| Gepost op donderdag 18 mei 2006 - 05:57 pm: | 
|
|
Vertellers idee over het meisje dat niet van haar tepels kan afblijven!
“Oh! Neemt u me niet kwalijk!”
Een geschrokken blik, hoogrode wangen! Ze keken mij aan vanuit het pashokje waar ik geheel per ongeluk het gordijn van had geopend! Daar stond een jonge dame die in een reflex haar ontblote bovenlichaam bedekte. Ik glimlachte haar toe en zei:
“Ik meen dat IK mij moet verontschuldigen juffrouw!”
Snel sloot ik het gordijn en hoorde haar antwoord:
“Geeft niet hoor mijnheer!”
Ik nam het pashokje ernaast en paste de spijkerbroek. Hij zat wel lekker. Natuurlijk wilde ik even zien of hij me stond. Ik stapte de winkelruimte in en keek in de passpiegel. De verkoopster gaf vriendelijk commentaar en reikte om mijn verzoek me een aantal andere modellen aan. Ik vroeg haar om wat overhemden aan te reiken – want ik ben een overhemdenman. Weer terug in het pashokje verwisselde ik van broek. Ik hoorde een zacht gerucht uit het hokje naast me. Het meisje had blijkbaar moeite met het passen van haar kleding want het was een gezucht en gesteun van belang. Bijna gênant!
Ik wilde mijn volgende outfit bekijken en stapte door het gordijntje. De grote spiegelwand bood me een glimp van het interieur van het pashokje naast me waar het gordijn een flink stuk open stond. Ik was niet licht verbaasd te zien dat de jongedame uitgebreid haar bovenlichaam betastte en bekeek. Ze speelde een teder en verlokkelijk spel met haar mooie kleine borsten. Ik moest mijn aandacht met geweld losrukken van het schouwspel. Ik kon weinig waardering hebben voor de broek die ik nu aanhad en besloot het volgende model te passen. In mijn pashokje was het geluid van het meisje nu heel goed waarneembaar. Ik klopte op de houten tussenwand en fluisterde:
“Juffrouw!!! Het is duidelijk hoorbaar wat u doet!!”
Het gesteun eindigde abrupt.
Met de volgende broek om mijn achterste verliet ik het hokje. Op hetzelfde moment stapte mijn ‘buurvrouw’ de winkelruimte in. Haar blik kruiste de mijne in de spiegel en haar wangen verschoten van kleur. Het personeel was druk doende met andere werkzaamheden en dus heerste er een relatieve rust bij de pashokjes.
“Juffrouw. Ik heb zojuist kunnen zien en horen wat u deed!” zei ik zacht terwijl ik haar arm pakte.
“Vindt u het normaal om met uw lichaam te spelen in een winkel?”
Vuurrood en bedremmeld sloeg ze haar blik neer. Andermaal mompelde ze een verontschuldiging:
“Eh, sorry mijnheer!”
Wat me precies bezielde weet ik nog niet maar voor ik het goed besefte had ik haar voorgesteld om over haar gedrag te praten en had zij toegestemd als een gedwee kind. Twintig minuten later en een broek en drie overhemden rijker liep ik naast haar door de winkelstraat. Ze was zwijgzaam waarschijnlijk uit verlegenheid. Als ik iets vroeg kreeg ik maar zuinig antwoord.
“Zit je nog op school?”
Ik was over geschakeld op tutoyeren om het ijs een beetje te breken.
“Ja!”
“Middelbare school, of vervolgopleiding?
“Ik zit op het ROC”
“Welke studierichting doe je?”
“HRM”
Het was heerlijk weer, en er was een overdaad aan terrasjes rondom de markt. Ik stelde voor om bij het stadhuis te gaan zitten. Ik ging haar voor naar een tafeltje aan de rand van het terras waar we een mooi uitzicht hadden en betrekkelijke privacy. Wonder boven wonder was er een vlotte bediening en we bestelden. Ik besloot de koe bij de horens te vatten want blijkbaar was de smalltalk niet aan haar besteed!”
“Mag ik weten hoe je heet?”
“Miriam!”
“Vind je het raar dat je hier zit, met een oudere man?”
“Nee hoor!” Ze glimlachte wat verlegen maar sloeg haar blik neer toen ik aandachtig in haar grijze ogen keek.
“Ik was behoorlijk geschokt over wat je in de winkel aan het doen was!”
Ik zei er niet bij dat ik het stiekem heel opwindend vond.
“Sorry!” zei ze met een klein stemmetje. Ik wachtte tot ze het zou uitleggen maar ze keek verlegen naar haar drankje en speelde met het rietje in haar glas. Tenslotte vroeg ik:
“Waarom deed je het eigenlijk?”
“Nou gewoon…”
“Gewoon????” ik liet een beetje verbaasde verontwaardiging in mijn stem doorklinken.
“Nou ja, eh gewoon, eh U weet wel!”
“Ik weet NIETS!” zei ik, nog steeds met hetzelfde toontje, “daarom vraag ik ernaar. Waarom was jij jezelf aan het betasten in die winkel??”
Ze keek schichtig om zich heen alsof ze betrapt zou kunnen worden.
“…………..”
“Dat verstond ik niet!”
“Ik vond het wel .. Nou ja, u weet wel.”
Ik wendde mijn blik omhoog en veinsde wanhoop:
“Ik weet juist niets, dat zei ik daarnet ook. Je draait er gewoon omheen!”
“Ik durf het niet te zeggen!”
“Vertrouw je me soms niet?” vroeg ik.
“Ja.. eh. Nee. Eeh ik bedoel ja. Ik weet het niet. Ik bedoel. Ik vertrouw u wel.... Denk ik!”
“Nou dankjewel voor het vertrouwen!” zei ik een beetje cynisch.
Ze glimlachte verlegen en sloeg haar blik weer neer. Ik liet een stilte vallen waarin we zwijgend naar de markt keken en ons glas leegden.
Ik bestelde een tweede ronde. Na een poos boog ik naar haar toe en zei zacht:
“Je kunt het me wel vertellen!”
Ik zag haar aarzelen. Ze wilde iets zeggen, hield zich in, probeerde het opnieuw, hield zich weer in en worstelde nog even door met het dilemma of ze op mijn vraag zou antwoorden. Tenslotte zei ze met een zucht.
“Ik vind het zo lekker aan mijn borsten te voelen!”
“Zo!” zei ik: “En dat kun je niet nalaten zelfs niet als je op een openbare plek zit?”
Het was me opgevallen dat haar onderarmen steels over haar bloes streken telkens als ze aan haar gezicht, of haar haar of haar oorbellen frunnikte. Ze frunnikte heel wat af. Ik bewonderde haar techniek want niemand kon bevroeden dat haar vluchtige handen die steeds aan een ketting of oorbel zaten het contact van haar onderarmen met haar gewelfde borsten moesten verbloemen. Nu ik erop lette zag ik dat ze bijna voortdurend met mooi opgezette tepeltjes zat.
“Nee!” klonk haar verlegen stem.
“Vind je dat normaal?”
“eh.. Nee!”
“Ik wil dat je met me meekomt!”
Haar hevig geschrokken blik sprak boekdelen.
“Ik weet niet of ik dat durf!”
“Aha, maar je wílt het wel??”
Ze gaf geen antwoord maar ik zag haar ogen:
“Geef het maar toe Miriam!” ging ik verder: “Als je wél zou durven zou je maar wat graag mee gaan met me. Ik denk dat je verlangt naar zo’n avontuur?”
“Wat gaat u dan met me doen?”
Haar vraag bevestigde mijn veronderstelling. Ik besloot haar te vertellen wie ik was en waarom ik in haar geïnteresseerd was. Met rode wangen luisterde ze terwijl ik bekende Dominant te zijn en dat ik graag vrouwen op een spannende manier pijn deed en soms vastbond voor mijn eigen plezier en dat van die vrouwen. Ik vertelde in het kort dat ik nooit een vrouw tegen haar wil iets zou doen en dat ik me altijd verantwoordelijk voelde voor hun genot. Ik had de indruk dat Miriam wel wist over wat voor wereld het ging toen ik vertelde over spanking en sadomasochisme.
“Heb jij iets met pijn? Of met vernedering?” vroeg ik tenslotte.
“Eh. Ik weet niet,” zei ze aarzelend en voegde er aan toe: “Ik heb daar nooit zo bewust aan gedacht.”
Ik liet een stilte vallen om haar de gelegenheid te geven haar gedachten te ordenen. Na een aantal minuten vroeg ik:
“Zou je iets avontuurlijks willen proberen?”
Er vloog weer een blos over haar wangen maar in haar ogen kwam een blik waaraan ik kon zien dat ze er serieus over nadacht.
“Misschien!” zei ze tenslotte.
Ik overreedde haar met mij mee te gaan. Ze vroeg wat ik wilde doen en ik vertelde in algemene bewoordingen dat ze niet bang hoefde te zijn voor extreme dingen. Toen ik haar mijn kaartje had gegeven en mijn paspoort had laten zien had ik haar vertrouwen gewonnen en besloot ze met me mee te gaan.
Ik stond op en zei haar:
“Ga met me mee!”
Met onze inkopen wandelden we door de stad. De smalltalk had afgedaan en ik zweeg. Ik moest me concentreren op wat ik zou gaan doen met dit meisje. Bij mijn huis aangekomen ging ik haar voor.
Ik vertelde dat ze haar spullen bij de kapstok kon neerzetten. Toen ik haar zei dat het beter was een vriendin te bellen dat ze ‘ergens’ was en dat ze graag wilde dat die vriendin haar over een uur of zo moest bellen op haar mobiel keek ze me vreemd aan.
“Veiligheid Miriam,” zei ik.
“Ik vind het fijn dat jij me vertrouwt, maar je weet het nooit helemaal zeker. Als je vriendin je na een uur belt en jij neemt niet op of je doet vreemd kan die de politie bellen! Daarmee verzeker je jezelf ervan dat ik niets zal uithalen. Snap je?”
“Okee!” zei Miriam: “Maar wat moet ik dan zeggen?”
“Zeg maar dat je op een beetje geheime date gaat met een knul! Zou je vriendin dat begrijpen denk je?”
Ze knikte van ja, belde haar vriendin en diste een heel aannemelijk verhaal op.
“Okee tot zo!” zei ze giechelend toen ze de verbinding verbrak.
Ik ging haar voor naar de achterkamer waar de zon naar binnen scheen en het lekker warm was. Ik had er twee grote spiegels opgehangen en een zware eikenhouten tafel. Om de een of andere reden was die tafel heel indrukwekkend. Ik liet haar plaatsnemen voor de grootste spiegel. Terwijl ze daar stond gaf ik haar de opdracht goed naar zichzelf te kijken. Onwillekeurig gingen haar handen naar haar halsketting.
“Blijf van je borsten af!” zei ik kort.
“Ik zat niet aan mijn ….”
Ik onderbrak haar:
“Ik heb je geobserveerd op het terras. Het lijkt of je aan je ketting of je kapsel zit, maar met je onderarmen streel je daarbij steeds over je tepels! Waar of niet?”
Ze gaf geen antwoord.
“Handen langs je lijf!”
Ik liet lange stiltes vallen. Telkens als de stilte ongemakkelijk was gingen haar handen weer naar boven. Telkens waarschuwde ik haar. Ik pakte een blinddoek en deed haar die om. Ik stelde haar gerust en zag dat ze even ontspande. Wederom liet ik de stilte haar werk doen. De geluiden van de wind in de bomen vervulden de kamer. De aangename lome warmte deed de rest. Ik verdween naar de achtergrond terwijl ik met genoegen naar het meisje keek dat daar voor mijn spiegel stond.
Ze hield het vrij lang vol met haar armen naast haar lijf te staan. Af en toe bewogen haar handen en vingers waaraan ik haar gevecht met zichzelf kon aflezen. Tenslotte kreeg haar natuurlijke neiging de overhand en legde ze onbeschaamd haar handen op haar borsten. Met zachte bewegingen streelde ze zich. Haar tepels tekenden zich af onder haar topje. Met de topjes van haar duimen draaide ze rondjes over haar tepels.
Ik stond op van mijn stoel zonder gerucht te maken en sloop naar haar toe. Omzichtig stak ik mijn handen uit en nam haar polsen. Even slaakte ze een gilletje. Met zachte dwang deed ik haar armen omhoog en legde haar handen in haar nek.
“Blijf zo staan!” fluisterde ik.
Ze gehoorzaamde.
“Wees niet bang. Ik doe niets engs!” ging ik verder.
Ik streelde haar zachte borsten en tepels en merkte dat haar adem stokte. Ze slikte een paar keer. Ik verkende de zachtheid van haar boezem. Ze was mooi gevormd en haar tepels voelden stevig onder de stof van haar topje. Ik nam ze wat steviger beet. Ze hield haar adem in en kreunde licht.
“Blijf door ademen Miriam!”
Ze deed haar best haar ademhaling te controleren. Ik maakte het haar moeilijk door haar borsten wat indringender te omvatten en voorzichtig te kneden. Ik liet haar los en stak mijn handen onder de zoom van haar topje. Ze stond toe dat ik het over haar hoofd trok en even later lag het op de tafel. Ik maakte haar behaatje los zonder dat ze protesteerde. Ik pakte haar onderarmen en duwde die omlaag zodat ze naast haar lichaam hingen. Voorzichtig zonder geluid te maken sloop ik bij haar vandaan en nam weer plaats op mijn stoel.
Weer liet ik de stilte zijn werk doen. Het duurde niet lang of haar handen zochten haar borsten weer. Het viel me op dat ze zichzelf nu steviger behandelde. Een kwartier keek ik toe hoe ze met haar borsten speelde met een vanzelfsprekendheid die heel onschuldig aandeed. In stilte naderde ik haar en stak voorzichtig mijn vingers tussen haar handen en haar zachte borsten. Ik voelde haar lichaam verstrakken bij de eerste aanraking van mijn vingertoppen. Ik duwde haar handen opzij en nam het initiatief van haar over. Steeds steviger nam ik haar borsten vaste en kneedde ze.
“Auw!”
Het was heerlijk om haar reactie te merken op mijn harde kneep. Ik hield haar stevig vast, steeds harder knijpend. Ze maakte meer geluidjes en stond te wiebelen op haar benen terwijl ik haar pijn deed.
“Dit is het gevolg van je eigen gedrag Miriam!” zei ik.
“Als jij niet jezelf zo overduidelijk had gestimuleerd dan had je hier nu niet gestaan!”
Ze gaf geen antwoord maar slaakte een luide kreet toen ik haar tepels fijn kneep. Het was opwindend om haar te voelen kronkelen en ik doseerde de kracht op haar tepels dat ze net niet gilde maar ook niet stil kon staan. Na een paar minuten pijniging liet ik haar los en ging weer zitten.
Vrijwel direct begon ze haar rode borsten te strelen terwijl haar adem schokte.
Ik liet haar nog vijf minuten begaan waarna ik haar de blinddoek afnam. Ze knipperde met rood betraande ogen tegen het licht.
Ik nam haar handen in de mijne en keek haar aan. Onmiddellijk sloeg ze haar blik neer. Ik gaf haar haar beha terug en hielp haar die vastmaken.
Eenmaal gekleed werd haar houding anders. Ze stond meer rechtop en keek me even aan. Ik nam haar in mijn armen en knuffelde haar. Zwijgend stonden we minutenlang lichaam aan lichaam. Hoe teer voelde ze in mijn armen. Hoe natuurlijk voelde het aan toen ze haar hoofd tegen mijn schouder vlijde. Tenslotte zei ik:
“Heb je spijt van je exhibitionistische neigingen?”
Ze keek me vreemd aan. Uiteindelijk zei ze:
“Nee!”
We dronken nog een kopje thee in de woonkamer. Zoals ik al gewend was zei ze niet veel. Ik maakte haar opmerkzaam op haar fladderende handen:
“Je zit jezelf de hele tijd aan te raken!” zei ik.
Ze kreeg een blos op haar wangen maar dat weerhield haar niet. Met nadruk legde ze haar handen op haar borst en ik keek toe hoe ze zichzelf streelde en liefkoosde, met een hoogrode kleur. Mijn behandeling had haar neiging niet afgeleerd. Integendeel.
Na de thee vertrok ze.
“Doei!” zei ze: “En bedankt!”
Twee dagen later stuurde ze een sms:
“Ik heb een baantje in die kledingwinkel! XXX M.”
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 146
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 mei 2006 - 08:07 pm: |
|
Bravo |
Inderdaad Verteller, je hebt een prestatie van formaat geleverd.
Een dame ter wille zijn, ach, dat wil eigenlijk iedere man, maar krijg maar eens de kans.
Een dame sneller ter wille zijn dan zij verwacht, ai, dat is een wensdroom van vele mannen, maar slechts weinigen gegeven.
Een dame dan ook nog veel beter ter wille zijn dan zij wellicht verwachtte, veel beter dan zij redelijkerwijs mócht verwachten, tsjonge, dat is vergelijkbaar met het lopen van een nieuw wereldrecord.
En dat alles heb jij gedaan, Verteller. Je kunt zien dat je keihard doorgewerkt hebt want er zitten hier en daar nog wat typefoutjes en zo, maar alleen een kniesoor als ik valt dat op. Het is een mooi verhaal geworden, mooi geschreven, oog voor detail, niet alleen de zakelijke dingen beschreven maar het plaatje echt wat beter ingekleurd. Zo willen we er wel meer hier.
Helaas voor jou hebben we op deze site geen prijs voor bijzondere prestaties. Maar een eervolle vermelding heb je toch beslist verdiend.
Enne, Brigitte, ik weet dat je het moeilijk gaat krijgen, maar vraag hem nou niet nog deze zelfde week of hij misschien nog een klein hoofdstukje .......
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Groentje
Actief lid
Inlognaam: Groentje
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 mei 2006 - 09:48 pm: |
|
Indrukwekkend |
Nou Verteller, je doet je naam weer eer aan!
Bij de vraag om een verhaal over Miriam hield ik even mijn hart vast. De kans dat er een zeer doorsnee verhaal aan zou komen was zeker aanwezig. Jij hebt echter met deze vertelling een goede start gegeven. De inhoud van het verhaal was niet extreem maar eenvoudig, simpel, mooi! Een schrijver naar mijn hart!
Liefs Groentje
P.S Lieve beheerders van de site, kan ik mijn naam nog veranderen in Miriam? 
|
camille
Nieuw lid
Inlognaam: Camille
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 12-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 mei 2006 - 10:22 pm: |
|
prachtig |
Wel Verteller, mijn complimenten hoor voor dit verhaal !
Eenvoudig , maar mooi geschreven en vooral origineel hier ....
Ik lees al een tijd steevast alle verhalen hier maar heb nog
nooit gereageerd .
Ik wou even dat ik Miriam was ....
camille.
|
Verteller
Actief lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 29
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 19 mei 2006 - 01:22 pm: |
|
Te veel eer |
Beste medeschrijvers,
Lieve lezers,
Jullie lof en eer doet mijn dominante hart sneller kloppen. Toch hoop ik dat er mensen zijn die denken:
"Ach wat! Dat verhaal? Ik kan het beter!"
Ik hoop dat de schrijvers en schrijfsters wier verhalen ik met groot genoegen en bewondering heb gelezen de uitnodiging van Masochistje aannemen en met hun pennevruchten te voorschijn komen.
Heel bijzonder richt ik een verzoek aan Laura Brookner. Ik verlang ernaar om jou dit onderwerp te zien behandelen, met jouw prachtige verhaaltrant. Gezet in de fin de siècle temidden dikke tapijten, mexicaanse palmen in marmerbeklede corridors, statige herenhuizen die ruiken naar boenwas en een vleugje kamfer en de zware parfums van de dame des huizes.
Een soortgelijk verzoek richt ik aan Groentje. Laat ons meegenieten met 'jouw' Miriam verscheurd tussen angst en vrees, wachtend, hopend, verlangend.
Brigitte, ook jij! Ontferm je over Miriam en toon haar ons! Hoe ze wacht en uiteindelijk wordt erkend en beloond!
Ook MisTique spreek ik aan! Is er een Miriam die in haar leven twee rollen tegelijk beleeft? Een meisje met een schrijnend verlangen en een vrouw met een alledaags leven?
en Kitty, Anima, Janneman, Rein en de vele anderen? Voel je aangesproken door Masochistje en schrijf! Het lijkt me zo leuk en blij makend als zij letterlijk bedolven wordt onder de verhalen. Dat zal haar leren aan haar borsten te voelen in het openbaar in plaats van ons te laten meegenieten van haar genoegens!!!
Verteller.
|
MisTique
Productief lid
Inlognaam: Mistique
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 20 mei 2006 - 11:47 pm: |
|
Ok ok ik geef het toe,.... |
Verteller, je verhaal was prikkelend, zondermeer. Het is één van de weinige dingen die me wist te motiveren om weer eens te schrijven.
liefs
MisTique
Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 106
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 mei 2006 - 03:11 pm: |
|
Miriam, Miriam, Miriam en .... |
Fantastisch, dit initiatief.
Waren er eerst de boden op Slavin Eva.
Toen de psychologen en cliënten die over elkaar heen vielen.
Nu is er dan Miriam, of “het meisje dat niet van haar tepels af kon blijven.”
Nog een paar verhalen erbij en ik open een nieuwe afdeling voor deze prachtige verhalen.
Dus dames en heren schrijvers: laat uw fantasie en uw lusten los op Miriam en haar ongeremde gedrag.
Alleen één ‘beheerders’opmerking.
“Miriam”, “Nog eens Miriam” en “En opnieuw Miriam” zijn nou niet bepaald sprekende titels. En de ondertitels/motto’s nou niet echt veelzeggend (waarbij natuurlijk de eerste -Verteller- geen enkele blaam treft - kon hij immers vermoeden wat hij aanrichtte?)
Dus laten we afspreken: in de titel mag de naam Miriam voorkomen (hoeft niet), maar moet zich onderscheiden van de andere Miriam-verhalen (zo zou het verhaal van MisTique “Miriam’s e-mail” kunnen heten). En als ondertitel mag je “over het meisje dat niet van haar tepels kan afblijven!” blijven gebruiken als je er maar een tweede regel aan bijvoegt die iets toevoegt (en jullie schrijversnaam voeg ik wel toe).
Zouden Verteller, Groentje en MisTique mij een nieuwe titel + ondertitel willen zenden?
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Verteller
Productief lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 21 mei 2006 - 03:55 pm: |
|
verteller meldt zich |
Rein
Ik behoud mij uiteraard het recht voor de allereerste ti(e)tel en onderti(e)tel te mogen voeren. Derhalve zal ik mij van het geven van een nieuwe ti... onthouden.
Mijn latere postings zijn uiteraard reacties op berichten en zijn van weinig literaire waarde.
Maar als er een vervolg op mijn eerste bijdrage komt dan heet dat verhaal:
Werk aan de winkel!
Als toevoegsel aan de ondertitel: "een verhaal waarin hoegenaamd niets gebeurt!"
Goed gezien allemaal! Ik ga een posting doen van een saai en bloedvervelend verhaal over het meisje dat inmiddels meerdere gedaanten heeft aangenomen! Want laten we eerlijk zijn. Het leven heeft pieken en dalen.
Verteller
|
DarkAngel
Beginnend lid
Inlognaam: Darkangel
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 01 november 2006 - 01:31 pm: |
|
Ik vind het een heel kunstwerk |
Hoe jij dit verhaal hebt geschreven vind ik echt prachtig. Wanneer ik de oproep leesde 'van het meisje dat niet van haar tepels kon blijven' had ik een geheel ander beeld. Ik dacht meer aan een meisje dat niet netjes was, en aan een echte stoeipoes. Maar in jouw verhaal komt er een geheel ander meisje boven, een wel net meisje maar met een probleem en dat vind ik heel mooi beschreven.
Ik heb je verhaal met veel plezier gelezen en hoop op een gevolg...
Dikke groetjes DarkAngel
|
stresskip
Bevlogen lid
Inlognaam: pijnslet
Bericht Nummer: 55
Aangemeld: 08-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 19 oktober 2014 - 01:53 pm: |
|
Lekker wat een verhaal |
Super bedankt voor het schrijven van het verhaal. Lig me erg te verlekkeren nu ik door omstandigheden op bed lig.
Onderdanige slet, die vanmorgen in opdracht haar tieten hard gestraft en gepijnigd heeft en er vanavond nog een schep bovenop krijgt
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Miriam 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?