| Gepost op dinsdag 17 november 2020 - 11:38 am: | 
|
|
ik mag niets en toch alles ... rara hoe dat kan
Als ik wakker word voel ik me gelukkig.
Dat heb ik altijd als ik gekluisterd mag slapen:
handen aan mijn halsband,
mijn halsband aan de muur
mijn Meester vlak naast me.
Ik kan niks en ik hoef niks.
Soms neemt mijn Meester me dan, maar vaak voel ik hem alleen maar kijken.
Ook vandaag.
Hij streelt mijn billen en staat dan op om mij los te maken.
Even zonder banden, want hij wil dat ik douche, maar zodra ik droog ben maakt hij me weer vast,
nu met mijn leiband aan zijn broekriem.
Hij maakt me daarmee nog gelukkiger: ik mag kijken terwijl hij ons ontbijt klaarmaakt.
Boterhammen, sinaasappelsap en koffie.
Dicht tegen hem aankruipen op de bank terwijl hij me voert.
Toch weet ik nog goed wat hij me heeft beloofd, gisteren:
‘je zal het niet als straf ervaren, maar het uiteindelijk verwensen.’
Nou, ik geloof hem onvoorwaardelijk.
Maar dit is geen straf en kan het ook nooit worden.
Dit is mijn hemel,
zo zou ik gelukkig kunnen sterven.
Hij kust me zacht en zegt: “dit is fijn.”
Ik voel mijn tranen langs mijn wangen lopen.
Ik huil
van liefde? toewijding? vervulling?
“Tijd voor je straf”.
Hij kijkt me daarbij liefdevol aan, hoe kan ik dan bang zijn?
“Net zoals daarnet mag je niets, maar nu ga ik het je moeilijk maken.”
Hij maakt mijn banden los en draagt me op, achter mijn rug met mijn handen mijn ellebogen vast te pakken,
en bindt me met mijn polsen aan mijn onderarmen.
“Je mag je niet losmaken, ook al gaat dat heel gemakkelijk.
Wel zeggen als je te veel kramp krijgt, dan krijg je een korsetje voor je bovenarmen.
Je straf bestaat er uit dat je niets mag.
Niets doen, niets zeggen, alleen je primaire behoeftes mag je aangeven:
dorst en moeten plassen bijvoorbeeld.
En dus kramp als die gaat overheersen.
Ook primaire emoties mag je uiten, maar alleen non-verbaal.
Dus boos, blij, bang en bedroefd.
Om het je in het begin gemakkelijk te maken leg ik je vast aan je leiband.”
Een leiband gemakkelijk?
Toch wel blijkt al snel.
Met mijn leiband hoef ik alleen maar te staan, te knielen, te zitten, te liggen,
naar gelang hij me vastlegt.
Zo zwerf ik met hem door het huis.
Ik mag kijken, ik mag me bewegen, en ach, non-verbaal communiceren.
Wat dus helemaal niet vanzelfsprekend is, blijkt.
Als ik, vastgemaakt aan een poef, midden in de kamer zit, ziet hij dat ik hem volg.
Met mijn ogen weliswaar, maar toch: wachtend wanneer hij uit zicht is, gefocust op zijn terugkomst.
Hij verbiedt het me.
Ook bewegen mag ik nu niet meer,
noch kijken,
noch mijn ogen sluiten.
Geknield zit ik midden in de kamer.
Staren is het enige wat over blijft, en luisteren naar de geluiden die hij maakt.
Tot ik me realiseer dat ook dàt tegen zijn gebod ingaat.
Zo raak ik langzaam in mijzelf gekeerd.
Besef ik het verschil tussen verveling en niets-doen.
Ik ben zijn slavin, dat is het enige wat telt.
Ik voel me schuldig, schuldig dat ik faal als zijn slavin.
Tot ik me realiseer dat ook dàt niet de bedoeling is.
Falen of niet falen, het is niet aan mij om daarover na te denken.
Ik ben van hem.
Hij bepaalt... mij.
Langzaam glijden mijn tranen over mijn ogen.
Ik huil opnieuw, merk ik verbaasd.
Van verdriet? Of geluk?
Is dat een primaire emotie?
Ik ben van hem...
toch voel ik me verloren.
Ik weet niet hoelang ik daar op de grond gezeten heb, het is van geen belang.
Wat telt is dat hij me nu omhelst,
me kust
en zegt: “ik ben trots op je.”
Voorzichtig durf ik hem aan te kijken.
“Je straf is voorbij,” fluistert hij in mijn oor.
“Kom, ik stop je in een warm bad,
ik heb het al voor je gevuld.”
Ik ben verbaasd, ik heb niets gemerkt.
Ben ik dan zo ver weg geweest?
Nadat hij me vertroeteld heeft en heeft afgedroogd, zegt hij dat ik de rest van de dag naakt blijf, maar...
ik mag doen wat ik wil.
“Alles?” vraag ik achterdochtig.
Hij glimlacht terwijl hij ‘ja’ knikt, maar iets zegt mij in zijn blik dat...
‘alles’ een relatief begrip is.
Het was ook een domme vraag,
ik weet het,
ik ben van hem,
dat is het enige wat telt.
Eerst is het wat onwennig.
Ik naakt, hij alleen in zijn kamerjas.
Ik maakt wat lekkers voor ons beide.
In een impuls voer ik hem.
Hij staat het toe.
Dit is leuk.
Ik kniel voor hem neer terwijl hij lui achterover zit, mijn hand glijdt bij zijn kamerjas naar binnen.
Hij staat het toe.
Ik streel zijn geslacht, neem het in mijn mond, speel met hem.
Hij staat echt alles toe.
Als hij bijna komt stop ik, en wacht tot hij weer kleiner wordt.
Ik hoor hem hijgen.
Speel en stop weer en begin hem op andere manieren te strelen,
te kussen, te likken...
Tot ik hem eindelijk laat komen.
Hij staat echt echt alles toe.
Zelfs als ik zijn hand naar mijn schaamlippen leid, en hij moeite moet doen
om me te strelen,
me geil te maken,
me te laten klaarkomen.
Klaarkomen?
Mag ik dat dan zonder toestemming?
Ik wil niet meer twijfelen, alleen maar doen.
Ik kom.
Hevig.
Ik mag alles en ik wil alles.
Meer,
mijn tepels zijn er voor zijn handen,
ik wil pijn voelen, wil lust voelen,
wil hem voelen,
weer komen.
En ik kom, opnieuw.
Maar niet met hem in mij.
Dàt is het enige wat ik nog nu wil: hij in mij.
Ik duw hem op de bank.
Hij laat zich duwen.
Ik mag echt alles.
Ik kruip op hem,
streel hem,
kus hem,
leid hem bij me naar binnen,
neem hem,
neuk hem,
mijn Meester.
Als hij komt kom ik nog een derde keer.
Vlei me in zijn armen
en langzaam langzaam ontspan ik.
Al die energie, die heftigheid, waar kwam die vandaan?
Nog voor zijn lid klein wordt pakt hij me stevig vast en gaat weer rechtop zitten.
Terwijl ik me op zijn schoot nestel, voel ik met spijt dat hij uit me glijdt.
Met mijn handen nog om hem heen leg ik mijn gezicht in zijn nek.
Wie ben ik?
Langzaam maak ik me van hem los.
En als ik naar hem opkijk zie ik een lieve glimlach op zijn lippen.
Of toch meewarig?
Nee, trots!
“Twee hoofdzonden in één keer,” zegt hij.
“Hebzucht...”
die begrijp ik niet
“en Wellust.”
Oh, dat zeker.
“Is dat dan een hoofdzonde, Meester?” vraag ik onschuldig, maar niet echt.
Was dat een pretlichtje in zijn ogen?
“Wellust negeren we even, meisje.
Maar Hebzucht, dat is andere koek.”
“Maar ik heb alles al, Meester,” antwoord ik onschuldig: “Ik heb u.”
“Hoor je wat je zegt, meisje?”
Ik krijg een kop als vuur.
Mijn God, wat heb ik net gezegd.
Ik stamel: “U heeft mij, Meester. Ik ben van u.”
Gelukkig, daar moet hij om lachen.
“En heb je je daar naar gedragen, zo net?”
“Ik mocht alles van u,” verdedig ik me.
“Dat klopt, maarrrr...”
Hij laat een betekenisvolle stilte vallen.
Nogmaals krijg ik een kop als vuur.
Maar nu omdat ik me realiseer wat ik gedaan heb.
“Ik heb bezit van u genomen.”
Hebzucht dus.
Ik wil dat woord niet noemen, zo vreselijk vind ik het.
Ook hij noemt het niet opnieuw, gelukkig.
Een knikje van hem volstaat.
“Voor straf zou ik je moeten weggeven.”
Ik snap zijn logica.
Mijn vertrouwen in hem is onbegrensd.
Als slavin ben ik zijn eigendom.
En wat van jou is kun je weggeven.
Ik weet dat hij dat niet werkelijk zal doen.
Maar toch, maar toch...
“Dankuwel Meester,” kan ik nog net uitbrengen.
Hij schiet in de lach.
“Maar dat heb ik al gedaan.
Jou weggegeven.
Eerst aan de Oude Heer, waar ik bij was.
Daarna aan het Hoertje, zonder dat jij dat wist.”
Het duizelt me. Maar hij geeft me tijd om er over na te denken.
“Maar Wellust, meisje. Dat is andere koek.”
“Wellust is geen zonde, Meester,” fluister ik.
“Inderdaad meisje. En zeker niet voor jou.
Vroeger, in de Middeleeuwen, was het de zwaarste der zonden... voor vrouwen.
Nu is het een deugd... voor slavinnen.
Zoals jij.
Daarom heb ik jou je naam gegeven: Luxuria.
Wellust.
En dat ben je, meisje. Mijn slavin, Luxuria, Wellust.”
Ik omhels hem en hij staat het toe.
Om in zijn oor, nu vol overtuiging, te fluisteren: “Dankuwel Meester.”
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 82
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 21 november 2020 - 07:52 pm: |
|
een hoge graad van perfectie |
Je schreef dat je je nieuwe verhaal pas wilde plaatsen als het perfect was.
Nou, dat is het wat mij betreft.
De vorm is ongewoon, zoals bij al je verhalen.
Maar ook nu leest het als een gewoon verhaal.
Je stuurt ons lezer natuurlijk met die schijnbaar korte zinnen (schijnbaar, want vaak deel je een lange zin in kleine korte stukjes).
Daarmee komt het -voor mij in ieder geval- ook echt binnen.
Wat ik hier bijzonder vind is de straf die ze hier krijgt.
Die is nieuw voor mij. En huiveringwekkend.
En juist die straft vormt het opstapje voor de nieuwe zonde. Zonden, volgens jou.
Natuurlijk, dat 'Hebzucht' is hier wat 'gezocht'.
Gelukkig dat ze, de 'ik', daar zelf ook moeite mee heeft.
Maar ik zie dat menig slavin ook niet zo gauw doen. Als sub dus. Maar je hebt subs in alle soorten en maten. Hoe je het ook noemt (zonde?) wat zij deed, met haar Meester...
Maar in de wereld van Luxuria is alles mogelijk.
En je hoeft ook niet zó te zijn (zoals zij) om het je voor te kunnen stellen.
Dat maakt het ... gewoon geil.
Nu nog het slot Luxuria.
spoiler alert!
Wellust dus. Maar ja, die zonde had ze al begaan.
Hoe ga je dat nou oplossen?
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Luxuria
Lid
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 31 december 2020 - 07:22 pm: |
|
twijfel twijfel twijfel |
Dankjewel, Lees en Beleef, voor je vriendelijke woorden.
Toch twijfel ik heel erg. Niet eens zozeer aan het verhaal -ik weet dat het een beetje een ongewoon sm verhaal is- maar aan de vorm.
Nu het zo op de site staat en ik het opnieuw lees voelt het best onnatuurlijk, die korte regeltjes. Op mijn pc is het op de één of andere manier toch anders.
Ik heb het gevoel dat het echt tè was geworden en heb het daarom opnieuw bewerkt. En tegelijkertijd nog wat foutjes verbeterd. Pfoe, wat is dat moeilijk. Nou ja, mijn eerste verhaal ging als van zelf. Daarna werd het elke keer weer moeilijker.
En nu begin ik ook al aan het slothoofdstuk te twijfelen.
Eerst maar eens horen (lezen) wat jullie van de nieuwe versie vinden....
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Hebzucht 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?