sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van quirina » Vertrouwen
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
quirina

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op vrijdag 10 februari 2012 - 05:44 pm:

Vertrouwen Mf2

De Koffiedate, deel 3, waarin Femmy heen en weer geslingerd blijft worden tussen vertrouwen en wantrouwen.

Wat vooraf ging:
De eerste ontmoeting tussen Victor en Femmy loopt uit op een ritje naar het bos, waar hij haar vastzet op een verlaten plek. Victor laat haar in overleg heel even alleen achter, om haar tas op te halen uit de auto. Hij komt echter niet terug. Na lange tijd wordt Femmy gevonden door de getipte politie en na een bezoek aan het bureau thuis gebracht.
Uit Victors mail begrijpt Femmy dat alles berust op een misverstand. Ze spreken opnieuw af, zodat Femmy haar tas en kleding terug kan krijgen.
Om de slechte ervaring van de dag ervoor te vervangen voor een positieve, gaan ze opnieuw het bos in. Victor bindt Femmy vast in een lastige houding, op exact dezelfde plek als de dag ervoor……

Victor viste zijn telefoon uit zijn zak, tikte wat op het schermpje en stak het ding weer weg. Neuriënd legde hij de vuilniszak met kleding wat opzij. Hij rommelde in de rugzak en haalde er een dikke flogger uit. Femmy hoorde hoe hij hem in de lucht uitschudde. Ze had maar half gezien wat hij gepakt had, maar wist nu vrijwel zeker wat het was en glimlachte. Dit was een zweep die ze altijd wel fijn vond.
“Vertrouwen. Alles draait altijd om vertrouwen. Ik pik het niet als je aan mij twijfelt, Femmy, daar krijg je straf voor. “
Hij sloeg de zweep een paar keer in zijn hand.
“Snap je dat?”
Ze gaf geen antwoord.
“Snap je dat?” herhaalde hij op iets dringender toon.
“Eh, ja.”
“Ja Victor, Femmy.”
Heel even zweeg ze nog, om het daarna toch maar bedeesd te herhalen. Ze voelde het bloed in haar hoofd kloppen. Het was een ongemakkelijke houding waarin ze stond.
Victor sliertte de zweep zachtjes over haar rug, wat meteen een laag kippenvel op haar huid bracht. Ze huiverde van verwachtingvolle spanning. Hij wachtte nog heel even en begon haar toen te slaan. Zachtjes op haar billen, op haar rug, tegen haar borsten en tussen haar benen. Daarna met meer kracht. Even later galmden de klappen door het bos. Hij richtte zich nu met name op haar billen, die al aardig rood begonnen te worden.
Femmy gaf geen kik. Ze genoot in stilte en hoopte stiekem dat hij nog iets harder zou slaan. Hij sloeg echt lekker, raakte haar precies goed. Een zachte kreun van genot ontsnapte aan haar lippen.
“Dit vind je wel lekker hè?” glimlachte hij.
Hij stak de steel van de zweep tussen zijn broekband en liep naar de rugzak. Uit het voorvak haalde hij twee klemmen tevoorschijn, met peervormige gewichtjes eraan.
“Kleine versiering voor die mooie borsten van je.”
Femmy ademde even scherp in toen het klemmetje gemeen in haar tepel beet en nogmaals toen Victor het gewichtje voorzichtig los liet. Toen ze beide hingen, gaf hij de gewichten een zetje, waardoor ze vrolijk heen en weer begonnen te schommelen. Door haar voorovergebogen houding zwaaiden ze gemakkelijk. Femmy kneep haar ogen dicht. Ze voelde de zoete pijn nu nog intenser door haar tepels trekken.
Victor trok de zweep uit zijn broekband en liet hem nog een paar keer met veel kracht op de billen van de vrouw voor hem neerkomen en gooide hem toen op de vuilniszak met kleding.
“Tijd voor iets anders. Ik had je al gezegd dat ik je zou straffen voor je gebrek aan vertrouwen.”
Onderweg naar de rugzak gaf hij de gewichtjes weer een zetje. Femmy maakte een sisgeluid dat Victor deed glimlachen. Hij hurkte weer bij de rugzak neer.
Het vooruitzicht van straf baarde Femmy toch wel wat zorgen. Tot nu toe had ze puur staan genieten, maar als hij echt hardhandig zou worden, kon het wel eens heel wat minder leuk worden. Maar ze zou het volhouden. Ze wilde het voor hem ondergaan. Ze had die straf verdiend, door zo argwanend te zijn.
Ze boog nog een beetje naar voren, zodat ze haar armen iets verder omhoog kon steken, om zo de druk op haar schouders wat te verlichten. Het begon een beetje pijnlijk aan te voelen, maar ze beet nog liever haar tong af dan dat te zeggen.

Als hij nu nog door zou slaan, zou de huid mogelijk kapot gaan. Op veel plekken stond het bloed er al tegenaan. De cane die hij gebruikt had, had een enorme hoeveelheid felle strepen achtergelaten op Femmy’s billen, die nu al op diverse plaatsen donkerpaars gekleurd waren. Ze was trouwens ook wel een beetje aan het einde van haar Latijn. Ze had hem niet gestopt, maar ze had wel gehuild, geschreeuwd zelfs. Haar mascara was uitgelopen door de tranen, aan haar neus hing een snottebel.
Dit was wel het moment om te doen wat hij doen moest. Hij vond het bijna jammer. Ze was leuk. In ieder geval had hij haar nog even laten genieten.
Hij zakte een beetje door zijn knieën, zodat hij haar in het gezicht kon kijken.
“Dat heb je goed volgehouden… Zo, even die klemmen eraf.”
Femmy glimlachte door haar tranen heen. Hij was trots op haar, ze had het goed gedaan! Een warme gloed trok door haar heen.
Hij trok eerst zacht aan beide klemmen, maar besloot toen ze er toch maar niet af te trekken zonder de bekjes eerst te openen. Er zaten venijnige tandjes aan. In ene eraf trekken zou zeer zeker bloederige tepels ten gevolge hebben. Haar geschonden billen waren wel genoeg. Ze zou minimaal een week niet pijnloos kunnen zitten, dat was een ding dat zeker was. Hij opende beide klemmen tegelijk, liet ze op de grond vallen en masseerde meteen de tepels. Femmy ging bijna door de grond en stootte een rauwe kreet uit.
“Kom kom, niet zo aanstellen.”
Hij liet haar los en ging voor haar op de grond zitten, zodat ze hem kon zien, ook al was dat ondersteboven.
“Maar nu even ter zake. Ik heb dus jouw tas, met je portemonnee en je pasjes. Een bankpas en een creditcard, om precies te zijn. Maar ik heb niet de bijbehorende pincodes. Die wil ik nog graag van je hebben.”
Hij keek Femmy vriendelijk aan en liet een stilte vallen om zijn woorden extra impact te geven.
“Wát??” fluisterde ze ontsteld.
“Je pincodes, die van je creditcard en die van je bankpas. Die wil ik graag van je weten. Nu. Een vriend van me staat bij een geldautomaat en controleert meteen of je wel de juiste codes geeft.”
“Maar… Victor…,” stamelde Femmy perplex.
“Als ik echt zo heet, ja?”
“Wát?! …. Wat dóe je??”
Femmy was volledig in de war. Ze kon niet meer denken. Haar kloppende billen en moeilijke houding hielpen daar ook al niet erg aan mee.
“Nou, dat lijkt me duidelijk. Ga je me die codes gewoon vertellen, of heb je er nog een paar flinke klappen met de cane voor nodig?”
Victor pakte zijn mobiel uit zijn zak en opende een Whatsapp chat. Hij hield zijn vinger boven de display en keek Femmy afwachtend aan.
“Neeeeee…..,” fluisterde ze.
Dit kon niet waar zijn. Het was een nachtmerrie. Had ze zich nu dan twee keer voor de gek laten houden door deze man? Hoe was dat mogelijk? Ze staarde hem niet begrijpend aan. Haar hersenen weigerden simpelweg deze werkelijkheid te geloven.
“Niet?”
Zijn wenkbrauwen schoten vragend omhoog. Femmy, nog altijd in verwarde staat van ontkenning, reageerde niet.
“Oke, prima. Zelf weten.”
Hij stond op, liet de telefoon weer in zijn zak glijden en klopte met de cane tegen de zijkant van zijn broekspijp. Femmy was meteen weer terug in de werkelijkheid. Ze zou absoluut niet nog meer slaag kunnen verdragen, zelfs een streling zou nu al een wrede kwelling zijn! Paniek borrelde omhoog bij de gedachte dat die cane nogmaals haar billen zou raken.
“Nee!!” gilde ze schril, “Niet nog meer!”
“Beetje laat hè?”
Hij streek met de cane over de striemen op haar billen en liet de stok zachtjes stuiteren op de dieppaarse plekken.
“Alsjeblieft, alsjeblieft, niet nog meer,” smeekte ze, “ik vertel het je wel…”
Hij humde goedkeurend en liep terug naar de plek waar hij even daarvoor gezeten had. Hij haalde zijn telefoon weer tevoorschijn en tikte opnieuw een paar keer op het schermpje.
“Ja??”
Hij keek haar aan. In haar ogen stond het onbegrip en de verwarring duidelijk te lezen.
“Victor, ik…. Je had het over vertrouwen! Wat is dit nou? Waar ben je mee bezig?”
“Ik dacht dat ik codes kreeg, maar er komt alleen maar gewauwel uit. Misschien heb je toch wat aanmoediging nodig.”
Hij reikte weer naar de cane, die hij naast zijn voeten op de grond had laten vallen.
“Nee!! Nee…”
“Ja of nee? Ik wil nu de code die hoort bij de bankpas. Ieder verkeerd cijfer staat trouwens garant voor een complete pincode aan klappen. Dat je het maar even weet. Dus?”
Hij bewoog zijn vinger over het display van de telefoon. Ze zuchtte.
“Zes twee vier negen…”
Het kwam er kleintjes uit. Victor tikte de getallen op zijn mobiel.
“Ben benieuwd. En die van je creditcard?”
“Zeven zeven drie zes.”
“Dankjewel.”
Hij staarde nog even naar het lichtgevende schermpje en sprong toen vrolijk op.
“Lijkt erop dat je de waarheid gesproken hebt.”
Hij stopte de cane, de klemmen en de zweep in de rugzak, ritste hem dicht voor zo ver dat kon en hees hem op zijn rug. Hij haakte een vinger onder de bovenrand van de plastic vuilniszak. Met een zwaai trok hij de zak omhoog en ving hem op.
“Oke, tot ziens!”
Het werd Femmy koud om het hart. Ging hij weg??! Liet hij haar hier staan?!!
“Nee, Victor!! Je kunt me hier niet zo achterlaten! Alsjeblieft, laat me niet alleen, dit kun je niet maken!”
“Hoezo niet? Dat ging gisteren anders ook prima. Dag lieve Femmy. Denk nog maar eens goed na over intuïtie en vertrouwen…”
Hij draaide zich om en begon rustig in de richting van het pad te lopen. Hij ging weg. Hij ging echt weg! Hij was doof voor Femmy, die wanhopig zijn naam krijste.

“Klootzak…! Hufter….!”, snikte Femmy gesmoord.
Ze was schor van het huilen en gillen en volledig uitgeput. Haar armen en schouders deden afschuwelijk veel pijn, de spieren in haar benen brandden. Ze kon niet meer. Ze wilde niet meer. Als ze gisteren bij toeval was gevonden, na uren wachten, was het heel goed mogelijk dat ze nu helemaal niet gevonden zou worden, of dat het nog heel veel langer zou duren! Femmy had nog nooit naar de dood verlangd, maar op dit moment had ze liever gehad dat hij haar maar had vermoord, in plaats van haar zo achter te laten, om eerst te lijden. Ze had geen energie meer om nog te huilen. Ze kon alleen nog maar zachtjes kreunen van ellende.
Ze was zo ver weg in haar wanhoop en verzengende pijn, dat ze de krakende takken in de verte niet hoorde. Pas toen het geluid van voetstappen al heel dichtbij was, drong het tot haar door. Ze realiseerde zich dat ze zou moeten roepen, maar het ging niet.
“Help me,” smeekte ze in haar hoofd.
De voetstappen kwamen nog dichterbij en hielden toen stil, vlak voor Femmy.
“Nee maar, weer mevrouw Hoogendoorn? Gaan we hier een gewoonte van maken? Wij dachten al dat we in de maling werden genomen, toen we een identieke melding kregen als gisteren, maar dat het zó identiek zou zijn had ik niet verwacht. Ik weet niet waar u mee bezig bent, maar twee keer achter elkaar een uit de hand gelopen spelletje wordt toch wel een béétje ongeloofwaardig.”
Femmy kreunde zachtjes. Ze kon niet helder denken, laat staan antwoord geven.
De agent was om haar heen gelopen en keek naar de vurige striemen en donkerpaarse plekken op haar billen. Hij floot zachtjes tussen zijn tanden door.
“Allemachtig, dat ziet er niet lekker uit… zal wel flink pijn doen. Maar laat ik u eerst maar eens bevrijden.”
Hij begon de touwen los te knopen. Femmy gilde het uit van de pijn toen haar verkrampte armen en schouders ineens vanuit hun gedwongen positie loskwamen.
De agent liet de losse einden touw vallen en hielp haar overeind komen. Femmy zwaaide heen en weer.
“Gaat het?”
Ze knikte. De duizeligheid zakte snel, maar de pijn in haar verstijfde spieren was ondraaglijk. Ze snikte zachtjes en haalde haar neus op. Voorzichtig probeerde ze haar schouders wat te bewegen, terwijl hij het touw bij haar polsen weer pakte en haar verder losmaakte. Hij zweeg en Femmy kwam heel langzaam een beetje bij.
“Bent u…,” begon ze krakerig en schor.
Ze kuchte en schraapte haar keel.
“Bent u alleen?”
“Eh ja. Op dit moment even wel. Mijn collega is verderop, werd ineens niet lekker. Daar dit een categorie één was, ben ik vast verder gegaan om u te zoeken. Er was geen tijd om te wachten. Ik pik hem zo weer op.”
Hij had inmiddels één van haar enkels vrij en trok nu de laatste knoop uit het touw aan de andere kant.
“Zo. Los. We gaan naar het bureau, daar kunt u uw verhaal vertellen. Ligt er nog ergens een jas of iets dergelijks?”
Femmy sloeg haar ogen neer.
“Nee, hij heeft alles meegenomen.”
De agent humde, trok zijn uniformjasje uit en hing het over haar schouders. Dankbaar trok Femmy het om zich heen. Het was haar veel te groot, maar heerlijk warm.
Hij bukte om de touwen op te pakken, maakte er snel een rol van en drapeerde ze over zijn arm.
Zwijgend liepen ze richting het pad, precies zoals de dag ervoor. Femmy voelde een lichte paniek bij de gedachte dat ze ‘haar verhaal moest vertellen’. Ze zouden haar nooit meer geloven op het politiebureau, nu ze voor de tweede keer daar zo binnengebracht werd. Dit keer zou ze er ook zeker niet met een waarschuwing vanaf komen. Maar nu wilde ze wél aangifte doen! Het was voor haar nu wel bewezen dat Victor allesbehalve te vertrouwen was. De reservesleutel van haar auto en haar huis zaten in haar jaszak en die jas had ze nu ook niet meer. De kans was groot dat ze nu ook haar auto kwijt was! Hoe had ze zo ongelooflijk stom kunnen zijn om er voor een tweede keer in te trappen… Het had desastreus kunnen aflopen als ze niet op tijd gevonden was. Het had echt niet langer moeten duren…

Op de parkeerplaats stonden twee auto’s. Een donkerblauwe Ford en een bekende sportwagen, waarvan een portier open stond. Er staken twee lange benen naar buiten. Femmy’s ogen rolden bijna uit hun kassen. Wát?? Was dat Victor?! Wat deed hij hier? Ging ze niet naar het politiebureau dan?
“Ha, daar zijn jullie.”
Victor stapte opgewekt uit de auto en nam de touwen aan van de agent.
“Dank je, Eddy. Kijk je nog even op het bureau voor die boeien en die andere touwen?”
Eddy knikte.
“Komt voor elkaar, maak je geen zorgen. Maar goed, ik moet gaan, anders ben ik te laat voor mijn dienst. Sorry dame, maar ik heb mijn jasje wel nodig.”
Met een verontschuldigende blik schoof hij het jasje van haar schouders, terwijl zij hem verbouwereerd aanstaarde. Victor draaide zich om en trok een vuilniszak uit de auto. Hij zette hem voor Femmy’s voeten.
“Hier, je kleren. Kleed je aan. Het is veel te koud om hier bloot te blijven staan. Hee Eddy, dank je wel. Werkze, ik spreek je.”
De agent groette Victor, gaf Femmy een knipoog en vertrok in de blauwe Ford.
Een kokende woede kwam in Femmy opborrelen. Wat dacht Victor wel niet? Hij had haar gemarteld, haar haar pincodes afgetroggeld en voor half dood in het bos achtergelaten, naakt vastgebonden in een onmogelijke houding bovendien en deed nu doodleuk alsof er niets gebeurd was?!! Alles deed haar pijn en het interesseerde hem geen lor!
Ze rukte de zak naar zich toe en begon zich met driftige bewegingen aan te kleden. Victor stond tegen zijn auto geleund en sloeg haar gade.
“Het lijkt wel of je boos bent?”
Femmy trok haar truitje met een ferme ruk naar beneden en keek hem briesend aan.
“Of ik boos ben,” snoof ze, “wat denk je zelf?”
Victor haalde zijn schouders op.
“Ik had je al gezegd dat ik dat gebrek aan vertrouwen niet over mijn kant zou laten gaan. Het spijt me dat ik je moest straffen. Ik had het ook liever bij die flogger gelaten. Daar stond je wel van te genieten hè? Was mooi om te zien.”
Femmy zweeg. Hij had haar weer in verwarring gebracht. Dit was dus vooropgezet geweest, als straf bedoeld? Allemaal spel? Nadenkend kleedde ze zich verder aan.

Hij had haar teruggebracht naar het restaurant, waar haar auto geparkeerd stond. Femmy had de hele rit scheef gehangen en vroeg zich af hoe ze naar huis moest rijden, want zitten deed echt heel veel pijn. Ze had echter weinig keuze, ze zou moeten doorbijten.
Onderweg was niet veel gesproken. Femmy had alle gebeurtenissen in haar hoofd nog eens herhaald en was nog steeds een beetje in de war. Het was raar allemaal…
Met haar sleutel in haar hand stond ze nu naast haar auto en keek Victor aan.
“Krijg ik mijn spullen terug?”
“Ik heb ze niet hier.”
“Wat? Je zou mijn tas meenemen, weet je nog?”
Haar boosheid kwam weer omhoog.
“Klopt. Maar ik moest je ook straffen en daarvoor had ik je pasjes nodig.”
“Victor! Ik heb die tas nodig! Mijn telefoon zit erin. Ik loop opdrachten mis als ik niet bereikbaar ben!”
“Dat weet ik. Je krijgt je spullen ook terug, dat had ik je ook al gezegd. Vanavond.”
“Hoezo vanavond? Je kunt hem toch ook nu halen? Desnoods rijd ik even met je mee.”
“Nee. Dat kost te veel tijd, jij moet nog werken vandaag. Ik heb een ander plan. Hier, dit is het hotel waar ik zit.”
Hij gaf haar een kaartje. Femmy las het adres. Het was een hotel in een plaats op ongeveer twintig minuten rijden van haar huis. Vragend keek ze hem aan.
“Om zeven uur vanavond ben je bij me. Kamer 136. Diner via roomservice, want lekker zitten kun je toch niet. Ik masseer je zere spieren en ga je striemen en blauwe plekken verzorgen met een goede helende olie. Verder zien we wel,” besloot hij met een knipoog.
“Als je uiteindelijk naar huis gaat, heb je al je spullen weer. Oh ja, ik heb daar al kleren van je liggen, dus je hoeft alleen een jas aan. Plus kousen en laarzen natuurlijk. Ben je er, zeven uur?”
Een inmiddels bekend gevoel van argwaan nestelde zich in Femmy’s buik. Twijfelend staarde ze hem aan.
Victor trok waarschuwend een wenkbrauw op.
“Je wilt je spullen terug? Vertrouwen…?”
Een aarzelend lachje verscheen op Femmy’s gezicht, waarna ze zich gewonnen gaf en voluit glimlachte.
“Ik ben er. Zeven uur. Tot dan.”
Ze stapte voorzichtig in haar auto en reed weg, Victor achterlatend met een tevreden grijns op zijn gezicht.
Hij keek de wegrijdende auto na, trok zijn jas uit en gooide hem, met nog altijd de grijns op zijn gezicht, in de kofferbak van zijn auto, over de kruk en Femmy's tas heen.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

nicky
Lid

Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 12-2011