| Gepost op dinsdag 02 juli 2013 - 08:16 pm: | 
|
|
een voorproefje van wat ooit een lange nacht gaat worden
Na wat getwijfel ben je er uit. Ik ga er in, voor een paar uurtjes. Dit als voorbereiding op wat ooit een hele nacht zal moeten gaan worden. Zodra ik mijn koffie op heb moet ik de koffer halen met alle spullen. Ik zet de gevraagde koffer neer naast het bed dat jij nu aan één kant voorziet van een rubber laken. Uit ervaring weet je dat het een natte bedoening kan worden en wat voorzorgsmaatregelen kunnen dus geen kwaad. Ondertussen vis ik het zwarte rubberpak met voetjes uit de koffer. Het zit binnenstebuiten en voorzichtig keer ik het weer buitenstebinnen maar dan omgekeerd. De bus talkpoeder gaat er door en soepel schuif ik been voor been in de pijpen. Het sluit wel redelijk om mijn dijen, maar de pijpen zijn veel te lang en ik voel me dan ook een soort pipo.
Ik wurm mijn armen voorzichtig in de mouwen en het lijf glijdt om mij heen als een tweede huidje en dat is nu precies de bedoeling. De rits die aan de voorkant van de hals tot aan het kruis loopt trek ik voorzichtig dicht nadat je voor een voorlopig laatste keer mijn tepels nog even hebt vastgehouden. Dan volgt rubberpak nummer twee. Rood en zonder voetjes. Het glijdt moeiteloos over de eerste laag heen. Ook hier weer een lange rits aan de voorzijde. Als ik deze ook dicht trek voel ik hoe hoog het pak sluit en mijn hals ook helemaal verdwijnt in het rubber.
Jij hebt inmiddels de bodybag klaar gelegd op het rubber laken. Zorgzaam zelfs nog een kussentje daar waar mijn hoofd komt te liggen. Ik kruip in de bodybag. Als ik met mijn benen er in geschoven ben, moet ik wachten. Ik had mijn oordopjes al in gedaan en je doet me de rode rubber hoofdkap op. Hij is iets te ruim voor mij, waardoor ik toch nog door mijn neus kan ademen en niet alleen maar het gaatje voor mijn mond kan benutten. Een droge mond is me voorspeld, maar dat zal door deze speelruimte misschien iets minder snel het geval zijn. Ik help zelf nog even mee alles op z’n plek te trekken en geen dubbelgevouwen oren meer te voelen. Als de kap goed zit, volgen de handschoenen. Twee paar zwarte handschoenen die over de mouwen heen sluiten. Nu ben ik klaar om verder in de bodybag te schuiven.
Ik wurm mijn handen in de uitsparingen voor de armen en werk mezelf verder omlaag tot ik met mijn hoofd in de kap van de bodybag rust. Je trekt en schuift nog wat aan me en trekt dan de rits dicht, dicht tot aan mijn kin. Opgesloten in mijn gladde coconnetje. Mijn hoofdkap wordt zo glad mogelijk naar achteren getrokken, strak op mijn gezicht, geen licht meer, wel lucht. Dan trek je de kap van de bodybag er goed overheen. Een paar “oorwarmers” dempen het geluid nog verder dan de oordopjes al deden. Tot slot pak je me nog verder in door op een aantal plaatsen riemen om de bodybag heen te bevestigen. Mijn voeten, benen, romp, alles ligt samengebonden. Hulpeloos maar veilig in mijn eigen wereldje.
Ik voel me rustig, weet dat ik een paar stille uurtjes voor de boeg heb. Ik heb net nog een plas gedaan, dus dat zal me voorlopig niet dwars zitten. En anders….tja. Een laatste check van jou, ik voel je handen over me heen en even veert het matras iets op. Dan ben je weg. Ik ga mijn lichaam na, waar zit het niet comfortabel, wat kan ik nog verschuiven, hoe haal ik het makkelijkst adem zonder het rubber tegen mijn neus aangeplakt te voelen worden.
Langzaam maar zeker vind ik mijn rusthouding en geef me over aan mijn gedachten. Ze komen op en verdwijnen weer. Beelden van fijne momenten, flashbacks van tv-programma’s die zijn blijven hangen, gesprekken op het werk, emoties die ik opnieuw voel als ik aan de bewuste momenten denk dat ze de kop opstaken. Even later voel ik het matras weer iets veren, je komt even vragen of het goed gaat. Ik hoor je heel in de verte, maar het is genoeg en ik antwoord dat alles ok is. Je gaat weer.
Na een poosje rustig gelegen te hebben zijn de herinneringen en beelden steeds vager, ik dommel weg. Soms ben ik weer helder en me in elke vezel bewust van mijn opgesloten zijn. Wat ik ook zou proberen, ik zou mezelf hier nooit uit kunnen krijgen. De gedachte is niet beangstigend, ik weet dat jij er bent, dat je over me waakt. Maar wat nou als jij van de trap lazert? Ik laat het varen, dit is een risico dat er altijd zal zijn als je samen speelt. Weer wegzweven, liggen en verder niets. Rustig ademhalen, ontspanning vinden in de spanning zegt mijn yogalerares altijd en ik probeer dit hier nu ook.
Mijn handen en vingers voelen dik en zwaar, maar ik kan ze nog bewegen, het geeft verlichting….. voor heel even. Mijn tenen wiebel ik een beetje, ik lig nu al zó lang muisstil. Hoe lang eigenlijk? Geen benul van tijd. Ik flex mijn voeten maar dat had ik beter niet kunnen doen. Onmiddellijk voel ik hoe mijn stijve spieren in mijn onderbenen beginnen te protesteren en ik laat alles maar zo snel mogelijk terug zakken in de houding die ik daarvoor had. Het wordt warmer in mijn rubber velletje, ik voel hoe het zweet langs mijn zij kruipt en het rubber aan mijn lichaam begint te plakken. De koptelefoon die als geluidsdemper dienst doet begint steeds meer in mijn hoofd te drukken. Een beurs zeurend gevoel ontstaat op mijn hoofd. Ik besluit je te vragen het ding losser te zetten zodra je er weer bent.
Als je er weer even bent, druk je mijn pak nog eens stevig aan op mijn lijf. Je doet de koptelefoon op mijn hoofd wat losser. Fijn. Even je tong in mijn mond die nu toch al droog aan begint te voelen. Je maakt de ritsen open ter hoogte van mijn kruis. Je streelt me en ik geef me over aan de sensatie van je aanrakingen daar. Zachtjes murmel ik wat terwijl je vingers hun toucherende werk doen. Eventjes, heel eventjes voel ik me opgewonden raken en het wordt alleen maar heter in het rubber. Dan gaat de rits weer dicht. Een zucht ontsnapt me. De riem om mijn onderlichaam die je hiervoor even los had gehaald wordt weer strak getrokken en weg ben je weer.
Ik probeer weer wat weg te dommelen. Nu begint mijn buik echter een beetje op te spelen. Ik heb toch wel ernstig het gevoel te moeten plassen. Ik weet dat ik in mijn eigen plas zal liggen als ik het niet op kan houden. Hoe lang zal ik het kunnen volhouden om het op te houden? Vies ben ik toch al van het zweet en de talkpoeder, me er voor schamen doe ik niet, maar liggend plassen gaat gewoon niet, zeker niet met tegen elkaar aan geperste benen.
Ik probeer het toch, maar als ik moeite doe om er een plas uit te persen krijg ik gewoon buikpijn en ik voel vlagen van spanning naar mijn keel gaan. Niet aan denken en proberen te slapen. Het nare drukkende gevoel blijft. Denk maar aan het zweet op je hoofd, voel maar hoe het met je voeten is, maar niet aan je buik denken maak ik mezelf wijs. Soms is het weg maar twee tellen later begin ik me weer ongemakkelijk te voelen. Hoe lang lig ik hier nu al? Ik heb al een hele poos geen gewiebel van het matras meer gevoeld, je bent niet bij me. Je kunt me altijd horen heb je gezegd, dus ver ben je niet. Maar hoe lang laat je me nog wachten? Ik begin nu een beetje onrust te voelen, probeer me toch maar weer over te geven aan het niets kunnen doen, aan het stil zijn.
En dan opeens voel ik hoe de riemen om mijn voeten, benen en onderlichaam los worden gemaakt. De ritsen gaan aan de onderkant weer open. Ik voel hoe je vingers tussen mijn benen gedrukt worden en met iets glads en kouds mijn warmste plekje masseren. In eerste instantie is het allerfijnste dat ik mijn benen even iets kan verleggen. Al snel begint er wat te zoemen en voel ik hoe je mijn vib tussen mijn lipjes laat glijden. Terwijl jij hem zachtjes brommend tegen me aan houdt, laat ik de trillingen zich een weg banen in mijn lichaam, mij langzaam meevoerend.
Ik haal sneller adem en geniet van het heerlijke gevoel dat opborrelt in mij. Mijn lijf wordt langzaam wakker. Je zoent me en sluit hiermee mijn enige luchttoevoer helemaal af omdat het rubber nu ook mijn neusgaten dichtplakt. Ik adem jouw adem en zuig zodra jouw mond zijn grip op de mijne laat gaan, mijn longen weer vol.
Je zegt me klaar te komen en ik doe een poging om de spanning in mijn onderbuik samen te brengen naar dat ene plekje. Het enige resultaat is buikpijn en een gevoel van machteloosheid. De druk van een volle blaas speelt me parten en ik voel me schuldig dat ik je niet kan geven wat je van me vraagt. Ik geef aan dat het niet gaat, dat ik buikpijn krijg als ik het probeer. Waarom ik dan niet geplast heb in de bodybag vraag je en ik leg je uit dat het niet ging, hoe ik het ook geprobeerd heb. Ondertussen heb je mijn hoofdkap afgedaan en drijfnat van het zweet kom ik eruit tevoorschijn als een verfomfaaid kuiken dat uit zijn ei losbreekt. Blij dat ik geen last had van prikkende mascara omdat ik gewoon naturel ingepakt ben ;)
Je troost me en zegt dat het niet erg is dat het niet gaat. Samen wurmen we mij uit het rubberen harnas, want dat is het eigenlijk wel geworden. Ik schuifel op mijn billen naar boven en laat me als mijn armen bevrijd zijn achterover ploffen op het bed. De lucht op mijn klamme huid voelt fijn, niet koud, tenminste, zover ben ik nog niet met voelen, maar het is ook warm in de kamer van de zon die naar binnen schijnt.
Drie uur heb ik het volgehouden. Als ik weer een beetje bij mijn positieven kom en de kracht in mijn lijf weer terug begin te krijgen, haal je me overeind en stuurt me richting douche. Oordopjes nu ook uit.
Onder het warme water laat ik alles van me afglijden, de handschoenen, het eerste pak, het tweede pak en vervolgens alle spanning.
Tranen die zich mengen met het warme water.
Jij ziet het verschil, ik zie een waas en voel warmte.
Warmte van water, van jou en een plas.
Dankjewel lieve Meester
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?