| Gepost op maandag 11 augustus 2014 - 10:41 am: | 
|
|
Als klein meisje fantaseerde ze er al veel over, een hele harde straf, emotieloos, nu krijgt het invulling
De weg er naar toe
Twee hevige en intense dagen had je al achter de rug, veel was er gespeeld, veel straf was er ingezet, je billen en borsten waren gevoelig, ontelbare keren was je klaargekomen. Je had uitgedaagd, bewust de regels overtreden, bij mijn verbod op masturberen had je vaak, lang en hevig met jezelf gespeeld, wetend dat er een straf op zou volgen. Doelbewust en met een glimlach was je in jouw eigen stukje doorgegaan, je had me zelfs een glimlach gegeven, en uitdagend gekeken terwijl je antwoord gaf op de norse vragen die ik je stelde.
Steeds beter was het je daarmee gelukt om mij bij boosheid te brengen, de boosheid die nodig is om straf te geven, niet om straf te spelen, maar echt straf te geven. Jouw plagen en uitdagen waren de druppel geweest die mij in staat stelden om de straf toe te dienen. Het was niet meer alleen de prettige prikkel van een mooie BDSM ervaring, het was verder dan die prikkel. Het was zover dat ik jouw borsten en billen veel en hard had geteisterd. Soms was een hevige prikkel door mijn lendenen gegaan, maar vaker was deze afwezig, was het niet nodig. Het geven van de harde straf was een eigen doel geworden.
Een niet te lange rit, nog even een oude fles Spaanse Brandy voor de dominant/sadist. In de auto een bijzonder delen, een praten over het delen van de laatste dagen, de impact van de straf, en hoe dit door het meisje in de mooie vrouw die je bent gevoeld is, hoe het de behoefte aan hevige straf voor een deel ingevuld had, maar dat er nog een verlangen is, de behoefte aan straf een nog grotere diepte zoekt.
In het praten werd de prikkel duidelijk, het ging om een bijna mechanische invulling, zoals een straf gegeven kan worden in een inrichting, een gevangenis of iets dergelijks. Straf als een straf, toegediend door iemand die er geen belang of emotie bij heeft, maar die een taak te verrichten heeft voordat hij aan de koffie gaat. Het voelde zo goed om zo te praten, te delen, emoties en verlangens te voelen in een gedeelde wens tot samen de diepte in te gaan.
Een nieuwe stap in een nieuw gevoel
's Middags samen in het huisje was er weer de heerlijke rust, ruimte en tijd om samen de diepte in te gaan. Wel bewust laat ik je even wachten om vervolgens met barse stem je even later binnen te roepen. Ik geef gelijk en heel duidelijk aan dat je er bent om straf te krijgen. De straf wordt gegeven zonder speciale emotie van de gever, maar deze straf is om de pijn te laten voelen. Even zie ik een timide blik over je gezicht gaan. Door mijzelf iets meer te introduceren in dit balancerende rollenspel probeer ik je iets meer zekerheid te geven over jouw veiligheid. Nog een tikje onzeker laat je langzaam los, geeft jezelf de ruimte om de straf te krijgen. Straf op een manier waar je al zoveel jaar over fantaseert.
Voor mijzelf was het zeker in het eerste gedeelte wennen om het mooie gevoel wat ik met je deel meer los te laten, en meer in staat te zijn om van een emotioneel grotere afstand de straf in te zetten.
Zonder veel plichtplegingen laat ik je je uitkleden. Uit mijn arsenaal van strafmateriaal kies ik een gemiddeld harde cane, een gemene hard houten paddel en een kleine plak die aan één kant met suède en aan de andere kant met hard leer bekleed is.
Zelf ga ik nog even op de bank zitten en laat jou in de loze ruimte van de kamer staan, in afwachting van wat er gaat komen. Zo zittend achter mijn mooie vrouw besluit ik je een hele lastige positie aan te laten nemen voor het ondergaan van het spanking- en caning deel van de straf die je zult moeten ondergaan. Iets verder zet ik een eenvoudige keukenstoel neer voor de momenten dat ik mij met jouw borsten bezig ga houden.
Weer ga ik op de bank zitten, en natuurlijk geef ik toe dat het zien van de mooi gevormde vrouw die naakt voor mij staat een stevige prikkel geeft. Even adem ik rustig door en neem nog een slokje mineraalwater om de warmte van de strijd voor te zijn. Het wachten geeft je een beetje meer spanning die in jouw lichaam zichtbaar wordt. De billen die mooi mijn blikveld vullen zijn, zeker door de vorige straffen die je al hebt ondergaan, getekend met een zachte blos en een paar wat donkerder plekken. Normaal zal dat mij mild stemmen, nu niet. In het gevoel van het geven van een straf voelt het voor mij als een uitdaging om niet in mijn gewone valkuil te stappen, maar samen een nieuwe stap in onze beleving te zetten. Samen deze ervaring delen.
“Buig maar voorover tot je handen de vloer raken.” Zonder commentaar of tegenwerken neem je de gevraagde positie in. Het zou ook geen zin gehad hebben om daar commentaar op te hebben, het was te duidelijk dat deze keer de straf duidelijker dan alle andere keren zou zijn. Daar sta je voor mij, voorovergebogen, je billen klaar om de spanking te ontvangen.
Om niet helemaal voor bruut versleten te worden geef ik een heel hevige vorm van opwarmen. Na vijftien fikse uithalen met de cane besluit ik dat het wel genoeg is als opwarming. Ik betwijfel zelfs of jij het als opwarmen gevoeld hebt of dat je dacht dat ik zelf nog niet warm genoeg was om de straf echt toe te dienen.
Na de cane komt het plakje, per bil zul je er iedere keer vijfentwintig slagen mee krijgen. Uiteraard gebruik ik deze in een veel hoger tempo dan de cane. Het helpt zeker mee de eerste keer om kleur op jouw achterste te brengen. Om te voorkomen dat het te hevig voor je is ondersteun ik je onder jouw buik. De eerste keer vijfentwintig ferme tikken op je bil zijn in ieder geval nog niet genoeg om je bij een orgasme te brengen, iets wat ik normaal (voor wat normaal is) wel fijn voor je vind. Nu was het niet belangrijk.
Na controle of jouw billen het plakje kunnen hebben wissel ik deze in voor een echt gemene hardhouten paddel. "Omdat ik weet dat deze paddel echt hevig aan komt zal ik deze per keer niet meer dan vijftien keer gebruiken." Het is gewoon een mededeling, geen waarschuwing, zelfs geen mindfuck om schrik aan te jagen, het is maar dat je het weet. Je lijkt er dan ook redelijk onberoerd door. Voor mijn gevoel ben je, nu de strafsessie dan echt begonnen is, de nervositeit van de spanning voor de straf aan het kwijt raken.
Ergens voel ik wel de angst voor de pijn, de hindering van de lastige positie, maar verder voelt het alsof je er aan toe bent om eindelijk, na alle jaren een keer hevig de straf te voelen. Voor mij is het belangrijk om te laten merken dat het, ongeacht je reacties, door zou gaan volgens het strafplan wat ik in mijn hoofd op voel borrelen. Zonder haast, zonder boosheid, zelfs zonder mij sadist te voelen geef ik de eerste slag met de paddel. Echt, deze komt zo hevig aan en binnen, Je lichaam laat de pijn gelijk zien en je adem stokt voor een lang moment. Inwendig begin ik te tellen, ik wil de slagen met het ritme van een metronoom op jouw billen neer laten komen. In een heel gestaag tempo ga ik tot de toegezegde vijftien slagen. Dapper houdt je vol, blijft staan en blijft de pijn opvangen. Deze pijn opvangen moet zo moeilijk zijn, je lichaam is nog niet toe aan de connectie die de pijn omzet in een drang naar meer voelen en pijn die omgezet wordt naar een warm gevoel, er zijn nog geen endorfines aangemaakt die je weg laten zweven, die helpen om op te vangen. Dit is vastbijten in jouw sterke karakter en de uit een fantasie geboren wens om de pijn als echte hevige straf te moeten ervaren.
"Kom maar overeind en ga op de stoel daar zitten." Jouw overeind komen laat al zien dat de impact van deze strafsessie hevig voor je gaat worden. Als je op de stoel zit loop ik naar je toe en zonder aarzeling pak ik beide tepels vast. Ik weet dat deze de dag ervoor een hele hevige behandeling met de cane en klemmen gehad hebben. Het maakt dat ze al heel erg gevoelig zijn. Waar ik normaal compassie heb, is deze er vandaag niet, het verlangen om het als hevige straf te ervaren is duidelijk, en mijn eerste kneep is gelijk hard en gemeen. Zeker een halve minuut blijf ik de druk erop steeds een beetje opvoeren. De geluiden die ik hoor geven de pijn aan, langzaam tel ik in mijzelf nog tien seconden af. De pijn maakt dat je ademhaling steeds meer begint te jagen. Ineens laat ik je tepels los, loop naar achter de stoel en omvat met mijn handen jouw getergde borsten en knijp daar genadeloos is. Je geeft aan dat het pijn doet, dat het echt zeer doet. Ik blijf echter je borsten inklemmen. Even laat ik ze los, en verzet mijn handen zodat mijn wijsvingers onder jouw borsten komen en mijn duimen er boven. Voordat je het door hebt sluiten mijn handen zich weer, giert de pijn door je lichaam, het moet voor jouw gevoel wel heel lang duren terwijl de druk op je borsten blijft. Als ik je borsten los laat voel ik hoe je jouw adem weer moet hervinden. Helaas, voordat het je gelukt is sta ik weer voor je en kneus beide tepels weer tussen mijn vingers en duimen. Ik rol een beetje heen en weer en vervolgens trek ik de tepels zo ver naar mij toe als je borsten het toelaten. Waar in andere momenten van beleven ik even jouw ogen zoek om te laten weten dat je jouw gevoel mag uiten, dat je op die manier kan laten merken dat het hevig is, loop ik nu terug naar de bank, laat jou even koud, eenzaam en zonder troost op de harde keukenstoel zitten.
Het samen er over praten, dit bijzondere moment, de uitstraling van meisje in jou wat zo graag straf zonder schuldbewustheid en zonder wroeging wil ervaren maken het mooi en speciaal om zo die harde man te zijn. Natuurlijk zie ik ook de mooie vrouw die jij bent maar het bewustzijn dat je hier voor straf bent wordt steeds meer het hele hier en nu. Ons samen de diepte in gaan maakt het mooi, maakt de hardheid en de straf een nieuwe ervaring.
"Opstaan en weer voor me komen staan!" Mijn stem wordt killer, harder, barser en lager. Als je weer voor mij bent komen staan maan ik je om gelijk weer te bukken. Je bent mooi, dat zeker en de man in mij herkent het. Toch krijgt dat deel van mijn man zijn nu niet de mogelijkheid om naar voren te komen, die zou de straf niet kunnen geven. De harde man in mij staat op en van de bank. Nog één keer geef ik aan wat de volgorde van de straf zal zijn. Met een fier gebaar pak ik de cane, ga half naast je staan en met een nieuwe hardheid komt de cane weer keer op keer op jouw billen neer. Het lijkt er op dat de endorfinen langzaam vat op je krijgen. Dat het echt pijn doet is ook zichtbaar. Zonder dat ik je verteld heb dat je stil moet zijn doe je toch je best om niet te veel geluid te maken. Ik weet dat ik juist mijn best doe om wel jouw stem te horen, een gesmoord geluid wat de pijn als een deken in de kamer laat hangen. Zakelijk vertel ik af en toe hoe ver we zijn of hoeveel je nog gaat krijgen. Een bijzondere rust komt in mij, een prikkel ver voorbij geilheid. Ik geef straf, punt!
Als het geluid van de laatste slag met de cane wegsterft loop ik al om het plakje te halen. De harde leren kant raakt vijfentwintig keer jouw rechterbil. Een zacht hijgen maakt duidelijk dat pijn en lust door elkaar beginnen te lopen. Dan komen de vijfentwintig slagen op je linkerdeel, deze voelen vast nog gemener aan, je bent er gevoeliger en voor mij voelt het goed om deze slagen net zo hard en net zo snel neer te laten komen.
Pijn, geilheid bij het meisje, Straf!
Onbewust wil ik dat je niet teveel geniet, de pijn en de straf moeten bij je binnen komen. De plak zal het werktuig zijn wat jou het snelst bij het lichamelijke deel van lust brengt, nu is het nog te vroeg daarvoor. Ik neem de afstand die nodig is om de houten paddel goed te kunnen gebruiken, gefocused begin ik aan deze serie. Ondanks de zware houding zie ik voor het eerst een voorzichtig bewegen in de manier waarop je de slagen en de pijn opvangt. De pijn die ik nu geef is niet echt op te vangen, de pijn giert bij iedere slag door je lichaam, misschien niet zo fel als de sting van de cane, maar deze pijn is hevig, hard en met een pijnlijk brandend gevoel na de slag wat door iedere slag meer en meer versterkt wordt. Na een moment in tijd wat aan de ene kant heel lang duurde, en aan de andere kant om vloog ben je ook door deze serie heen gekomen. Iedere, maar dan ook echt iedere slag is straf!
Heel diep voel ik de verandering, zowel in jou als in mij, jij wordt meer en meer het meisje wat de straf krijgt, en ik word kalmer, rustiger, bedaard en voel hoe bereid ik ben je echt straf te geven. Het voelt onaards voor mij, en is van een onvoorstelbare intensiteit.
Je mag weer naar de stoel. Ik denk dat je nog niet door hebt hoe de regelmaat in deze straf zal worden. Ik loop naar de voorkant van je, zonder een moment te twijfelen pak ik je meer dan hard aan je tepels, oefen er zo veel druk op uit dat het je niet lukt om weg te drijven in je wereld, je kijkt mij aan, je ogen zijn vol vuur en pijn. Nog meer druk, nog harder kwets ik je tepels en zie je pupillen een fractie van een seconde heel groot worden. Lang en hevig houd ik je tepels heel hard klem tussen mijn vingers. Als ik ze eindelijk los laat zie ik je ineen krimpen om de pijn op te vangen. Net als de vorige keer loop ik daarna om de stoel, ga achter je staan en omklem met mijn volle handen je borsten. Zonder te reageren op je pijnsignalen blijf ik de druk opvoeren, ik voel aan je lichaam dat het zich dubbel wil vouwen om je borsten te beschermen. Je krijgt die ruimte niet, je krijgt meer en hardere straf. Als ik je borsten een moment los laat is het alleen maar om te verpakken en ze weer tussen mijn duimen en wijsvingers in te klemmen. Voordat ik de druk er op los laat voel ik de huivering in je lichaam, je begint al te herkennen welke pijn er gaat komen, onverbiddelijk en onverzettelijk knijp ik mijn handen dicht, je borsten heel erg plat drukkend. Weer wil je lichaam zichzelf tegen de pijn beschermen, weer geef ik je er de kans niet toe. Weer voel ik hoe zwaar en moeilijk dit voor je is.
Het voelt goed, ik weet dat ik nog nooit zo ver en hard bij je gegaan ben. Ik weet dat de pijn in het emotieloze van mijn geven diep en hevig bij je binnenkomt. Dit is waar we samen een nieuwe stap in hevige eenheid voelen. Als ik weer voor je ben gaan staan zie ik de herkenning van het patroon voor het eerst in je ogen. Zonder een ogenblik te talmen pak ik weer je tepels die niet meer de kans gekregen hebben om zich terug te trekken, ik knijp en rol ze tussen mijn vingers. Nu kijk je mij niet meer aan, het heeft geen zin om mij met je ogen te bespelen, ik ben er voor je pijn. Aan het eind rol ik niet meer, maar trek je borsten aan je tepels naar mij toe, een harde pijn die ik nu voor het eerst door je hele lichaam zie gaan.
In de herhaling van de straf loop ik weer naar de bank, brom dat jij weer voor mij moet bukken. Dit is de laatste keer dat ik daar zoveel woorden aan besteed. Ondanks alle pijn zie ik hoe je vrouwelijkheid sterk verkleurd is, het bloed moet er heel hevig naar toe gestuwd worden. De cane komt weer en minstens zo hevig op je strak gespannen billen. Nu zie ik ook voor het eerst in dit stuk van de straf hoe zwaar het voor je moet zijn. Waar jij anders heel snel de overgang van pijn naar lust kunt maken is het in het koude harde ondergaan van straf nu zo een zware stap voor je, de pijn blijft overheersen, de pijn blijft pijn, de straf voelt steeds meer als straf aan.
Zelfs de op de cane volgende vijfentwintig slagen per kant met het kleine plakje die je in andere momenten gelijk over de rand van geil klaarkomen drukken kunnen dit nu niet, het blijft pijn en straf. Als ik het plakje weg leg zie ik ook dat je echt weet wat de straf is, dat nu die harde paddel weer komt, onverbiddelijk en ongenadig hard. Ik denk niet dat je mee telt, het lijkt of het alleen nog maar een diep beleven van de straf is. Iedere keer dat de paddel op je billen neer komt hoor ik een kreun van pijn, heel in de verte zie ik een glimp van omzetten die er in je ontstaat. Nog lang niet is het een gevoel van lust, eerder een reactie in je lichaam die niet(s) anders kan. Er lijkt zelfs geen bevrijding in je lichaam als ik zeg dat het de laatste slag is. Je weet dat de pijn toch door zal gaan, er nog veel meer komt en er geen zacht meeleven met je is. Je voelt en bent nu pijn.
In je lopen zie ik de vertwijfeling, weer op de stoel gaan zitten is opnieuw de pijn aan je borsten die al zo gevoelig zijn. Van binnen hoop ik dat je boos en kwaad op mij bent omdat ik je zo genadeloos de pijn en de straf laat ervaren. Het is niet dat je de pijn afwijst, maar ik herken dat je van binnen tegen het nu komende opziet waar je er toch zo naar verlangt, de dualiteit in extrema.
In het oproepen van de pijn en je boosheid pak ik zonder aarzelen weer heel erg hard je tepels, heel even zie ik angst in je ogen en je lichaam, en toch straal en roept het ook dat je nog veel meer straf wilt ervaren, ondanks de pijn die het je doet, ondanks dat het je geen ruimte geeft om ontladend klaar te komen, het is straf en pijn, pijn en straf, iedere seconde weer, geen ruimte er tussen om bij te komen, al zeker een kwartier leef je alleen maar in het gebied van pijn in de omgeving straf. Het harde in mij neemt de rust om je pijn nog meer indringend te maken, zonder geilheid is er een hele andere opwinding in mij, ik ben je pijn.
De pijn gaat door, dit is geen plagen, geen zeurende pijn, aan je stokkende adem meet ik de intensiteit van de pijn. Je pupillen laten hele verhalen zien, de grootte gaat alle kanten op,en ook de kleur van je Iris is een signaal voor de hevigheid. Nog geen translucent wit wat in speciale momenten naar voren komt, maar voor het eerst een heel klein beetje je “boos kleur” Ik denk dat je dit keer door de boosheid zal moeten om naar lust te kunnen. In het emotieloze van onze interactie in dit moment maak ik er geen woorden aan vuil, je lichaam zal zelf de weg moeten vinden. Nog steeds trek, rol en kneus ik je tepels zo hard dat je hele borsten naar voren getrokken worden. Je ogen gillen een tel pijn als ik ineens je tepels los laat.
Van achter de stoel komt het tweede gedeelte van de borststraf, de pijn niet op één klein punt, maar de hele borsten die gemangeld worden in de hardheid van mijn handen, als steeds eerst je hele borsten die omvat worden en waarna de druk tot op het randje van draaglijk opgevoerd wordt, dan een oneindigheid die pijn, je borsten steeds gevoeliger en de pijn niet minder maar juist meer en meer intensief. Na het loslaten de klemmende vingers onder en de duimen die je borsten als een bankschroef omklemmen, de druk die je borsten plet, de druk die maar aanhoudt. Als de druk weg gaat blijft de pijn in je borsten door gaan. Zonder aarzeling loop ik weer voor je en krijgen je tepels nog een strafsessie, de pijn is nog veel intenser dan op je hele borsten als deze alleen op het kleine oppervlak van je hypergevoelige tepels gebruikt wordt. De zenuwbanen zijn snelwegen vol signalen geworden. Je lichaam kan nog niets met deze signalen, deze pijn is straf, niet voor je genot, maar om de pure pijn. Bot laat ik je tepels los.
“Positie!” Terwijl ik een moment met een slokje mineraalwater op de bank zit, is dit wat ik genoeg vind om je weer in positie te brengen. Je staat op van de stoel, loopt de lege ruimte in, en bukt tot je handen de vloer raken. Bijzonder is om te zien dat de afstand die je normaal houdt door je aura, kleiner begint te worden. Als je nu bukt sta je met je billen zo dicht bij mij dat ik letterlijk de warmte er van af voel stralen terwijl ik nog op de bank zit. Waar de emotie minder dan ooit is, durf jij op een andere manier je straf te krijgen.
“Twaalf... Dertien...” Je lichaam moet de connectie vinden, anders is het niet vol te houden. Voor het eerst, na zo lang alleen maar pijn zie ik de flikkering van je lichaam, lust is het zeker nog niet, maar de lichamelijke reactie op alle pijn fluistert het voor het eerst ook door naar je vrouwelijkheid. “Veertien... Vijftien...” De onverbiddelijkheid van de cane, de scherpte, de felheid, de sting die je billen teistert in de straf.
Bij achttien met het plakje op je rechterbil gaat ineens de sluis in je lichaam los. Waar vaak een eerst orgasme niet spuitend is, gaat het nu gelijk met een onvoorstelbare hevigheid. Het heeft geen invloed op het krijgen van de straf. Bij vijfentwintig stop ik en ga over naar je linkerbil. Bij twaalf dient het orgasme zich aan, bij vierentwintig voel ik de druk weer oplopen en stop met “Vijfentwintig!” Ik weet dat je lieve dom in dit geval door gegaan zou zijn om een volgende ontlading voor je op te roepen, het mooi voor je te laten zijn. Dit stuk in mij niet, dit is over straf en pijn. Ik ga je niet het genoegen doen om je een lekker orgasme te bezorgen.
De pijn van de paddel is nog te sterk, die is nog niet om te zetten. Iedere slag weer zie ik hoe je het echt op moet vangen, de pijn je lichaam terug roept naar de basic factor pijn zelf. Daarom is het ook straf. En nog lang niet afgelopen. “Ga maar weer zitten.” Het zitten gaan doet zichtbaar pijn, de gevoeligheid van je billen, de hardheid van een basic stoel. Iedere keer ga je voorzichtiger zitten, de sensatie van pijn lijkt steeds en alom aanwezig. Ik geef je een glaasje water, gewoon omdat je lichaam het nodig heeft. Als je het glas neer zet loop ik naar je toe en strek mijn handen uit naar je tepels.
Voor het eerst zie ik één seconde een blik in je ogen die vraagt mild te zijn, dat het al zo zwaar voor je is. Ik kijk terug en je weet, geen compassie, geen mededogen, maar straf. Als tangen houden mijn vingers je tepels in een genadeloze pijnscheut. Langzaam gaan je ogen dicht. Moet je de sterkte in jezelf zoeken om het vol te houden. Wat je met je ogen doet als ik achter je sta weet ik niet, maar ik voel de weerstand in je lichaam als ik mijn handen weer om je borsten klauw, niet de weerstand tegen diegene die je de straf toedient, maar weer het voelen van die hevige en heftige pijn. Daarna weer de pijn als ik voor je sta en je tepels hard naar mij toe trek. Ik vertel alleen wat ik doe, geen uitleg over wensen in je fantasie, ik blijf diegene die met weinig emotie je de straf geeft.
“Positie!” Ik ben er weer even voor op de kleine bank gaan zitten. Dicht bij mij kom je staan en bukt keurig voorover. Ook zonder de emotie van gelijk je willen nemen ben ik man genoeg om even van het uitzicht te genieten en te weten dat ik genadeloos dit mooie verder zal straffen. Dit geeft een ander gevoel, een prikkel van macht, een vonk van hard zijn, de genadeloosheid voelen in mijzelf. Dit is de eerste keer dat je al tijdens de slagen met de cane tot een orgasme komt, ik kan niet zeggen of het een opluchting voor je is, of dat het gewoon een reactie van je lichaam is. Tijdens het plakje wordt het een komen en gaan van orgasme's, de pijn is hevig, maar in de vijftig slagen op je beide billen samen kom je wel vijf keer hevig klaar. Nu voel ik voor het eerst hoe de lust in je lichaam giert, hoe de straf, deze harde straf, je tomeloos geill maakt. De houten paddel helpt je nog een paar keer de diepte van je wereld in. Haalt je even weg bij de pijn en laat je zijn.
Heel voorzichtig ga je weer zitten, zoekt een manier om je billen te ontlasten, maar de keukenstoel is onvergeeflijk. Er is weinig om te kiezen. Als je zit voel jij je billen, weet jij de straf die je er op gehad hebt, de straf die er nog gaat komen, en als je gaat zitten weet je dat de onverbiddelijke pijn eerst concentreert op je tepels, dan de breedte van je borsten is, en weer terug naar het centrum van je tepels, iedere keer een eindeloze druk en diepe pijn die door je hele lichaam giert, de pijn die je lijkt te verafschuwen, de straf waar je zo naar verlangd.
Nadat ik een nieuw flesje mineraalwater gepakt heb ga ik op de bank zitten. Na het eerste slokje fluister ik alleen nog maar: “Positie.” Het is genoeg voor je, je weet, loopt de ruimte in, bukt en staat weer klaar, nog meer straf, maar nu ook op een punt van nog meer hevigheid, nog meer gevoel, nog meer (spuitende) orgasme's, nog meer prikkels, nog meer straf die als straf gegeven wordt.
Weer zitten, weer een glaasje water. Weer je borsten, weer de pijnscheut.
Weer “Positie.” weer orgasmes die je bijna onderuit doen gaan, weer de pijnlijke maar zo prikkelende paddel aan het einde.
Zitten, borsten, straf en pijn, je wereld lijkt steeds kleiner te worden
“Positie'” je billen geteisterd, straf en golven van orgasme's die je uitputten
Zitten, borsten, pijn.
“Positie.” De volle diepte in
Een cirkel die maar door en door gaat, straf die maar over je heen rolt als een machine, pijn die onophoudelijk een vast patroon over je tekent.
Zitten, “Positie” dit is alleen nog wat er is.
Zitten is pijn en straf.
“Positie” is straf en pijn, uitputtend hevig
Ook al is het straf, je lichaam is ook voorbij alle prikkels en vangt de pijn nu op met een overdadige golf aan nieuwe orgasmes. Ik voel dat je nu ver voorbij boosheid bent, het is nu alleen nog maar het kleine meisje wat zo veel, zo diep, zo hevig over zo een harde kille straf heeft gedroomd, nu mag ze niet alleen zijn, ze mag het voelen!
Ik zie hoe de masochiste in je het meisje ondersteunt, ik zie hoe de sub helpt als het meisje moet gaan zitten. Ze zijn bereid voor haar in te springen als het voor het kleine meisje teveel zou worden. Het kleine meisje kijkt ze aan en is zo groot, het kleine meisje wil de straf nu eindelijk tot de laatste slag toe voelen.
In mijn gedachten besluit ik nog drie keer de cyclus door te lopen, en dan is de straf voor dit moment voorbij. Zitten, “Positie.” eerste keer, Zitten, “Positie” voor de tweede keer, de intensiteit in haar beleven is onmenselijk die geworden, echt alsof ze onbewust alles wil geven, alle straf gehad wil hebben nu het er is, het indrinken, het ervaren en mogen zijn.
Zitten, ergens sluimert er ook in dit gemene harde en niet prikkelende stuk een orgasme door haar lichaam, heel zacht en stiekem.
“Positie.” De cane put haar echt uit, bij het plakje moet ik haar echt ondersteunen anders kan ze echt niet meer blijven staan. Met een glimlach zie ik hoe haar stroom van spuitende orgasme's over mijn keurig geruite sokken gaan. In de laatste serie met het plakje zie ik dat het klaarkomen ook echt pijnlijk is. En nog blijft het golven en komen.
“Dit worden de laatste met de paddel, dan is het klaar.” Ze kijkt mij aan: “Dat kan ik echt niet meer aan.” “Het is goed.” Onderwijl laat ik haar opstaan en leg een handdoek op de bank. Als ze staat hoef ik haar alleen een paar centimeter naar achteren te laten gaan en ze kan op de bank gaan liggen. Snel leg ik een dekbed over haar heen.
Het kleine meisje heeft zo geweldig mooi, dapper en opwindend haar hevige minst emotievolle straf met vlag en wimpel doorstaan. Ze is zo dapper.
|
|
    
Elisa
Beginnend lid
Inlognaam: elisa_83
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 08-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 22 augustus 2014 - 12:24 pm: |
|
Mooi! |
Ha Grey,
Nu pas jouw verhaal gelezen.. Heftig, indringend en mooi. Je beschrijft een harde, schijnbaar emotieloze 'sessie', vol pijn. Maar evengoed spat de warmte, liefde en de trots en bewondering die je hebt voor je sub van het scherm. Knap gedaan, complimenten.
Het kwam wel bij me binnen, ..het gevoel van 'jeetje, er komt geen eind aan.. hoeveel kan ze hebben? Hoe lang gaat dit nog door' Maar ook dat gevoel dekt de lading van het verhaal, en van de ervaring. Het zoeken naar, en tarten van grenzen. Dat dat zowel voor de sub als voor de D intensief is, en een bepaalde mindset vraagt.
Liefs!
"What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground"
(Madonna - Express Yourself)
| |
Grey Spanker
Bevlogen lid
Inlognaam: greyspanker
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 22 augustus 2014 - 05:29 pm: |
|
Het was ook hard en hevig |
Beste Elisa,
Ja, het was echt hard en hevig, het was de invulling van een fantasie die ze al zo lang met zich mee draagt. In de openheid van het delen en praten in de dagen ervoor en 's morgens in de auto, durfde ze de diepte en de wens naar een emotieloze harde straf te uiten. In het vertrouwen dat het goed is zijn we die middag die diepte in gegaan.
Het was hard, en waar jij je afvraagt hoe veel ze moet verdragen, hoeveel straf ze moet hebben, ik denk ook niet dat ze ooit zo veel, zo lang, zo hard in één lange herhaling heeft mogen beleven.
Heel fijn en bijzonder vind ik dat je ook leest hoe bijzonder, hoe veel liefde en hoe veel bewondering ik in het moment voor haar gevoeld heb. Het was echt een moment van onverwachte hevigheid en diepte van ervaren, een diept van samen mogen ervaren en die diepte raken.
Als extra bijzonderheid, we hebben normaal niets met straf, heel soms in een rollenspel, maar nu was er de wens naar zo een hevig gevoel van straf, waarin deze ruimte en de nieuwe diepte mogelijk werd.
Liefs, Grey Spanker
|
stresskip
Bevlogen lid
Inlognaam: pijnslet
Bericht Nummer: 58
Aangemeld: 08-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 30 januari 2015 - 02:15 pm: |
|
Geweldig |
Wat een heerlijk verhaal waarin ik helemaal verdiept raakte terwijl ik ondertussen mijn tieten zelf hard pijnigde wat ik pas aan het eind echt merkte. Mijn complimenten
|
heemskerk
Beginnend lid
Inlognaam: domloek
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 12-2015
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 april 2016 - 06:53 pm: |
|
LIEFDE |
Een mooi verhaal ,wat moet de DOM veel van haar hebben gehouden om haar zo te straffen
MIJ complimenten heel goed gedaan
Hier spreekt liefde uit mooi
DOM LOEK
|
MisTique
Bevlogen lid
Inlognaam: mistique
Bericht Nummer: 55
Aangemeld: 05-2013
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 april 2016 - 07:59 pm: |
|
Dat is ook zo |
Hoi Loek,
Nu heb ik natuurlijk voorkennis, ik bén dat meisje en ik weet hoe ongelooflijk veel hij van me houdt. Zonder dit houden van zou de beleving waarover Grey schrijft niet mogelijk zijn.
Liefs
MisTique
|
GreySpanker
Nieuw lid
Inlognaam: greyspanker
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 03-2015
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 april 2016 - 09:21 pm: |
|
Zonder houden van zou ik het niet kunnen |
Beste Loek,
Zoals MisTique al schrijft, en dank je wel voor je woorden die zo laten voelen dat jij de emotie herkent die wij in ons moment van samen zijn in ons stuk van beleven van onze BDSM-gevoelens.
Heel lang heb ik nodig gehad om mij veilig genoeg te voelen, en om te leren te kunnen genieten van het geven van straf. Ik weet echt dat MisTique in het begin van het onze relatie wel eens gefrustreerd is geweest omdat ik niet in staat was om haar echt pijn te doen. Daarin is het zo bijzonder dat zij in een veilig moment kon en durfde toegeven dat ze zo graag die straf wilde voelen. Zonder het weten van het houden van zou ik dit zeker nooit hebben kunnen doen.
Groet, Grey Spanker
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?