sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Aanbevolen ‘vrije’ SM Verhalen » Het bevrijde beeld
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Nitewriter

Nieuw lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 7

Gepost op woensdag 21 april 2010 - 02:10 pm:

Het bevrijde beeld Mf2

Een omstreden uitspraak leidt tot een bijzondere opdracht

‘Zoals Michelangelo het beeld bevrijdde uit de steen, bevrijd ik het teefje uit de vrouw. Ik kneed, hak en schuur net zolang tot ik de juiste vorm en ziel te pakken heb. Zo creëer ik een schitterende intense wellust’.

Met dat citaat opende een damesblad het artikel waarin ik werd geïnterviewd over mijn werk en leven als beeldend kunstenaar.
Niet handig, en aanvoeren dat ik verkeerd geciteerd was kon niet. Het was mijn letterlijke tekst. Na de obligate vragen waren bij de wijn, relaties ter sprake gekomen en hoe die vorm gegeven konden worden. Ik had mijn voorkeur over de man/vrouw verhouding nogal duidelijk uitgesproken. Metaforisch weliswaar, maar toch. Echter, in de veronderstelling dat het recordertje van de journaliste niet meer aanstond. Dat had ze slim weten te verbergen. Ook een kunst!
Gek genoeg kreeg het citaat elders in het stuk bijna geen aandacht meer.
‘Jilke Friesma (Grou, 1955) is een robuust kunstenaar, zijn schilderijen en beelden, veelal naakte en knielende vrouwen, zijn dominant door buitensporige grootte en soms controversieel, evenals zijn boude uitspraken’.
Ik had veel meer gezegd bij de wijn, maar blijkbaar was de batterij leeg geraakt, en aantekeningen had ze niet gemaakt. Ze moest werken met wat ze had. De rest ging over mijn loopbaan, dat hoefde ik niet te lezen.

Kunst mag choqueren en controversieel zijn.
Een ‘off the record’-verzoek was niet in me opgekomen. Toon het publiek de expliciete kunstenaar en de duistere perversiteit van het leven.
Aan die opdracht had ik met mijn uitspraak voldaan, zij het onbewust.
Glimlachend scheurde ik de kop uit het blad en plakte het op de wc-deur in mijn atelier. Iedereen die bij mij zou pissen had nu iets om over na te denken. Ik kon met een gerust hart aan het werk.

Kunst maken is lef hebben, voorbij geldende normen gaan, door innerlijke belemmeringen breken. Nieuwe wegen zoeken. Dat kost moeite. Het is geen kunst om vanachter een pc kwade mailtjes te sturen. Of geile. Dat is te simpel, te banaal. Toegeven aan een impuls en meteen iets anders gaan doen. Middelmatigheid ten top. Ik kreeg van beide vele tientallen. Ik las ze allemaal, beantwoorde geen enkele en drukte de meest amusante exemplaren af.
Mijn wc-deur werd een bonte afspiegeling van weerstand, ordinaire scheldpartijen, verlangen en hitsige smeekbedes. De perversiteit van het leven in geprinte vorm. Een boek waardig. Ik hakte en schilderde vrolijk verder, en maakte tussendoor kunst met straattaal op een wc-deur. Met zoveel teksten had ik uitgever kunnen worden.
Bij elk nieuw werk zijn de belangrijkste vragen, wat wil ik eruit halen en waar begin ik? Waar zit de magie en de schoonheid verborgen, waar zet ik de eerste penseelstreek, waar de eerste beitel om die te onthullen? Geloof me, het zijn kwellende vragen. Het is elke keer het gevecht met de beer. En als je het niet goed aanpakt, blijf je vechten.
De confrontatie zoeken, dat is kunst. De beer in zijn ogen kijken, om hem heen cirkelen en hem dan genadeloos uit de weg ruimen. Hoe bloederig de strijd ook wordt. Spring hem op een onverwacht moment op de rug, grijp zijn oren en fluister hem toe dat je hem vermorzelt. Het is heftiger dan het berijden van een rodeostier maar met minder kans op botbreuken.

Drie weken na het verschijnen van mijn interview kreeg ik bezoek van ene Juliette Kilado. Om met haar beer te vechten, bleek binnen een uur.
Ze was een aantrekkelijke vrouw van ergens in de veertig. Beschaafd en voorkomend, en vooral bloednerveus. Goed gevormd, dacht ik toen ik haar opnam, maar haar kleding verhulde veel van haar contouren. Ze deed zich voor als een potentiële klant, op zoek naar een beeld. Maar mevrouw Kilado zou niets kopen, ze was hier om een andere reden. Alles in haar ogen verraadde het. Ze moest alleen nog even op de beer springen. Ik wachtte geduldig af, leidde haar voor de vorm rond, vertelde over mijn kunst en serveerde haar wijn. Dezelfde die ik met de journaliste had genuttigd.
“Hebt u hier een toilet?”
Ik wees haar de weg.
In de verte zag ik haar de deur opentrekken en haar hoofd opheffen toen ze het uitgescheurde citaat boven verzameling mailtjes ontdekte. Ze las even, stapte toen naar binnen en sloot de deur.
“Waarom zijn uw beelden en schilderijen van die enorme omvang?” begon ze toen ze weer aan tafel plaatsnam.
“Ze zijn mijn ode aan de vrouw in het algemeen, en de onderdanige vrouw in het bijzonder,” antwoordde ik haar recht aankijkend.
Ze sloeg haar ogen neer en hakkelde haar volgende vraag er aarzelend uit.
“Wat bedoelde u met uw uitspraak in dat artikel?” Ze knikte richting wc-deur.
Juliette Kilado was op haar beer gesprongen. Ik was benieuwd of ze hem uit de weg zou ruimen, totaal zou vermorzelen.

Mij als kunstenaar naar mijn bedoelingen vragen is als lucht in een lekke band pompen. De vraag moet zijn ‘wat betekent het voor mij’? Dat legde ik haar uit. Instemmend bewoog ze haar hoofd.
“En?” spoorde ik haar aan.
Ze aarzelde, nam een slok en zuchtte diep. Toen kwam mevrouw Kilado langzaam los. De beer kreeg een tik.
Binnen een uur had ze me alles verteld over haar diepste verlangen. Gedachten en gevoelens die ze nooit met iemand gedeeld had, laat staan een wildvreemde. Ze had gedacht gek en abnormaal te zijn, ze voelde zich opgesloten in zichzelf en had geen idee hoe daar uit te komen. Jarenlang had ze haar duistere gevoel onderdrukt. Toen las ze het interview en uiteindelijk had ze hetzelfde gedaan als ik, de kop uitgescheurd en op haar spiegel bevestigd. Elke dag had ze het meerdere keren gelezen en haar verlangen was alleen maar groter geworden. Het citaat op de spiegel begon een uitweg te vormen.
De in zichzelf gevangen vrouw had alles van mij gegoogled, uitgezocht waar mijn atelier was en zich dagen moed ingesproken. Twee keer had ze voor de deur gestaan en op het laatste moment op haar schreden teruggekeerd. Tot haar drang naar bevrijding groter was dan haar angst.
“En nu zit ik hier…,” verzuchtte ze.
Voor het eerst raakte ik haar aan, een geruststellende hand.
“Wat wil je, Juliette?”
Ze keek me met vochtige ogen aan, vragend. Alsof ze wilde dat ik haar antwoord zou formuleren. Maar het was háár beer, zij moest hem vermorzelen.
Ze sloeg haar blik neer en fluisterde snikkend, “ik wil dat je het teefje in mij bevrijdt.”
Haar beer knalde voor de eerste keer flink tegen de vlakte en eerlijk is eerlijk, mijn pik omhoog.

Waar zet ik de eerste penseelstreek, waar plaats ik de eerste keer de beitel? Hoe onthul ik de schoonheid van het verborgene? Elk nieuw werk begint met die kwellende vraag. Maar ik had genoeg met beren gevochten om nu te twijfelen. Zonder aarzeling sloeg ik de kop van mijn beer af. Ik voelde hoe ik het teefje zou bevrijden. Mijn opwinding nam toe. Ik keek naar mijn onzekere gaste. De sfeer was veranderd, evenals mijn stem.
“Loop naar het toilet, draai je daar om en kom langzaam terug. Bij elke tweede pas trek je iets uit.”
Ik tekende een kruis op de vloer.
“Je laatste stap eindigt precies hier, dan ben je naakt op je schoenen na.”
Ik zag in haar ogen de beer weer opstaan. Nu zou ik haar helpen hem te vloeren.
“Het is geen vraag, Juliette. Het is nu, of niet.”
Ik bleef haar aankijken en even vroeg ik me af of ik haar beer hard genoeg had geraakt. Hij wankelde. Ik hield mijn adem in. Toen draaide ze zich om en begon aan haar nieuwe tocht.

Strippen is niet geil. Uitkleden heeft niets erotisch, met twee uitzonderingen. Het uitgestrekte lichaam als ze met gekruiste armen de onderkant van een shirtje beetpakken en over hun hoofd trekken, en het loshaken van de bh. Borsten die in een lichte deining onder invloed van de zwaartekracht hun eigen natuurlijke positie vinden.
Ik keek uit naar die handelingen van Juliette. Net weifelend begonnen aan haar eerste passen naar het kruis.
Als ik 9½ weken had gehad zou er wellicht met veel oefenen iets van te maken zijn, nu stuntelde Juliette zich tussen lopen, stoppen en strippen naar de plaats van bestemming. Een spoor van textiel achterlatend. In haar schaamte en onzekerheid durfde ze me niet aan te kijken, maar ze stond er wel!
Ik liet haar even staan en liep om haar heen. Licht voorover gebogen, een arm voor haar borsten, de andere hand beschermend tussen haar benen. Ik duwde met een vinger onder haar kin haar hoofd omhoog.
“Ken je Venus van Urbino?”
“Wat?” ze was volkomen verrast.
“Laat maar, het verhaal van Olympia vertel ik je nog wel eens.”
Ik ging achter haar staan. Haar lichaam had een prachtige welving.
Volle, stevige billen. Juliette was naakt aantrekkelijker dan ik me had voorgesteld. Hoe goed de kunstenaar ook is, nooit zal hij de werkelijkheid evenaren. We hakken en schilderen idealen, maar altijd zonder leven. Zelfs de Mona Lisa blijft statisch. Een schilder kan weken nadenken over de diepte van een meer, uiteindelijk schildert hij slechts de oppervlakte, sprak ooit iemand.
Met mijn vingertop raakte ik een moedervlekje op haar rug aan. Ze schrok en trok samen.
Ik legde mijn kin op haar schouder en fluisterde in haar oor.
“Strek je armen boven je hoofd, zet de muizen van je hand tegen elkaar en spreid je vingers, maak een kelk.”
Aarzelend maakte ze haar beschermende armen los en stak ze omhoog.

Ik streelde haar ogen dicht. Ik houd van het beeld van de naar de hemel reikende vrouw. Onbeschermd, kwetsbaar en verlangend. Ik kan er uren naar kijken, maar het werd tijd om het teefje te bevrijden.
Ik omvatte haar heupen, duwde mijn vingers in haar vlees. Een rijpe vrucht, volgroeid en klaar om uitgeperst te worden. Mijn vlakke hand tikte zacht op haar billen.
“Hoe voelt het zo te staan, Juliette?” vroeg ik terwijl mijn rechterhand over haar buik naar de ronding van haar hunkerende borst gleed. Uit haar oksel rolde in slow motion een druppel zweet naar beneden. De verleidelijk erotische geur van angst en lust. Ik likte het op.
Haar antwoord werd gesmoord in onderdrukt gehijg. Ik greep haar tepel, rolde die stevig tussen mijn vingers.
“Spreek duidelijk!”
“Lekker,” kermde ze.
Minutenlang streelde en masseerde ik de zachte, glooiende lijnen van haar lichaam. Langzaam begon ze te ontspannen. Juliette gaf ze zich over aan de intensiteit van het moment. Elke aanraking was een nieuwe penseelstreek waarmee het teefje vorm kreeg.
Ik stond achter haar, drukte mijn borst tegen haar rug. Mijn armen om haar heen. Onder mijn handpalm klopte haar hart als een razende.
“Hoe is het om je tieten zo schaamteloos te laten bevoelen?”
“Mmmm…”
“Spreid je benen.”
Onmiddellijk plaatste ze een voet opzij.
Mijn tong likte langs haar oorschelp, mijn hand zocht haar lippen. Ze opende haar mond en zoog een vinger naar binnen. Haar gulzigheid nam met de minuut toe.
“Is je kut nat?”
Ze knikte grommend.
“Wat ben je, Juliette?” Ik trok mijn vinger uit haar zuigende mond.
“Warm en geil,” kreunde ze.

Ik legde mijn hand vlak op buik, vingers vlak boven haar kut, haar spieren trokken samen, alsof ze een schok kreeg toegediend.
“Hoe nat ben je?”
“Oh God…”
“Zak door je knieën.”
Haar dijen draaiden naar buiten, haar billen spanden zich en trillend zakte ze een stuk naar de vloer. Met mijn linkerhand op haar rug hield ik haar in balans.
Hier zat madam. Nog geen twee uur geleden had ze zich voor gedaan als klant, nu hurkte ze wijdbeens en toonde mij haar druipende kut.
Ik legde mijn hand op haar strak gespannen dijbeen. Kneedde en streelde haar.
“Wat ben je nu Juliette?”
De laatste penseelstreek. Mijn hand schoot van haar rug naar haar halflange haar. Voor ze dreigde om te vallen had ik het in een krachtige greep. Ze hing in mijn hand en balanceerde op haar tenen.
Toen brak ze.
Tranen rolden langs haar wangen. Ze zou me haar ziel tonen.
“Een geil teefje, Meester.”
Op dat moment gleed ik mijn vingers in haar. Ze had zichzelf én de juiste woorden gevonden. Haar kut zoog me naar binnen, haar lichaam schokkend. Huilend en kreunend reed ze zich klaar op mijn hand.
Ze was bevrijd. Ze had haar beer vermorzeld.

© 2010, Nitewriter

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Jean-Louis Sabatier
Nieuw lid

Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 06-2009