sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Zofia Nina Radziwill Lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 12 Gepost op vrijdag 02 juli 2004 - 01:32 pm:    hoe schoolmeisje Zofia ein-de-lijk genoeg straf krijgt. “Ik word hier werkelijk niet goed van!” De directeur slaat geïrriteerd met een stapel huiswerk op zijn bureau. Dan staat hij op en kijkt me strak aan. “Weet je, Zoof, wat jij nodig hebt?” Oh, ja, hoor, dat weet ik best. Alleen op het moment suprème vergeet ik dat altijd direct. Zoals de vorige keer dat de directeur me strafte, samen met m’n beste vriendin, over een bankje gebogen, rokjes omhoog en broekjes omlaag. Al na zes striemen van de cane fake’te ik een niet-te-stoppen-tranenregen. En hoewel ik eigenlijk nog veel meer verdiend had, kreeg de directeur medelijden met me. “Luister je überhaupt wel naar wat ik zeg?!” Met mijn kin in zijn hand dwingt hij me hem aan te kijken. Zijn staalblauwe ogen zijn opeens vlakbij en dat maakt me verlegen. Hem niet. Hij is verbijsterd, zegt hij, want “het lijkt wel alsof het allemaal nauwelijks indruk op je maakt!” Dat is eigenlijk ook zo. De avond na de caning had ik er in bed al over nagedacht. Eigenlijk had hij gewoon door moeten gaan. Wat ik nodig heb is iemand die me kort houdt. Iemand die geen aandacht besteedt aan mijn gezeur, gejengel en zieligdoenerijtjes. Gewoon een stevig pak op m’n blote billen en dan vooral niet, ik herhaal NIET, ophouden totdat ik echte tranen huil. Van de pijn, van de vernedering, van de schaamte.... “Geef eens antwoord!” Met een schokje ben ik weer terug in de door mijn klasgenoten zo gevreesde directeurskamer. Het is hem duidelijk dat ik totaal geen idee heb wat de vraag was. En het is mij duidelijk dat hij zich daar geen raad mee weet. Hij zucht en laat zich op zijn bureau zakken. “Zofia, hebben jouw medeleerlingen je ooit verteld over Roos?” Roos, ja, daarover had ik de grappen en grollen zeker meegekregen. Het meisje had zo’n 10 jaar geleden hier op school gezeten. Ze was hondsbrutaal en voor niemand bang, lachte vrolijk tijdens de meest extreme straffen. Het verhaal ging dat de schoolleiding speciaal voor haar uit Rusland een machine bestelde, die haar het pak billenkoek gaf waar ze al haar hele leven op wachtte. Ik glimlach bij de gedachte aan zo’n littl’brad. “Ja, die sprookjes ken ik,” zeg ik. Het geamuseerde toontje komt er eigenlijk nèt iets te nadrukkelijk uit. De directeur noemt alweer mijn naam en denkt daarna even na. “Dat is geen sprookje.” Hij neemt me in de maling. “Nee, echt niet, Zofia. Roos was precies zoals jij, altijd op zoek naar iets ongrijpbaars.” Ik word stil. Van binnen stil. Opeens lijkt het net alsof deze man me begrijpt. Hij merkt dat hij goed zit en begint in een bureaula te rommelen. Een sleutel. Het lijkt zo’n sleutel van een allang gesloopt kasteel die je in Frankrijk per dozijn op de markt kunt kopen. De directeur blaast het stof eraf en loopt naar een deur, waarachter ik een kast had verwacht. De deur gaat open en de directeur knipt het licht aan. Jee, dus achter de kamer van de directie bevindt zich nog zo’n kamer, van ongeveer dezelfde grootte, met dezelfde vloerbedekking -die hier alleen een stukje nieuwer lijkt- en in het midden staat… oké, je snapt het wel. Het is dus echt geen sprookje. Als betoverd loop ik naar binnen. “Chiiips…” fluister ik. Achter me gaat de deur weer dicht. Nu is het mijn beurt om verbijsterd te kijken. De directeur kijkt rustig terug. “Kleed je maar helemaal uit,” zegt hij. En het komt niet eens in m’n hoofd op om niet te gehoorzamen. Ik knoop mijn schoenen los en schop ze uit, vouw mijn witte blouse en grijze rok netjes op en leg ze tegen de muur. Mijn ondergoed en kousen erop, schoenen ernaast. “Handen boven je hoofd”. Ik merk hoe prettig ik het vind om gewoon te gehoorzamen, even niet verantwoordelijk te zijn. Zijn hand glijdt tussen mijn benen. “Je bent nat,” constateert hij droog. “Ja, vind je het gek” mopper ik beschaamd. Hij kijkt me aan en ik verwacht een uitbrander, maar hij lacht naar me –zo lief- en zegt “Nee, hoor, dat vind ik niet gek.” Met grote passen loopt hij naar het gevaarte in het midden en klopt op wat duidelijk het liggedeelte is. “Kom maar,” wenkt hij me. Ik kruip op de zwartlederen bank en schuif zo met mijn lijfje dat mijn billen zich precies op het hoge gedeelte iets onder het midden bevinden. De directeur pakt mijn polsen en gespt ze met zachte riemen vast naast mijn hoofd. Mijn benen trekt hij een stuk uit elkaar, ver genoeg om te voorkomen dat ik mijn billen samenknijp, en mijn enkels zet hij vast. Hij streelt mijn rug en ik voel me heerlijk geborgen. Weer glijdt zijn hand tussen mijn benen. “Zofia, ik stel de machine in. Heeft jouw poesje ook straf verdiend?” Ik hap naar adem, durf niet te antwoorden. Mijn wangen kleuren bij de gedachte aan de straf van Jolanda, vlak vòòr ze van school ging. Hij brengt zijn gezicht vlak bij het mijne. “Nou?” Ik draai mijn neus naar beneden, in het donkere stoffige leer en knijp mijn ogen dicht. Dan schud ik heftig “ja”. Hij stelt de machine in en laat me alleen. “Driehonderd met het hout op je billen, 10 met de plak op je poesje, Zofia. Ik kom over een half uurtje wel weer eens kijken hoe het gaat,” zegt hij doodleuk. Achter me hoor ik hoe de sleutel in het slot wordt omgedraaid. Traag komt de machine in beweging. Een dikke lat komt rechts van me horizontaal naar boven, draait dan 90 graden en stopt zo’n meter boven mijn blote billen. Ik hoor ‘m pruttelen als een oude koffiepot –zeker al lang niet meer gebruikt- en de eerste klap treft me als een verrassing. Wow, best wel hard… niet zo’n ‘opwarmertje’ als ik gewend ben. Voordat ik tijd heb om erover na te denken heb ik er al een half dozijn opzitten. Auw, auw, auw. Mmm, even doorbijten maar. De machine slaat in een vast patroon, eerst midden, dan boven, dan onder en dan weer midden op mijn billen. Steeds op dezelfde plaatsen, dit worden dus echt blauwe plekken morgen. Sh*t, wat doet dit pijn, nu is het wel genoeg, hoor, zit er ook een uitknop op dit ding? Mijn billen beginnen te gloeien en ik verlies elk gevoel voor tijd. Oké, het is waar, dit heb ik eigenlijk al heel lang nodig, maar moet het echt zoveel zeer doen? Ik begin boos te worden, waarom heb ik hier mee ingestemd, dit is toch je reinste mishandeling, auw, ik wil hier weg! Nee, nu moet het ophouden! Ik spartel en ruk wild aan de hengsels om mijn enkels en polsen. Dit trek ik niet meer. Iedereen met gevoel was al 10 keer opgehouden met slaan. Maar deze machine… ik zucht en geef mijn verzet op. Concentreer me op de klappen. Ontspan me helemaal. Jee, wat doet dit zeer. Ik breek, begin te snotteren. Voorzichtig draai ik mijn hoofd om over mijn schouder te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn donkerrode billen. Pets. Pets. Pets. Even lijkt de tijd stil te staan. De afzonderlijke klappen voel ik niet meer, alleen het branden van mijn billen wordt steeds erger. De tranen glijden over mijn wangen en vallen op het zachte leer. Plons. Dan komt de directeur binnen. Hij zegt niets, maar blijft op een afstandje staan kijken. De tikken landen met steeds kortere tussenpozen op mijn gloeiende achterwerk. Opeens houdt het op. Eindelijk. Dan piept de machine. De directeur loopt naar me toe. “Nog 10 te gaan, Zoofje,” zegt hij ernstig. Mijn knieën worden door de machine omhoog getrokken, waardoor ik mijn benen nog iets verder spreiden moet. Oh-oh, dit was ik dus vergeten. De eerste is altijd het ergste, had Jolanda me op de chat verteld. Maar deze lopen op in intensiteit. Of komt dat gewoon doordat ik “daar” steeds gevoeliger word? Ik kan een kreet nauwelijks onderdrukken. Hardop tel ik mee tot tien. Als het eindelijk afgelopen is ben ik helemaal bezweet en buiten adem. De directeur komt naast me staan. Streelt mijn rug, mijn zere billen en mijn poesje. Ik kronkel onder zijn aanrakingen, ben alle schaamte voorbij. Op het moment dat ik bijna klaarkom houdt hij opeens op. “Tssk, tssk” klikt hij met zijn tong, “Stoute meid!” De machine pruttelt weer, nu iets korter dan net, en het hout gaat onverstoorbaar verder met mij zeer doen. En de directeur met strelen. Ik krijg kippenvel over mijn hele lijf en alles begint te tintelen. Dan kom ik klaar, heftiger dan ooit tevoren. Doordat de machine doorslaat lijkt het eeuwig te duren. De directeur kietelt nu steviger. En ik kom nog een keer. En nog eens… en nog eens. Dan zet hij de machine uit. Hij maakt me los en helpt me overeind. Met één hand veeg ik de tranen van m’n wang. De andere hand brandt zich bijna aan de hitte van mijn achterste. “Je kunt je weer aankleden” zegt de directeur zakelijk, “Oh, ja, en even tussen ons, Zofia : die Roosje uit jouw sprookje, weet je dat zij nu mijn vrouw is? Jullie zouden elkaar eens moeten ontmoeten.” Mijn mond valt open. Ik ben stomverbaasd. En ergens toch ook weer niet. Hij knipoogt naar me en loopt weg, een appeltje van zijn bureau meepikkend. Ik kleedt me aan en loop de kamer uit. Buiten is het al donker, tijd om naar de slaapzaal te gaan. https://www.angelfire.com/extreme4/zofia