sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Groentje Bevlogen lid Bericht Nummer: 76 Aangemeld: 01-2006 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op dinsdag 01 mei 2007 - 03:13 pm:    Tranen Dag Janneman, Van een hele lieve vriend hoorde ik over jouw bijdrage hier. Ik wilde het niet lezen. Ik wilde het niet voelen. Maar ik kon het niet weerstaan! Met tranen in mijn ogen lees ik je 'verhaal'. Ik ken de andere kant ervan. Ik weet hoe het is om intensief met iemand te mailen. Om dingen te delen die je nog met niemand anders hebt durven bespreken. Ik had zo iemand! Sterker nog, ik had meerdere goede vriendschapsbanden opgebouwd! Ik zeg 'had' want IK heb het beëindigd. Mijn eerste serieuze stappen in de sm/spanking liepen via internet. Ik ontdekte dat dit 'wereldje' niet alleen maar hufters voortbracht, zoals ik rl had mogen ervaren, maar ook hele lieve mensen. Eerst wat onzeker maar daarna vol geluk leerde ik mensen kennen. Via internet wel te verstaan want ik was nog niet zo'n held dat ik het (nog eens) echt aandurfde. Ik schreef heerlijke verhalen waarmee ik mensen kon raken. Ik was weer gelukkig! En zo kwam de liefde ook weer op mijn pad. Is het niet altijd zo dat je pas weer liefde vindt als je lekker in je vel zit? In het begin dacht ik het nog wel te kunnen combineren. Maar al snel was ik dag en nacht met mijn lief. Ik dacht niet meer aan een computer, wilde daar nu even niet achter. Ik dacht nog wel aan al die mooie mensen die ik nu niet meer sprak en nam me elke dag weer voor ze morgen te schrijven. Maar dan verraste mijn vriend me ineens met een diner of gingen we naar een evenement toe. Of zaten we gewoon op de bank te knuffelen. Of spraken we over geheime verlangens… En hoe langer het duurde. Des te minder werd de aandrang te mailen. En na verloop van tijd verviel mijn e-mailadres omdat ik het niet meer gebruikte. Dat klinkt misschien hard maar voor mij was dat proces van afscheid nemen al begonnen. Ik kan me voorstellen dat het mensen verdrietig maakt. Dat ze boos op me zijn. Dat ze me een verschrikkelijk persoon vinden omdat ik zo kan denken. Maar zo is het wel. In gedachte heb ik met ontzettend veel pijn afscheid genomen van die lieve internetvrienden en vriendin. Jullie zijn nog steeds in mijn gedachte en ik mis jullie! Waarom ik niet een laatste mailtje stuurde? Wie zal het zeggen. Angst om jullie reactie? Angst dat ik geen afscheid kan nemen? Bang om ‘vreemd te gaan’? Hoop dat ik zo nog altijd terug kan keren? Alleen kijken naar het leuke om de mindere kant te vergeten? Ach misschien ben ik wel gewoon een egoïstische trut die zich mooier heeft voorgedaan dan ze is… Zou dat helpen? Hoe dan ook: Voor al mijn lieve internet vrienden zeg ik vanuit de grond van mijn hart “Het spijt me!” Groentje