Vakantie buiten de gebaande wegen is soms niet slim
“Wat kun jij soms toch een ongelofelijke slijmbal zijn, Ed.”
“Schatje, zo werkt dat hier. Een beetje beleefd en vriendelijk doen, vooral niet als een toerist gedragen, maar respect tonen, veel respect. En nooit vergeten wat geld in je paspoort te leggen.”
“Wat geld? Wát geld? Dat was vijftig euro!!! Om over de grens te komen. Terwijl onze papieren in orde zijn!”
“Had je liever nog een paar uur in de brandende zon gestaan? Dat was het alternatief. En ze willen dan geen draaiende motoren, dus geen airco. Het had onze dood wel kunnen worden. Wat jullie meiden?”
“Hoe sneller we in het zwembad liggen hoe beter pa,” kwam het van achteren.
“Dat zou ik toch denken.”
“Wat is dat daar Ed? Nog een grenscontrole?”
“Ik heb werkelijk geen idee meisje. Blijven lachen en we komen daar ook wel voorbij.”
Ed had niet zoveel vertrouwen als hij uitsprak. Dit leek eerder een overval dan een controle. Een geïmproviseerde slagboom, vier militair aandoende heren met geweren en een zich nu al gewichtig gedragend mannetje dat kennelijk het bevel voerde. Ed draaide het raampje maar weer open.
“Papieren.”
Geen man van veel woorden.
Ed gaf de paspoorten maar weer uit handen, met een volgend briefje van vijftig euro erin. Ondertussen bekeken ze die griezels. De soldaten zagen er stuk voor stuk uit alsof ze niets liever deden dan eenzame toeristen mishandelen en het vrouwelijk deel ervan eerst ook uitgebreid verkrachten. Het officiertje was eigenlijk zo’n regenjas-type, al hadden ze hier waarschijnlijk nog nooit een regenjas gezien. Gewoon zo’n mannetje dat zijn honden pas loslaat als hij zelf het maximale gewin uit de situatie heeft gehaald.
“Wat is dit, wilt u mij omkopen?”
De man zijn engels was in elk geval behoorlijk.
“Welnee meneer, ik bewaar altijd overal geld. Je weet maar nooit.”
De man bestudeerde de paspoorten grondig. Heel grondig. Veel te grondig eigenlijk. Maar uiteindelijk klapte hij ze dicht en keek Ed aan.
“Vakantie?”
“Ja.”
Ed wist wel beter dan te gaan uitweiden.
“Eigen kutje mee?”
“Pardon?”
“U hebt uw eigen kutje bij u. Heel verstandig. Als u eens zin krijgt hoeft u niet te zoeken. Ik wou dat ik zo gezegend was als u. Als uw lendenen in beweging komen en u moet uw passie kwijt dan is het altijd fijn om een vers kutje bij de hand te hebben. In ons land zijn er veel te weinig. Ze worden vaak gestenigd, na overspel of losbandig gedrag, maar ja, dan blijven er niet veel over merken we nu. Ziet er wel goed uit trouwens. Zou u bezwaar hebben als wij even....?”
Ed moest alle zeilen bijzetten om Judith koest te houden. Ze kookte, was laaiend en zou die vent het liefst met de krik te lijf, maar Ed vreesde dat dat niet goed zou aflopen.
“Nou, ik ben er nogal aan gehecht en zo....”
“Prima, doen we dat niet. Maar achterin heb u wel een probleem meneer. Eén kutje meenemen is toegestaan, maar drie gaat echt niet. Dat is een beetje....eeeeeh.....asociaal. Vele mannen hier moeten zich redden met geiten en u hebt drie kutjes mee. Die moet u hier echt achterlaten, zodat wij ze ter beschikking van de bevolking kunnen stellen. Uitstappen dames!”
Ed hield Judith niet meer.
Ze sprong uit de auto en gilde: “Je hebt het wel over mijn kinderen ja? Ben je helemaal van de pot gerukt? Twee meiden van zestien en zeventien hier achterlaten, zodat jullie....”
Ze zweeg toen de vier geweren op scherp werden gezet en op haar gericht waren. Al die zwaar besnorde mannen zagen eruit alsof ze zich al heel lang met een geit hadden moeten redden en met haar hele interessante plannen hadden.
“Ik zou het op prijs stellen als u uw kutje onder controle hield meneer. Laten wij dit als mannen bespreken.”
Ed kreeg Judith weer in de auto en bezwoer haar zich koest te houden, wat die vent ook zei. Dit was gevaarlijk, ja?
“Ze is rustig. Het zal niet meer gebeuren meneer.”
“Mooi. Nou weet ik toevallig hoe vreemd zuinig jullie Europeanen op jullie dochters zijn. Wij zijn dat niet, maar ok, ik ben een man van de wereld en wil dit respecteren. Ik heb daarom een alternatief. Het is één van tweeën. Of jullie dochters blijven hier, of uw vrouw wordt door ons naar de hoofdstad gebracht. Ze zal daar een passende straf krijgen. Daarmee zal ze haar dochters een vrijgeleide geven. Nu weet ik dat u graag overlegt, dus ik treed nu even terug. Over vijf minuten neem ik de beslissing als u er geen hebt genomen. Ik verheug me daar al op. En nee, ik beantwoord geen vragen over de straf. Die wordt overigens ook door de rechter bepaald.”
De verandering in benaming viel ze niet op. Ze waren veel te druk met overleggen. Eigenlijk was er geen keus. Een passende straf kon toch nooit zo erg zijn als op jonge leeftijd ter beschikking van de bevolking worden gesteld. Toch? Dat die meiden iets zou overkomen moest worden voorkomen, maar het alternatief stond Judith toch ook niet aan. Wat zouden die gekken met haar doen? Maar natuurlijk kibbelden ze over mogelijkheden onder dit dilemma uit te komen. Over de realiteit van de dreigementen, heel reëel als je het hun vroeg. Ze waren bang, ze wisten het niet meer. Geen van de keuzes leek goed. In feite leken ze belachelijk, maar durfden ze erop te gokken dat het flauwekul was? Dat ze gewoon konden zeggen: flikker op, laat ons met rust. Ze durfden het niet.
En ondertussen draaiden die vier kerels maar steeds om de auto heen en keken dreigend naar binnen. Aan Ed besteedden ze nauwelijks aandacht maar aan Judith en de meiden des te meer. Ze werden gekeurd als stukken vlees en zouden vast en zeker ook betast zijn als er geen glas tussen had gezeten. De ogen bleven maar heen en weer gaan tussen hun borsten en hun kruis en op het laatst wisten ze niet meer hoe ze zitten moesten. Ze bleven maar checken of hun deur goed op slot zat.
“Uw besluit?”
Ed deed een ultieme poging.
“Mag ik ook eerst contact opnemen met mijn amb....?”
“Nee, al was het alleen al omdat u die hier niet hebt.”
“Mogen we dan nog iets langer....?”
“Nee, dat mag u niet. Uw besluit?”
“Mijn vrouw ..... zal met u ...... meegaan.”
Het laatste kwam eruit als een snik.
Het afscheid was moeilijk, was het allermoeilijkste dat ze ooit beleefd hadden. Zowel Ed als de meiden kusten Judith wel honderd keer en ze wilden haar eigenlijk niet loslaten. Maar de man was onverbiddelijk. Hij maakte het portier open en gebaarde met zijn vinger dat ze eruit moest komen. Judith had alles willen geven om zich nog te kunnen verkleden, want dit korte rokje en flinterdunne shirtje was heel geschikt voor de hitte, maar totaal verkeerd om mee op pad te gaan met 5 geile kerels.
Ed moest zich bijzonder beheersen toen Judith een duwtje kreeg om in de hoge vrachtwagen te komen. Twee handen op haar billen, en niet op maar onder haar rokje.
Toen de truck wegreed volgde Ed op zeer korte afstand.
Zijn woorden waren onverstaanbaar, zoals al dat koeterwaals hier. Ze had het er met Ed uitgebreid over gehad dat het haar toch echt beter leek naar een land te gaan waarvan tenminste één van hen de taal verstond, maar hij wilde wel eens iets exotisch meemaken. En dus zaten ze hier in deze achterlijke negorij, met gebruiken van voor de Middeleeuwen, stinkende en luidruchtige mensen en gewoonten en gebruiken die ze totaal niet begreep. Als je hier in de zon lag liepen alle mannen in cirkels om je heen, met dikke palen in hun kleding. En als je de winkeltjes bij langs ging dan raakten ze je zelfs nog aan ook. Nog nooit had ze in Nederland in zelfs de allerdrukste winkelstraat ook maar de geringste niet-toevallige aanraking gevoeld, maar hoeveel keren hier haar billen en borsten al waren betast zou ze niet eens meer kunnen zeggen. Ja, ze was zelfs al tussen haar benen gepakt, maar die hufter had ze een beste oplawaai verkocht. Ed had moeten lullen als een marktkoopman om daarna de gemoederen weer wat te laten bedaren. Als je het haar vroeg had hij zich beter wat harder kunnen opstellen als de echtgenoot die voor de gekwetste eer van zijn vrouw opkomt, maar misschien was zijn aanpak wel verstandiger en had hij zo voorkomen dat hij een mes tussen zijn ribben kreeg.
Het leek verdomme wel of die lui hier zelfs nog nooit een spijkerbroek hadden gezien. En nog een nette ook, want ze had thuis ook van die lage, waar je string zo leuk bovenuit komt, maar die had ze nog niet eens meegenomen.
Hoeveel uren ze in dit stinkende kamertje had gezeten wist ze niet, maar het leken wel weken. Er zat een kijkgaatje in de deur en daar was veel gebruik van gemaakt, dat wist ze wel. Ze had veel verschillende ogen gezien en heel wat geleverd commentaar gehoord ook. Ze had medelijden gekregen met dieren in de dierentuin, die zich ook al dat bekijken moesten laten welgevallen. Een belachelijke gedachte natuurlijk, want wat wisten die beesten daar nou van? Maar haar gêne was nu eenmaal heel groot. Ze bloosde al als ze in gezelschap iets moest zeggen. Ze hield er niet van zichzelf in het middelpunt te plaatsen of geplaatst te zien. Ze wilde het liefst opgaan in de massa. Ook om die reden al haatte ze het zo dat die apen hier niet aan westerse kledij gewend waren.
De deur werd met een klap opengegooid. Ze maakte een sprong van schrik. Diverse besnorde mensen vanuit de gang bekeken hoe een dikke man in een uniform met meer onderscheidingstekens dan een aap vlooien had naar binnen liep, gevolgd door een man die er duidelijk Europees uit zag..
Het uniform had wel wat van een hyena vond ze. Hij leek minstens zo onbetrouwbaar en zeker zo bloeddorstig. Hij keek haar dreigend aan toen hij zonder iets te zeggen tegenover haar ging zitten. Ontspannen achterover leunend bleef hij haar aankijken en zelfs met die enigszins geruststellende lichaamshouding slaagde hij erin haar het gevoel te geven dat hij haar elk moment kon aanvliegen. Ze kon een rilling niet onderdrukken.
De tweede man stak zijn hand naar haar uit.
“Mijn naam is Robertson. Ik ben de aan u toegewezen advocaat. Ik hoop dat u Engels verstaat en liefst ook nog spreekt?”
Ze slaakte een zucht van verlichting en schudde zijn hand.
“Kunt u zorgen dat ik hier weer weg kan? En zou u mijn man hier naar toe kunnen halen?”
Zijn gezichtsuitdrukking deed haar adem stokken.
“Ik vrees dat dat allemaal niet zo makkelijk ligt. U bent opgepakt wegens diefstal en zult daarvoor gestraft worden. Ik ben hier alleen om u te helpen bepaalde eeeeh regelingen te treffen.”
“Hoezo diefstal? Ik heb niks gestolen!! Wat is dat voor onzin? Ik heb…..”
Ze zweeg toen de hyena opsprong en haar met zijn gezicht vlakbij het hare uit volle borst begon toe te schreeuwen. Ze probeerde achteruit te lopen en wat afstand te nemen maar hij bleef haar volgen. Uit haar ooghoeken zal ze dat ook Robertson ervan begon te sidderen.
Even plotseling als hij begonnen was hield haar belager op met schreeuwen en ging weer zitten. Even ontspannen als het eerst al geleken had.
“Ik eeeehhh raad u aan uw stem niet meer te verheffen en rustig te gaan zitten.”
Hij raadde het niet alleen aan maar wachtte tot ze het deed.
“U dient te weten dat het in dit land zo is dat als deze meneer zegt dat u iets gestolen hebt het ook zo is. Ons gesprek zal dan ook niet gaan over schuld, want die staat vast. We moeten praten over uw straf.”
Ze keek hem met ogen als schoteltjes aan maar hield zich in.
“Een boete? Moet ik een boete betalen?”
“Ik vrees van niet. Van dieven werd hier nog niet zo lang geleden de hand afgesneden. Gelukkig is dat niet meer zo, maar op simpele en eerste diefstal staan hier vijftig zweepslagen. Op de blote huid.”
“Dat meent U toch zeker niet! Zijn ze…”
Deze keer sprong de hyena op en sloeg haar met de achterkant van zijn hand met volle kracht in haar gezicht. Ze zweeg geschrokken.
“Ik raad u toch echt aan uzelf te beheersen. Zijn reactie zal elke keer heftiger worden en dat wilt u niet meemaken. Bovendien beperkt het uw onderhandelingsruimte.”
“Wat praat u toch steeds over onderhandelingsruimte? Wat voor ruimte?”
“Nou, zo het nu staat staan u vijftig zweepslagen te wachten. Ik moet u zeggen dat ik niet denk dat u dat overleeft. In tegenstelling tot sommige andere landen worden die niet in series gegeven waarna er eerst gelegenheid is voldoende te herstellen. Op zich al moeilijk en zwaar genoeg, laat me u dat verzekeren. Maar hier worden ze in één keer gegeven. Uw huid zal aan repen gaan en als dat bij voldoende oppervlak optreedt overleeft u dat niet.”
“U praat alsof het iets heel gewoons is. Dit is toch niet te geloven…..”
Ze begon te huilen.
Beide mannen lieten haar rustig huilen maar deden ook geen enkele moeite haar weer op haar gemak te stellen.
Talloze gedachten tuimelden door haar hoofd. Hoe ze hier toch in verzeild was geraakt. Dat het haast wel een nare droom of een hele slechte grap moest zijn. Waar Ed was en hoe graag ze door hem vastgehouden zou willen worden. Dat ze eigenlijk helemaal niet wilde huilen voor deze kerels maar dat ze er even helemaal niet meer tegen kon…
Toen ze weer enigszins tot zichzelf kwam stamelde ze: “Maar wat is er dan voor ruimte?”
“Die zweepslagen worden hier in de gevangenis gegeven. Als u ermee instemt dat het in het openbaar gebeurt kan het aantal slagen worden verminderd. U moet weten dat alle bestraffingen hier in het openbaar plaatsvinden, maar dat ze dat bij buitenlanders niet doen. Slecht voor het toerisme, u begrijpt wel. Tenzij die buitenlanders erop staan in het openbaar gestraft te worden natuurlijk. Eeehh, wat ik nu ga zeggen zijn niet mijn eigen gedachten, maar de gedachten die ik over moet brengen. Snapt u dat?”
“Ik eeh, toe, ga maar door.”
“De autoriteiten, waaronder meneer hier, vinden dat het maar eens afgelopen moet zijn met de zedeloosheid die die toeristen hierheen menen te moeten brengen. Ze zijn welkom, maar moeten decent zijn. Veel westerse vrouwen lopen er als hoeren bij. U moet weten dat meneer al een tijdje de toeristes in de gaten houdt en misselijk wordt van hun strakke kleding. De billen volledig afgetekend in die veel te strakke broek. De buik bloot. De borsten strak gespannen in het shirt. De eeehhhh….vagina……”
De hyena sprong weer overeind en begon nu echt te razen en te tieren. Hij bespatte haar met zijn speeksel en kon zich maar nauwelijks inhouden om haar opnieuw te lijf te gaan.
Toen hij uitgeraasd was ging Robertson – nog weer een paar tinten bleker nu - verder.
“Zelfs de kut zit zo strak in de kleding geperst dat hij alles zou kunnen uittekenen als hij dat zou willen. Niet dat hij dat zou willen natuurlijk!”
Dat laatste haastte hij zich eraan toe te voegen na een intens dreigende blik van de man naast hem. Er was inmiddels geen twijfel meer dat hij het Engels perfect verstond, maar niet zelf wenste te spreken met haar. Hij had zijn afkeer van haar niet duidelijker kunnen maken.
“Hij schaamt zich er gewoon voor over straat te moeten met zulke hoeren om zich heen. En aangezien u ook een hoer bent, kijk maar naar uw kleding, als je dat al kleding kunt noemen, kunt u ook als een hoer behandeld worden. Hoeren worden hier in het openbaar bestraft. Op gepaste wijze.”
Ze was al lang voorbij het punt van nog eens boos worden. Ze durfde het ook niet meer. Wat had het voor zin te vragen naar wat zij daarmee te maken had? Ze was nota bene op de grens opgepakt, had nog geen stap in het land gezet. En dan nog? Wat was er gebeurd met de bedreiging met haar meiden? Zinloos allemaal. Deze man zou haar verscheuren. Ze was bang. Doodsbang. Bang voor deze situatie. Bang voor deze mannen. Bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Natuurlijk zouden ze haar niet gaan slaan, dat kon toch zeker niet, maar hoe kwam ze hier weer weg? En waar was Ed en wat zou hij wel niet denken? Ze begon weer te huilen.
“Ik ben geen hoer, echt niet, gelooft u dat alstublieft. Misschien wilt u tegen meneer zeggen dat ik in mijn land helemaal niet zou opvallen. Iedereen ziet er daar zo uit. Maar ik zal andere kleren gaan kopen hier en me goed bedekken. Als ik het maar geweten had……”
Ze begon steeds sneller te ratelen. Hij moest toch redelijk zijn? Ze zei toch dat het haar speet? Ze beloofde toch beterschap?
“ZWIJG!”
Die ene brul maakte die vent nog veel dreigender dan al zijn eerdere geschreeuw. Hij keek Robertson met nauw verholen minachting aan en maakte slechts een nauwelijks zichtbare beweging met zijn hoofd, in haar richting. Robertson schraapte zijn keel en ging haastig verder.
“Er is een heel kleine mogelijkheid tot verzachting van de straf. Soms biedt hij dat aan en ik zou u willen adviseren, dringend willen adviseren erin mee te gaan als hij dat voorstelt.”
“Hoe bedoelt u?”
“Ziet u, deze man kan vrijwel doen wat hij wil. Geloof me, hij zou u zelfs kunnen laten stenigen. Maar de koning is gevoelig voor toerisme. Dat vindt hij leuk, dat zijn land bezocht wordt. Dus deze meneer is dringend verzocht vriendelijk te zijn voor toeristen. Nee nee, maak u geen illusies, het is ondenkbaar dat hij u laat gaan. Maar er zijn zekere, eeeeh, verzachtende omstandigheden denkbaar. Als u instemt, als u tekent. Dat lijkt veel beter, uw handtekening eronder. Daar kan hij mee bij de koning komen. Maar vergis u niet, als u niet tekent redt hij zich ermee. Dwarsliggen is gelijk aan bloeden. Letterlijk. Mijn advies: maak deze man niet kwaad.”
“Wat bedoelt u met verzachtende omstandigheden?”
“Het aantal slagen zou kunnen worden teruggebracht tot veertig als u zich in het openbaar laat geselen met alleen uw rug ontbloot.”
“Tien minder?”
“Vergis u geen moment mevrouw, ze werken hier met gemene zwepen. Uw rug gaat nog steeds aan flarden.”
Ze kon een nieuwe huilbui niet onderdrukken.
“Maar het kan nog verder naar beneden mevrouw. Als u erin toestemt uw straf naakt te ondergaan, als de hoer die u bent. Dan worden het er dertig. Nog steeds een aantal dat u niet moet onderschatten.”
“Vreselijk, me voor het oog van al die vieze, smerige....”
Ze zweeg snel toen haar duidelijk werd dat ze zich zeer dichtbij een pak slaag bevond.
“Maar zelfs daar is nog vermindering voor mogelijk, mevrouw. Als u naakt op een boerenkar naar het schavot zou worden gevoerd zou de beul u maar twintig slagen toebrengen. Nog altijd niet gering. U zou voorgoed ontoonbaar zijn maar in elk geval nog leven.”
Judith was nu echt buiten zinnen. Ze kon eenvoudig niet begrijpen hoe ze hierin verzeild was geraad. Deze man praatte over het verminken van haar rug alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Wat waren dit voor achterlijke...?
“In uitzonderingsgevallen is wel eens meer vermindering aangeboden. Als u akkoord gaat kan ik het proberen.....”
“Doe het man, doe het.”
Toen hij uitgepraat was praatte hij sneller dan voorheen, alsof hij over iets heen wilde praten.
“Als u een vervelende bijkomstigheid accepteert – nee ik mag niet vooraf vertellen wat het is – kan het aantal slagen terug naar tien.”
“Doe maar.” Hoeveel erger kon het zijn dan tien zweepslagen?
“Ik heb het al geaccepteerd. U zult worden geschoren, zodat iedereen kan zien dat u een hoer bent.”
“Haha, dat is dan snel geregeld, mijn poesje is al geschoren. Ik” Ze zweeg abrupt toen de hyena overeind sprong en haar overduidelijk uitmaakte voor alles wat hij als verachtelijk beschouwde. Hij dreigde haar zelfs enkele keren te slaan, maar kon zich ternauwernood beheersen.
Hij eindigde met een stroom woorden die hij vol verachting tot Robertson richtte.
“Omdat u het laagste van het laagste bent zal hij u nog verder vernederen. Zeg ja en de slagen zullen worden gegeven met een stok en niet met een zweep. In godsnaam zeg ja. Stokken geven blauwe plekken, maar die verdwijnen. Doe het.”
Judith zag geen uitweg.
“Ik doe het.”
“Dat betekent dat u met een overvolle blaas naar het schavot zult gaan en stokslagen zult krijgen. Vooral het laatste is een grote belediging. U bent zelfs geen zweep waard. De vaardigheid die daarvoor nodig is verdient u niet. U bent minder dan een beest. Dit vonnis is hierbij definitief. Morgenmiddag om twee uur zal het vonnis worden voltrokken.”
O mijn god. Een droom toch zeker? Een nachtmerrie? Hoe kon haar, een gewone huisvrouw uit Leiderdorp, dit overkomen? Ed zou haar toch wel komen redden?
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?