    
quirina
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 16 | | Gepost op zondag 22 juni 2008 - 09:34 am: | |
Had haar Meester echt zo'n enorme fout gemaakt...?! |
De zwarte Volvo stond al te wachten toen Quirina de hoek om kwam. Terwijl ze haar telefoon uit de houder pakte en in haar tas stopte, keek ze terloops op het display hoe laat het was. Vijf over negen. Hm. Het telefoontje dat ze thuis nog snel even had gepleegd voor vertrek, had langer geduurd dan ze gedacht had. Nou ja, over het algemeen keek haar Meester niet op een paar minuten. Ze sloot zorgvuldig haar auto af, trok haar rokje recht, opende het portier van de Volvo en stapte in.
“Goedemorgen Meester.”
Quirina kuste zijn handen.
“Ik sta tot uw beschikking.”
“Je bent te laat, Quirina.”
Schuldbewust sloeg ze haar ogen neer. Dave had geen boodschap aan de reden, ze had gewoon eerder weg moeten gaan.
“Het spijt me, Meester.”
Dave keek op zijn klokje.
“Vijf minuten. Keer vijf minuten, dat wordt dus tot half tien. Benen wijd!”
Uit een zijvakje in het portier viste hij een handvol wasknijpers en klemde links en rechts drie houten knijpers op haar lipjes. Quirina beet zachtjes op haar lip. Goed begin... Steels keek ze even snel opzij. Dave ving haar blik en Quirina zag hoe de uitdrukking in zijn bruine ogen verzachtte. Hij boog naar haar toe, pakte haar bij haar kin en drukte een kus op haar lippen.
“Wees blij dat je geen kwartier te laat was.”
Ondanks de knijpers moest Quirina glimlachen. Ze leunde achterover en trachtte wat te ontspannen. Waar zouden ze naartoe gaan? Ze had inmiddels wel geleerd daar geen vragen meer over te stellen. Antwoord kreeg ze toch niet, hooguit straf, omdat ze ernaar vroeg. Als ze een hele dag samen hadden, was het altijd een verrassing wat er zou gebeuren. Het kon zijn dat ze eindigden op een leuk terras in een gezellig druk plaatsje, maar voor hetzelfde geld was de eindbestemming een sm-kelder of een pretpark.
“Hier, ik heb koffie voor je.”
Dave wees op een grote kartonnen beker in de houder aan het dashboard. Verrast keek Quirina hem aan. Meestal stopten ze onderweg wel ergens, of namen koffie op de plek van bestemming. Dankbaar pakte ze de beker uit de houder, maar ergens in haar achterhoofd rinkelde vaag een belletje. Ze schoof het gevoel echter aan de kant en genoot met voorzichtige slokjes van het hete vocht.
Een kwartiertje later reed Dave de auto de parkeerplaats op van een wegrestaurant.
“Kom, we gaan koffie drinken.”
“Nog meer? Ik heb net een hele beker op!”
“Ik niet. Ik had een espresso genomen en wil nog wel een kop. Kom.”
Met een geamuseerde glimlach keek Dave toe hoe Quirina moeizaam uit de auto stapte. Ze had duidelijk last van de knijpers, maar zei er wijselijk niets over. Hij besloot dat hij de straftijd zou inkorten. Twintig minuten waren ook wel genoeg.
“Wacht even.”
Hij hield haar staande naast de auto.
“Als je je rok omhoog doet, haal ik ze eraf.”
Quirina keek hem even aan, blikte vervolgens snel om zich heen, om te constateren dat er niemand dichtbij genoeg was om haar goed te kunnen zien en trok toen haar rok omhoog. Ze onderdrukte een kreetje toen Dave de knijpers eraf trok.
“Dank u Meester.”
Ze slaakte een zucht van opluchting. Na een lichte streling over haar wang pakte Dave haar bij haar elleboog en leidde haar naar het restaurant.
“Wil je iets eten?”
“Nee, dank je.”
Een opgetrokken wenkbrauw.
“Nee, dank u Meester,” corrigeerde Quirina zichzelf.
Hij knikte.
“Cappuccino?”
Quirina aarzelde even. Ze had thuis al een enorme kop cappuccino gedronken bij haar ontbijt en daarna die grote beker koffie in de auto. Als ze nu nog meer koffie dronk, moest ze geheid de halve ochtend plassen. Ze kreeg echter geen tijd meer om erover na te denken, want Dave had al een grote mok onder de koffiemachine gezet, waar de koffie inmiddels in stroomde. Nou ja, het was ook wel lekker.
De koffie was op. Quirina zette de lege mokken terug op het dienblad. Dave keek haar aan.
“Gaan we?”
“Eh... mag ik even naar het toilet, Meester?”
Tot haar verrassing schudde Dave resoluut zijn hoofd.
“Nee, dat mag je niet, Quirina.”
Ze trok een gezicht. Oeh, hier was ze niet blij mee. Ze had meteen al spijt van die cappuccino. Zie je wel, ze had beter niets kunnen nemen. Waarom was ze dan ook zo stom geweest zo’n grote beker bij haar ontbijt te nemen?!
In de auto hield ze de gordel wat van haar buik af, zodat die niet te veel op haar blaas drukte. Ietwat benauwd keek ze opzij. Hopelijk duurde het niet lang meer eer ze er waren.
Dave draaide de auto een zandpad op en parkeerde na een hobbelig stuk in de berm. Quirina slaakte een zucht. Ze moest nu echt plassen.
“Meester...?”
Dave keek haar aan en fronste zijn wenkbrauwen.
“Eh...,” Quirina sloeg haar ogen neer, “Meester, ik moet heel nodig...”
“Ja, en?” Hij was duidelijk niet van plan het haar gemakkelijk te maken. Quirina zuchtte. Ze stonden midden in een bos. Eigenlijk kon het haar niet eens zo veel meer schelen, als ze het maar kwijt kon.
“Mag ik alstublieft even plassen?”
“Straks Quirina, houd het nog maar even op. Neem je deze mee?”
Hij gaf haar een flesje water. Quirina keek naar hem en realiseerde zich dat die koffie niet zonder reden was geweest.
Uit de kofferbak van de auto haalde Dave een tas, die hij over zijn schouder gooide.
“Deze kant op.”
Hij duwde Quirina het zandpad op, dat een dicht bos in liep. Het pad werd smaller en het bos donkerder. Op een plek waar de begroeiing wat minder dicht was, bleef hij staan.
“We zijn er.”
Quirina keek om zich heen. Bos, wat kreupelhout en verder niets.
“Kleed je uit.”
Ze voelde zich wat nerveus worden, maar gehoorzaamde. Ze ritste het rokje los, stapte eruit en gaf het aan Dave, die het handig opvouwde en in een plastic tas stopte. Haar truitje verdween ook in de tas en als laatste haar bh. Ze had nog slechts schoenen aan.
“Ja, toe maar! Die ook.”
“Maar Meester,” wierp Quirina tegen, “het is modderig hier en vies!”
“Pardon? Ga je me tegenspreken? Pas op.”
Dave’s stem was waarschuwend en zijn ogen stonden onheilspellend. Quirina kende hem goed genoeg om te weten dat ze nu beter niets meer moest zeggen. Onwillig stapte ze uit haar schoenen en griezelde toen ze de zachte, ietwat drassige bosgrond onder haar voeten voelde.
“Ga daar staan, tussen die twee bomen.”
Dave zette de tas op de grond en maakte hem open. Quirina herkende de leren boeien en zag dat de complete tas met ‘speelgoed’ in deze tas gestopt was.
“Benen wijd.”
“Meester, ik houd het niet meer, mag ik... alstublieft?”
Quirina keek hem smekend aan.
Met een geërgerde blik kwam Dave overeind.
“Je zeurt, Quirina. Je weet dat ik een hekel heb aan zeuren en dat je er niets dan het tegendeel mee bereikt. Opschieten nu, kom op!”
Hij gaf haar een ferme tik op haar bil.
Quirina trok een verongelijkt gezicht, wat haar meteen op een tweede stevige mep kwam te staan.
“Gehoorzaam nu!”
Dave’s geduld was duidelijk op. Met neergeslagen ogen deed ze wat haar gezegd was, terwijl ze wanhopig probeerde haar gespannen blaas te negeren. Een paar tellen later stond ze vastgeketend tussen twee bomen, armen en benen wijd gespreid.
“Nú mag je plassen. Laat maar lopen.”
Dave keek naar haar, met over elkaar geslagen armen. Hij glimlachte. Hij kende haar. Het verbaasde hem dan ook allerminst toen ze koppig haar hoofd schudde.
“Daar krijg je spijt van, sletje van me.”
Hij pakte het flesje water, dat Quirina op de grond had gezet. Halverwege het flesje was met viltstift een streep getrokken. Hij draaide de dop eraf, liep naar Quirina toe en zette het flesje aan haar mond.
“Drinken, tot de streep. En heb niet het lef te knoeien.”
Quirina keek hem aan en slikte gehoorzaam toen hij voorzichtig het water in haar mond liet lopen. Gemeen... Ze kneep haar ogen ietwat toe bij die gedachte, maar Dave had dit subtiele gebaar wel degelijk opgemerkt. Hij liet het flesje zakken en tilde met een vinger haar kin wat omhoog, zodat ze hem in de ogen moest kijken, waar een waarschuwende, bijna dreigende blik in lag.
“Pas óp...”
Meer zei hij niet en meer was ook niet nodig.
“Ik wacht. Je hebt een minuut. Voor jou beter nu dan straks, teef, je krijgt spijt, geloof me.”
Wederom boog Quirina koppig haar hoofd. Niet zó! Ze kon het niet zo en wilde dat ook niet, ondanks de enorme druk op haar blaas. Ze voelde het zelfs onderin haar rug en realiseerde zich dat ze het echt niet veel langer zou kunnen ophouden. Ze wist dat haar verzet eigenlijk geen zin had, dat ze deze strijd uiteindelijk toch nooit zou winnen. Dave trok altijd aan het langste eind en kreeg haar altijd waar hij haar hebben wilde. Ondanks die wetenschap bleef ze weigeren en zag hoe Dave op zijn horloge keek en haar hoofdschuddend voor de tweede keer de fles aan haar lippen zette. Zijn voor een moment vertederde blik was Quirina echter niet ontgaan.
Plotseling voelde ze het prikken in haar nek. Alert hief ze haar hoofd en probeerde onopvallend de omgeving te scannen. Waren ze niet alleen hier?
“Wat is er, sletje?”
Dave was niet gek. Hij hield haar in de gaten en merkte alles op wat ze deed. Hij wierp nog eens een blik op zijn horloge en keek vervolgens om zich heen.
Het volgende moment klonk uit de verte het geluid van krakende takken en even later kwamen er twee mannen uit een groepje struiken gestapt.
“Mooi op tijd.”
Dave knikte goedkeurend.
Quirina kreunde zachtjes. Dat ontbrak er nog aan, publiek... Dave keek haar aan en trok een wenkbrauw op.
“Ik had het je gezegd.”
Hij wendde zich tot de twee mannen, die nadat ze Dave een hand gegeven hadden, de naakte vastgebonden vrouw geïnteresseerd stonden te bekijken.
“Jullie mogen zo je gang gaan. We krijgen eerst nog even een showtje van dit teefje hier. Ze heeft speciaal gewacht tot jullie er waren.”
Quirina wierp haar Meester een vernietigende blik toe. Ze baalde als een gek en had spijt van haar verzet van zo-even. De vernedering zou nu vele malen groter zijn dan hij daarvoor geweest was. Ze zuchtte. Hier kwam ze niet onderuit. Erg lang hield ze het trouwens toch ook niet meer vol.
“Quirina, komt er nog wat van? Of heb je soms nog een paar flesjes water nodig?”
De mannen keken nieuwsgierig naar Dave en vestigden hun aandacht toen weer op de vrouw tussen de bomen. Ze keek niet terug, maar had haar ogen strak op de grond gericht en trok een benauwd gezicht.
“Schiet op, slet, ik heb lang genoeg gewacht! Nú!”
Quirina sloot haar ogen en concentreerde zich. Het kostte haar veel moeite, maar haar overvolle blaas hielp haar uiteindelijk zich over te geven en haar Meester te gehoorzamen. Ze schaamde zich volledig dood terwijl ze daar zo wijdbeens stond en haar plas vrijuit op de bosgrond liet kletteren, voor het oog van drie man. Ze voelde kleine spettertjes tegen haar enkels opspatten. De twee vreemde mannen maakte spottende opmerkingen. Quirina voelde zich nog kleiner worden dan daarvoor al het geval was, maar voelde tegelijkertijd ook opluchting nu de enorme druk op haar blaas verdwenen was.
“Zo, hèhè, was dát nou zo moeilijk?”
Dave liep naar haar toe.
“Goed zo, meisje,” voegde hij er zachtjes aan toe.
Hij maakte de boeien los en trok haar een stukje naar voren. Quirina schaamde zich nog steeds flink voor de vertoning en hield haar blik naar beneden gericht. De twee mannen had ze nog niet goed gezien, maar ze weigerde pertinent de spot in hun ogen te zien. Dave loste het probleem voor haar op, door haar haar blinddoek om te doen.
“Oké, jullie beurt. Hierheen.”
De mannen liepen zwijgend mee, terwijl Dave Quirina zachtjes aan haar arm meetrok, oplettend dat ze niet zou struikelen over uitstekende boomstronken.
“Stop. Ga netjes staan.”
Quirina vouwde haar handen in haar nek en bleef staan, keurig recht, met licht gespreide benen.
“Even keuren? Check maar of ze nat is hoor, het is een geil ding dit.”
Quirina voelde haar wangen kleuren en haar schaamte nog verder toenemen. Twee paar handen zwierven over haar lichaam, voelden aan haar stevige borsten, knepen in haar tepels. Ze voelde hoe een paar koude vingers bij haar binnendrongen en hoorde een goedkeurend gebrom. Verraderlijk lijf...
“Quirina.”
De warme hand op haar arm was die van Dave.
“Buig naar voren. Er ligt een dikke boomstam hier. Ik wil dat je daar overheen gaat liggen.”
Ze bukte zich en tastte.
“Help haar even en houd haar vast.”
Eén van de mannen pakte haar bij haar polsen en leidde haar, tot ze half hing en half over de boomstam lag. Dave rommelde in de tas en maakte een geërgerd geluid.
“Hè... ligt nog in de auto. Jongens, klein moment, ik moet even iets pakken. Zo terug.”
Quirina hoorde hoe zijn voetstappen zich verwijderden. Het werd stil. Ze voelde de spanning in de lucht.
“Gaan we wachten?” hoorde ze een onbekende stem zachtjes zeggen.
“Dacht het niet! Jij eerst?”
“Houd jij haar stil dan?”
“Echt wel, kijk...”
Een klikkend geluid en daarna een koud metaal dat tegen haar keel gelegd werd.
“Geen kik sletje, of het is het laatste geluid dat je gemaakt hebt.”
Quirina voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Het werd koud om haar hart. Ze voelde haar keel dichtknijpen van angst. Dave! Wáár was Dave? Hoe kon hij haar alleen laten, met deze twee onbekende gekken?! Waar wás hij?!! Hij zou haar toch altijd beschermen, ervoor zorgen dat haar niets overkwam?! Hij was gewoon weggelopen en kijk wat ervan kwam... Hoe kón hij!! Ze had hem altijd blind vertrouwd, hoe kon hij zo’n fout maken?!
Het mes op haar keel was zo duidelijk voelbaar. Het was zo herkenbaar, deze situatie... In één klap was ze plotseling 23 jaar terug in de tijd. Dezelfde doodsangst, het koude metaal op haar keel. De wanhoop. De pijn, toen hij met grof geweld bij haar binnendrong. De boosheid en vechtlust, waar ze niets mee kon door haar positie onder hem, met een scherp mes op haar strot. De gevoelens overspoelden haar en ze voelde hete tranen opwellen. Onder haar blinddoek kneep ze haar ogen stijf dicht en ze schakelde als vanzelf al haar gevoelens uit. Knop om. Laat ze maar. Ze wilde niet voelen.
“Nee, ik eerst! Hou d’r vast hè, hier, pak aan!”
De mannen probeerden van plaats te wisselen. De druk van het mes verdween even waardoor Quirina onmiddellijk weer bij haar positieven kwam en haar kans schoon zag. Ze maaide in het wilde weg en raakte iets, wat waarschijnlijk een arm was. Het volgende moment voelde ze een ruwe hand om haar hals, die haar keel dichtkneep. Blinde paniek overviel haar. Néé!!! Te veel overeenkomsten! Het was hetzelfde! Niet nog eens!! Ze werd gek...
“Genoeg. Stop.”
De rustige stem van Dave. De hand om haar keel liet los. Quirina haalde gierend adem en voelde snikken opwellen in haar keel, van paniek, angst, opluchting en boosheid tegelijk. Dave?? Dave!! Hij was er wél! Was hij er al die tijd geweest? Had hij steeds in de buurt gestaan? Had hij dit vooropgezet? Ze kon niet denken...
“Dank jullie wel. We mailen.”
De twee mannen verdwenen geruisloos. Quirina voelde de sterke armen van haar Meester om zich heen geslagen worden. Hij trok haar tegen zijn warme lichaam aan, deed haar de blinddoek af en streelde haar haar. Ze huilde. Ze huilde zoals ze nog nooit gehuild had. Haar hele lichaam schokte onbeheerst, terwijl alle angst en verdriet van zoveel jaren er in één keer uit kwam.
“Meisje toch, meisje toch... kom maar. Je bent veilig. Het is goed.”
Minuten verstreken, terwijl Dave haar troostend lieve woordjes bleef toefluisteren en haar streelde en wiegde. Langzaam kalmeerde ze, tot ze doodop in Dave’s armen lag.
“Ik dacht dat je weg was. Ik was zo bang. Alles kwam terug... Hoe kon je dit nou doen?!”
“Vertrouwen meisje. Alles draait om vertrouwen. Het is goed. Dit had je nodig.”
Hij nam haar betraande gezicht tussen zijn handen en kuste haar. Quirina schaamde zich. Hoe had ze ooit kunnen twijfelen aan haar Meester! Hij zou haar nooit in gevaar brengen. Hij zocht echter wel haar grenzen op en haar meest gevoelige plekken. En maakte haar zo sterker. Ze zou het niet anders willen... |
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen