    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 2 | | Gepost op donderdag 10 april 2008 - 08:14 am: | |
psychologiestudenten, ze moeten ook wel eens ondergaan.... |
College nieuwe stijl
Het was niet moeilijk je te vinden. Je bent eigenlijk te lief en geeft antwoord op vragen die je zou moeten wegwuiven. Ik weet ook zeker dat je dat bij anderen dan mij ook wel beter doet, maar toch zal ik je in je eigen belang enigszins moeten opvoeden. Maar natuurlijk heb ik ook misbruik gemaakt van mijn overwicht op jou. Ik hoef je maar onder druk te zetten en je wordt gewillig. Deels natuurlijk omdat je dat wilt bij mij maar deels zit het toch ook in je geprogrammeerd. Ik stel me voor dat een Dominant die je zou ontmoeten en herkennen je ook wel tot het één en ander zou kunnen krijgen.
Maar dat is van later zorg. We hebben de hele toekomst voor ons en ik zal nog genoeg tijd krijgen om je te wapenen.
De collegezaal vult zich langzaam en ik zit in mijn hoekje rustig af te wachten. Ik heb er eigenlijk geen twijfel aan dat ik je in die grote groep toch meteen zal herkennen. Ja, natuurlijk ben je een meisje, en je bent blond, dus dat filtert een paar studenten uit, maar dan nog blijven er genoeg over. Jou te zien zonder dat je het weet, het is wat fout eigenlijk. Je in de waan te laten dat het nog lang zal duren en dan hier zitten, het voelt bijna als verraad aan jouw eerlijkheid. Toch doe ik het. Eenvoudigweg omdat ik je Meester ben. Omdat je als subje niets in te brengen hebt. Je wilt toch zo graag mijn subje zijn? Dan doe je wat ik wil. Dan ben je wie ik wil. Nu nog onverwacht maar ook later zul je nog hele erge ervaringen krijgen waar ik achter zit. Waar je me misschien even hartgrondig voor zult haten, vanuit het diepst van je hart voor zult vervloeken. Maar later, als tot je doorgedrongen is waar het om ging, zul je alsnog instemmend knikken. Misschien zelfs eerder, als je ontdekt dat je nat geworden bent van die vernedering.
Als je binnenkomt weet ik het bijna onmiddellijk zeker. O, je bent zelfverzekerd genoeg, druk in gesprek met een paar anderen. Lachen, pret maken. Het middelpunt. Maar toch, ik zie iets aan je, al is het moeilijk dat te vatten. Later, als je zit en stil wordt is het duidelijker, veel duidelijker. Je schouders, je lichaamshouding, je ogen. O nee, geen onzekerheid en al helemaal geen onderdanigheid. Verlangen is misschien het juiste woord, maar dan niet zomaar een beetje verlangen. Een peilloos diepe hunkering straalt van je af.
Ik zou je lieve lippen willen kussen, je in mijn armen willen nemen en voelen hoe je zachtjes trilt. Je haren strelen, je oren, je nek, je schouders. Nee, die weg moet ik afsluiten, want die leidt er toe dat ik je in mijn armen neem en je naar mijn bed draag en ga beminnen. Nee, dat moet niet. Vandaag ga ik je laten lijden. Je diep vernederen. Je het leven bijna onmogelijk maken. Om je te tonen dat als je dat voor mij doet je het aan kunt. Dat niemand je dan nog kan raken. Dat je alle spotternij hooghartig weg kunt wuiven. “Ha, je denkt dat je iets gezien hebt. Je hebt helemaal niets gezien. Mijn blote kont misschien, maar niet de grenzenloge verte die daar achter ligt. Waar een leven geleefd wordt dat jij je niet eens kunt voorstellen.”
Het college is al een driekwart uur oud als de docent mij aankondigt. Hij heeft een heel verhaal gehouden over suggestie en perceptie en is uiteindelijk aangeland bij hypnose. Nee, geen circusact, maar een zeer nuttig instrument in de psychologie/psychiatrie, mits verstandig en met mate toegepast. Het kan voor mensen die diepe blokkades hebben een goed middel zijn om ze toch aan het praten te krijgen. Maar hij wil het niet zelf demonstreren, hij heeft mij als gastdocent ingehuurd.
Dat is niet helemaal conform de waarheid. Ik heb hem benaderd en hem overgehaald om dit college te geven. Ik heb er zelfs enige hypnose bij toegepast, want nog verbazend eenvoudig bleek bij iemand die toch beter zou moeten weten. Ach, hypnose is ook helemaal niet moeilijk, het is een eenvoudig te leren techniek.
Ik kom overeind en loop naar het midden van de zaal. Alle ogen op mij gericht, want zo'n showtje lijkt ze wel wat. Studenten zijn soms net mensen en zeker niet vies van wat sensatie, vooral als het betekent dat een college niet lijkt op werken.
Ik hou een inleidend praatje en dik natuurlijk mijn vaardigheden wat aan. Ik zeg dat ik ze iets ongelofelijks zal laten zien. Ik zeg ook dat ik erop vertrouw dat datgene wat ze zullen zien niet de hele wereld over zal gaan. En ik bind ze op het hart dat ze degene die zo meteen onder hypnose zal gaan niet zullen nawijzen en zeker niet zullen nadragen wat ze heeft ondergaan.
Ik heb nooit je naam gecheckt maar ik vertrouw op mijn waarneming. Dus wijs ik je aan en vraag je naar voren te komen. Natuurlijk wil je niet. Natuurlijk heb je liever dat een ander gaat. Maar zo'n varkentje is eenvoudig te wassen. Een beetje druk, een beetje inspelen op de afgang die wacht als je blijft weigeren, een beetje hulp van je vrienden en hup, daar kom je.
“Wat is je naam?”
Toch kruis ik even mijn vingers, want als je Agnes blijkt te heten heb ik een probleem.
“Marina.”
“Prachtige naam, meisje.”
Natuurlijk zeg ik meisje. Ik weet immers hoe dat ene eenvoudige woord je al prikkelt.
“Luister nu goed naar mijn stem en sluit je ogen.”
En ik begin aan de rij van suggesties die je weg moeten voeren. En dat gaat ook goed, ik zie aan je houding dat je wegzakt. Alle instructies spreek ik hardop uit, voor iedereen hoorbaar.
Maar ééntje fluister ik in je oor: “Ik ben je Meester. Straks zul je niet meer weten hoe ik eruitzag, maar wel dat ik het was. Straks zul je wat ik ga doen ook ervaren als van mijn hand. “
Voor de zaal ga ik verder: “Wat jullie zullen gaan zien toont aan dat ik iemand niet alleen iets kan laten doen wat ze normaal nooit zou willen, maar ook dat ik effecten teweeg kan brengen die jullie voor onmogelijk zouden houden.”
Dat is ook alweer niet helemaal juist. Inderdaad zou je nooit voor deze club je broek laten zakken. Maar dat je nat zult worden van slaag is voor jou en mij natuurlijk helemaal niet vreemd.
“Ik heb haar geprogrammeerd om alles duidelijk te ervaren. Dat is in de hypnose weer zeer ongebruikelijk, Juist de trance en de onwetendheid later maken dat de herinneringen makkelijker loskomen en vervolgens niet gedragen hoeven te worden. De hypnotiseur kan de informatie uit de sessie mondjesmaat toedienen, al naar gelang de wenselijkheid. Oké, voor wie het volgende te schokkend vindt: die is vrij om te vertrekken. Ik zal Marina zo meteen vragen om haar broek uit te trekken en ik zal haar een aantal stevige slagen geven. Wie wil er weg?”
Niemand natuurlijk. Zeker de mannen niet. Al is er toch wel enige geschoktheid waarneembaar.
“Ik wil jullie nu vragen stil te zijn tot ik aangeef dat er weer gepraat mag worden.”
“Marina, trek je broek uit.”
Zonder ook maar de geringste aarzeling maak je de knopen los en trek je je jeans met de nodige schommeling van je heupen naar beneden. Ik wacht tot je je broek netjes opgevouwen en weggelegd hebt. Dergelijke automatismen moet je niet onderbreken.
Je hebt een leuk roze broekje aan met allemaal patroontjes erop. Oooh, ik zou je er wel even op willen kussen maar dat kan natuurlijk niet. Ik trek een stoel bij en zet die zo neer dat je straks met je billen naar de zaal gekeerd zult knielen. Rustig wacht je af wat er komen gaat al zie ik wel dat je tepels inmiddels zijn verstijfd. Het zou mooi zijn geweest er knijpers op te zetten, maar een mens kan niet alles hebben.
“Kniel nu op deze stoel en zet aan de andere kant je handen op de vloer, zo dat je billen omhoog steken. Ik ga je straffen en je weet wel waarom.”
Je doet wat ik zeg maar nu met wat meer emotie in je bewegingen. Het is niet het tonen van je billen wat je laat huiveren, maar de komende straf. De eerste straf van mijn hand en dan nog gelijk hier en zo.
Als je je in de aangegeven houding hebt gezet pak ik voorzichtig de bovenrand van je slipje en schuif dat net zo ver naar beneden dat je billen zijn ontbloot maar je tussenliggende kutje net is bedekt. Ik weet zeker dat je dat niet helemaal precies kunt voelen, dus je zult niet helemaal zeker weten of je geheime plekje, je kleine gleufje wel veilig is voor de geile blikken van je klasgenoten. En dat moet natuurlijk ook niet. Je moet bijna zeker weten dat ze allemaal tot in die diepste hoeken van je kutje zitten te loeren, alle sappen zien die naar buiten stromen. Want die stromen, dat weet ik, daar hoef ik niet eens naar te voelen.
Ik trek van de lessenaar de meegebrachte cane en voel me bijna bezwaard. Een maagdelijk kontje, nog nooit gestraft en dan gelijk teisteren met de verschrikkelijke cane. Maar ik zal me inhouden. Een paar flinke striemen zal alles zijn wat ik je zal toebrengen al zal dat nog moeilijk genoeg voor je zijn. Het zal je ook wel pijn doen bij het zitten. Dat biedt nog een extra voordeel: als je me vanavond niet zelf vertelt wat je is overkomen dan zal ik je zeker kunnen vragen waarom je toch zo wiebelt.
“Sommigen kennen dit instrument misschien. Het is de cane, een geliefd strafinstrument op Engelse kostscholen. Elke klap die hiermee gegeven wordt is uitermate pijnlijk. Ik zal er voor deze demonstratie dan ook maar enkele geven, want we moeten in gedachten houden dat onze Marina nog nooit zo'n straf heeft gehad, althans dat neem ik aan. Ik zou het op prijs stellen als jullie je professioneel gedroegen. En o ja, misschien ook een beetje volwassen. Dit zijn vast niet de eerste billen die jullie zien.”
Ha, ik zie je bij die laatste woorden nog maar weer eens huiveren. Jazeker, je hoort alles.
“OK, Marina, blijf in deze houding. Je krijg er vijf, dat is bijna helemaal niets. Niet zelden worden er hier vijftig of nog meer mee uitgedeeld.”
En meteen volgt de eerste striem.
SWOESJ. Je valt bijna op de grond van de schrik en geeft een kreet van pijn als die tot je doordringt.
“Zoals jullie zien vormt zich bijna direct een pijnlijke rode striem.”
SWOESJ. Een heftiger reactie. Je wilt wel wegkruipen en gilt harder.
SWOESJ.
“Aaaaaaauuuuuuuwwwwww!!!!!”
SWOESJ. Tranen nu, gesnik en smeekbedes om op te houden. Vier dikke strepen nu, want ik sla hard. Het zal je wel even zeer gaan doen om te zitten.
“De laatste nu.”
Die komt, SWOESJ, welgemikt en iets lager, op nog onontgonnen gebied. Nu is er zeker geen manier om te zitten, niet plat, niet voorover en niet achterover.
“Stil maar Marina, dit was de laatste.”
“Welnu, Ik weet bijna zeker dat jullie er wel van overtuigd zijn dat dit bepaald niet aangenaam voor haar was. OK, dat is jullie duidelijk. Maar jullie hebben misschien ook gemerkt dat ik straks zachtjes aan haar een instructie gaf. Ja? OK, ik heb haar gesuggereerd dat ze het heel opwindend zou vinden. Nou wil die misschien die meneer daar even naar voren komen.”
Ik wijs de knapste vent aan die ik zou gauw kan vinden. Rob heet hij.
“Rob, misschien wil je even aan die striemen voelen. Overtuig je ervan dat ze echt zijn.”
Dat doet Rob. Voorzichtig betast hij je billen. Hij trilt zelfs een beetje.
“Ja, die zijn echt en pijnlijk genoeg denk ik.”
“OK Rob, dan mag je nu iets doen wat eigenlijk niet zo netjes is maar voor ons experiment wel is toegestaan. Voel maar eens in haar kutje en vertel ons wat je voelt.”
En ten overstaan van al die studenten doet Rob je broekje nog iets verder naar beneden en voelt met zijn wijsvinger eerst voorzichtig aan, maar later ook in je kutje. Duidelijk is te zien dat hij het geweldig vindt, duidelijk is ook dat het jou niet onberoerd laat. Het spijt me bij nader inzien enorm dat ik je niet heb gesuggereerd dat zijn aanraking je tot ontlading zou laten komen. Dat zou nog eens leuk geweest zijn, een zinderend orgasme hier in dit theater.
“Ze is echt heel nat meneer.”
“Goed zo Rob, ga maar weer zitten.”
Met duidelijke tegenzin trekt Rob zijn vinger uit je gleufje terug en gaat weet zitten. Die wast voorlopig zijn handen niet.
“OK, nog even rust graag, dan zal ik Marina weer bijbrengen.”
Ik pak eerst een hele grote badjas, sla die om je heen en haal je dan weer uit je trance. Terwijl ik daar nog mee bezig ben verlaat ik met mijn arm om jou heen de collegeruimte door de zijuitgang. De verdere uitleg kan ik wel aan de docent overlaten en de vernederende terugtocht naar je zitplaats wil ik je natuurlijk besparen. En als ik met je nazorg klaar ben zul je met opgeheven hoofd de volgende keer weer binnenlopen. Maar dan wel een ervaring rijker. Ik weet zeker dat je met dit avontuur in gedachten nog wel eens zult vingeren. Nee, vaak zult vingeren. Heftig zult vingeren. O, wat zal het je geil maken.
En dat is mooi, want tja, dat is inmiddels het grote doel in mijn leven: jou geil maken.
© april 2008, Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen