Er wordt gespeeld met de mind van een makkelijk slachtoffer, tot dat slachtoffer voor eeuwig van haar wilt zijn.
Wandelen is altijd iets wat ik leuk vind om te doen. En toch op een dag leek dat flink mis te zijn gegaan. Ik herinner het me nog goed. En het heeft mijn leven veranderd. Het begon allemaal toen ik een bericht kreeg van een vriendin van mij. Ze vertelde me in dat bericht dat ze een nieuwe boomhut had gevonden in het bos waar ik meestal loop, en dat het zeker de moeite waard was om het te bekijken. Dat was voor mij reden genoeg om weer is een wandeling te maken, door dat mooie bos.
Het was al schemerig toen ik een voet buiten mijn huis zette. Het was bewolkt, dus van de zon had ik geen last. Ik liep voort naar het bos.
"Daar ben je."
Ik hoor plotseling een vrouwelijke stem achter mij. Ik draai me snel om, en zie de vriendin die mij het bericht had gestuurd. Haar naam is Yvette. Haar stem klink zacht en lief. Ik keek haar met mijn verwarde ogen aan, terwijl de hare, fel en doordringend, naar de mijne keken. Een stel prachtige ogen waar je voor altijd naar zou kunnen kijken.
"Wat doe jij hier?" vraag ik met grote verbazing.
"Ik wachtte op jou natuurlijk."
"Maar... We hebben toch niet afgesproken?"
Ik dacht terug aan het berichtje die ze me stuurde, het klonk echt niet alsof we daar samen heen zouden gaan.
"Ja zeker wel. Ik heb de hele middag op je gewacht."
Een lach verschijnt op haar gezicht, een liefelijke en toch verdachte lach.
"Waarom belde je dan niet? Ik wist niet dat je op me wachtte."
Ik voel me spontaan schuldig, misschien keek ik te oppervlakkig naar het bericht. Als ik heel eerlijk ben hebben Yvette en ik de afgelopen tijd iets. Alsof onze vriendschap niet genoeg is. Maar deze vrouw kan soms overkomen als een echte psychopaat. Ze was altijd open naar me over haar vorige relaties. Die leken niet lang te duren. Ze heeft haar maniertjes, op verschillende gebieden.
"Mijn telefoon was leeg."
Ze haalde haar schouders op.
"Maar ik ben blij dat je er bent."
De lach keert terug op maar mooie gezicht. Ik kan het niet helpen, of er verschijnt een zwakke lach op de mijne. Haar ogen vertelde me dingen. Dat ze iets van plan was, maar dat ik me geen zorgen hoefden te maken. Dat het allemaal goed zou komen. En ze was zo mooi...
"Ik heb iets meegenomen."
Haar oogcontact verbrak, maar ik bleef naar haar gezicht kijken. Voor ik het wist had ze een touw in haar hand.
"Is het niet mooi?"
"Ja, prachtig," zei ik met een zachte stem.
Ze lachte. Ik kon wegvaren in haar lach, het had iets bijzonders.
"Kom is."
Ze stak haar hand uit, terwijl ze wachtte op me. Ik legde mijn hand verward in het hare, terwijl ik mijn ogen niet van haar gezicht af kon houden. Ik voelde hoe het touw om mijn pols werd gewikkeld. Steeds vaker, en steeds strakker. Op de een of andere manier ging er geen belletje bij me rinkelen. Ik voelde me goed. Verrassend goed.
"Zo. Vertrouw me, dit wordt leuk."
Ze trok zachtjes aan het touw en stapte achteruit. Ik volgde haar zonder na te denken. Wat was er met me aan de hand? Ze liep naar een boom en trok iets harder aan het touw, waardoor mijn arm een beetje omhooggetrokken werd. "Wat doe je?" Vroeg ik sloom.
"Ik speel met je," zei ze zelfverzekerd.
"Waarom?"
"Omdat ik dat leuk vind, jij niet?"
Haar ogen keken me weer doordringend aan. Ik knikte, zonder er echt over na te denken. Ik kon helemaal niet helder nadenken.
"Mooi."
Ze bond het touw vast aan een tak van de boom. Mijn arm hing er losjes aan.
Voor ik het wist waren mijn beiden armen losjes vastgebonden. En ik leek het leuk te vinden.
"Kniel," commandeerde ze.
Ik deed was ze vroeg. De grond was koud en nat, maar het boeide me niet. Het maakte me blij zodra ik deed wat ze me vroeg. Het gaf me een bevredigend gevoel. Nu pas strekten mijn armen helemaal uit.
"Kijk me aan."
Ze duwde zachtjes mijn kin omhoog. Haar ogen keken dwars door mijn ziel. Ik wilde er voor eeuwig naar kijken. Voor eeuwig. Ze glimlachte.
"Kijk is naar jezelf. Je verstand en geest zijn zo makkelijk. Je bent onderuit gezakt in een blik. Dat is nog nooit zo snel gegaan. En nu, ben je helemaal van mij."
Ik wist niet zo goed waar ze het over had. Ze speelde met me, ik kreeg het langzaam door. Maar tegenstribbelen zat er niet in. Ik peinsde er niet over. Ik wilde dit.
"Ontspan."
Ze legde een hand op mijn schouder en begon het zachtjes heen en weer te schudden, waardoor ik automatisch verder in de touwen zakte. Mijn mond gleed langzaam open, mijn spieren wilden niet meer werken. Ik wilde niet dat mijn spieren meer werkten. Ik wilde ontspannen, zoals ze me vroeg.
"Dit is wat je wil, toch? Je wilt graag doen wat ik zeg. Je wilt me graag blij maken," zei ze.
Ik knikte.
"Dan zeg je 'ja, meesteres'."
"Ja, meesteres."
De woorden gleden comfortabel uit mijn mond.
"Mag ik een glimlach?" vroeg ze, terwijl mijn kin nog steeds haar hand doorboorde.
Totaal ontspannen. De hoeken van mijn lippen krulden langzaam omhoog. Een ware glimlach. Een glimlach die mijn kriebels en gedrogeerde gevoelens uitte. En ik was zo blij dat ze die kriebels door had.
"Daar is het. Kijk is," zei ze vrolijk.
Ze grinnikte. Ze liet mijn hoofd los en liep naar achteren. Even later kwam ze terug met iets in haar hand. Ik wilde er niet naar kijken, alles wat ik wilde zien was haar. Alles wat ik doorkreeg was dat het lang en dun was.
"Kijk naar de grond," commandeerde ze weer.
Ik keek snel naar de grond, maar op dat moment gingen de kriebels weg. Het prettige gevoel dat door mijn lichaam stroomde. Ik kijk snel weer op naar haar, ik wilde die kriebels terug. Haar zachte, bijna lichtgevende ogen keken me streng aan. Mijn lippen krulde automatisch weer. Uit het niets voel ik een pijnlijk steek tegen mijn benen slaan. Een zweepslag. Ik schrik. Dat deed veel zeer. Ik word meteen een beetje terug in de realiteit getrokken. Wat gebeurd er? Ik zit vast. Mijn kin wordt weer omhoog getrokken, daar zijn ze weer. Die prachtige ogen, ik wilde er voor eeuwig naar staren. De lach keerde terug op mijn gezicht en meteen zak ik weer verder in de touwen.
"Waarom luisterde je niet naar mij?" vroeg ze streng.
"Ik... Ik wil naar u kijken, meesteres."
"Maar ik vroeg je naar de grond te kijken."
"J-ja, meesteres."
Ik keek snel weer naar de grond nadat ze mijn kin losliet.
"Goed zo," zei ze trots.
Haar beloning maakte me blij, maar toch gingen de kriebels langzaam weg. Ik kon het niet helpen, ik wilde haar zien. Ik keek snel weer omhoog om haar prachtige ogen te zien, maar in een ruk volgde er weer een slag met de zweep tegen mijn been. Een kreun, of eerder een grom vloog uit mijn mond. Ze hurkte neer en keek me aan. Ze glimlachte naar me. Ik lachte zwakjes terug. Het maakte me niet uit of ze me zeer deed, ik wilde naar haar kijken. Ik wilde haar blij maken.
"Volgens mij is er iemand een beetje verliefd op me geworden of niet?" vroeg ze plagerig.
Ik grinnikte dronken.
"Dat dacht ik al. ik beschuldig je niet, dat gebeurd bij iedereen."
Ze strekte haar benen weer. Mijn ogen volgde haar gezicht.
"Je voelt je goed als je me blij maakt, toch?" vroeg ze.
Ik knikte heftig: "Ja, meesteres."
"Weet je wat mij heel erg blij zou maken?"
Ik luisterde afwachtend naar haar.
"Als ik deze mooie zweep hier op je rug mag uitproberen. Mag dat?"
Ze sprak met haar lieve stem. De woorden drongen niet helemaal tot me door. Ik grinnikte weer.
"En raad is? Elke keer als jij zo'n lekkere slag tegen je rug krijgt, voelen die kriebels steeds beter. En wil je nog liever naar me kijken. Maar ook als je niet naar me kunt kijken blijven die kriebels spelen door je bloedvaten. Oké?"
"Ja, meesteres."
Ik lachte een beetje stoned. Ze liep achter mij langs en pakte de onderkant van mijn shirt. Ik hoorde de schaar mijn shirt rustig kapot knippen. Langzaam gleed het stuk stof van mijn lichaam. Zachte, rustgevende gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Ik ga meesteres blij maken. En ik zal me steeds beter voelen. Steeds beter. Door de gedachtes alleen al voelde ik me goed. Haar zachte vingers raakten mijn rug aan. Weg was de rest van mijn bovenkleding. Nu was mijn bovenlichaam helemaal bloot. De slome glimlach verdween niet van mijn gezicht.
"Klaar?" "Ja, meesteres"
Een harde steek tegen mijn rug en meteen volgde er een golf van blijdschap door mijn lichaam. Dit was geweldig.
"Deed dat zeer?"
"Ja, meesteres."
"Voel je je nu beter?"
"Ja, meesteres."
Ik grinnikte. Meteen voelde ik nog een zweepslag. En nog een. En nog een. Mijn adem versnelde geleidelijk. Nog een. Nu begonnen er geluiden van vermoeidheid uit mijn mond te vliegen. En nog een.
"Ben je moe?"
"Nee, meesteres."
Ik kon meer aan. Ik deed het voor haar. Ik voelde me geweldig. Nog een zweepslag. Mijn rug begon nu echt pijn te doen. Ik hijgde. En nog een. En nog een. Mijn zicht werd langzaam een beetje dof. Het was vreemd. En nog een. Ik kreun. Ik voelde iets lang mijn rug glijden. Bloed. Het idee maakte me een beetje bang. Weer voelde ik die ondragelijk steek. En nog een zweepslag. Nog een. Nog een. Mijn kreunen veranderde in gillen. Mijn polsen begonnen door de touwen te knellen. Het zweet liep over mijn voorhoofd. En nog een.
"S-stop"
Er was iets mis. Dit is niet wat ik wilde. Hoe heeft ze me in deze situatie geleid? Nog een.
"Ik smeek je!"
Ze ging op haar knieën zitten en keek me aan. Ik keek met angst naar haar.
"Je vertelde me dat dit was wat je wilde."
"I-ik..."
Ik was verward. Ik wilde dit, en toch wist ik dat dat kwam door haar. Ik zat vast in een mentale staat waar ik nooit om had gevraagd. Het kwam door haar, het kwam door haar ogen. Ik keek op naar die ogen. Ze waren vel blauw.
"Ik weet dat je betoverd bent door me. Dat doe ik expres. Je bent in trans, en je kan er niks tegen doen. Maar dat wil je toch niet? Ik vertelde je dat je moest vertrouwen, alles komt goed. Oké?" sprak ze.
Ik durfde geen antwoord te geven. Ze streelde met haar hand over mijn wang. Mijn adem vertraagde langzaam weer. Ik knikte zachtjes. Ik kon haar vertrouwen. Dat is wat haar ogen mij vertelde. Ogen waar ik voor eeuwig naar wilde kijken. Voor eeuwig. Ik was door haar betoverd, maar ik vond het niet erg. Ik vond het... geweldig.
"Ik ben heel erg trots op je," zei ze met een lach.
Haar armen omhelsden me. Ik legde zachtjes mijn kin op haar schouder. Ze is trots op me. Langzaam verscheen de lach weer op mijn gezicht.
"Nou, ik ga even weg. En ik laat je hier zitten, maar ik kom terug. Hoe langer je op me wacht, met elke seconde, ga je je steeds beter voelen. Je voelt steeds meer kriebels in je lichaam, en je verlangt steeds meer naar mij. Oké?"
"Ja, meesteres."
Ze stond op en liep weg. Ik zag haar uit mijn zicht verdwijnen. Nu moest ik op haar wachten. Ik kon haar vertrouwen. Ze kwam terug. Ik wist het zeker. Minuten gingen voorbij, en ik merkte dat de hoeveelheid kriebels in mijn lichaam weer steeds groter werd. Ik kon het niet helpen, ik begon zachtjes te grinniken.
Dit voelde geweldig. Zo meteen komt ze terug en ik kan niet wachten. Dan zie ik die mooie ogen weer en kan ik haar weer blij maken. Het geweldige gevoel stroomde door mijn lichaam. Ik kreeg niks meer om mij heen mee. Het was allemaal een grote blur. Ik zat vast in dat geweldige gevoel en ik smakte er met water in mijn mond naar. Ik kwijlde ervan. Dit was geweldig.
Ik was van haar. Haar bezit. Ik was een zooitje, maar het boeide me niet. Ik kon voor eeuwig op haar wachten. Voor eeuwig. Voor eeuwig.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?