| Gepost op zondag 11 juni 2017 - 10:49 pm: | 
|
|
De Nieuwe Baan deel 2, waarin Alice de andere kant van haar collega leert kennen
Mijn ouders waren verbaasd dat het me zo snel was gelukt om een baan te vinden, dat hadden ze niet verwacht! Mijn vader was zelfs een beetje trots, al zei hij dat natuurlijk niet. Wat ik er uiteraard niet bij had verteld was dat ik van mijn aanstaande baas al een pak billenkoek te pakken had.
De ochtend van mijn eerste werkdag was ik wel een beetje nerveus. Ik realiseerde me opeens dat ik helemaal niet wist wat ik moest aantrekken, dus ging ik maar gewoon als mezelf. Het was nog zomers weer, dus had ik zwarte jeans en een zwart t-shirt aan, net als toen ik ging solliciteren.
Om een goede indruk te maken was ik er vroeg, maar Linda was er ook al en ze deed de winkeldeur voor me open. Ze droeg weer een strak truitje en een blauwe spijkerbroek, net als de vorige keer.
“Je bent dus niet hard weggelopen toen Daniël over straf op je billen begon,” zei Linda toen we in de winkel stonden.
“Nee,” zei ik, “net als jij.”
“Touché,” zei Linda. “Ik ben het gewend van thuis, en ik had het geld nodig.”
“Precies dezelfde reden als ik,” zei ik. “Gelukkig hebben we allebei een kont die tegen een stootje kan.”
Linda keek naar mijn achterwerk. “Je hebt wel een buffer ja.”
Hoelang werk je hier al?” vroeg ik.
“Zeven maanden. Ik zal je even laten zien hoe alles werkt hier.”
Linda leidde me de winkel rond en legde uit hoe de kassa en de pin-automaat werkte. Kinderspel, dacht ik.
“Alle producten hebben het prijsje erop en zo niet kan je het label scannen,” besloot ze. “Gaat wel lukken toch?”
Ik knikte. “Zeker.”
Het was nog steeds geen tijd om de winkel open te doen, toen Daniël binnen kwam.
“Goedemorgen dames,” zei hij. “Keurig op tijd Alice, heel goed. Kom maar verder, dan regelen we meteen je contract.”
Ik liep achter hem aan naar het kantoortje en zag daar weer het bijna lege bureau dat ik al van zo dichtbij had gezien.
“Ga zitten.”
Ik ging aan het bureau zitten tegenover mijn nieuwe werkgever.
“Hier is je contract. Proefperiode is één maand. Alles wat we hier verdienen bovenop de verwachte inzet verdelen we onder ons drieën. Verder staat op de tweede pagina de clausule waar we het over hebben gehad. Het komt er op neer dat ik je straf mag geven in de vorm van slaag op je billen op ieder moment dat ik dat nodig vind.”
Hij schoof de papieren naar me toe en inderdaad, het stond er bijna letterlijk. Ook stond er dat er op verzet of protest tegen straf zonder uitzondering consequenties zouden volgen, met in het uiterste geval ontslag.
Hij schoof een pen naar me toe. Ik tekende. Daarna tekende hij.
“Mooi,” zei hij. “Aan het begin zal je wel wat fouten maken, maar dat is heel normaal. Iedereen moet leren, dus maak je niet meteen zorgen als je de eerste tijd veel over de knie gaat.”
Ik slikte even.
“Is het dan niet beter om coulant te zijn, als ik in het begin toch moet leren?” vroeg ik zachtjes.
“Natuurlijk zal ik coulant zijn,” zei Daniël, “ik stuur je echt niet meteen weg als je dingen verprutst. Dan krijg je gewoon een pak op je billen.”
Ik werd even bang dat ik een grote fout had gemaakt door het contract te tekenen. Aan de andere kant was ik nog gewoon in mijn proeftijd, dus ik kon er nog altijd vandoor gaan. En Linda werkte hier al meer dan een half jaar!
“Ik zal mijn best doen om een goede werknemer te zijn,” zei ik iets plechtiger dan ik het bedoeld had.
“Mooi,” zei hij weer.
Hij stond en automatisch ging ik ook staan. Hij kwam naar me toe en deed de deur naar de winkel voor me open.
“Als je vragen hebt, stel dan ze dan aan Linda. Veel succes met je eerste werkdag.” Hij gaf me een flinke pets op m’n kont.
Ik liep de winkel in. Die was inmiddels open en er stonden twee klanten verbaasd naar de uitgestalde prullaria te kijken. Ik ging naast Linda achter de toonbank staan.
“Het is wel echt rotzooi allemaal hier hè,” fluisterde ik.
Ze keek me boos aan en heel even dacht ik dat ze beledigd was omdat ze zelf haar huis vol met die troep had staan.
“Niet zeggen!” fluisterde ze. “Als Daniël hoort dat je zoiets zegt waar klanten bij zijn, ben je nog niet jarig!”
“Sorry!” fluisterde ik terug.
De klanten hadden niks gehoord, want ze kochten allebei voor ruim 50 euro aan beeldjes en een wandklok in de vorm van een banaan. Ik mocht de tweede klant helpen en het ging in één keer goed. Zoals ik al dacht was het werk een peulenschil.
Linda keek me goedkeurend aan.
“Ik ben blij dat je mijn nieuwe collega bent,” zei ze. “Ik hoef je tenminste niks twee keer uit te leggen.”
Het werk bestond vooral uit klanten helpen, de winkelvoorraad aanvullen en cadeaus inpakken. Niet heel opwindend allemaal maar Linda was een aardige meid, dus ik zag mezelf dit werk wel even volhouden.
Halverwege de dag, toen het even rustig was, kwam Daniël de winkel binnen. Zoals hij rond keek, leek het een beetje op een inspectieronde.
“Linda, kijk eens naar de deurmat,” zei hij opeens.
Linda liep naar hem toe en keek.
“Ik ging hem net uitkloppen,” zei ze haastig.
“Vooruit,” zei Daniël en hij gaf haar een harde klap op haar kont.
Linda haastte zich naar de mat om hem uit te kloppen. Intussen wendde Daniël zich tot mij.
“Bevalt het je tot nu toe?” vroeg hij.
“Ja,” zei ik, “ik vind het leuk en ik snap hoe alles werkt.”
“Mooi,” zei hij en ging zijn kantoor weer in.
Toen Linda en ik weer samen achter de toonbank stonden, vroeg ik: “Geeft Daniël je vaak straf?”
Linda knikte.
“Best wel, met name in het begin, ik leerde niet zo snel als jij. Hij is heel streng, dat zal je nog wel merken.”
De rest van de dag ging eigenlijk gewoon heel goed. Linda vertelde me wat ik kon doen als er geen klanten waren om te helpen en de uren vlogen voorbij. Om vijf uur kwam Daniël zijn kantoor uit. Hij had zijn jas al aan.
“Ik ga vast,” zei hij. “Hoe vond je je eerste werkdag, Alice?”
“Leuk,” zei ik. Ik meende het.
Hij knikte tevreden. “Linda, sluit jij af?”
“Ja,” zei ze opgewekt. En Daniël vertrok.
Na sluitingstijd controleerde Linda de kassa en ik zette nog een paar beeldjes op hun plek.
“Deze is fucking lelijk,” riep ik naar Linda. Ik pakte het beeldje van een plank en draaide me naar haar om, maar het materiaal was gladder dan ik dacht en ik liet het zomaar op de grond vallen. Niet in duizend stukjes, maar wel veel.
“Shit, shit, shit!” zei ik.
Ik knielde en begon de scherven bij elkaar te vegen met mijn handen. Linda kwam aanlopen met stoffer en blik.
“Veeg hier maar mee,” zei ze.
Toen ik zeker wist dat alle scherven waren opgeveegd en weggegooid, bracht ik het stoffer en blik terug. Linda stond met haar armen over elkaar toe te kijken.
“Ik ben blij dat het niet gebeurde toen Daniël er was,” zei ik tegen haar. “Anders had ik nu zeker een pak voor m”n billen te pakken.”
“Maar ik ben er wel,” zei Linda, “en je hebt gelijk, voor zoiets krijg je zeker een pak voor je billen.”
Het drong niet meteen tot me door wat ze bedoelde, maar ik schrok toen ik haar dacht te begrijpen.
“Bedoel je dat jij mij nu straf gaat geven?” zei ik geschokt. “Dat kan toch niet, we zijn even oud!”
“Nou en?” zei Linda bazig. Ze stond met haar handen in haar zij. “Als Daniël er niet is, ben ik je leidinggevende. Als ik het nu niet doe, doet Daniël het morgen wel. Als hij je dan al niet meteen ontslaat omdat je je straf weigerde.”
Ik zuchtte.
“Je hebt natuurlijk gelijk. Ik heb straf verdiend omdat ik dat beeldje kapot heb laten vallen.”
“Inderdaad,” zei Linda. “Naar het kantoor, nu.”
Ze gaf me een harde klap op mijn kont, precies zoals Daniël eerder bij haar had gedaan. Ik liep het kantoor in en Linda kwam achter me aan.
“Doe je broek uit,” zei ze.
Ik deed mijn broek en zag dat Linda op één van de stoelen was gaan zitten. Ze klopte met haar handen op haar bovenbenen.
“Kom over mijn knieën liggen,” zei ze.
Ik zei niks, maar gehoorzaamde. Zo was ik het gewend van thuis, over de knie bij mijn vader of mijn moeder, maar het voelde nu heel vreemd om zo van iemand van mijn eigen leeftijd straf te krijgen. Ik voelde hoe haar hand mijn slipje tot vlak onder mijn billen naar beneden trok.
“Thuis krijg ik altijd op mijn blote billen, en van Daniël trouwens ook, dus zo ga ik je ook straffen.”
Ze legde haar hand op mijn kont.
“Ik krijg het thuis ook zo,” zei ik.
“Mooi,” zei ze, precies zoals Daniël dat zou zeggen. “Denk erom, houd je handen op de grond.”
“Ja Linda,” hoorde ik mezelf zeggen.
Toen begon ze te slaan. Ze sloeg niet snel, maar wel hard, alsof ze voor elke klap uithaalde. Ik beet op mijn lip, maar konden kreetjes van pijn niet onderdrukken. En net toen ik aan het trage tempo en de harde klappen gewend was, ging ze sneller achter elkaar slaan, maar met dezelfde kracht. PATS PATS PATS PATS PATS! steeds sneller achter elkaar. Au! Au! Au! Au!! reageerde ik op bijna elke klap. Ze gaf me echt straf. En terwijl ze uit alle macht mijn billen bewerkte, begon ze me nu ook terecht te wijzen.
“Je hebt een flinke straf verdiend, Alice,” zei ze tussen de klappen door.
“Au! Au!! Ja Linda!,” riep ik uit van de pijn.
“Je bent een stoute meid!”
“AU!! Ja Linda!”
“Zeg het!”
“Ik ben Au!!! een stoute Au!! meid! Au!! Au!!!!”
“Stoute PATS! PATS! Meid! PATS PATS PATS PATS PATS!
Ze sloeg nog en paar minuten door terwijl de tranen allang in mijn ogen stonden en er zelfs een paar over mijn wangen rolden.
“Sorry!!” riep ik. “Ik zal het nooit meer doen!”
“Zal je voortaan voorzichtig zijn?” riep Linda, nog steeds hard op mijn billen slaand.
“Ja, ik beloof het!!” riep ik.
“Goed zo,” zei ze toen. Ze stopte met slaan en legde haar handen op mijn arme billen. Ik ademde hard en probeerde te stoppen met snikken.
“Sta op,” zei ze. Ik stond op van haar schoot en keek haar met betraand gezicht aan.
“Wat zeg je dan?” vroeg Linda.
Ik wist meteen wat ze bedoelde.
“Bedankt dat je me hebt gestraft, Linda.” Zo ging dat thuis ook.
Linda pakte van de vloer naast de stoel haar handtas op en stond ook op.
“Je hebt nu straf gekregen voor het breken van dat beeldje,” zei ze, “maar ik wil zeker weten dat je voortaan net zo goed naar mij luistert als naar Daniël.”
“Dat beloof ik,” zei ik meteen. Ik veegde een traan weg.
“Bewijs het maar,” zei ze. Ze reikte in haar handtas en haalde er een houten haarborstel uit.
“Als je meende wat je net zei, vraag je me nu om je te straffen met deze borstel,” zei Linda.
Ik geloofde mijn oren niet en werd een beetje bang. Ik zou toch niet echt nog meer slaag krijgen? Maar als ik het niet zou vragen was mijn belofte niks waard.
“Wil je me alsjeblieft straffen met de haarborstel?” stamelde ik bang.
“Keurig,” zei Linda.
“Omdat je het zo beleefd vraagt, zal ik het doen. Buig voorover en zet je handen op het bureau. Nu.”
Weer gaf ze me een harde klap op mijn kont, die erg hard aankwam na het pak slaag dat ik al had gehad. Weer gehoorzaamde ik en stond meteen in de positie die van me werd gevraagd. Ik merkte dat ik beefde en Linda zag het.
“Kom nou,” zei ze, “die kont van jou kan wel wat hebben.”
“Ja Linda,” zei ik automatisch.
“Je krijgt er twintig met de borstel,” zei ze “en ik wil dat je ze telt.”
“Ja Linda,” zei ik weer.
PATS!!!! Ze had echt uitgehaald, wat een klap! De tranen waren meteen weer terug. Ze wilde me een harde les leren en dat lukte.
“Eén...” snikte ik.
PATS!!!
“Twee...”
Elke klap was vreselijk hard, bij 14 stond ik te janken als een klein kind.
PATS!!!!
“19....”
PATS!!!!!!!
“20!” huilde ik tenslotte. Ik durfde geen vin te verroeren.
“Heb je nog iets te zeggen?” vroeg Linda.
“Bedankt dat je me gestraft hebt, Linda,” stamelde ik.
“Graag gedaan. Je mag je broek weer aantrekken.”
Dat was gemeen en ze wist het. Broeken over net gespankte billen maken de pijn er niet bepaald beter op. Maar ik kon moeilijk in mijn blote kont over straat, dus er zat niks anders op.
We verlieten samen de winkel. Linda zette het alarm aan en deed de deur op slot.
“Ben je er morgen ook weer?” vroeg ze.
“Ja,” antwoordde ik.
“Je weet dat je dat pak slaag verdiend had, hè,” zei ze.
“Ja, ik weet het,” zei ik. “Ik had veel voorzichtiger moeten doen met de spullen in de winkel en ik had meer respect naar jou moeten tonen.”
“Inderdaad,” zei ze. “Sommige meisjes moeten dat op de harde manier leren.”
Ze kneep me in m”n bil, waardoor ik bijna een meter de lucht in sprong. Ze grinnikte. “Helemaal meisjes met een kont zoals die van jou!”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
De eerste werkdag 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?