sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Groentje Bevlogen lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 2 Gepost op zondag 29 oktober 2006 - 11:16 am:    deel twee, de terugreis, waarin ze terugdenkt aan de gebeurtenissen van die avond “En dan schreeuwt ze en dan zwijgt ze en ik schreeuw en zwijg naar hahahaar… we gaan hoe dan ook vandaag nog uit elkaar!” Luid zingend toefde ze met haar autootje over de afsluitdijk. Hoewel het midden in de nacht was, ze een dag hard werken erop had zitten en een enerverende avond, was ze nog klaarwakker. “Cd van jou, cd van mijijijij, cd van ons allebeieieiei” Eigenlijk toch wel raar dat ze nog zo wakker was. Ze had zich zorgen gemaakt over de terugrit. Angst dat ze achter het stuur in slaap zou vallen maar dat was dus echt niet nodig geweest. Ze lachte hardop. “Je bent echt niet goed wijs!” grinnikte ze tegen de achteruitkijkspiegel. Het was ook eigenlijk te belachelijk voor woorden. Nog geen twee uur geleden had ze zich genadeloos op de billen laten slaan. Het had zo ongelofelijk veel pijn gedaan! Ze had geschreeuwd, gesmeekt dat hij zou stoppen. Daarna had ze in de hoek mogen bijkomen, had toen nog eens op haar bips gekregen en uiteindelijk had ze ietwat trillend met hem zitten napraten. Na een half uurtje had hij gezegd dat ze er rustiger uitzag. Zelf wist ze nog niet goed wat ze voelde. Behalve haar billen dan, mijn god! Haar hoofd was één brei van gedachtes die allemaal aandacht wilden. Was ze echt rustiger ervan geworden? In ieder geval was de spanning uit haar lijf, in zoverre had hij wel gelijk. Pas nu ze in de auto zat merkte ze, toch nog enigszins verbaasd, dat ze inderdaad zich anders voelde. Ze was zo vrolijk, zo opgewekt. Ze moest de hele tijd lachen en de liedjes leken 10 keer zo mooi dan normaal. Ze had het gedaan! Ze had het echt gedaan! Ze voelde een lichte kramp in haar rechterbeen opkomen en ging wat verzitten. Ze trok wat aan haar broekspijp zodat er geen kreukels in zaten en voelde de stof langs haar billen en benen schuiven. Haar gezicht vertrok toen ze haar geteisterde onderlichaam voelde. Nee, hij had het niet voorzichtig gedaan. Dat ze ooit had kunnen twijfelen of ze wel zou krijgen wat ze nodig had was nu ondenkbaar. Hoewel hij heel lief was en zachtaardig hadden zijn handen vandaag de andere kant van hem laten voelen. Nu ze de afsluitdijk had verlaten reed ze over een donkere 100 kilometer weg. Nog steeds in gedachte zong ze ongemerkt mee met het volgende nummer van Acda en de Munnik. Gek toch, de dingen die ze zich nu zo goed herinnerde. Niet de pijn, terwijl die toch zo prominent aanwezig was geweest. Ze wist nog wel dat het heel erg pijn had gedaan maar hoe het precies was, kon ze zich niet meer voor de geest halen. De eerste klappen waren hard en daar was ze wel van geschrokken. Niet eens zozeer van de pijn maar meer van de spanning. Ze had dan ook al de hele dag in de zenuwen gezeten voor wat er ging komen. En dan nog die tijd dat ze in de hoek had staan wachten tot ze een antwoord had kunnen geven op zijn vraag. Nee, dat had het er allemaal niet beter op gemaakt. Op het moment dat ze over zijn knie had moeten gaan liggen, had ze al liggen trillen. Toen hij doorging met slaan en de klappen soms direct na elkaar kwamen, begon de echte pijn. Plekken gingen branden, steken, het gevoel leek aan elkaar vast te plakken… nee het was gewoon niet meer te verwoorden! Niet de pijn maar de kleine dingen bleven haar bij. Dingen die haar verwonderden, dingen die ze nooit had verwacht. Zo had ze in de hoek zicht op een klokje dat op de vensterbank stond. Terwijl ze stond te wachten had ze daar regelmatig op gekeken. En op het moment dat hij haar over de knie legde, was het even voor half elf geweest. Toen ze naderhand snikkend terug in de hoek stond, had ze gezien dat het nog geen kwartier later was. Zo snel had het toch niet kunnen gebeuren? Het voelde veel langer. Alleen al dat moment dat ze wachtte op die eerste slag. Dat was toch minstens vijf minuten geweest? En dan het moment dat de klappen steeds sneller kwamen en zij zo’n moeite had gedaan om het niet gelijk uit te schreeuwen. Het zou toch niet zo zijn dat ze al binnen een minuut had liggen schreeuwen en smeken? En dat doorslaan, dat had zeker een kwartier op zich geduurd. Er was geen einde aan gekomen. Het was één langgerekt moment van pijn geweest… En toch had de klok niet gelogen. Vreemd toch hoe je de werkelijkheid zo anders kon ervaren. Of dat moment dat ze haar broek zelf omlaag had moeten doen. Van te voren was ze daar heel duidelijk in geweest. Als ze iets niet vrijwillig zou doen was het dat wel. Als hij wilde dat ze haar broek omlaag moest doen, kwam hij het zelf maar doen! Maar toen puntje bij paaltje kwam, had ze in haar hoofd heel hard “NEE!” geroepen en had vervolgens heel gehoorzaam haar rits losgemaakt. Net als dat moment dat het pijn ging doen. Ze was er heilig van overtuigd geweest dat ze hem zou slaan, schoppen, bijten, alles om maar te zorgen dat hij haar geen pijn kon doen… Maar wat deed ze? Ze ging liggen en maakte zich zelfs nog druk over het feit dat ze misschien zijn bank zou natmaken toen ze in vertwijfeling haar vuist in haar mond stopte. Goed, ze had haar hand naar achteren gestoken en haar benen had ze niet stil kunnen laten liggen. Maar waar was die vechtersbaas gebleven die ze dacht te zijn? Ze nam zich in ieder geval voor dat een volgende keer ze niet meer zo makkelijk zou zijn. Dan zou ze echt niet vrijwillig in de hoek gaan staan met haar blote billen. Hij zocht het maar uit! Moest hij zelf maar eens bedenken hoe hij toch haar billen wilde raken. Opnieuw kon ze een glimlach niet onderdrukken. Ja, dat zou ze wel eens mee willen maken. Wat zou hij boos zijn. Alhoewel, de kans was groot dat de pijn dan nog veel erger zou zijn. Nee, ze kon maar beter voorlopig heel lief zijn want of ze dit nog een keer aankon? Op de rondweg van Amsterdam zag ze ineens dat de benzinetank bijna leeg was dus bij het volgende pompstation stopte ze de auto en stapte uit. Daarbij probeerde ze zo min mogelijk met de zijkant van haar billen tegen de stoel te komen want daar deed het toch wel erg zeer. Nadat de tank vol was, liep ze met haar portemonnee naar de kassa. Ze had het gevoel alsof haar billen helemaal waren opgezet. Vooral de overgang naar haar benen leek wel drie keer zo dik te zijn waardoor ze niet goed kon lopen. Zo natuurlijk mogelijk probeerde ze nonchalant naar binnen te lopen. Ongemerkt moest ze toch een beetje glimlachen. Die mensen moesten eens weten wat ze net had gedaan! Eigenlijk was ze best wel trots op zichzelf dat ze dit had ondergaan. Nadat ze haar rit weer had voortgezet, bewoog ze expres nog eens met haar billen op de stoel. Zou het gevoel lang blijven? Zou ze morgen op haar werk bij elke beweging herinnerd worden aan wat ze vandaag had gedaan? Er trok een rilling door haar onderbuik. Nou ja! Ze werd er zelfs opgewonden van. Dat was toch niet normaal? In gedachte zag ze weer hoe hij haar hand vastpakte en die stevig vast hield terwijl hij doorsloeg. Een nieuwe rilling trok door haar lichaam. Het was nu zo hevig dat ze zelfs kippenvel voelde op haar opgezette bovenbenen. Ze wist dat het not-done was. Hier mocht je toch niet opgewonden van raken? Maar ze liet het toe, sterker nog, ze genoot van het gevoel en probeerde het weer op te roepen. Zijn broek onder haar. Zijn stem die haar vertelde dat ze dit had verdiend. De laatste tien die ze had moeten tellen. De steken. Het geluid. De spanning. Wat ook zo raar was geweest, was dat zijn handen zo warm hadden gevoeld. Die laatste tien klappen had ze gekregen toen ze in de hoek stond. Hij had voor elke klap zijn hand op haar linker of rechter bil gelegd. Ze voelde de warmte door haar huid trekken. En dan de klap… Eigenlijk was dat heel raar. Haar billen konden toch niet koud zijn geweest? Daar had hij zich net op uitgeleefd en ze kon zich voorstellen dat haar billen gloeiden van het pak slaag. Zou ze dan niet zijn warmte hebben gevoeld maar die van zichzelf? Zo, ze was weer op bekend terrein. Nog een kwartiertje en dan kon ze lekker haar huis binnen stappen en snel naar bed. Als ze mazzel had kon ze nog een paar uurtjes slapen. Ze draaide haar straat binnen en parkeerde de auto. Bij het uitstappen voelde ze opnieuw haar billen. Het leek wel erger te worden in plaats van minder erg. Binnen gooide ze haar tas op de grond, pakte haar nachthemd (maar geen slipje vanavond), poetste haar tanden en waste zich snel. Maar voor ze haar bed in dook, liep ze eerst nog even naar de spiegel. Ze tilde haar nachthemd op en hield even haar adem in. Haar billen waren knalrood en begonnen al blauwe randen en plekken te vertonen. Een nieuwe rilling trok door haar onderbuik. Aan de onderkant van haar billen was de huid helemaal opgezet. Had zij dit doorstaan? De slaap kon nog wel een half uurtje wachten!