hoe de laatste straf mijn ontroerende inwijding vormde
Ik weet niet hoelang we zo samen gestrengeld zaten. Lang.
En natuurlijk is zij het die me tot de orde roept.
“Er wacht je nog een laatste straf. Drie keer weet je nog?”
Ik knik en kijk haar vragend aan.
“Gewoon voor hem neerknielen, handen in je nek, hoofd gebogen, maar je ogen op hem gericht. Die taal verstaat hij. Overgave. En hij weet heel goed wat hij daar mee moet doen. Vertrouw hem, kun je dat?”
Wat een vraag. Natuurlijk kan ik dat. En wil ik dat.
En natuurlijk weet zij dat ook.
Maar ook zij heeft bevestiging nodig. Ze is een vrouw, net als ik.
“Ik vertrouw hem, in alles.”
Ik krijg een kus van haar.
Dat smaakt naar meer. Maar ik beheers me. Ik ben hier om gestraft te worden. Door haar echtgenoot. Haar Meester.
Hij had gezegd: ‘over een uurtje of zo’ waarmee hij bedoelde dat ik dan klaar moest zijn voor zijn straf. Maar ik heb alle besef van tijd verloren. Ik proef haar kus nog steeds. Ik kijk haar aan, vragend.
“Je bent er klaar voor. En daarna.... is er nog zoveel tijd. Straks is er alleen nog maar straf. Maar weet dat ik naar je verlang. Dat is nieuw voor mij, en ik denk ook voor jou.”
Ik bloos. Het is zo waar wat ze zegt. Ik word al week bij die woorden van haar: ‘ik verlang naar je’. Want ik verlang heel erg naar haar. En ik weet zelfs niet eens precies naar wat. Naar haar lippen, naar haar armen om in op te vouwen, haar strelingen. De tederheid van vrouwenliefde, tenminste, dat denk dat het zal zijn. Alleen al aan de gedachte daaraan, weet ik, word ik geil. Of was ik dat al? Oh ja, al vanaf het moment dat ze me kuste.
Ze maakt zich los van mij. Gelukkig, zij is de verstandigste van ons twee.
Ze gaat staan en trekt me met zich mee.
“Gewoon nu weer voor de spiegel gaan staan, dan maak ik alles gereed.”
Ik kijk haar vragend aan: wat betekent dat?
“Gewoon doen, en via de spiegel meekijken. Dat mag gewoon. Zolang je maar met je handen in je nek staat. En niet schrikken, maar me vertrouwen.”
Maar daar juist daar schrik ik van. Wat ga ik dan...
“Ssst. Stop dat piekeren nou voor even. Overgave. Weet je nog. Jouw overgave wil hij. En het doet er helemaal niet toe dat hij die al heeft. Hij is mijn man. Een man. Die wil gewoon zijn punt maken.”
Maar ik zie in haar gezicht dat het wel iets anders is dan dat. Dat ze iets weet wat ze me niet vertellen wil. Of mag. Of kan...
Maar ze heeft zó gelijk dat ik moet ophouden met denken. Ervaren moet ik... Zucht. En me overgeven... aan haar... meer niet.
Ik neem mijn plaats voor de spiegel in. Even kijk ik naar mezelf. Niks mis mee. Mijn ogen niet meer rood. Mooi zijn, dat moet ik. Voor hem. Mezelf laten zien. Dat doe ik, beide. Nu mag ik via de spiegel mee kijken naar wat Riekje aan het doen is.
Ze haalt een rode kruk op die ze middenin de kamer neerzet. Die ken ik. Dat is de stijlvolle kruk van Ikea, met een om zijn poten heen gevouwen zitvlak. Ik weet waarvoor die gebruikt wordt. Oók gebruikt wordt. Die is voor slavinnen om zich overheen te strekken. En dat ben ik nu, realiseer ik me. Een slavin. Zijn Slavin. En dat voelt goed.
“Je krijgt polsbanden om en een halsband. Die zijn om je zo aan hem te mogen presenteren.”
Ik kijk haar verbaasd aan.
“En om je zijn slavin te voelen. Vertrouw me maar, zodra ik je zo geketend heb, voel je dat.”
Ik kijk nog verbaasder: hoezo slavin?
“Je snapt hem nog niet, hè. Vanaf dan ben je zijn slavin. Net zoals ik. En geloof me, dat voelt heel erg goed. Nergens meer verantwoordelijk voor zijn. Er wordt voor je gezorgd. Dat is een gevoel dat je nooit meer zal verlaten. Zelfs al zie je hem maar een paar keer in het jaar.”
Dat is wel heel veel informatie. En mijn ontzetting. Een paar keer per jaar.
“Nee, doe nou niet. Niet piekeren. Niet nadenken. Gewoon laten gaan. Je bent straks van hem. Dat is het enige wat telt.”
Maar dat is nu net het rare. Ik merk dat ik het graag wil: van hem zijn. En het beangstigt me tegelijkertijd.
“Kom, ga staan.”
Dat is duidelijk. Ik doe wat ze me opdraagt. Wil ook niet meer nadenken. Ik zoek mijn plaats weer op voor de spiegel. Ik mocht meekijken zei ze. Ik kijk nog even goed naar de Ikea kruk. Hoog om op te zitten. Maar ik moet me er op vooroverbuigen, dat is duidelijk. Ik ben daar gelukkig lang genoeg voor.
Ze komt naar me toe met leren banden in haar hand. Ze haalt mijn handen uit mijn nek en geeft ze aan me.
“Even vasthouden.”
Ze legt eerst mijn halsband aan, en daarna de polsbanden en klikt ze aan elkaar vast. Gelukkig niet op mijn rug. Het voelt veilig. Alsof niets me meer kan gebeuren. Ja, ik weet, dat is tegenstrijdig. Het betekent dat ik gestraft ga worden. En toch voelt het zo.
Ze kijkt me aan, en zegt: “Je bent mooi.”
Ik bloos. En zo voel ik me ook nu. Mooi.
“Zo presenteer je je zo dadelijk aan hem. Mooi. Kwetsbaar. Van hem. Je gaat vlak voor hem staan als hij je roept, met je ogen geloken. Je kijkt hem niet aan. De rest volgt vanzelf. En...” nu pauzeert ze even om het te benadrukken, “niet nadenken, alleen maar voelen.”
Dat had ze al gezegd, maar oei, wat is dat moeilijk.
Toch is het nu, terwijl ik voor haar sta in de houding die ik straks moet aannemen, precies wat ik voel: “vol van overgave ... en trots.”
Ze klikt nog iets aan mijn halsband vast. Het is een leiband. Voor even ben ik van haar...
Ze gaat naast me staan. En wacht.
Lang duurt het niet. Ik hoor hem binnenkomen. Het is stil hier en ik hoor alleen de deur opengaan en weer dicht. Ik voel dat hij dichtbij me is komen staan. Toch zie ik zijn voeten nog niet.
“Mooi,” zegt hij. “Ze is mooi. Ze is mooi zo.”
Ik voel me warm worden. Naakt, met mijn handen voor me gebonden aan mijn hals, kwetsbaar. Dan is het zó belangrijk om mooi gevonden te worden.
“Geef haar maar aan mij.”
Dat is voor Riekje bedoeld, ook dat klinkt zo lief en zacht.
En ook dit doet me zó goed.
Ik denk dat gestraft worden -en dat word ik, dat weet ik zeker- en tederheid, dat beide samen kunnen gaan... dat ik dat ook voel. Nu pas realiseer ik me hoe belangrijk dat voor me is.
Ook al verwacht ik, nee weet ik, dat ik straks de pijn zal voelen van zijn straf. Pijn op mijn toch al gepijnigde billen. Dat ik zal schreeuwen. Huilen ook, hoop ik. Dat al die emoties los zullen komen in mij. Dat dan ook deze tederheid weer zal terugkomen. Versterkt. Hoop ik. Als het mij gevraagd zou worden, zou ik zeggen: ‘wilt u me alstublieft straffen, streng straffen, zodat ik weet dat ik van u ben.’
Ik voel me óók kwetsbaar. Ik weet dat ik me straks over de Ikea kruk voorover moet buigen. Dat ik daarna gestraft ga worden. Dat ik bang daarvoor zou moeten zijn. Maar dat ben ik niet. Ik voel me gewoon ... kwetsbaar... heel kwetsbaar.
En gek genoeg: dat voelt goed.
Ze stapt naar voren en tegelijkertijd voel ik een klein rukje aan mijn leiband. Ik volg haar gehoorzaam. Wonderlijk hoe intiem dat voelt.
Ze maakt een kniksje voor hem, en voordat ik me kan afvragen of ik haar daarin dien te volgen, zegt ze eerbiedig “mag ik u haar aanbieden, Meester?”
“Dat mag je, meisje,” en dat klinkt gewoon lief.
Ze maakt opnieuw een kniksje voor hem. En overhandigt me aan hem, door de leiband aan hem te geven. Dat laatste kan ik natuurlijk helemaal niet zien, maar weet dat het zo gaat.
Ik voel een klein rukje aan mijn leiband. Zo weet ik dat hij voor haar staat, niet voor mij. Ik draai me om, doe een stap en zie nu zijn voeten. Met nog een heel klein rukje laat hij me vlak hem voor staan. Met de hand die mijn leiband vast heeft, raakt hij me aan. Hij voelt, tast, keurt? me.
“Mooi en zacht,” is zijn oordeel.
“En heel verleidelijk,” dat is voor zijn vrouw bedoeld, die antwoordt met: “Weet ik toch. Voor mij ook.”
Ik bloos. Ze begeert me. Een vrouw. Dat voelt, toch nog steeds met verbazing, heel erg goed.
“Na mij is ze voor jou,” zegt hij.
Ze antwoordt niet maar het is alsof ik haar glimlach voel.
Het is alsof daarmee ook alle vragen die ik nog had, beantwoord zijn. Ik word gestraft, door hem. Daarna neemt hij me. En ben ik er voor zijn vrouw. Die precies hetzelfde zal doen met me. Me nemen. En me straffen.
Hij leidt me naar vlak voor de Ikea kruk. Maakt mijn banden los. Automatisch leg ik mijn handen in mijn nek. Hij neemt mijn hoofd in zijn handen en laat me hem aankijken. Ik kijk in zijn ogen. Zie pas nu hoe mooi en krachtig die zijn.
“Je gaat je zo voorover buigen over de kruk. Ik maak alleen je dijen vast aan de poten. Zo blijf je open en gespreid voor mij en wordt het voor jou makkelijker om je straf te incasseren en niet omhoog te komen. Je handen bind ik niet. Ik verwacht van je dat je de kruk zelf vasthoudt. Laat je los dan wacht ik tot je je hersteld hebt. Moet ik daarop te lang wachten dan telt de vorige slag niet.
Je weet nu nog niet hoeveel slagen je krijgt. Vlak voor de laatste zes vertel ik het je. Daarvoor is het enige wat ik van je verlang jouw overgave. Niets meer, niets minder.”
En omdat hij me diep in de ogen kijkt, durf ik het voor het eerst te zeggen: “Dankuwel Meester.”
Hij kust me. Bijna vergeet ik om mijn mond te openen, zo onverwacht is deze kus. Het is blijkbaar wat hij van mij verwacht want hij kust me echt. Dringt zelfs met zijn tong mijn mond binnen. Ik laat me kussen. Het voelt als door hem genomen worden, met zijn handen die mijn hoofd nog steeds stevig vasthouden. Zijn ogen zijn net zo indringend als zijn tong. Ik heb moeite om ze niet te sluiten, zo overweldigend intiem is dit. Maar ik sluit ze niet, integendeel, ik kijk in zijn ogen. Ze zijn mooi, groen. Sterk. Bezitterig. Zijn kus voelt eindeloos aan. Ik word week van binnen. Alles zweeft. Als hij me niet zo vast had gehouden, was ik gevallen, ben ik bang.
Dan stopt zijn kus. Maar mijn hoofd loslaten doet hij nog niet. Hij kijkt in mijn ziel. Wat zou hij zien? Ik hoop een onderdanige vrouw, een vrouw die zich aan hem geeft, van hem wil zijn. Dan glimlacht hij.
“Je ogen betoveren mij. Toch zal ik straffen. Zullen je ogen huilen. Ook dat zal mij betoveren. Begrijp je dat?”
Ik kan er niets aan doen. Die woorden: “zullen je ogen huilen” doen precies dat: ik voel de tranen uit mijn ogen springen. Huilen zonder geluid is zo bijzonder, zo emotioneel. Ik voel dat mijn wangen nat worden. Hij laat me nog niet los. Pas als mijn huilen stopt, neemt hij langzaam afscheid.
Haalt mijn handen uit mijn nek en leidt me naar de kruk. Ik buig me er gehoorzaam overheen. Zoek mijn plek. Hij wil dat ik mijn billen aanbiedt, voor hem om te geselen. Ik spreek die woorden in mijn geest: ‘voor hem om te geselen’. Met mijn handen net boven de dwarsverbindingen van de kruk vind ik die uiteindelijk.
Hij vraagt het me zelfs als ik stil lig: “Lig je goed?”
Ik fluister: “Ik ben klaar voor u, Meester. Dankuwel, Meester”
“Goedzo.”
Ik voel dat hij mijn dijen vlak boven mijn knie vastsnoert aan de poten van de kruk.
Ik weet dat ik me zo voor hem geopend heb. Ik hoop dat hij dat controleert. Voelt dat ik nat ben. Want dat weet ik zeker. Ik ben geil geworden. Schaamteloos.
Hij streelt mijn billen. En voldoet daarna aan mijn verwachting. Hij glijdt bij me naar binnen. Probleemloos.
“Je bent geil,” constateert hij, “schaamteloos geil.”
Ik voel dat ik een rood hoofd krijg.
“Goed zo,” vervolgt hij, “zo hoor je te zijn, geil èn schaamteloos.”
Schaamteloos, inderdaad.
“En klaar om gestraft te worden. Riekje de cane. Dank je.”
Besef nog net dat ze daarmee klaarstond...
...als de eerste slag valt.
Oehhh zingt het binnen in mij.
“Ik wil je horen!”
En bij de volgende slag schreeuw ik.
Hij wil dat ik huil. Ik huil. Huil om wie ik ben. Huil om het straffen. Huil om alles...
Hij laat het voor even.
“Goedzo,” zegt hij.
Nu huil ik van dankbaarheid.
En snijdt de cane opnieuw op mijn billen.
Ik blijf huilen, en schreeuwen tegelijkertijd, nu.
Hij wacht.
Oh mijn God, hij wacht tot ik stil ben en zijn straf aanvaard.
“Dat is drie,” zegt hij.
Dat is niets, weet ik.
Toch schreeuw ik bij de volgende slag opnieuw. Even, alleen om de pijn tot me te laten doordringen. Het is een reflex.
“Laat het gaan,” zegt hij zacht: “Laat het gaan, schreeuw en sta de tranen toe. Huil om alles. Huil om wie je bent: mijn slavin.”
Weer slaat hij en gil ik. Hij zegt nu niets. Ik voel de snijdende pijn wegzakken.
En slaat opnieuw.
Ik huil en huil en huil...
Hij slaat. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Ik weet niet hoe vaak hoe veel hoe lang
Tot ik merk dat er geen geluid meer is. Niet van mij, niet van hem. Zelfs mijn nasnikken is gestopt.
Ik luister naar de stilte. Voel de cane zachtjes over mijn billen glijden. Ik ril.
“Goedzo,” klinkt nu zijn stem zacht.
En na nog een nieuwe pauze: “Nog zes, meisje van me, nog zes.”
Ik begin spontaan weer te huilen. Nu van ontroering. Ik wil hem zo graag bedanken, maar kan dat nog niet.
Het is net alsof hij dat begrijpt.
“Ik zal ze aankondigen, wanneer jij zover bent. Wanneer jij er dus om kunt vragen.”
Ik hoor mezelf vol ontroering mompelen: “dank u dank u dank u.”
Ik ben me even heel bewust van alles. De stilte, de natheid van mijn gezicht, de tranen die zijn gestopt, de pijn de pijn van mijn billen...
Ik krijg een brok in mijn keel als ik hem smeek: “alstublieft Meester, straft u mij, straft u mij net zolang als het u het goed dunkt,” en een pauze alsof het te moeilijk is om te zeggen, terwijl het tegendeel waar is. Ik wil het zo graag zeggen, dat ik bang ben voor de woorden om ze uit te spreken:
“Straf mij omdat ik van u ben....”
Ik ril als hij nogmaals mijn billen streelt.
Ik weet dat ze nu zullen komen.
En ze komen.
De eerste direct. De tweede als ik weer stil ben. De derde vierde vijfde. Zijn slagen komen zonder dat ik ze kan tellen. Er is alleen maar pijn en straf.
En de laatste ... zonder dat ik het echt besef.
Ik huil van pijn. Van ontroering. Van de koesterende handen die heel voorzichtig mijn billen insmeren.
Ik ben van hem. Oh wat zou ik hem graag in me willen.
Het is net alsof die strelende koesterende handen dat begrijpen . Ze glijden langzaam naar beneden.
Bij mij naar binnen. Ik ben nat, heel erg nat.
Hij raakt mijn klitje ... aan....
En ik kom, ik kom ik kom.
Zijn vinger verplaatst zich niet. Doet niets, drukt alleen. Mijn orgasme blijft maar doorrollen.
Tot alles stopt. Alleen mijn eigen hijgen hoor ik.
Zijn vinger is verdwenen. Zijn mond is bij mijn oor. Niet dat ik dat zie, ik hoor alleen zijn fluisterende woorden: “Je bent van mij, meisje, helemaal van mij...”
Ik begin weer te huilen. Nu van ontroering.
“Het is goed, het is goed, huil maar, mijn meisje, huil maar...”
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?