mooi zijn in mijn overgave
“Afgelopen weekend heb ik je gevraagd om je agenda voor dit weekend leeg te maken. Ook voor vrijdag, vandaag dus.
Is je dat gelukt, meisje.”
“Ja, Meester. Ik ben helemaal van u Meester.
Dat ben ik natuurlijk altijd, maar...”
“Ssst. Ik ga je nu pas vertellen waarom.
En dat heeft een reden: ik wilde niet dat je er van te voren over na zou gaan denken.
Maar voordat ik je ga vertellen wat er gaat gebeuren, eerst de bevestiging wie en wat je bent.”
Ik krijg meteen een kleur. Een rood hoofd dus.
Want ik weet wat hij bedoelt ... en nog steeds vind ik het moeilijk om dat uit te spreken. Gewoon, omdat het zo veelomvattend is.
Omdat het is wie ik ben.
“Ik ben van u, Meester. Ik ben uw Slavin. Uw eigendom.”
Ik bloos terwijl ik die gewichtige woorden uitspreek. Mag uitspreken.
Want normaliter mag ik dat niet zelf zeggen. Aan niemand, zelfs niet aan hem.
Alleen als hij daarom vraagt.
“Keurig.
Je bent mijn eigendom, inderdaad. Mijn meest kostbare bezit.”
Ik bloos opnieuw.
Gewoon, omdat het zo fijn is om te horen.
En alleen wij tweeën weten dat het zo is.
“En dat meest kostbare bezit, jij dus, ga ik uitlenen. Dit weekend.”
Niks alleen wij tweeën. En uitlenen?
“Het is iemand die ik al heel lang ken. Een jeugdvriend, waar ik vroeger alles mee deelde.”
En ik maar denken dat ik alles over hem wist. Waarom?
“In het begin dat ik je leerde kennen, was hij ver weg. In het buitenland. En hadden we even geen contact.”
Kan hij mijn gedachten lezen? Nu ik hem aankijk weet ik dat dat zo is. Ik ben een open boek voor hem. Opnieuw een reden om te blozen.
“Weet je, je bent zo mooi als je bloost.”
Natuurlijk blijf ik blozen, als hij zo doorgaat...
“De reden waarom ik je nooit over hem verteld heb, ook niet toen hij terug was van weggeweest, is dat dit idee al die tijd al in mijn hoofd speelde.”
Ik voel een traan over mijn wangen lopen. Gatver, ik wil niet janken.
En al helemaal omdat ik niet weet waarom.
Omdat ik zijn kostbaarste bezit ben?
Omdat hij nu wel in vertrouwen neemt?
Omdat hij me wil gaan uitlenen?
Of gewoon omdat ik iemand ga ontmoeten waarmee hij vroeger alles mee deelde...
Ik besluit dat het dat laatste moet zijn.
Ja, ja, dat wil heel erg graag. Hem ontmoeten... ook al zegt hij dat hij me ‘uitleent’. Dat alleen al klinkt toch heel erg fijn?
“Dat betekent dat je hem gehoorzaamd, zoals je mij gehoorzaamd. Dat hij vrij is om met jou te doen wat hij wil. Dat zal zeker sex zijn. Want ik weet, hem kennend, dat hij je zal begeren.
Maar hij zal je ook gaan domineren. En jou straffen ... dat zal zelfs het eerste zijn wat hij met je gaat doen.”
Oh jee. Ik geloof dat ik dat even niet wil horen.
En of ik hem geloof?
Dat hij het zelf geloofd: absoluut.
Maar hij is best wel naïef als het om relaties en vrouwen gaat. Dat ik zijn slavin ben is omdat ik dat wil. Ik weet dat wat ik nu ga zeggen zo’n beetje heiligschennis is in ons kleine meester-slavin wereldje. Maar eigenlijk zijn wij slavinnen ‘de baas’. Een meester kan pas een Meester worden, als zijn meisje hem toestaat dat te zijn. Door zichzelf aan hem te geven. Stel je voor dat het anders zou zijn? Dat in onze wereld vrouwen eigendom waren van mannen. Precies: absoluut ondenkbaar.
En dat er meester-slavin relaties überhaupt bestaan, is voor bijna iedereen eigenlijk onbegrijpelijk. Als je het een willekeurige ‘voorbijganger’ zou vragen, zou die heel hard moeten lachen. Hoogstens vragen: bedoel je dat enge wereldje met zwepen en rubber....
Wat betekent het wat mijn Meester van me verlangt? Vraagt hij van me om me te geven aan iemand die ik niet ken. Wil ik dat wel? Het idee is natuurlijk heel erg spannend. Het is het summum aan vertrouwen dat ik hem kan schenken.
En ja, daarom zeg ik ‘ja’ tegen zijn opdracht. Ook al denk ik niet dat dat werkelijk gaat gebeuren. Dat iemand anders dan mijn Meester mij kan domineren. Een spel kan ik met hem spelen. Zeker. En dat ben ik beslist van plan om te gaan doen.
Maar me aan hem overgeven? Nee, dat niet.
En ik denk niet dat mijn Meester dat zelf in de gaten heeft: want het zou ook een verraad aan hem zijn.
Dus een spel wil ik spelen met deze ‘would-be’ meester. Gewoon, om te kijken hoever ik kan gaan in het bespelen van iemand die mij heel erg graag wil domineren.
Dus zeg ik braaf: “alstublieft, Meester.”
“Goedzo,” en met een glimlach: “Ik had niet anders verwacht.”
Ik krijg nog een kus van hem als beloning. Die ik natuurlijk gretig beantwoord. Van dat hele plan van hem word ik al geil, en nu hij me kust wil ik meer.
Maar dat krijg ik niet. In plaats daarvan pakt hij me bij mijn schouders vast en kijkt me diep in de ogen.
“Ik wil zo dat je je klaar maakt voor mijn opdracht. Zorg dat je voor hem aantrekkelijk bent. En oh ja, hij houdt niet van make-up. Hij wil je puur.”
Oeps. Sexy zijn, want daarover heb ik geen twijfel, dat wil iedere man... maar zonder make-up? Hmm, dan moet ik echt uitkijken wat ik aantrek. Het moet me aantrekkelijk en begeerlijk maken, maar dus niet hoerig.
Ik kies voor lichte kleuren. Ik heb gelukkig een set witte kousen met jarretels, die van die met mooie golvende lijnen. Een beha met decolleté. Een bijpassend hemdje, blouse en jasje. Geen sieraden besluit ik. En mijn lange donkerblonde haar laat ik los. Ik draai even met mijn hoofd heen en weer: het danst sierlijk. Niks meer aan doen. Hoge hakjes natuurlijk, maar niet te.
Ik til mijn rokje op en kniel voor mijn Meester. Met gebogen hoofd en mijn handen op mijn rug. Ik weet het: dat is heel theatraal. Zelfs voor een slavin. En zeker voor onze Meester-Slavin relatie.
Maar ik wil nu dat hij mijn overgave voelt. Dat mijn innerlijk verzet verdwenen is. Want ik weet zeker dat hij dat gevoelt heeft.
Maar nu ik aan zijn opdracht heb voldaan, nu ik me als slavin gekleed heb, wil ik dat hij dat ook voelt. Ik hoop dat hij mij mijn banden omdoet. Me aan zijn leiband legt. Of wat dan ook om zijn Meester-zijn ... te strelen? Te bevestigen?
Nee, het is veel simpeler dan dat. Ik heb aan zijn Meester-zijn getwijfeld. Dat brave ‘Alstublieft, Meester’ van mij was niet gemeend. Daarvoor wil ik, nee hoop ik, dat ik gestraft ga worden. Hoe? Dat is aan hem. En ‘uitgeleend worden’ is dat zeker.
“Je wilt graag je leiband om,” zegt hij.
Ben ik zo doorzichtig, zo’n open boek voor hem. Ja, natuurlijk, dat ben ik.
Hij ‘leest’ mij. Hoe, dat doet niet ter zake.
“Toch is het niet als straf dat ik je ga uitlenen. Het siert je dat je het zo ervaart. Maar het uitlenen zal je verrijken. Je zult je daarna nog meer ‘mijn slavin’ voelen. Ook al denk je dat dat onmogelijk is. Zeker als je eerlijk bent.”
Ik bloos en kijk hem nu aan. Want ik wil dat hij het ziet: mijn blozen.
“Je krijgt inderdaad je leiband om, zolang als je bij me bent. En niet omdat je dat zo graag wilt. Maar omdat, als ik je mijn laatste opdracht geef en dus voor dat je je opdracht gaat vervullen, je weet dat je altijd Mijn slavin zult zijn en blijven.”
Niet alleen voel ik me nu nog roder worden, ik merk dat mijn tranen langs mijn wangen lopen. Ik huil geluidloos. Zo voelt het dus: van degene zijn van wie je houdt. Overgave, niets dan overgave.
“Je bent mooi in je overgave, meisje.”
Zo kan ik niet stoppen. Met huilen. Nu wil ik het ook echt zelf. Weggegeven worden. Anders ... ja wat anders?
Gelukkig begrijpt hij me. Nee, leest me.
Want hij vertelt me wat er gaat gebeuren. Ik hoef alleen te luisteren en mijn huilen zal vanzelf weer stoppen.
“Ik ga je naar mijn vriend brengen met de auto. Vlak voordat je moet uitstappen, maak ik je los en geef ik je mijn laatste instructie. Maar wat ik je nu ga vertellen is nog veel belangrijker. En nee, ik ga je niet vertellen waarom ik je dit weekend weggeef. En ook niet wat je mag verwachten van je Meneer. Want zo zul je hem aanspreken. Met ‘Meneer’. Zodat je altijd, terwijl je dat zegt, zult weten dat IK je Meester ben. En blijf.”
Nee, mijn huilen stopt niet. Mijn ontroering is te groot. Hij is Mijn Meester. Ik Zijn Slavin. In hoofdletters. Sorry, dat moet nu eventjes. Ik zal het nooit meer doen. Toch?
“Eerst het laatste stukje van je reis. Als ik gestopt ben, en je een laatste kus gegeven heb, stap je uit. Je vervolgt je weg. Je kijkt niet om. Je zult me niet horen wegrijden. Aan je rechterhand zie je al snel een steegje. Dat sla je in. Je loopt langs tuinen met schuurtjes. Op één van die schuurtjes staat een roos geschilderd. In de tuin van dat schuurtje loop je naar binnen. Bij het huis aangekomen zie je een deur. Dat is een keuken deur. Je gaat naar binnen en loopt de keuken door. Dan kom je in een hal met een trap. Die trap ga je op, naar de eerste verdieping. Vervolgens ga je de tweede trap op. Naar de zolder. Boven is een deur. Je gaat naar binnen en sluit de deur achter je. Je ziet een groot bed midden in de kamer. Daarop ligt een slaapmasker. Dat is jouw blinddoek. Nadat je gestraft bent ga je aan de achterkant tegen de muur staan: in de houding. Je doet je blinddoek daarvoor af en weer voor.
Maar eerst kniel je dus op het bed met je rok omhoog, en wel zo dat alleen je voeten uitsteken. Daarna laat je je rok vallen. Je knielt voorover op je ellebogen. Je zorgt ervoor dat je kontje omhoog wijst naar achteren. Maar bovenal dat je houding comfortabel is.
Tenslotte spreid je je knieën.
Controleert of je houding nog steeds comfortabel is. Je weet niet hoelang je zult moeten wachten. Ook al is dat niet lang, zo zal het wel voelen. En het is heel belangrijk dat je je tijdens het wachten ontspant. Als dat toch niet het geval is corrigeer je je houding. En laat het opnieuw gaan. Ervaar hoe je daar geknield ligt. Klaar voor hem die het komende weekend je Meneer zult zijn.”
Hij neemt nu bewust een adempauze, zie ik. Kijkt me aandachtig aan.
Ik voel zijn liefde. Ik mompel zachtjes “dankuwel Meester”.
“Goedzo.
En wat ik nu ga vertellen is denk ik nog veel belangrijker. Alles wat ik je nu verteld heb: als je vergeten bent, dan geeft dat niet. Het komt altijd wel goed. Ik wil zelfs niet dat je daar mee bezig bent, laat staan je er druk over maken.
Maar dit mag je nooit vergeten. De regel van drie. Als je drie keer dezelfde zin zegt nadat ik je weggebracht heb, geldt dat als een bevel. Degene die dat hoort, en er zal altijd iemand zijn die luistert, zal doen wat nodig is om dat bevel op te volgen.”
Hij kijkt me even indringend aan. Ik knik gehoorzaam en weet dat hij me gaat uitleggen waarom dat zo belangrijk is.
“De belangrijkste is dit simpele zinnetjes. ‘Ik Wil Naar Huis’.”
Hij laat even een pauze vallen om er voor te zorgen dat ik het in me opneem. En dat doe ik door het voor mezelf te herhalen: ‘ik wil naar huis’. Eerst in gedachten, daarna voor hem zacht maar hoorbaar: “Ik wil naar huis.”
“Goedzo. Je Meneer zorgt er dan voor dat je je eerst weer comfortabel voelt. Je losmaakt, bijvoorbeeld. En je je kleding geeft. Als je huilt zal hij je eerst troosten. Als je ontroostbaar bent zal hij een middenweg zoeken tussen mij waarschuwen en jou troosten. Hij zal je dan in ieder geval vragen of hij je mag brengen. Dat is namelijk de snelste manier om naar huis te gaan. Als ik je moet ophalen kost dat tijd omdat ik naar je toe moet komen. Aan jou de keuze. Begrijp je dat?”
Ik knik.
“Dan mag je het herhalen.”
Oeps, wat is hij streng. Even nadenken. De regel van drie, dus drie keer zeggen dat ik naar huis wil. Dat zeg ik aarzelend hardop. Nee, als ik het echt zo snel mogelijk wil, moet ik zeggen dat hij me naar huis brengt. Dus dat zeg ik nu. Drie keer.
Hij knikt tevreden.
“Alle andere dingen die je drie keer zegt in de vorm van een zin, zijn voor hem ook een opdracht. Een opdracht die hij niet zozeer letterlijk zal nemen, maar vooral naar de geest. En vraagt hij door, indien nodig. En dat ‘een opdracht geven’ moet je ruim nemen. Drie keer hetzelfde vragen, geldt ook als een opdracht. Zolang het maar een zin is. ‘Ik wil dit’ als in: ‘ik wil slapen’ maar ook: ‘ik wil dat je me neemt’... ”
Ik kijk hem nu perplex aan. Meent hij dat nou echt. Hij glimlacht en knikt tegelijkertijd. Ja, hij meent het echt.
Maar volgens zit er nog een addertje onder het gras.
“Dat naar huis willen, of het laten stoppen van wat hij doet, dat zal hij altijd zo snel als mogelijk uitvoeren. Maar, neem nou een opdracht als ‘ik wil dat je me klaar laat komen’, die zal hij beslist zien als een uitdaging ... om het zo lang mogelijk uit te stellen. Heel misschien als je er om smeekt... maar dan nog.”
Ik kijk hem lief aan. Hij kent me zo goed. Het is een heerlijk idee om daar mee te spelen. Maar ik weet dat ik in de praktijk me gewoon ga overgeven. Voor mij niks geen spelletjes.
“Kom, we gaan,” zegt hij beslist.
Juist, hij wil dat ik niet meer na ga denken over wat er gaat gebeuren.
Alleen ervaren, dat is zijn motto voor mij. Hij kent me zo goed, want ....
Nee, nee, nee. Het enige dat ik nog kan doen is een snelle blik op de spiegel werpen. Niks meer aan doen ... alsof ik nog de gelegenheid daarvoor zou krijgen. Zucht.
wordt vervolgd
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?