een echte vertrouwensrelatie
“De volgende graag.”
De stem die uit het kleine, half verborgen luidsprekertje klonk deed haar opschrikken. Ondanks de metaalachtige vervorming had de stem een warme klank alsook klonk er iets vreemds in door. Iets wat ze niet direct kon plaatsen.
Karen aarzelde even. Toen stond ze op en liep haastig, alsof ze de aarzelende seconden wilde inhalen, naar de deur met ernaast het knipperende lampje. Na een nieuwe, nu bijna onzichtbare aarzeling, klopte ze eenmaal zacht op de deur, draaide toen de klink om en zwaaide de deur open. Ze stapte binnen, gehaast de zwiepende gewatteerde en met leer overtrokken deur volgend. Zich half omdraaiend deed ze bijna zonder geluid de deur opnieuw dicht.
Nu pas nam ze de kamer in haar op. Het was een lang wit vertrek, het leek wel een brede gang, een illusie die nog versterkt werd doordat de volledige tegenoverliggende wand uit glas bestond zodat er aan de kamer geen einde leek te komen. Ze knipperde met de ogen, kneep ze half toe en tuurde tegen de zon in. Voor het raam, achter een imposant, leeg bureau zag ze een man zitten. Relaxed, half achteroverleunend en met een halve glimlach die zijn rechtermondhoek deed krullen, keek hij haar aandachtig aan van achter twee ronde brillenglazen.
Geluidloos schraapte ze de keel, rechte haar rug en zei: “Goedemiddag, dokter.”
De man knikte bijna onmerkbaar, maakte een slome beweging met de hand naar de twee stoelen die voor zijn bureau stonden en staarde haar weer aan. Zelden tevoren had Karen zich zo bekeken gevoeld. Neen, bekeken was te zacht uitgedrukt, gekeurd leek het wel.
Terwijl ze op de man toeliep nam ze de kamer voor een tweede keer op; veel was er eigenlijk niet te zien, een hele rij archiefkasten, 3 identieke glazen kasten met instrumenten, potjes en zalfjes, een onderzoekstafel en een 4-delig kamerscherm. De enige versiering waren twee ingekaderde prenten van evenzovele anatomisch perfecte lichamen:, de man en de vrouw. De gedachte dat hij haar met een van zijn twee dagelijkse metgezellen aan het vergelijken was deed even de haartjes in haar nek rechtkomen.
De vele complimentjes die ze veelal oogstte van de haar omringende mannen en de jaloerse blikken van de echtgenotes aan hun zijde hadden haar echter genoeg zelfvertrouwen gegeven om weer tot rust te komen. Trouwens, wat beeldde ze zich eigenlijk in; alsof die dokter niets anders te doen had. Het kwam natuurlijk allemaal door dat haar huisdokter een vrouw was die ze reeds kende vanaf haar dertiende jaar. En deze man zag ze voor het eerst.
Gehaast leek de man niet te zijn want hij wachtte geduldig af tot ze had plaatsgenomen.
Ze koos voor de rechter stoel, ging zitten, kruiste haar benen en sloeg de ogen op. Terwijl haar mond willoos ietwat open zakte staarde ze stom naar de schitterende ogen van de man aan de andere kant van het donkerhouten bureau. Pure, felblauwe irissen op een pas gestreken wit laken met in het midden een kleine zwarte pupil als om het geheel te vervolmaken. Als om een onbelemmerd zicht op hun schoonheid te kunnen geven knipperden de ogen zelfs niet.
“Ja? Mevrouw…”
Het was alsof de mond een op zichzelf werkend instrument was. Niets maar dan ook niets aan de man zijn gezicht had bewogen behalve de mond. Zelfs die had tijdens het spreken de glimlach die om zijn mondhoek speelde niet echt verloren. Nee, daar was toch beweging, onder het kortgeknipte donkerblonde haar klopte een adertje op het ritme van een geluid dat ze vaag waarnam. Het klonk als een vaag gezoef dat ergens van boven hen uit kwam, alsof er uit de verre hemel op elk willekeurig ogenblik een helikopter kon neerdalen.
“Mevrouw.”
De stem klonk luider nu.
“Voelt u zich niet lekker, mevrouw?”
De man bewoog zich ietwat naar voor waardoor een zonnestraal nu recht in haar ogen floepte. In een reflexbeweging knipperde ze met de ogen. Haar mond die nog steeds openhing klapte dicht, ze realiseerde zich plotseling wat voor indruk ze wel moest maken op deze man.
“Sorry dokter, ik ben ietwat in de war, blijkbaar.”
De man leunde weer als vanouds achteruit waardoor ze de ogen weer volledig kon openen, alhoewel ze toch een kleine reserve hield nu ze wist wat er kon gebeuren.
“Eigenlijk zit het zo dokter. Ik kom gewoon even langs om een voorschrift voor de pil op te halen. Mijn laatste strip is op, ziet u, en vanavond moet ik er weer aan beginnen, en daar ik hier toch in de buurt was, en wat tijd overhad. Mijn volgende afspraak is slechts over een uur, dokter.”
Ze keek op haar kleine, onopvallende maar degelijke polshorloge.
“Over 40 minuten ondertussen dus. Ik ben vertegenwoordigster in dameskleding ziet u en daarom…”
“Praat u altijd zoveel, mevrouw?”
In haar werkomgeving was ze reeds heel wat gewoon, maar dit had ze nog niet eerder meegemaakt. Nauwelijks twee volwaardige zinnen en nu reeds zo’n opmerking. Waar haalt ie het lef? Aan de andere kant had hij natuurlijk wel gelijk, ze praatte altijd te veel en te snel. Maar daarom heeft ie nog niet…
“U kunt zich uitkleden, daar achter dat scherm.”
Ze zweeg.
Ineens was het haar duidelijk. Het voorgevoel. Dit moest het zijn. Daarom en daarom alleen. En zij, zeker zij wist reeds lang dat men het noodlot niet kán ontlopen. Dus wat anders dan …
Ze stond op en liep langzaam naar het scherm. Erachter vond ze een stoel en een kapstok. Met een routineus gebaar liet ze haar rode zomerjurkje van zich afglijden en hing het netjes over de stoelleuning. Zich bukkend liet ze haar slipje langs haar gladde bruine benen glijden, stapte eruit, nam het donkerblauwe kanten niemendalletje, plooide het netjes op en legde het eveneens op de stoel. Daar ze sinds haar 17de geen BH meer droeg - een toenmalig vriendje had haar toen gezegd dat “…met een koppel tieten als de jouwe is het een schande om ze te verstoppen” en voor één keer had ze geluisterd - was ze nu, haar schoenen niet meegerekend, naakt.
Zo vlot als het vorige ging, zo moeilijk ging dit. Zoals altijd. Je schoenen deed je niet uit. Daar werd ze zeker 8 cm kleiner van. En daar hield ze dus niet van. Net alsof ze weer kind was. Dat was ze niet. Niet meer. Nooit meer. En nu moest het, ze kon er niet meer onderuit.
Eén, twee. Hop en daar stond ze. De grond voelde merkwaardig fris aan, een aangenaam gevoel op het einde van een hete dag. Ze stapte weg van het scherm, haar dokter tegemoet.
Nog een reden om je schoenen nooit uit te doen. De plotselinge verandering van houding zorgde als gewoonlijk voor een pijnlijk gevoel in de spieren, alsof ze zonder opwarmen een sprintje rond de baan had gelopen. Ze was de tafel nu tot op een goede meter genaderd.
Als vanouds maakte de man met het witte hemd een slome beweging naar de tafel. Nog één stap en met een luide kreun die uit het niets leek te komen begon ze zich op de onderzoekstafel te hijsen.
“Wacht.”
“Heeft u pijn mevrouw?”
Ze liet zich, halverwege de klimpartij, weer naar beneden zakken.
“Af en toe bij een bruuske beweging, een kleinigheidje in de onderrug, dokter.”
“Met een rug kan men niet voorzichtig genoeg zijn, mevrouw, vindt u ook niet? Blijft u even staan.”
Hij kwam achter haar staan, legde zijn warme deskundige handen op haar onderrug.
”Hierzo?”
Elke zin van de man leek wel een bevel of een vraag en zijn handen gloeiden als van koorts.
“Jawel, dokter.”
Daar begon de volgende reeks instructies al: “Overhellen naar links.”
“Naar rechts.”
“Hurken”
En dat alles met die alles verschroeiende handen op haar koele huid.
“Even bukken graag.”
Met de elegantie van een ballerina bukte Karen zich. Daar stond ze, dubbel geplooid met haar achterwerk in de lucht en een vreemde man op centimeters van haar vandaan. Nog steeds die handen. De pijn in haar kuiten was reeds eerder veranderd in een warme gloed, een gevoel dat zich nu verplaatste naar boven, over haar benen, langs haar dijen, tussen haar dijen om alleen maar warmer te worden. Ze was zich er pijnlijk van bewust dat de dokter haar nu al kon ruiken, zelfs de eerste druppeltjes vocht die zich tussen haar huidplooien begonnen te vormen kon zien.
“Niets ernstigs mevrouw, maar toch opletten hoor. Dit kan ik niet genoeg benadrukken. Gaat u nu maar liggen.”
Ze ging liggen, opende gehoorzaam haar benen, wetende wat voor aanblik ze haar dokter nu moest schenken, sloot haar ogen en wachtte op wat komen zou…
“Dat is dan 650 frank, mevrouw,” hoorde ze de man zeggen.
Ze haalde haar portemonnee uit haar handtas, betaalde, ontving de briefjes en stopte die diep onderaan weg. Ze stond op.
“Misschien tot later dokter?”
Ze haastte zich naar buiten.
Als het verkeer wat meezat was ze nog net op tijd voor haar afspraak met Dr. Meertens, haar gynaecoloog.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?