Hoofdstuk 8 van 'Uitzending naar het buitenland', waarin Claudia de verantwoordelijkheid op zich neemt voor een dartel tweetal
Claudia gooit de tissue vanaf het bed in een prullenmand. En met de tissue gooit ze ook haar tranen over Carla en haar gedachten over het sombere verhaal van zich af. Ze sluit haar ogen en keert terug naar misschien wel het vrolijkste moment van de hele dag. Het begon toen een onrustig kloppen op de deur Meesters en Ingewijden had losgetrokken uit de gesprekken over Carla.
Madelon had de deur geopend, waarna iedereen in de kamer enthousiaste meisjesstemmen hoorde vragen:
“Is Anneke hier? We hebben alles goed doorgesproken met de kok en nu zijn we Anneke een beetje kwijt. De kok dacht dat ze misschien hier zou zijn.”
Beeld 7: De Newbies
“Meesters, Claudia’s newbies zijn hier, mogen ze binnenkomen”, zei Madelon.
“Ja hoor, laat maar binnenkomen, we waren er toch bijna aan toe hen te ontbieden.”
Ze kwámen niet binnen, ze fladderden binnen. Twee meisjes, die volgens Claudia hooguit 16 jaar oud konden zijn. Opvallend klein en smal, jongensachtig, een heldere en open blik, bruisend van energie en vooral: volkomen identiek.
“Alweer een tweeling. Worden die hier verzameld?” dacht Claudia.
Door hun binnenkomst was de wat bedrukte sfeer na het verhaal over Carla gelijk verdwenen, alsof de zon plotseling door een donker wolkendek brak. Iedereen moest lachen. Ook de gezochte Anneke, die nog steeds naakt voor de muur stond, kon zich even niet in de plooi houden.
“Kijk”, zei Theo, “Anneke is hier inderdaad, maar misschien zijn jullie niet gewend haar zo aan te treffen.”
Het leek erop dat ze pas nu zagen dat Anneke daar stond.
“Goh, Anneke”, zei één van de twee, “waarom sta je daar in je blootje, wat hebben ze met je gedaan, moet je die billen zien Eef.”
De ander bestudeerde Anneke’s achterkant even en liet wat afkeurende geluiden horen.
Theo nam de situatie weer in de hand en begon met: “Dames, dames, rustig, rustig, mag ik even jullie aandacht? Ga maar eerst eens op de rand van het bed zitten samen. En probeer een momentje stil te zijn als ik zeg wat ik jullie te vertellen heb.”
De meisjes deden het en keken zo enthousiast en verwachtingsvol met hun helblauwe ogen naar Theo, dat Claudia onwillekeurig weer om hen moest lachen. Hun donkerblonde haar in vlotte zomerkapsels, rondom heel kort maar net geen stekeltjes en bovenop net iets langer, in plukjes van ongelijke lengte, warrig gemaakt met gel. Ze bleven vrolijkheid uitstralen, ook toen ze stil werden en op hun manier serieus naar Theo keken.
Het enige dat volgens Claudia een klein beetje afbreuk deed aan hun uitstraling was hun make-up. Het was te veel. Claudia zag dat vaak. Voor haar gevoel werd het dan meer schminken, er anders uitzien dan je werkelijk bent, in plaats van de eigen schoonheid te accentueren met een lijntje hier, een tintje daar en een klein beetje mascara.
“Allereerst wil ik jullie van harte feliciteren met jullie verjaardag, gisteren. Al 18 jaar! Als ik jullie zo zie, kan ik het haast niet geloven, maar ik heb ooit jullie identiteitskaarten al eens bestudeerd, toen jullie je niet zo heel erg netjes gedragen hadden, en het is echt waar.
Wij hebben een paar keer eerder met elkaar gesproken, dames”, ging hij verder. “De eerste keer drie jaar geleden, toen jullie Anneke gevolgd waren naar haar werk en illegaal op ons landgoed en in de schuren waren binnengeklommen. Vanuit een schuilplaats hebben jullie toen een uitgebreid en heftig feest begluurd.
Jullie zagen die avond en nacht heel veel dingen die je op die leeftijd niet hoort te zien. Tot mijn verbazing waren jullie helemaal niet geschrokken en ook nauwelijks onder de indruk. Eerder enthousiast. Ook een preek van mij over jullie gedrag bracht daar geen verandering in.
In plaats van je te verontschuldigen voor jullie aanwezigheid daar, vroegen jullie om een baan bij ons bedrijf. Jullie wilden graag de volgende keer meedoen zoals Anneke had meegedaan.
Uiteraard ging dat niet door. Maar jullie lieten niet los en hebben me de afgelopen jaren nog twee keer gemaild en één keer een brief geschreven. Elke keer hadden jullie weer iets nieuws bedacht waardoor het in jullie ogen toch mogelijk was om al VBL-er te worden voor je 18e .
Ik heb steeds netjes maar duidelijk geantwoord dat het er echt niet in zat. Maar………nu zijn jullie 18.”
Claudia dacht bij zichzelf: “18? En het staat op de identiteitskaart? Er moet ooit een fout gemaakt zijn bij een burgerlijke stand, of misschien hebben ze die kaarten vervalst. Deze meisjes zijn toch geen 18? Bestaat niet.”
Theo ging verder.
“Omdat jullie zo enthousiast en vasthoudend waren, bied ik jullie, als een soort verjaardagscadeau aan om niet alleen ons diner te serveren vanavond, maar ook vanaf nu als ‘newbie’ bij ons op het landgoed te komen wonen en werken. Naast school natuurlijk, want dat moet gewoon doorgaan. Sterker nog, dat moet heel erg goed gaan, veel beter dan het nu gaat!
Ik heb jullie bij ons laatste mailcontact, zo’n half jaar geleden, al een beetje uitgelegd wat newbie zijn inhoudt. Deze mevrouw hier (hij wees naar Claudia) wordt jullie begeleider en opvoeder. Jullie spreken haar aan met ‘Ingewijde’.
Mijn aanbod heeft wel als consequentie dat jullie vanavond na het diner hier in het appartement blijven, jullie slapen in de kamer hiernaast, en dat jullie morgen en overmorgen ook hier in het appartement door jullie begeleider de eerste basisbeginselen van een leven als onderdanige vrouw aangeleerd krijgen.
Wij verhuizen ondertussen jullie spullen van Anneke’s huis naar het landgoed waar jullie ooit inbraken. Je komt bij de Ingewijde, en Meester Frank hier, in huis wonen en het is verstandig je te realiseren dat jullie begeleider zich vanaf nu met alles in jullie leven zal bemoeien: school, werk, sport, vrije tijd, voeding, hygiëne, seks, alles. En het gaat verder dan ‘bemoeien’. Jullie moeten haar altijd onmiddellijk gehoorzamen, altijd haar vragen direct en volkomen eerlijk beantwoorden, en jullie doen niets zonder haar uitdrukkelijke toestemming. Als jullie je niet aan de regels houden volgt straf. Meestal een lijfstraf. Jullie zien daarvan een goed voorbeeld bij de muur.”
Theo pauzeerde een paar seconden en vervolgde toen: “Wat denken jullie van mijn cadeau?”
Claudia zag een explosie van blijdschap die zich uitte in van het bed opspringende meiden en gepaard ging met kreten als ‘yes’, ‘wauw’, ‘eindelijk’ en ‘gelukt’. Maar plotseling was er ook iets van teleurstelling. Het energieke tweetal had kennelijk iets bedacht.
“Ik bedenk ineens dat we morgen ons verjaardagsfeest vieren met onze vrienden en vriendinnen, dus morgen kunnen we niet, maar misschien kunnen we zondagmiddag beginnen”, zei één van de twee. De ander vulde aan:
“En we hebben ook geen kleren en toiletspullen meegebracht, want we dachten natuurlijk dat we vanavond gewoon naar huis zouden gaan, dus die kunnen we dan mooi gelijk meebrengen.”
Dit leek Claudia een mooi moment om het stokje van Theo over te nemen, zichzelf stevig te positioneren en met de training te beginnen.
Ze stond op en zei: “Meiden, stil! Ga staan, rechtop, handen langs je lichaam. Ik wil even een paar dingen duidelijk maken.”
Dat werkte in ieder geval. De meiden veerden op, geschrokken door Claudia’s plotselinge uitval, en deden bijna automatische wat hen opgedragen werd. Claudia vervolgde:
“Ten eerste: Ik ben gevraagd jullie te trainen. Dat doe ik graag, maar ik kan ook andere dingen gaan doen. Ik ben dus nú voor jullie beschikbaar. Of niet!
Ten tweede: Jullie proberen al een paar jaar newbie te worden, maar nu je de kans krijgt past het niet in jullie schema? Het lijkt mij knap stom als jullie niet ogenblikkelijk ‘ja’ zeggen tegen het voorstel van Meester Theo. Dat verjaardagsfeest kun je altijd nog eens houden. Ik zal het dus even heel duidelijk voor jullie samenvatten: óf jullie accepteren het aanbod nu op dit moment, óf je draait om en loopt de kamer uit. En daarna ook gelijk dit gebouw, want als jullie geen newbie bij mij willen worden, dan wil ik jullie ook niet bij mijn Inwijdingsdiner zien rondlopen. Nu, in tien seconden kiezen: blijven of vertrekken!”
Claudia zag schrik, twijfel en een beetje ontzag in hun ogen. Ze keek de meiden één voor één een poosje indringend aan en telde af alsof oudejaarsavond ten einde liep: tien – negen – acht – zeven – zes – vijf – vier – drie – twee – één, en vervolgde toen:
“Mooi, jullie zijn er nog. Dan hebben we dat in ieder geval duidelijk. Jullie zijn het weekend hier en we vragen Anneke bij deze om dat feest van jullie af te zeggen. Om toiletspullen en kleren hoef je je geen zorgen te maken. Het eerste is hier in alle badkamers ruim aanwezig en kleren heb je dit weekend niet nodig.”
Het was leuk om te zien hoe die lieve gezichtjes plotseling en synchroon rood konden worden.
“Dan ga ik nu naar ten derde: ik zag jullie gniffelen toen het woord ‘Ingewijde’ viel. Dat is nu eenmaal mijn rang, dus daarmee word ik aangesproken. Aan de andere kant begrijp ik wel dat het woord niet zo bij jullie belevingswereld past. We gaan daar de komende tijd wel aan werken. Tot dat moment spreken jullie mij aan met ‘coach Claudia’.
Ten vierde, als jullie bij mij zijn of op een andere manier aan het werk voor VBL, dan gedragen jullie je rustig, geen geren of gespring, geen geroep of gegil. Je praat alleen als er iets gevraagd wordt. En als ik jullie iets vraag, dan antwoordt degene naar wie ik kijk. Ben ik duidelijk?”
“Ja, coach Claudia,” zei degene waarnaar Claudia keek.
De echo kwam toen Claudia haar hoofd een slagje draaide.
“Ja, coach Claudia”, zei de ander.
Zo, die boodschap was helder overgekomen, dacht Claudia.
“Dan moeten we nu maar eens nader kennismaken, want dat is er nog niet echt van gekomen”, zei Claudia: “Naam?”
“Ellen, coach Claudia.”
“Eveline, coach Claudia.”
“Waarom dragen jullie deze kleren, Eveline?”
De meiden droegen nette sportschoenen, een spijkerbroek en een spierwit overhemd met zwarte knoopjes, zeker twee keer zoveel als op een gewoon overhemd. Op het borstzakje was een embleem geborduurd. Het geheel werd afgemaakt met een bordeauxrood oberschort, om hun middel geknoopt en doorlopend tot vlak boven hun schoenen.
“Dat is onze werkkleding van school, coach Claudia, zo serveren we in het schoolrestaurant en op stage.”
“Oké, dat begrijp ik, maar het valt me op dat jullie kleren dragen die niet erg bij VBL passen. Is dat afgestemd met Ingewijde Madelon of met één van de Meesters? Ellen?”
Zolang de meiden op hun plaats bleven staan wist Claudia nu wie Ellen en wie Eveline was, maar ze had geen idee hoe ze het tweetal op andere momenten uit elkaar zou moeten houden. Maar eens aan Anneke vragen of er een kenmerk was waaraan ze kon zien wie wie was.
“Dat weet ik niet, coach Claudia, Anneke heeft dit voor ons geregeld.”
Claudia keek naar Theo, Frank en Madelon. Ze zag dat die geamuseerd haar performance gadesloegen, maar begreep uit hun handbewegingen en mimiek ook dat niemand daar over had nagedacht en dat ze haar op dit punt vrijheid van handelen gaven.
“Ik zal er eens over nadenken of ik niet iets kan verzinnen dat beter bij VBL past. Maar eerst iets anders. Ik wil kennismaken met júllie, niet met jullie kleren en zeker niet met kleren die niet bij VBL passen. Trek dus alles maar uit.”
Claudia zag tot haar genoegen dat de bravoure wat wegtrok bij de dames en dat hun wangen toch nog een graadje roder konden kleuren.
“Is er iets niet duidelijk, Eveline?”
“Bedoelt u alles? Nu? Hier? Terwijl die andere mensen kijken?”
“Ik zei: ‘Trek – dus – alles – maar – uit’, wat begrijp je niet?”
Het drong tot de meiden door dat, nu werkelijkheid werd waar ze lang naar uitgekeken hadden, het behalve spannend ineens ook wel eng, moeilijk en vernederend bleek te zijn. Hun oberschort ging af, ze knoopten hun blouses los en trokken die uit. Ze keken elkaar aan en twijfelden duidelijk of ze eerst hun schoenen en spijkerbroek zouden uittrekken of eerst hun bh-tje. Claudia wachtte het nu even rustig af, ze wilde ook niet op alles ingrijpen.
Het werd het bh-tje. En wat daarachter vandaan kwam bleek zo schitterend, dat Claudia niet wilde wachten totdat alle kleren op de grond zouden liggen. Maar ze zag ook nog iets anders dat ze van dichtbij wilde bekijken.
“Stop hier maar even”, zei ze, “en leg je handen in je nek, ellebogen en schouders naar achteren.”
Ze liep naar de meiden toe en voelde voorzichtig aan alle vier die schitterende en volgens Claudia nog niet helemaal volgroeide borstjes. Je kon het met goed fatsoen geen borsten noemen, zoiets teers en jongs. Ze stonden stevig vooruit en bij het hard worden van de tepels bolde de gekleurde kring om de tepels apart op. Een prachtig gezicht, zo’n stevig borstje met daarop een half bolletje en daar bovenop weer een hard tepeltje. Claudia dacht dat hun borstjes niet eens zouden gaan schommelen als ze de meiden op en neer zou laten springen. Dat kon ze morgen in alle rust wel eens proberen.
Wat haar verder opgevallen was en wat door de houding van de meiden nu overduidelijk was. Ze hadden hun oksels niet geschoren. Ze plukte aan het okselhaar van Ellen en zei:
“Waarom scheren jullie dat niet?”
“Dat mag niet van Anneke, althans niet te kort. Zij vindt dat wij te veel op seks belust zijn en probeert ons onaantrekkelijk te houden. Met haar onder onze oksels kunnen we eigenlijk geen sexy truitjes dragen en ze hoopt dat het jongens afschrikt om verder te gaan zodra ze dit ontdekken. Ze controleert bijna dagelijks of we het toch niet afgeschoren hebben.”
Claudia bedacht dat er vast ook jongens waren die die haren wel mooi zouden vinden en volgens haar waren er ook voldoende sexy mogelijkheden met truitjes met lange mouwen, diep uitgesneden en ruim boven de navel eindigend, maar het leek haar verstandig dit nu niet te berde te brengen.
“Als dat de reden is, dan hebben jullie zeker ook……”.
Ze ging niet verder, maar maakte de knoop van Ellens broek los, deed de rits omlaag en trok broek en slip tot vlak onder Ellens heuveltje. Daar zag ze een flinke bos haar.
Ze deed hetzelfde bij Eveline, en ook daar waren schaamlippen en gleufje nauwelijks zichtbaar door het schaamhaar.
Claudia liet de meisjes een poosje zo staan en genoot van wat ze zag, maar ook van het feit dat Ellen en Eveline zich duidelijk ongemakkelijk voelden door de manier waarop ze daar stonden. Claudia vond van zichzelf dat ze best wel goed bezig was.
“Nou, trek de rest nu ook maar uit. Eerlijk gezegd vind ik dat haar niet zo mooi, dus dat moet er af. En dat kan nu ook, want jullie gehoorzamen mij en ik bepaal vanaf nu of er seksuele handelingen verricht worden, en welke, en hoe en met wie. Is dat heel goed duidelijk?”
“Ja, coach Claudia,” klonk het in stereo van het nu geheel naakte duo.
Claudia genoot opnieuw van het prachtigs voor zich. Ellen en Eveline waren erg klein, zeker als je ze met hun oudere zus vergeleek, maar je kon wel zien dat hun lichamen ook goed getraind waren, onder leiding van diezelfde zus. Ook zij waren stevig gespierd en zo te zien zonder ook maar één vetcel. Je kon ze niet mager noemen, maar toen ze net gestrekt stonden waren hun ribben wel met het oog te tellen.
Eerder die dag had Claudia genoten van de aanblik van Carla’s uitgestrekte lijf, een volledig ontwikkeld vrouwenlijf met nog een zweem van een meisjeslichaam zo hier en daar. Nu zag ze lichamen die al wel vrouwelijke kenmerken hadden, zoals borsten, weliswaar nog niet geheel uitontwikkeld, en schaamhaar, maar eigenlijk nog helemaal geen vrouwelijke vorm. En ook dat vond ze prachtig, of eerlijker gezegd, ook dat wond haar op.
“Doe nu dat serveerschort eens voor,” zei Claudia ineens.
De meiden deden het keurig, maar Claudia zag heel duidelijk dat ze zich opnieuw bijzonder opgelaten voelden. Dat was mooi, dat paste goed in de training, want als Ellen en Eveline niet in de VBL-wereld pasten kon dat maar beter zo snel mogelijk duidelijk worden. Vandaar dat Claudia ook had voorgesteld dat de meiden bij het hele diner aanwezig zouden zijn en niet alleen zouden serveren en zich weer terugtrekken in de keuken. Zo zouden ze een paar bijzonder heftige dingen te zien krijgen, die hen mogelijk op andere gedachten zouden brengen.
© Subadoration, 01-2010
voor het vervolg van dit verhaal: gebruik onderstaande link
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De Newbies 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?