sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Jip » De Creditcard
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Jip

Beginnend lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 2

Gepost op zondag 13 juli 2014 - 01:51 pm:

De Creditcard Mf2

Een gat in haar hand leidt tot een passende straf.

Het is prachtig weer, een van de eerste mooie lentedagen dit jaar. Op straat lijkt alles licht, nieuw en vrolijk en zo voel ik mij ook. Het gaat goed met me de laatste tijd. De kinderen doen het goed op school, op mijn werk loopt alles lekker en Tom is zoals altijd gewoon Tom met zijn grote, onhandige lichaam en zijn twinkelende pretogen. Hij houdt van me en past op me op zijn geheel eigen wijze. Een keer per week geeft hij me heel liefdevol een pak op mijn billen, daarna kruip ik met warme billen en een warm gevoel tegen hem aan. Veiliger kun je je bijna niet voelen.
Veilig, dat is sowieso het kernwoord. Het is zoals een airbag in een auto. Je weet dat hij er is, maar je merkt het pas als het nodig is. En als het nodig is, grijpt hij in, streng en genadeloos. Dan pakt hij de haarborstel, de paddle of de cane en geeft hij me voor mijn blote billen totdat ik wanhopig op zijn schoot lig te huilen en ik niets anders meer voel dan die vreselijke brandende pijn in mijn achterwerk. Het is gelukkig alweer een tijd geleden dat Tom me heeft moeten straffen en ook dat is een teken dat het goed met me gaat. Zie je wel dat je het kunt, denk ik zo af en toe en Tom zegt het ook regelmatig. Het vervult me met een gevoel van trots.

Ik haal onze twee kinderen op van school met mij hippe Babboe bakfiets. Tom heeft nooit begrepen waarom ik zo nodig een bakfiets moest hebben. Kinderen halen en brengen doe je in zijn ogen met de auto. Ik vraag me af of hij wel eens geprobeerd heeft om met de auto hartje centrum door te komen. Dat kost zeker een half uur, terwijl het op de fiets maar vijf minuten is. En dan heb ik het nog niet eens over het parkeerprobleem. Waarschijnlijk irriteert het Tom een beetje dat mijn Mini Cooper vaak ongebruikt in de garage onder ons appartement blijft staan. Maar ik heb ook niet om die Mini gevraagd, ik ga liever op de fiets of met de trein.
Ik stop onderweg naar de school van de kinderen nog even snel bij dat leuke tabakswinkeltje waar een aardig oud vrouwtje achter de toonbank staat. Ze doet me altijd aan mijn oma denken. Ik maak een praatje met haar, koop een Frans modetijdschrift en toch ook een pakje Marlboro light. Ze kijkt me even aan met een blik van “zou je dat nou wel doen”, inderdaad net oma.
Ik stop het pakje sigaretten helemaal onderin mijn tas, zodat ik niet in de verleiding kom om er nu al een op te steken, want dat kan natuurlijk niet als ik net de kinderen ga halen. In gedachten kan ik hun stemmetjes al horen: “bah mama, je stinkt.”
Tja, de meiden zijn niet op hun mondjes gevallen, denk ik met een glimlach.

Ik ben ruim op tijd bij school en stal mijn Babboe tussen haar broertjes en zusjes, ik ben hier nou niet bepaald de enige met zo’n ding. Het schoolplein is gevuld met een bonte verzameling van mama’s, papa’s, oma’s, opa’s en nannies, die op hun spruiten staan te wachten. Dit is een hippe school, midden in de meest ruimdenkende stad van Nederland, dus veel dingen zijn niet zoals ze op het eerste gezicht lijken. Die grijze man die eruit ziet als een opa, is eigenlijk een papa die aan zijn tweede leg bezig is. En dat hoogblonde meisje met dat hele strakke truitje is geen nanny, maar de nieuwe vriendin van een bekende acteur. Haar borsten zijn trouwens ook niet echt, volgens de bladen heeft ze die van haar vriend gekregen.

De school gaat uit met een oorverdovend lawaai. Mijn dochtertjes komen al kwetterend op me af gerend. Ze kwebbelen het liefst de hele dag door en alleen als je zegt dat ze hun mond moeten houden, zijn ze even stil. Vijf minuten misschien, langer houden ze dat niet vol.
“Mama, mama,” roept Pippa, de jongste, en ze begint een verhaal waar ik geen touw aan vast kan knopen.
Sam (je spreekt het uit als Sem), Pippa haar oudere zusje, is nog druk in gesprek met een vriendinnetje. Ik concentreer me eerst maar even op Pippa, leg mijn handen op haar bolle wangetjes en geef haar een kus op haar voorhoofd. Pippa tovert een enorme glimlach om haar lippen en slaat naar armpjes om mijn nek. Daardoor dwingt ze me bijna om haar op te tillen. Ik aarzel even, want ik ben vrij onlangs al een keer door mijn rug gegaan. Maar het moet toch lukken, zeg ik tegen mezelf, zo zwaar is Pippa nou ook weer niet. En dan kan ik haar mooi in een beweging in de Babboe zetten, want dat is normaal gesproken een heel gedoe. Pippa is een eigenwijze dondersteen die vindt dat ze heel goed zelf naar school kan fietsen, maar in het drukke stadsverkeer vind ik dat nog geen goed idee. Voorlopig gaat ze dus nog mooi voorin de bakfiets en voeren wij daar elke dag strijd over.
“Vanuit je knieën tillen,” zeg ik tegen mezelf, “denk om je rug.”
Knap! doen mijn knieën als ik overeind kom, maar verder gaat het prima. Ik schuif mijn handen als een soort zitje onder Pippa haar mollige billetjes en zo draag ik haar naar de Babboe.
“Sam, opschieten!” roep ik over mijn schouder, maar Sam doet nadrukkelijk alsof ze mij niet hoort.

Ik babbel wat met Pippa, roep Sam nog een keer, maar het duurt nog bijna tien minuten voordat ze eindelijk aan komt rennen, met haar fiets aan de hand. Ze struikelt bijna over haar eigen voeten, maar weet het nog net zo te redden dat alleen haar fiets met een knal op het schoolplein belandt.
“Voorzichtig!” roep ik meteen.
“Niet rennen op het schoolplein!” roept een van de juffen.
Een aardige vader raapt Sam haar fiets op en vraagt of ze zich pijn gedaan heeft. Sam staat er wat beteuterd bij, drie mensen die tegelijk haar aandacht vragen is een beetje te veel voor haar. Ik laat Pippa even staan, met bakfiets en al, en snel naar Sam toe. Nu komt het erop aan, kalmte en geduld, daar gaat het om. Voorzichtig pak ik Sam vast, terwijl ik de juf en de aardige vader wel weg kan kijken.
“Ga je mee naar huis Sam?” vraag ik voorzichtig.
Meteen zie ik Sam haar ogen donker worden. Oh jee, foute boel, denk ik. Sam begint te gillen en probeert me tegelijkertijd iets duidelijk te maken, maar ik snap natuurlijk niet wat. Ik doe wat ik geleerd heb van Sam haar therapeut: “Druk haar stevig tegen je aan, houdt haar vast en denk er dan aan hoe bijzonder ze is en hoeveel je van haar houdt. Dat gevoel stroomt dan vanzelf naar haar toe en daar wordt ze rustig van.”

Ik vond het ongelofelijk wollig klinken, maar probeerde het toch en het werkte inderdaad, meestal wel tenminste. Ik aai over Sam haar rug die zo stijf als een plank aanvoelt. Ze laat toe dat ik haar aanraak en dat is al heel wat, als ze echt een bui heeft, is ze in staat om me een flinke draai om mijn oren te geven. En dan red je het niet met een keer tot tien tellen, vijftig komt meer in de buurt.
Ik probeer te denken aan de stralende, vrolijke meid die Sam kan zijn als ze in haar element is. Met gesloten ogen concentreer ik me op die gedachte en tegelijkertijd blijf ik over haar onwillige spieren strelen. Langzaam, heel langzaam voel ik haar ontdooien. Met veel moeite kom ik er achter dat Sam vanmiddag bij een vriendinnetje wil spelen. Ik aarzel. Eigenlijk wil ik Sam niet met iemand anders mee laten gaan zo vlak na haar boze bui, maar de moeder van het vriendinnetje wuift mijn bezwaren weg.
“We zijn allemaal wel eens boos, maar dat is nu weer over, hè Sam,” zegt ze.
Sam knikt heel nadrukkelijk.
“En als er toch iets aan de hand is zijn we vlakbij en ik heb je mobiele nummer.”
“Ik heb zelf ook een mobieltje!” roept Sam trots.
Wat kan ik daar nog tegen inbrengen.

Pippa zit met een ontevreden gezicht voorin de bakfiets.
“Wat duurde dat lang,” klaagt ze.
Ik slaak een schuldige zucht, het komt helaas wel vaker voor dat Pippa even op Sam moet wachten. Maar nu heb ik gelukkig even alle tijd voor Pippa. We nemen een omweg door het Vondelpark en stoppen onderweg nog even voor een echt Italiaans ijsje, het eerste ijsje van dit jaar. Zelf houd ik helemaal niet zo van ijs, maar Pippa kun je geen groter plezier doen. Ze likt met aandacht van haar ijsje en kijkt ondertussen ongegeneerd naar een jongen en een meisje aan het tafeltje naast ons, die samen aan hetzelfde ijsje likken.
“Zijn zij verliefd mama?” vraagt Pippa.
“Ik denk het wel,” zeg ik met een glimlach. “Nieuwe lente, nieuwe liefde.”
Pippa kijkt me niet begrijpend aan. Ik wil net gaan uitleggen wat ik bedoel als mijn telefoon gaat. Pippa ziet meteen dat het Tom is.
“Misschien wil papa ook wel een ijsje,” roept ze.
Ik neem op, maar krijg niet de gelegenheid om over ijs te beginnen.
“Ik heb hier het laatste overzicht van je creditcard. Hoe kom jij aan een schuld van 750 euro?” hoor ik Tom vragen.
“Weet ik niet,” is het enige dat ik zo snel kan uitbrengen.
Ik weet natuurlijk heel goed waar die schuld vandaan komt. Dat zijn die geweldige lederen broek, dat leuke zwarte jurkje en die prachtige laarzen die ik laatst gekocht heb.
“Wat hadden we ook weer afgesproken over creditcard schulden?” vraagt Tom.
“Die zouden er niet meer zijn,” zeg ik met een zucht.
“En anders?” vraagt Tom.
Ik geef geen antwoord, ik wil niet dat Pippa het hoort.
“Anders krijg je straf op je kontje,” vult Tom voor me in. “Dus je snapt wel wat er vanavond gaat gebeuren.”
“Ik ben nu nog even in de stad met Pippa, we hebben het er straks wel over,” probeer ik.
“Daar kun je wel op rekenen, ik ga vanavond een lang en stevig gesprek met jouw billen voeren.”
Ik wil nog wat zeggen, maar Tom hangt op.
“Komt papa ook?” vraagt Pippa.
“Nee, papa is even druk met andere dingen.”

Ik probeer mijn goede humeur te bewaren en vrolijk verder te babbelen met Pippa, maar ik merk dat de irritatie toch behoorlijk toeslaat. Waar bemoeit Tom zich mee? Het is mijn creditcard die van mijn salaris betaald wordt. En dat Tom weet van die schuld, betekent dat hij mijn post heeft opengemaakt. Hoe durft hij? Maar ik ben ook kwaad op mezelf. Waarom heb ik vanmorgen niet beter naar de post gekeken? Dan had ik dat creditcard overzicht heel makkelijk achterover kunnen drukken. Ik weet toch dat Tom soms dingen checkt. Vertrouwen is goed, controle is beter, is zijn motto. En 750 euro is natuurlijk heel veel geld, ruim de helft van mijn netto maandsalaris. Zo”n schuld werk je echt niet zomaar even weg.
Pippa heeft haar ijsje op. Ze springt overeind.
“Zullen we gaan mam,” roept ze enthousiast.
Ik sta op met lood in mijn schoenen. Wat mij betreft hoeven we nog even niet naar huis.

Thuis kruipt Pippa meteen bij Tom op schoot. Hij slaat zijn grote armen om haar heen en knuffelt haar uitgebreid. Ik kijk ernaar met gemengde gevoelens. Tom is een echte knuffelbeer en ik zou nu ook wel even in zijn armen willen liggen, maar ik weet dat dat pas vanavond zal gebeuren, nadat hij mijn billen flink onder handen heeft genomen. Terwijl hij met Pippa stoeit, kijkt Tom me aan met een blik die weinig goeds beloofd. Ik durf zijn blik nauwelijks te beantwoorden en ik ben blij als ik nog even het huis uit kan om Sam op te halen.

Sam is stil en doet kortaf tegen me. Het was leuk, zegt ze en haar vriendinnetje is het daar helemaal mee eens. Ze hoopt dat Sam snel weer komt spelen. Bij de deur zegt de moeder van het vriendinnetje nog even tegen me dat Sam een leuk kind is en dat ze altijd welkom is. Inwendig gloei ik van trots. Ik probeer Sam te zeggen dat ik het geweldig knap vind van Sam, maar dat komt niet echt over. Sam is zo moe van het spelen en het sociaal doen dat het nu even op is. Als we thuis komen, kruipt ze met haar koptelefoon op achter de tv en probeert ze zich af te sluiten voor haar omgeving. Pippa wil ook tv kijken, samen met Sam, maar Sam wil met rust gelaten worden, dus dat wordt ruzie. Tom springt er tussen en kan nog net voorkomen dat ze elkaar letterlijk in de haren vliegen.
“Zijn jullie nou helemaal gek geworden!” roept hij. “Meteen na het eten naar bed, allebei.”
Ik vloek in mezelf. De kinderen zijn de enigen die een goed pak slaag nog in de weg staan. En als zij vroeg naar bed moeten, ben ik dus eerder aan de beurt. En om te zeggen dat ik daar geen zin in heb is zwak uitgedrukt. Ik vind het fijn om lekker stevig op mijn billen te krijgen, maar ik haat straf. Het doet hartstikke pijn, zeker als hij de borstel gebruikt. En het is altijd een teleurstelling als het toch weer zo misgaat. Zeker als ik het er niet helemaal mee eens ben, zoals nu. Maar ik heb me er nog niet helemaal bij neergelegd. Het is toch mijn eigen probleem dat ik zelf op moet lossen. En ik weet ook al hoe. Ik heb even op marktplaats gekeken wat Mini waard is. Als ik die verkoop heb ik genoeg geld om de schuld af te lossen en mijn spaarrekening flink te spekken. Dat lijkt me een goede oplossing, want de Mini staat toch alleen maar in de garage. Nu alleen Tom nog zien te overtuigen.

De meisjes gaan inderdaad meteen na het eten naar bed, zonder pardon. Het gaat niet helemaal zonder slag of stoot, vooral Pippa ligt nog flink dwars. En dan vind ik het ineens genoeg. Ik word flink boos op Pippa en sleur haar mee naar haar slaapkamer.
“En nu naar bed en slapen, anders krijg je een pak op je billen.”
Natuurlijk zal ik dat nooit doen, maar toch heb ik het gezegd, voor ik het weet. Pippa kijkt me aan met grote verbaasde ogen.
“Dat wil ik niet mama,” zegt ze met een klein stemmetje dat mijn hart breekt.
“Nee, mama ook niet,” zeg ik snel en ik knuffel Pippa tot Tom komt kijken wat er aan de hand is.

Het is stil tussen ons, een zware, geladen stilte. Ik zeg niets, bang als ik ben om iets in gang te zetten, Tom zegt ook niets, waarschijnlijk voelt hij wel aan dat de stilte me meer pijn doet dan woorden. Ik kijk tv en Tom leest de krant. Ik kijk niet echt en ik vraag me af of Tom wel echt leest, ik heb hem al een hele tijd niet meer horen bladeren. Om negen uur legt Tom zijn krant weg.
“Tijd om naar boven te gaan,” zegt hij.
“Kunnen we er niet eerst over praten?” probeer ik.
“Wat valt er te praten. Je hebt onze afspraak geschonden en niet zo”n klein beetje ook. Dus het lijkt me duidelijk wat er moet gebeuren.”
“Maar ik weet een oplossing.”
“Ik ook, maar daar hebben we het straks over. Eerst een goed pak billenkoek. Je hebt straf verdiend, vind je zelf ook niet?”
“Nee,” zeg ik eerlijk.
“Niet?” vraagt Tom verbaasd.
“Een schuld van € 750, weet je wel hoeveel dat wordt als je er niets aan doet?”
“Maar ik wilde er wel iets aan gaan doen,” protesteer ik.
“Jammer dat je er zo over denkt,” zegt Tom teleurgesteld.
Ik kruip in elkaar van ellende, ik haat het als hij het woord jammer gebruikt. Dan voel ik me zo klein en schuldig.
“Ik ga hier nu verder niet over in discussie, meekomen jij.”
Tom pakt me stevig bij mijn arm en trekt me overeind.

gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

de schrijfster
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 96
Aangemeld: 05-2011