| Gepost op vrijdag 11 mei 2012 - 08:14 pm: | 
|
|
Hij is miljonair, heeft alles en wil slechts nog een kind..., maar dan wil hij ineens veel, veel meer.
HET MAGNIFIEKE DNA.
1. Nageslacht
Het gedoseerde, perfecte licht in zijn laboratorium deed kil aan. Hij boog voorover en bekeek het volgende genetisch materiaal door de microscoop. Na een tijdje fronste hij, kneep zijn ogen even hard dicht en keek toen nog eens. Dit DNA scoorde in de bovenste regionen en het was al een paar weken geleden dat hij dát had gezien. Dit scoorde zelfs enórm hoog op alle belangrijke gebieden.
Zijn telefoon ging over en hij schrok ervan, zo geconcentreerd was hij bezig geweest.
“Ja?”, zei hij.
“Uw moeder aan de lijn, Meneer,” sprak zijn secretaresse.
Hij grijnsde: al was je dertien keer miljonair... als je moeder je wilde spreken, nam je op.
“Mam? Hoe is het met je?”
Zijn moeder was een warme, begripvolle vrouw, maar ze werd wel oud.
Hij trouwens ook: hij zou volgende maand zesenveertig worden en dat beviel hem niet zo.
Sinds, ongeveer, zijn dertigste bulkte hij van het geld. En 'bulken' was dan een understatement.
Ook had hij de Nobelprijs al in zijn zak, dus er was niet heel veel meer te bereiken dan wat hij al bereikt had.
Ongeveer tien maanden geleden was hij daar op een avond een beetje van streek van geraakt. Had hij nog doelen? Wensen?
Hij had zijn duurste Whiskey geopend en was voor de haard gaan zitten. Het knetterende vuur en de alcohol hadden hem in een filosofische stemming gebracht. Hij besefte dat hij nauwelijks nog gemotiveerd was tot iets. Slechts één ding kon zijn hart nog sneller doen slaan: nageslacht.
Hij wilde niet overdrijven, maar het was natuurlijk buitengewoon zonde als zíjn genen verloren zouden gaan. Hij was redelijk magnifiek en dat zou niemand ontkennen.
Maar hij had wel steeds de storende gedachte, dat zijn DNA niet verknald mocht worden door vervelend DNA van de drager van zijn kind.
Toen het idee van nageslacht eenmaal vat had gekregen op zijn geest, liet het hem ook niet meer los.
Als Wetenschapper op het gebied van Genetisch Materiaal besloot hij eerst zijn eigen DNA minutieus uit te pluizen. En uiteraard zag hij zijn ongekende kwaliteiten terug in zijn DNA. Zijn DNA was behoorlijk jaloersmakend, mocht hij wel zeggen. Hij zag echter ook wat dingen waar hij verder niet over wilde nadenken. Het compensatie-element zou hij zoeken in de drager, besloot hij.
Voor het ideale nageslacht had hij zijn eigen DNA op een zekere dag goed in beeld.
En toen vroeg hij zich af wat hij wilde: een zoon of een dochter.
Ook dat was een belangrijke vraag. Zijn zoon gunde hij andere kwaliteiten dan zijn dochter.
Dat hij in staat was te bepalen welk geslacht zijn toekomstige kind zou krijgen, stond natuurlijk buiten kijf. De vraag was dus wederom wat zijn wens was.
Hij grijnsde: het hele leven draaide om zíjn wens.
Hij besloot dat hij een zoon wilde. Hij wilde een troon-opvolger.
Aangezien hij de totale regie wilde -zoals altijd- besefte hij dat dit niet realiseerbaar was binnen het legale circuit.
Maar hij had toch geld voor twaalf levens... dus hij besloot de Zwarte Markt op te gaan.
Hij moest, en zou, een zoon.
2. Fout en geil.
Toen hij zich verdiepte in de materie, kwam hij erachter dat de Russen enorm ver waren in de genetica. Althans.., de Russische Zwarte Markt was zeer ver.
Hij legde contacten, die hem een onbestemd gevoel gaven. Maar al snel merkte hij dat dat onbestemde gevoel een spanning met zich mee bracht, die hij fijn vond. Het maakte hem zelfs geil. En geil was een gevoel dat hij nog niet echt kende. Hij werd opgewonden van het feit dat hij iets deed wat erg fout was en afgekeurd werd door de wereld. Het kreeg zelfs een beetje een verslavend karakter, dat foute.
Hij kreeg een lijst. Een lijst dragers. Dragers tussen de negentien en de zesentwintig jaar. Die leeftijd was op zijn verzoek, natuurlijk.
Eerst was hij er vanuit gegaan dat hij kunstmatig zou insemineren. Maar naarmate hij meer beeld kreeg van een jonge vrouw in plaats van 'een drager' bedacht hij dat dat zonde zou zijn, misschien.
Hij stelde zich voor hoe zij, bloednerveus en bang, voor het eerst voor hem zou verschijnen. Hij wilde niet dat ze al iets wist van zijn plannen met haar. Ze mocht wel weten dat ze gekocht was. Zijn eigendom. Hij kon doen wat hij wilde en ook dat moest ze van te voren goed beseffen.
Hij werd extreem geil van het idee. Geiler en geiler. En steeds vaker bedacht hij een nieuw, gekmakend detail.
Hij had geaccepteerd dat hij met de keuze van natuurlijke bevruchting de controle over het geslacht van zijn kind zou verliezen, maar dat accepteerde hij.
Hij was té intelligent om niet op te merken dat hij het foute, seksuele aspect ondertussen net zo belangrijk vond als zijn toekomstige kind, maar hij vond het ook volkomen terecht dat hij het noodzakelijke met het aangename wilde verenigen. Een rituele bevruchting moest het worden.
En over de details daarvan was hij nog lang niet klaar met denken.
Maar eerst het belangrijkste: de drager. Zijn meisje. Zijn poppetje. Wie moest het worden?
Hij had zevenentwintig DNA-mogelijkheden over, combineerde ze allemaal opnieuw met zijn eigen DNA-lijn en bekeek de uitkomsten.
Als befaamd wetenschapper bezat hij uiteraard de ultieme kwaliteit van de zelfdiscipline: hij zou de foto's van de dragers laten liggen tót hij tien DNA-profielen over had. Pas dan zou hij 'snoetjes-kijken'. De driedimensionale beelden van hun lichaam zou hij hoe dan ook links laten liggen: ze waren allemaal al voorgeselecteerd op zijn voorkeuren en beschikten allen over een uitstekende fysieke staat, dus dat pleziertje gunde hij zichzelf 'moment supręme'.
Hij merkte dat hij hardop kreunde. Hij haalde in feite meer voldoening uit dit huidige project dan hij ooit met projecten in het verleden gedaan had. Misschien moest hij hierna toch nóg maar een kind maken. Of twee. Of drieëntwintig.
Hij grijnsde om zijn eigen humor.
3. De dossiers.
Met een tevreden gevoel liet hij het laatste afgekeurde dossier door de versnipperaar gaan en drukte daarna op delete op zijn touch-screen. Hij leunde achterover met zijn armen in zijn nek, staarde naar het plafond en een glimlach verscheen rond zijn mond.
Hij drukte op een knopje en zei vrijwel meteen: “Ik wil binnen een kwartier de tien volledige dossiers op mijn bureau.”
Dit was verdomme toch wel een moment waar hij naar uitgekeken had: zijn poppetje zou vanavond een gezicht gaan krijgen. Foto's zou hij zien. Gezichtjes. Ogen. Haren. Monden.
Hij had het verdiend. Hij had hard gewerkt de laatste maanden.
Het hele idee van 'een kind hebben' was eigenlijk naar de achtergrond verdwenen. Uiteraard bleef dat het doel, maar hij vond de weg er naartoe ondertussen véél boeiender en opwindender.
Hij had flitsen gezien van een prachtige jongedame: angstig, zelfs huilend..., maar alsnog overgeleverd aan zijn grillen. En ook zijn grillen werden in zijn fantasie steeds minder makkelijk te verdragen voor haar.
Hij had in zijn leven weinig fout gedaan en was de mensheid zelfs zeer ten dienste geweest met al zijn kennis, genialiteit en doorzettingsvermogen. Anders had het hem geen Nobelprijs opgeleverd, dus dit was geen discussiepunt.
Hij ging nu een keertje némen. En dat had hij wel verdiend na al die zware jaren.
Zijn secretaris legde de stapel dossiers zwijgend voor hem neer en vertrok met een nauwelijks waar te nemen buiging.
Hij wist gedeeltelijk wat hij zou gaan zien: vrouwen met donkere haren en blauwe ogen. Hij had dat zelf ook en wilde dat qua DNA versterken en vastleggen. Wat was er mooier tenslotte?
Maar de blik in haar ogen? Haar expressie? De vormen van haar gezicht?
Bij elke foto, elk gezicht zou hij zich realiseren dat haar lot mogelijk in zijn handen lag. Het was maar nčt wie hij zou kiezen... En háár zou hij kunnen maken of breken. Maken of breken....
Maken.., of breken.
Of maken, en soms helemaal breken.
Hij voelde een waas door zijn hoofd gaan, probeerde zich te vermannen en opende het eerste dossier.
4. Gevonden.
Toen hij het zesde dossier opensloeg, wist hij dat zijn zoektocht ten einde was. Hij hapte voor een kort moment naar adem en zijn lid werd buitengewoon stijf bij de aanblik van de foto van haar gezicht.
Alles wat hij voelde was dubbel: hij wilde de vechtlust in haar ogen versterken en die vechtlust compleet breken. Hij wilde haar zien lachen en ook huilen. Hij wilde haar tegengas zien... en haar opgeven aanschouwen. Hij wilde haar zien ademen en zien snakken naar adem. Hij wilde haar zien genieten en ook buitengewoon zien lijden.
Hij wilde dat ze volledig de zijne zou zijn.
Hij slikte en wachtte bewust een moment.
Toen zocht hij haar naam en leeftijd: Anna, vierentwintig jaar.
Anna zou de moeder van zijn kind worden.
Anna zou de zijne worden.
Hij zou haar kopen.... maar daarna eigen maken.
Anna was van hem. Van Hem.
Hij mailde de Russen meteen en keek niet eens naar het bedrag.
Hij kreeg snel een reply dat Anna over drie dagen op zijn vliegveld zou landen.
Hij streek over zijn voorhoofd, ineens ongerust over wat hij aan het doen was..., en tegelijk wetende dat het zou gaan zoals het moest gaan.
Anna zou de Zijne worden. Volledig. Helemaal. En zoals Hij het in zijn hoofd had.
5. Papa.
Vanuit zijn raam zag hij het vliegtuig landen.
Toen de wielen de grond raakten, voelde hij het in hart en kruis.
Hij had duidelijke instructies gegeven: Anna zou vanuit het vliegtuig worden opgevangen door Milly en Daisy. Milly en Daisy waren speciaal ingehuurd door hem, omdat ze wisten hoe dit moest.
Ze zouden Anna enigszins geruststellen, maar ook voorbereiden. Ze zouden haar wassen en verzorgen zoals hij dat wilde.
Daarna moesten ze haar alleen laten...
Dik een uur later zouden Mike en Dylan haar ophalen en naar hem brengen.
Hij stond klaar toen de deur openging.
Ze deed voorzichtige stapjes naar voren en Mike en Dylan vertrokken en sloten de deur achter haar.
Ze waren alleen.
Ze droeg de donkerrode, gesloten cape, die hij wilde. Daaronder was ze naakt, dat wist hij.
Zij wist dat ook....
De grote capuchon was over haar gebogen hoofd.
Langzaam liep hij op haar af.
Ze keek hem niet aan.
Hij keek wel naar haar en trok de capuchon zachtjes van haar hoofd.
Een lange, dikke vlecht werd zichtbaar en hij zag de eerste contouren van haar gezicht.
Dit was zíjn moment.
En het hare.
Dat voelde hij.
Hij ging voor haar staan, pakte haar vlecht en trok hem rustig, maar duidelijk, naar achteren.
Haar gezicht ging omhoog en ze kon niet anders dan hem aankijken...
“Anna,” sprak hij zacht.
“Papa,” zei ze fluisterend.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?