Bij de psycholoog
“Ik weet niet wat ik met haar aan moet, meneer De Witte. Het gaat al een poos moeilijk. Vroeger haalde ze onschuldige fratsen uit. Maar nu....
Haar agenda staat vol klachten, dingen waarover ik me doodschaam. Ze zijn absurd. De directeur dreigde me tijdens een telefoongesprek dat ze niet langer welkom was op school. Gelukkig wou hij haar nog een kans geven.
Zelfs de kledingcode weet ze te omzeilen. Haar rok veel te kort, hoge hakken, ze vermoeden dat ze jarretellen draagt. Toen de directeur haar eens bij hem riep loog ze dat haar rok gekrompen was. Over haar schoenen viel weinig aan te merken. Het reglement vermeldt geen geschikte hoogtes. Blijkbaar was ze daarvan op de hoogte.
Een halfjaar terug vertelde mijn buurvrouw dat Lotje extreem kort gerokt over onze straat liep. Ze droeg een rode jurk waarin ze was uitgegroeid. Het bedekte amper haar billen. Met zwarte knielaarzen paradeerde ze voor hun raam. Dat zag mijn buurvrouw toen ze aan het stofzuigen was. Waar ze zich echter enorm over opwond, was dat Lotje knipogen naar haar man wierp, terwijl die de auto aan het wassen was. Ze betichte dat mijn dochter met hem flikflooide! En ik ben bang dat ze gelijk heeft.
Ik hoop dat u haar kan helpen. Misschien begrijpt u wat er in haar omgaat?”
In de wachtkamer zit Lotje. Mams had haar na school bij een psycholoog afgezet! Ze zit kaarsrecht, haar benen mooi naast elkaar, haar ogen groot en onschuldig.
Ze wordt binnengeroepen. Een lange slanke man stelt zich voor als meneer De Witte. Hij toont haar een stoel waar ze op mag zitten.
“Zo. Je zult je vast afvragen wat je hier komt doen”.
“Ja, meneer”.
“Dat zal ik je mettertijd duidelijk maken. Op dit moment kan je dat nog niet begrijpen. Daarom stel ik voor om enkele testen te doen. Zin in?”
“Fijn,” antwoordt ze gelaten.
Hij neemt een dik boek van het schap. Hij slaat enkele pagina's om en draait het boek naar haar toe. Er staan twee ovalen bollen op, nogal misvormd. Meteen ziet ze Jantje voor haar, op een stoel.
“Wat zie je?”
“Dit doet me denken aan de bips van een jongen.”
“Is dat zo?”
“Ja. Of moet ik u iets voorschotelen?”
“Dat heb ik liever niet. Geef me jouw eerste gedachte.”
Hij slaat opnieuw enkele pagina's om.
“Aan wat doe je dit denken?”
“Mijn buurman.”
“Kan je wat duidelijker zijn?”
“De buurman die rechtover ons woont vergeet tegenwoordig zijn gordijnen te sluiten. Ik geloof dat hij stiekem sigaren rookt.”
“Hmmm. Waarom kijk je ernaar”?
“Gewoon.”
“Gluur je graag?”
“Wat een vraag is dat nu? Ik had het toevallig gezien. En neen, hij rookt geen sigaren. Hij pijpt elke avond zijn vriend!” roept Lotje boos.
“Zo zo. Waarom jok je?”
“Ik wou het beleefd houden.”
“Voor mij hoef je niet beleefd te zijn. Wees maar helemaal jezelf.”
Ze kijkt hem wantrouwend aan.
Opnieuw draait hij het boek om.
“En dit?”
“Mevrouw De Letter.”
“Dat was snel.”
“Ze weet volgens mij niet wat een beha is.”
“Je ziet er borsten in?”
“Neen. Hangborsten.”
“Wie is mevrouw De Letter?”
“Een leerkracht.”
“Zo. Ik wil het voorlopig hierbij laten. De drie dingen die je zag doen je duidelijk denken aan lichaamsdelen. Intieme lichaamsdelen. Is er iets wat je kwijt wil? Is er onlangs iets ergs gebeurd?”
“Niet dat ik weet.”
“Je sprak over je overbuur maar hoe zit het met je naaste buren?”
“Nou… die heb ik ook.”
“Dat veronderstelde ik al. Kan je me daarover meer vertellen?”
“Gewone mensen, net als u en ik.”
“En de buurman?”
“Een doorsnee man getrouwd met een 'streekgazet’.”
“Is er iets wat je kwijt wil? Jouw moeder vertelde me iets over jou en de buurman. Klop het dat je met hem flirt?”
“Hoezo?”
Even is ze stil.
“Wanneer was dat dan?”
Meneer kijkt haar doordringend aan.
“Je herinnert je toevallig niet meer dat je voor hun raam stond te paraderen en knipogen naar de buurman wierp?”
“Ja! Toen ik dat jurkje droeg,” zegt ze enthousiast.
“Had ik al vernomen. Vind je dat zelf niet ver gaan?”
Ze denkt na.
“Waarom? Er is toch niets gebeurt? Het was leuk om hem uit te dagen.”
“Je vindt dat leuk...” herhaald hij haar.
Ze reageert niet. Hij kijkt bedenkelijk. Misschien moet hij dieper graven.
“Vind je jezelf niet te jong om je zo op te stellen?”
“Vond hij zichzelf niet wat te oud om op mijn avances in te gaan?” kaatst Lotje meteen terug.
“Is er iets gebeurd?”
“Niet wat ik niet wil.”
“Dus er is iets gebeurd?”
“Ja. Hij raakt me aan,” fluistert ze.
“Hoe?”
Lotje staat op en gaat vlak achter hem staan. Verbaasd kijkt hij omhoog. Opeens gilt hij. Ze knijpt in zijn tepels.
“Wil je maken dat je weer op je stoel zit!” zegt hij boos.
Beteuterd kijkt ze hem aan. Hij denkt na.
Ze kijkt naar de rimpels op zijn voorhoofd. Net een notenbalk. Langzaam schuift de 'DO' naar beneden. Als een bas, als zijn stem wanneer hij boos is. Grappig. Van welk muziek zou hij houden?
“Welk muziek hoort u graag, meneer?”
“Muziek?” vraagt hij verbaast: “Niets wat jij graag hoort.”
“Dat weet u niet.”
“We gaan het nu niet over muziek hebben. Voortaan blijf je ook op je stoel zitten. Ik was daar niet van gediend,” zegt hij kalm.
“Dat begrijp ik. Ik hou niet zo van pijn in mijn tepels. Maar u vroeg wat hij deed. En ik ga dat echt niet bij mezelf doen.”
Zijn mond valt open. Hij vermant zich. Dat kind moet geholpen worden.
“Ik ga je laatste antwoordt negeren. Eigenlijk zou ik willen weten, hoe vaak en hoelang die affaire duurt.”
“Die heb ik niet,” antwoordt ze bits: “Wat we af en toe eens doen zijn spelletjes.”
Ze kijkt op naar de klok aan de muur.
“Het is tijd om door te gaan. Tot de volgende keer,” zegt ze vrolijk.
Hij kijkt haar verbijsterd na terwijl ze de deur uitloopt.
Ze draagt inderdaad jarretellen.
Leef en laat leven
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Lotje 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?