sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Zuna Nieuw lid Bericht Nummer: 1 Aangemeld: 06-2013 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op zaterdag 29 juni 2013 - 05:14 am:    Tips, advies Hey allemaal, Ben nieuw hier, zeker ook in dit wereldje en ben op ontdekkingsreis, opzoek of ik hier thuis hoor. Ik hoop een aantal mensen te kunnen vinden die berijd zijn mee te denken, zonder al te veel oordelen. Ik wil, zoveel mogelijk verschillende perspectieven verzamelen over een aan tal dingen, zodat ik vlot maar wel overwogen ontwikkelingen kan doormaken. Allereerst een klein beetje voor geschiedenis wat me hier brengt. Ik heb een merendeel van mijn leven te maken gehad met mishandeling, ik vond partners die mij niet vrijwillig domineerde en ben verkracht. Begrijpelijk, heb ik een afkeer tegen geweld ontwikkeld. Ironisch genoeg wilde ik met geweld, het geweld uit mijn relaties. Wat tot dusver faalde. Ben nu samen met een lieve mooie jongen, een schatje en een doetje in zijn kern, maar zelfs met hem ontwikkelde er een gewelds spiraal, tegen beide onze wil in. Nu zijn we kort uit elkaar, ik ben op "vakantie" naar het buitenland. Heb al meerdere therapien gevolgt en heb ook een afspraak staan vrijwel direct als ik terug kom, tevens gaan wij rond de tafel zitten met huiselijk geweld. Vast beraden, deze hardnekkige patronen te willen veranderen, in een leefbare en gezonde vorm. Ik weiger kinderen, voordat ik een veilige omgeving kan garanderen, zelfs al duurt het tot mijn. Veertigste en ben ik miss te oud.Op dit punt weten wij niet of wij instaat zijn dit te doorbreken. Dat er iets ingrijpends moet veranderen mag wel duidelijk zijn, met of zonder hem. Maar dat ik graag met hem verder zou gaan is ook een understatement. Na afstand genomen te hebben en veel gelezen, met betrekking tot dominantie en gedrag, werd ik geraakt als door de bliksem. Voor het eerst in mijn leven, is dominantie, niet perdefenitie slecht! Het jarenlange ontkennen en afgestraft worden, maakt juist dat het ongecotroleerd geuit word en niet acceptabel grens overschrijdend. Ik verlang er nu hevig naar om een domme te worden. Niet zomaar, omdat ik dan de macht heb en met een zweep "mag"zwaaien. Nee, juist omdat ik ziels veel van hem en inmiddels ook van mezelf hou en zijn grenzen haarscherp te kunnen zien en te respecteren! Een gecontroleerde manier vinden, waarop ik mij kan en mag uiten, zonder dat het schade aanricht of dat ik explodeer, maar juist de band versterkt. Tevens beangstigt dit verlangen me, heel erg. Ik een dominante vrouw? Kan dat wel? Mag dat wel en meteen voel ik de spanning van de drie mensen die het langst mijn leven gedomineerd hebben. Ik zal fouten maken, als onervaren domme. wat zijn daarvan de gevolgen dan? Als ik hem maar niet voor de rest van zijn leven verpest.... Ik heb het jarenlang afgehouden onder het mom, das spelen met vuur en wat als trauma's naar boven komen. Een gevaarlijk en grijs gebied. Maar wat als ik eraan toe ben, om zo een deel van mijn verleden te verwerken. Kan dat uberhaupt? Wat ik er ook gek aan vind, is dat ik niet bepaald aangetrokken voel hem te slaan met een zweep of slaan in algemeen. toch is een fantasie die menu al dagen plaagt, zeker een dom, sup verhouding...: wanneer ik terug thuis kom, hem spontaan een keer te bevelen, naast het bed te gaan zitten op de grond, vol overgave. GEEN TWIJFEL. Hem daar te laten zitten, wachtend in stilte. Totaal niet sexueel en gewoon met kleren aan. Maar na maanden ruzie met steeds meer oplopende spanning, voel ik me helemaal week en warm worden. Ik kan niet meer boos zijn. Ik wil hem aaien en verzorgen, me in zijn schoot werpen en vandaaruit ben ik zijn sub. ... Zucht. Probleem is, hij weigert iets van mij aan te nemen. Hij vind het moeilijk en eng. Helaas, heb ik hem in mijn on ervarenheid verkeerd benaderd, wat zijn twijfel niet meer dan reeel maakt. Ik wil hem verleiden, tot hij zich wil overgeven en kan vertrouwen. Verantwoordelijkheid nemen van mijn kant, zie ik als een vereiste. Op dit punt weet ik echter niet hoe ik dat goed kan samen laten vloeien met mij o zo sterke drang hem te domineren, waarin een twijfel van hem een trigger is tot rood licht voor mij. Geduld en lief zijn voor mezelf, kunnen helpen, maar echt goed licht me dat nu niet. En dit is, ALS hij uberhaupt, een sub wil/kan zijn. Ik ervaar hem als een switch, met angst voor overgave. Hij heeft zijn twijfels. Maar meestal ken ik hem beter dan hij zelf en duurt het een paar maanden voor hij er zelf achter komt;). Maar ook dat maakt me onzeker en bang, als ik hier maanden op moet wachten, zit het alweer verkeerd en met pijn in mijn hart kan ik hem dan beter laten gaan, das gezonder voor ons bijden. Bedankt voor het lezen, het was fijn om het hier kwijt te kunnen. Zuna