| Gepost op zaterdag 04 augustus 2018 - 04:24 pm: | 
|
|
Het laatste deel van Benzinepech. Zal Suus haar verdiende straf krijgen?
De auto begint meteen luid te piepen als ik wil starten, op het dashboard knippert een rood lampje. Oh nee, denk ik, wat is er nu weer, ik heb de auto vast stuk gemaakt. In paniek ren ik terug het huis in.
"Tim, help! De auto is stuk."
Tim kijkt me verbaasd aan.
"Hoe kan dat nou ineens. Gisteravond deed hij het nog, toch?"
"Eh, ja," stamel ik.
Tim kijkt wat er aan de hand is.
"Hij staat nog in de versnelling suffie, dan start ie niet. Een beveiliging, speciaal voor warhoofden zoals jij. Probeer het nu nog maar eens."
Vroem, doet de auto. Opgelucht glimlach ik naar Tim.
"Als ik jou toch niet had..."
Met de auto is het maar een kwartiertje naar het hockeyveld, dus we zijn ruim op tijd. Laura aarzelt bij het uitstappen. Ze vind hockeyen eigenlijk niet zo leuk, ze kan het ook niet heel goed, maar Tim is streng voor haar: eerst het seizoen volhouden, daarna zien we wel verder.
"Kunnen we niet iets leuks gaan doen," zeurt Laura.
"Nee meid, de plicht roept."
Ik duw Laura dwingend richting de kleedkamers, geen tijd voor discussie nu. Laura doet alsof haar tas verschrikkelijk zwaar is. Misschien is toneelspelen wel iets voor haar, denk ik met een glimlach.
Zelf zie ik dat hele hockey gebeuren ook wel als een verplichting. Een tijd langs het veld zitten kijken naar Laura haar gestuntel, tussen allemaal moeders die er veel beter uitzien dan ik en ook allemaal veel succesvoller zijn is bepaald geen pretje.
Maar vandaag loopt het anders. Laura doet in de tijd dat ze speelt in elk geval geen domme dingen, af en toe geeft ze zelfs een goede pass. De moeder naast me geeft me zelfs een soort complimentje, ze zegt dat Laura er zo schattig uitziet in haar hockeypakje. Vlak voor het einde scoort Laura de winnende goal. Het is niet helemaal duidelijk of ze het bewust gedaan heeft, maar de vreugde is er niet minder op. Alle meiden vliegen op Laura af, ze wordt uitgebreid gecomplimenteerd en geknuffeld. Ik neem verbouwereerd een high five van de trainer in ontvangst. Laura gloeit van trots als ik haar na de wedstrijd in mijn armen neem. Ik kan het niet laten om haar de hemel in te prijzen.
Na de wedstrijd mag Laura bij Karin, het dochtertje van de complimenteuze moeder, blijven spelen. Laura is duidelijk gestegen op de sociale ladder, denk ik tevreden. Voor mij betekent dit onverwacht tijd voor mezelf. Ik barst ineens van de energie. Wat zal ik daar eens mee gaan doen? Naar het zwembad, baantjes trekken en proberen om mijn record te verbeteren of op de racefiets zo hard mogelijk, totdat ik echt niet meer kan. Misschien wil Tim wel mee. Dan mag hij proberen of hij mijn achterwerk in beeld kan houden.
Tim zit in de woonkamer de krant te lezen. Ik wil hem enthousiast vertellen over Laura haar wonderbaarlijke prestaties, maar hij onderbreekt mij.
"Jij krijgt nu eerst een flink pak billenkoek, ik hoef je denk ik niet uit te leggen waarom. En daarna krijg je slaag met de borstel, omdat je me niet meteen eerlijk hebt verteld wat er gebeurd is," zegt hij rustig.
Ik herken de woorden onmiddellijk.
"Sinds wanneer lees jij in mijn boekje!" roep ik verontwaardigd.
"Sinds het onder mijn kussen ligt. Dan ga ik ervan uit dat je me iets te vertellen hebt. En die boodschap is me volkomen duidelijk."
"Maar, maar" stamel ik.
"Als ik jouw boekje goed begrepen heb, vind je dat het tijd is voor een stevig pak slaag. Laat ik het daar nou helemaal mee eens zijn."
Ik kijk Tim geschrokken aan, mijn handen glijden beschermend naar mijn billen.
"Dat vind ik helemaal niet," protesteer ik.
"Echt niet? Wees eens eerlijk."
"Nou, misschien toch wel," beken ik met gebogen hoofd.
"Dan hoeven we hier niet meer over te discussiëren. Ik ga je voor je billen geven totdat ze roodgloeiend zien en wel nu, want daar vraag je gewoon om, letterlijk en figuurlijk"
Ik slik. Hij meent het heel serieus. Nu hij het zo plompverloren zegt, klinkt het ook ineens heel eng. Vooral die roodgloeiende billen, dat moet toch wel heel erg zeer doen. Maar ik heb wel vaker pijn geleden, in de sportschool bijvoorbeeld ben ik ook niet vies van een fysieke uitdaging die flink zeer kan doen.
"Kom mee naar boven."
Tim pakt me losjes bij mijn arm, het doet geen pijn, maar het voelt wel dwingend, alsof ik geen andere keus heb dan te volgen. Ik voel een spanning in mijn maag, die lijkt op het gevoel dat ik had vlak voordat ik voor het eerst aan een parachute uit een vliegtuig sprong.
Tim gaat op het voeteneind van ons bed zitten. Hij legt zijn handen op mijn heupen. Ik ben zo nerveus dat ik onsamenhangend begin te babbelen, ik weet zelf niet eens wat ik allemaal zeg.
"Liefje," zegt Tim op een kalme, geruststellende toon, "liefje, wil je even je mond houden en naar me luisteren?"
Ik buig mijn hoofd. Tim pakt me bij mijn kin, hij tilt mijn hoofd op, zodat ik recht in zijn ogen moet kijken. Het voelt zo heftig dat ik bijna moet huilen.
"Ben je bang?"
"Nee, wel zenuwachtig, maar niet bang."
"Zenuwachtig is goed, maar je moet niet bang zijn. Ik wil niet dat je bang voor me bent. Ik houd van je, dat weet je toch?"
Ik kan alleen maar knikken.
"Laten we dan maar beginnen."
Tim haakt de schouderbanden van mijn tuinbroek los, maakt de knopen aan de zijkanten los, de broek glijdt omlaag tot op mijn knieën. Daar sta ik dan in mijn onderbroek. Tim legt zijn handen op mijn billen. Het is alsof hij me even aan het idee wil laten wennen, maar dan gaat mijn slipje toch echt omlaag, met een vastbesloten, zelfverzekerd gebaar.
"Zo, straf werkt nou eenmaal het beste op je blote billen."
"Dat klinkt alsof je dit eerder gedaan hebt."
"Natuurlijk," zegt Tim alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Ik ben eerder getrouwd geweest, weet je nog. En ik heb twee grote dochters."
Ik kijk Tim stomverbaasd aan.
"Dus toen je zei dat ik...."
"Meende ik dat heel serieus ja. En volgens mij heeft dat dreigement best effect gehad. Maar daar gaan we het nu niet over hebben."
Tim geeft me twee zachte tikjes op mijn billen, één voor elk.
"Zo, het wordt tijd dat deze billetjes over mijn knie gaan."
Tim spreidt zijn benen.
"Kom hier tussen mijn benen zitten op je knieën, zo ja. Buig maar voorover over mijn linkerbeen, je bovenlichaam op het bed. Je armen voor je, leg ze maar onder je kin. Nog een klein stukje doorschuiven, dan liggen je billen precies goed. Tim legt zijn linkerhand op mijn heup, zodat zijn linkerarm me stevig tegen hem aan drukt. Het voelt alsof ik in een soort bankschroef geklemd zit, ik kan geen kant meer op. Ik denk aan het uitzicht dat Tim nu moet hebben, met mijn billen perfect voor hem gepresenteerd.
"Bevalt het uitzicht?" vraag ik.
"Daar gaat het nu niet om," zegt Tim kortaf. "Haal maar een paar keer diep adem en probeer je wat te ontspannen, dan gaan we beginnen."
Tim trekt zijn linkerbeen een beetje omhoog, waardoor mijn achterwerk nog verder omhoog geduwd wordt. Nog nooit eerder ben ik me zo bewust geweest van mijn billen, zelfs niet toen ik als meisje van zestien voor het eerst in een string op het strand lag. Wat is dit gênant zeg, denk ik. Dat Tim me al ontelbare keren naakt heeft gezien doet daar niets aan af. Ik zucht een paar keer diep, zoals Tim gezegd heeft. Met kloppend hart probeer ik me schrap te zetten, er gebeurt alleen helemaal niets. Het is alsof Tim de situatie nog even goed op mij in wil laten werken. Of zou hij twijfelen? Ik probeer over mijn schouder te kijken, maar kan niets zien. Dan landt er ineens "pats!" een grote, harde hand op mijn billen. Ze worden even ingedrukt, dan lijken ze vanzelf weer terug te veren. Het voelt meteen alsof iemand met een heleboel kleine naaldjes in mijn zenuwen heeft geprikt. Mijn hoofd schiet omhoog; ik gil het uit, meer van schrik dan van pijn. Tim's hand glijdt naar mijn rechterbil, schiet omhoog, weer een harde pets. Deze lijkt nog meer pijn te doen.
"Au! Dat doet zeer!" roep ik verontwaardigd.
Veel meer pijn dan gisteren in elk geval. Het dringt nu pas echt tot me door wat er gebeurt; dit is echte straf, daar is niets leuks aan.
Tim reageert niet, hij gaat door met slaan: links, recht, links, rechts in een stevig tempo. Mijn billen maken een onvrijwillig dansje over zijn knie in een tevergeefse poging om de slagen te ontwijken. Tim duwt ze steeds weer stevig terug op hun plaats. Ik bijt op mijn tanden. Bij elke klap stoot ik een soort "M" uit, maar ik vind het absoluut niet lekker. De brand in mijn achterwerk is niet om uit te houden.
Tim zijn hand glijdt langzaam omlaag richting mijn bilplooien, mijn zitvlak zeg maar. Er landen zes klinkend harde klappen kort na elkaar op precies dezelfde plaats.
"Au, Tim! Stop! Alsjeblieft!" gil ik.
Gisteren stopte Tim meteen toen ik daarom vroeg, maar ook dat is nu anders.
"Nee, liefje, je billetjes zijn nog niet rood genoeg," zegt hij terwijl hij gewoon doorgaat met slaan.
Ik schreeuw het uit.
Tim zijn legt zijn linkerhand op mijn achterhoofd. Het dringt niet eens echt tot me door dat ik niet meer vastgehouden wordt. Zijn rechterhand gaat door waar die begonnen is, met harde, rake klappen midden op mijn billen.
"Stop met gillen," zegt Tim dwingend, terwijl zijn linkerhand liefdevol mijn haren streelt. Zijn rechterhand rust ontspannen op mijn gloeiende achterwerk.
"Diep ademhalen, in, uit, in, uit."
Ik luister naar zijn rustige stem en doe gedwee wat hij zegt.
"Zo," zegt Tim terwijl hij met mijn haren speelt en heel voorzichtig over mijn billen aait, "dit pak billenkoek kreeg je vanwege je onverantwoorde gedrag van gisteren. Nu mag je even bijkomen, daarna krijg je slaag met de borstel, omdat je me niet meteen eerlijk hebt verteld wat er gebeurd is, precies zoals je zelf geschreven hebt."
Ik weet niet wat ik hoor. Meteen probeer ik op te staan, maar Tim houdt me tegen. Vanuit mijn oncomfortabele positie probeer ik Tim over te helen, waarbij ik me erg bewust ben van zijn hand die nog steeds op mijn billen ligt. Ik vlij, jammer, smeek en bid, maar na elke poging is Tim zijn antwoord hetzelfde: "en toch krijg je ook met de borstel."
"Weet je wat we doen," zegt hij uiteindelijk, "je kleed je vast uit, trekt je nachthemd aan, want na je straf ga je meteen naar bed zonder avondeten, zoals dat hoort bij stoute meisjes."
Ik wil protesteren. Tim pakt me stevig vast, duwt mijn billen omhoog; "Wil je wel even naar mij luisteren," zegt hij, waarbij hij elk woord benadrukt met een harde klap. Ik schreeuw van pijn.
"Wat ik dus wilde zeggen," zegt Tim als ik weer een beetje gekalmeerd ben, "als je je nachthemd aan hebt getrokken, mag je even gaan liggen om een beetje bij te komen. Ik snap best dat je even aan het idee moet wennen. Dan ga ik even een paar telefoontjes plegen, als ik klaar ben kom ik je je tweede pak slaag geven. Zullen we het zo doen?"
Ik begrijp dat het geen echte vraag is die hij stelt, dat er geen ontkomen meer aan is. Ergens diep van binnen wil ik dat ook niet. Ik wil het meemaken, helemaal tot het einde, al doet het nog zo'n pijn.
"Oké," zeg ik zacht, "maar wil je dan wel bij me blijven? Dat heb ik denk ik wel even nodig."
"Natuurlijk," zegt Tim zacht. Ik hoor aan zijn stem dat het hem raakt.
Tim helpt me voorzichtig overeind. Het voelt even heel onwerkelijk om weer op mijn benen te staan, de schrijnende pijn is nog steeds heel duidelijk aanwezig. Ik wil wrijven, maar Tim houdt me tegen.
"Niet doen, ik wil dat je de pijn goed tot je door laat dringen. Leg je handen maar even op je hoofd."
Met een zucht voldoe ik aan Tim zijn verzoek.
"Goed zo, dan ga ik je nu uitkleden."
Schoenen, sokken, tuinbroek, slipje, alles gaat uit. Als laatste volgt mijn topje, dat Tim heel voorzichtig over mijn hoofd trekt. Ik sta naakt in het midden van onze slaapkamer. Nu pas zie ik dat de gordijnen nog gewoon open zijn. Gelukkig hebben we geen inkijk van de buren.
Tim loopt naar de kledingkast, hij pakt een schoon nachthemd.
"Wil je ook een slipje meenemen?" vraag ik.
Tim schud zijn hoofd.
"Nee, stoute meisjes slapen met de billen bloot, dat is beter voor het herstel."
Ik begrijp heel goed wat Tim bedoelt met herstel.
Tim houdt me heel voorzichtig vast, alsof hij bang is dat ik niet zelfstandig kan lopen. Overdreven natuurlijk, maar toch voelt het fijn dat hij zo goed voor me zorgt. Voetje voor voetje lopen we richting ons bed. Het satijnen nachthemd dat Tim heeft uitgezocht streelt mijn huid zachtjes bij elke beweging die ik maak. We gaan samen op bed liggen, Tim slaat zijn armen om me heen. Ik kan het goed voelen als mijn billen tegen zijn lichaam worden aangeduwd, toch wil ik precies zo blijven liggen, zo veilig is het. Alles voelt goed tussen ons, daar heeft het pak billenkoek niets aan afgedaan, misschien heeft het er zelfs wel aan bijgedragen. Het is een onwerkelijk idee dat ik zo nog meer straf ga krijgen, nog maar even niet aan denken.
Tim streelt mijn haar, hij fluistert lieve woordjes die me helemaal op mijn gemak stellen, die me doen wensen dat Tim nog dichter bij me zou zijn, zo dichtbij als maar mogelijk. Ik probeer me om te draaien, zodat ik Tim kan zoenen, maar hij houdt me voorzichtig tegen.
"Hé!" roept hij, "waar ga je heen? Nu alweer last van onrust in je kontje?"
"Ik wil me alleen maar omdraaien," protesteer ik, "zodat ik je kan zien, aanraken en zoenen."
"Ik kan me wel ongeveer indenken wat er dan gaat gebeuren en dat lijkt me geen goed idee. Seks en straf gaan niet goed samen. Tenzij...."
"Tenzij wat?" vraag ik alert.
"Tenzij de seks onderdeel is van de straf natuurlijk."
"Wanneer is seks nou straf?"
"Nou, bijvoorbeeld als ik je voor straf in je kontje zou nemen."
"Echt?" vraag ik geschokt.
"Tuurlijk niet", zegt Tim lachend. "Ooit misschien, maar niet nu. Je krijgt zo voor je billen met de borstel, weet je nog."
"Oh ja," stamel ik.
Tim streelt me weer door mijn haar.
"Je kunt ook echt maximaal vijf minuten achter elkaar aan hetzelfde denken hè."
Tim geeft me nog een stevige knuffel. Hij houdt me vast alsof hij me nooit meer los wil laten, maar dan doet hij het toch. Ik draai me meteen om, kijk Tim aan met een voorzichtige glimlach.
"Ga je...."
Hij knikt.
"Blijf nog maar even liggen, ik ga de borstel vast halen."
Gebiologeerd staar ik Tim na, totdat hij in de badkamer verdwijnt.
Ik zie de borstel in gedachten al voor me, een stevige, rechthoekige borstel van dik, ongelakt hout met zachte, witte haren. Nu gaat het vooral om de andere kant, die harde achterkant. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het voelt als die met een flinke vaart op mijn billen terecht komt, dat moet toch ontzettend zeer doen.
Het duurt niet lang voordat ik daar achter kom. Tim komt de slaapkamer weer in, met de borstel in zijn rechterhand. De borstel lijkt kleiner dan ik me herinner, denk ik enigszins opgelucht. Tim verspilt weinig tijd meer aan plichtplegingen, in een oogwenk lig ik weer over zijn knie, in precies dezelfde positie als zonet. De borstel ligt voor me op het bed, klaar om gebruikt te worden.
Tim schuift mijn nachthemd een flink eind omhoog, hij legt zijn hand op mijn blote billen.
"Waarom krijg je dit pak slaag?"
"Omdat ik je niet meteen verteld heb wat er gisteren gebeurd is."
"Precies. En hoeveel tikken heb je verdiend, vind je?"
Wat moet ik daar nu op antwoorden? Veel in elk geval.
"Honderd," probeer ik aarzelend.
In al zijn serieusheid moet Tim toch even lachen.
"Honderd is best veel, dan kun je een paar dagen niet fatsoenlijk zitten. Laten we maar eens met twintig beginnen, twintig harde tikken met de borstel, tien voor elke bil. Je mag ze zelf tellen, na elke tik roep je luid en duidelijk hoeveel het er zijn."
Jemig, wat een circus, denk ik.
Tim pakt de borstel, legt hem op mijn linkerbil. Het voelt hard en koud. Automatisch knijp ik mijn billen samen. Knal! doet de borstel, mijn bil schrijnt en brandt meteen verschrikkelijk. Ik schreeuw, scheld, roep een heel arsenaal aan vloekwoorden. Tim laat me rustig uitrazen.
"Hoeveel?" vraagt hij als ik een beetje gekalmeerd ben.
"Een," zeg ik met bibberende stem.
"Goed zo."
De borstel glijdt over mijn billen naar de andere kant. Een doffe pets klinkt door de slaapkamer. Ik zet het weer op een gillen, maar nu gunt Tim me minder tijd. Hij laat het effect van de klap even goed tot me doordringen, dan komt meteen de volgende.
"Twee, drie, vier, vijf!" gil ik wanhopig.
Na vijf klappen pauzeert Tim even. Mijn billen branden alsof iemand ze tegen een gloeiend hete kachel gedrukt heeft. Ik weet zeker dat de blaren erop staan.
"Gaat het?"
"Ja", zeg ik snel, vooral om mezelf te overtuigen. Nog vijftien slagen te gaan, hoe ga ik dit ooit volhouden?
Tim gaat verder in hetzelfde tempo. Ik grijp het dekbed stevig vast, laat weer los, sla met mijn handen op het bed alsof dat de pijn in mijn billen weg kan nemen.
"Zes, zeven, acht, negen, tien!"
De volgende pauze.
"Tim, alsjeblieft," smeek ik, "ik kan niet meer, mijn billen gaan eraan zo."
"Je doet het anders prima. Je billen zien flink rood, maar verder lijkt er weinig aan de hand. Nog even volhouden, we zijn al op de helft."
"Ik kan echt niet meer," jammer ik.
"Wil je even een pauze? Maar dan gaan we daarna wel weer verder. Die laatste tien klappen ga je hoe dan ook krijgen, dus misschien kunnen we maar beter verder gaan. Dan heb je het maar gehad."
Tim wrijft met zijn hand stevig over mijn billen. Het is gevoelig, maar het lijkt ook alsof de pijn daardoor iets minder scherp wordt.
"Nou, wat wordt het," dringt Tim aan.
Ik weet het niet meer, ik kan niet meer helder denken. Het enige dat ik wil is dat die afschuwelijke brand in mijn achterwerk stopt, of in elk geval niet nog erger wordt.
"Doe maar wat jou het beste lijkt."
"Dan gaan we nu verder."
Ik zucht diep uit protest, maar de slagen gaan gewoon verder. Het idee dat we nu over de helft zijn helpt me nauwelijks. Ik gil, spartel met mijn voeten en wapper met mijn handen. Tim moet zijn best doen om me een beetje in bedwang te houden. Na een bijzonder venijnige klap schiet mijn arm naar achteren in een zielige poging om mijn billen te bescherm. Tim pakt me stevig bij mijn pols, duwt mijn arm aan de kant.
"Hoeveel?" vraagt hij ineens.
Met een schok dringt het tot me door dat ik al een paar slagen niet meer geteld heb. Shit, denk ik, was het nou dertien, veertien of vijftien?
"Nou?"
"Ik weet het niet meer," jammer ik.
"Dan zullen we opnieuw moeten beginnen."
Tim zegt het heel droog, maar zijn woorden slaan in als een bom.
"Nee!" gil ik. De tranen stromen over mijn wangen.
Tim legt zijn hand op mijn achterhoofd.
"Rustig maar, dit keer zal ik wel tellen."
Meteen klemt Tim mijn benen stevig vast tussen de zijne. Dan laat hij de borstel zijn werk doen. Rustig maar gestaag telt Tim de twintig slagen. Ik kan er niets meer tegen doen, spartelen, gillen, het helpt allemaal niet meer. Huilen is het enige dat me nog rest, huilen als een klein meisje dat een ontzettend pak op haar sodemieter krijgt.
Tim helpt me overeind. Heel voorzichtig laat hij me op de rand van het bed zitten. Hij veegt mijn haren uit mijn gezicht, kust me een paar keer zachtjes op mijn voorhoofd. Met een zakdoekje droogt hij mijn tranen. Het helpt weinig, want de tranen blijven stromen. Tim slaat voorzichtig zijn arm om me heen, ik huil rustig verder, het lijkt wel alsof er ergens een dijk doorgebroken is, zo stromen de tranen. Tim houdt me vast, drukt me stevig tegen zich aan, hij zegt verder niets.
"Het spijt me Tim," snik ik uiteindelijk.
"Mij niet," zegt Tim eerlijk. "Dit pak slaag heb je dik verdiend. Maar nu is het voorbij. Je bent mijn lieve, mooie, grappige, gekke Suzanna en ik houd heel veel van je."
"En ik van jou," zeg ik zacht, "al wou ik wel dat je iets minder sterk was."
Tim gunt me wat tijd om me wat op te frissen in de badkamer. Dan stopt hij me in bed. Vaderlijk slaat hij het dekbed over me heen.
"Hoe voel je je?" vraagt hij voorzichtig.
Ik voel van alles en nog wat: Pijn, mijn billen doen nog steeds hartstikke zeer, ook al is de ergste brand nu een klein beetje weggezakt. Verder voel ik me bevrijd en opgelucht, alsof er net een flinke onweersbui is geweest, en ook een beetje trots.
"Wil je nu wel even alleen zijn? Dan kun je een beetje slapen."
Ik knik.
Het kost me wat moeite om een comfortabele positie te vinden met mijn gepijnigde billen, maar uiteindelijk lukt het. Als snel dommel ik heerlijk weg. Ik wordt pas weer wakker als Laura ineens naast mijn bed staat. Ze heeft een dienblad met een kommetje soep en een bakje vers fruit bij zich. Ik glimlach. Zonder eten naar bed had Tim toch gezegd?
Laura zet het dienblad voorzichtig neer.
"Ben je ziek?" vraagt ze bezorgd.
"Nee, ik heb straf. Papa heeft me een pak voor mijn blote billen gegeven, daarna moest ik zonder eten naar bed."
"Niet!" roept Laura met een grote glimlach.
Ik trek Laura tegen me aan, ze krijgt een hele stevige knuffel.
"Slim meisje", fluister ik, "ik kan jou ook niets wijsmaken hè."
|
|
    
Tijgertje
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 04-2018
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 05 augustus 2018 - 09:43 am: |
|
Straffen uit liefde |
Wat een prachtige en liefdevolle manier van omgang. Weten wat de vrouw nodig heeft, duidelijkheid en een ondersteunende man bij het straffen. Gewoon omdat het nodig is. Ontzettend mooi geschreven. Zo herkenbaar en meeslepend.
Heerlijk om te lezen, dank je.
Groetjes tijgertje1029
|
MeneerM97
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 07-2018
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 augustus 2018 - 02:49 pm: |
|
Prachtig |
Hi Jip,
Wat een prachtig slot, beter dan dat ik had durven hopen. Mooi hoe het je lukt om een "normale", liefdevolle relatie waarbinnen spanking wordt geïntegreerd te beschrijven. Een verhaal met aandacht voor details - zonder dat het vervelend is - waardoor je je helemaal kan inleven in Suus & Tim. Laatste alinea is subliem.
Hopelijk blijf je schrijven, je hebt talent.
Groetjes, M
|
Artie
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 augustus 2018 - 10:11 pm: |
|
Top klasse! |
Beste Jip,
Met dit drieluik of trilogie heb je jezelf overtroffen. De heel goed opgebouwde spanning in de eerste twee delen, en de ontlading in deel 3. Toen ik las dat Laura bij een vriendinnetje bleef en Suus alleen naar huis ging dacht ik al dat het ging gebeuren, en dat was ook zo. Verrassend dat Tim al ervaren was.
Een topper is de omschrijving van de spanking. Hoe Suus over de knie ligt en hoe ze reageert, zo goed beeldend beschreven, alsof je haar zelf over de knie hebt. Daarbij doseer je de spanning (hoe hard, hoe lang, pauze, meetellen, weer opnieuw beginnen) werkelijk heel goed. De reacties van Suus tijdens en na het pak slaag en het verrassende slot met Laura. Werkelijk klasse!!
Vermoedelijk niet je bedoeling, maar je laat nog ruimte over voor een vervolg, gegeven de ervaring van Tim en dat het waarschijnlijk niet bij één straf cessie voor Suus blijft. Ook Laura kan in de gevaren zone komen.
Groetjes
Artie
|
Jip
Productief lid
Bericht Nummer: 38
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 12 augustus 2018 - 06:23 pm: |
|
Dank!!! |
Lieve mensen,
Wat een leuke reacties! Dank jullie wel!
Zoals jullie al wel zullen vermoeden (deel 1 verscheen 2 jaar geleden) heeft het me aardig wat moeite gekost om dit vervolgverhaal te voltooien. Ik heb heel wat scenario's de revue laten passeren, de een nog waanzinniger dan de ander, maar uiteindelijk ben ik toch in de buurt van mijn eigen ervaring gebleven. Dat werkt toch het beste, voor mij wel althans.
Na dit deel is het echt mooi geweest met Benzinepech, als er nog een opening voor een vervolg in zit, dan is dat echt per ongeluk. Ik ga wel door met schrijven, hoe lang het duurt voordat dat weer tot een verhaal leidt, kan ik echter moeilijk zeggen. Inspiratie komt en gaat bij mij op een nogal onvoorspelbare manier. Soms kan het jaren duren, zoals jullie gemerkt hebben  .
Het is grappig om te bedenken dat ik dit vervolg nooit geschreven had als een aantal van jullie dat niet gesuggereerd had in de reacties. Iedereen die daarop aangedrongen heeft: bedankt voor het idee en de inspiratie. Zo zie je maar waar het leveren van commentaar toe kan leiden.
Groetjes,
Jip.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?