ik er dan erg in heb is er dat oude verdriet van alleen zijn geraakt en ik kan op dat moment dan geen kant uit met die emoties. Vooral ook omdat ik me niet bewust ben dat het die emoties zijn die me tegenhouden. Ik vergeet dan dat ik ook een andere keuze heb, een andere keuze ken. Een ander pad in mezelf kan bewandelen.”
“Dat is dus het tweede waar het hier om gaat. Je houdt jezelf dus tegen om te stralen terwijl het onder handbereik ligt. En ik vermoed dat je op dat moment ook worstelt met gevoelens van onzekerheid. Van goed bevonden worden. Van hoe mensen naar je kijken. Van überhaupt gezien zijn, want dan zou je niet alleen zijn… Klopt dat ook?”
Ze was even stil en dacht na. Ja, als ze er goed bij stil stond dan was er een emotie van onzekerheid, van letten op hoe anderen haar zagen, van het idee zelfs dat mensen haar niet eens konden zien en alleen zijn. Ze verliet dan haar vermogen tot zelfvertrouwen. Het was alsof er een jong kind in haar was dat zich onzeker, verdrietig en alleen voelde. Die emoties leken vast te zitten waardoor ze er niet van los kon komen om simpelweg te stralen. Een dikke keel had ze ervan gehad.
“Ja, dat klopt ook.”
Aeden kon niet veel meer uitbrengen. Het raakte de kern. Ze voelde het verdriet. De angst ook voor het alleen zijn.
“Maar het lukt me niet om daar dan ruimte aan te geven. Dat zorgt dan voor de verkramping en ik weet niet goed hoe dat los te laten.”
“Daar weet ik dan dus wel raad mee…”
Aeden keek op, recht in de ogen van Leon. Het was één van die opmerkingen die haar diep raakten door de warme toon in zijn stem, waardoor dat jonge kind in haar zich gezien voelde. Een kwetsbare glimlach was het gevolg. Langzaamaan voelde ze zichzelf afzakken naar die wereld van haar kwetsbaarheid. Terwijl ze zo vaak de neiging had zich sterk te houden, soms zelfs zonder het door te hebben, maar wat haar altijd opbrak. Zoals ze zich sterk had gehouden voor haar vader, toen haar moeder zo plotseling was overleden. Maar ook daarvoor al, voor haar moeder met haar zwakke gezondheid. Ze voelde hoe een wee gevoel zich meester maakte van haar onderbuik. Ze ademde diep in, gevolgd door een rustige lange uitademing. Ze sloot haar ogen en was stil. Leon was stil met haar. Hij kende dit van haar en wist hoe belangrijk deze momenten waren. Hij zou wachten tot ze weer op keek en hem aan keek. Op haar tijd. Heel lang duurde dat niet. Na een halve minuut opende ze haar ogen en keek hem aan, met zachtheid en overgave. Hij keek terug, met zachtheid, overgave en met sturing. Sturing uit het doolhof van de vele oude emoties.
“Ten derde neem je het jezelf blijkbaar kwalijk dat je ook maar mens bent. Dat je je niet altijd op je best voelt. Je had het beter moeten doen. Je had gewoon contact moeten maken en moeten stralen. Hoger moeten eindigen. Je zelf vergeven omdat jij net zo mens bent als ieder ander, en met zachtheid naar jezelf kijken – daar ontbrak het aan… weer…”
Ze hadden het er al vaker over gehad sinds hij er achter was gekomen dat ze dergelijke hoge eisen aan zichzelf stelde. Dat ze een perfectionist was. Ze ervoer die momenten zelf als pijnlijk, omdat ze niet het gevoel had dat ze was zoals ze kon zijn. Ze wilde zo graag stralen, want dat was diep van binnen hoe ze was. Zelf had ze het, tot die keer dat Leon er zijn uitleg aan gaf, nooit ervaren als perfectionisme. Zichzelf op haar kop gevend wanneer ze niet compleet kon zijn wie ze ten volle was. Ze ervoer het enkel als pijnlijk en verdrietig. In de afgelopen maanden begon ze gewend te raken aan het idee dat het een vorm van perfectionisme was en dat ze zichzelf niet vergaf voor het feit dat ze ook mens was. Het idee dat ze zichzelf niet vergaf was totaal nieuw voor haar, maar had haar op de één of andere wijze diep geraakt. Ze wist hoe belangrijk het was voor haar leerlingen in de rijlessen om hen te begeleiden in het tevreden zijn met de resultaten. Met zichzelf de ruimte geven wanneer iets nog niet helemaal wilde lukken, terwijl zij en de leerling wisten dat het er wel in zat. Hele gesprekken had ze soms met de jonge talenten en leerde hen zichzelf te vergeven en op deze wijze vooral het plezier te behouden. Geweldig vond ze het wanneer haar leerlingen door middel van deze mildheid over hen zelf tot grote prestaties kwamen. En nu kwam ze er achter dat ze het tegenover gestelde deed naar zichzelf. Niet zozeer wat het dressuur rijden betreft, daarin had ze zichzelf altijd als vanzelf met dezelfde mildheid benaderd. Maar wanneer het ging om hoe ze zichzelf voelde rond haar persoonlijkheid, over de verbinding aangaan met anderen, met de wereld buiten zich, daarin bleek ze deze kunst nog niet zo gemakkelijk te bezitten. Vanuit haarzelf kreeg ze dat nog niet opengebroken en dus had ze Leon nodig. Ze wist dat hij haar open zou breken, waardoor het oude verdriet er mocht zijn en de vergeving en mildheid over haar heen zouden komen. Simpelweg omdat ze goed was zoals ze was. Leon was haar rots in de branding om telkens weer bij dat besef uit te kunnen komen.
“Wat heb je nodig?”
Ze keek hem aan. Dit was het moment van de overgave. Van de vernedering, waardoor dat diepe gevoel van overgave kon ontstaan.
“Ik heb straf nodig.”
Het bleef stil. Aeden sloeg haar ogen neer. Hij keek naar haar, wist ze. Ze wist ook, dat hij nu niets zou zeggen en zou wachten tot ze het volgende zou zeggen. Ze zou de drempel overstappen zodra ze de vraag zou stellen. Het was altijd een heel proces in haar om die vraag hardop te stellen. Om hem überhaupt te stellen. Gevoelens van kwetsbaarheid, angst, onzekerheid, verlangen en geilheid streden er allemaal even hard voor om gevoeld te worden. Met ingehouden adem begon ze te spreken, terwijl ze tussendoor haar uitademing ruimte gaf.
“Ik heb jouw straf nodig, Leon.” Het bleef weer stil. “Leon, wil je mij straffen?”
“Ik wil dat je me aankijkt terwijl je mij op je straf vraagt.”
Hij liet haar dieper gaan. Aeden voelde zich klein en kwetsbaar, maar hij vroeg tegelijk om haar zelfbewustzijn dat ze het nodig had en dat het goed was. Ze liet zijn opmerking op haar inwerken. Het zweet brak haar uit. Langzaam hoef ze haar hoofd op en keek Leon aan. Een aantal tellen bleef ze kijken, Leon bleef rustig aanwezig met zijn ogen en wachtte op haar woorden.
“Ik heb jouw straf nodig. Leon, wil je mij alsjeblieft straffen?”
Een rilling trok door haar ruggengraat bij het hardop zeggen van de woorden.
“Waarvoor specifiek heb jij mijn straf nodig?”
“Omdat ik de onvoorwaardelijke liefde voor mezelf los heb gelaten en niet op mijn eigen kracht vertrouwde. Omdat ik dacht perfect te moeten zijn en niet gelukkig was met wie ik ben. Omdat ik mezelf niet vergaf vanuit de liefde voor mezelf. Omdat ik de oude pijn en het verdriet niet durfde te voelen, waardoor ik als het ware opgesloten zat in mezelf en niet stralen kon. Omdat ik vergat te stralen, terwijl ik dat ten diepste ben.”
Leon stond op en liep naar de grote bruin leren bank en installeerde zich in het midden. Hij legde wat kussens op en langs zijn benen en riep haar bij zich.
“Kom maar liggen.”
Ze zuchtte. Een huivering volgde. Langzaam stond ze op, er was geen andere keuze. Ze zette haar knieën op de bank naast hem en bleef even zo zitten. Ze keek naar beneden, durfde hem niet goed aan te kijken. Toch altijd op juist dit moment wilde iets in haar hem even aankijken. Het koste haar moeite, het was een moment van haar diepte laten zien en de overgave aan te gaan. Langzaam sloeg ze haar ogen op en keek hem aan. Haar ogen waren wat vochtig van de emotie die al aan de oppervlakte lag.
De gloed in zijn ogen was warm en bemoedigend.
“Toe maar, ik ben er bij.” Een opmerking die haar diep raakte en als vanzelf legde ze zichzelf over zijn knieën neer. Haar billen iets omhoog door zijn benen en het kussen onder haar, precies op de goede plek voor hem om haar goed te kunnen raken. Hij legde zijn rechterhand op haar billen, een rilling van kwetsbaarheid tot gevolg. Zijn linkerhand legde hij op haar rug, ter hoogte van haar hart. Dezelfde plek als waar lang geleden Abiagael haar hand had neergelegd, tijdens die eerste ontmoeting op de top van de heuvel. Het hielp haar te vertrouwen en zich over te geven. Ze wist dat ze veilig was in en onder zijn handen, wat die handen ook met haar zouden gaan doen.
“Voel maar waar jij straf voor nodig hebt en dat je klaar bent die te ontvangen en je er aan over te geven… Terwijl ik langzaam maar zeker je billen en lichaam opwarm om de straf fysiek te kunnen ontvangen…”
Met zijn rechterhand begon hij met een holle hand haar billen zachtjes te slaan. Het was meer een kloppen, zodat het bloed naar de oppervlakte zou komen. Elk plekje van beide billen werd beklopt. Na enkele minuten breidde Leon dit uit naar haar rug en de achterkant van haar bovenbenen. Bijna heel haar achterkant werd nu bewerkt door een masserend kloppen. Ze ontspande, gaf zich over. Het geklop werd langzaamaan steviger. Ze wist dat dit nog niet de straf was, maar dat het haar klaarmaakte om de echte straf te kunnen incasseren. Het zou niet mee gaan vallen. Hij zou doorgaan tot ze emotioneel brak…
“Op het moment dat je voelt dat je er klaar voor bent, knik je even.”
Aeden haalde diep adem, legde haar armen om haar gezicht, maakte zich net aan wat kleiner en deed haar ogen dicht. Ze ging naar de emotie van het verlangen, van de behoefte aan correctie, van dwang om tot zichzelf te komen. Ze knikte.
Leon stopte met het geklop en legde zijn rechterhand op haar billen. Hij tilde zijn hand in de lucht en de eerste klap kwam neer op haar rechterbil. Stevig. De dreun ging haar lijf in. Leon sloeg niet oppervlakkig, niet met een platte hand, maar nog steeds met een holle hand, waardoor de impact binnen kwam. Zijn hand bleef een tel liggen om vervolgens weer in de lucht te verdwijnen. Een klap volgde op haar linkerbil. Haar adem stokte. Leon sloeg door en had een kadans te pakken. De klappen waren stevig, deden pijn maar waren nu nog goed uit te houden.
Aeden zocht haar manier om mee te kunnen gaan met de kadans. Rechts, links, rechts, links. Leon had haar geleerd wat te doen met haar ademhaling. Ze inhaleerde diep vlak voor de volgende klap, hield hem een halve tel vast op het moment van de klap, om vervolgens diep uit te ademen. Het was een samenspel tussen haar en Leon. Hij paste zijn tempo zo aan, dat zij goed uitkwam met haar ademhaling.
Bij elke klap voelde Aeden hoe het zijn werk deed door haar lijf heen. Soms was ze in staat de klappen volledig binnen te laten komen en gaf ze zich over. Afgewisseld met momenten waarop ze in een weerstand terecht kwam en moeite had ze binnen te laten komen. Momenten waarop de pijn intenser werd vanwege de duur en omdat Leon steeds net wat harder ging slaan. Haar ademhaling werd dieper, zwaarder. Leon bracht het tempo iets omlaag, waardoor ze het bij kon houden, tot ze weer door een grens heen ging, zich overgaf en het toe liet. Dan voerde hij de kracht weer op. Maar constant zorgde hij er voor dat ze kon blijven incasseren. Heel af en toe zat er een hardere tik bij, die net even over die grens ging. Het liet haar schrikken en haalde haar uit haar beginnende gewenning, waardoor ze ontvankelijk bleef voor de betekenis van straf. Daarna ging Leon weer op oude voet verder en kon ze het integreren en bracht het haar verder en verder de diepte van de overgave in. Hij wist precies wat hij moest doen, hoe hij moest opbouwen om haar daar te krijgen waar hij wilde, en waar zij wilde.
Uiteindelijk begon ze geluid te maken met elke klap die ze ontving. Diep vanuit haar buik. Een gekreun. Ze lag al zeker een half uur zo over zijn knieën en haar billen gloeiden. Leon stopte even. Streelde haar billen. Haar reactie was er meteen één van openheid. Haar billen de lucht in, haar benen iets uit elkaar.
“Goed zo meisje.”
Leon ging verder door de binnenkant van haar bovenbenen te slaan. Het gaf haar billen even de rust, terwijl het toch de overgave zou ondersteunen. Het was ook wat pijnlijker en Leon zocht weer de grens op van wat ze net aan kon blijven incasseren. Het maakte het nog intiemer en een gevoel van schaamte maakte zich meester van haar. Juist die schaamte om waar hij haar raakte maakte haar nog opener. Ze wist dat Leon zich dat bewust was.
“Voel je schaamte maar. Helemaal. Ik wil dat je het me laat zien. Het hoort bij straf.”
Aeden voelde zich extra klein worden en stil van binnen. Ze dwaalde door de wereld van haar emoties, zonder gedachten. Met elke slag op de binnenkant van haar bovenbenen gaf ze zich over aan zijn correctie. Aan zijn sturing en gezag over haar psyche. Het deed pijn, de schaamte was moeilijk, toch ook wenselijk. Juist op dit moment liet ze bepaalde emoties los, die ze normaal niet toeliet. Ze wilde dat hij zou stoppen, en toch niet. Het bevrijdde haar van iets dat ze niet goed kon benoemen.
Na een minuut of tien ging Leon weer over naar haar billen. Een zucht van verlichting ontsnapte uit Aeden. Een huivering door het effect. Haar vagina was warm en open, geiler geworden door deze beschamende intimiteit. Veel tijd had ze niet om dat op zich in te laten werken, want Leon had de kadans op haar billen al weer te pakken. Nog zeker een kwartier ging hij op de oude voet verder. Aeden kreunde bij elke klap en zakte in het begin van een trance.
Het slaan stopte. Leon legde zijn grote stevige en warme hand op haar billen, zijn linker hand die een stuk koeler was weer op haar rug. Zo bleef hij even met haar zitten. Zij kwam tot rust, voelde zich klein. Kwetsbaar.
“Je mag overeind komen.”
Langzaam duwde ze haar lichaam omhoog van zijn knieën af en kroop in het hoekje van de bank. Ze voelde zich emotioneel, trillerig.
“Jij blijft bij het gevoel dat je nu hebt…”
Hij stond op en stak zijn hand uit. “Kom maar mee…”
Ze stond op en liet zich meevoeren. Hij nam haar mee naar de tafel. Een tafel, net wat lager dan een eettafel, bekleed met zwart leer en met een kooi er onder. Een tafel geschikt voor vele doeleinden, van massage tot stevige flogging, van bondage tot foltering. De tafel was onderdeel van de rijke geschiedenis van het kasteel. Zoveel mensen hadden hier de diepten van hun ziel gezien en ervaren.
Leon zette Aeden met haar voorkant tegen de korte kant van de tafel aan en duwde haar naar voren. Haar bovenlijf lag nu over de tafel heen, terwijl haar voeten op de grond stonden. Voorovergebogen.
“Je vergeet iets.”
Aeden werd iets wakkerder uit haar trance. Meteen wist ze wat het was en ze zette haar voeten wijd uit elkaar.
“Zo ja… Goed zo… Ik wil je overgave! Je volledige openheid…”
“Sorry Leon…”
“Het is goed meis… Je doet het goed…”
Ze werd er zacht van. Het was een aanmoediging nog dieper het vertrouwen in te gaan. Vertrouwen in haar zelf en in Leon.
Leon liep even bij haar weg en kwam met iets terug dat rammelde. De pols- en enkelboeien, wist ze. Die van haar. Leon had ze haar een paar jaar geleden cadeau gegeven. Het waren witte, want – had hij gezegd, “wat jij doet is niet zwart en donker, maar juist licht en zuiver”. Ze was er zo blij mee geweest, want het was een teken dat hij haar echt zag. Het was het symbool dat zij tijdens de sessies mocht rekenen op zijn toewijding en overgave aan haar, aan hoe zij ten diepste was en hij op die van haar aan hem. Terwijl ze in het gewone leven goede vrienden waren met hun eigen leven, zonder enig verschil in positie. De witte boeien waren bijna als een sacrament.
Leon pakte haar linkerhand en deed haar de boei om. Vervolgens pakte hij haar rechterhand en herhaalde daar de handeling. Hij liep naar haar achterkant met de enkelboeien in zijn handen. Plots voelde ze zijn hand op haar onderrug welke zachtjes naar beneden schoof, over haar billen met een vinger iets tussen haar billen door, richting haar vagina die iets openstond door haar positie. Heel even stopte hij om haar te laten voelen waar hij nu was, waar zij nu was. Toen gleed zijn vinger tussen haar schaamlippen door, door het vocht heen. Ze huiverde van genot en openheid voor hem en verdiepte haar overgave. Langzaam bracht hij zijn vinger bij haar naar binnen om vervolgens verder te gaan naar haar clitoris. Hij maakte kleine ronde bewegingen over het kleinood, dat Aeden deed kreunen van geilheid en overgave. Hij deed het maar even, want daarvoor was het de tijd nog niet. Langzaam trok hij zijn hand terug en liet deze rusten op haar onderrug.
“Goed zo, mijn meis. Mooi. Je ontroert me.”
Aeden glimlachte. Ze was trots en blij dat ze dit kon en durfde – dat had aardig wat jaren gekost om zo open en vol vertrouwen in dit proces te stappen. Ze hoorde hoe Leon de zachte dieppaarse deken pakte die over het andere eind van de tafel klaar lag. Hij gooide deze over haar bovenlijf, maar zo dat haar kont en kut naakt bleven. Het gaf haar een bijzonder intiem gevoel om de warme deken over zich heen te hebben en zo dicht bij zich zelf te kunnen zijn en blijven, terwijl ze tegelijk open, bloot en toegankelijk erbij stond. Toegankelijk en open voor zijn straf en sturing. Voor wat nog meer komen zou. Het verdiepte de staat van zijn waarin ze zich langzaamaan begaf.
“Ik zit achter je in de stoel. Jij blijft bij de redenen waarom je dit verdient, waarom we nog niet klaar zijn. Je weet dat het nog niet klaar is.”
Aeden knikte. Leon liep naar de stoel. Aeden hoorde het leer kraken toen hij plaats nam. Ze voelde iets van de wind, welke altijd in het kasteel aanwezig was, langs haar billen en openstaande vagina gaan. Verder lag ze warm onder de deken. Ze hield haar benen goed uit elkaar, haar billen richting Leon, haar vagina open, in toewijding wachtend op het vervolg. Ze voelde haar verlangen naar meer, naar meer straf, naar nog grotere openheid en naar emotioneel gebroken worden. Naar de dikke tranen die zouden volgen, en hoe ze langzaam zoet en helend zouden worden. Naar de geilheid van zijn mannelijke vingers in haar voelen en hoe hij haar aan het eind van de sessie klaar zou laten komen. Het voelde wonderlijk dat ze juist de voorkeur had voor een lesbische relatie in het dagelijkse leven, terwijl ook dit haar opwond. Maar anders. Juist het feit dat Leon een man was, ouder ook, deed iets met haar. Het verschil tussen hem en haar vergrootte de spanning en de overgave aan dit proces. Terwijl ze niet het verlangen kende om ook gemeenschap met hem te hebben. Juist niet.
Plots besefte ze dat ze niet deed wat haar was opgedragen. Ze was aan het analyseren, aan het nadenken. De opdracht was enkel om bij zichzelf te blijven en te voelen hoe ze dit nodig had. Ze zuchtte eens diep en liet zich de trance weer inglijden. Zichzelf gevend aan al haar gevoelens, haar behoefte aan straf en aan Leon, die een paar meter achter haar zat en haar constant kon zien.
Ze was het besef van tijd kwijt. Ze wist niet meer hoelang ze er zo gestaan had, toen ze Leon hoorde opstaan om naar haar toe te lopen. Meteen weer die hand op haar billen, ze strelend. Even die vinger haar vagina in. Hij zei verder niets, zij wachtte rustig af. Hij had een touw in zijn handen en pakte haar linkerhand. Hij bracht het touw door het oog van de polsboei heen, legde haar arm gestrekt over de tafel en haalde het touw door de tralies van de kooi. Zo trok hij haar arm strak gespannen richting de linker hoek voorbij haar hoofd. Hij legde een stevige knoop, zodat de spanning op haar arm stabiel bleef en bracht het touw naar de rechter hoek van de tafel. Hij pakte haar rechterhand en herhaalde de handeling van daarnet. Nu lag Aeden met haar armen gestrekt half over de tafel heen. Ze kon niet meer terugtrekken en voelde de constante spanning op haar lichaam van vastgebonden zijn. Leon liep naar haar rechterbeen en klikte haar enkelboei aan de kooi vast met één van de grote dubbele haken uit zijn assortiment. Uiteraard volgde de herhaling bij haar linkerenkel. Hij liep even bij haar weg naar de plek waar zijn spullen lagen. Ze hoorde hem kort wat rommelen en hem terug komen. Hij liep weer naar haar achterkant en gespte een dijbeenboei stevig om haar linker bovenbeen. Die gebruikte hij niet heel vaak en Aeden voelde de spanning toenemen. Leon stak weer een touw door het oog van de boei en trok de boei stevig naar links en bond hem vast aan één van de spijlen van de kooi. Hetzelfde deed hij bij haar rechter bovenbeen. Zo stond ze ook met haar bovenbenen wijd gespreid en kon ze geen kant uit. Haar billen volledig bereikbaar, evenals haar vagina. Een hand ging weer even over haar billen heen, vervolgens in een korte rust op de deken op haar rug… Hij boog zijn hoofd naar haar toe en gaf haar een kus in de buurt van haar slaap.
“Je doet het goed…”
Ze wist dat hij nu de floggers ging pakken. Altijd op dit moment zette hij het proces voort door middel van de floggers. Ze zag hem inderdaad terugkomen met een verzameling floggers in zijn hand en legde deze in zijn buurt neer. Ze kon niet zien welke hij als eerste pakte, maar dat maakte haar ook niet zoveel uit. Ze sloot haar ogen om zich verder voor te bereiden op wat komen zou. De angst voor de pijn, de spanning daarvoor, het verlangen tegelijk naar deze straf… Het maakte zich allemaal meester van haar. Vertrouwen overheerste.
“Vertel mij nogmaals Aeden, waarom heb je dit van mij nodig?”
“Omdat ik vergeten was om van mezelf te houden. Omdat jij mij echt ziet, van mij houdt zoals ik zelf zou moeten doen en jij mij kan helpen herinneren van mezelf te houden.”
Ze hoorde een zwiep door de lucht als antwoord, meteen gevolgd door een klap op haar billen met de flogger. Het was een zware flogger, die meer dreun dan meteen pijn gaf. Een dreun die haar lichaam deed trillen. Lostrillen. Een tweede slag volgde, en een derde. Leon ging door. Hij had de kadans al snel te pakken, zij volgde met haar ademhaling. Het samenspel nam weer vorm. Haar gedachten stopten, haar lichaam reageerde enkel nog op de flogger. Af en toe raakten enkele stroken van de flogger haar op haar schaamlippen. Dat deed even venijnig pijn, maar raakte haar ook diep, maakte haar geiler, opener en het bracht haar tot diepere overgave. Leon bouwde weer op, zodat ze alles kon incasseren. Steeds een beetje harder. Af en toe een korte pauze, terwijl hij met zijn hand over haar billen en vagina streelde. Dan kreunde ze. Anders dan tijdens de slagen, waarbij ze inmiddels ook kreunde.
Leon veranderde van positie en trok de deken van haar rug. De frissere wind die het kasteel beheerste streelde haar warme rug, die spoedig nog warmer zou worden. De flogger kwam met een doffe klap neer op haar rug. Links van haar ruggengraat, recht van haar ruggengraat. Niet te hard – nog. Dezelfde kadans als op haar billen, maar nu op haar rug. Links, rechts, links, rechts. Aeden gaf zich over aan de werking ervan. De pijn viel mee, ze ontspande en liet de dreunen in haar rug hun werk doen. Ze maakte zachtjes geluid bij elke uitademing, vlak na de klap. Dit was fijn, dit deed haar goed. Leon bleef het een tijdje doen, zich bewust van de werking. Het was een liefkozing, als een stevige massage. Het maakte haar zacht en ontvankelijk. Aeden’s rug was rood en gloeiend toen Leon de slagen intensiveerde. Ze werden harder, Aeden ging dieper, kreunde, diep vanuit haar buik. Ze deed haar best bij de ontspanning en zachtheid te blijven, maar moest hard werken om niet over te gaan in de pijn die het inmiddels begon te doen. Leon paste de intensiteit van de slagen aan, zodat ze er net bij kon blijven, maar dat het wel hard werken was van binnen.
Precies op het moment dat Aeden het zo goed als niet meer volhield en verzet voelde opkomen, wisselde Leon weer van positie. Een aantal heel harde klappen op haar billen tot gevolg. Aeden tilde haar hoofd op, had de tranen in haar ogen staan, haar mond half open en ademde diep uit bij elke slag. Hijgend.
De flogger werd weggelegd, Leon kwam terug met ongetwijfeld iets anders in zijn handen. Ze voelde hoe de cane tegen haar billen werd gelegd. Oei… Ze wist wat haar te doen stond. Ze zuchtte eens. Leon deed nog niets, ze voelde enkel de cane tegen haar billen en zijn hand op haar rug. Weer ter hoogte van haar hart. Leon gaf haar de tijd om enigszins te bekomen van de emoties van net en begon zachte tikken, snel achter elkaar, te geven. Precies op haar zitvlak. Hij gaf haar de gelegenheid zich in te stellen op de cane. Ze lag nog altijd vast, kon geen kant uit. Overgeleverd was ze aan de cane. Aan Leon...
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?