    
Lot
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 7 | | Gepost op donderdag 20 maart 2008 - 07:11 pm: | |
Elke nacht staat hij weer, ineens, naast mijn bed.... |
De Ideale Man stond weer aan mijn bed vannacht.
Alweer.
Hij maakt nooit veel geluid, maar ineens is hij er.
Elke keer schrik ik!
Ik trek mijn dekbed hoger over me heen.... en voel mijn naakte lijf zich uitrekken.
Mijn heupen bewegen zich van links naar rechts, in een onbeholpen poging wakker te worden.
Mijn vuisten ballen zich tot boven mijn hoofd en mijn hoofd beweegt langzaam tussen mijn armen.
Mijn kuiten strekken zich tot de mooiste benen die ik in me heb en mijn voeten strekken mee.
Mijn rechterhand gaat over mijn onderbuik naar boven.
Ik kijk hem aan en glimlach voorzichtig en verontschuldigend... in een poging hem mild te stemmen.
Hij glimlacht niet terug.
Ik kruip langzaam in elkaar en mijn knieen raken mijn borsten.
Mijn armen sluiten zich om mijn benen, maar mijn blik blijft gericht op hem.
Hij schudt zijn hoofd.
Ik weet het...., probeer ik hem zonder woorden duidelijk te maken. Sorry.
En tegelijkertijd opent mijn lijf zich weer en bedwing ik de bijna onbeheersbare behoefte om me opnieuw uit te rekken.
Ik draai me om.
Ik probeer zijn dwingende ogen te ontwijken en toch te voldoen aan dat wat hij wil.
Als ik op mijn buik lig, duw ik mijn billen een stukje omhoog en al mijn spieren spannen zich weer.
Deels om tegemoet te komen aan mijn eigen grote behoefte me uit te rekken, maar ook omdat ik weet dat hij dit wil zien.
Hij wil mij zien.
Ik kan het niet langer tegenhouden en rek me uit.
Dat mijn lijf zich daarbij vreselijk uitstrekt en aan alle kanten laat zien, maakt dat ik me mooi voel; ik weet dat ik trots mag zijn op mijn lijf.
Het maakt ook dat ik me schaam. Ik schaam me voor hoe ik doe en ik weet nu al, dat ik over vijf seconden niet weet hoe ik moet kijken, liggen of reageren.
Het maakt me ook trots, omdat ik doe wat hij wil zien.
Dan komt het moment dat de schaamte overheerst..., omdat ik hem aankijk, en ik niet kan lezen wat hij wil.
Omdat ik hem aankijk..., en niet zie of ik het naar zijn zin doe.
Omdat ik eigenlijk niet weet wat ik nu moet doen.
Een paar seconden tikken weg.
Dan glimlacht hij.
Ik weet dat hij dit leuk vindt; mijn schaamte, mijn vertwijfeling.
Die wetenschap maakt echter niet, dat ik de situatie voor mezelf kan verbeteren.
En juist dat maakt, dat ik me nog meer schaam.
Ik wacht op het moment dat ik zijn volgende wens kan lezen, maar als dat niet komt, voel ik een grote behoefte om zelf maar iets te ondernemen; ik wil weg uit deze schaamtevolle vacuum.
Ik ga rechtop zitten.
Mijn voeten op de grond, mijn billen op de matras.
Weer kijk ik hem aan, in de hoop dat deze move hem doet aangeven wat hij van me verlangt.
Hij blijft me aankijken, en ik zie sarcasme in zijn blik.
Hij doet weer niks..., en ik voel me zo vreselijk ongemakkelijk.
Weer tikken seconden weg.
En ik besluit te doen, wat ik vreselijk vernederend vind, maar wat me de uitweg geeft tot afwachten....
Ik kijk hem nog een keer vluchtig aan en zie zijn stoicijnse blik.
Ik zak voor zijn voeten op de grond.
Ga op mijn knieen zitten.
Recht mijn rug en doe mijn handen open op mijn knieen.
Mijn billen rusten op mijn voeten.
Mijn blik is naar beneden gericht.
Ik zal afwachten nu.....
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen