sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Ghostwriter Beginnend lid Bericht Nummer: 9 Aangemeld: 11-2004 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op donderdag 13 januari 2005 - 03:45 pm:    Geloof en ongeloof Grappigerwijze raakt Janneman met zijn James Bond-voorbeeld misschien wel de kern. In verhalen en films zitten heel vaak elementen die onmogelijk of volstrekt ongeloofwaardig zijn, maar die we toch slikken. Suspension of disbelief noemen ze dat. En wat we willen accepteren is kultureel en, zoals je merkt aan Reintoch, ook individueel nogal uiteenlopend. In vrijwel alle Amerikaans aktiefilms krijgt de schurk ervan langs met stoelen, boekenkasten, hoogspanningsleidingen, kokend water en rokend zwavelzuur. Maar sterven, ho maar. Vrijwel iedereen in de westerse bioskoop pikt dit zonder mokken. Maar toen zag ik zo'n Indiase pulpfilm (je weet wel, waar de spelers op elk ongewenst moment beginnen te zingen), betrekkelijk serieus bedoeld als ik de krakkemikkige Engelse ondertiteling mag geloven. Op een zeker moment staat de hoofdrolspeler vlak bij zijn rivaal en doorzeeft hem point-blank met kogels uit een pistool. Terwijl die doodleuk dichterbij wandelt en weigert te sterven, of zelfs maar zijn waffel te houden. De kijkers in de zaal lagen in een deuk. Waarom accepteren we het wel als Blofeld een val uit een helikopter overleeft, maar niet als iemand een beetje lood in zijn bast gepompt krijgt? Waarom is het dat Reintoch precies lijkt te vallen over iets dat mij niet eens opgevallen was? Ik heb daar uiteraard geen antwoord op, maar sommige verhalen vermogen het ons ongeloof tijdelijk uit te schakelen. Als dat niet lukt, irriteer je je tenslotte mateloos en loopt de zaal uit.