sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van MisTique » De innerlijke dialoog en de onvervalste verlangens
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
MisTique

Actief lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 2

Gepost op vrijdag 23 mei 2014 - 01:58 am:

De innerlijke dialoog en de onvervalste verlangens spanking divers (met van alles)

mate van instemming: samen besloten - rollenspel

Verwarrend in haar meisje zijn, deel 2. Dianne durft de stap te zetten om nog meer het meisje in zichzelf toe te laten

Pieter stak zijn hand uit en legde die op haar knie terwijl hij zei: “Alleen als het goed voelt en als jij het wilt hé?”, ze knikte terwijl ze een nieuwe vlaag van onrust én opwinding voelde optrekken in haar lichaam. 'Wat is het toetje?”vroeg ze Marianne, die haar met open blik en glimlach aankeek, “Dat ga ik je zo vertellen maar eerst wil ik zeggen hoe dapper ik je vind, dat jij jezelf durft open te stellen voor jezelf. Je bent een mooie vrouw.....”, Marianne wachtte even en vervolgde: “En volgens mij ook een bijzonder meisje..”

Voor Dianne hierop kon reageren was Marianne opgestaan en naar de keuken gelopen met hun lege borden, ze kwam terug met een grote ijstaart.
Ondanks dat de sfeer nog steeds ontspannen was, Marianne en Pieter waren in een geanimeerd gesprek beland over de verschillende bekenden die ze lang niet meer gezien hadden, was er ook een zekere lading voelbaar. Dianne keek sluiks opzij naar Pieter, ze zocht naar iets in hem dat ze herkende en haar bevestiging gaf, maar deze min of meer neutrale uitstraling van hem kende ze niet. Ze tikte hem even aan met haar been, zonder om te kijken zei Pieter: “Niet zo ongeduldig meisje, ik ben even aan het praten.” Teleurgesteld omdat ze niet het soort reactie van hem gekregen had dat ze graag had willen zien, misschien zelfs wel nodig had nu, keek ze haar haar lege schaaltje.
Sporen van chocola en slagroom waren zichtbaar, ze stak haar vinger uit en bewoog in cirkels over haar schaaltje om de restjes van de ijstaart op te eten. Ze was zich er van bewust dat ook dit een actie was die bedoelt was om een reactie te krijgen, maar zowel Pieter als Marianne reageerden niet en leken volledig in elkaar op te gaan. Wat haar opnieuw bij een bepaalde boosheid in zichzelf bracht die haar verwarde, zou Marianne ooit Pieter's meisje zijn geweest vroeg ze zich af?
Ze keek naar Marianne, er was iets gracieus aan de uitstraling van Marianne en ze kon zich totaal niet inbeelden hoe Marianne ooit meisje had kunnen zijn.

Terwijl ze zo in gedachten verzonken naar Marianne en Pieter keek werd de focus ineens op haar gelegd, Pieter stond op om af te ruimen en zei: “Dames, ik meen me te herinneren dat jullie voor het eten naar boven wilden gaan om 'meiden dingen' te gaan doen. Dus ga lekker naar boven, dan ruim ik hier af. Marianne jij wil straks zeker wel een lekker kopje koffie? En jij dametje” Pieter tilde Dianne's kin op en keer haar met die ene speciale blik in zijn ogen aan, die blik die ze eerder had willen zien maar waarin ze genegeerd werd, “Jij gaat gezellig met Marianne naar boven en dan zie ik jullie straks beneden, dan heb ik voor jou nog een glaasje limonade. Wat voor kleur rietje wil je dan er in? Wacht, dat hoef je me niet te vertellen.” Pieter glimlachte bij deze laatste woorden.

Ze verbaasde zich over de snelheid waarmee tegengestelde gevoelens in haar in dialoog leken te gaan. Ze was zowel het meisje dat blij was met het mogen kiezen van de kleur van haar rietje als de volwassen vrouw die zich gepasseerd voelde door het soort geheimzinnige verbond dat er leek te zijn tussen Marianne en Pieter, en wat haar het meest verwarde was dat een zeker gevoel van jaloersheid zowel in haar volwassen zijn als in haar meisje zijn doorklonken. Waarbij het meisje heftig reageerde, misschien wel zoals zij soms zou willen kunnen reageren bedacht ze, maar niet meer deed.
Deze intense gedachtestroom werd onderbroken door Marianne die was opgestaan, haar aankeek en zei: “Kom, ga je mee naar boven?” in gedachten zag Dianne hoe er een hand naar haar werd uitgestoken, het voelde ook als een uitnodiging om mee te mogen, om in een nieuwe ervaring te mogen stappen.
Met een blij gevoel stond ze op van tafel en schoof haar stoel naar achteren, terwijl ze achter Marianne aan richting de hal liep werd ze door Pieter teruggeroepen: “Kijk eens naar de stoel? Zo laat je dat toch niet staan? Netjes aanschuiven.”
Eén moment was ze lamgeslagen, de overgang naar hoe het meisje in haar werd aangewakkerd was zo abrupt gekomen dat ze niet mee leek te kunnen gaan in deze omschakeling. Ze keek naar de donkere blik in Pieter zijn ogen (een blik die haar zo immens veel deed en die ze graag zag, en soms bewust ook opzocht) en voelde de sprankeling in zichzelf, waarvan ze wist dat deze niet ongemerkt voorbij zou gaan, terwijl ze zei: “Dat kun jij toch doen, ik moet mee naar boven met Marianne.” en terwijl ze deze laatste woorden had uitgesproken had ze zich snel omgedraaid om richting Marianne te lopen.
Deze deed of ze niets gemerkt had en keek haar met vriendelijke blik aan, “Ben je zover? Moet je nog plassen?” dit keer werd ze niet omver geschopt door de vraag en intonatie, ze voelde zich uitgedaagd en ondanks het feit dat ze wist dat het eigenlijk beter zou zijn om wel even te gaan antwoordde ze opgewekt: “Nee hoor, hoeft niet. We kunnen gelijk naar boven gaan.”

Ze bewonderde Marianne's gracieuze manier van bewegen terwijl deze voor haar uit naar boven liep, via een kleine overloop liepen ze een grote slaapkamer binnen. Behalve het imposante bed werd de ruimte gedomineerd door een grote kaptafel, een grote en een kleinere stoel stonden voor een sierlijke spiegel. Terwijl Marianne de grote stoel naar achteren schoof zei ze: “Kom, dan mag jij in de grote stoel zitten, en gaan we eens kijken wat we met je haren kunnen doen.”
Dianne keek naar zichzelf in de spiegel, ze zag een volwassen vrouw met lang haar, een klein beetje make-up en de onmiskenbare sporen, van een leven dat niet geheel vloeiend verlopen was, die haar gezicht tekenden. Marianne stond achter haar en legde een hand op haar schouder, het voelde vreemd en prettig aan. Er lag iets warms en zorgzaam in deze beweging, via de spiegel keek ze Marianne vragend aan. De confrontatie van zichzelf zien in de spiegel had haar weg laten drijven van haar meisje zijn, de intimiteit van de slaapkamer en de bewegingen van Marianne verwarden haar. Terwijl ze naar haar eigen spiegelbeeld keek vroeg ze zich af wat ze eigenlijk aan het doen was, ze was toch geen meisje. Het was alsof ze zichzelf hoorde zeggen: 'Kijk dan, je bent een volwassen vrouw, geen meisje. Het is belachelijk wat je voelt.'

“Lastig hé?”, sprak Marianne, alsof ze de onuitgesproken woorden in Dianne's hoofd had opgevangen. “We zien gewoon hoe ver we komen, en als het niet goed voelt dan zeg je het gewoon. Volg de flow in jezelf, je bent die volwassen vrouw én dat meisje, en beiden mogen er zijn. Dat is het fijne en bijzondere aan deze avond, en aan jouw Pieter natuurlijk.”
Bij die laatste woorden was er een ondeugende blik in Marianne's ogen verschenen en even zag Dianne een meisje in haar. Een lief maar oh zo uitdagend meisje, en zonder dat ze het zich bewust was werd het meisje in haar hierdoor geraakt. “Ik wil staartjes, heel veel en heeeeel hoog!” met ondeugende blik keek ze Marianne via de spiegel aan.
Deze glimlachte en stak haar hand uit om één van de twee haarborstels die op de kaptafel lagen te pakken terwijl ze zei: “Dan gaan we dat doen, gekleurde elastiekjes erin?”
Dianne knikte opgetogen terwijl ze toekeek hoe Marianne haar dikke haarbos bewerkte en pluk voor pluk in een klein staartje wist te krijgen. Dianne keek naar de haarborstel die op de kaptafel lag en bewoog haar hoofd naar voren om nog iets beter te kunnen kijken. 'Wel stil blijven zitten, anders kan het wel eens zijn dat ik straks die borstel daar nodig heb, en dat ga je niet leuk vinden.”

Dianne's ogen vlogen van de haarborstel naar Marianne, die vingervlug bezig was talloze kleine staartjes in haar haren te maken. “Waar eh is die borstel dan voor?”, vroeg Dianne voorzichtig.
“Voor kleine meisjes die niet luisteren of niet doen wat er van hen wordt gevraagd.” sprak Marianne, zonder er verder nog aandacht aan te besteden. Dianne keek vanuit haar ooghoeken nog eens naar de haarborstel, ze was door Pieter met diverse dingen op haar billen geslagen maar ze had zelden het soort ontzag gevoeld dat ze nu in zichzelf waarnam, alsof er iets magisch uitging van deze borstel.

“Zo, klaar. Wat vind je ervan?”
Dianne schudde haar hoofd heen en weer waardoor de staartjes parmantig alle kanten op schoten, met brede glimlach keek ze Marianne via de spiegel aan en zei: “Leuk!”

“Dat is mooi”, sprak Marianne, “Dan gaan we nu verder. Wat jij niet weet maar ik wel is dat ik hier vaker meisjes op bezoek heb en ik denk dat ik wel wat leuke jurkjes heb die jou zullen passen. Dus zullen we een verkleedpartijtje houden? De leukste mag je aanhouden en aan Pieter laten zien.”
Marianne was al pratend richting een grote kledingkast gelopen en schoof de brede schuifdeur open, daar hingen allemaal jurkjes, truitjes en rokjes in typische meisjes kleuren. Dianne stond op en liep naar de kast, ze trok een hanger uit de kast en keek ernaar. Op de hanger hing een roze topje met grote zilveren sterren erop geborduurd, een zwarte bolero van zacht wol en een kort stroken rokje van kant, afwisselend zwart en roze. Zonder iets te zeggen hing ze de hanger terug, Marianne had intussen een twee tal hangers in haar handen. Aan de één hing een wit snoezig jurkje, van het soort dat ze als klein kind nooit had willend dragen. Een de ander hing een zwart truitje met lange mouwen en een geruit rokje, bijna het stereotiepe schoolmeisjes rokje maar toch net anders.
“Kom, dan gaan we deze twee passen.” zei Marianne, “trek je kleren maar uit, onderbroekje en hemdje mag je aanhouden.”

Met onzekere beweging trok Dianne haar kleren uit, ze verbaasde zich erover waarom ze zich nu zo verlegen voelde in Marianne's aanwezigheid. Ze waren vrouwen onder elkaar maar zij voelde zich ineens een klein meisje in de nabijheid van een volwassen vrouw en het haalde alle onzekerheden in haar naar boven die ze vroeger altijd gevoeld had wanneer ze in de buurt was van knappe, zelfverzekerde volwassen vrouwen.
Ze stond in haar string, hemd en bh voor Marianne en onderdrukte de heftige impuls om haar armen voor haar borsten te slaan. “Niet zo verlegen, dat hoeft helemaal niet, wij als meiden onder elkaar hebben toch niets te verbergen voor elkaar. Kom, dan trek ik je eerst dit witte jurkje aan, ik denk dat het je beeldig zal staan.”

De ommekeer was zo abrupt dat Dianne er zelf van schrok. “Nee!”, sprak ze fel, en deed boos haar armen over elkaar, “Ik vind die jurk stom, die trek ik niet aan.”
De glimlach, die Marianne's gezicht een warme en prettige uitstraling had gegeven, was verdwenen. “Je trekt deze wel aan, ik wil zien hoe deze jurk je staat. Je hoeft alleen maar te passen, dus wees een braaf meisje en kom hier zodat ik je deze jurk kan aantrekken.”
Dianne bleef staan, haar armen nog steeds over elkaar heen geslagen terwijl ze voelde hoe de weerstand tegen deze jurk groeide. “Ik wil niet.” sprak ze, en ging boos op de rand van het bed zitten.
Plotseling was de zachtheid weer terug in Marianne's gezicht, “Dan passen we deze niet, wil je die andere jurk wel passen?”, Dianne voelde zich verward, ze begreep niet goed wat ze voelde, het was alsof ze teleurgesteld was door de verandering in Marianne.
“Als jij het wilt trek ik hem wel aan.”, sprak ze schoorvoetend, “maar ik vind hem echt stom!” voegde ze er fel aan toe.
Marianne zei niets en glimlachte alleen maar, “Dat mag jij vinden, we hoeven toch niet allemaal hetzelfde leuk te vinden? Dat zou pas saai zijn. Kom hier, dan help ik je.”
Dianne was bij die laatste woorden richting Marianne gelopen, als vanzelf deed ze haar armen omhoog waarna Marianne de witte jurk over haar hoofd heen trok.”Draai je even om, dan maak ik de rits vast. Zo nu mag je in de spiegel kijken.”

Dianne draaide zich terug richting de spiegel, het was verwarrend. Een volwassen vrouw in een meisjesjurk, of het nu de verwarring was of de weerstand tegen de jurk maar ze zag een mokkend meisje via de spiegel terug kijken. “Hij blijft stom”, mompelde ze boos.
“Ik vind hem wel leuk, maar kom maar. Dan mag de jurk weer uit, ik denk dat jij passen niet zo leuk vind dus we stoppen ermee. Vertel maar wat je aan wil trekken om aan Pieter te laten zien.”

“Die ene in de kast.”, zei Dianne vastberaden. “Dat is goed, haal die maar uit de kast dan.”
Nog steeds in de witte jurk die ze vreselijk vond liep Dianne naar de kast en haalde er de zwart roze combinatie uit, ze grijnsde terwijl ze dacht aan hoe vreselijk Pieter deze kleur roze vond.
Zonder er erg in te hebben was ze weer voor Marianne gaan staan en draaide deze haar rug toe, Marianne op haar beurt had ook niets gezegd en de jurk los geritst en voorzichtig over haar hoofd heen uitgetrokken.
In haar ondergoed liep ze naar het bed en wilde alles aantrekken. “Wacht even,” zei Marianne terwijl ze iets uit de la haalde. “Hier, heb je een mooie roze/zwarte onderbroek die erbij past. Als jij alles nou aantrekt, dan ga ik even naar beneden en kom zo weer terug.”
Voor ze iets kon zeggen was Marianne de kamer uitgelopen en had de deur zacht achter zich dicht getrokken. Vlug trok Marianne haar eigen ondergoed uit en stapte in het andere ondergoed. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en moest grijnzen bij het zien van haar eigen spiegelbeeld, ze stak een tong naar zichzelf uit terwijl ze zacht neuriënd het topje, de bolero en het rokje aantrek. Ze ging zitten op de grote stoel aan de kaptafel en keek naar de grote verzameling potjes en flesjes, een grote sieradendoos trok haar aandacht. Ze opende deze en voelde zich als een prinsesje dat een schat had ontdekt, een kleine broche met een zilverkleurig lieveheersbeestje viel haar het meest op en ze bewonderde de talloze gekleurde scharkeringen in het diamanten oogje. Toen ze stappen op de trap hoorde klapte ze snel het deksel van de sieradendoos dicht en stak de broche in de zak van haar rokje.

Een zachte klop op de deur en ze hoorde Marianne zeggen:” Ik kom naar binnen.”
Ze had zich half omgedraaid op de stoel en keek naar Marianne terwijl deze de deur open deed. “Ga eens staan, dan kan ik je bewonderen.”
Een beetje onzeker stond Dianne op, Marianne reageerde enthousiast. “Hartstikke leuk, er mist nog één ding.”, terwijl ze dit zei liep ze naar de kast en haalde er een zwarte maillot uit. “Als je deze nou aantrekt, dan is het helemaal af.”
Met een misprijzende blik keek Dianne naar de maillot, ze herinnerde zich het gekriebel van vroeger en de hekel die ze had gehad aan het dragen van een maillot. Ze besloot niets te zeggen en trok de maillot aan. “Mag ik dan nu naar Pieter?”
“Natuurlijk, ga maar. Wel voorzichtig doen op de trap hé, je hebt geen schoenen aan dus je glijdt zo uit op de trap. Goed vasthouden aan de leuning.”
Terwijl Dianne zich omdraaide voelde ze hoe de staartjes op haar hoofd in diverse willekeurige en tegengestelde bewegingen dansten, op de trap bewoog ze haar hoofd nog eens extra heen en weer om het gevoel nog eens te ervaren. Ze stapte de woonkamer binnen en keek naar Pieter die op de bank in een tijdschrift zat te bladeren.
“Kijk eens wat ik aan mocht van Marianne? Leuk hé!”, ze draaide parmantig een rondje waardoor de stroken van haar kort kanten rokje omhoog zwaaiden.
“Over de kleur kunnen we het nog hebben,” bromde Pieter, “en was één staartje niet genoeg?”
“Nee.”, antwoordde ze, terwijl ze hem met ondeugende blik aankeek.

“Draai nog maar eens rond dan.”, sprak Pieter met een licht geamuseerde toon.
“Je bent een mooi meisje. Ben je lief geweest boven?”
Ze keek hem aan, “Natuurlijk, ik ben toch altijd lief? Heb je limonade voor me ingeschonken?”
“Nee, dat ga ik nu doen. Ik wilde wachten tot Marianne beneden was, anders werd haar koffie koud.”
Dianne mompelde:”Nou en, dat is háár koffie. Mijn limonade kan niet koud worden dus die had je toch wel kunnen inschenken.”
“Dat hoorde ik wel,”, zei Pieter, “en ik vind dat niet zo lief naar Marianne toe, die doet zo haar best voor jou.”
Ondertussen was Marianne de woonkamer binnen gelopen was gaan zitten op de kleine tweezits bank die tegen een verder grote lege muur stond. “ Zo, nu heb ik wel zin in koffie”, sprak ze, “Ga jij die inschenken Pieter?”
“Doe ik wonderschone dame, en voor deze kleine dame hier een glaasje limonade.”

Even later kwam Pieter terug met een dienblad met twee dampende koffie kopjes en een glaasje limonade mét roze rietje.
“Ga jij weer even bij de tafel zitten, het zou zonde zijn als je op je mooie kleren knoeit”, sprak Pieter.
Dianne schoof van de bank op de grond en ging met haar benen zijwaarts bij de tafel zitten. Ze dronk met kleine teugjes uit haar glas en bedacht zich ineens dat ze nog altijd niet was wezen plassen, zou ze nu gaan vroeg ze zichzelf af. En kon ze dan gewoon opstaan, moest ze zeggen dat ze ging plassen, moest ze het vragen. Waarom was iets zo gewoon als naar de wc gaan plotseling zo complex geworden vroeg ze zichzelf af. Ze raakte in conflict met zichzelf en besloot te negeren dat ze eigenlijk wel naar de wc moest.
“Zeg meisje, wij moeten zo eens even ergens over praten.”, Pieter's stem leek ineens harder dan anders te klinken. “Heb jij je vandaag wel netjes gedragen zoals we hadden afgesproken?”
Verbaasd keek ze hem aan en ineens was daar weer het meisje. “Dat weet je toch, je was er zelf bij?”
“Nou, niet helemaal. Toen Marianne en jij boven waren was ik er niet bij. En ik kan natuurlijk Marianne vragen of jij je toen netjes gedragen hebt, maar ik denk dat jij zelf heel erg goed weet of je je echt wel netjes gedragen hebt. Maar ik heb een een goed idee, ga jij maar eens even in de hoek staan om daar over na te denken. En als ik je straks vertel dat je uit de hoek mag komen dan kom je hier voor Marianne en mij staan, en mag je het nog eens proberen.”

Met open mond keek ze Pieter aan, in de hoek staan? In een vreemd huis? Bij een onbekende vrouw? Welke hoek dan? Hij meende dit niet serieus toch?
“Schiet op, op staan. Marianne, kom jij gezellig bij mij op de bank zitten. Dan kan Dianne mooi daar naast de bank staan. Met je gezicht naar de muur!” voegde Pieter er aan toe, wetende dat Dianne in haar meisjes modus nog wel eens andere interpretaties los kon laten op zijn opdrachten.

Met een bonkend hart stond Dianne op en liep naar de lange lege muur naast de kleine tweezitter. Marianne was intussen opgestaan en op de andere bank gaan zitten. Ze keek naar de muur, een saaie lege muur met geen patroontjes die haar konden afleiden. Haar hart bonkte in haar keel en de onrust had haar nu volledig in zijn greep. Wat moest ze straks zeggen? Ze dacht aan hun autorit hiernaartoe, daar kon hij toch onmogelijk kritiek op hebben. In gedachten speelde ze de hele middag en avond nog eens af, op wat kleine ondeugendheden na kon ze niets bedenken dat gezien kon worden als zich niet netjes gedragen, toch?
Ze schoof ongeduldig met haar voeten heen en weer, die stomme maillot prikte. En ze moest naar de wc, dat kon ze nu natuurlijk niet zeggen want dan leek het of ze iets bedacht om niet meer hier te hoeven staan. Hoe lang zou ze hier moeten blijven staan, wat had hij ook al weer gezegd? Ze herkende, en in hetzelfde moment vervloekte ze, het proces dat zich in haar voltrok. Er was een waas opgetrokken, ze bevond zich in een gebied dat geen houvast bood, waar denken moeilijker werd en ze terug viel op impulsief gedrag. Ze probeerde zich te focussen, 'denk na' sprak ze in gedachten tegen zichzelf, 'je moet straks iets kunnen benoemen.'

Pieter en Marianne leken haar aanwezigheid te zijn vergeten, zo waren ze in elkaar opgegaan. Ze probeerde zich voor te stellen hoe zij samen op de bank zaten, in gedachten zag ze hoe Marianne haar hand op Pieter zijn arm legde,en hoe hij zijn hand op de hare legde. Boosheid vlamde in haar op, ze verzette haar rechterbeen om anders te kunnen gaan staan.
Achter zich hoorde ze hoe er iemand was opgestaan uit de bank, ze hoorde dat er werd rondgelopen en er was ander gerommel maar ze kon niet goed bepalen wat er gebeurde. De gordijnen werden dichtgetrokken, de achterdeur werd op slot gedraaid, en er waren nog wat geluiden die ze niet kon thuisbrengen.

“Kom er maar uit”

Ze draaide zich om. In het midden van de kamer stond een stoel. Ze zag direct dat dit de stoel was die zij zelf niet teruggeschoven had toen ze na het eten was opgestaan.

Pieter zat op de leuning van de bank, Marianne stond naast hem. Haar hart sloeg over bij dit beeld, er lag iets sterks in het beeld, het sprak van duidelijkheid, van consequenties, van straf...
“En..weet je het al?”, Pieter keek haar aan, zijn blik vertelde dat hij weinig geduld had voor spelletjes en smoezen, hij wilde een duidelijk antwoord, of desnoods geen antwoord wist ze, maar geen zijdelingse dwalingen. De uitstraling van Marianne kon ze niet peilen, ze kende haar niet maar er zat een strengheid in die ze niet eerder gezien had en die haar zowel onrust gaf als opwond.
Ze haalde diep adem en sprak met zachte stem: “Ik heb de stoel niet aangeschoven, en ehhh....zonder toestemming een tweede koekje gepakt?”
Bij die laatste woorden keek ze Pieter vragend aan. “Klopt, maar dat is echt niet alles. Je hebt toen we binnenkwamen je schoenen uitgeschopt, die had je ook gewoon netjes uit kunnen trekken. Ik heb van Marianne gehoord dat je boven boos hebt gedaan omdat je een jurk niet leuk vond. Met volle mond gepraat, dat is echt niet netjes dat weet je zelf ook wel. Heb jij nog aanvullingen Marianne?”
Pieter keek Marianne aan alsof alleen zij nog iets toe te voegen had, Dianne voelde een boosheid opwellen. Wat had Marianne nou over haar te zeggen!

“Nou ja, ik vond het niet leuk dat ze zo boos deed boven, en in eerste instantie weigerde om de jurk te passen. Ik ben van mijn meisjes gewend dat ze doen wat ik van ze vraag, ik moet iets niet twee keer hoeven vragen, daar word ik humeurig van.”

“Ok, duidelijk. Ik denk dat je wel weet wat we nu gaan doen Dianne, of niet?”
“Ik krijg straf? Maar dat is hartstikke oneerlijk, het zijn maar hele kleine dingetjes. Jij had die stoel toch ook aan kunnen schuiven omdat ik mee naar boven moest? En jullie doen maar gezellig tegen elkaar en, en..en ik moet plassen!”

“Volgens mij heeft Marianne gevraagd aan je of je moest plassen, en toen hoefde je niet. Dus je houdt het maar even op. Ja, je krijgt straf en dat is wel eerlijk. Want meisjes die niet luisteren willen moeten maar voelen. Eerst krijg je straf van mij, en daarna mag je in de hoek staan om na te denken. Daarna vind ik dat Marianne je ook straf mag geven, je hebt je brutaal gedragen richting haar dus dat vind ik wel zo eerlijk. Tenzij jij dit niet wilt natuurlijk Marianne?”
“Ik loop niet weg voor mijn verantwoordelijkheden, dus ja Dianne gaat ook straf van mij krijgen. Maar wel op mijn manier, als jij dat goed vind?”
“Prima!”

Pieter wees naar de stoel in het midden van de kamer, “Ga maar op je knietjes op de stoel en houd met je handen de leuning vast.”
Dianne keek hem verward aan, ze had verwacht dat Pieter op de stoel ging zitten en zij over zijn knie moest. Dat vond ze al ingewikkeld genoeg om in het bijzijn van een ander over de knie te moeten, maar dit was anders, nog erger misschien wel bedacht ze.

Dianne liep naar de stoel en ging op haar knieën op de stoel zitten, Pieter kwam achter haar staan en zonder waarschuwing trok hij haar rokje omhoog en schoof de stof achter de band van de rok. Met zijn handen bewoog hij over de maillot, “Dat wordt vast heel lekker warm zo dadelijk, kriebelt het al?”
Ze schudde boos met haar hoofd maar zei niets. Het ritueel van straf was haar niet onbekend, maar dat was altijd in de intimiteit van hun tweetjes geweest, en zelfs in een rollenspel waarin zij meisje speelde had ze nooit gevoeld wat ze nu voelde. Ze voelde zich een boos meisje dat verongelijkt was om de straf die ze moest ondergaan, en ze moest zich bedwingen om niet boos op te staan van de stoel en weg te lopen.
“Je krijgt er eerst een paar om op te warmen, en dan pas begint de echte straf. Tien met deze liniaal voor het pakken van het extra koekje, twintig voor het uitschoppen van je schoenen en voor het niet terug zetten van de stoel moet ik nog nadenken welke straf ik daarbij vind passen.”
Zonder waarschuwing kwam de eerste tik aan, ze verwachtte de liniaal en onderdrukte een gilletje toen de eerste tikken van een houten paddel hard op haar billen landde. Ondanks de maillot en onderbroek die ze aan had kwamen de slagen hard aan, ze deed haar best om stil te blijven zitten maar kon niet voorkomen dat ze van de ene knie op de andere knie wipte in een poging de grote paddel te ontwijken. “Stil zitten, anders krijg je er zo extra!”, sprak Pieter, “Au, het doet zeer! Ik ben genoeg opgewarmd!”, sprak Dianne boos terwijl ze zich half omdraaide richting Pieter.
Deze trok haar aan één van de kleine staartjes terug zodat ze weer half over de leuning van de stoel hing, “Als je niet stil blijft zitten begin ik straks overnieuw. We zijn nog maar aan het opwarmen en als je nu al zo begint dan ga je een hele zware avond tegemoet.”
De ene tik na de andere volgde, ze probeerde te tellen in haar hoofd maar de impact was zo heftig dat ze de tel kwijt raakte. Het zweet stond op haar voorhoofd, ze kreeg het steeds warmer in de maillot en even plotseling als Pieter begonnen was stopte hij.
“Dan komt nu de echte straf, twintig harde slagen met de hard houten paddel, op je blote billen.”
“Neehee....niet die, die doet echt pijn!”
“Dat is de bedoeling ook, dus kom, opstaan. Maillot omlaag, onderbroek naar beneden. Je hoeft ze niet uit te trekken, straks mag je de maillot weer aan.”
Ze stond op, haar billen gloeiden en ze vroeg zich vertwijfeld af hoe ze de volgende twintig moest opvangen.
“Ga maar weer op de stoel zitten. Na iedere tik wil ik je horen zeggen: 'Ik zal me voortaan gedragen als een net meisje, mag ik er nog eentje alstublieft?', duidelijk?”
Boos draaide ze zich naar hem om, “Dat ga ik niet doen, dan doen we nooit! Je weet dat ik daar een hekel aan heb.”
Met een resolute beweging draaide hij Dianne weer terug, “Dat gaan we wel doen, stoute meisjes verdienen straf en jij hebt je gedragen als een stout meisje. En als je je weer omdraait komen er nog eens vijf bij.”
“Marianne, wil jij tellen?”
“Natuurlijk wil ik dat, tel je vooraf of achteraf?”
“Vooraf, dan weet ze wat er komt.”

Dianne voelde een vlaag van paniek boven komen, ze kreeg echt straf, als een stout meisje. Ze wist dat Pieter op heel veel verschillende manieren kon slaan, en de moeilijkste was wanneer hij alle slagen met eenzelfde harde impact gaf. En straf mocht niet makkelijk zijn toch? Anders was het niet echt, plotseling wilde ze ook niet dat het echt was, opnieuw een vlaag van paniek, gevolgd door een vorm van berusting. Pieter had haar lichaamstaal gelezen en herkend, hij kende de innerlijke strijd en hij herkende de overgave aan het moment.
Hij keek Marianne aan en terwijl zij luid sprak “Eén” haalde hij stevig uit. Direct kleurden Dianne's roze gekleurde billen diep rood, ze hapte naar adem, en bleef even stil, haalde opnieuw adem en zei: “Ik zal me voortaan gedragen als een net meisje, mag ik er nog eentje alstublieft?”
Wat direct gevolgd werd door Marianne's heldere stem: “Twee”

Bij vijf was te merken hoe zwaar Dianne het had, het bleef lang stil en toen ze sprak was er een gebroken klank merkbaar in haar stem. Bij 7 en 8 klemden ze haar handen zo stevig om de rugleuning van de stoel dat haar knokkels wit werden. Bij tien schudde ze heftig haar hoofd heen en weer en zei zachtjes “Het doet echt zeer, ik wil niet meer.”
“Je bent op de helft meisje, je doet het goed.”, zei Pieter met warme stem terwijl hij even zijn hand op haar rug legde. “De volgende tien.”
Dianne hoorde Marianne's heldere stem: “Elf”
Een nieuwe impact nam haar mee, eerst kwam de scherpte van de pijn, daarna de warme gloed en een rilling die haar duidelijk maakte dat er nog meer kwam. Het werd steeds moeilijker om de zin uit te spreken die ze na iedere slag uit moest spreken.
Bij 13 stroomde er tranen over haar wangen, bij 15 en 16 hapte ze naar adem en werden haar zinnen onverstaanbaar. Bij de laatste slagen hing ze op de stoel, amper in staat zichzelf nog overeind te houden.
“Blijf maar even zo zitten”, zei Pieter, “je kunt nu niet opstaan dan ga je onderuit.”
Snikkend en sniffend hing Dianne op de stoel, haar billen waren dieprood met op sommige plekken kleine blauwe plekjes die door de paddel waren achtergelaten. Haar ademhaling was nog lange tijd onrustig, toen deze rustiger werd zei Pieter met kalme stem: “Ik breng je terug naar de hoek, daar mag je even tot rust komen. En dan gaan we straks verder met de tien die je nog van mij krijgt, en daarna zal Marianne je vertellen welke straf zij je gaat geven. En dan staat natuurlijk nog de straf voor het niet terugzetten van de stoel en weglopen.”

Het had haar moeite gekost om op te staan en te lopen, dit kwam deels de maillot die nog steeds op haar knieën hing en voor een groter deel door de impact. Eenmaal bij de muur toen Pieter haar had losgelaten en was weggelopen kwamen de emoties in alle heftigheid los. Ze huilde geruisloos en ze kon een rillen in haar lichaam niet onderdrukken. Haar rechterbeen trilde door de adrenaline die nog door haar lichaam stroomde.
De emoties verwarden haar, ze moest toch in staat zijn dit met een zekere realiteits zin als volwassen vrouw op te vangen? Waarom voelde ze zoveel verschillende dingen, ze voelde spijt terwijl ze niets kon koppelen aan dit gevoel, ze voelde berouw terwijl ze ook worstelde met een boosheid omdat ze nog altijd vond dat de straf die ze kreeg veel te zwaar was. Ze wilde omdraaien en weglopen en ze wilde blijven staan, weten wat er volgde. Met de rust die langzaam in haar lichaam daalde kwam ook de opwinding, waardoor ze zich ineens volledig bewust werd van het feit dat ze nu toch echt wel heel erg nodig naar de wc moest. Onwillekeurig stak ze haar hand op, ze schrok ervan. Waarom deed ze dat?
“Ja meisje, wat is er?”, hoorde ze Marianne zeggen.
“Eh...ik moet plassen, echt heel erg nodig.”
Het bleef even stil achter haar, “Dan gaan we plassen, en daarna ga je weer terug in de hoek.”

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

subjackt
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 136
Aangemeld: 07-2008