| Gepost op maandag 22 mei 2017 - 05:28 pm: | 
|
|
Alice moet van haar ouders op zoek naar een baan en vindt er één... onder bijzondere voorwaarden.
De discussie met mijn ouders was vanochtend zwaar uit de hand gelopen. Ik had de deadline voor het inschrijven voor een opleiding laten verlopen, simpelweg omdat ik niet weet wat ik wil.
“Is er dan niks dat je interesseert, Alice?” had mijn vader geroepen. “Je bent 18, volwassen, hebt een schooldiploma met een prachtige cijferlijst. Wat is er mis met rechten of biologie?”
“Niks!” schreeuwde ik terug, “behalve dat ik er geen zin in heb!”
Het was niet zo zeer wat ik zei, meer het feit dat ik het in zijn gezicht schreeuwde, dat ik een paar seconde later over mijn vaders knie lag en een flink pak op mijn blote billen te pakken had. Nu kan ik wel wat hebben – het was niet de eerste keer en ik heb een flinke kont – maar ik voelde mijn billen nog steeds toen ik later die dag door stad liep op zoek naar een baantje, want ‘wie niet studeren wil moet maar werken.’
Er is niks onzinnigers dan cadeauwinkels – je weet wel, met alleen maar spullen die je nooit zelf zou kopen omdat ze geen enkel nut hebben en waarvan je baalt als je ze van iemand krijgt – maar op de deur van zo`n winkeltje hing een A4tje met ‘personeel gezocht’ dus liep ik binnen. Achter de toonbank stond een meisje van mijn leeftijd, een wat ander type dan ik. Ik ben een beetje stevig, heb donker haar, een neuspiercing en draag graag zwarte broeken en ruime t-shirts, ook deze keer. Zij had wel een beetje mijn figuur maar was blond, droeg een strak beige truitje en een blauwe spijkerbroek. Ze heette Linda, zo stond op het naambordje boven haar linkerborst.
“Hoi, ik zag het briefje op de deur, hebben jullie nog steeds iemand nodig?” vroeg ik.
“Ja, klopt” zei ze. “Er is nu toch niemand in de winkel, dus loop maar even mee naar achter.” Ik liep achter haar aan en zag dat ze ook een dikke kont had. Omdat ik zelf zo”n grote heb vergelijk ik automatisch alle vrouwenbillen met die van mij. Die van Linda waren flinke, hoewel niet zo flink als de mijne.
Linda klopte op de deur en na een ‘binnen’ deed ze deur open. Achter een bureau met een pc zat een hippie van een jaar of 35, een man met lang haar in een staart en sjofele kleren aan.
“Dit is...” begon Linda.
“Alice,” zei ik.
“.. Alice en komt voor de vacature.”
“Hoi Alice, ik ben Daniël,” zei hij.
Hij stond op en reikte me zijn hand, die ik schudde. Daarna wende hij zich tot Linda. “Wat had ik gezegd over de winkel alleen laten?”
“Maar er was niemand...” zei Linda voorzichtig.
“We hebben het er later nog wel over,” zei hij, “snel terug nu!”
Tot mijn verbazing gaf hij haar een harde klap op haar achterwerk. Linda haastte zich de winkel in.
“Ga zitten, zei hij tegen mij.
Ik ging zitten op de stoel tegenover die van hem.
“Hebben jullie iets?” vroeg ik.
“Hoe bedoel je?” vroeg hij.
“Nou, jij en Linda, een relatie ofzo?”
“Nee hoor, Linda werkt hier alleen.”
Ik wist even niks te zeggen en er viel een korte stilte.
“Dus jij wil hier werken?” vroeg Daniël toen maar.
“Ja,” zei ik vlug. “Is dat mogelijk?”
“Zeker,” zei hij. “Ik zoek iemand voor vier dagen, waaronder de zaterdag. Kan je dan?”
“Dat kan zeker,” zei ik.
“Het is nu even rustig maar de winkel loopt goed en daar profiteren de medewerkers ook van,” vervolgde hij. “Waarom wil je hier werken?”
“Ik ben gek op cadeauwinkels en ik vind het leuk om met mensen werken en te kijken wat er bij mensen past en ze dan te helpen,” ratelde ik. “Je hebt zulke leuke spullen ook in de winkel!”
Ik schaamde me dood dat ik dit had gezegd en misschien zag hij dat wel en was het daarom dat hij zei: “Ik geloof er geen zak van.”
Ik weet zeker dat ik rood werd en wist niet wat ik moest zeggen.
“Ik verkoop troep en dat weet jij ook,” zei hij, “maar het is wat mensen willen. Dus nog een keer, voordat ik je de deur wijs: waarom wil je hier werken?”
“Ik moet een baan zoeken van mijn ouders omdat ik geen studie ga doen,” zei ik toen maar eerlijk. “Ik kan het geld goed gebruiken en als ik werk heb laten mijn ouders me met rust.”
Ik voelde me heel klein worden, maar was ook opgelucht dat het eruit was.
“Dat is een stuk beter,” zei Daniël. “Hoe oud ben je?”
“18.”
“Goed,” zei hij. “Krijg je thuis weleens straf?”
Misschien kon ik de vraag wel zo makkelijk beantwoorden omdat hij me eerder ook al de waarheid had laten zeggen. Zonder nadenken zei ik ja.
“Wat voor straf krijg je dan?” vroeg hij.
“Meestal een pak voor m”n billen,” zei ik zacht.
“Mooi,” zei hij. “Als je hier wilt werken, zal je een contract moeten ondertekenen waarin staat dat je straf als een pak op je billen van mij accepteert als ik vind dat je het hebt verdiend.”
Ik was stomverbaasd.
“Dat meen je niet!” riep ik.
En toen herinnerde ik me de klap op Linda”s spijkerbroek. “Heeft Linda zo”n contract ondertekend?”
“Ja,” zei hij, “na sluitingstijd gaat ze over de knie, want ze weet dat ze de winkel niet alleen mag laten.”
Ik stond op.
“Dat moet zij maar weten dan,” zei ik, “maar ik ga zoiets mooi niet tekenen. Succes met je winkel.”
Daniël stond ook op. “Goed,” zei hij. “Jij succes met uitleggen aan je ouders waarom je geen baan hebt gevonden. Ik wed dat je vader net zo is als ik: hij ziet het meteen als je liegt.”
Ik was er nog niet eens aan toegekomen om me om te draaien en naar de deur te lopen. Nu zag ik de confrontatie met mijn ouders voor me die zou volgen als ik thuis zou komen. Nu pas realiseerde ik me hoe hard ik deze baan nodig had. Waar gaan ze me anders aannemen? Ik had nog nooit eerder een baantje gehad, nergens ervaring mee. En als puntje bij paaltje komt, maakt het nou echt zoveel uit of ik thuis of van deze man een pak op mijn billen krijg? Ik moest gewoon zorgen dat hij geen reden had om me te straffen.
Ik haalde diep adem.
“Ik zou graag in je winkel willen werken en als het moet zal ik zo”n contract ondertekenen,” zei ik.
“Welkom in mijn winkel,” zei Daniël toen. Hij liep om zijn bureau heen naar me toe en stak zijn hand uit. Voor de tweede keer schudde ik hem. Maar toen ik los wilde laten, hield hij mijn hand nog steeds vast.
“Je begrijpt zeker wel dat ik je niet laat gaan voordat ik je heb gestraft voor dat lulverhaal over mijn winkel,” zei hij, zijn greep versterkend.
Ik schrok me kapot.
“Wat!” riep ik.
“Of vind je het normaal om keihard te liegen tegen je baas?”
Hij had natuurlijk gelijk, maar toch had ik dit niet verwacht.
“Nee, dat is niet normaal...” begon ik.
“Dan zijn we het eens,” zei hij.
Met één beweging trok hij me over zijn bureau. Daar stond ik, voorover gebogen over het tafelblad, met mijn blik op de muur en mijn billen naar hem toe gericht. Hij legde zijn linkerhand op mijn rug.
“Dat is een flinke kont,” observeerde hij en gaf er een paar klopjes op.
“Kan dit misschien een andere keer?” vroeg ik, een beetje bang. “Ik heb vanochtend al straf gehad van mijn vader...”
“Dat is je eigen schuld, meisje,” zei hij. “Wie haar billen brandt...”
Hij maakte zijn zin niet af en begon me op mijn billen te slaan. Hard en vrij snel achter elkaar, hij had hier duidelijk ervaring mee. Zoals ik al zei kan ik best een pak voor m”n billen hebben en helemaal als ze door mijn broek worden beschermd zoals nu, maar door het pak slaag van vanochtend was mijn kont nog erg gevoelig en automatisch probeerde ik met mijn rechterhand voor m”n kont de klappen af te weren.
“Je weet toch wel beter dan dat, Alice,” zei Daniël, en hij pinde met zijn linkerhand mijn rechterarm op mijn rug.
Hij ging ook nog harder slaan, echt hard en snel achter elkaar. Kreten van pijn kon ik niet onderdrukken.
Na een minuut of wat stopte hij. Ik hoopte dat het voorbij zou zijn, maar die hoop bleek tevergeefs.
“Sta op,” zei hij. Ik gehoorzaamde.
“Doe je broek naar beneden.”
“Wat? Maar...”
Pats! Een harde klap op mijn kont. Ik begreep dat er niks anders op zat. Ik deed mijn knoopjes los en liet mijn broek tot op mijn enkels zakken.
“Over het bureau weer,” zei hij en gaf me weer een pets op m”n kont. Weer gehoorzaamde ik.
“Je billen zijn flink rood,” zei hij, “dat kan niet alleen van die paar tikken van mij zijn geweest. Je vader kan er wat van.”
Ik werd rood en was blij dat Daniël mijn gezicht niet kon zien. Hij deed mijn slipje omlaag tot vlak onder mijn kont. Hij pakte mijn arm en pinde deze weer op mijn rug met zijn linkerhand. Daarna begon hij weer met zijn rechterhand mijn billen te bewerken. Hij sloeg echt hard en de tranen sprongen in mijn ogen. Au, au!! riep ik steeds maar en probeerde niet te hard te roepen, want straks zouden de klanten het nog door de deur heen horen!
Ik zei al dat ik grote, dikke billen heb, dus er is heel wat oppervlakte om op te slaan, maar Daniël sloeg nu alleen precies waar mijn vader me ook had geslagen, en net zo hard! Na een paar minuten begon ik al te snikken, maar hij ging nog even door: PETS PATS PETS, afwisselend op beide billen, zo hard en snel achter elkaar! Toen ik dacht dat ik het echt niet meer hield en keihard in huilen uit zou barsten, hield hij op. Hij liet ook mijn arm los en zei dat ik overeind mocht komen.
“Doe je broek weer aan,” zei hij, “en niet wrijven!”
Ik trok mijn slipje op en mijn broek weer omhoog. Dat was naar, de harde stof op mijn billen, wat deden ze pijn!
“Nu kunnen we met een schone lei beginnen,” zei Daniël.
“Ja meneer,” zei ik snikkend.
“Meneer mag, maar Daniël is ook goed,” glimlachte hij. “Ga nu maar naar huis, je ouders vertellen dat je een baan hebt gevonden.”
Het lukte me om te glimlachen, ondanks de pijn. Als altijd was ik na een pak op mij billen opgelucht. Opgelucht dat het voorbij was en nu ook dat ik een baan had!
“Wanneer begin ik eigenlijk?” vroeg ik.
“Kom overmorgen maar om half 9, dan heb ik een contract voor je klaar liggen.”
Nu stak ik als eerste mijn hand uit. “Bedankt m... Daniël.”
Hij schudde mijn hand. “Graag gedaan Alice.”
Ik liep zo normaal mogelijk het kantoortje uit en hoopte dat mijn make up niet teveel was uitgelopen. Er stonden allemaal mensen in de winkel en ik hoopte maar dat ze niks hadden gehoord!
Ik zwaaide naar Linda en riep “Tot overmorgen!” Ze zwaaide terug.
Ik ben maar naar huis gaan lopen, fietsen zag ik even niet zo zitten. Ik wreef over mijn pijnlijke billen maar was opgelucht dat ik straks tegen mijn ouders zou kunnen zeggen: ik heb een baan!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Op zoek naar werk 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?