Taboe
waarin de mannen in actie komen
MARISKA
10. Taboe
De Campus-raad liet er geen gras over groeien. Maandagavond al kwam Ed haar de brief laten lezen waarin hij werd afgezet als haar beschermer. Als laatste daad in die functie overhandigde hij haar een uitnodiging om diezelfde avond voor de Raad van Orion te verschijnen in verband met haar toewijzing aan een nieuwe beschermer.
Mariska ging niet. Het Comité Vrouwen Eén liet bovendien een oproep aan alle vrouwen uitgaan om niet naar dit soort zittingen te gaan.
Dinsdagochtend kwam Ed weer met een brief, die hij haar met een plagende glinstering in zijn ogen liet lezen. Mariska was het eerste ogenblik niet in staat de inhoud te bevatten. Ze las hem nog eens en haar woede laaide op. “Bea?! Aan jou toegewezen?! Wat een godvergeten schoften!”
“Je zult moeten toegeven dat ze slim zijn.”
“En jij staat erom te lachen!”
“Ik moet lachen om de manier waarop jij hapt. Ik ben er ook niet blij mee.”
“Echt niet, Ed?”
Hij had de tact om zijn gezicht in de plooi te houden. “Echt niet.”
“Maar ze wijzen je toch niet zomaar iemand toe? Ze hebben jou toch eerst gevraagd of je Bea wilde hebben?”
“Inderdaad. En ik heb ja gezegd. Ik moest er overigens voor naar Boogschutter, waar zij woont. Het zal je vrouwenhart deugd doen dat Bea genoeg trots bezat om niet te verschijnen. Maar ze wist dan ook niet dat ze mij als beschermer zou krijgen. Ik vraag me af wat ze zou hebben gedaan als ze dat wèl had geweten.”
“Ed, waarom heb je ja gezegd?”
“Dat kan ik je nu nog niet vertellen, maar geloof me, Maris: ik houd van jou en niet van Bea.” Grijnzend: “Ik zal haar geen liefste noemen.”
Toen Ed was vertrokken, barstten haar woede en jaloezie pas goed los. Dat serpènt, dat vuile lóéder! Wùrgen zou je d’r! Kapòt krabben! ...
Alsof het Bea’s schuld was.
‘s Avonds viel de tweede slag. Ze lag al in bed, uiteraard naakt, toen iemand met een sleutel haar kamerdeur opende. Het was Bart.
“Uitgerekend Bart,” dacht ze bitter.
Zijn entree was overigens beleefd. “Hallo Mariska, mag ik me even voorstellen als jouw nieuwe beschermer?”
“Dat mag en hoepel nou maar weer op.” Mariska trok de dekens strak om zich heen.
“Niet zo brutaal. Toevallig was ik van plan om hier vannacht te blijven. Mag ik je verzoeken een eindje op te schuiven?”
“Ik peins er niet over!”
“Kom, Mariska, niet zo koppig. Ik ben je beschermer, denk eraan.” Hij begon aan haar deken te sjorren.
Bart trok aan de ene kant en Mariska aan de andere. Plotseling liet ze los, zodat Bart onceremonieel in een hoek smakte met de deken over zich heen.
“Eruit of ik sla je eruit!” dreigde ze. Als een naakte furie kwam ze op hem af en Bart droop af. “Hier zal je spijt van krijgen,” siste hij bij de deur.
Mariska keek rond of ze haar deur niet kon barricaderen, maar ze had geen stoel die onder de kruk paste en geen verplaatsbare kast.
Maar wacht even! Dit was de verkeerde manier, schoot het door haar heen, want ze was immers niet de enige met een nieuwe beschermer. Ze moesten elkaar steunen; solidair zijn. In ieder geval met de vrouwen die op de manifestatie waren geweest. Ze waren in Orion met z’n zevenen, wat helemaal geen gek begin was. Snel schoot ze haar rok en bloes aan.
Bij het eerste meisje kwam ze juist op tijd. Haar nieuwe ‘beschermer’ had haar overmeesterd en had haar juist over de knie gelegd voor een pak op haar blote billen. Mariska gaf hem een zet en samen wisten ze hem de deur uit te krijgen.
Bij nummer twee kwam ze te laat, althans voor die avond. De deur zat dicht en uit de geluiden binnen viel op te maken, dat de nieuwe beschermer zijn gezag effectief liet gelden. Morgen met haar praten, nam Mariska zich voor. Gewoon niet erkennen, die zogenaamde beschermers, dan verdween het stelsel vanzelf.
Bij het derde meisje lagen de zaken anders. Mariska werd op haar kloppen binnengelaten en trof daar inderdaad ook de nieuwe beschermer aan, maar uit alles bleek dat het meisje hem best zag zitten.
Tenslotte kwam ze bij Diane. Met haar en nog twee andere vrouwen vormde ze een levende blokkade in Dianes deuropening, zodat Bart en de andere knullen geen kans meer kregen iets te beginnen. Die probeerden dat ook nauwelijks, want erom vechten vonden ze beneden hun waardigheid.
“De eerste ronde is voor ons,” zei Mariska, maar ze wist dat er meer en zwaardere rondes zouden volgen.
Die nacht sliepen ze met z’n vieren op een kamer, twee in een stoel en Mariska bij Diane in het eenpersoonsbed. Het was voor het eerst dat ze een naakt vrouwenlichaam zo lang achter elkaar zo dicht tegen het hare voelde. Warm en zacht, vertrouwd en toch vreemd.
Ze raakten elkaar seksueel niet aan.
De volgende morgen, toen ze op hun kamers terugkwamen, wachtte hun een schok. Al hun kleren waren verdwenen, behalve uiteraard die van Diane. Naast de kleren die ze de vorige avond inderhaast hadden aangeschoten, bezaten ze dus niets meer. Na enig overleg verdeelden ze de kleren van Diane. De meeste trokken ze maar over elkaar aan om niet de kans te lopen die ook kwijt te raken.
Mariska ging informeren hoe het in de andere huizen was gegaan. Bijna overal hadden de nieuwe beschermers het gewonnen, hoewel er hier en daar verzet was geweest. Slechts in twee huizen hadden de vrouwen kans gezien collectief verzet te plegen, met hetzelfde effect als in Orion: Wel de beschermers afgepoeierd, maar praktisch geen kleren meer.
Het Comité kwam bijeen en riep de vrouwen op hun beschermers niet te erkennen, behalve als ze tevreden met hem waren. Die laatste toevoeging kwam van Bea en Mariska moest er knarsetandend mee instemmen. Je kon moeilijk van iemand verwachten dat ze aktie ging voeren tegen een beschermer die ze graag mocht. Mariska betoogde nog dat ze toch tegen het hele stelsel waren, maar Bea zei dat je het dan allemaal veel te ingewikkeld maakte. Dat abstracte gedoe moesten ze maar aan de mannen overlaten.
Door de inbeslagname van de kleren was het duidelijk geworden dat de teruggave van de kleding de hoogste prioriteit moest hebben. Op dat punt hadden ze onverwacht snel succes. Het was met een beetje nadenken niet zo moeilijk om erachter te komen, dat hun kleren zich op de zolders van de verschillende huizen moesten bevinden. Een van de vrouwen herinnerde zich toen ook, wel eens vaag iets in die richting te hebben opgevangen.
Als afleidingsmanoeuvre en om hun vastbeslotenheid te tonen, hielden ze een demonstratieve optocht, onder leiding van Mariska, terwijl kleine zoekploegen sleutels in beslag namen en sloten forceerden, tot ze de kleren vonden, keurig op naam verpakt. Als ze zeker van hun zaak meenden te zijn, schrokken ze er zelfs niet voor terug deuren in te trappen. Het was een grootse dag en moedgevend was bovendien, dat er in totaal zo’n tachtig vrouwen aan de demonstratie hadden deelgenomen. De aanhang steeg dus.
De Campus-raad reageerde opvallend gematigd. Wel werd straf in het vooruitzicht gesteld voor alle gepleegde wandaden, maar tegelijk werd amnestie beloofd aan alle meisjes die binnen een week hun verzet zouden opgeven en hun verboden kleren zouden inleveren. Ze zouden in een aantal gevallen zelfs hun vroegere beschermer terug kunnen krijgen, namelijk als die beschermer dat zelf ook wilde.
Het bleek dat de Raad een persoonlijke benadering toepaste, want aan de meisjes die wel tevreden waren met hun nieuwe beschermer werd te kennen gegeven dat ze die gemakkelijk weer konden verliezen.
De Raad liet er echter geen twijfel over bestaan: ieder meisje dat na een week nog verzet pleegde, zou taboe worden verklaard. Dat hield in dat niemand haar liefde, tederheid of seks mocht schenken. Dat gold zelfs voor haar beschermer en uiteraard al helemaal voor een vroegere beschermer.
Voor alle duidelijkheid werd nog even gesteld, dat reeds uitgesproken vonnissen niet onder de amnestie zouden vallen en dus volgens plan zouden worden voltrokken.
“Dat is link, Maris,” zei Ed, toen ze er in het voorbijgaan over praatten: “Waarom wordt dat er zo nadrukkelijk bij gezet, terwijl ze verder zo gematigd reageren? Ik weet natuurlijk niet hoeveel meisjes er nog moeten worden gestraft en wanneer, maar drie dingen weet ik wel: openbare straffen komen vrij zelden voor, jij hebt nog straf in het vooruitzicht en jullie hebben verzet tegen straf aangekondigd. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden waar Campus-raad op aanstuurt.”
*****
Voordat de week voorbij was, werd Diane door een paar knullen naar de zolder gesleept en tussen de daar nog hangende kleren verkracht. Ze hadden hun zwarte hemden en kappen aan gehad en Diane had ze niet herkend.
Het Comité Vrouwen Eén reageerde furieus, met een vlammende aanklacht. “Wij zien nu,” stond erin, “hoe de mannen in hun hart over de vrouwen denken en wij eisen dat de daders worden gestraft.”
Maar ook de Campus-raad reageerde scherp. In een rondschrijven werden er geen doekjes om gewonden dat verkrachting een schandelijke daad was, die niet getolereerd kon worden. Toch, schreef de Raad, kon er niet uit worden afgeleid hoe de mannen ‘eigenlijk’ over de vrouwen dachten, aangezien het hier, gelukkig, een uitzondering betrof. Uitdrukkelijk werd iedereen nog eens onder de aandacht gebracht, dat de mannen zich hoffelijk dienden te gedragen. De daders zouden hun straf niet ontgaan, als Diane maar even zo vriendelijk wilde zijn om een klacht bij haar beschermer in te dienen.
“Bij mijn besch ...!”
Diane brieste van woede en ook Mariska vond het een schoftenstreek. Maar ze wisten niet dat de daders in het geheim wel degelijk werden opgespoord en gestraft. Zelfs tamelijk streng, aangezien ze hun zwarte kleren hadden misbruikt.
*****
Bart liet zich gelukkig weinig zien, maar toen de week om was kwam hij op een avond Mariska’s kamer binnen. Beleefd vroeg hij of Mariska hem in haar bed wilde toelaten.
“Nee,” zei ze.
“Dan moet ik melden dat je je blijft verzetten. Echt, Mariska, ik meen het goed met je. Ik heb de beschermers-belofte heus niet lichtvaardig afgelegd. Waarom zou je nou zo dom doen?”
“Weg wezen,” zei Mariska en Bart ging. Ze had een wee gevoel in haar maag, want ze begreep heel goed dat het nu menens werd.
Twee dagen later kwam Bart haar het bericht laten lezen, dat Mariska taboe werd verklaard. De Campus-raad bleef zulke mededelingen consequent aan de beschermer sturen.
*****
Het Comité Vrouwen Eén bleef aktief en de toegang tot de fotokopieer-apparaten werd hun niet ontzegd. Zeker twee maal per week kwam er een pamflet uit, waarin ze nooit vergaten de oproep aan de mannen om in te stemmen met een gesprek, te herhalen. Ze probeerden hun aanhang te vergroten en ze bereidden akties voor. Wel was het Comité flink uitgedund, want Bea en Joke en nog drie vrouwen hadden opgezegd, omdat ze, zeiden ze, niet taboe wilden worden verklaard. Ook een deel van de aanhangers had zo gereageerd, wat het elan van de overblijvenden geen goed had gedaan. Veel werk moest opnieuw worden gedaan, doordat het vaak juist de, door Bea aangezochte, contactpersonen waren die afhaakten. Een van de uitzonderingen was Diane; wel door Bea erbij gekomen, maar nu standvastig.
Mariska merkte op dat het inderdaad Bea’s aanhang was die wegbleef. Door de bank genomen waren dat dezelfde vrouwen die tegen mannen als bondgenoten hadden gestemd. Tegelijk had ze wel door, dat vooral degenen die content waren met hun nieuwe beschermer het lieten afweten. Ze vroeg zich af wat het een met het ander te maken had en toen ze het na enig nadenken snapte, voelde ze ondanks haar kwaadheid bewondering voor de psychologie van het Genootschap.
Het zat hem in de persoonlijke benadering: de vrouwen van wie men wist of vermoedde dat ze vooral opstandig waren vanwege ongenoegen over hun beschermer, hadden een geschiktere beschermer gekregen. Geen betere manier om tweedracht onder de vrouwen te zaaien. Er waren genoeg mannen die nog geen beschermeling hadden - Bart had bijvoorbeeld ook geen meisje gehad - en genoeg mannen die wel een ander meisje wilden. Indien nodig kon een man bovendien ook wel meer dan één meisje krijgen.
Nu Bea weg was, kwam het zwaartepunt van het verzet steeds meer bij Mariska te liggen. Zij was degene die de groep af en toe over een dood punt heen hielp en die het enthousiasme en de vastberadenheid erin hield. Die positie beangstigde haar, omdat ze het gevoel had dat ze zich geen aarzeling of twijfel kon permitteren, terwijl ze zich vaak genoeg onzeker voelde. Als ze Ed maar had gehad om haar zorgen mee te bespreken ...
*****
Ze sprak Ed alleen nog maar af en toe in het voorbijgaan, want Bart had hem elke omgang met Mariska verboden. Dat betekende onder meer dat hij niet op haar kamer mocht komen en haar niet op de zijne mocht ontvangen, dat hij zich niet ergens alleen met haar mocht ophouden, dat hij in de kantine niet bij haar aan een tafel mocht zitten en op college niet naast haar.
Als ze hem zag, was Bea meestal bij hem. Als hij Mariska zag, groette hij haar en knipoogde of lachte hij, maar ze kon hem nauwelijks terug groeten, want dan wuifde Bea net alsof dat ook voor haar was bedoeld. Mariska gunde haar de triomf niet die dan uit haar ogen blonk.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?