| Gepost op vrijdag 23 maart 2007 - 09:18 am: | 
|
|
Waar verlangen het wint van hoogmoed. Een poging tot vervolg van de proloog van de vertelling “Penelope” die ik hier eerder plaatste.
deel 2.
Er was sinds haar speelse verkoop aan Sebastian weinig gebeurd dat Penelope’s zielenrust kon beroeren. Het spel op de zolder was haar echter blijven intrigeren nadat Jamie en Sebastian geruisloos vertrokken waren richting Oxford om zich aan de serieuze studie te wijden.
Ze had haar hautaine pose dan wel opgegeven, het kleine vonkje dat die warme dag door Jamie en Sebastian aan haar overgedragen was, had zich ontketend tot een veenbrand. Zo’n dag zonder haar pestende broerlief voelde dan ook als een enorme leegte. De brutale streken van Jamie hadden haar te veel geconditioneerd, en dan opeens kwam de leegte heel hard aan.
Natuurlijk, ze was te intelligent en rationeel om te begrijpen dat ze niet echt verkocht was voor de sigarettenkoker, maar het spel dat eraan ontleend werd voelde zo echt als het geheime orgasme dat ze er aan overgehouden had toen ze stilletjes en moederziel alleen in de oriëntaalse stemming van de zolder op haar rug op de divan speelde dat Sebastian haar nam, en Jamie dit schouwspel met wilde kreten aanmoedigde. De schaamte van het moment dat ze voor die twee schavuiten naakt was, kwam steeds weer in banale opwinding terug.
Toen ze in het kunstboek “The Orientalists” bladerde werd ze getroffen door reproducties die in haar een erotische onrust oprakelde. Het schilderij “The Slave Market” van Jean-Leon Gerome, boezemde haar veel zalige angst in: een jonge vrouw omgeven door vier oriëntaalse mannen die haar aan een onderzoek onderwerpen alvorens tot aankoop te besluiten. Ze onderging het bijna zelf, die zwetende vingers over haar lijf en in haar mond om haar gebit op kwaliteit te beoordelen. Zich terugtrekkend in de waan waarin ze niet meer van zichzelf was, maar nog slechts bestond om anderen tot bron van seksueel vermaak te dienen, genoot ze stil.
Was het niet ooit zo in het echt geweest in de harems, vroeg ze zich door opwinding bezeten af.
De zolder was vergeven van oosterse details uit een ver verleden. Op de divan liggend onderging ze de sfeer van de klassieke vernedering die jonge vrouwen moesten ondergaan. Ze omgordelde zich met zijdestof zo dun dat het er bijna niet was, en danste op exotische muziek tot ze nog net niet flauwviel van opwinding, en in een hopeloze boog van haar frêle lijf op de divan neerstortte om wijdbeens in de spiegel haar offervaardigheid te observeren.
Toen het weekend Jamie en Sebastian terugkeerden uit Oxford, waren haar zinnen weer op een strak koord boven diepe ravijnen balancerend.
Het eerste weerzien na haar “verkoop” voelde geladen. Het oogcontact met Jamie was ook shockerend na de ouverture waarin ze ook voor hem naakt geweest was.
Toen op een onbewaakt moment, en ongezien door haar ouders, Jamie haar met zich meetrok onder de door loof bedekte pergola, zinderde het dan ook diep in haar hunkerende lijf.
“Heb je je gedragen tijdens onze afwezigheid, zusje?”
De tweestrijd tussen enerzijds haar hautaine buitenlaagje en haar verlangen naar vernedering voelde niet aangenaam.
“Ja,” zei ze echter zo timide, dat ze zich ervoor schaamde.
Maar vervolgens gingen Jamie en Sebastian er meteen weer vandoor om de bloemetjes buiten te zetten, Penelope droevig in de steek latend.
Die middag besloot ze haar geheime fascinatie diepgang te geven door te neuzen in de vele antiquariaten die Oxford rijk was. Slenterend door stoffige straatjes vond ze naar verterend papier geurende boekenwinkeltjes, waar ze tussen de snuffelende bezoekers zich volkomen anoniem voelde. Boeken over het oriëntalisme en het broeierige weleer van het Midden-Oosten, vormden het lokaas waartoe ze aangetrokken werd. Rustig bladerend in een boek waar ze het ronde schilderij van de Franse Schilder Ingres, van in naaktheid krioelende jonge vrouwen in een Ottomaans badhuis aantrof, raakte ze opnieuw in vervoering. Tot het schouderklopje dat aan alles wat tot dan op een veilig spel leek een abrupt einde maakte.
“Ik zag je al een tijdje tussen de boeken neuzen die mij ook zo intrigeren,” hoorde ze, toen Penelope zich omkeerde en in het prachtige gezicht keek van een vrouw die ze rond de dertig schatte.
“Vergeef me dat ik je stoor, maar je aandacht voor dit onderwerp fascineert me zo.”
“Ik weet niet precies waarom,” verdedigde Penelope zich tevergeefs.
“Ik denk het wel te weten. Maar eerst, ik ben Jane Pembleton, psychologe en net als jij geïnteresseerd in het onderwerp. Vind je me brutaal als ik voorstel ergens een kop thee te gaan drinken?”
Jane Pembleton was rijzig en gehuld in een nonchalante Burberry regenmantel die haar iets androgyns gaf. Het voelde dwaas zo met die wildvreemde vrouw door de straatjes van Oxford te wandelen op zoek naar een tearoom, maar zo dwaas het voelde, ook zo opwindend was het.
Toen Penelope een overdreven kruimelende muffin probeerde te verorberen, begon het pas echt.
“Meisjes kunnen zich soms onweerstaanbaar aangetrokken voelen tot een cultuur waarin vrijheid niet zo vanzelfsprekend is. Harems fascineren je toch?”
Het kruimelen ging opeens van kwaad tot erger nu Jane haar zo nadrukkelijk betrapte op haar geheime passie.
“Ik had het net zo,” maakte Jane het opeens voor Penelope heel wat makkelijker, “het is dus niet gênant en ook wel verklaarbaar dat je erover fantaseert, want dat doe je toch?”
“Ja, ik geloof van wel,” durfde ze eindelijk, de resten van de muffin resoluut wegschuivend.
“Dan zijn we die drempel gepasseerd en begrijpen we elkaar. We zouden er dieper op in kunnen gaan als je dat zou willen.”
Penelope kreeg warme wangen, aanzwellende spanning, en een gevoel dat ze meer nodig had dan nu afscheid nemen van Jane, en voor altijd en eeuwig in onzekerheid zou verkeren over wat er gebeurd zou zijn als ze geen afscheid genomen had. Maar tegelijk stak er een nare wind op.
“Graag,” bestreed ze die wind, en ze wist dat ze uit vrije wil dat onbekende paadje tussen grillige vegetatie binnengelokt werd, en Jane achteraf niets zou kunnen verwijten.
“Morgen zouden we elkaar op een rustiger plekje kunnen ontmoeten. Mijn kaartje voor als je je niet bedenkt. Morgenmiddag om twee uur?”
En Penelope zwichtte nu al.
deel 3.
Ze danste voor de spiegel, langzaam, zwoel en zo sensueel dat ze er zelf van genoot. Werd ze nu maar betrapt door Jamie en Sebastian en voor haar zonde gestraft, hunkerde ze. Maar die zouden zich gaan vermaken bij het cricket, terwijl zij haar maag tekeer voelde gaan omdat ze Jane bezoeken zou. Ze had haar eigen grote geheim nu, en voelde zich er heel gewichtig door, en ook een stuk ouder dan de achttien die ze was.
Het geurde buiten zo typisch naar zondag, alsof zondag ooit kon geuren. Maar dat deed er niet toe, want je mag alles denken wat je wilt, vond Penelope.
Op de fiets reed ze door het parkachtige landschap dat haar naar de dorpse buitenwijk voerde waar Jane woonde. Een buitenwijk was nog veel de voorzichtig uitgedrukt. Het waren villa’s, sommigen in neostijlen gebouwd, en omgeven met de kits waar nieuwe rijken zich makkelijk door lieten herkennen. Maar niet het huis waar Jane moest wonen, dat omgeven was door een door klimop overwoekerde buitenmuur, en niet met ordinaire details verziekt was.
De opkomende hitte had haar al ademloos gemaakt, en ze geneerde zich ervoor dat ze al een beetje transpireerde. Maar toch, was de gedrevenheid te groot om te weerstaan, en met fiets en al nam ze de enige toegang die naar het huis voerde.
De tuin was ongelooflijk weelderig en zo mysterieus als ze wist dan Jane haar leek. Een onweerstaanbare geur van bloemen en planten welde haar laatste glimpje twijfel op tot verlangen, maar zelfs als dat niet gebeurd was, dan was er toch Jane, die daar opeens stond.
“Ik twijfelde eerlijk gezegd niet aan je komst,” begon het meteen al zo zelfverzekerd dat Penelope Jane vol bewondering aankeek.
“Toen ik jouw leeftijd had was ik al net zo nieuwsgierig,” schoof Jane er ook nog eens overheen, en dat voelde zo raak als de transpiratieplekjes in Penelope’s veel te kuise blouse.
“Ik had alleen niet met de fiets moeten komen, Het is echt te heet.”
“Kom, fris je wat op,” zei Jane haar licht bij de arm nemend en mee geleidend door het indrukwekkende interieur van Jane’s huis.
De badkamer was in een oosters mozaïek betegeld, de badkuip was verzonken, in een mystiek indigo en omrand met arabesken ornamenten. Er hing een onbekende bloemengeur waar ze van duizelde en die vreemde emoties bij haar opriep.
Nog voor ze dit alles verwerkt had, depte Jane haar voorhoofd en hals met een handdoek, en knoopte haar bloes halfopen om nog lager te deppen. En Penelope liet er zich door overrompelen.
“Ik heb jaren in het Midden-Oosten gewoond,” zei Jane, “daarom ook zoveel oosters in mijn huis. Hier, op deze plek heb ik de vrijheid van het Westen en de onderdrukking van daar proberen in te kapselen in mijn denkwereld. Ik zie aan je dat het je verwondert.”
De salon was enorm, en Penelope voelde er zich nietig in oplossen tussen de etnografica uit die intrigerende wereld.
Jane schonk een koel drankje in dat geen alcohol bevatte maar toch iets bitters had dat wel lekker smaakte en Penelope’s lichaamswarmte wat deed afnemen. Dat Jane haar van dat geheimzinnige drankje drinken liet zonder de samenstelling ervan prijs te geven stookte haar gevoel van spanning weer op zodat koelte en warmte elkaar fel bestreden.
Het interieur verslond haar al, al het overige deed de rest. Weggezakt in het Noord-Afrikaanse leder van de exotische fauteuils waarin ze zaten, begon Penelope aan het avontuur, want van dat laatste was ze overtuigd.
“Op jouw leeftijd ben je nog nooit slavin geweest. Ik wel, “ zei Jane met haar warme stemtimbre dat Penelope diep binnendrong.
“Echt!?” Reageerde ze met kinderlijke verwondering.
“Ik was zo jong als jij, opgegroeid in een diplomatenmilieu en daardoor op jonge leeftijd in landen waarover jij graag fantaseert. Nee, harems bestaan allang niet meer, maar waar mensen hunkeren naar zo’n sfeer zijn ze creatief genoeg die te scheppen. Zo zijn er chique bordelen in de entourage van de aloude harems, waar jonge vrouwen hunkerende mannen behagen en van dienst zijn. Het besluit daartoe berust op vrijwilligheid, maar binnen dat domein zijn ze volstrekt willoos overgeleverd aan de wensen van de man. Toen ik het schilderij “Grande Odalisque” van Ingres zag, wilde ik haar graag worden. Ik was er vervuld van en begon me als ik me afgezonderd had te kleden in gewaden die ik op de oosterse markten kocht. Tijdens de lange warme sterrennachten droomde ik over mijn ontvoering en fysieke uitbuiting. De mens zit vreemd in elkaar, Penelope, en hunkert soms naar de meest nare situaties. Maar ik begreep dat ik, met de kennis die ik nu heb, masochistische gevoelens bezat, en die graag wilde exploreren.”
“Heb ik die gevoelens ook,” waagde Penelope een sprongetje in eigen richting, en ook om Jane een kleine opening te gunnen in haar eigen gevoelens.
“Het moet wel zo zijn. Heb je er in de praktijk iets mee gedaan?”
Heel aarzelend, en stap voor stap, begon Penelope over de reeks van gebeurtenissen te vertellen die leidden tot het spel waarin ze naakt beoordeeld werd voor de verkoop aan Sebastian. Heel langzaam ook raakte ze weer verweven in de spanning die dat toen opgeroepen had, en nu weer terugkeerde nu ze zo in volle openhartigheid met Jane samen was.
“Je stond daar schaamteloos naakt en stil verwondert door je opwinding?” Vatte Jane Penelope’s relaas samen, en zo raak het klonk voelde het ook voor haar.
“Je moet er langzaam naartoe groeien. Het is goed dat het niet verder is gegaan dan tot daar. Bovendien denk ik dat Sebastian je niet verdient. Het zou waarschijnlijk op een deceptie uitgelopen zijn.”
deel 4.
“Voor mij begint het ergens aan het begin van mijn studietijd. Ik verkoos, gefascineerd door de psyche van de mens en mijn eigen verlangens psychologie te studeren. Tegelijk begon ik een zoektocht in boeken, boeken en nog en boeken over mijn gevoelens. Ik stuitte op films die over het onderwerp gaan, en raakte er helemaal door in de ban. En als je zo diep doordringt in die wereld kom je op gegeven moment iemand tegen die je verder op weg helpt. Zo kreeg ik contact met Nora, mijn mentor en docent contemporaine psychologie. Of ze mij verleidde of ik haar, is moeilijk te zeggen, maar er ontstond een warme band die mij er rijp voor maakte de gangbare en de mij opgedrongen normen te verlaten en me over te geven aan verlangens die ik al lang koesterde maar mij juist door die normen onthouden werden. Die avond gehoorzaamde ik voor het eerst buiten het ouderlijke gezag een ander en schonk wat van mij geëist werd.”
Penelope luisterde met een verlamd gevoel naar de woorden van Jane, en durfde zelfs geen slokje meer van dat vreemde drankje te nemen.
“Wat er gebeurde leek ontsproten uit zo’n droom waarin je in de idealisatie van je meest gekoesterde fantasie weggezogen wordt, maar wreed uit ontwaakt als je wekker afgaat. Die avond werd ik de odalisk van Ingres en danste ik in een zwoele, exotische dans op muziek waar ik door gehypnotiseerd werd, tot ik me zwak en kwetsbaar neerstortte op de met kussens bezaaide marmeren vloer. Daar werd ik de haremslavin van Nora’s man, die mij bezat tot het ochtendkoor van vogels mij liet ontwaken uit die roes.”
Penelope gloeide overal waar ze kon gloeien en probeerde de beelden op te roepen die Jane haar met haar woorden opdrong. Ze voelde zich gekooid door Jane’s woorden, beseffend dat er zoveel verleiding van uitging dat ze er zelf niet meer aan wilde ontsnappen. En wist ze eigenlijk niet dat Jane haar dit allemaal vertelde om haar polsen en enkels met een zijden draad te omwikkelen, zo dik dat zijde opeens niet meer zo breekwaar was als het leek? De sfeer, de woorden, de geuren en het interieur waren opium voor haar, en voorzichtig, en steeds iets meer nam ze ervan.
“Kom, je gloeit helemaal, ik maak je bad gereed,” begon Jane het kooien, en ze voerde Penelope mee naar de badkamer, liet de badkamerkraan, die de morfologie bezat van een gouden fabeldier dat stomend water braakte, lopen, en dwarrelde mysterieuze kruiden en bloemblaadjes in het water.
En Penelope ontkleedde zich langzaam en vol verholen genot om de nabijheid en onderzoekende blikken van Jane. Nee, Jamie en Sebastian waren even op grote afstand gezet.
“Je bent mooi,” voelde Penelope de schaamte onder een gevoel van trots wegglijden toen ze diep boog om haar broekje langs haar klamme voeten te trekken.
Voorzichtig zette ze voet voor voet in het water en zakte weg in die poel van geur en kruiden, terwijl ze zag dat ook Jane zich uitkleedde en zich in het water bij haar voegde.
Jane kreeg in haar naaktheid opeens iets jongensachtig. Ze moest denken aan die keer dat haar ouders haar meenamen naar de Covent Garden en ze verslonden werd door de opera „Der Rosenkavalier“, waarin een prachtige, jonge zangeres in jongenskleding de rol van Octavian vervulde, en het opeens zo voelde dat Jane die minnende rol ging innemen.
Toen Jane haar begon te strelen met een spons met ogen zo groot als munten en zo zacht als een meisjeshand, sloot ze vol oprechte gêne haar ogen. Zacht streelde het omlaag, langs rondom en over haar borsten, en nog lager, waar Penelope haar benen nog gesloten hield maar ze opende voor de innigheid van die heerlijke spons. En zacht en dierlijk bleef het daar strelen, minutenlang waarin ze wegebde in het gevoel dat tot dan nog nooit een ander bij haar ontlokt had, maar alleen door haar eigen trouwe vingers veroorzaakt was.
Tot ze opeens in drift, als een brute orka die plots uit zee verrijst, het badwater liet klotsen en haar stemgeluid in een klaagzang liet echoën in het orgasme die ze voor het eerst van haar bestaan bereidwillig aan een ander dan zichzelf opdroeg.
Ze wist nu dat ze verloren was, en deed geen poging zich daaraan te onttrekken.
|
|
    
liefke
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 24 maart 2007 - 09:46 am: |
|
Prachtig |
Hey Laura Brooker,
Prachtig!! Heel mooi beschreven ik zou zo in je wereldje willen stappen van Oosterse geuren, en kleuren. Je zou er bij wegdromen. Over je schrijven hoef ik niets te zeggen, want als je een boek had, koop ik hem direct.
Heb nooit stilgestaan bij het gedacht een Meesteres te hebben, maar in je verhaal voelde ik toch een kriebelde spanning hoe Penelope door haar werd ontvangen.
groetjes,
liefke
|
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 81
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 01 april 2007 - 04:26 am: |
|
prachtig gewoon |
Dit is een prachtig verhaal, ik ben er een beetje jaloers op. En ik ben er helemaal stil van geworden.
|
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 93
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 25 april 2007 - 10:13 am: |
|
Het begin van de reis |
Zeer gewaardeerde Laura,
Ik doe bij deze mijn 'beklag' over de lengte van je verhaal!  Slechts een echte plaaggeest neemt iemand mee op een verre reis en last een onvergeeflijk lang oponthoud in op het eerste station! Dat is het gevoel dat ik krijg aan het eind van je verhaal, dat nog lang, lang niet af is voor mijn gevoel. Nieuwsgierig en verlangend naar de volgende episoden breng ik mijn tijd in wanhopige ledigheid door tot mijn bezwaard gemoed wordt verlicht door jouw pennevruchten.
Vind het niet erg Laura dat ik je uitmaak voor plaaggeest want ik weet dat de beloning voor het lange wachten wederom magnifiek zal zijn.
Verteller
|
Laura Brookner
Productief lid
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 mei 2007 - 03:50 pm: |
|
Over Penelope. |
Beste Verteller,
Het vervolg is er al, maar ligt nog in het wijnrek op smaak te komen. Maar ik beken schuld als je er een plagerij in ziet. Echter, mijn andere artistieke werk moet ik voorrang verlenen omdat die mij van de armoede vrijwaart. En dol op wijn en tal van epicuristische passies zijn er prioriteiten in het leven.
Groetjes,
Laura
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?