Imogens Lust
Over hoe Imogen verdrinkt in haar lust.
4.
De kamer van Charlotte straalde door alle zoetige details die er in een roerloze symboliek lagen of stonden een verwendheid uit waar Imogen een onpasselijk gevoel van kreeg.
Het leek het poppenhuis van een jonge vrouw die zich nog niet ontworstelen wilde aan haar idioom van meisjesachtigheid en er zich bezeten aan vastklampte in haar vertrouwde omgeving. Het had iets van een toneelstuk waarin ze zelf actrice en toeschouwer was.
Imogen begreep het toch wel, en kon er zich zelf ook in nestelen. Dat Charlotte zelfs haar schooluniform nog bewaard had en koesterde door het te dragen maakte in Imogen een gevoel van weekhartigheid los dat haar even misselijk als opgewonden maakte.
Toen de stugge miss Sturges haar naar de etage bracht waar Charlotte haar uitgenodigd had, was ze door stomme verbazing geslagen omdat ze haar zo ontving. Het had iets engs en neurotisch dat Charlotte met twintig jaar haar zo idyllisch in haar schooluniform opwachtte in een schaamteloze infantiliteit. Maar Charlotte was er wel beeldschoon in, en dat verdreef al snel het enge gevoel dat Imogen bij het aanschouwen van Charlotte voelde opkomen.
Het was zo dat ze zelf ook iets infantiels had toegestaan in haar gevoelens. Het was er natuurlijk altijd al geweest, maar was door haar recente ervaringen uit de latente staat verlost om tot ontembare proporties uit te groeien.
De innemende maniertjes van Charlotte waren ook heerlijk om te zien en riepen bij Imogen de verfijnde beelden op van haar schooltijd, toen ze onder de zware doem van het schoolse puritanisme haar sluimerende gevoelens voor sommige schoolvriendinnen op een brandstapel van somberheid moest deponeren om ze in de grauwheid van het verborgene voort te laten woekeren. Charlotte had ze ook bewonderd, maar tegelijk ook veracht door haar overdreven behaagzucht en zucht naar aandacht.
“Vind je me leuk zo? Eerlijk zeggen.” Klonk ze aandoenlijk.
“Ja,” was het enige dat Imogen kon uitbrengen in haar bewondering voor Charlotte.
“We zijn de poppen van Dashwood, en ik speel graag met zijn en mijn emoties. Het zal jou ook heerlijk staan. Laat je niet storen door normen waar je niks aan hebt.”
Ja, dat trof doel, want Imogen begreep ook wel dat die normen een gevangenis van je emoties maakte, en het gevoel van smelten in suikerzoete waan had haar ook al zo geraakt dat ze er niet meer zonder wilde. De kleine afranseling bij Dashwood thuis was opgelost met striemen die nog nauwelijks te zien waren. Dat er een verslaving ontstaan was voor de spanningen die ze met Charlotte en Dashwood ondervonden had voelde misschien als een dreiging, maar de essentie van verslaving maakte dat dat juist weggeretoucheerd werd. En zo bewust onderging Imogen dat proces ook. Ze gaf zich gewonnen aan de opwinding die de lust van nature brengt, en daarmee was haar overgave een feit geworden.
Charlotte zat op haar met roze kussentjes bezaaide bed en sloeg ongeduldig op de plek naast haar.
“Kom even naast me,” klonk ze temerig.
Het schonk een erotisch gevoel dat Charlotte haar naast zich op bed wenste, en toen ze naast haar neerstreek nam dat alleen nog maar toe.
“Je bent eigenlijk aan mij geschonken door Dashwood,” soesde Charlotte’s stemgeluid zwoel in Imogens oor.
“Hoe bedoel je?”
“Ik wilde je, en niet alleen als mijn vriendin. Ik heb het vaak over je gehad bij hem. Als het niet zó gebeurd zou zijn dan op een andere manier. Toevallig door het atelierbezoek. En daardoor ging het allemaal sneller dan we verwacht hadden.”
Imogen voelde dat er niet alleen een strategie achter verscholen ging, maar ook een intrige dat haar meest boze vermoedens versterkte. Of ze dat onaangenaam vond te weten betwijfelde ze. Het omsloot de positie waar ze nu in verkeerde hermetisch door de geniepigheid waarin het gebeurd was. Het was misschien ingewikkeld en gemeen, maar dat juist trof haar zo in het centrum van haar lustgevoel.
“Je bedoelt dat jullie dit achter mijn rug bedisselt hebben?” Zei ze omdat ze er heel zeker van wilde zijn dat het zo erg was als ze hoopte dat het was.
“Hoe doet er niet meer toe, dat we samen zijn is het belangrijkste. Je bent aan mij gegeven, en ik heb het gevoel dat je dat best fijn vindt.”
Dat weeë gevoel diep in haar onderbuik begon bij Imogen weer op te spelen toen Charlotte dat gewoon zei: “Je bent aan mij gegeven.” Het voelde zoals het klonk: dat ze van haar was, zoiets als haar bezit. Te absurd om te bedenken dat iemand het bezit van de ander kon zijn, maar de wereld waarin Imogen verzeild geraakt was leek ook zo ongewoon en surreëel dat het gewoon kon.
En, vroeg ze zich af, hoe kon ze Charlotte’s bezit zijn als er geen stok achter de deur was. Of was die er juist wel? Die vraag en het antwoord dat ontbrak ontlokte bij haar een spanningsveld waarin het gevaarlijk toeven was. Het kleine-meisjesgevoel waarin Charlotte leek te zwelgen was bij haar ook herboren, en dat geurde zo aangenaam als Charlotte die warm naast haar zat. Het pasteltintsfeertje dat haar kamer overheerste dreef haar terug naar haar schooltijd en alle geheime gevoelens die haar toen opslorpten met onbeheersbare emoties. Zelfs juffrouw horzel, zoals ze de lerares oude talen noemden, kwam even met een vleugje opwinding terug omdat het toen van geruchten gonsde dat ze lesbisch zou zijn.
Ja, de witte kniekousen en het daartegen contrasterende, grauwe plissérokje dat Charlotte aanhad wonden haar op door de terugkeer naar die tijd van heimelijk smachten. Ook de geheime geuren die ze toen in de kleedruimte voor en na het hockeyen rook keerden in tere flarden terug. Maar ze was studente, volwassen, een jonge vrouw, en dat maakte dat het allemaal te dwaas en allerminst rationeel voelde. Maar het rationele verdween toen Charlotte half verrees, zich over haar neerboog en haar op haar rug op de gewatteerde sprei duwde.
De kus was meteen al met veel tong en spuug dat Charlotte opzettelijk en met een plagerige lach in Imogens mond liet sijpelen. Het maakte dat ze het vuur tussen haar liezen voelde aanwakkeren. Ze verlangde Charlotte overal te likken en proeven, ook op plekjes waar dat schaamteloos smerig zou zijn. De stile adoratie maakte dat dit soort taboe’s overgingen in ordinaire lust. Charlotte’s lichaamsdruk en handen die haar schouders in bedwang hielden maakten haar machteloos, en toen ze haar benen opende om dit in een maximale kwetsbaarheid te cultiveren loste de opwinding in een seksuele hunkering op. Ze wilde haar benen rondom Charlotte’s middel sluiten alsof ze een man was die haar kon penetreren in een heimelijk verlangen naar de pijn die het schenken zou. Het beeld van de vitrine’s van Dashwood schoten vlam in haar herinnering. De dildo’s die met een eeuwenoud verleden de magie van wreed genot uitstraalden werden plakkerige visioenen in Imogens opwinding. De pijn die Charlotte haar voor de ogen van Dashwood geschonken had keerde terug in een hernieuwd verlangen ernaar. Maar het schoof weg met Charlotte’s hitsige stem in haar oor.
“Je mag morgen in de galerie geen slipje dragen. Beloof het me.”
Charlottes gelaatsuitdrukking toonde iets dat Imogen vreemd en onheilspelend vond, en dat de vernederende opdracht aan haar de beklemming gaf die het hoorde te hebben.
“Ja goed, als je dat wilt.”
“Beloof het me plechtig,” drong Charlotte aan in een infantilisme dat herinnerde aan de duistere spelletjes van het meisjesgroepje waartoe ze behoorde.
“Ik beloof het,” zuchtte Imogen het uit in absolute ontkenning van zelfbeschikking.
Toen miss Sturges zware lijf het zware vloerhout van de gang in een rauw gekreun dompelde schoot Charlotte vlinderlicht van bed en kwam Imogen overeind nog voor de harde knokkels de deur troffen voor het aandienen van de thee. En onschuldig alsof ze aan de catechismus deden keken ze het vlezige gezicht van miss Sturges aan, die amechtig het theeblad neerzette.
Pas toen het kraken van de vloer volledig opgelost was keerden de rust en veiligheid terug, maar de ban was gebroken, zoals ook de opwinding weggedreven leek.
Charlotte zat met een verveelde blik en ingetrokken benen in de sloffige liberty-stoel en schoof haar handen langs de pauwenveer in de Chinese gemberpot. Ook alweer een oog in de weelderige, groenblauwe reuzenveer, en de zachtheid van de confrontatie tussen Charlotte’s tere vingers en de pauwenveer stak voor Imogen vol erotische symboliek, waarbij het oog in de veer haar leek te hypnotiseren.
Maar nog meer fascinerend dan die symboliek was dat Charlotte zo langzaam dat seconden minuten leken haar benen opende en haar roze bloem aan Imogen zichtbaar maakte. Het was zo ongelooflijk stijlvol gespeeld dat Imogen niet in een impulsiviteit geloofde. Ze ademde secondelang niet meer en liet haar geshockeerde stemming overvloeien in de opwinding die even ver weg leek na de komst van miss Sturges. Een geraffineerd kreng vond ze Charlotte, maar zo sensueel dat het onmogelijk leek. De pauwenveer en Charlotte’s orchidee! Ze zocht naar alle metaforen die er voor dat warme plekje denkbaar waren, maar bleef hangen in een floristische beeldenstroom van tere verbloemingen. Charlotte’s witte kniekousen, die zo detoneerden tegen het warme roze van haar vlees, broedde een verlangen uit dat ze niet weerstaan kon, maar door een ijzelinwekende verkramping moest negeren.
“Je hebt het beloofd, je draagt er morgen ook geen!” zei Charlotte met een temerige grijns op haar gezicht nog voor de harde werkelijkheid van de dringende tijd Imogen dwong te vertrekken van dit zoetige theaterspel van Charlotte.
5.
Het regende zo hard dat de zomer ver verdreven leek. De galerie was stil op de verveelde zuchten van Lizzy, die het adressenbestand nog eens inspecteerde, na.
Imogens stemming was melancholiek in de grauwheid van het moment, en het gevoel dat de spanning van de afgelopen week opgelost leek in de saaiheid van die dag. Maar ze had zich bijtijds herinnerd dat Charlotte haar met zoveel nadruk dat het zwaar op haar maag lag, opgedragen had geen slipje te dragen. Toen ze zich stilletjes terugtrok in het depot om daar alsnog gevolg aan te geven, stroopte ze vliegensvlug haar slipje af en stopte het verfrommeld tot een nietig propje in haar attachékoffertje. Het voelde absoluut vreemd, spannend en vooral kwetsbaar. Hoewel niemand het kon controleren, bood het navolgen van Charlotte’s dwingende verzoek een klein vonkje op een verregende dag. Omdat symboliek in Imogens leven een rode draad vormde schonk het uittrekken van haar slipje een beladen gevoel zo nabij de drie doeken van Dashwood, die in het depot in stock aanwezig waren. Het voelde alsof de regen die zo overvloedig door goten en regenpijpen gorgelde opdroogde in een zonlicht van opwinding. En in die symboliek streelde ze haar vingertoppen over het gelikte linnen en vervolgens over de zachtheid van haar vagina als een afgedwongen ritueel.
Het bezoek van een echtpaar dat in een opvallende ongeïnteresseerdheid de galerie bezocht en waarbij Imogen soms wat uitleg over de schilders gaf, voelde onwerkelijk met dat ontbrekende kledingstukje. Het korte oogcontact dat ze met de man wisselde bij het aanreiken van de catalogus gaf heel even een zindering alsof ze zich betrapt voelde. De uren erna verstreken weer in een dodelijke saaiheid die pas weer na de lunch en door het bezoek van een haar onbekende kunstliefhebber onderbroken werd. Een vrouw die Imogen taxeerde op kleding en uiterlijk. Conservatief, meer het type dat in Oxford een vermogend maar vegeterend bestaan leidt in het bestuur van de universiteit. Een stug type in broekpak in het schemergebied van de veertig, en dat ze zich nauwelijks in een doorsnee huwelijk kon voorstellen Ze bekeek de schilderijen aandachtig genoeg om bij Imogen achting voor de kunst te doen vermoeden. Tot ze zich er weer van bewust was dat ze geen slipje droeg, en het als een ziedende emotie haar hartslag versnellen deed.
“Zijn er doeken van Mortimer Dashwood in stock?” was de wervelwind die het roerloze water ruw deed verrimpelen in Imogens saaie regendag. Ze was met het noemen van die naam weer in haar roes van steile opwinding geraakt en ontweek nerveus de blik van de onbekende vrouw.
“Ja, in ons depot,” sprak ze moeilijk ademhalend.
“Ik wil ze graag zien,” sprak de vrouw eerder rigide dan vriendelijk. In het korte oogcontact dat ze met haar had schoof bij Imogen een stoffig gordijn open naar iets obscuurs dat tot onrust maande. Ze ging de vrouw voor naar het depot. In de koele stilte van die ruimte voelde ze iets onheilspellends ontstaan dat misschien ook te maken had met de doeken van Dashwood, die daar zo vol sensuele symboliek stonden. Het onwaardige idee van het niet dragen van een slipje, dat een gevoel van gêne in een overrompeling van opwinding liet oplossen, smeulde ongenadig.
De vrouw liep van doek naar doek met een geluid van hakken dat bijna militair aandeed. Een geniepig parfum benam Imogen de adem, maar prikkelde haar ook. Het meest wrang van de situatie vond Imogen de zwijgzaamheid van de vrouw tijdens het bekijken van de doeken. Het bracht haar in verlegenheid en voedde haar onrust. En dat nam toe toen de vrouw in de fauteuil plaatsnam die er altijd stond om de kunstliefhebber in alle rust naar het werk in stock te laten kijken. Maar de vrouw keek niet langer naar de doeken maar naar haar, en zo ellendig lang dat ze bijna een flauwte kreeg van spanning.
“Wilt misschien een glas wijn,” ontweek Imogen de vreemde spanning die als een sluier rondom het kille samenzijn hing.
“Heb je gedaan wat Charlotte je opdroeg,” klonk als een explosie in Imogens gemoedsstemming en haar deed trillen op haar benen. Ze gloeide hevig op in het besef dat in die ene zin alles besloten lag dat haar de afgelopen weken overkomen was. De vrouw kreeg opeens ook iets engs dat wonderwel haar gezwavelde gevoelens op exploderen zette. Het voelde vooral als een intrige waarin Charlotte een voorname rol vervulde, en dat haar week maakte waar dat kon.
“Schenk me het glas wijn maar in,” zei de vrouw, terwijl Imogen preoccupeerde en haar houding wat herstelde.
Met de herrezen spanning loste ook de regen op, en een eerste sprankje zonlicht schoof over de heuvels en drong het depot binnen.
De rode wijn fonkelde walsend door het kristal heen toen Imogen het glas naast de vrouw neerzette. Binnen de imaginaire cirkel van die geheimzinnige vrouw verkerend doortrok een stekend sensatiegevoel haar. Haar intuïtie en de opmerking over Charlotte hadden haar snaar krachtig geroerd. Toen het oogcontact, staande voor de vrouw en binnendringend als doornen, tot stand kwam was ze al in een roes van verdwazing opgelost. En vanzelfsprekend daarbij was dat de handen van de vrouw warm als dieren op haar neerstreken en langzaam omhoog kropen tot waar haar slipje ontbrak. Daar schoven haar handen over de binnenzijde van haar dijen en geniepig samenkomend tussen haar liezen. Het oogcontact bleef en trof Imogen in haar ziel.
“Lizzy kan binnenkomen,” zei ze schor van opwinding.
“Lizzy zal ons niet storen,” zei de vrouw met een glimlach die aan alle onzekerheid een einde maakte en Imogen verduidelijkte dat ook Lizzy ervan wist. Lizzy, dat stiekeme onderkruipsel met haar aangeboren antipathie tegen mensen met maatschappelijk succes, was in dit complot betrokken in haar stille afgunst.
De handen kropen en bewogen als reptielen, snuffelend, onderzoekend en bijtend in imogens weke lust, terwijl ze rillend en zich schamend voor de opwinding die op haar gezicht geschreven stond aan de grond genageld werd. De penetratie in haar vochtige vlees bracht een melange van kwelling en genot, en dwong haar tot spasmen en onderdrukt jammeren terwijl de vrouw haar emoties geniepig observeerde met een bevroren glimlach waar Imogen misselijk van werd. Waar het een droom, of nog erger, een nachtmerrie mocht lijken werd dat wreed verstoord door het ergste en tegelijk ook heerlijkste dat haar op dat moment kon gebeuren en haar in een reflex naar de polen van de vrouw deed grijpen alsof ze het in een impuls wilde verhinderen. Haar orgasme was een hemelstergende flits die ze met een beet op haar lip uitschreeuwde. De stilte erna en de blik van de vrouw deden haar ziel tot rust manen, en in de duizeling van haar extase bekroop haar het gevoel van volmaakte onderwerping aan een geheim regime dat haar leven ging bepalen.
“Je bent inderdaad mooi. Daarin heeft Mortimer zeker gelijk. Het schilderij dat hij van je gaat maken krijgt een prominente plek in mijn huis,” zei de vrouw alvorens ze geruisloos verdween, Imogen in de gesel van haar roes achterlatend.
Na een kop thee en een half uur bijkomen in afzondering waagde ze zich weer in de galerie, waar Lizzy haar vanachter haar onooglijke brilletje gniffelend aankeek.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?